Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
09-07-2011
240. Vergeten
Ik weet waarom ik gisteren bijna niet in slaap kwam. Ik had na lange tijd veel pijn in schouders, armen, benen... de verdwenen gewaande fibromyalgie zette nog eens even zijn tanden in mijn lijf. Ik kon bijna geen boek vastnemen, heb het zoals andere avonden gestut met kussens. Gisteren sneed ik in mijn vinger... los door mijn nagel ook... Dat hinderde vandaag bij het opruimen maar nu zit er opnieuw een pleister op. Om zulke dingen geef ik niet... het zijn de psychische dingen die me het meest kwellen... Vanmorgen heel vroeg werd ik transpirerend wakker. Ondertussen keelpijn... daarom nam ik me voor opnieuw dagelijks Echinachea te nemen. Echter omdat onze flessen water leeg zijn, heb ik dat voornemen vandaag niet volbracht. Ik heb geen zin om ook ziek te worden omdat onze watervoorzieningen veel geld vragen maar toch het risico om een vergiftiging door een dode duif in de waterleiding niet kunnen uitsluiten. Ik vind dat een SCHANDE.
Er was ook een droom dat een zanger een optreden gaf in een oude, echt ongezellige zaal en later ook begeleid zou worden door een klassiek orkest. Echter de boxen die daar hingen waren net zo belachelijk klein als degene die in mijn jeugd tot mijn pick-up behoorden. Je hoorde niets... In mijn droom werd er gewag gemaakt van kleutertjes achteraan in de zaal die niets konden horen. Er werd geen aandacht aan geschonken... Zoooo bizar hé.
Van gedachten wisselen met anderen kan zeer veel deugd doen. Zolang het maar met respect voor mekaar gaat natuurlijk. Er moet geen gescheld aan te pas komen of vernederende, krenkende uitlatingen... en er is liefst ruimte om wanneer je je niet goed kon uitdrukken dat alsnog te doen. Er zijn grenzen... en als die geschonden werden... en daarbij ook heel erg het vertrouwen... dan hoeven ze uiteraard niet te schrikken dat die ene deur dichtblijft. Het is niet eens erg als je té voorzichtig blijft, beter té voorzichtig dan té goed van vertrouwen...
Het is moeilijk om bij jezelf en je gevoel te blijven. De angst om veroordeeld te worden maakt soms dat je bijna onbewust schrijft wat anderen willen horen, namelijk hoe goed je je wel voelt en hoe strijdvaardig je telkens opnieuw de dag tegemoet treedt. Je durft haast niet meer schrijven over hoe je s'morgens een bijzonder naar gevoel door de net ontwaakte strot geramd krijgt, je durft haast niet meer schrijven hoe de dag je op zulke ogenblikken niet toelacht maar toe grijnst. En hoe die eruit ziet als een onherbergzame, onbeklimbare, steile, uiterst gevaarlijke rotswand.
Je daalt de trappen af en zoals iedere morgen pomp je jezelf moed in en zeg je bij jezelf, straks wordt het beter, straks na een kop koffie. Je neemt even plaats in de frisse lucht, aan de afgespoelde terrastafel waar de regendruppels nog opzitten. Je snuift diep de zowat onbezoedelde ochtendlucht in. Nu zit je voor je computerscherm en nog steeds houdt het innerlijk huilen aan. Je weet niet meer wat je moet. Je gokt op het schrijven van een blogje.
Ergens vermoed je dat er op een keer nog eens een flinke huilbui moet komen... maar wanneer dat zal zijn, hangt van het toeval af. Tranen zitten gekluisterd aan de rotswanden en komen zelden nog vrij.
Onverwacht een telefoontje... onverwacht tot gevolg 'verandering van plan'. Het was fijn. Nu even alles op afstand houden zodat er niet opnieuw een duikeling ontstaat. Rust proberen behouden. Onderweg moest ik regelmatig mezelf tot 'kalmte' manen. Ik word blijkbaar bij het minste onrustig en zo nerveus dat ik beef als een stokoud vrouwke. Het is een gejaagdheid die me de adem beneemt met tot gevolg ook vaak adem snakken. Toch was het in het geheel goed en deugddoend. We waren even met vier vrouwkes op stap...
