Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
16-06-2011
158. Schijn-heiligen
Ik zie het nog voor me. Die me achtervolgde met haar klapwiekende handen. Slaan waar ze me raken kon. Een moeder die dagelijks door het lint ging. Het spijt me dat ik niet langer 'gelovig ben'... want ik blijf die moeder voor mijn ogen zien die zo devoot naar de kerk ging en daar al haar heiligheid tentoonspreidde. Die vrouw die me ondertussen bleef slaan, lichamelijk én geestelijk. Shocking was het.
Ja hoor, dan was ik bang dat ik met mijn ontboezemingen, mijn grenzen mensen zou verjagen, dat ze mij niet meer 'moesten'. Dat wàs hun macht. Vroeger verkregen dié mensen daar ontzaglijk veel macht mee maar nu NIET MEER. Ik ben niet meer 'emotioneel' afhankelijk van wie dan ook. Daarvoor zijn er té véél grenzen overschreden, teveel slagen diep in mijn hart terecht gekomen.
Ik denk nu 'goed... laat me maar als het jou niet zint, het geeft me echt niet meer, lieve kind'.
Wat zei ooit een psychiater me vroeger, dat ze voelen dat ik een sterk karakter heb en alle zwakkelingen als bijen op me afkomen, als was ik honing. Maar wàt doen ze op dat moment? Ze proeven niet van de honing maar willen me 'vernietigen'. Of me infantiliseren. Arme drommels... ze zijn er tegenwoordig aan voor hun moeite.
Heel veel van ze hebben geprobeerd me te vernietigen of me afhankelijk te maken. Ze waren er bijna in geslaagd. Maar nu? Ze zijn eraan voor hun moeite.
156. ik ben geen gebruiksvoorwerp of alternatief voor jouw mogelijk onvermogen om...
Hou er rekening mee dat mijn scherpzinnigheid je betrapt en dat ik zie hoe je mij probeert te gebruiken als vervangmiddel... onbewust of bewust... om die in jouw naaste omgeving met gedeeltelijk vergelijkbare problemen zit, onbereikbaar blijft... Gooi je frustratie daarover niet op mij. Koel je woede evenmin op mij die je niet eens kent. Neem je eigen gedrag liever onder de loep.
Zou het kunnen dat jouw mogelijk onvermogen tot empathie in deze zich op mij richt? In een poging mij dan maar te redden? Stop daar aub mee... kijk naar je eigen gedrag en onderzoek dat in plaats van je onvermogen om die jouw naaste is te begrijpen, uit te proberen op mij.
Het spijt me beste H. ... niet met mij, niet met mij. Ga over tot introspectie, ik hoef je liefdadigheid niet, ook niet jouw oneindige bekommernis of goede raad, ze is als een kwal die me poogt leeg te zuigen. Het is alleen mijn scherpzinnigheid die jou stokken in de wielen steekt. Natuurlijk noem ik geen namen. Degene(n) die zich er aan bezondigen, zoeken het zelf maar uit.
Doodop... Dringende boodschappen achter de rug... Moe omdat ik me steeds maar duidelijk moet maken. Heb er geen zin meer in. Ik begrijp mensen niet. En mensen begrijpen mij niet, zoveel is duidelijk. Gelukkig zijn er mensen die wel begrijpen en omgekeerd, die maken het toch even weer lichter. Ik gaf het op nog veel pogingen te ondernemen me te verduidelijken. Ik voel waar het meteen 'begrepen' wordt en waar niet. Ondertussen weet ik dat het niet zinvol is nog meer woorden en energie te verspillen aan een bepaalde groep mensen.
Vreemd hoe mensen menen mij raad te moeten geven, zonder dat ze weten wàt zich allemaal voordeed in mijn leven. Bizar dat ze gewoon herhalen wat ik schreef, negeren dàt ik niet opgeef, dàt ik de weg voor mezelf niet afsluit. Wat betekent het toch allemaal... dat ze net doen of ik het niet zelf schreef? Waarom doen ze alsof zij de almachtige raadgevers zijn die dat arme sukkeltje eens zullen helpen? Wat hebben ze daarbij voor ogen? Mijn welzijn alvast niet... ik denk hun eigen welzijn, hun ego strelen of voeden maar ten koste van het voorwerp van hun ongevraagde raadgevingen. Dat hoeven ze niet meer te proberen.
Mensen die me kennen weten hoe ik vocht en wéten wààrom ik moe ben, desondanks toch de moed niet opgeef maar hem ook niet meer zo voél als voor nog meer rampen de boel ondergroeven.
Vergelijk aub geen mensen met mekaar, ook al hebben ze dezelfde ziekte. Het zal nooit voor iedereen hetzelfde zijn dus ga ook niet oordelen of de ene afmeten aan de andere. Je doet er mensen onrecht mee. Leer luisteren in plaats van oordelen over mensen en zaken waar je niet alles van afweet al denk je misschien van wel. Er is zoiets als een context, een voorgeschiedenis, een lichamelijke en geestelijke gesteldheid en nog zoveel meer factoren die een rol kunnen spelen.
Heel veel factoren halen naar beneden of krikken op. Wààrom zou iemand weten wààr 'ik' mee gebaat ben? Denken ze heus dat ik niet zelf zocht, bleef zoeken, bleef technieken uitproberen en vinden? Waar houden ze me voor? Iemand die vlug bij de pakken gaat zitten? Daarom dat sommige mensen uit mijn nabije omgeving me vaak zeggen dat zij het al lang hadden opgegeven...?
Een professioneel iemand liet me me op een keer weten dat weinig van haar cliënten zo ver staan als ik, ik zocht alles zelf uit zonder hulp omdat niemand, ikzelf inclusief toen wist wat er gaande was.
Misschien dat ik daarom zo moe ben? Moe... van dit leven.En van al die mensen die mij eigenlijk verhinderen te aanvaarden wat is... ? Ze maken het met hun 'betweterij' nog erger. Echter dit keer laat ik me dààr niet meer door afschrikken. Ik ga voort met vertellen. Ik besef dat het niet zal verhelpen dat mensen die de nederigheid missen om te beseffen dat ze niet alles weten dat zullen blijven doen.
Er zijn oeverloos veel mensen die menen dat zij meer weten dan alle deskundigen en 'ervaringsdeskundigen' tesamen...
