Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
10-06-2011
137. drie vliegen in één klap
Het leek wel of ik vanochtend alle dagen van deze week inhaalde wat mijn schrijven betreft. Ik heb nu gevoeld welke rust ik erdoor krijg, een vreemdsoortige vrede... boven de zwaarte, het donkere, de pijn. Door het schrijven, hou ik tenminste één zin in mijn leven en van het leven dat ik lijdde (en ook leidde) levend... Ik schreef erg veel en lang. Geen wonder dat ik erna behoefte had aan lucht en beweging en na dit blogje ook aan platte rust...
Ik voel dat eenmaal ik lig ik me van de hele avond geen vin meer zal kunnen verroeren zooooo moe ben ik nu... zowel fysisch als psychisch, als mentaal. Leeggelopen, maar toch met iets meer lichtheid dan...
Ik kwam niet eens op het idee naar buiten te gaan. Maar één van mijn kindertjes wel. Die was blijkbaar toe aan geen luchtje scheppen maar een hele vracht lucht. Ik moest naar de winkel en vond het maar wat fijn dat ik niet alleen hoefde. In plaats van naar de kleine winkel gingen we naar het warenhuis en een doe het zelver zaak om enkele spullen te kopen die we al eeuwen wilden kopen maar niet konden wegens geld tekort. Deze maand kreeg ik voor het eerst sinds ik nog dieper in de financiële ellende stortte en uiteindelijk ook invalide verklaard werd vakantiegeld. Zeer welkom was het... deze nieuwe regeling... Al zo lang sukkel ik met tuinmateriaal dat niet voldoet voor de karweien die ik moet volbrengen. Blij dat het eindelijk mogelijk was, al koop je dan nog op één na het goedkoopste... Daarna hebben we ons getrakteerd op een pizza... Ik vond het fijn... en lekker natuurlijk. En de bediening was er beter dan waar wij vroeger gingen... vriendelijke mensen ook. Het is goed dat ik weer wat moed vond door het gereedschap dat we konden kopen en de pizza, het uitje met één van mijn kindertjes.
Ik zie dat er soms vreselijke fouten in mijn blogjes staan... hoop dat ik er geen al te erge laat staan... nu dan is dat maar zo. Ik ben de laatste tijd zo vaak in de war... Hoe vaak schreef ik al mial in plaats van mail... en dan schrik ik ervan dat mijn computer een foutmelding geeft en ik mijn mail niet openkrijg. Dan zie ik niet eens welke fout ik maakte en tik tot vier keer toe een foute code in terwijl die code wel juist geschreven is maar mijn mailadres niet. Ook neit in plaats van niet. En nog meer van die stunten. Ik bots met mijn hoofd tegen een kast en vergeet mijn sandalen aan te doen als ik naar buiten ga. Echt vermoeiend hoor. Dit jaar belde ik ook al drie maal op het alarmbelletje in de autobus. Ik durf nu na die derde keer niet meer in de oude bussen aan de raamzijde zitten, tenzij ik een regenscherm in mijn linkerhand kan klemmen zodat ik wel mijn rechterhand moet gebruiken om te bellen... wat dan gelukkig steeds langs de goede zijde is...
Vandaag werd mijn dochter voor het eerst mee uit gevraagd door de vriendin van mijn ex... Ze wist niet goed wat zij ervan denken moest want in al die jaren heeft die nooit zoiets gedaan. Natuurlijk vond ik het ook vreemd (moest mijn ex erbij zijn niet zo maar zij alleen wel) Ik moest mezelf geruststellen... of ik zou nog denken dat ook zij nu de hereniging met één van mijn kinderen zou proberen verhinderen door haar in te palmen met wat ik niet heb... 'ruim veel geld'... Ik heb al eerder zulke ervaringen achter de rug en ze ondermijnen mijn vertrouwen in de mensheid waaronder die me zo lief waren... Ondertussen denk ik 'nu hopelijk vond ze het leuk' en de rest kan me gestolen worden.
Toen mijn ex me tijdens ons huwelijk zowat doodgepest had, toen ik zo murw was van zijn voortdurende spot en krenkingen, moe van zijn gebrul en doodsbedreigingen... toen ik op instorten stond... (en hij misschien voelde hoe heet de grond onder zijn voeten werd) kreeg ik een kaartje van hem voor mijn 'verjaardag'... en daarop stonden de woorden die nu nog steeds mijn maag doen draaien, door de ongelofelijke schijnheiligheid erachter (nog erger, ik denk dat hij zelf vertederd was door zijn eigen ziekelijke want gelegenheidsopgebroede goedheid) Je kent ze wel hé, de mishandelaars, de despoten en massamoordenaars die veranderen in poeslieve mannekes die je zo 50 euro zou geven... zo zielig lijken ze wel. Net als de priesters en bisschoppen, oompjes, vaderkes en neven die kinderen misbruiken en erna de heilige bimbam gaan uithangen. Ik hoef zeker niet nog méér voorbeelden te geven... Gelukkig heb ik nog niet gegeten... Het is een slag, een harde slag in het gelaat en op het leven, hart van de slachtoffers. En het doet mijn maag keren.
