Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
07-06-2011
126. Moe
Opnieuw sliep het kleintje dicht bij mijn hart... opnieuw een rustige namiddag samen met dit keer mijn twee dochters en kleinkindje. Ik ben nu ontzettend moe en weet niet meer hoe ik het heb. Hoe fijn ik het ook vond, door deze twee namiddagen zit ik aan mijn limiet. Het klinkt belachelijk als je weet dat ik de hele namiddag in een gemakkelijke zetel zat, een kussen achter mijn rug... Ik haat het... maar het is niet anders. Wanneer ik voel dat mijn dochter het fijn vindt niet de hele dag alleen te zijn, door zijn werk is haar vriend soms laat thuis, als ze door mijn aanwezigheid even wat meer ruimte krijgt om rustig te eten, even wat anders te doen dan de zorg voor haar kleintje, dan gaat mijn hart daar helemaal naar uit... dan kom ik heel graag en wil ik even vergeten dat ik het daarna vaak moet bekopen. Ze is zo in de weer met haar kleine ukje, zo zorgzaam en vol aandacht dat het niet eens verwonderlijk is dat ze zo moe is. En als ik dat voor haar even iets lichter kan maken, dan doe ik dat met heel mijn hart. Maar nu ben ik op. Enkele dagen rust nemen, zowel emotioneel als fysisch is zeker geen luxe... Ik zou nu zelf kunnen huilen van het gevoel overspoeld te zijn en doodmoe. Ik weiger er verder aan te denken en er aandacht aan te schenken. Voel me helemaal van de wereld.
Bijgeslapen want hoefde niet vroeg op vandaag. Dat is goed want weinig slaap werkt op mijn gemoed en geeft nog meer bijzonder nare gedachten en gevoelens.
Het deed deugd om met ons hondje even buiten te gaan, lucht en frisheid want het benauwde weer, geloof het of niet, werkt ook niet bepaald mee om me beter te voelen.
Verder vond ik het fijn om met mijn oudste en hun kleintje op boodschappentocht te gaan. Ik help zo graag op mijn manier, in de mate dat ik het kan, kleine dingen die toch een verschil kunnen maken, het voelt als een feest. Wat doet het me deugd wat nu gebeurt... aan de toekomst moet ik niet denken, zeker niet piekeren of in de angst schieten... maar de uitspraak van mijn oudste in gedachten houden 'zo ver is het nog niet hé mama'... Dat stelde me gerust, gaf me moed en vertrouwen... Niet doemdenken Lore, zei ik tot mezelf, vertrouw op de toekomst en dat het niet altijd slecht moet aflopen...
Ondertussen probeer ik me open te stellen voor het nu, voor al die mooie momenten die ik genoot gisteren... Ik probeer stil te zijn in mezelf, de angst opzij te zetten, de nervositeit en het geluid van de drukte van het leven weg te houden en het negatieve, de vernietigende van boodschappen of woorden van anderen. Zoals de beweringen van mijn jongste zoon... die hij bij zijn zus (en andere broer) probeert in te planten omdat hij meent dat ik ze niet kan weerleggen? Nu ik weerlegde ze heel rustig door ook dan bij mezelf te blijven. Ik laat niet meer toe dat er leugens worden verkondigd om anderen tegen me op te zetten. Hij probeerde het ooit enkele keren bij mijn jongste ... zonder resultaat... zij laat zich evenmin manipuleren en ziet scherp achter kromme facades... Toch voelde dat even als een donker massa die het lichtere vermorzelen wou... echter door mijn rustige weerlegging, voelde het milder.
Ik zal verder stil genieten van het fijne samenzijn met mijn oudste dochter... en rustig werd ik door het kleintje dat tegen me aan in slaap viel. Die momenten koester ik. Het was zo'n vredige, gewoon goede dag, een dag om het leven te omhelzen... maar het leven leek mij te omhelzen... zo goed voelde het. Het betekent zoveel voor me dat de relatie met mijn oudste goed is. Ik denk dat zij en ik nu bouwen aan een vertrouwen... dat er misschien nooit echt (kon) zijn... door allerlei omstandigheden en wederzijdse kwetsbaarheid. Dat ik nu voor het eerst ook veelvuldig contact heb met één van mijn kleinkindjes is nog een extra geschenk. Zodra ik zoiets schrijf, slaat de angst me opnieuw om het hart... maar ik mag het niet toelaten... bij mezelf blijven, vertrouwen op mezelf en op ze... dan kan zelfs àls er wat mis gaat, het geen afbreuk doen aan het nu.