Wanneer ik de moed had opgegeven, zat ik hier niet te schrijven. Ik wil die moed niet op een voetstuk zetten omdat ik momenteel bezig ben te overleven.
Genezen er mensen van bps? Er zijn zaken gebeurd die het misschien opnieuw aangezwengeld hebben.
De beste stuurlui staan aan wal...
In die zin ben ik blij met de sessie van deze ochtend. Na die drie kwartier zwoegen, want ooooh de verbaal sterke is niet of zelden in staat dat wat binnen vernietigend bijt en snijdt, te beschrijven, kon ik gezegd krijgen hoe ik me voelde na een levenlang zwoegen.
Sommige mensen denken dat het allemaal niet zo'n vaart loopt want hoe kan het ook dat iemand die verbaal zo sterk is dàt niet zou kunnen beschrijven? Het kan beste mensen, het is zelfs pure realiteit.
Een ander deel mensen denkt dat ik aan het beginstadium zit en niet alles uitgeprobeerd heb, van klassieke tot alternatieve therapieën, voeding, beweging, homeopathische geneesmiddelen, theetjes, verschillende therapiën, medicaties, eigen verzonnnen bezigheidstherapie en verder gaat dat lijstje, verder en verder. Ach dan geloven ze dat ik niet zo sterk ben en zij oneindig veel moediger, wijzer en oh zoveel verder als dat kleine ding waarover ze zich nu grootmoedig buigen...?
Miskend worden doet je wezenlijkheid onrecht aan, tekenen van niet voor vol aanzien te worden eveneens. En in feite ben ik van dergeljke reacties oververzadigd. Ik laat dat niet meer toe.
Met de beste bedoelingen willen ze hun adviezen door mijn strot rammen? Die beste bedoelingen nekken me.
Iemand zei me ooit iets wat mij net hielp te aanvaarden, een erkenning van mij. Het deed niets af aan mijn gevoel of mijn eigenwaarde. Door wat hij zei, werd voor mij wat vaak ondraaglijk is, milder, draaglijker... Helemaal een ander gevoel dan door al die adviezen, succesverhalen van anderen, die breken en kraken je...
Ik voelde me falen omdat ik niet net als die geweldige anderen genas na dat of dat aantal jaren, door die of die behandeling, door dat of dat te doen of te laten. Dat ik de chronische depressies en de consequenties ervan op mij bleef voelen ondanks mijn gevecht. Dat gevoel van gefaald te hebben, liet ik achter me. Ik leg me toe op aan-vaarden. Hiermee zal ik méér rust ervaren dan wat er door mijn moegekwelde strot geramd wordt. Door al die goedbedoelde adviezen die me niets méér vertellen dan wat ik al wist. Ik hoef al die god de vaders niet meer. En omdat niet iedereen in staat is te beseffen, zal ik ervoor zorgen dat die grens alvast bewaakt wordt.
Wat willen ze, dat alles helemaal ondraaglijk wordt door de ontkenning ervan? Ik loop soms op een koord tussen twee ravijnen en heb al mijn energie nodig om erover te blijven wandelen. De loze adviezen helpen me niet. Ze hebben net als ik de wijsheid niet in pacht en al helemaal niet over het leven van een ander...
Een boeddhistische wijsheid... geef niemand ongevraagd advies en raad.
Ik laat het nog open maar nu voel ik me zo moe en down dat ik niet geloof na de sessie nog in staat zal zijn verder te reizen naar de hoofdstad. Tenzij ik me beter en minder moe voel. De donkere gedachten zijn misschien straks weer lichter.
Zoveel gedachten en gevoelens zwemmen als een horde vissen in een veel te kleine bokaal, plaatsgebrek. Ik wil er geen aandacht aan schenken. Wat zou het voor resultaat geven wanneer ik weet waarom ik me vanmorgen weer zo beroerd voel? Zal dàt verandering geven? Bovendien kan ik die éne vis er toch niet uithalen, evenmin ze afzonderlijk bekijken, het is één wriemelende verzameling visssen door elkaar. De aparte vissen werden onherkenbaar.
Ik zet mezelf niet vast, ik weet dat het straks anders kan voelen... Bovendien hou ik mezelf voor dat ik ter plaatse mag en kan bepalen wanneer ik huiswaarts wil keren.
Mijn psychiater schreef in zijn verslag dat ik verbaal zeer sterk was maar dat dit geen belemmering zou mogen zijn om voldoende aandacht te besteden aan wat binnen leefde (niet in die woorden maar daar kwam het wel op neer). Het is zeer erg dat zulks moét vermeld worden... want dàt is precies mijn grote probleem dat ik ondanks het jarenlange psychische lijden niet of zelden ernstig werd genomen doordat -ik verbaal zeer sterk ben (geworden) -ik naar de buitenwereld toe wel een boeddha lijk zo vredig en rustig -ik zoveel klachten van de bps goed wist te 'bedwingen'... -ik bovendien vrij scherpzinnig en intelligent ben waardoor 'deskundigen' desondanks vaak het deksel op hun gewichtige neus krijgen wat uiteraard niet in dank wordt afgenomen -ik zelden laat zien hoe ik er aan toe ben uit zelfbescherming... -ik niet zombie-achtig maar vrij alert uit de hoek kan komen omdat ik me niet onder de pillen 'totally' laat verdoven om zodoende als een plant behandeld (en gemakkelijk hanteerbaarder?) te worden.
Het is niet hun schuld... want ze weten niet beter... maar het is ook niet mijn schuld. Het is 'onwetendheid' en dat wil ik veranderen door dit blog. Psychiaters, psychologen en aanverwanten blijf beseffen dat je niet alles wéét.
Ik ben doodop van de therapie teruggekomen. Toen ik later op de autobus wachtte, kwamen zelfs de spierpijnen terug. Uitgeput voelde ik me, spierpijnen, pijn in hals en schouders, armen, dat gevoel niet meer weten hoe te zitten op het bankje van de halte.
Ik dacht aan een reactie van iemand toen diens computer het plots niet meer deed. Ik begrijp het, ik sla eveneens tilt als er iets misgaat met computer of ander toestel. Ik leerde gaandeweg er dan zo lang als nodig afstand van te nemen tot ik in alle rust de problemen kan overschouwen en zo mogelijk ook aan te pakken.
