Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
14-06-2011
149. Zo moe
Zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta... En waardoor ben ik moe dan? Van het bezoekje dat ik bracht? Het was toch heerlijk? Ik kwam thuis met de glimlach nog om mijn lippen... denkend aan dat ene moment... dat ik de gedachte voelde in mezelf dat ik voor zulke momenten wil blijven vechten. Het klinkt misschien vreemd maar voor mij betekende het veel dat ik het al was het op dàt moment zo voelen kon.
Het laatste eindje te voet naar huis deed de wind op mijn gelaat deugd... en de stilte... want voor ik vertrok was er lichte hoofdpijn, die zette nu weer op...
Met de glimlach nog voelbaar 'in' mij... begroette ik mijn kinderen. Prompt kreeg ik van één van ze een stortvloed woorden over me heen, ze moest haar ei kwijt... dat was duidelijk... maar voor mij die daar uitgeput stond... was het niet het goede moment... Me even tijd geven om te bekomen, was er niet bij... al liggend op de sofa kan ik dat leger woorden wel aan... maar niet meteen na mijn thuiskomst... niet op het moment dat alle vermoeidheid als een ton op me neerkwam. Dan voel ik me weer schuldig nadien omdat ik ondanks mijn moeite... het niet kon opnemen al die klachten... Een bitsige opmerking van een ander... omdat ik aangaf dat een uitje niet volgende week al kon plaatsvinden. Hij leed misschien onder de stress van zijn examen maar de weerslag die zijn humeurigheid, het bitse reageren op mij heeft, is niet mis. Nefast. Die reactie alsof alleen hun zin en tijd er toe deed, was er even teveel aan.
Afschermen, zwijgen en niets meer zeggen... ik kan dat niet hebben, niet meer... Vroeger slikte ik veel van die krenkingen... geschokt... altijd maar slikken... want ach het zal wel door dit zijn of door dat... en dan schoppen enkele van ze je later als dank psychisch verrot?
Ik laat me toch niet nog een keer zo behandelen? Dan kan ik beter nu al mijn barelen plaatsen en zulk gedrag niet toelaten, wat niet eens moet vergoelijkt worden, de wonde indachtig die er met zulke houding geslagen werd. Ik ben OOK een mens met gevoelens en ik zou nooit zo naar reageren. Maar zij hoeven me niet te sparen, lijkt het wel. Nu, ze moeten mij sparen, nu wel. Want ik kan niet meer. Daarom zet ik nu méér mijn stekels op dan alle vorige jaren tesamen... Mijn neus afbijten hoeven ze niet meer te proberen...
De dag is nog maar amper een uurtje oud en ik ben al doodop. Wat ik gisteren voor het slapen gaan voelde, leek zeer sterk op een beginnende paniekaanval met bijzonder akelige lading. Ik las nochtans zoals andere avonden in het mooie boek dat rust geeft en wachtte tot mijn ogen zowat dichtvielen om ook het boek dicht te slaan... En toen voelde ik het... het kwam aansluipen of beter aanrollen als een blok graniet, als een op tilt geslagen oceaan. Ik herinner me niet of ik net aan iets dacht dat die aanstormende paniek zou kunnen veroorzaakt hebben, ik ben alleen intuïtief op mijn ademhaling gaan letten en wel op volgende manier... ik 'luisterde' naar mijn ademhaling, het langzaam in-en uitademen... dat werkt blijkbaar geruststellend. Een ontdekking à la minute, zeg maar. Na herhaaldelijke pogingen ben ik in slaap gevallen zonder dat de paniek vat op me kreeg. Uitgerust voel ik me niet. Vandaag vlugger rust nemen zodat de emotionele wereld kan bedaren. Het touw waarop ik mijn evenwicht tracht te bewaren schommelt gevaarlijk. De voorbije week was een heksenketel.
Vanmorgen waagde ik het de in te vullen papieren te bekijken... Ze liggen klaar op die bladzijde waarvan verwacht wordt dat ik ze invul. De angst daarvoor is nog niet geweken. Misschien werd de paniekaanval daar wel door veroorzaakt. Bang om in de verwarring wat fout in te vullen.
Ik vind het zelf idioot dat ik hier oeverloos veel blogjes kan schrijven over wat ik voel, hoe de dingen voor mij voelen, door mij beleefd en ervaren worden maar een zinnetje invullen na een vraag op dat formulier en nog een en nog een, lijkt wel op een ravijn waarin ik moet afdalen. Een ravijn met een wand die meer afbrokkelt dan dat hij houvasten biedt.
Ik durfde het niet aan om mezelf af te vragen waarom ik zulke weerstand voel en angst. Ondertussen besef ik dat het ook op mijn site zo gaat. Ik kan vertellen wat ik ervaar of wat psychische pijn veroorzaakt àls ik het op dàt moment zo voel en ervaar, als ik er over mag en kan vertellen op het moment dat ik voel het te kunnen maar met formulieren die vaak dubbelzinnig zijn opgesteld? Het liefst stak ik ze een hele bundel toe met wat ik tot hiertoe beschreef in de hoop dat ze begrijpen dat ik de nachtmerrie in zijn geheel moeilijk kan beschrijven in een zin of wat. Niet eens in een hele bladzijde omdat het me wellicht door de druk alleen al te moeten 'presteren' en het duidelijk te moeten verwoorden, niet lukt, de faalangst is zo groot dat het wit wordt in mijn hoofd. Dat wat er vanaf hangt, maakt het nog hachelijker. Ik moet 'opkomen' voor mijn zaak... maar hoé?
Hoe vertel ik dat ik bang ben om alleen in vreemde gebouwen binnen te gaan, doodsbang ben om bij onbekenden mijn verhaal te moéten doen, hoe vertel ik dat ik die hindernis toch zal moéten nemen ook al werd er geadviseerd iemand mee te nemen wat ik wellicht niet eens zal doen omdat ik niet zou weten wie. De angst dat ik nog meer zal vervreemden en daardoor nog minder in staat zal zijn te beschrijven wat op een dikke mist lijkt? Hoe vertel ik dat in perioden van fatalisme geen sprankeltje angst over is? Moet ik ze vertellen hoe dit in zijn werk gaat? Nu, dat kan ik niet in een regeltje, ook niet op vijf minuten. Ik kan het niet eens met een heel dik boek... of met oeverloos veel sites.
Hoe moet ik vertellen wat niet eens tastbaar is, met bovendien de bijzonder naargeestige herinnering dat zelfs die me lief waren zichtbare, bijna tastbare zaken suggereerden als 'veinzen'... Hoe kan mijn vertrouwen daardoor gegroeid zijn?l... het kreeg nog meer klappen. Want hoe duidelijk liep ik stram van de fibromyalgie, hoe moeilijk met de uitputting om te gaan die gewoon leven zo aan banden legde dat ik het me nog steeds niet kan voorstellen hoe ik die periode doorkwam. En nu... moet ik vertellen over psychische klachten, zaken die niet zichtbaar zijn voor anderen. Wat je zou kunnen zien, kan ik evenmin laten zien door angst voor onbegrip en veroordelingen. Ik heb moéten leren voor anderen ieder schijntje van kwetsbaarheid te verbergen om me te beschermen tegen de moordende effecten van smaad, spot en veroordelingen. Om de schreeuw in me niet nog meer te laten aanwakkeren. Hoe moet ik in hemelsnaam beschrijven wàt mijn beperkingen zijn??? Die vraag alleen al stuwt de wanhoop naar boven. Hoe moet ik vertellen hoe iedere overwinning niet eens een overwinning bleef maar iedere keer dezelfde strijd moest gestreden, dezelfde sprong genomen moest worden? Hoe het aan me vreet en niet méér energie en moed geeft maar minder? Hoe moet ik vertellen dat rusten de suïcidedrang mildert zonder het oordeel in mijn kop te horen dat ik gewoon een 'zwakkeling' ben, een lui mens?... Hoe moet ik al die details, gevoelens, pijn, psychisch ellende, drang om dit oord te verlaten, angsten, angsten en angsten, het gevoel niet te bestaan, de verscheurende pijn bij iedere miskenning verwoorden als het voelt als vermalen koffie in een pak. Je weet niet van welke koffiebonen en of het wel koffiebonen waren die ze tot dit gruis vermaalden. Je ziet alleen het gruis. Hoe maak je er opnieuw een koffieboon van?