Mijn persoonlijke tiran dus, mijn echtgenoot schreef na elf jaar terreur op het kaartje voor mijn verjaardag dat 'hij en onze kindjes alles zouden doen om mij 'beter' te maken, om me gelukkig te maken'... Tjonge... wat een schijnheilige sukkelaar... De zot. Onze kindjes maakten me gelukkig... Ik was van mezelf ook altijd, ondanks mijn jeugd gelukkig geweest, de levensvreugde was nooit uit me weggeweest... tot hij met me klaar was....! !!!! Wilde hij me heus gelukkig zien? Dan had hij destijds en erna simpelweg moeten stoppen me te kwellen, te terroriseren, te bespotten, te mishandelen, psychische en fysisch, te kleineren, ... te;.. te... Dan HERVOND ik zonder enige moeite mijn oude levensvreugde... maar dàt deed hij niet. Mijn geluk was de gefrustreerde zoutzak een doorn in de ogen. De barmhartige samaritaan uithangen terwijl hij een duivel bleef... ook na dat kaartje. Jaren, de meeste jaren van mijn leven. Het volstond niet dat hij tijdens ons huwelijk een ware terreur uitoefende... , hij beloofde me nadat ik hem ontvlucht was dat 'hij mij het leven zuur zou maken tot ik eraan kapot ging'. Zijn woorden toen... met getuigen erbij... De gek.
Toen ik hem een maand of wat later dan dat hypocriete kaartje ontvluchtte samen met onze kinderen, kwam de duivel als vanzelf weer tevoorschijn als wisselde hij wel voortdurend af met het makke schaap, het zielige manneke... dat zo kon beginnen huilen en op mijn steun wilde rekenen om al het leed dat al die gerechtsdienaars hem aandeden.... Wie van ons twee werkelijk 'gestoord' was... mijn omgeving wist het... en ik ook...!
Die duivel wordt nu wellicht in toom gehouden door een vriendin die hem een rake vuistslag zou verkopen als hij één keer zou wagen haar zo te behandelen als hij met mij gedaan heeft, dààr ben ik zeker van...! Zij weet (gelukkig) alleen wat hij haar vertelt... Maar ik zie wat ik zie... en weet wat ik weet... herinneringen die nooit verdwijnen... zullen ook niet verdwijnen, ook niet toen dat ooit zo wrede, sadistische gelaat, slappe wangen kreeg en die smartelijke, zielige blik... alsof hij alle ellende van de wereld over zich heen kreeg. Zo is zijn mensenhaat dus veranderd in zelfmedelijden. De sukkelaar.
Geen enkele trek op dat slappe gelaat komt echt en puur over... Zelfs nu niet. Van sommige mensen hun gelaat kan je aflezen wie en hoe ze zijn...Ik weet niet of anderen het zien maar ik huiver ervan... en walg van die kwal.
Je zou voor minder door het lint gaan als je moet horen hoe die man hetzelfde doet als toen. Hij haalde weer al zijn vermeende goedhartigheid boven. Hij durfde zich opnieuw permitteren god de vader te spelen, de vent die mijn leven tot een hel maakte tijdens en nà ons huwelijk, zei herhaaldelijk tot zijn kindertjes 'zou je het niet eens goed maken met je moeder'.... Walgen doe ik ervan... walgen zo walgen... omdat ik die man doorzie... zo doorzie... en ik hoef geen liefdadigheid van iemand die mij ooit zo kwelde, iemand die ooit ieder licht in mijn ogen wilde breken. Ik weet ook dat hij maar al te graag wenste dat zijn hypocriete wens niet uitkwam...! Dat merk ik nu aan zoveel...!
Hij moest en zou mijn innerlijk geluk verwoesten... en waarom? Omdat hij er met zijn oeverloze onvrede zelf niet bijkon? Hij wilde niet eens dat ik het met hem deelde. Het enige dat hij wou, was mij breken, mijn wil, levenslust, alles... een willoos instrument in zijn handen, een slaaf, een boksbal. Hij wenste zich geen liefdevolle echtgenote die hij trouw beloofde, want hij was niet trouw... Hij schermde met die trouwgeloften toen ik hem, de geflipte despoot ontvluchtte.
Ik was een man gehuwd, een mysogyn, een man met een masker... een man die slechts vrolijk kon zijn onder invloed van liters bier. Eenmaal gehuwd ontpopte hij zich in een tiran van het ergste soort... OOK naar zijn kinderen toe. Maar dàt zijn ze gelukkig (voor ze) vergeten...
Die vlaag van zijn vermeende ongelofelijke goedheid is weerzinwekkend... en ik weet wat ze beoogt. Radjes draaien voor hun ogen. Gelooft hij het zelf? Dàn is hij nog gestoorder dan ik dacht.
De goede vader spelen... de milde man, de mishandelaar die in zijn oude dagen de lieve, o zo goedhartige en vergevingsgezinde heilige gaat spelen? Ik walg zo erg dat ik hier weg moet. Vlug dit tekstje besluiten..