Stil overdenk ik de dag... Ik vertrok rond de middag en ben een uur geleden thuisgekomen. Stil... voel ik de hoop... stil de tranen van dankbaarheid... verdriet, pijn, angst... zoveel gevoelens... om deze dag... zo rustig... maar toch zo speciaal... Heel voorzichtig laat ik het kleine sprankeltje hoop toe... en duw de rest opzij... Blij dat mijn dochter blij was... en dat zij dat ook liet blijken... wist niet dat wonden die helen ook pijn kunnen doen... pijn van angst en ongeloof... angst dat dit me opnieuw ontnomen zal worden. Stil spreek ik woorden en duw het onrecht waar het hoort... bij die me onrechtvaardiger, lelijker en wreder behandelden dan wie ook... Weet niet of ik ze het ooit vergeven kan... Maar daar wil ik nu niet aan denken... ik denk aan de drie meisjes die me zeer nauw aan het hart liggen... en die mijn hart geen van allen vertrappelen... vermorzelen... vermalen. Wat ben ik moe... ik ga rusten... heb zoveel te verwerken... zoveel. Zal morgen antwoorden en jullie bezoeken.... liefs van mij
Erg moe na een nacht van maar amper drie slapen. Ik kwam maar niet in slaap... en het boek was ondertussen uit... dus nog langer lezen, kon ik niet. Ik begreep er niets van... klaarwakker... en toch moe. Dronk ik te laat in de namiddag een kop espresso? Neen, niet zo laat. Bovendien hoe zat het dan met die andere dag toen ik tijdens de avonduren een kop espresso dronk en ultra sterke nog wel. Desondanks kwam ik met het grootste gemak in slaap.
Meestal wanneer er slapeloze uren zijn, durf ik niet op mijn uurwerk te kijken omdat de paniek dan komt opdagen. Gisteren door de klaar-wakker-heid had ik zoiets van 'wat kan ik verliezen door te kijken op mijn uurwerk... ik moet toch wat innemen om niet de hele nacht wakker te blijven' dus keek ik... bijna vier uur... Het leek me nodig om dan toch maar mijn anti-depressiva te nemen al was het alleen om in slaap te komen, zo niet dan was ik vast een heel wrak vandaag... nu ben ik er een half...
Gelukkig bleef ons hondje stil... ik nam een halfje medicatie met een halve kop melk en voor ik terug naar bed ging, haalde ik de eerste beste stripboek uit de kast, het bleek een 'Jommeke' te zijn haha... die las ik helemaal uit... en daarna ben ik uiteindelijk ergens in slaap geraakt. Oefff... heb ik toch ten minste drie uurtjes geslapen.
Een vreemde avond. Een vreemde nacht. Veel indrukken. Het leek wel of ik de rol speelde van Lore zoals ze ooit was. En toen ik die rol niet meer kon spelen, omdat ik te moe was, volkomen overrompeld door indrukken, liep ik blijkbaar weg zonder groeten, zei mijn jongste. Ik kon het me niet herinneren. Ik begreep zelf niet hoe het kwam dat ik plots verdween en waarom. Alsof iemand een gum neemt en een deel van mijn beleven weggumt. Tijdens de avond was ik lang vrij gespannen. En dan die massale toevloed indrukken. Misschien daardoor dat ik van vermoeidheid, van de indrukken die op me inbeukten, niet meer 'normaal' kon doen? Ik kan het niet eens beoordelen omdat ik het niet weet, niet begrijp. Later op de avond wilde ik nog iemand bedanken via internet maar kreeg verschillende berichtjes waarvan één alarmerend... en confronterend tegelijk. Ik ben nu opnieuw stil van binnen en van buiten. Dat er ook een berichtje kwam dat eerder hoopgevend was.. maakt de boel er niet lichter door... Ik schreef het al... om mezelf bij elkaar te kunnen houden, niet zo erg te vervreemden heb ik het alleen zijn en de vacume ruimte nodig op gezette tijden... de ruimte waar bijna niets kan gebeuren, waar ik niet hoef te reageren op telefoon of deurbel, waar ik mezelf kan afsluiten van mensen. Soms lijk ik wel uit een wasmachinetrommel te komen... volkomen door elkaar geklutst... welke zeep ze echter gebruikten, weet ik niet... maar waar ik van gezuiverd wil worden, dat lukt maar niet. Slaapwel.