Waarom ik niet in staat was 'effectief' grenzen te trekken. Twijfel, onzekerheid... en het feit dat grenzen trekken op allerlei doeltreffende manieren werd 'afgestraft'.
Ik kon geen grenzen trekken op de botte manier die sommige anderen bezigden. Gelukkig maar. Was het een gebrek aan fijngevoeligheid langs hun zijde...? Het effect woog zwaar door immense kwetsbaarheid. Ik vernam hoe het sommige mensen niet eens wat kon schelen, dat zij gewoon lik op stik gaven of zwegen en er het hunne van dachten.
Natuurlijk heb ik zelden problemen met mensen die op een respectvolle manier hun grenzen aangeven. Jammer wel dat ik door mijn eigen hoge kwetsbaarheid en gevoeligheid glansrijk over mijn eigen grenzen liet gaan... Hoe overtuigender de andere waren, hoe minder ik durfde tegenstribbelen. Toen ik begreep ook recht te hebben mijn grenzen aan te geven, bleek ik tegelijk een oorlog te ontketenen. Plots was het gedaan met het contact.... Omdat ik het gewaagd had ook een keer voorzichtig te laten weten dat ik ergens niet aan kon voldoen..? Verontwaardiging en woede kreeg ik. Er werden mij diverse lesjes geleerd. Roken ze de onzekerheid?
Omdat ik anderen vaak aanvoelde, hoefden zij niet eens grenzen aan te geven, ik voelde ze lang voor ik er nog maar een naderde... Ook hier was het omgekeerd andere kaas.
De emotionele schokken wanneer ik te maken kreeg met hardheid, botheid, beledigingen, machtsmisbruik, negatie, leedvermaak, afwijzing en verwerping...het waren psychische moordwapens.
Ook dan had ik mijn grenzen moeten (kunnen) trekken. Echter door de manier waarom ze me behandelden, was ik er niet toe instaat... Afstraffingen in alle geuren en kleuren. Na afloop voelde ik me een wrak.
Misschien had ik in dit blogje ook moeten spreken over me niet durven verweren, niet durven ingaan tegen botheid, hardheid, krenkingen ...
Ik kan het niet precies verwoorden zoals ik het voel. Misschien later, de woorden lopen door elkaar in mijn hoofd. Ik krijg het nog niet helder.
Vandaag voel ik me beter... zelfs al is het maar een dagdeel, een moment, een flits... ik ben er dankbaar om. Even wat 'lichter' voelen, even niet dat zware, donkere, wegzuigende. Even dat gevoel 'normaal' te kunnen leven... het betekent veel voor me. Jammer natuurlijk dat het zo vlug weer weg kan zijn maar daar wil ik nu niet aan denken.
Waardoor voel ik me beter? Dat blijft gissen en gokken... en daar wil ik me niet mee bezig houden. Welke zin heeft het? Gewoon blij zijn om dat moment.
Vanmorgen kreeg dat lichtere gevoel wel voeding door een heel fijn en lief berichtje van een vriend van één van mijn kinderen en mij. Het is heerlijk als mensen laten weten dat ze blij waren met je komst en dat onze komst een positieve invloed had op ze. Ja, dat doet deugd...
Verder droomde ik maar kan me er niets van herinneren, dan alleen dat het geen nachtmerries waren.
Zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta... En waardoor ben ik moe dan? Van het bezoekje dat ik bracht? Het was toch heerlijk? Ik kwam thuis met de glimlach nog om mijn lippen... denkend aan dat ene moment... dat ik de gedachte voelde in mezelf dat ik voor zulke momenten wil blijven vechten. Het klinkt misschien vreemd maar voor mij betekende het veel dat ik het al was het op dàt moment zo voelen kon.
Het laatste eindje te voet naar huis deed de wind op mijn gelaat deugd... en de stilte... want voor ik vertrok was er lichte hoofdpijn, die zette nu weer op...
Met de glimlach nog voelbaar 'in' mij... begroette ik mijn kinderen. Prompt kreeg ik van één van ze een stortvloed woorden over me heen, ze moest haar ei kwijt... dat was duidelijk... maar voor mij die daar uitgeput stond... was het niet het goede moment... Me even tijd geven om te bekomen, was er niet bij... al liggend op de sofa kan ik dat leger woorden wel aan... maar niet meteen na mijn thuiskomst... niet op het moment dat alle vermoeidheid als een ton op me neerkwam. Dan voel ik me weer schuldig nadien omdat ik ondanks mijn moeite... het niet kon opnemen al die klachten... Een bitsige opmerking van een ander... omdat ik aangaf dat een uitje niet volgende week al kon plaatsvinden. Hij leed misschien onder de stress van zijn examen maar de weerslag die zijn humeurigheid, het bitse reageren op mij heeft, is niet mis. Nefast. Die reactie alsof alleen hun zin en tijd er toe deed, was er even teveel aan.
Afschermen, zwijgen en niets meer zeggen... ik kan dat niet hebben, niet meer... Vroeger slikte ik veel van die krenkingen... geschokt... altijd maar slikken... want ach het zal wel door dit zijn of door dat... en dan schoppen enkele van ze je later als dank psychisch verrot?
Ik laat me toch niet nog een keer zo behandelen? Dan kan ik beter nu al mijn barelen plaatsen en zulk gedrag niet toelaten, wat niet eens moet vergoelijkt worden, de wonde indachtig die er met zulke houding geslagen werd. Ik ben OOK een mens met gevoelens en ik zou nooit zo naar reageren. Maar zij hoeven me niet te sparen, lijkt het wel. Nu, ze moeten mij sparen, nu wel. Want ik kan niet meer. Daarom zet ik nu méér mijn stekels op dan alle vorige jaren tesamen... Mijn neus afbijten hoeven ze niet meer te proberen...