Ik heb het altijd al wat vreemd gevonden dat sommige mensen denken dat ik om hun hulp vraag. Of me zeggen of schrijven dat ze me jammer genoeg niet kunnen helpen. Ik vraag dat ook niet, ben sinds lange tijd met iedere vezel van mijn wezen doordrongen van het weten dat ze dat niet kunnen. Ook mijn psychiater kan dat niet. Ik hoef niet behandeld te worden als een onmondig kind, als een ziekelijk te beklagen wezen, want dat ben ik niet, zo voel ik me niet. Ik hoef niet vertroeteld of betutteld te worden... het is zo degenererend. De weg die ik aflegde, is mijn verdienste, die heb ik zelf gezocht, bewerkt, beklommen... en nog steeds. Ik ben door nare, heel erg nare ervaringen een autodidacte geworden op heel wat gebieden. Mensen die méé-dragen ben ik zeer dankbaar, zoals enkele goede vrienden en de psychiater, enkele mensen hier ook... met voelbaar begrip.
Overgaan zal waar ik aan lijd nooit... lichter of milder worden hopelijk wel.... Ik maak mezelf niets (meer) wijs. Dat heb ik de voorbije jaren achter mij gelaten. Al ging dat niet van leien dakje. Verder probeer ik het voor mezelf lichter te maken door het te de-len met degene die het (willen) lezen. Delen aan bekend of onbekend publiek werkt helend... Wat ze zeggen over 'delen' voelt ook zo... 'gedeelde smart is halve smart', 'gedeelde vreugde is dubbele vreugde'. De vreugde is hier hmmm in de minderheid maar goed... af en toe komen er wel lichtere nootjes op de notenbalken, het is zoals het is hé.
Uit ervaring weet ik wel dat begrip me deugd doet, dat wat zwaar is lichter doet voelen. Maar begrip of het niet kunnen begrijpen is ook zoiets complex. Wat maakt dat de ene het wel begrijpt en je dat kan voelen en de andere niet of minder, en je dat ook voelt? Ik weet van mezelf dat ik ook niet alles, lang niet alles kan begrijpen, om welke redenen en oorzaken dan ook. Ik voel dat ik het niemand kwalijk neem dat ze me al dan niet begrijpen of verkeerd invullen, al erger ik me er soms wel aan. Andere keren kwetst het me en vraag ik me af waarvoor of voor wie ze me aanzien. Soms voel ik in hun houding iets als een wilde weldoener die zichzelf wil verheffen door de andere te bedelven onder zijn/haar oneindige goedheid, altruïstische liefdadigheid. Het lijkt dan meer om zichzelf over de bol te kunnen strijken dan als werkelijk meevoelen met de ander.
Ik maak het wel meer mee hoor, mensen die geloven omdat je een borderline persoonlijkheidsstoornis hebt ze je moeten behandelen alsof je een kind bent, die je je waarde ontnemen door je te infantiliseren... en toch zelf blijven menen dat ze toch o zo'n groot en goed hart hebben. Soms doet het me huiveren. Soms probeer ik mezelf voor te houden dat ze niet beter weten, want als ze wel beter wisten, zouden ze het niet doen, toch? Ik probeer wel, als ik daar de behoefte toe voel één en ander te verduidelijken. Ik hoop natuurlijk dat ik het op een niet al te onvriendelijke manier klaarspeel...
Daar heb je het weer... Dat gevoel. Je opent je site, je vingers staan klaar om de juiste toetsen te raken en plots wordt alles weggeveegd door een immens gevoel van zinloosheid. Ik ben erg moe en neem me voor veel te rusten en geen voet buiten te zetten. Emotionele en fysieke rust en dit keer mag ik het niet laten bij de woorden maar het ook omzetten in praktijk. Ik merk aan allerlei dat het water tot aan mijn lippen staat. Angsten die aanzwengelen. Stomme klusjes en administratieve verplichtingen die plots de gestalte krijgen van monsters en gedrochten die ik niet meer te lijf zal kunnen gaan. Dat sterke gevoel het allemaal niet meer te kunnen bolwerken. Door rust krijg ik meestal weer moed en verdwijnt die angst en het gevoel dat het me allemaal verzwelgt. Wanneer ik zulke dingen schrijf, gebeurt er iets met mij, dan komt er pijn aanzeilen en verdriet. Omdat ik geconfronteerd word... met... mezelf en wat is.
Na de sessie nam ik, de bus naar de hoofdstad. Ik kan me er fijn anoniem bewegen, niemand die me daar kent en dus ook niet aanspreekt. Daar had ik al een hele tijd behoefte aan. Stil en alleen ergens kunnen vertoeven en kijken waarnaar ik wil en hoe lang ik wil. Af en toe even ergens gaan zitten. Soms enkele woordjes wisselen met mensen in mijn buurt. Vandaag lukte me dat niet. Ik bracht er amper één zin uit en was al doodmoe en verward. Dus heb ik er de rest van de tijd het zwijgen toe gedaan. De rustpauzes brachten evenmin soelaas. Na amper drie uur vertrok ik terug richting huis. Daar ben ik letterlijk van de ene bus op de andere gestapt, zo moe voelde ik me. Ik moet nu even een biertje zodat ik na dat biertje hopelijk in staat ben iets simpels te bereiden... zonder dat ik de uitputting voel. Ik heb ook geen gram honger. Het is vast niet abnormaal na de emotionele ratrace die ik deze week doormaakte.
Ik doe voor niemand open, neem geen telefoon op, mijn mobieltje heeft slechts 'veilige' contacten... ik blijf niet in de buurt van de gevaren, zal er voor zorgen dat niemand me vandaag raakt. Terug kracht opdoen, terug moed verzamelen en rusten.