Wanneer het gevoel er is overspoeld te worden, verdoofd, weggeslagen, is dat een signaal dat grenzen genaderd of reeds overschreden zijn. Ik vind het bijzonder moeilijk om naar die grenzen te luisteren terwijl ik besef dat wanneer ik ze negeer ik nog erger vervreemd en de psychische pijn toeneemt, de nare gedachten als een overstroomde rivier blijven inbeuken op mijn vesting.
Het is moeilijk omdat ik bepaalde zaken van mezelf niet kan aanvaarden of toch heel moeilijk... Wat ik wens en wat haalbaar is, ligt voortdurend in strijd met mekaar. Vooral omdat wat ik wens zo belachelijk niets is in mijn eigen ogen. Wat voor velen 'normaal' is, is het voor mij jammer genoeg niet en daar verzet ik me tegen. Ik kan het niet verdragen of aanvaarden dat ik bepaalde zaken niet kan.
Ik ben ook bang, moet ik toegeven voor de reacties van betrokkenen als ik het laat weten, bang voor onbegrip en veroordelingen (en niet zonder reden), bang ook om ze te kwetsen terwijl het niet zo zou moeten zijn dat ze gekwetst zijn... Het zou immers vreemd dat ze je kwalijk nemen dat je maar één been hebt, net zo vreemd is het dat ze je kwalijk nemen dat je op psychisch vlak een handicap hebt. Nog pijnlijker is het wanneer je er zo goed mogelijk mee omgaat maar ze aan dat feit voorbijgaan, ze willen je met twee benen en daarmee basta... precies zo willen ze je zonder die psychische handicap... en daarmee uit.
Natuurlijk maakt precies dat soort onbegrip het beangstigend en bedreigend mensen te ontmoeten, het is in dat licht bijna logisch dat ik liever alleen op stap ga en nergens op bezoek wil, met amper iemand wil omgaan behalve met die mensen die me naar waarde weten te schatten en me mogen om wie en hoe ik ben, waar ik me met andere woorden 'veilig en aanvaard' kan voelen...
Ik heb die beperking alle voorbije jaren genegeerd... met de gevolgen van dien. Dan dacht ik dat ik 'het' allemaal verwerkt had, de beperkingen incluis. Ik ben nog steeds zeer angstig, merk ik nu, om die grenzen te trekken, om voor mezelf te zorgen... angstig voor het onbegrip, angstig voor de verwijten, voor hun insinuaties dat ik me aanstel, aandacht wil trekken en meer van die wrede oordelen. Omdat wat zulke reacties met me doen een angstaanjagende grote en vernietigende impact op me hebben. Al heb ik in al die jaren geprobeerd die impact af te zwakken..., tevergeefs. Het enige wat me rest is me afsluiten voor die bepaalde risico's door de mensen die ze hanteren te vermijden...zo goed mogelijk.
In die zin is het bijzonder moeilijk mee te draaien in een maatschappij die bol staat van sociale en andere wetten, wetten die je omgeving dicteert, afgekeken van hun eigen manier van leven. Wee je gebeente en je hart als je daar niet aan mee kan doen... dan volgt een slachtpartij... ze slaan je psychisch verrot en weten niet... nooit van ophouden.
Het schrijven van dit blogje deed pijn... door de confrontatie van wat is.
Al die dromen (geen nachtmerries) waarvan ik me slechts vaag nog fracties herinner maar die me bij het ontwaken niet bepaald een goed gevoel geven, ik ben er vanaf, ik ben namelijk wakker...
Vannacht kwam ik slechts heel moeilijk in slaap. Ik las geloof ik ongeveer 20 bladzijden. Kwam ik zo slecht in slaap doordat ik een tamelijk straffe film zag?