De dag is nog maar amper een uurtje oud en ik ben al doodop. Wat ik gisteren voor het slapen gaan voelde, leek zeer sterk op een beginnende paniekaanval met bijzonder akelige lading. Ik las nochtans zoals andere avonden in het mooie boek dat rust geeft en wachtte tot mijn ogen zowat dichtvielen om ook het boek dicht te slaan... En toen voelde ik het... het kwam aansluipen of beter aanrollen als een blok graniet, als een op tilt geslagen oceaan. Ik herinner me niet of ik net aan iets dacht dat die aanstormende paniek zou kunnen veroorzaakt hebben, ik ben alleen intuïtief op mijn ademhaling gaan letten en wel op volgende manier... ik 'luisterde' naar mijn ademhaling, het langzaam in-en uitademen... dat werkt blijkbaar geruststellend. Een ontdekking à la minute, zeg maar. Na herhaaldelijke pogingen ben ik in slaap gevallen zonder dat de paniek vat op me kreeg. Uitgerust voel ik me niet. Vandaag vlugger rust nemen zodat de emotionele wereld kan bedaren. Het touw waarop ik mijn evenwicht tracht te bewaren schommelt gevaarlijk. De voorbije week was een heksenketel.
Vanmorgen waagde ik het de in te vullen papieren te bekijken... Ze liggen klaar op die bladzijde waarvan verwacht wordt dat ik ze invul. De angst daarvoor is nog niet geweken. Misschien werd de paniekaanval daar wel door veroorzaakt. Bang om in de verwarring wat fout in te vullen.
Ik vind het zelf idioot dat ik hier oeverloos veel blogjes kan schrijven over wat ik voel, hoe de dingen voor mij voelen, door mij beleefd en ervaren worden maar een zinnetje invullen na een vraag op dat formulier en nog een en nog een, lijkt wel op een ravijn waarin ik moet afdalen. Een ravijn met een wand die meer afbrokkelt dan dat hij houvasten biedt.
Ik durfde het niet aan om mezelf af te vragen waarom ik zulke weerstand voel en angst. Ondertussen besef ik dat het ook op mijn site zo gaat. Ik kan vertellen wat ik ervaar of wat psychische pijn veroorzaakt àls ik het op dàt moment zo voel en ervaar, als ik er over mag en kan vertellen op het moment dat ik voel het te kunnen maar met formulieren die vaak dubbelzinnig zijn opgesteld? Het liefst stak ik ze een hele bundel toe met wat ik tot hiertoe beschreef in de hoop dat ze begrijpen dat ik de nachtmerrie in zijn geheel moeilijk kan beschrijven in een zin of wat. Niet eens in een hele bladzijde omdat het me wellicht door de druk alleen al te moeten 'presteren' en het duidelijk te moeten verwoorden, niet lukt, de faalangst is zo groot dat het wit wordt in mijn hoofd. Dat wat er vanaf hangt, maakt het nog hachelijker. Ik moet 'opkomen' voor mijn zaak... maar hoé?
Hoe vertel ik dat ik bang ben om alleen in vreemde gebouwen binnen te gaan, doodsbang ben om bij onbekenden mijn verhaal te moéten doen, hoe vertel ik dat ik die hindernis toch zal moéten nemen ook al werd er geadviseerd iemand mee te nemen wat ik wellicht niet eens zal doen omdat ik niet zou weten wie. De angst dat ik nog meer zal vervreemden en daardoor nog minder in staat zal zijn te beschrijven wat op een dikke mist lijkt? Hoe vertel ik dat in perioden van fatalisme geen sprankeltje angst over is? Moet ik ze vertellen hoe dit in zijn werk gaat? Nu, dat kan ik niet in een regeltje, ook niet op vijf minuten. Ik kan het niet eens met een heel dik boek... of met oeverloos veel sites.
Hoe moet ik vertellen wat niet eens tastbaar is, met bovendien de bijzonder naargeestige herinnering dat zelfs die me lief waren zichtbare, bijna tastbare zaken suggereerden als 'veinzen'... Hoe kan mijn vertrouwen daardoor gegroeid zijn?l... het kreeg nog meer klappen. Want hoe duidelijk liep ik stram van de fibromyalgie, hoe moeilijk met de uitputting om te gaan die gewoon leven zo aan banden legde dat ik het me nog steeds niet kan voorstellen hoe ik die periode doorkwam. En nu... moet ik vertellen over psychische klachten, zaken die niet zichtbaar zijn voor anderen. Wat je zou kunnen zien, kan ik evenmin laten zien door angst voor onbegrip en veroordelingen. Ik heb moéten leren voor anderen ieder schijntje van kwetsbaarheid te verbergen om me te beschermen tegen de moordende effecten van smaad, spot en veroordelingen. Om de schreeuw in me niet nog meer te laten aanwakkeren. Hoe moet ik in hemelsnaam beschrijven wàt mijn beperkingen zijn??? Die vraag alleen al stuwt de wanhoop naar boven. Hoe moet ik vertellen hoe iedere overwinning niet eens een overwinning bleef maar iedere keer dezelfde strijd moest gestreden, dezelfde sprong genomen moest worden? Hoe het aan me vreet en niet méér energie en moed geeft maar minder? Hoe moet ik vertellen dat rusten de suïcidedrang mildert zonder het oordeel in mijn kop te horen dat ik gewoon een 'zwakkeling' ben, een lui mens?... Hoe moet ik al die details, gevoelens, pijn, psychisch ellende, drang om dit oord te verlaten, angsten, angsten en angsten, het gevoel niet te bestaan, de verscheurende pijn bij iedere miskenning verwoorden als het voelt als vermalen koffie in een pak. Je weet niet van welke koffiebonen en of het wel koffiebonen waren die ze tot dit gruis vermaalden. Je ziet alleen het gruis. Hoe maak je er opnieuw een koffieboon van?
Een idioot beeld... misschien denken ze na zo'n beschrijving nog meer dat ik ze niet allemaal op een rijtje heb. Wie probeert er ook zijn psychische toestand te vergelijken met vermalen koffie met dan nog de twijfel of het over koffie gaat en dat er misschien wel een vreemde, onbekende stof in zit?
147. borderline persoonlijkheidsstoornis en agressie
Lang dacht ik niet aan deze stoornis omwille van dat ene symptoom waarin sprake was van 'agressie'. Ach, dacht ik, dàt heb ik niet dus zal ik die stoornis ook wel niet hebben. Tot ik begreep dat mijn agressie zich naar binnen richtte. Zelfbeschadiging, met een scherp mes in mijn arm kerven, met een scheermes mijn schouders doorstrepen. Nu voel ik soms een woede. Ik weet en wist de woee te bedwingen. In bedwingen was ik goed. Streng voor mezelf. Ik vond het belangrijk niemand te belasten met... Het heeft uiteindelijk zijn beslag gehad op mijn gezondheid. Ik heb nu lak aan bemoedigende boodschappen dat het ooit wel beter zal gaan. Ik geloof het niet meer.