Ik blijf het woord 'rusten' gebruiken maar blijkbaar moet ik eerst breken voor ik het ook daadwerkelijk doe. Er komt zoveel op me af. Schrikbeelden van gisteren zweven door mijn brein, ze zijn moeilijker te verjagen dan agressieve muggen.
Het is belangrijk dat ik opnieuw kracht verzamel want rondom me zal er weinig veranderen, indrukken zullen via allerlei kieren blijven binnendringen, onverwacht en hevig, waaronder chagrijnen onder de mensheid.
De burcht die ik voor mezelf probeer te creëren zal nooit àlles, iédereen voor altijd kunnen buitenhouden... dus wegkruipen, me verschansen tot ik weer voldoende veerkracht heb om tenminste niet zieltogend achter te blijven na de zoveelste aanval door dodelijke microben.
Sluw, heimelijk, bot en hard, het hakmes van veroordeling dat ze wild in het rond zwaaien en er nietsontziend op los hakken. Iedereen die zich net iets anders gedraagt dan zijzelf hakken ze tot pulp. Voor het comfort vergeten ze uiteraard hun eigen 'mankementjes', hun enggeestige gedachtegang, hun misplaatste zelfzekere veroordelingen, hun krenkende, misprijzende terechtwijzingen...
Schokkend dat ze zonder scrupules overgaan tot het afrekenen van anderen. Waar halen ze het recht vandaan zich zo over anderen te mogen uitlaten zonder dat die anderen zich ertegen mogen verweren? Ik vind zulke mensen best angstaanjagend. Al wie niet in hun smaak valt, schijnen ze persé te moeten neerslaan met de bijl van veroordeling of smaad. Vaak krijgen ze niet eens een weerwoord omdat hun aanvallen zo schokkend, zo absurd zijn dat degene die door ze veroordeeld wordt met zijn/haar mond vol tanden staat, geschokt, verlamd van ontzetting. Zelfs mijn broer die geen vlieg kwaad doet, ging onder haar bijl en waarom? Omdat hij een buitenbeentje is?
Gisteren ging ze te ver... zonder ook maar één vraag ging ze er net als mijn moeder destijds van uit... dat ik en alleen ik de schuldige was en terechtgesteld moest worden... Al is die tante één van de drie zussen van mijn vader, daar is dan ook alles mee gezegd. Mijn vader was ruimdenkend en zeker niet enggeestig. Hij zou nooit iemand veroordelen en als hij dan al ergens niet mee akkoord was, zou hij eerder een bedenking plaatsen dan een beschuldiging of vonnissen vellen, hij zou geen enkele vorm van proces in gang zetten en stel dat hij dat ooit wel zou doen dan al helemaal niet zonder dat de 'beschuldigde' één woord van verdediging mocht spreken. Vandaag wil ik aan geen van de kwalijke elementen in mijn entourage nog denken en na vandaag ook geen enkele andere dag. Dat ga ik alvast proberen. Ze zijn het niet waard dat ik er nog zieker van word.
Een gruwelijke dag... spanning... verscheuring... Iemand uit de buurt hielp me... een andere persoon wrong zich ertussen. Vervolgens de sessie waar ik voor het eerst wel veel tranen huilde. Lore was, geloof ik, bezig te begeven. Na de sessie wilde ik naar een vriendin die haar partner verloor en eveneens een vriend was van mij. Emotioneel was het zwaar... het delen van pijn en verdriet, het intens meevoelen met haar. Kom ik thuis, nog emotioneel ondersteboven... een telefoonoproep... van een tante die verdomme verdomme verdomme nog aan toe... na twee jaar niet anders weet te zeggen dan een onheuse en nare veroordeling om iets waar zij blijkbaar geen lorrie van afweet. Dat wat mij al zoveel pijn had gedaan... zij gooide er door die vreselijke woorden van haar nog eens zuur op... Ik vroeg me af of ze doof was en mjn woorden toen niet gehoord had. Of bleef ze maar in haar eigengereide wereldje iedereen rondom haar veroordelen zonder te weten wat er gaande was? En met iedereen benadruk ik vooral het vrouwelijke geslacht. Ik schreeuwde door de telefoon hoe de vork in de steel zat maar ze bleef maar doorgaan.... doorgaan doorgaan. Huilend probeerde ik erna te koken... maar ik kon niet... Ik besloot toen iets te doen dat ik nog nooit eerder in mijn leven had gedaan... namelijk deze hàrde tante van repliek dienen... Ik belde haar terug op... één van mijn kinderen vroeg bezorgd of ik dat wel zou doen... of zij misschien niet beter een keer kalm met deze tante ging praten? Die tante praatte inderdaad met haar hersenen en niet met haar hart. Maar wàs dàt nu werkelijk een reden om ook dit op me te laten inhakken? Ik kon niet meer... ik kon niet NOG méér van dat gedoodverf en gedemoniseer erbij hebben...