Een idioot beeld... misschien denken ze na zo'n beschrijving nog meer dat ik ze niet allemaal op een rijtje heb. Wie probeert er ook zijn psychische toestand te vergelijken met vermalen koffie met dan nog de twijfel of het over koffie gaat en dat er misschien wel een vreemde, onbekende stof in zit?
147. borderline persoonlijkheidsstoornis en agressie
Lang dacht ik niet aan deze stoornis omwille van dat ene symptoom waarin sprake was van 'agressie'. Ach, dacht ik, dàt heb ik niet dus zal ik die stoornis ook wel niet hebben. Tot ik begreep dat mijn agressie zich naar binnen richtte. Zelfbeschadiging, met een scherp mes in mijn arm kerven, met een scheermes mijn schouders doorstrepen. Nu voel ik soms een woede. Ik weet en wist de woee te bedwingen. In bedwingen was ik goed. Streng voor mezelf. Ik vond het belangrijk niemand te belasten met... Het heeft uiteindelijk zijn beslag gehad op mijn gezondheid. Ik heb nu lak aan bemoedigende boodschappen dat het ooit wel beter zal gaan. Ik geloof het niet meer.
Ik voel me vreemd... maar dat is zeker niet vreemd... Ik ga voort en schrijf me wel uit het 'taboe'... want ook al schreeuwen diverse instanties dat 'psychische zieken beslist uit het taboe gehaald moeten worden'... de werkelijkheid ziet er héél anders uit. Binnen die instanties die dat vol overgave scanderen, werken mensen die niets begrijpen van de verwarring van mensen met een psychische stoornis. Ze tonen geen enkel begrip maar kijven alsof ze het tegen een kleuter hebben en maken ze belachelijk wat het taboe nog meer taboe laat zijn... maar dat begrijpen ze niet.
Misschien waren vorige blogs zwaar om lezen... weet dan dat dàt mijn bedoeling niet was... maar dat ik hét uit het taboe WIL halen... Het jarenlange zwijgen uit schaamte. Een klacht ingediend... en reken maar dàt dié ernstig genomen werd... de feiten waren er dan ook naar. De al aanwezige psychische problemen zijn er nog door aangezwengeld... Sommigen kletsten erover ondanks mijn verzoek er niets over te zeggen. Ze noemden zich 'vrienden'. Ik bleef moedig het hoofd bieden aan... Op een dag ga ik het graf in met zeer pijnlijke zaken die amper iemand weet. Nog pijnlijker dat je veroordeeld wordt om wat ze niet weten en niet gezegd kan worden. Sommige zaken zullen nooit helen.
Geloof maar niet dat wat ik enkele blogs vroeger schreef geen gevolgen heeft voor mij. Tegelijkertijd is het goed dat ik het nu niet alleen schrééf maar ook liet staan en niet zoals vroeger mijn hele site opblies omdat ik dàt erop gezet had, dàt wat sommige hulpverleners onder hulp verlenen, schijnen te verstaan... Hulp aan zichzelf blijkbaar...! Een geval van een psycholoog die zelf met psychische problemen zit (?) (zoals een haat naar zijn bezitterige moeder?)... en die op deze manier dacht op te lossen... ? Of een ziekelijke gek die in de hulpverlener zijn brood (en nog wat anders) wil verdienen, zich toeëigenen... enz...
Goed, ik WIL het er niet meer over hebben. Wel over nog een ander soort misbruik... wat eigenlijk ook met het vorige te maken heeft, namelijk 'machtsmisbruik'. Het vorige is in feite OOK misbruik van macht.. op emotioneel en psychisch vlak... Alsof hun 'prooi' degene was die aan 'wanen' leed, vakkundig de mond gesnoerd met termen als dat je 'psychotisch' reageerde, 'een autiste' bent.. Ook toen ik later hulp zocht, bediende het ongedierte zich van die termen. Bovendien schiep hij een omgeving van dubbelheid, vaagheid, zodat hij naar believen kon spelen met al zijn geleerde termen, geleerd op unief. Had hij bovendien nog de luxe een psychiater in zijn centrum te hebben die hem 'het handje boven het hoofd hield'...!!!!
Laat mij nu alleen net iets slimmer geweest zijn dan die psychopaat en beschikken over een geweldig goed geheugen waardoor ik al die vreemde uitspraken van hem onthield. Na jaren vielen de ontbrekende stukken in zijn heel netwerk op zijn plaats en vormden een afschuwwekkend geheel.
Wat dacht die gek te bekomen de avond dat hij met zijn meelijwekkende mededeling kwam dat hij op staande voet ontslagen was en ocharme niet wist waardoor? Hij probeerde me zeer sluw nog te ontfutselen wie ik nog méér op de hoogte had gebracht. Waar hield hij me voor? Dacht hij werkelijk dat ik hem nog ooit zou vertrouwen en hem dat even ging vertellen?
Hij jammerde dat hij nu zijn werk verloor en op staande voet ontslagen werd... Koeltjes vroeg ik hem wat hij van zijn slachtoffers vond. Die verloren hun leven, hun vertrouwen. Ik herinner me dat ik die psychopathische leugenaar toen al zo erg wantrouwde dat ik niet eens in staat was te geloven dat wat hij me vertelde waar was, dàt hij op staande voet ontslagen was...! Ik dacht hij opnieuw één van zijn geraffineerde tactieken aan het beproeven was...
Ik kwam om hulp bij hem en kreeg nog een trauma meer... Jaren heb ik een immense aversie gehad voor het woord 'psycholoog' en ieder van ze werd zeer door me wantrouwd... De zelfmoordgedachten waren hevig... en het heet een wonder dat ik nog leef. Dat dank ik voor een groot deel aan een vriendin werkzaam in die sector die me bijstond.
Die psycholoog bekende die avond aan de telefoon, en probeerde nog verder te liegen 'het was alleen met jou'... Oooh, vroeg ik hem, stel dat ik de enige was 'volstond dàt dan niet, wat de ernst van de feiten betrof'? Ik trapte niet langer in zijn manipulatie... en in zijn poging de zoveelste leugen te deponeren... een flagrante leugen... Daarom antwoordde ik dat de àndere slachtoffers dààr anders over dachten. Werkelijk... kijk uit als je bij zo'n HULPverlener terecht komt....!
Het toeval hielp me een handje... en ook kracht kreeg ik door het toeval... want op het moment dat er een gesprek zou plaatsvinden met de B.O.B. stortte ik in, ik wou dat gesprek niet. Die avond zag ik echter een serie die er net over ging... Ik schreeuwde bijna alles bij elkaar toen ik zag hoe ook daar tijdens een rechtzaak de patiënte-slachtoffer monddood werd gemaakt door intelligente oh zo sluwe zetten en uitspraken van die psychiater... Die avond besloot ik in tranen... ook al zou het 'mij' niet meer helpen... de anderen te helpen... door dit stuk verderf uit de hulpverlening te helpen verwijderen... Het gesprek vond gelukkig plaats bij een vriendin die me ook door haar beroep de steun kon geven, alleen al door haar aanwezigheid. De mensen die me ondervroegen prezen mijn moed en zagen wat het met mij had gedaan ook al huilde ik geen enkele traan... dat kon ik niet... ze voelden het... en dàt zal ik nooit vergeten... Mensen die al héél wat ellende hadden gehoord, die me lieten voelen wat ze ervaarden en dat het schokkend was! Ook omdat dat stuk psycholoog mijn pogingen elders hulp te zoeken, saboteerde met zijn arsenaal sluwe manipulatie.