Nog een anekdote.. vanmorgen bleek ik mijn kleding binnenste buiten aan te hebben gedaan... gelukkig zag ik het na zeven stappen buiten onze deur... ben teruggekeerd (wat dacht je?) en gezorgd dat ik niet als een clown de deur uitging.
236. nood om te besluiten met een positievere noot
Zelfs hier heb ik angst dat ik mensen te erg bezwaar, belast met donkere zaken, zwaarte... vandaar toch een lichter blog. Hoop ik. Het schrijven hier (of elders) helpt (meestal) om in de smurrie dàt eruit te halen wat voordien er niet uit KON.
Even alles weer zuiveren. En belangrijk 'grenzen trekken', tenminste weten dat ik grenzen heb en het recht heb die te trekken ook.
Het was moeilijk die grenzen te trekken als ik ze niet meer kon zien. En toen ik ze voelde, was ik niet zo bewust van dat ik die grenzen mag laten respecteren.
Na al de gedichten en teksten werd het voor mezelf duidelijker... Ik zuig als een spons allerlei sferen op, stemmingen van anderen, ook zaken overneem die ik niet MOET overnemen. Ik zie weer duidelijker waar de verantwoordelijkheid van mezelf begint en waar die eindigt en wàt de verantwoordelijkheden zijn van de ander.
We maakten een plan. Dat in mijn omgeving niet altijd het initiatief van mij moet uitgaan...!!! Dat mijn omgeving er best van mag bewust zijn dat ook voor mij initiatieven nemen inspanning kost, soms véél meer dan dat.
Er is angst voor het verlies van moed en kracht Er is angst en verdriet dat niet weggaat maar als een angstwekkende spook voor je staat. Er is angst om wat je zou moeten maar niet langer kan Er is angst dat zij er niets van begrijpen maar nog veroordelen waar het maar kan. Er is angst omdat je niet kan omarmen omdat er niets meer is waar jij je nog aan kon warmen. De ton reserve is leeg vermoord werd je in de donkere steeg. Er is duisternis je neemt je voor volgende sessie ga je erdoor dan zal je vertellen en vragen wat je hier mee moet dàt wat ondergraaft je laatste restje moed. Je durft er met niemand voluit over praten terwijl je voelt wat het doet het slaat nog meer bressen en gaten. Tot vandaag heb je niet beseft wat het met je doet het breekt... je laatste restje moed.
hoe moet het nu hoe ga je hier mee om hoe draag je wat je nu niet dragen kan hoe moet het nu bij ieder pinkje licht een zware hamer slaat de kleine opening weer dicht hoe moet je doen wat je niet kan hoe lang nog onderdrukken, uitgemergeld voel jij je ervan
een hand reiken kan je amper nog het bedelen om aandacht trek je niet, je dwaalt rond in een verdovende smog er is iets dat in wat je voelt niet klopt denken ze dat jij de enige bent die hun ellende stopt?
de vechtersbaas aller tijden zo sterk verzuipt in ook hun strijd niet moeilijk dat zij ze vermijdt ze geven haar zonder zelf een inspanning te doen ook hun verwerkingswerk... want ja jij bent zo sterk, dus neem dat van ons er ook maar bij de noodzaak om je af te sluiten weg van het donkere in je huis de zee, de lucht, en het geruis snakkend naar een beetje lucht
Jij hebt altijd gezeuld ze hebben je miskend en afgebeuld de dag dat je niet meer kon lieten ze je vallen zonder pardon en bij een zeldzaam pinkje licht sloegen ze de zon in je ogen ook nog eens dicht.