Terwijl ik de hoorn al in mijn handen had en het nummer intoetste, voelde ik een geweldige angst door me razen waardoor ik de hoorn vlug inlegde... om erna toch opnieuw deze procedure te herhalen... Toen heb ik gezegd wat ik te zeggen had... dat zij niet kon/mocht oordelen over mij en over deze vreselijke toestand... dat zij niet eens wist wat er gebeurd was. Zij probeerde nogmaals me de mond te snoeren... maar ik liet het dit keer niet meer toe... en schreeuwde of zij wel wist hoeveel verdriet de hele toestand me had gedaan, hoe mijn hart gebroken was omdat ik verstoten werd als een melaatse. Het was de druppel, neen een hele emmer... Helemaal ironisch was het dat die tante met haar telefoontje naar mij me gelijk ook wilde uitnodigen voor een feest... Speciaal hoor dat je mensen uitnodigt voor een feest na ze eerst een gruwelijke veroordeling door de strot te rammen... Ik ben nu meer dood dan levend... Moet ik straks ook de telefoon misschien niet meer opnemen om 'veilig' te zijn?
Een belachelijk iets... een samenloop van bespottelijke futiliteiten... en erna kwam ik opnieuw de woonkamer in met de schreeuw immens hard in mij, de onrust als een vulkaan die me zo erg deed trillen bovendien.
Ik stortte me op dat wat me tot rust brengt en probeer het van me af te schrijven. Echter ditmaal vlamden gedachten en geschreeuw langs alle zijden mijn brein en hele wezen binnen... ik kreeg de gedachten niet gekanaliseerd, zelfs niet met de muziek via mijn oren in mijn brein. Tot slot nam ik het zelfgemaakte brouwsel door mijn schoonzoon, een sterke likeur en dronk daar twee piepkleine glaasjes van. Eindelijk kon ik schrijven zonder dat mijn brein overspoeld werd door zoveel onheilspellende en bedreigende gedachten en spinsels. Ik voel me opnieuw in staat me voor te bereiden op het bezoek aan mijn psychiater. Het was immers een uur geleden zo erg dat ik mezelf bijna niet in staat achtte me naar de sessie te begeven. Mijn leven moet opgesloten worden in een glazen bokaal met onbreekbaar dik glas en een stolp die je er niet zomaar afkrijgt... In het andere geval dan schreeuw en schreeuw ik het uit... in stilte... Ja, dat lijkt gek... maar het is niet gek... alleen maar ontzettend pijnlijk. Ik ben niet dom, niet gestoord in de zin van sommige niet gestoorde mensen die menen dat zij weten waar de grens ligt. Hebben ze er al ooit over nagedacht dat bepaalde houdingen, zoals bekrompenheid en enggeestigheid OOK gestoord is als je enige logica volgt?
Bijna op het einde van de namiddag zei mijn dochter plots 'je doet zo raar mama'... Ik kan wel huilen want ik weet niet hoe raar ik dan wel deed en wat er wel zo raar kon zijn. Ik voel me raar en vreemd... Kan ik dat alleen verbergen door stil te zijn en te zwijgen... ik moet me daar nog meer op toeleggen, stil zijn en zwijgen... daar waar mijn 'zijn' niet wordt begrepen en aanvaard. Wat niet eens moedwil is maar onvermogen. Maar toch voel ik van binnen... hoe het huilt... om te weten... dat mezelf nog altijd een stuk moet verbergen... Uit angst om niet opnieuw uitgewist te worden... of erger nog vergooid? Ik moet opnieuw vertrouwen krijgen in mensen en mijn omgeving..
Het is een tijd geleden dat ik nog zoveel dromen na elkaar droomde, geen nachtmerries maar wel vijf verschillende dromen na elkaar. Van één herinner ik me slechts enkele details... . Een opslagruimte. Vol boeken. Het was er niet eens stoffig of vochtig, en het geheel oogde aantrekkelijk. Er waren ook van die houten poorten die niet eens netjes afsloten maar grote kieren hadden die het licht doorlieten. Bizar hoor, zo'n droom. Misschien omdat ik van boeken houd?
Verder was het vanmorgen weer de zware kater na een prettig, fijne dag. Niet door drank hoor maar ik noem het zo omdat het heel vaak gebeurd na een fijne dag of dagen. Misschien moet ik het een emotionele kater noemen om verwarring uit te sluiten? Het is een soort weerslag na een fijne dag die eens zoveel donkerte geeft dan zonder die fijne dagen. Goed dat ik het weet en het een plaats gaf in mijn leven, erop voorbereid ben daardoor... maar leuk is anders.
Opnieuw sliep het kleintje dicht bij mijn hart... opnieuw een rustige namiddag samen met dit keer mijn twee dochters en kleinkindje. Ik ben nu ontzettend moe en weet niet meer hoe ik het heb. Hoe fijn ik het ook vond, door deze twee namiddagen zit ik aan mijn limiet. Het klinkt belachelijk als je weet dat ik de hele namiddag in een gemakkelijke zetel zat, een kussen achter mijn rug... Ik haat het... maar het is niet anders. Wanneer ik voel dat mijn dochter het fijn vindt niet de hele dag alleen te zijn, door zijn werk is haar vriend soms laat thuis, als ze door mijn aanwezigheid even wat meer ruimte krijgt om rustig te eten, even wat anders te doen dan de zorg voor haar kleintje, dan gaat mijn hart daar helemaal naar uit... dan kom ik heel graag en wil ik even vergeten dat ik het daarna vaak moet bekopen. Ze is zo in de weer met haar kleine ukje, zo zorgzaam en vol aandacht dat het niet eens verwonderlijk is dat ze zo moe is. En als ik dat voor haar even iets lichter kan maken, dan doe ik dat met heel mijn hart. Maar nu ben ik op. Enkele dagen rust nemen, zowel emotioneel als fysisch is zeker geen luxe... Ik zou nu zelf kunnen huilen van het gevoel overspoeld te zijn en doodmoe. Ik weiger er verder aan te denken en er aandacht aan te schenken. Voel me helemaal van de wereld.