Vanmorgen bij het eerste ontwaken (er volgden nog drie andere... ) floepten allerlei gedachten in mijn slaperig denkstelsel. Die geef ik een fikse duw zodat paniek en nare gedachten geen kans krijgen me te overrompelen. Ik ben immers nog niet zo alert in slaperige toestand.
We stonden vrij laat op... om toch min of meer uitgerust te zijn. En ik voel me ook uitgerust en vrij van angsten al zitten ze dicht op mijn huid klaar om me te bespringen in een onbewaakt ogenblik.
Wanneer je wafeltjes bakt en erna ook nog eens een avondmaal bereidt... tja dan kunnen er ongelukken gebeuren... vooral wanneer je bijna uit je kleding schuift van de hitte en het zweten. Boven dat hete kookvuur koken, braden, sausje maken, na het gloeiende wafelijzer... was wellicht van het goede teveel. Tijdens het bereiden van wafeldeeg, kliederde ik mijn rode blouse onder de bloem, erna deeg... en toen ik dan eindelijk de aardappelen kon uitscheppen, schoof de nog hete pan met burgers van het vuur (goedkoop vuur waar de pannen en potten zo afschuiven)... Ik kon nog net uitwijken of ik had de hele zooi over me heen gekregen. Toch zal ik straks wat fris aantrekken... want gekliederd heb ik. De keukenvloer moest ik daardoor twee maal een beurt te geven Alles smaakte ... (de burgers vielen gelukkig niet op de grond... maar de braadsaus wel, er was echter nog genoeg bechamelsaus over... )
Gestoord of niet, maar ik voel me eindelijk weer wat beter... Wat heb ik gedaan? Wafels gebakken in een gloeiheet klein keukentje... Had er zin in... 12 wafels wachten nu om opgegeten te worden. Je kan ze bewaren... Het zijn minutewafels (recept uit een tijdschrift van de jaren stillekes) Het ijzer toverde niet alleen het deeg tot wafels maar ik voelde me niet meer leeg... eerder haha vloeistof. Om af te reageren heb ik daarna een doef doef plaat opgezet... en heb daar heerlijk op gedanst. (wie ziet het hé?) Voor ik in een depressie (de zoveelste) donderde, uitte ik me vooral door het dansen... louter vanuit mijn gevoel, geen jota gevend om wat de anderen wel zouden kunnen denken. Ook nu stond ik hier in mijn eentje te 'geven' zoals de jongeren het zouden noemen. Fijn afgereageerd... Ik moet alleen zien dat ik straks nog energie overhoud voor het schillen en koken van de aardappelen, het bereiden van de bechamelsaus, het bakken van hamburgers... Ondertussen kreeg ik berichtjes van een ex-schoonzusje die hetzelfde meemaakt vandaag als ik anderhalf jaar geleden... toen ik niet gewenst was op het huwelijk van een van mijn kinderen door 'stookolie' (sorry... maar cynisme maakt de pijn soms milder). Door haar berichtjes kwam de oude pijn bij mij ook boven... terwijl ik verdomd goed weet wat zij vandaag doormaakt. Gelukkig is zij woedend... ik was toen alleen verscheurd en ziek van ellende.
Mijn emoties schijnen nog meer afgevlakt. Ik ging mee met een van mijn kinderen want er was geen geld meer om mee te geven wanneer ze inkopen voor me doen. Dus moest ik mee om geld uit de muur te vissen.
Het was goed om nog eens als een Spanjaard buiten te kuieren, heel langzaam, om niet meteen in het zweet te zwemmen. Ondertussen inkopen gedaan. Heb nog eens asperges mee, die heb ik in geen tijden meer klaargemaakt, (ik spreek van jaren, en zelfs decennia ) Had er zo'n vreselijke zin in... hoop dat ik ze bij het koken niet verknoei.
Om mezelf af te schermen van bekenden, zette ik mijn zonnebril op... dat hielp want ik voel me nog steeds rustig en niet van streek.