Machtsmisbruik... dus... was weer even afgeweken. Het spijt me. Het zal voor een andere keer zijn. Ik wilde vertellen dat je ook met een ander soort machtsmisbruik te maken kan krijgen, je zit tenslotte in een afhankelijke positie. Vertrouw op jezelf en je intuïtie in gevallen van twijfel, laat je NIET in de luren leggen, geloof ze niet, ga niet mee in hun doortrapte overredingstechnieken...
Ik was ziek... heel ziek... maar deze man buitte het uit op de meest gruwelijke manier. Hem vergeven? Ik denk niet eens meer aan die aardworm tenzij vol walging.
Ik heb het gevoel dat ik opnieuw een zijweg inschoot... dan is het maar zo.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
144. Medicatie... en borderline persoonlijkheidsstoornis
Het is misschien iets wat niet alle artsen weten... maar sommige geneesmiddelen, (anti-depressiva e.a.) kunnen de vervreemdingsverschijnselen nog doen toenemen. Terwijl 'vervreemdingsverschijnselen' in erge mate heus niet comfortabel voelen...! Ze kunnen zo erg zijn dat je geen lichamelijke pijn meer voelt en steeds het gevoel hebt niet aanwezig te zijn in vrij sterke mate. Dissociatie. Welk effect dat op je kan hebben, wens ik niemand toe.
Ik weet niet hoe het voor andere is die de stoornis hebben maar wanneer de vervreemdingsverschijnselen zo erg zijn dat ik het gevoel heb nog minder te leven en te bestaan dan ervoor... dan neemt de doodsdrang heel erg toe. Jaren geleden heb ik nadat ik toch al een hele tijd een bepaald anti-depressivum kreeg, het intuïtief geweigerd... Ik kende de impact toen nog niet van bepaalde geneesmiddelen op mij, ik wist toen evenmin dat ik aan de stoornis leed. Omdat ik me steeds ellendiger begon te voelen, stopte ik er mee tegen het advies in van mijn huisarts. Pas jaren later las ik dat bepaalde geneesmiddelen bepaalde klachten bij de stoornis verergeren en deze best kunnen worden vermeden. Toen mijn huisarts het anti-depressiva voorschreef, was ik lange periode helemaal weg van de wereld... en eigenlijk eerder intuïtief stopte ik met de medicatie (langzaam afbouwen is belangrijk). Hij vond het geen goed idee... maar ik merkte dat ik tot steeds minder in staat was en de 'gevaarlijke' gevoelens toenamen.
Heel wat jaren later ging ik naar een psychiater, andere medicatie, ik denk dat ik daar beter op reageerde maar kreeg problemen met de oogdruk.
Bij mijn huidige psychiater, die ik ondertussen al 8 jaar wekelijks zie, ik schrok toen hij het me op een keer vertelde dat het al 8 jaar was. We hebben we een hele periode gezocht naar een middel waarbij de klachten niet zouden verergeren, die van vervreemding en dissociatie. Lastig dat je pas na weken effect voelt en opnieuw van nul moet beginnen maar het is niet anders.
Als hulpzoekende patiënt ben je als je niet op de hoogte bent van het gevaar van sommige medicatie ook op zulke momenten niet in staat het op te merken, je denkt dan misschien dat het er bij hoort, of het door de depressie komt. Sommige geneesmiddelen versterken de depressieve gevoelens... dus alert blijven voor die verschijnselen, is belangrijk.
Voor mezelf bouw ik een pauze in op tijdstippen dat ik dat aandurf, en dan neem ik een tijdlang niets meer in. Ik hou in de gaten welk effect het op me heeft.
Zeker, ik ben angstig om bij een vreemde arts in 5 minuten te moeten aantonen dat ik 'beperkingen' heb. Ik ben immers gekend voor mijn onvermogen 'bondig' te zijn. Ik weet bovendien hoe woorden gruwelijk anders kunnen geïnterpreteerd worden. Zo heb ik ooit mijn grens pogen aan te geven aan iemand waar ik een prille relatie mee had. Dat hij mij tijd moest geven omdat ik misbruikt werd door jawel hoor een psycholoog. een HULPverlener... dus. Was die man waar ik een relatie mee had doof of wat? Alsof ik niet net gezegd had dat hij me tijd moest geven, besprong hij me net niet. Dan was die gek nog verwonderd toen ik huilend naar de keuken liep.
Ik word... sta me toe... niet goed.. van bisschoppen en kardinalen die wat voor tv komen leuteren over hun goede hart nadat ze een heel dozijn mensen voor eeuwig in het verderf stortten door seksueel misbruik. Ook alle slachtoffers die voor zware psyschische problemen in de hulpverlening misbruikt werden door hun HULPverlener. Het legt een beslag op je leven... op alle relaties... zelfs in die mate dat je geen relaties meer aandurft. Je durft zelfs niet eens meer vertellen dàt je misbruikt werd... uit angst wat ze met die informatie zullen doen... Ook medische onderzoeken bij onbekende dokters zijn de hel voor je.
Het is niet eenvoudig om je te verweren tegen een psycholoog of andere hulpverlener. Ze bedienen zich van termen als dat 'degene die zoiets beweert' lijdt aan 'wanen, autiste is, psychotisch' en meer van die fraaie termen uit hun opleiding. Wel... ik haalde het wél van deze misbruiker. Ik was niet zijn eerste slachtoffer, hopelijk wel de laatste. De man werkt nu in het 'alternatieve' cirkuit... Hopelijk maakte hij daar niet nog méér slachtoffers. Dat hij bovendien als 'mentor' optrad voor nog andere psychologen deed mijn maag omkeren. Zelfs zijn collegae hadden het niet door... Een sluwe man, de naam 'psychopaat' méér dan waardig. Narcistisch in de hoogste graad. Hij vereenzelfdigde zich met een personage uit het lied van Ramses Shaffey en Liesbeth Lizt bvb... vond zichzelf meer dan bijzonder...
En daarmee heb ik heus voor vandaag alles gezegd... Dat ik die zot aanvankelijk nog beschermde, loyaal was, geloofde, is te wijten aan mijn 'ziekelijke goedgelovigheid' en aan het feit dat je een hulpverlener hoort te vertrouwen, niet bang hoeft te zijn dat hij je verwardheid, je kwetsbaarheid misbruikt en hij je op een zeer geraffineerde manier manipuleert en misleidt. Een hulpverleningsrelatie is een vertrouwensband die je met je psycholoog/therapeut/psychiater hebt hé... Misbruik maken van je angst, onzekerheid en psychische pijn om te doen wat hij deed, is monsterlijk... en zo zie ik hem dan ook... als een 'monster'. Jaren slaagde hij erin mij de mond te snoeren (en niet alleen mij) door zich te bedienen van dat begrip 'loyaliteit', alsof hij het slachtoffer was van allerlei 'beramingen tegen hem'. Het wordt hoog tijd dat de federatie dààr iets tegen onderneemt.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
142. pijn om...
Je merkt de dingen scherp op, je ziet vaak hoe mensen via omwegen iets willen bereiken, je voor dat doel willen misleiden. Het doel ontploft... want het heimelijke erin, het dubbele, vergiftigt de bedoeling, al was ze nog zo edel, mooi, goed bedoeld... Ik vraag me immers af wààrom ze die omwegen gebruiken, waarom ze niet rechtdoor zijn, waarom ze niet doen wat ze zeiden te zullen doen, waarom ze zich niet aan hun woord houden waarvan ik dacht het ernstig te mogen nemen.
Ooit zei mijn psychiater dat hij nooit iets zou zeggen wat ik zei aan een ander gezinslid dat bij hem op sessie kwam. Ook omgekeerd niet van wat de andere hem toevertrouwde mij zou vertellen. Leek me ook logisch....!