Ken je dat gevoel dat je voelt dat een vraag belangrijk is en je die doodeenvoudig moét stellen? Ik stelde de vraag... Of hij een doel had, iets verwacht van mij en wat ik van hem mag verwachten. Ik kreeg een antwoord op mijn vraag maar wàs het wel een antwoord? Ik wil die wel in mijn brein prenten want je mag er donder op zeggen dat ik ze nogmaals zal stellen als de vertwijfeling weer hoge koppen scoort. Hij wil me ondersteuning bieden en hoopt dat te bieden en de erkenning van de ziekte, de depressie... Was dat een goed antwoord? Hij kan het niet van me wegnemen, dat kan niemand. Maar beantwoordde hij mijn vraag?
Thuis aangekomen werd er weer zoveel beroep op me gedaan... Ik kan het niet meer opbrengen de problemen allemaal op mijn rug te torsen. er kwamen innerlijke barelen. Ik ken het ondertussen. Menig verlichtend uitje in het verleden kreeg er een koude douche door. De verkregen ontspanning werd verwoest. Op de duur had ik al geen zin meer in uitjes.
Mij wordt zelden gevraagd of ik een leuke tijd had... ! Ik kan vragen hoe anderen het stelden, of het leuk was geweest... maar omgekeerd? Zelden... eerder nooit. Ze treden me tegemoet alsof ik de oorzaak van hun ellende ben omdat ik er niet was toen ze mij nodig hadden omdat er niemand anders voor handen was? Bizar dat zij het daarentegen vanzelfsprekend vinden dat ik niet op één van ze terecht kan.
Nu heb ik me afgeschermd. Het leven is zonder dàt al een hel. Ze mogen stilaan beseffen dat ik niet ieders problemen kan overnemen... Zij moeten net als ik OOK hun bijdrage en inspanning leveren. Ik zal er zijn voor ze... maar ik ben niet meer die harlekijn die al hun pijn en verdriet overneemt. Ik ben er niet meer toe in staat. Misschien maar gelukkig ook.
Ik wil met de tram... maar plots besluit ik nog een eind te stappen tot de volgende halte. Ik ontdek nog leuke winkeltjes. Aanvankelijk ben ik doodsbang voor het nieuwe... en of ze me onvriendelijk en afwijzend als een stuk vuil zullen behandelen... Iemand doet dat daadwerkelijk omdat er door het absurde opstapelen van goederen een doosje naar beneden valt. Ik voel de hooghartige ergernis, ik zie de koude blik en ik verlaat de winkel met de gedachte 'hier kom ik nooit meer'. Het winkeltje dat ik erna ontdekte, daar voelde ik me wel op mijn gemak. Temeer daar wanneer ik iets vroeg aan de verkoopster ze wel aardig was en me niet behandelde als een domoor omdat ik 'vragen' stelde.
Ergens in de buurt zag ik een kringwinkel. Ik kocht oude wit-zwart stripverhalen van haha Jommeke uit mijn kindertijd. Ook een roman van Agatha Cristie (of hoe schrijf je dat?) simpel weg omdat die afleveringen van Poirot dààr soms over gaan... Ik hou niet alleen van herinneringen die goéd zijn maar vind het ook fijn om ankers te verzamelen. Toen ik de kringwinkel verliet, liep het mis. Ik wist niet meer waar ik was en welke kant ik op moest. Ik vroeg raad aan een voorbijganger maar vraag maar eens raad als je niet eens weet wààr je naartoe moet. Uiteindelijk meende ik de juiste tram op te stappen... maar die voerde me terug naar waar ik vandaan kwam. Waar haalde ik de tegenwoordigheid van geest om na twee haltes terug af te stappen? Daar vroeg ik aan een oudere dame de weg... en zij wist de straat te noemen die ik vergat. We babbelden... aan de halte en op de juiste tram... tot zij me verliet en we wuifden of we familie waren. Dat deed deugd. Ik ben thuis geraakt. Is dàt niet het bijzonderste misschien?