Bijgeslapen want hoefde niet vroeg op vandaag. Dat is goed want weinig slaap werkt op mijn gemoed en geeft nog meer bijzonder nare gedachten en gevoelens.
Het deed deugd om met ons hondje even buiten te gaan, lucht en frisheid want het benauwde weer, geloof het of niet, werkt ook niet bepaald mee om me beter te voelen.
Verder vond ik het fijn om met mijn oudste en hun kleintje op boodschappentocht te gaan. Ik help zo graag op mijn manier, in de mate dat ik het kan, kleine dingen die toch een verschil kunnen maken, het voelt als een feest. Wat doet het me deugd wat nu gebeurt... aan de toekomst moet ik niet denken, zeker niet piekeren of in de angst schieten... maar de uitspraak van mijn oudste in gedachten houden 'zo ver is het nog niet hé mama'... Dat stelde me gerust, gaf me moed en vertrouwen... Niet doemdenken Lore, zei ik tot mezelf, vertrouw op de toekomst en dat het niet altijd slecht moet aflopen...
Ondertussen probeer ik me open te stellen voor het nu, voor al die mooie momenten die ik genoot gisteren... Ik probeer stil te zijn in mezelf, de angst opzij te zetten, de nervositeit en het geluid van de drukte van het leven weg te houden en het negatieve, de vernietigende van boodschappen of woorden van anderen. Zoals de beweringen van mijn jongste zoon... die hij bij zijn zus (en andere broer) probeert in te planten omdat hij meent dat ik ze niet kan weerleggen? Nu ik weerlegde ze heel rustig door ook dan bij mezelf te blijven. Ik laat niet meer toe dat er leugens worden verkondigd om anderen tegen me op te zetten. Hij probeerde het ooit enkele keren bij mijn jongste ... zonder resultaat... zij laat zich evenmin manipuleren en ziet scherp achter kromme facades... Toch voelde dat even als een donker massa die het lichtere vermorzelen wou... echter door mijn rustige weerlegging, voelde het milder.
Ik zal verder stil genieten van het fijne samenzijn met mijn oudste dochter... en rustig werd ik door het kleintje dat tegen me aan in slaap viel. Die momenten koester ik. Het was zo'n vredige, gewoon goede dag, een dag om het leven te omhelzen... maar het leven leek mij te omhelzen... zo goed voelde het. Het betekent zoveel voor me dat de relatie met mijn oudste goed is. Ik denk dat zij en ik nu bouwen aan een vertrouwen... dat er misschien nooit echt (kon) zijn... door allerlei omstandigheden en wederzijdse kwetsbaarheid. Dat ik nu voor het eerst ook veelvuldig contact heb met één van mijn kleinkindjes is nog een extra geschenk. Zodra ik zoiets schrijf, slaat de angst me opnieuw om het hart... maar ik mag het niet toelaten... bij mezelf blijven, vertrouwen op mezelf en op ze... dan kan zelfs àls er wat mis gaat, het geen afbreuk doen aan het nu.
Stil overdenk ik de dag... Ik vertrok rond de middag en ben een uur geleden thuisgekomen. Stil... voel ik de hoop... stil de tranen van dankbaarheid... verdriet, pijn, angst... zoveel gevoelens... om deze dag... zo rustig... maar toch zo speciaal... Heel voorzichtig laat ik het kleine sprankeltje hoop toe... en duw de rest opzij... Blij dat mijn dochter blij was... en dat zij dat ook liet blijken... wist niet dat wonden die helen ook pijn kunnen doen... pijn van angst en ongeloof... angst dat dit me opnieuw ontnomen zal worden. Stil spreek ik woorden en duw het onrecht waar het hoort... bij die me onrechtvaardiger, lelijker en wreder behandelden dan wie ook... Weet niet of ik ze het ooit vergeven kan... Maar daar wil ik nu niet aan denken... ik denk aan de drie meisjes die me zeer nauw aan het hart liggen... en die mijn hart geen van allen vertrappelen... vermorzelen... vermalen. Wat ben ik moe... ik ga rusten... heb zoveel te verwerken... zoveel. Zal morgen antwoorden en jullie bezoeken.... liefs van mij
Erg moe na een nacht van maar amper drie slapen. Ik kwam maar niet in slaap... en het boek was ondertussen uit... dus nog langer lezen, kon ik niet. Ik begreep er niets van... klaarwakker... en toch moe. Dronk ik te laat in de namiddag een kop espresso? Neen, niet zo laat. Bovendien hoe zat het dan met die andere dag toen ik tijdens de avonduren een kop espresso dronk en ultra sterke nog wel. Desondanks kwam ik met het grootste gemak in slaap.