Toch is dat precies wat op een keer gebeurde. Wat ik hem had toevertrouwd werd zonder scrupules doorverteld....! Ik werd door het andere gezinslid daarvan op de hoogte gesteld en we waren beiden verwonderd én geschokt. We stelden ons met recht en reden de vraag of hij zulks wel mocht, hij had toch bezworen dat niets van wat wij beiden vertelde naar de ander zou gaan?
Ik vond het zeer vreemd, temeer daar hij soms zonder enige aanleiding die zin steeds herhaalde, zich telkens haastte om te zeggen dat hij helaas niets mocht zeggen over .... Ik vond dat steeds zeer vreemd omdat ik toch niets had gevraagd... Maar goed, ik vond het geruststellend dat hij het expliciet zei. Des te vreemder dus dat hij dit vertrouwswekkend gegeven zomaar had geschonden die dag in december 2010.
In een poging dit mysterie op te helderen én ons beider vertrouwen te kunnen herstellen, bevroeg ik dit op mijn eerstvolgende sessie.
Er werd allerlei over en weer beweerd, ik weet nog steeds niet of ik al die beweringen mocht vertrouwen. Ik wilde wel geloven dat het op een misverstand berustte en dat zijn bedoelingen goed waren. Toch sloop er iets raars en akeligs in zijn stortvloed van zichzelf witwassende argumenten. Nog erger werd het toen hij op bijna bestraffende wijze sprak over dat dit nu 'voortaan'door hem' beter bewaakt zou worden.... Toch een rare uitspraak nietwaar die zelf tegen zijn eigen duidelijk gestelde principe gezondigd had? Had hij niet zelf in het begin verzekerd dat NIETS van wat één van ons beiden zou zeggen tijdens de sessies door hem zou doorverteld worden? Waarom gedroeg hij zich dan alsof 'ik' iets onbetamelijks had gedaan?
Al het andere dat er toen gezegd werd en wat mij een bijzonder akelig gevoel gaf, laat ik hier weg... ik schrijf het toe aan een mogelijk gekwetst ego... of aan een moment van onoplettendheid...
Eén ding is moeilijker om te vergeten... en dat is dat hij op een bepaald ogenblik zei 'dat ik nu toch werkelijk té wantrouwig was'... Dat had hij toén niet moeten zeggen... Ook woorden die ik sprak vormde hij om tot iets helemaal anders... Waar was hij die dag mee bezig? Het vertrouwen herstellen of zijn geblutste egootje te redden? Nu dat hoefde van mij niet... want ik bevroég slechts... en zou hem veel meer gewaardeerd hebben toen àls hij grif toegaf dat hij een uitschuiver maakte. Wat hij echter in de plaats daarvan deed, was mij aanvallen... Ik was geschokt.
Het was een heel onsmakelijke historie... en ik wil ze vergeten.
Ik weet niet precies wanneer het gebeurt, in een crisis of wanneer de angst me teveel wordt, of wanneer ik ondanks mijn moeite om niet zo te denken, stilaan overtuigd geraak dat vrienden geen vrienden zijn, dat ze me in wezen niet moeten, dat ze doen alsof, dat ze moe worden van me en van mijn emotionele crashen. Net op zulke momenten dat ik die gedachten niet meer kàn weghouden, stuur ik berichtjes of mails en stort ik het pijnlijke hart uit... Wanneer daar niet op geantwoord wordt, niet meteen of nooit, neem ik me voor de zoveelste keer plechtig voor nooit meer iets naar ze te sturen... Je raadt het al.. op een keer is het opnieuw zo ver.
Soms verwijder ik het mailadres en ook de oude mails om maar niet in de verleiding te komen. Soms gebeurt er iets dat me opnieuw vertrouwen geeft... Daarom, om al die pijnlijke zaken wil ik me soms helemaal afsluiten van mensen en niemand meer laten naderen. Alleen oppervlakkige contacten, sporadische ontmoetingen met onbekende mensen... vluchtige babbels... niets prijsgeven, niet te veel... zeker niet op uitnodigingen ingaan om eens af te spreken. Vroeg of laat laten ze me toch vallen, wijzen ze me af, verwerpen me, het is alsof ik niets anders meer kan geloven dan dat. Het doet oneindig veel pijn, daarom verkies ik liever geen mensen meer toe te laten.
Natuurlijk heb ik enkele vrienden. Zij wezen en wijzen me niet af. Ze zijn al bijna twintig jaar vrienden. Ook bij ze heb ik bij tijden die angst. Dan vrees ik het zo erg dat zij mij misschien ook een rad voor de ogen draaien en zich anders voordoen dan ze zijn. Meestal herstelt dat vertrouwen zich als we afspraken.
Enkele vroegere vrienden die ik niet meer als dusdanig kan noemen, hebben mijn vertrouwen ernstig beschadigd. Ik merkte een vreemde blik op maar dacht dat ik het me inbeeldde... Ik schreef het toe aan wat ze toch zo graag 'mijn ziekelijk wantrouwen of achterdocht' noemen... om dan onverwacht op een dag een uitspraak van ze te horen... in een onbewaakt moment wat al wat ik voelde bevestigd... de gedachte over mij die ze zorgvuldig verborgen hielden, kwam op een onbewaakt moment in volle glorie naar boven... wat een schok, wat een klap. Die vreemde blik plots in hun ogen, bleek pure heimelijkheid, stiekeme veroordelingen. Had ik het dus toch goed gezien...!?
Ik kon me afvragen waarom ik telkens opnieuw zulke mensen tegenkwam en ze ook nooit vlug genoeg wandelen stuurde... Veel te laat, als er al veel brokken in mezelf gemaakt waren, hakte ik de knoop door. Later begreep ik hoe dubbeltjes inderdaad twee kanten hebben...! Het nadeel van één van of meerdere symptomen van de borderline persoonlijkheidstoornis is dat je kan lijden aan 'ziekelijke achterdocht' of 'ziekelijk wantrouwen'. Echter de keerzijde van dat dubbeltje is dat minder eerlijke mensen hun eigen valsheid, hun doortraptheid, als je deze opmerkt, o zo handig meteen op precies dàt symptoom gaan gooien. Ze gooien hun eigen verdorven karaktertrekken op jou, zodat ze buiten schot blijven... en met misbruik of macht door kunnen gaan... zolang ze je maar kunnen blijven overtuigen dat je aan 'wanen' lijdt of aan 'ziekelijk wantrouwen'. Daardoor heb ik té veel jaren in mijn leven méér dat verderfelijk soort van de mensheid geloofd dan mijn eigen gevoel en intuïtie met zware, bijzonder zware gevolgen voor mezelf....
Soms denk ik 'waarom zou ik er nog over schrijven, het is toch altijd hetzelfde'... Voor mij is het echter nooit hetzelfde, het verandert van sterkte, van kracht... van impact. Het is slechts die dagen anders dat ik ontwaak zonder dat bijzonder akelige gevoel... en die dagen zijn zeldzaam. Zelfs de stomste zaken kunnen me een knal geven. En dat terwijl ik sinds jaren toch zo bedreven werd in wegduwen, de knop van gevoel uitdraaien... om te overleven... Het zij zo... en ook nu draai ik de knop weer op uit. Ik ga om een kop koffie... terwijl ik denk aan de hopeloosheid waarvan het peil stijgt telkens ik even weer hoop voelde door wat ik ergens las. Ik moet er niet vanuit gaan dat het voorbij gaat... want dan ontstaat de hopeloosheid. Ik heb geen depressie... maar chronische depressies. Ik moet leven van dag tot dag en genieten van de pijnvrije momenten (en dan bedoel ik psychische pijn die je fysisch wel heel erg voelt)... van de momenten dat ik me vredig voel. En daar me aan proberen optrekken, niet meer verwachten want dan stort ik weer in die oude val toen ik nog niet wist dat waaraan ik leed het gevolg was van de borderline persoonlijkheidsstoornis... Ik bleef mezelf de schuld geven, voelde me falen, telkens opnieuw... omdat ik er niet, ondanks al mijn krachtpatserij ook maar één keer slaagde om dàt allemaal voor altijd weg te houden...