Het rusten gedurende uren van de avond heeft me goed gedaan. Ik denk aan niets anders dan het 'nu'. Zo niet dan slaat de paniek toe. Nooit had ik gedacht dat ik hiertoe in staat was, mijn denken als het ware opsluiten in een kleine ruimte in mijn hoofd waar het niet uit mag. Het lijkt op een kleine piste voor een kermispaardje uit mijn kindertijd. Ik wil het niet verder laten lopen dan de omheining tot het veilig is... en het in de weide kan springen en draven, vrij... Het denken sturen en afleiden alsof je hoofd een machine is vol knopjes en banen, je stuurt en haalt terug, en houdt de gedachten dicht bij je en ver van 'hét'. Jammer dat ik op dit uur mezelf niet durf afsluiten van het geluid. Alsof er een moordenaar achter me kan staan als ik dat doe. Het gesuis van de computer maakt me moe. Maar de angst als ik oordopjes insteek, is groter... Op dit uur moet ik kunnen horen... zo niet dan voel ik me bedreigd... en voel ik haast de klauwen om mijn hals. Dat zijn zaken waar ik zelden over praat, zo gewend ben ik het om mijn leven lang tegen zoveel van zulke zaken te vechten. Ironisch dus dat ik toen ik eenmaal enkele van die zaken bekende door mensen werd afgewezen, veroordeeld en bespot.
De hele resem programma's uitgekeken... vooral de dansfilm vond ik heerlijk. Niet dat er zo goed geacteerd werd maar ik ben verzot op het dansen. Alsof het heerlijke vitaminedrank of voedsel is. In deze film was het breakdance maar om het even welke stijl van dansen, als ze het gevoel geven dat ze vanuit hun kern, hun eigen gevoel dansen, geniet ik ervan... Zo zien we graag 'so you think you can dance'. Ook ballet, modern of klassiek vind ik zalig om te zien. Voor mij is het zoals mooie, ingrijpende muziek. Jammer dat ballet zo duur is. Slaapwel.
Zo lastig heb ik me in geen tijden meer gevoeld. Geïrriteerd door alles en nog meer. Heel erg vermoeid. Tot ik rust nam... en me opnieuw afvroeg waarom ik me tegen die vermoeidheid blijf te verzetten. Het werkt door op mijn hele gestel. Over grenzen gaan deed ik al genoeg. De prijs die ik daarvoor betaalde en nog steeds betaal, ligt toch al hoog zonder dat ik er nog een schepje bovenop moet doen. Tijd om rust te nemen. Ons avondmaal is verorberd, we hebben samen nog even genoten van de warme wind en wat schaduw op ons terras. Ik wil nog zoveel verrichten... maar maak het alleen erger door nu niet te gaan rusten.
Voor ik begin aan de berg paperassen op mijn tafel nog een kort blogje. In momenten tussen de werkzaamheden door voel ik de pijn in me, verdriet en ontreddering waarvan ik denk dat het opgesloten zit in een blok graniet.
Vorige week zei ik tegen mijn psychiater dat hij en andere hulpverleners en artsen niet alles weten. Hij beaamde dat. Echter op een dag als vandaag denk ik dat hij zowat niets weet... zoveel is er ongeweten en ongekend, zoveel is mysterie en blijft dat, niet omdat ik het zo wil maar omdat ik er zelf niet bijkan. Voor hem is het nog meer gissen (maar ik geloof niet dat hij zich daarin uitslooft) Ze noemen het wetenschap... het is geen wetenschap maar gokken-schap... De wetenschappen van het gissen wat een patiënt bedoelt, zonder te weten dat het wel eens heel erg kan verschillen. Groot gevaar wanneer feedback ontbreekt en de psychiater in kwestie zijn gegis voor weten aanneemt. Soms wordt alles daardoor nog belachelijker dan het al is.
Wat een vreemde blog met vreemde gedachten. Misschien omdat ik me erg vreemd voel.
Soms lukt het te huilen en geeft het opluchting, andere keren vergroot het gevoel van wanhoop. Nu huil ik niet. Ik ga aan de slag... hooien in al die papieren, sorteren... met muziek om rustig te voelen... en een glaasje Rijnwijn. Het voerde me gisteren terug naar mijn jeugd en mijn vader.