Ik voel me vreemd... maar dat is zeker niet vreemd... Ik ga voort en schrijf me wel uit het 'taboe'... want ook al schreeuwen diverse instanties dat 'psychische zieken beslist uit het taboe gehaald moeten worden'... de werkelijkheid ziet er héél anders uit. Binnen die instanties die dat vol overgave scanderen, werken mensen die niets begrijpen van de verwarring van mensen met een psychische stoornis. Ze tonen geen enkel begrip maar kijven alsof ze het tegen een kleuter hebben en maken ze belachelijk wat het taboe nog meer taboe laat zijn... maar dat begrijpen ze niet.
Misschien waren vorige blogs zwaar om lezen... weet dan dat dàt mijn bedoeling niet was... maar dat ik hét uit het taboe WIL halen... Het jarenlange zwijgen uit schaamte. Een klacht ingediend... en reken maar dàt dié ernstig genomen werd... de feiten waren er dan ook naar. De al aanwezige psychische problemen zijn er nog door aangezwengeld... Sommigen kletsten erover ondanks mijn verzoek er niets over te zeggen. Ze noemden zich 'vrienden'. Ik bleef moedig het hoofd bieden aan... Op een dag ga ik het graf in met zeer pijnlijke zaken die amper iemand weet. Nog pijnlijker dat je veroordeeld wordt om wat ze niet weten en niet gezegd kan worden. Sommige zaken zullen nooit helen.
Geloof maar niet dat wat ik enkele blogs vroeger schreef geen gevolgen heeft voor mij. Tegelijkertijd is het goed dat ik het nu niet alleen schrééf maar ook liet staan en niet zoals vroeger mijn hele site opblies omdat ik dàt erop gezet had, dàt wat sommige hulpverleners onder hulp verlenen, schijnen te verstaan... Hulp aan zichzelf blijkbaar...! Een geval van een psycholoog die zelf met psychische problemen zit (?) (zoals een haat naar zijn bezitterige moeder?)... en die op deze manier dacht op te lossen... ? Of een ziekelijke gek die in de hulpverlener zijn brood (en nog wat anders) wil verdienen, zich toeëigenen... enz...
Goed, ik WIL het er niet meer over hebben. Wel over nog een ander soort misbruik... wat eigenlijk ook met het vorige te maken heeft, namelijk 'machtsmisbruik'. Het vorige is in feite OOK misbruik van macht.. op emotioneel en psychisch vlak... Alsof hun 'prooi' degene was die aan 'wanen' leed, vakkundig de mond gesnoerd met termen als dat je 'psychotisch' reageerde, 'een autiste' bent.. Ook toen ik later hulp zocht, bediende het ongedierte zich van die termen. Bovendien schiep hij een omgeving van dubbelheid, vaagheid, zodat hij naar believen kon spelen met al zijn geleerde termen, geleerd op unief. Had hij bovendien nog de luxe een psychiater in zijn centrum te hebben die hem 'het handje boven het hoofd hield'...!!!!
Laat mij nu alleen net iets slimmer geweest zijn dan die psychopaat en beschikken over een geweldig goed geheugen waardoor ik al die vreemde uitspraken van hem onthield. Na jaren vielen de ontbrekende stukken in zijn heel netwerk op zijn plaats en vormden een afschuwwekkend geheel.
Wat dacht die gek te bekomen de avond dat hij met zijn meelijwekkende mededeling kwam dat hij op staande voet ontslagen was en ocharme niet wist waardoor? Hij probeerde me zeer sluw nog te ontfutselen wie ik nog méér op de hoogte had gebracht. Waar hield hij me voor? Dacht hij werkelijk dat ik hem nog ooit zou vertrouwen en hem dat even ging vertellen?
Hij jammerde dat hij nu zijn werk verloor en op staande voet ontslagen werd... Koeltjes vroeg ik hem wat hij van zijn slachtoffers vond. Die verloren hun leven, hun vertrouwen. Ik herinner me dat ik die psychopathische leugenaar toen al zo erg wantrouwde dat ik niet eens in staat was te geloven dat wat hij me vertelde waar was, dàt hij op staande voet ontslagen was...! Ik dacht hij opnieuw één van zijn geraffineerde tactieken aan het beproeven was...
Ik kwam om hulp bij hem en kreeg nog een trauma meer... Jaren heb ik een immense aversie gehad voor het woord 'psycholoog' en ieder van ze werd zeer door me wantrouwd... De zelfmoordgedachten waren hevig... en het heet een wonder dat ik nog leef. Dat dank ik voor een groot deel aan een vriendin werkzaam in die sector die me bijstond.
Die psycholoog bekende die avond aan de telefoon, en probeerde nog verder te liegen 'het was alleen met jou'... Oooh, vroeg ik hem, stel dat ik de enige was 'volstond dàt dan niet, wat de ernst van de feiten betrof'? Ik trapte niet langer in zijn manipulatie... en in zijn poging de zoveelste leugen te deponeren... een flagrante leugen... Daarom antwoordde ik dat de àndere slachtoffers dààr anders over dachten. Werkelijk... kijk uit als je bij zo'n HULPverlener terecht komt....!
Het toeval hielp me een handje... en ook kracht kreeg ik door het toeval... want op het moment dat er een gesprek zou plaatsvinden met de B.O.B. stortte ik in, ik wou dat gesprek niet. Die avond zag ik echter een serie die er net over ging... Ik schreeuwde bijna alles bij elkaar toen ik zag hoe ook daar tijdens een rechtzaak de patiënte-slachtoffer monddood werd gemaakt door intelligente oh zo sluwe zetten en uitspraken van die psychiater... Die avond besloot ik in tranen... ook al zou het 'mij' niet meer helpen... de anderen te helpen... door dit stuk verderf uit de hulpverlening te helpen verwijderen... Het gesprek vond gelukkig plaats bij een vriendin die me ook door haar beroep de steun kon geven, alleen al door haar aanwezigheid. De mensen die me ondervroegen prezen mijn moed en zagen wat het met mij had gedaan ook al huilde ik geen enkele traan... dat kon ik niet... ze voelden het... en dàt zal ik nooit vergeten... Mensen die al héél wat ellende hadden gehoord, die me lieten voelen wat ze ervaarden en dat het schokkend was! Ook omdat dat stuk psycholoog mijn pogingen elders hulp te zoeken, saboteerde met zijn arsenaal sluwe manipulatie.