Ik herinner me een gesprek met een blinde man... wat hij me zei toen ik over de stoornis vertelde, was zalf op de wonde. Waarom laat ik zulke verzachtende uitspraken opnieuw verwateren? Heb ik steeds zo'n uitspraken nodig om in mezelf te blijven geloven? Om uiteindelijk te aanvaarden dat ik er nooit verlost van zal zijn? Ik moet er verder, altijd verder mee leren omgaan... op een manier dat het psychische lijden draaglijk wordt. Verzet maakt het erger, aanvaarden zachter.
Wil ik een visgerecht in deeg in de oven laten garen, herinner ik me weer dat die oven het niet meer doet... de thermostaat niet. Dat ding luistert niet meer en geeft volle katoen. Hoe los ik dat op? Ik zet het ding gewoon af en weer op... en als de vis straks nog niet gaar is... nu dan moet dat maar in de microgolfoven. Na vandaag moet ik hem weghalen want volgens mij is het gevaarlijk. Dat ding geraakt overhit....
Ik las uren... en ben min of meer uitgerust. Leef in mijn schaduwwereld, in een wereld van beschermende mist en voel me daardoor rustiger.
Een extra klus zit er vandaag niet meer in... maar waarom moet dat? Morgen is er weer een dag...
Ik ben overstuur geraakt door een ervaring waarover één van mijn kinderen me vertelde. Een sfeer van agressie die angst inboezemde. Ik ken het en wil niet dat mijn kinderen daar bij hun vrienden gevaar lopen.
Wat is dat toch met die mannen daar... want de moeder van die vriendin lijkt een magneet voor alcoholisten en geweldenaars... en waarom kan ze er geen punt achter zetten? Moet ik haar misschien ook het boek eens laten lezen 'Als hij maar gelukkig is'... van Robin Norwood? Het gaat over emotionele afhankelijkheid... daar weet ik alles van... pfff
Gelukkig werd ik ra-zend toen mijn teerbeminde echtgenoot mij voor de derde keer sloeg voor de ogen van één van mijn kinderen toen nog zo jong. Ik schreeuwde die zot toe 'als je nog één keer voor hun ogen mij slaat, vertrek ik'... en dàt dééd ik...!
Alweer enkele uren kunnen schrijven ... het doet me goed. Gestopt omdat ik moe werd, nekpijn en rugpijn en misselijk word. Nog even een blogje maar daarvoor moest ik wel even muziek in mijn oren stoppen of ik kan het niet meer volbrengen. Natuurlijk kan ik straks na uren rust terugkomen maar ik wil zo graag even vertellen...
Ik maakte ook een smoothie voor mijn kinderen en mezelf. Tjonge, was een beetje te zwaar... maar lekker.
Hopelijk kan ik na enkele uren rust nog een klein klusje hier en daar verzetten... en dan nog energie overhouden om te koken.
Blij dat ik enkele dagen veilig verschanst binnen kan blijven, heb er nood aan, dat betekent meestal ook emotionele rust.
Nog iets belangrijks is het formulier dat ik moet invullen... en als dat niet lukt kan het met de hulp van mijn psychiater. Het is heel vreemd maar als ik er nog maar aan denk, voel ik me van binnen alweer schreeuwen... Een en al angst en weerstand... Denk ik dat ik het niet zal kunnen beschrijven waarin ik zo beperkt ben? Het is niet eenvoudig voor iemand die nooit in staat was welke klacht dan ook ernstig te nemen... door zaken als brandmerken in je wezen... zoals hoe je als kind voortgedreven werd als een mank schaap terwijl je ziek was, koorts had en toch moest rechtop zitten om artikelen te merken. Of toen je baarmoederontsteking had en hoge koorts je teerbeminde echtgenoot hoonde 'ziek, jij? Ja, 't zal wel'... Het zijn dingen die ik pas jaren geleden ben gaan beseffen.
Ik ben ooit zo ziek geweest en toch dacht ik toen nog bij de geneesheer specialist na het onderzoek dat ik me aanstelde... 'niets zeker, vroeg ik' beschaamd ... tot hij me aankeek en me vertelde dat wanneer ik hier nog één dag mee gewacht had ik een operatie had moeten ondergaan... Nu... daar was ik toen wel even van geschrokken. Toch zijn zulke voorvallen blijven volgen... en nog steeds heb ik het er heel erg moeilijk mee ernstige klachten ook ernstig te nemen. Zo niet... kunnen ze je niet helpen hé... en genezen waar mogelijk.
Daarom dat dit formulier me angst inboezemt en een bezoek aan een arts ook... zelfs naar mijn eigen huisarts moeten is een nachtmerrie. Ik kom er alleen voor de griepinenting (en zelfs daarvoor moet ik mezelf heel hard duwen, slechts het weten dat ik er de laatste jaren heel ziek van ben, doet me toch uiteindelijk gaan) Als ik dan bij mijn arts ben, weiger ik een woord over mezelf te zeggen, omdat ik zo het risico wil vermijden met nog meer psychische pijn buiten te gaan wat daar vroeger heel vaak gebeurde. Als ik voel dat ik er opnieuw niet in slaagde me ernstig te laten nemen... want dat is een wisselwerking... doordat ik zelf niet in staat ben klachten ernstig te nemen, ga ik ook niet zelfzeker vertellen wat er aan de hand is, dan krijg ik een reactie die me nog eens extra laat voelen dat wat ik vertel er niet toe doet... waardoor ik nog meer wegkruip enz... en dat gevoel bevestigd wordt enz... Mijn arts is er nog altijd niet in geslaagd te doorgronden dat zijn lakonieke reacties voor heel veel psychische pijn zorgden.... Een andere arts raadplegen doe ik niet... omdat ik vrees dat daar toch hetzelfde zal gebeuren.
Zelfs wanneer ik weken griep had, bel ik mijn arts niet. Ik laat zelden onderzoeken doen. Alleen met het mes op mijn keel... bij wijze van spreken. Ook wanneer ik door mijn rug ga, vraag ik hem niet al hoorde ik van mensen dat zij dan een spuit krijgen. Ik zie nog liever af dan hem te telefoneren met het risico op die andere pijn die naast de rugpijn zwaarder op me weegt dan de fysieke. Zo sneed ik vroeger in armen en schouder met scherpe messen omdat die pijn de andere van binnen milder maakte.
Ik weet niet of ik het helder kon verwoorden, ben eigenlijk te moe ervoor. Straks nog maar eens overlezen. Loop wat te raaskallen, lijkt me.
Ik zag de film 'Thelma en Louise' terug. In lang vervlogen tijden zag ik die film reeds op tv... Doordat ik me het einde nog herinnerde en ook enkele nare belevenissen van de twee tijdens de film was ik eerst benauwd om hem terug te zien. Blij dat ik toch ben gaan kijken. Vind hem nu niet meer zo eng alleen maar mooi... hoe vreemd dat ook mag klinken... Verder heb ik er geen gevoelens meer bij, herinner me alleen de lach op het einde van ze naar mekaar... verbondenheid... en dat ze bestààn... al is het vreselijk wat daar allemaal aan vooraf is gegaan en hoe het eindigt.
Ik moet nu terugdenken aan de tijd dat ik nog elders een blog had... en hoe naar het daar voelde..... Ik voelde me er hoe langer hoe ellendiger door bepaalde reacties en zag me gedwongen de reactiemogelijkheden te sluiten. Ik heb al mijn blogjes daar 'opgeblazen', 'weggemaaid' omdat de reacties die ik kreeg me ziek maakten... Hier gebeurt dat zelden, heb ik ervaren. Misschien heb ik dit keer geluk gehad of is hier gewoon een heel ander publiek, meer respect... Het heeft een tijdje geduurd eer ik toch een minimum aan veiligheid voelde maar ik denk dat ze er is. Soms voel ik verbondenheid met sommige mensen... niet altijd... omdat ik die vaak niet voelen kan, door de intense vervreemding, het gevoel niet te bestaan. Zelfs niet bij mijn eigen familie of kinderen of andere mensen die me lief zijn. Het is niet fijn, vooral als het lang duurt, is het zwaar en onverdraaglijk. Ik weet dat het over gaat.