Waarom weet ik niet, maar vandaag tracht ik naar de therapie. Soms is het net andersom en kijk ik er absoluut niet naar uit. Het laat me vaak Syberisch koud, maakt het me weinig of niets nog uit. Ik werd een leeg roeibootje waarbij de roeispanen overboord werden geslagen. Het dobbert zonder te weten voor hoelang, zonder te weten waar het uit zal komen... of naar de diepte zal gezogen worden. Soms peddel ik nog met mijn armen in het water maar in een oceaan is dat bijna belachelijk. Dat zie ik zelfs in... Zo gaat het al enkele jaren... na roeien voor hun en mijn leven tot enkele van ze mij overboord duwden. De schok daarvan is zo groot dat ik verwezen en zonder roeispanen drijf zonder te weten waar ik uitkom.
Het is heel vreemd het gevoel wel allerlei te willen doen terwijl de bijbehorende 'beleving' uitblijft. Dat ik ondanks de immense onverschilligheid toch allerlei wil doen, heeft te maken met de hoop de krater, het donkere in mij, het zinloze opnieuw te kunnen verdrijven. Dingen doen in de hoop me weer beter te voelen, dat het gevoelloze, afwezige, comateuze gevoel weer verdwijnt. Ik besef dat het net het omgekeerde effect kan hebben. Pure ervaring... Beter enkele dagen thuis blijven, in stilte, alleen... en me hier bezighouden of rusten... maar het blijft wel moeilijk. Je ontzien terwijl je net wil voelen, beleven.
Vandaag stel ik me de taak de tafel helemaal documentenvrij te maken. Het gaat door me heen dat ik het me al vaker voornam. Vandaag wil ik het volbrengen omdat ik de nodige formulieren bij elkaar moet zoeken om een belastingbrief te laten invullen.
Vandaag een namiddaguitstap gemaakt. Ik kan niet vertellen of het leuk was, ik voelde het niet, voel het nog steeds niet. Alsof alles zich buiten mij afspeelt en ik er geen deel aan neem. Het enige dat ik er van kan vertellen is dat de leegte nog steeds leeg voelt maar een andere leegte is... alsof de wanden bekleed werden met een andere materie die het galmen anders deed klinken...
We zijn ondertussen al enkele uren thuis. Ik was echter niet in staat zoals ik wou om meteen wat te vertellen aan de computer. Doodop. Na bijna vier uren platte rust, kan het net nog even voor ik ga slapen. Morgen kom ik jullie dan allemaal bezoeken. Slaapwel.
Ik vind het fijn af en toe laat op te blijven... zo slaap ik ook langer en hoef ik op vrije dagen niet vroeg in de ochtend te gaan lezen om mijn dochter niet wakker te maken. Ik bekeek een serie (iets van Sea patrol of zo) ... fijn spannend maar niet te eng of geweldadig (daar kan ik niet tegen)(van zone stad en code 37 mag er niet eens één beeld verschijnen of ik huiver van afgrijzen en voel me naar... zo vlug als ik maar kan zoeff ik naar een andere zender maar het gaat vaak niet vlug genoeg.) Ik heb ook mijn lievelingsprogramma bekeken, de babyfluisteraar, daar hou ik erg van... misschien omdat ik niet zozeer op die manier gedachten kan lezen maar toch veel aanvoel... en dus werkelijk kan genieten van al die zaken die daar aan bod komen, fijn ook hoe die man door zijn talent de ouders en vooral kindjes kan helpen.... Het doet mij deugd het te volgen, het voelt zeer positief. Tijd om hier op te houden, lang hou ik het s'avonds niet meer achter de computer vol, word dan heel vlug misselijk. Toch ben ik blij nog even hier toch een lichter babbeltje te hebben kunnen slaan. En nu... lichtjes uit, computer af... en neen... nog niet meteen slapen, dat lukt me zelfs zo laat pas na enkele bladzijden lezen. Slaapwel iedereen.
Een schreeuw in de leegte, galmt... en ik klamp... me vast... aan al wat houvast bieden kan... Het dringt meer en meer door... en dat komt niet goed uit. Mijn gedachten hebben geen knop maar toch draai ik ze uit. Morgen gaan mijn jongste en ik ervoor zorgen dat we elders waar we ons altijd fijn voelen weer moed putten. Met een beetje geluk kunnen we ook even bij een fijne vriend vertoeven. Mijn psychiater heb ik het nieuws verteld... en ik meende dat hij de draagwijdte er van begreep... wat het voor mij betekent.