Machtsmisbruik... dus... was weer even afgeweken. Het spijt me. Het zal voor een andere keer zijn. Ik wilde vertellen dat je ook met een ander soort machtsmisbruik te maken kan krijgen, je zit tenslotte in een afhankelijke positie. Vertrouw op jezelf en je intuïtie in gevallen van twijfel, laat je NIET in de luren leggen, geloof ze niet, ga niet mee in hun doortrapte overredingstechnieken...
Ik was ziek... heel ziek... maar deze man buitte het uit op de meest gruwelijke manier. Hem vergeven? Ik denk niet eens meer aan die aardworm tenzij vol walging.
Ik heb het gevoel dat ik opnieuw een zijweg inschoot... dan is het maar zo.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
144. Medicatie... en borderline persoonlijkheidsstoornis
Het is misschien iets wat niet alle artsen weten... maar sommige geneesmiddelen, (anti-depressiva e.a.) kunnen de vervreemdingsverschijnselen nog doen toenemen. Terwijl 'vervreemdingsverschijnselen' in erge mate heus niet comfortabel voelen...! Ze kunnen zo erg zijn dat je geen lichamelijke pijn meer voelt en steeds het gevoel hebt niet aanwezig te zijn in vrij sterke mate. Dissociatie. Welk effect dat op je kan hebben, wens ik niemand toe.
Ik weet niet hoe het voor andere is die de stoornis hebben maar wanneer de vervreemdingsverschijnselen zo erg zijn dat ik het gevoel heb nog minder te leven en te bestaan dan ervoor... dan neemt de doodsdrang heel erg toe. Jaren geleden heb ik nadat ik toch al een hele tijd een bepaald anti-depressivum kreeg, het intuïtief geweigerd... Ik kende de impact toen nog niet van bepaalde geneesmiddelen op mij, ik wist toen evenmin dat ik aan de stoornis leed. Omdat ik me steeds ellendiger begon te voelen, stopte ik er mee tegen het advies in van mijn huisarts. Pas jaren later las ik dat bepaalde geneesmiddelen bepaalde klachten bij de stoornis verergeren en deze best kunnen worden vermeden. Toen mijn huisarts het anti-depressiva voorschreef, was ik lange periode helemaal weg van de wereld... en eigenlijk eerder intuïtief stopte ik met de medicatie (langzaam afbouwen is belangrijk). Hij vond het geen goed idee... maar ik merkte dat ik tot steeds minder in staat was en de 'gevaarlijke' gevoelens toenamen.
Heel wat jaren later ging ik naar een psychiater, andere medicatie, ik denk dat ik daar beter op reageerde maar kreeg problemen met de oogdruk.
Bij mijn huidige psychiater, die ik ondertussen al 8 jaar wekelijks zie, ik schrok toen hij het me op een keer vertelde dat het al 8 jaar was. We hebben we een hele periode gezocht naar een middel waarbij de klachten niet zouden verergeren, die van vervreemding en dissociatie. Lastig dat je pas na weken effect voelt en opnieuw van nul moet beginnen maar het is niet anders.
Als hulpzoekende patiënt ben je als je niet op de hoogte bent van het gevaar van sommige medicatie ook op zulke momenten niet in staat het op te merken, je denkt dan misschien dat het er bij hoort, of het door de depressie komt. Sommige geneesmiddelen versterken de depressieve gevoelens... dus alert blijven voor die verschijnselen, is belangrijk.
Voor mezelf bouw ik een pauze in op tijdstippen dat ik dat aandurf, en dan neem ik een tijdlang niets meer in. Ik hou in de gaten welk effect het op me heeft.
Zeker, ik ben angstig om bij een vreemde arts in 5 minuten te moeten aantonen dat ik 'beperkingen' heb. Ik ben immers gekend voor mijn onvermogen 'bondig' te zijn. Ik weet bovendien hoe woorden gruwelijk anders kunnen geïnterpreteerd worden. Zo heb ik ooit mijn grens pogen aan te geven aan iemand waar ik een prille relatie mee had. Dat hij mij tijd moest geven omdat ik misbruikt werd door jawel hoor een psycholoog. een HULPverlener... dus. Was die man waar ik een relatie mee had doof of wat? Alsof ik niet net gezegd had dat hij me tijd moest geven, besprong hij me net niet. Dan was die gek nog verwonderd toen ik huilend naar de keuken liep.
Ik word... sta me toe... niet goed.. van bisschoppen en kardinalen die wat voor tv komen leuteren over hun goede hart nadat ze een heel dozijn mensen voor eeuwig in het verderf stortten door seksueel misbruik. Ook alle slachtoffers die voor zware psyschische problemen in de hulpverlening misbruikt werden door hun HULPverlener. Het legt een beslag op je leven... op alle relaties... zelfs in die mate dat je geen relaties meer aandurft. Je durft zelfs niet eens meer vertellen dàt je misbruikt werd... uit angst wat ze met die informatie zullen doen... Ook medische onderzoeken bij onbekende dokters zijn de hel voor je.
Het is niet eenvoudig om je te verweren tegen een psycholoog of andere hulpverlener. Ze bedienen zich van termen als dat 'degene die zoiets beweert' lijdt aan 'wanen, autiste is, psychotisch' en meer van die fraaie termen uit hun opleiding. Wel... ik haalde het wél van deze misbruiker. Ik was niet zijn eerste slachtoffer, hopelijk wel de laatste. De man werkt nu in het 'alternatieve' cirkuit... Hopelijk maakte hij daar niet nog méér slachtoffers. Dat hij bovendien als 'mentor' optrad voor nog andere psychologen deed mijn maag omkeren. Zelfs zijn collegae hadden het niet door... Een sluwe man, de naam 'psychopaat' méér dan waardig. Narcistisch in de hoogste graad. Hij vereenzelfdigde zich met een personage uit het lied van Ramses Shaffey en Liesbeth Lizt bvb... vond zichzelf meer dan bijzonder...