Meestal wanneer er slapeloze uren zijn, durf ik niet op mijn uurwerk te kijken omdat de paniek dan komt opdagen. Gisteren door de klaar-wakker-heid had ik zoiets van 'wat kan ik verliezen door te kijken op mijn uurwerk... ik moet toch wat innemen om niet de hele nacht wakker te blijven' dus keek ik... bijna vier uur... Het leek me nodig om dan toch maar mijn anti-depressiva te nemen al was het alleen om in slaap te komen, zo niet dan was ik vast een heel wrak vandaag... nu ben ik er een half...
Gelukkig bleef ons hondje stil... ik nam een halfje medicatie met een halve kop melk en voor ik terug naar bed ging, haalde ik de eerste beste stripboek uit de kast, het bleek een 'Jommeke' te zijn haha... die las ik helemaal uit... en daarna ben ik uiteindelijk ergens in slaap geraakt. Oefff... heb ik toch ten minste drie uurtjes geslapen.
Een vreemde avond. Een vreemde nacht. Veel indrukken. Het leek wel of ik de rol speelde van Lore zoals ze ooit was. En toen ik die rol niet meer kon spelen, omdat ik te moe was, volkomen overrompeld door indrukken, liep ik blijkbaar weg zonder groeten, zei mijn jongste. Ik kon het me niet herinneren. Ik begreep zelf niet hoe het kwam dat ik plots verdween en waarom. Alsof iemand een gum neemt en een deel van mijn beleven weggumt. Tijdens de avond was ik lang vrij gespannen. En dan die massale toevloed indrukken. Misschien daardoor dat ik van vermoeidheid, van de indrukken die op me inbeukten, niet meer 'normaal' kon doen? Ik kan het niet eens beoordelen omdat ik het niet weet, niet begrijp. Later op de avond wilde ik nog iemand bedanken via internet maar kreeg verschillende berichtjes waarvan één alarmerend... en confronterend tegelijk. Ik ben nu opnieuw stil van binnen en van buiten. Dat er ook een berichtje kwam dat eerder hoopgevend was.. maakt de boel er niet lichter door... Ik schreef het al... om mezelf bij elkaar te kunnen houden, niet zo erg te vervreemden heb ik het alleen zijn en de vacume ruimte nodig op gezette tijden... de ruimte waar bijna niets kan gebeuren, waar ik niet hoef te reageren op telefoon of deurbel, waar ik mezelf kan afsluiten van mensen. Soms lijk ik wel uit een wasmachinetrommel te komen... volkomen door elkaar geklutst... welke zeep ze echter gebruikten, weet ik niet... maar waar ik van gezuiverd wil worden, dat lukt maar niet. Slaapwel.
Wanneer het gevoel er is overspoeld te worden, verdoofd, weggeslagen, is dat een signaal dat grenzen genaderd of reeds overschreden zijn. Ik vind het bijzonder moeilijk om naar die grenzen te luisteren terwijl ik besef dat wanneer ik ze negeer ik nog erger vervreemd en de psychische pijn toeneemt, de nare gedachten als een overstroomde rivier blijven inbeuken op mijn vesting.
Het is moeilijk omdat ik bepaalde zaken van mezelf niet kan aanvaarden of toch heel moeilijk... Wat ik wens en wat haalbaar is, ligt voortdurend in strijd met mekaar. Vooral omdat wat ik wens zo belachelijk niets is in mijn eigen ogen. Wat voor velen 'normaal' is, is het voor mij jammer genoeg niet en daar verzet ik me tegen. Ik kan het niet verdragen of aanvaarden dat ik bepaalde zaken niet kan.
Ik ben ook bang, moet ik toegeven voor de reacties van betrokkenen als ik het laat weten, bang voor onbegrip en veroordelingen (en niet zonder reden), bang ook om ze te kwetsen terwijl het niet zo zou moeten zijn dat ze gekwetst zijn... Het zou immers vreemd dat ze je kwalijk nemen dat je maar één been hebt, net zo vreemd is het dat ze je kwalijk nemen dat je op psychisch vlak een handicap hebt. Nog pijnlijker is het wanneer je er zo goed mogelijk mee omgaat maar ze aan dat feit voorbijgaan, ze willen je met twee benen en daarmee basta... precies zo willen ze je zonder die psychische handicap... en daarmee uit.
Natuurlijk maakt precies dat soort onbegrip het beangstigend en bedreigend mensen te ontmoeten, het is in dat licht bijna logisch dat ik liever alleen op stap ga en nergens op bezoek wil, met amper iemand wil omgaan behalve met die mensen die me naar waarde weten te schatten en me mogen om wie en hoe ik ben, waar ik me met andere woorden 'veilig en aanvaard' kan voelen...
Ik heb die beperking alle voorbije jaren genegeerd... met de gevolgen van dien. Dan dacht ik dat ik 'het' allemaal verwerkt had, de beperkingen incluis. Ik ben nog steeds zeer angstig, merk ik nu, om die grenzen te trekken, om voor mezelf te zorgen... angstig voor het onbegrip, angstig voor de verwijten, voor hun insinuaties dat ik me aanstel, aandacht wil trekken en meer van die wrede oordelen. Omdat wat zulke reacties met me doen een angstaanjagende grote en vernietigende impact op me hebben. Al heb ik in al die jaren geprobeerd die impact af te zwakken..., tevergeefs. Het enige wat me rest is me afsluiten voor die bepaalde risico's door de mensen die ze hanteren te vermijden...zo goed mogelijk.