Ik ontmoet hier mensen, voel hoe sommigen beschadigd en gekwetst zijn net als ik en toch is het anders en goed om hier te vertoeven... Er is meer respect en dat doet goed.
Tijd nu om te gaan slapen... Sinds een halve maand geloof ik, blijf ik soms later op... kan ik eindelijk ook mooiere films zien (die spelen ze steeds laat) Soms kan ik zoals nu na uren rusten nog even hier kijken.
Het voelt soms of ik de verloren tijd, de verloren jaren op die manier toch een beetje goedmaak. Ik geniet dan een tikje en voel me vrij ... hoe vreemd ook dat misschien klinkt. Jaren onder een bepaalde tirannie geleden. Het duurde lang eer ik besefte dat in de drie fases van mijn leven door telkens andere mensen die me lief waren werd geterroriseerd. Er was een periode dat ik ondanks de moeilijkheden wel terreur ervoer van mijn ex en moeder maar de liefde en zorg voor mijn kinderen maakte dat ik me toch vrij gelukkig voelde. Dat werd vermorzeld doordat ook enkele van ze die tirannie overnamen.
En nu kijk ik zo lang tv, blijf zo lang op als ik wil en kan. Geen gezeur om mijn oren, geen commentaar of kritiek, niet dat minachtende gedoe van één van ze. Degenen die nog thuis wonen, kunnen wel eens zeuren maar bedienen zich niet van die verwoestende minachting. Ze willen evenmin mijn leven dirigeren. Bij uitstapjes houden ze wel rekening met mij.
Het maakt me niet dat ik niet lang kan rechtop zitten nu, ik heb nog even kunnen vertellen voor ik slapen ga... en daar voel ik me dankbaar om. Nu beginnen spieren opnieuw pijnlijk te worden... tijd om te stoppen. Slaapwel.
Het leek wel of ik vanochtend alle dagen van deze week inhaalde wat mijn schrijven betreft. Ik heb nu gevoeld welke rust ik erdoor krijg, een vreemdsoortige vrede... boven de zwaarte, het donkere, de pijn. Door het schrijven, hou ik tenminste één zin in mijn leven en van het leven dat ik lijdde (en ook leidde) levend... Ik schreef erg veel en lang. Geen wonder dat ik erna behoefte had aan lucht en beweging en na dit blogje ook aan platte rust...
Ik voel dat eenmaal ik lig ik me van de hele avond geen vin meer zal kunnen verroeren zooooo moe ben ik nu... zowel fysisch als psychisch, als mentaal. Leeggelopen, maar toch met iets meer lichtheid dan...
Ik kwam niet eens op het idee naar buiten te gaan. Maar één van mijn kindertjes wel. Die was blijkbaar toe aan geen luchtje scheppen maar een hele vracht lucht. Ik moest naar de winkel en vond het maar wat fijn dat ik niet alleen hoefde. In plaats van naar de kleine winkel gingen we naar het warenhuis en een doe het zelver zaak om enkele spullen te kopen die we al eeuwen wilden kopen maar niet konden wegens geld tekort. Deze maand kreeg ik voor het eerst sinds ik nog dieper in de financiële ellende stortte en uiteindelijk ook invalide verklaard werd vakantiegeld. Zeer welkom was het... deze nieuwe regeling... Al zo lang sukkel ik met tuinmateriaal dat niet voldoet voor de karweien die ik moet volbrengen. Blij dat het eindelijk mogelijk was, al koop je dan nog op één na het goedkoopste... Daarna hebben we ons getrakteerd op een pizza... Ik vond het fijn... en lekker natuurlijk. En de bediening was er beter dan waar wij vroeger gingen... vriendelijke mensen ook. Het is goed dat ik weer wat moed vond door het gereedschap dat we konden kopen en de pizza, het uitje met één van mijn kindertjes.
Ik zie dat er soms vreselijke fouten in mijn blogjes staan... hoop dat ik er geen al te erge laat staan... nu dan is dat maar zo. Ik ben de laatste tijd zo vaak in de war... Hoe vaak schreef ik al mial in plaats van mail... en dan schrik ik ervan dat mijn computer een foutmelding geeft en ik mijn mail niet openkrijg. Dan zie ik niet eens welke fout ik maakte en tik tot vier keer toe een foute code in terwijl die code wel juist geschreven is maar mijn mailadres niet. Ook neit in plaats van niet. En nog meer van die stunten. Ik bots met mijn hoofd tegen een kast en vergeet mijn sandalen aan te doen als ik naar buiten ga. Echt vermoeiend hoor. Dit jaar belde ik ook al drie maal op het alarmbelletje in de autobus. Ik durf nu na die derde keer niet meer in de oude bussen aan de raamzijde zitten, tenzij ik een regenscherm in mijn linkerhand kan klemmen zodat ik wel mijn rechterhand moet gebruiken om te bellen... wat dan gelukkig steeds langs de goede zijde is...
Vandaag werd mijn dochter voor het eerst mee uit gevraagd door de vriendin van mijn ex... Ze wist niet goed wat zij ervan denken moest want in al die jaren heeft die nooit zoiets gedaan. Natuurlijk vond ik het ook vreemd (moest mijn ex erbij zijn niet zo maar zij alleen wel) Ik moest mezelf geruststellen... of ik zou nog denken dat ook zij nu de hereniging met één van mijn kinderen zou proberen verhinderen door haar in te palmen met wat ik niet heb... 'ruim veel geld'... Ik heb al eerder zulke ervaringen achter de rug en ze ondermijnen mijn vertrouwen in de mensheid waaronder die me zo lief waren... Ondertussen denk ik 'nu hopelijk vond ze het leuk' en de rest kan me gestolen worden.
Toen mijn ex me tijdens ons huwelijk zowat doodgepest had, toen ik zo murw was van zijn voortdurende spot en krenkingen, moe van zijn gebrul en doodsbedreigingen... toen ik op instorten stond... (en hij misschien voelde hoe heet de grond onder zijn voeten werd) kreeg ik een kaartje van hem voor mijn 'verjaardag'... en daarop stonden de woorden die nu nog steeds mijn maag doen draaien, door de ongelofelijke schijnheiligheid erachter (nog erger, ik denk dat hij zelf vertederd was door zijn eigen ziekelijke want gelegenheidsopgebroede goedheid) Je kent ze wel hé, de mishandelaars, de despoten en massamoordenaars die veranderen in poeslieve mannekes die je zo 50 euro zou geven... zo zielig lijken ze wel. Net als de priesters en bisschoppen, oompjes, vaderkes en neven die kinderen misbruiken en erna de heilige bimbam gaan uithangen. Ik hoef zeker niet nog méér voorbeelden te geven... Gelukkig heb ik nog niet gegeten... Het is een slag, een harde slag in het gelaat en op het leven, hart van de slachtoffers. En het doet mijn maag keren.
Mijn persoonlijke tiran dus, mijn echtgenoot schreef na elf jaar terreur op het kaartje voor mijn verjaardag dat 'hij en onze kindjes alles zouden doen om mij 'beter' te maken, om me gelukkig te maken'... Tjonge... wat een schijnheilige sukkelaar... De zot. Onze kindjes maakten me gelukkig... Ik was van mezelf ook altijd, ondanks mijn jeugd gelukkig geweest, de levensvreugde was nooit uit me weggeweest... tot hij met me klaar was....! !!!! Wilde hij me heus gelukkig zien? Dan had hij destijds en erna simpelweg moeten stoppen me te kwellen, te terroriseren, te bespotten, te mishandelen, psychische en fysisch, te kleineren, ... te;.. te... Dan HERVOND ik zonder enige moeite mijn oude levensvreugde... maar dàt deed hij niet. Mijn geluk was de gefrustreerde zoutzak een doorn in de ogen. De barmhartige samaritaan uithangen terwijl hij een duivel bleef... ook na dat kaartje. Jaren, de meeste jaren van mijn leven. Het volstond niet dat hij tijdens ons huwelijk een ware terreur uitoefende... , hij beloofde me nadat ik hem ontvlucht was dat 'hij mij het leven zuur zou maken tot ik eraan kapot ging'. Zijn woorden toen... met getuigen erbij... De gek.