En daarmee heb ik heus voor vandaag alles gezegd... Dat ik die zot aanvankelijk nog beschermde, loyaal was, geloofde, is te wijten aan mijn 'ziekelijke goedgelovigheid' en aan het feit dat je een hulpverlener hoort te vertrouwen, niet bang hoeft te zijn dat hij je verwardheid, je kwetsbaarheid misbruikt en hij je op een zeer geraffineerde manier manipuleert en misleidt. Een hulpverleningsrelatie is een vertrouwensband die je met je psycholoog/therapeut/psychiater hebt hé... Misbruik maken van je angst, onzekerheid en psychische pijn om te doen wat hij deed, is monsterlijk... en zo zie ik hem dan ook... als een 'monster'. Jaren slaagde hij erin mij de mond te snoeren (en niet alleen mij) door zich te bedienen van dat begrip 'loyaliteit', alsof hij het slachtoffer was van allerlei 'beramingen tegen hem'. Het wordt hoog tijd dat de federatie dààr iets tegen onderneemt.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
142. pijn om...
Je merkt de dingen scherp op, je ziet vaak hoe mensen via omwegen iets willen bereiken, je voor dat doel willen misleiden. Het doel ontploft... want het heimelijke erin, het dubbele, vergiftigt de bedoeling, al was ze nog zo edel, mooi, goed bedoeld... Ik vraag me immers af wààrom ze die omwegen gebruiken, waarom ze niet rechtdoor zijn, waarom ze niet doen wat ze zeiden te zullen doen, waarom ze zich niet aan hun woord houden waarvan ik dacht het ernstig te mogen nemen.
Ooit zei mijn psychiater dat hij nooit iets zou zeggen wat ik zei aan een ander gezinslid dat bij hem op sessie kwam. Ook omgekeerd niet van wat de andere hem toevertrouwde mij zou vertellen. Leek me ook logisch....!
Toch is dat precies wat op een keer gebeurde. Wat ik hem had toevertrouwd werd zonder scrupules doorverteld....! Ik werd door het andere gezinslid daarvan op de hoogte gesteld en we waren beiden verwonderd én geschokt. We stelden ons met recht en reden de vraag of hij zulks wel mocht, hij had toch bezworen dat niets van wat wij beiden vertelde naar de ander zou gaan?
Ik vond het zeer vreemd, temeer daar hij soms zonder enige aanleiding die zin steeds herhaalde, zich telkens haastte om te zeggen dat hij helaas niets mocht zeggen over .... Ik vond dat steeds zeer vreemd omdat ik toch niets had gevraagd... Maar goed, ik vond het geruststellend dat hij het expliciet zei. Des te vreemder dus dat hij dit vertrouwswekkend gegeven zomaar had geschonden die dag in december 2010.
In een poging dit mysterie op te helderen én ons beider vertrouwen te kunnen herstellen, bevroeg ik dit op mijn eerstvolgende sessie.
Er werd allerlei over en weer beweerd, ik weet nog steeds niet of ik al die beweringen mocht vertrouwen. Ik wilde wel geloven dat het op een misverstand berustte en dat zijn bedoelingen goed waren. Toch sloop er iets raars en akeligs in zijn stortvloed van zichzelf witwassende argumenten. Nog erger werd het toen hij op bijna bestraffende wijze sprak over dat dit nu 'voortaan'door hem' beter bewaakt zou worden.... Toch een rare uitspraak nietwaar die zelf tegen zijn eigen duidelijk gestelde principe gezondigd had? Had hij niet zelf in het begin verzekerd dat NIETS van wat één van ons beiden zou zeggen tijdens de sessies door hem zou doorverteld worden? Waarom gedroeg hij zich dan alsof 'ik' iets onbetamelijks had gedaan?
Al het andere dat er toen gezegd werd en wat mij een bijzonder akelig gevoel gaf, laat ik hier weg... ik schrijf het toe aan een mogelijk gekwetst ego... of aan een moment van onoplettendheid...
Eén ding is moeilijker om te vergeten... en dat is dat hij op een bepaald ogenblik zei 'dat ik nu toch werkelijk té wantrouwig was'... Dat had hij toén niet moeten zeggen... Ook woorden die ik sprak vormde hij om tot iets helemaal anders... Waar was hij die dag mee bezig? Het vertrouwen herstellen of zijn geblutste egootje te redden? Nu dat hoefde van mij niet... want ik bevroég slechts... en zou hem veel meer gewaardeerd hebben toen àls hij grif toegaf dat hij een uitschuiver maakte. Wat hij echter in de plaats daarvan deed, was mij aanvallen... Ik was geschokt.
Het was een heel onsmakelijke historie... en ik wil ze vergeten.
Ik weet niet precies wanneer het gebeurt, in een crisis of wanneer de angst me teveel wordt, of wanneer ik ondanks mijn moeite om niet zo te denken, stilaan overtuigd geraak dat vrienden geen vrienden zijn, dat ze me in wezen niet moeten, dat ze doen alsof, dat ze moe worden van me en van mijn emotionele crashen. Net op zulke momenten dat ik die gedachten niet meer kàn weghouden, stuur ik berichtjes of mails en stort ik het pijnlijke hart uit... Wanneer daar niet op geantwoord wordt, niet meteen of nooit, neem ik me voor de zoveelste keer plechtig voor nooit meer iets naar ze te sturen... Je raadt het al.. op een keer is het opnieuw zo ver.
Soms verwijder ik het mailadres en ook de oude mails om maar niet in de verleiding te komen. Soms gebeurt er iets dat me opnieuw vertrouwen geeft... Daarom, om al die pijnlijke zaken wil ik me soms helemaal afsluiten van mensen en niemand meer laten naderen. Alleen oppervlakkige contacten, sporadische ontmoetingen met onbekende mensen... vluchtige babbels... niets prijsgeven, niet te veel... zeker niet op uitnodigingen ingaan om eens af te spreken. Vroeg of laat laten ze me toch vallen, wijzen ze me af, verwerpen me, het is alsof ik niets anders meer kan geloven dan dat. Het doet oneindig veel pijn, daarom verkies ik liever geen mensen meer toe te laten.