In die zin is het bijzonder moeilijk mee te draaien in een maatschappij die bol staat van sociale en andere wetten, wetten die je omgeving dicteert, afgekeken van hun eigen manier van leven. Wee je gebeente en je hart als je daar niet aan mee kan doen... dan volgt een slachtpartij... ze slaan je psychisch verrot en weten niet... nooit van ophouden.
Het schrijven van dit blogje deed pijn... door de confrontatie van wat is.
Al die dromen (geen nachtmerries) waarvan ik me slechts vaag nog fracties herinner maar die me bij het ontwaken niet bepaald een goed gevoel geven, ik ben er vanaf, ik ben namelijk wakker...
Vannacht kwam ik slechts heel moeilijk in slaap. Ik las geloof ik ongeveer 20 bladzijden. Kwam ik zo slecht in slaap doordat ik een tamelijk straffe film zag?
Vanmorgen bij het eerste ontwaken (er volgden nog drie andere... ) floepten allerlei gedachten in mijn slaperig denkstelsel. Die geef ik een fikse duw zodat paniek en nare gedachten geen kans krijgen me te overrompelen. Ik ben immers nog niet zo alert in slaperige toestand.
We stonden vrij laat op... om toch min of meer uitgerust te zijn. En ik voel me ook uitgerust en vrij van angsten al zitten ze dicht op mijn huid klaar om me te bespringen in een onbewaakt ogenblik.
Wanneer je wafeltjes bakt en erna ook nog eens een avondmaal bereidt... tja dan kunnen er ongelukken gebeuren... vooral wanneer je bijna uit je kleding schuift van de hitte en het zweten. Boven dat hete kookvuur koken, braden, sausje maken, na het gloeiende wafelijzer... was wellicht van het goede teveel. Tijdens het bereiden van wafeldeeg, kliederde ik mijn rode blouse onder de bloem, erna deeg... en toen ik dan eindelijk de aardappelen kon uitscheppen, schoof de nog hete pan met burgers van het vuur (goedkoop vuur waar de pannen en potten zo afschuiven)... Ik kon nog net uitwijken of ik had de hele zooi over me heen gekregen. Toch zal ik straks wat fris aantrekken... want gekliederd heb ik. De keukenvloer moest ik daardoor twee maal een beurt te geven Alles smaakte ... (de burgers vielen gelukkig niet op de grond... maar de braadsaus wel, er was echter nog genoeg bechamelsaus over... )
Gestoord of niet, maar ik voel me eindelijk weer wat beter... Wat heb ik gedaan? Wafels gebakken in een gloeiheet klein keukentje... Had er zin in... 12 wafels wachten nu om opgegeten te worden. Je kan ze bewaren... Het zijn minutewafels (recept uit een tijdschrift van de jaren stillekes) Het ijzer toverde niet alleen het deeg tot wafels maar ik voelde me niet meer leeg... eerder haha vloeistof. Om af te reageren heb ik daarna een doef doef plaat opgezet... en heb daar heerlijk op gedanst. (wie ziet het hé?) Voor ik in een depressie (de zoveelste) donderde, uitte ik me vooral door het dansen... louter vanuit mijn gevoel, geen jota gevend om wat de anderen wel zouden kunnen denken. Ook nu stond ik hier in mijn eentje te 'geven' zoals de jongeren het zouden noemen. Fijn afgereageerd... Ik moet alleen zien dat ik straks nog energie overhoud voor het schillen en koken van de aardappelen, het bereiden van de bechamelsaus, het bakken van hamburgers... Ondertussen kreeg ik berichtjes van een ex-schoonzusje die hetzelfde meemaakt vandaag als ik anderhalf jaar geleden... toen ik niet gewenst was op het huwelijk van een van mijn kinderen door 'stookolie' (sorry... maar cynisme maakt de pijn soms milder). Door haar berichtjes kwam de oude pijn bij mij ook boven... terwijl ik verdomd goed weet wat zij vandaag doormaakt. Gelukkig is zij woedend... ik was toen alleen verscheurd en ziek van ellende.
Mijn emoties schijnen nog meer afgevlakt. Ik ging mee met een van mijn kinderen want er was geen geld meer om mee te geven wanneer ze inkopen voor me doen. Dus moest ik mee om geld uit de muur te vissen.
Het was goed om nog eens als een Spanjaard buiten te kuieren, heel langzaam, om niet meteen in het zweet te zwemmen. Ondertussen inkopen gedaan. Heb nog eens asperges mee, die heb ik in geen tijden meer klaargemaakt, (ik spreek van jaren, en zelfs decennia ) Had er zo'n vreselijke zin in... hoop dat ik ze bij het koken niet verknoei.
Om mezelf af te schermen van bekenden, zette ik mijn zonnebril op... dat hielp want ik voel me nog steeds rustig en niet van streek.
wakker... 
) floepten allerlei gedachten in mijn slaperig denkstelsel. Die geef ik een fikse duw zodat paniek en nare gedachten geen kans krijgen me te overrompelen. Ik ben immers nog niet zo alert in slaperige toestand.
)