Toen ik hem een maand of wat later dan dat hypocriete kaartje ontvluchtte samen met onze kinderen, kwam de duivel als vanzelf weer tevoorschijn als wisselde hij wel voortdurend af met het makke schaap, het zielige manneke... dat zo kon beginnen huilen en op mijn steun wilde rekenen om al het leed dat al die gerechtsdienaars hem aandeden.... Wie van ons twee werkelijk 'gestoord' was... mijn omgeving wist het... en ik ook...!
Die duivel wordt nu wellicht in toom gehouden door een vriendin die hem een rake vuistslag zou verkopen als hij één keer zou wagen haar zo te behandelen als hij met mij gedaan heeft, dààr ben ik zeker van...! Zij weet (gelukkig) alleen wat hij haar vertelt... Maar ik zie wat ik zie... en weet wat ik weet... herinneringen die nooit verdwijnen... zullen ook niet verdwijnen, ook niet toen dat ooit zo wrede, sadistische gelaat, slappe wangen kreeg en die smartelijke, zielige blik... alsof hij alle ellende van de wereld over zich heen kreeg. Zo is zijn mensenhaat dus veranderd in zelfmedelijden. De sukkelaar.
Geen enkele trek op dat slappe gelaat komt echt en puur over... Zelfs nu niet. Van sommige mensen hun gelaat kan je aflezen wie en hoe ze zijn...Ik weet niet of anderen het zien maar ik huiver ervan... en walg van die kwal.
Je zou voor minder door het lint gaan als je moet horen hoe die man hetzelfde doet als toen. Hij haalde weer al zijn vermeende goedhartigheid boven. Hij durfde zich opnieuw permitteren god de vader te spelen, de vent die mijn leven tot een hel maakte tijdens en nà ons huwelijk, zei herhaaldelijk tot zijn kindertjes 'zou je het niet eens goed maken met je moeder'.... Walgen doe ik ervan... walgen zo walgen... omdat ik die man doorzie... zo doorzie... en ik hoef geen liefdadigheid van iemand die mij ooit zo kwelde, iemand die ooit ieder licht in mijn ogen wilde breken. Ik weet ook dat hij maar al te graag wenste dat zijn hypocriete wens niet uitkwam...! Dat merk ik nu aan zoveel...!
Hij moest en zou mijn innerlijk geluk verwoesten... en waarom? Omdat hij er met zijn oeverloze onvrede zelf niet bijkon? Hij wilde niet eens dat ik het met hem deelde. Het enige dat hij wou, was mij breken, mijn wil, levenslust, alles... een willoos instrument in zijn handen, een slaaf, een boksbal. Hij wenste zich geen liefdevolle echtgenote die hij trouw beloofde, want hij was niet trouw... Hij schermde met die trouwgeloften toen ik hem, de geflipte despoot ontvluchtte.
Ik was een man gehuwd, een mysogyn, een man met een masker... een man die slechts vrolijk kon zijn onder invloed van liters bier. Eenmaal gehuwd ontpopte hij zich in een tiran van het ergste soort... OOK naar zijn kinderen toe. Maar dàt zijn ze gelukkig (voor ze) vergeten...
Die vlaag van zijn vermeende ongelofelijke goedheid is weerzinwekkend... en ik weet wat ze beoogt. Radjes draaien voor hun ogen. Gelooft hij het zelf? Dàn is hij nog gestoorder dan ik dacht.
De goede vader spelen... de milde man, de mishandelaar die in zijn oude dagen de lieve, o zo goedhartige en vergevingsgezinde heilige gaat spelen? Ik walg zo erg dat ik hier weg moet. Vlug dit tekstje besluiten..
Ik heb het altijd al wat vreemd gevonden dat sommige mensen denken dat ik om hun hulp vraag. Of me zeggen of schrijven dat ze me jammer genoeg niet kunnen helpen. Ik vraag dat ook niet, ben sinds lange tijd met iedere vezel van mijn wezen doordrongen van het weten dat ze dat niet kunnen. Ook mijn psychiater kan dat niet. Ik hoef niet behandeld te worden als een onmondig kind, als een ziekelijk te beklagen wezen, want dat ben ik niet, zo voel ik me niet. Ik hoef niet vertroeteld of betutteld te worden... het is zo degenererend. De weg die ik aflegde, is mijn verdienste, die heb ik zelf gezocht, bewerkt, beklommen... en nog steeds. Ik ben door nare, heel erg nare ervaringen een autodidacte geworden op heel wat gebieden. Mensen die méé-dragen ben ik zeer dankbaar, zoals enkele goede vrienden en de psychiater, enkele mensen hier ook... met voelbaar begrip.
Overgaan zal waar ik aan lijd nooit... lichter of milder worden hopelijk wel.... Ik maak mezelf niets (meer) wijs. Dat heb ik de voorbije jaren achter mij gelaten. Al ging dat niet van leien dakje. Verder probeer ik het voor mezelf lichter te maken door het te de-len met degene die het (willen) lezen. Delen aan bekend of onbekend publiek werkt helend... Wat ze zeggen over 'delen' voelt ook zo... 'gedeelde smart is halve smart', 'gedeelde vreugde is dubbele vreugde'. De vreugde is hier hmmm in de minderheid maar goed... af en toe komen er wel lichtere nootjes op de notenbalken, het is zoals het is hé.
Uit ervaring weet ik wel dat begrip me deugd doet, dat wat zwaar is lichter doet voelen. Maar begrip of het niet kunnen begrijpen is ook zoiets complex. Wat maakt dat de ene het wel begrijpt en je dat kan voelen en de andere niet of minder, en je dat ook voelt? Ik weet van mezelf dat ik ook niet alles, lang niet alles kan begrijpen, om welke redenen en oorzaken dan ook. Ik voel dat ik het niemand kwalijk neem dat ze me al dan niet begrijpen of verkeerd invullen, al erger ik me er soms wel aan. Andere keren kwetst het me en vraag ik me af waarvoor of voor wie ze me aanzien. Soms voel ik in hun houding iets als een wilde weldoener die zichzelf wil verheffen door de andere te bedelven onder zijn/haar oneindige goedheid, altruïstische liefdadigheid. Het lijkt dan meer om zichzelf over de bol te kunnen strijken dan als werkelijk meevoelen met de ander.
Ik maak het wel meer mee hoor, mensen die geloven omdat je een borderline persoonlijkheidsstoornis hebt ze je moeten behandelen alsof je een kind bent, die je je waarde ontnemen door je te infantiliseren... en toch zelf blijven menen dat ze toch o zo'n groot en goed hart hebben. Soms doet het me huiveren. Soms probeer ik mezelf voor te houden dat ze niet beter weten, want als ze wel beter wisten, zouden ze het niet doen, toch? Ik probeer wel, als ik daar de behoefte toe voel één en ander te verduidelijken. Ik hoop natuurlijk dat ik het op een niet al te onvriendelijke manier klaarspeel...