Ik wil er niet meer over denken. Het lijkt wel of ik van de ene zijde naar de andere geslingerd word. Alle pijn komt terug boven... door het nieuws... door de hoop die verbrijzeld lijkt voor ze verder kon groeien.
Ik kookte vandaag tagliatelli in water met zout en pili pili. Ik stoofde prei met gehakt en kruidde dat eveneens met pili pili en zout... erna voegde ik er room bij en kruidde royaal met peper uit de pepermolen... en die pepermolen doet me opnieuw denken aan de zoon die me verwierp. Moet het werkelijk zo in het leven? En wààrom? Omdat ik in de weg stond?Voor zijn echtgenote? En wààrom stond ik in de weg? Omdat de band mooi en goed was? Nochtans droeg ik haar net zo in mijn hart... Soms komt de gedachte bij me op... of al die pijn... die vreselijke pijn... nodig was... wat een prijs... die je betaalt... en waarvoor? Wordt iemand werkelijk gelukkiger door zulke wreedheden?
Ik ga rusten. Hoop dat ik morgen terug als nieuw hier op het scherm verschijn... of althans iets 'nieuwer'... pfff... Ik breng van die heerlijke koffie mee... en als ik kon liet ik het hier op internet ruiken... daar word je als koffiegek beslist high van.
Vrolijke afsluiting hé... maar de pijn in mijn hart wordt er jammer genoeg niet minder van.
Vlugger dan normaal moet ik opnieuw een volledige wasbeurt, haardos inclusief om tot rust te komen... om dat gevoel van verscheurdheid en de schreeuw die niet wil zwijgen, te milderen. En muziek op mijn oren... om hét weg te duwen. Natuurlijk is het nieuws dat ik gisteren ontving niet het enige wat me van streek maakt... maar ook dat ik foto's zag van mijn zoons en hun vriendin en de kleinkindjes die ik zo lang niet meer zag. Ik voel vandaag geen verdriet, ben veranderd. Soms heb ik het gevoel dat ik me niet meer kan oprichten, dat ik me er niet meer kan bovenuit tillen. Het moet. En nu stop ik dit blogje... straks gaat het wellicht beter.
Ik weet het even niet meer en ik wens ook geen moeite te doen om het wel te weten... omdat ik uit ervaring weet, dat ik na het denken, piekeren, analyseren nog geen millimeter verder zal zijn. Afwachten, is beter. Op een keer komt het in zijn volle omvang voor me staan en kan ik er niet meer naast zien. Ik vermoed dat het te maken heeft met het nieuws dat ik gisteren kreeg en dat een gevoel gaf van 'alweer wordt de blijheid en het hoopvolle, voorzichtige kijken naar de toekomst in een haal weggemaaid. Heel veel gevoelens volgden... Het heeft niet alleen te maken met de stil en voorzichtig groeiende hoop die in één keer weggemaaid wordt maar ook met het weten wat er daarbuiten nog meer gebeurt wat me een nogal vreemd gevoel van een 'déja vu' geeft... Er zijn verschillende gevoelens, verwarrende want soms tegengesteld aan mekaar. Enerzijds de gedachte dat zij een beter leven kunnen krijgen door die stap, een soort droom kunnen verwezenlijken, anderzijds een soort van afscheid en loslaten. Dan de pijn door het besef dat ik het minst in de mogelijkheid zal verkeren om het contact in stand te houden door beperkte financiële middelen en ook praktisch door het ontbreken van vervoer om nog maar te zwijgen van de beperkingen door gezondheidsproblemen. Ik wil daar niets over zeggen tegen ze omdat ik voelde dat het haar zo al moeilijk genoeg valt. Ik wens haar niet te belasten met mijn angst, met dat gevoel dat er een haal in het toch weer hoopvoller toekomstbeeld werd gegeven. Ik wil hun toekomst niet in de weg staan. Ik heb het er wel moeilijk mee. Het gaat door mijn hoofd dat het leven je heus niet ontziet omdat je al zoveel verloor. Het tegendeel lijkt eerder zo.
wakker... 
) floepten allerlei gedachten in mijn slaperig denkstelsel. Die geef ik een fikse duw zodat paniek en nare gedachten geen kans krijgen me te overrompelen. Ik ben immers nog niet zo alert in slaperige toestand.
)