Natuurlijk heb ik enkele vrienden. Zij wezen en wijzen me niet af. Ze zijn al bijna twintig jaar vrienden. Ook bij ze heb ik bij tijden die angst. Dan vrees ik het zo erg dat zij mij misschien ook een rad voor de ogen draaien en zich anders voordoen dan ze zijn. Meestal herstelt dat vertrouwen zich als we afspraken.
Enkele vroegere vrienden die ik niet meer als dusdanig kan noemen, hebben mijn vertrouwen ernstig beschadigd. Ik merkte een vreemde blik op maar dacht dat ik het me inbeeldde... Ik schreef het toe aan wat ze toch zo graag 'mijn ziekelijk wantrouwen of achterdocht' noemen... om dan onverwacht op een dag een uitspraak van ze te horen... in een onbewaakt moment wat al wat ik voelde bevestigd... de gedachte over mij die ze zorgvuldig verborgen hielden, kwam op een onbewaakt moment in volle glorie naar boven... wat een schok, wat een klap. Die vreemde blik plots in hun ogen, bleek pure heimelijkheid, stiekeme veroordelingen. Had ik het dus toch goed gezien...!?
Ik kon me afvragen waarom ik telkens opnieuw zulke mensen tegenkwam en ze ook nooit vlug genoeg wandelen stuurde... Veel te laat, als er al veel brokken in mezelf gemaakt waren, hakte ik de knoop door. Later begreep ik hoe dubbeltjes inderdaad twee kanten hebben...! Het nadeel van één van of meerdere symptomen van de borderline persoonlijkheidstoornis is dat je kan lijden aan 'ziekelijke achterdocht' of 'ziekelijk wantrouwen'. Echter de keerzijde van dat dubbeltje is dat minder eerlijke mensen hun eigen valsheid, hun doortraptheid, als je deze opmerkt, o zo handig meteen op precies dàt symptoom gaan gooien. Ze gooien hun eigen verdorven karaktertrekken op jou, zodat ze buiten schot blijven... en met misbruik of macht door kunnen gaan... zolang ze je maar kunnen blijven overtuigen dat je aan 'wanen' lijdt of aan 'ziekelijk wantrouwen'. Daardoor heb ik té veel jaren in mijn leven méér dat verderfelijk soort van de mensheid geloofd dan mijn eigen gevoel en intuïtie met zware, bijzonder zware gevolgen voor mezelf....
Soms denk ik 'waarom zou ik er nog over schrijven, het is toch altijd hetzelfde'... Voor mij is het echter nooit hetzelfde, het verandert van sterkte, van kracht... van impact. Het is slechts die dagen anders dat ik ontwaak zonder dat bijzonder akelige gevoel... en die dagen zijn zeldzaam. Zelfs de stomste zaken kunnen me een knal geven. En dat terwijl ik sinds jaren toch zo bedreven werd in wegduwen, de knop van gevoel uitdraaien... om te overleven... Het zij zo... en ook nu draai ik de knop weer op uit. Ik ga om een kop koffie... terwijl ik denk aan de hopeloosheid waarvan het peil stijgt telkens ik even weer hoop voelde door wat ik ergens las. Ik moet er niet vanuit gaan dat het voorbij gaat... want dan ontstaat de hopeloosheid. Ik heb geen depressie... maar chronische depressies. Ik moet leven van dag tot dag en genieten van de pijnvrije momenten (en dan bedoel ik psychische pijn die je fysisch wel heel erg voelt)... van de momenten dat ik me vredig voel. En daar me aan proberen optrekken, niet meer verwachten want dan stort ik weer in die oude val toen ik nog niet wist dat waaraan ik leed het gevolg was van de borderline persoonlijkheidsstoornis... Ik bleef mezelf de schuld geven, voelde me falen, telkens opnieuw... omdat ik er niet, ondanks al mijn krachtpatserij ook maar één keer slaagde om dàt allemaal voor altijd weg te houden...
Ik herinner me een gesprek met een blinde man... wat hij me zei toen ik over de stoornis vertelde, was zalf op de wonde. Waarom laat ik zulke verzachtende uitspraken opnieuw verwateren? Heb ik steeds zo'n uitspraken nodig om in mezelf te blijven geloven? Om uiteindelijk te aanvaarden dat ik er nooit verlost van zal zijn? Ik moet er verder, altijd verder mee leren omgaan... op een manier dat het psychische lijden draaglijk wordt. Verzet maakt het erger, aanvaarden zachter.
Wil ik een visgerecht in deeg in de oven laten garen, herinner ik me weer dat die oven het niet meer doet... de thermostaat niet. Dat ding luistert niet meer en geeft volle katoen. Hoe los ik dat op? Ik zet het ding gewoon af en weer op... en als de vis straks nog niet gaar is... nu dan moet dat maar in de microgolfoven. Na vandaag moet ik hem weghalen want volgens mij is het gevaarlijk. Dat ding geraakt overhit....
Ik las uren... en ben min of meer uitgerust. Leef in mijn schaduwwereld, in een wereld van beschermende mist en voel me daardoor rustiger.
Een extra klus zit er vandaag niet meer in... maar waarom moet dat? Morgen is er weer een dag...
Ik ben overstuur geraakt door een ervaring waarover één van mijn kinderen me vertelde. Een sfeer van agressie die angst inboezemde. Ik ken het en wil niet dat mijn kinderen daar bij hun vrienden gevaar lopen.
Wat is dat toch met die mannen daar... want de moeder van die vriendin lijkt een magneet voor alcoholisten en geweldenaars... en waarom kan ze er geen punt achter zetten? Moet ik haar misschien ook het boek eens laten lezen 'Als hij maar gelukkig is'... van Robin Norwood? Het gaat over emotionele afhankelijkheid... daar weet ik alles van... pfff
Gelukkig werd ik ra-zend toen mijn teerbeminde echtgenoot mij voor de derde keer sloeg voor de ogen van één van mijn kinderen toen nog zo jong. Ik schreeuwde die zot toe 'als je nog één keer voor hun ogen mij slaat, vertrek ik'... en dàt dééd ik...!
Ik wil die moed niet op een voetstuk zetten omdat ik momenteel bezig ben te overleven. 