Daar heb je het weer... Dat gevoel. Je opent je site, je vingers staan klaar om de juiste toetsen te raken en plots wordt alles weggeveegd door een immens gevoel van zinloosheid. Ik ben erg moe en neem me voor veel te rusten en geen voet buiten te zetten. Emotionele en fysieke rust en dit keer mag ik het niet laten bij de woorden maar het ook omzetten in praktijk. Ik merk aan allerlei dat het water tot aan mijn lippen staat. Angsten die aanzwengelen. Stomme klusjes en administratieve verplichtingen die plots de gestalte krijgen van monsters en gedrochten die ik niet meer te lijf zal kunnen gaan. Dat sterke gevoel het allemaal niet meer te kunnen bolwerken. Door rust krijg ik meestal weer moed en verdwijnt die angst en het gevoel dat het me allemaal verzwelgt. Wanneer ik zulke dingen schrijf, gebeurt er iets met mij, dan komt er pijn aanzeilen en verdriet. Omdat ik geconfronteerd word... met... mezelf en wat is.
Na de sessie nam ik, de bus naar de hoofdstad. Ik kan me er fijn anoniem bewegen, niemand die me daar kent en dus ook niet aanspreekt. Daar had ik al een hele tijd behoefte aan. Stil en alleen ergens kunnen vertoeven en kijken waarnaar ik wil en hoe lang ik wil. Af en toe even ergens gaan zitten. Soms enkele woordjes wisselen met mensen in mijn buurt. Vandaag lukte me dat niet. Ik bracht er amper één zin uit en was al doodmoe en verward. Dus heb ik er de rest van de tijd het zwijgen toe gedaan. De rustpauzes brachten evenmin soelaas. Na amper drie uur vertrok ik terug richting huis. Daar ben ik letterlijk van de ene bus op de andere gestapt, zo moe voelde ik me. Ik moet nu even een biertje zodat ik na dat biertje hopelijk in staat ben iets simpels te bereiden... zonder dat ik de uitputting voel. Ik heb ook geen gram honger. Het is vast niet abnormaal na de emotionele ratrace die ik deze week doormaakte.
Ik doe voor niemand open, neem geen telefoon op, mijn mobieltje heeft slechts 'veilige' contacten... ik blijf niet in de buurt van de gevaren, zal er voor zorgen dat niemand me vandaag raakt. Terug kracht opdoen, terug moed verzamelen en rusten.
Ik blijf het woord 'rusten' gebruiken maar blijkbaar moet ik eerst breken voor ik het ook daadwerkelijk doe. Er komt zoveel op me af. Schrikbeelden van gisteren zweven door mijn brein, ze zijn moeilijker te verjagen dan agressieve muggen.
Het is belangrijk dat ik opnieuw kracht verzamel want rondom me zal er weinig veranderen, indrukken zullen via allerlei kieren blijven binnendringen, onverwacht en hevig, waaronder chagrijnen onder de mensheid.
De burcht die ik voor mezelf probeer te creëren zal nooit àlles, iédereen voor altijd kunnen buitenhouden... dus wegkruipen, me verschansen tot ik weer voldoende veerkracht heb om tenminste niet zieltogend achter te blijven na de zoveelste aanval door dodelijke microben.
Sluw, heimelijk, bot en hard, het hakmes van veroordeling dat ze wild in het rond zwaaien en er nietsontziend op los hakken. Iedereen die zich net iets anders gedraagt dan zijzelf hakken ze tot pulp. Voor het comfort vergeten ze uiteraard hun eigen 'mankementjes', hun enggeestige gedachtegang, hun misplaatste zelfzekere veroordelingen, hun krenkende, misprijzende terechtwijzingen...
Schokkend dat ze zonder scrupules overgaan tot het afrekenen van anderen. Waar halen ze het recht vandaan zich zo over anderen te mogen uitlaten zonder dat die anderen zich ertegen mogen verweren? Ik vind zulke mensen best angstaanjagend. Al wie niet in hun smaak valt, schijnen ze persé te moeten neerslaan met de bijl van veroordeling of smaad. Vaak krijgen ze niet eens een weerwoord omdat hun aanvallen zo schokkend, zo absurd zijn dat degene die door ze veroordeeld wordt met zijn/haar mond vol tanden staat, geschokt, verlamd van ontzetting. Zelfs mijn broer die geen vlieg kwaad doet, ging onder haar bijl en waarom? Omdat hij een buitenbeentje is?
Gisteren ging ze te ver... zonder ook maar één vraag ging ze er net als mijn moeder destijds van uit... dat ik en alleen ik de schuldige was en terechtgesteld moest worden... Al is die tante één van de drie zussen van mijn vader, daar is dan ook alles mee gezegd. Mijn vader was ruimdenkend en zeker niet enggeestig. Hij zou nooit iemand veroordelen en als hij dan al ergens niet mee akkoord was, zou hij eerder een bedenking plaatsen dan een beschuldiging of vonnissen vellen, hij zou geen enkele vorm van proces in gang zetten en stel dat hij dat ooit wel zou doen dan al helemaal niet zonder dat de 'beschuldigde' één woord van verdediging mocht spreken. Vandaag wil ik aan geen van de kwalijke elementen in mijn entourage nog denken en na vandaag ook geen enkele andere dag. Dat ga ik alvast proberen. Ze zijn het niet waard dat ik er nog zieker van word.
Een gruwelijke dag... spanning... verscheuring... Iemand uit de buurt hielp me... een andere persoon wrong zich ertussen. Vervolgens de sessie waar ik voor het eerst wel veel tranen huilde. Lore was, geloof ik, bezig te begeven. Na de sessie wilde ik naar een vriendin die haar partner verloor en eveneens een vriend was van mij. Emotioneel was het zwaar... het delen van pijn en verdriet, het intens meevoelen met haar. Kom ik thuis, nog emotioneel ondersteboven... een telefoonoproep... van een tante die verdomme verdomme verdomme nog aan toe... na twee jaar niet anders weet te zeggen dan een onheuse en nare veroordeling om iets waar zij blijkbaar geen lorrie van afweet. Dat wat mij al zoveel pijn had gedaan... zij gooide er door die vreselijke woorden van haar nog eens zuur op... Ik vroeg me af of ze doof was en mjn woorden toen niet gehoord had. Of bleef ze maar in haar eigengereide wereldje iedereen rondom haar veroordelen zonder te weten wat er gaande was? En met iedereen benadruk ik vooral het vrouwelijke geslacht. Ik schreeuwde door de telefoon hoe de vork in de steel zat maar ze bleef maar doorgaan.... doorgaan doorgaan. Huilend probeerde ik erna te koken... maar ik kon niet... Ik besloot toen iets te doen dat ik nog nooit eerder in mijn leven had gedaan... namelijk deze hàrde tante van repliek dienen... Ik belde haar terug op... één van mijn kinderen vroeg bezorgd of ik dat wel zou doen... of zij misschien niet beter een keer kalm met deze tante ging praten? Die tante praatte inderdaad met haar hersenen en niet met haar hart. Maar wàs dàt nu werkelijk een reden om ook dit op me te laten inhakken? Ik kon niet meer... ik kon niet NOG méér van dat gedoodverf en gedemoniseer erbij hebben...
Terwijl ik de hoorn al in mijn handen had en het nummer intoetste, voelde ik een geweldige angst door me razen waardoor ik de hoorn vlug inlegde... om erna toch opnieuw deze procedure te herhalen... Toen heb ik gezegd wat ik te zeggen had... dat zij niet kon/mocht oordelen over mij en over deze vreselijke toestand... dat zij niet eens wist wat er gebeurd was. Zij probeerde nogmaals me de mond te snoeren... maar ik liet het dit keer niet meer toe... en schreeuwde of zij wel wist hoeveel verdriet de hele toestand me had gedaan, hoe mijn hart gebroken was omdat ik verstoten werd als een melaatse. Het was de druppel, neen een hele emmer... Helemaal ironisch was het dat die tante met haar telefoontje naar mij me gelijk ook wilde uitnodigen voor een feest... Speciaal hoor dat je mensen uitnodigt voor een feest na ze eerst een gruwelijke veroordeling door de strot te rammen... Ik ben nu meer dood dan levend... Moet ik straks ook de telefoon misschien niet meer opnemen om 'veilig' te zijn?