Stil kom ik in de winkel aan... en wordt meteen vriendelijk en warm verwelkomd... zoals steeds. Het lijkt wel of het harnas van angst van me afvalt. Toch is het nodig mezelf tot 'rust' te manen en die gedachten stop te zetten die in mezelf schreeuwen dat iedereen daar aanwezig je belachelijk, stom en lelijk vindt... Ik dwing mezelf artikels te bekijken en alleen dàt te doen, verder niets te denken, slechts genieten van het grappige wat ik zie, het nostalgische wat ik voel... Ik nam ik 8 stuks mee naar een paskamer. Niet om te passen want ik wil niet passen. Ik hou de stukken voor me... en weet ongeveer wat me zal staan en passen zonder dat ik ze moet aantrekken. Ik hoef me geen zorgen te maken voor een miskoop want vandaag is het weer een dag dat je voor enkele eurootjes een kledingstuk kan kopen. Het meisje aan de kassa is steeds aardig... ik kan enkele woordjes zeggen, soms zinnen en ze reageert niet alsof ik een idioot ben...
230. Had ik er als een zombi moeten binnenstrompelen ?
Wanneer ik terug aan dat onderzoek denk, vraag ik me af of ik er misschien volledig gedrogeerd, als een zombi, had moeten binnenstrompelen. Hadden ze me dan wél ernstig genomen? Omdat ik me niet laat drogeren door al die verdovende en gevoelens onderdrukkende medicatie die me al voorgeschreven werden? Is dàt de functie van een goede therapie dan? Het is kiezen (kiezen????) tussen twee kwaden... minder psychische pijn en minder suicidegedachten én als een dood mens hier ronddwalen... of meer levend maar met alles erop en eraan. En ach... zelf dàt klopt niet helemaal... want net door de felle vervreemding komt die suicidegedachten vaak nog sterker naar boven. Bij het minste dat er nu nog gebeurt, gaat de schreeuw over in een instorting... Ik loop op de nagels van de tenen... niet meer op de toppen... en dat doet pijn.
Heb het gevoel dat ik de psychiater kon zeggen wat was en is. Het klinkt zo simpel maar dat is het niet. Datgene wat ik ervaar als een miskenning van de arts van het medische onderzoek zit er voor een groot deel tussen, tussen opnieuw de grote verdwijn-feeling. Lore gaat volledig van de wereld af. Ik heb het gevoel net door de uitslag dat hij met mij lacht. Dat gevoel is dodelijk. Taboe doorbreken? Dat ze dan beginnen in die instantie... Het is een voordeel wanneer geen kat ziet hoe ellendig je je voelt... behalve als je moet bewijzen, aantonen dat... Dàn keert het zich tegen je. Liever was het me dat er minder tegemoetkoming was én erkenning... al is in geldnood verkeren ook niet bepaald goed voor je psychische en andere gezondheid. Miskenning echter evenmin.
De psychiater deed een suggestie om een brief te schrijven, bestemd voor dié arts en die volgende sessie mee te brengen waarin ik de arts die mij onderzocht vertel over hoe ik de zoveelste miskenning ervaar. Momenteel ben ik daartoe niet in staat. Ik ben moe. Ik ben het beu om steeds te vechten om erkenning. Ik ben héél erg moe om tegen leeghoofdigen nog wat dan ook te zeggen.
Soms denk ik aan opname. Een half jaar geleden werd dit ook besproken met mijn psychiater. Om praktische reden zie ik dat niet zitten en verder is er de voortdurende onrust of ik daar beter ga uitkomen. Ik wil niet dat zaken erger worden en ik vol medicatie gestopt wordt. Verder is de behandeling naar mijn gevoel vaag beschreven in een folder. Ook iets wat me niet aanstaat. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Je koopt geen kat in een zak, waarom zou je jezelf dan voor de leeuwen gooien? Bezigheidstherapie geef ik mezelf, technieken leerde ik mezelf. En dan een andere psychiater. Opnieuw jaren eer ik wéét dat hij/zij te vertrouwen is? En bekwaam? Ik weet niet eens zeker of mijn huidige psychiater bekwaam is. Wat mag ik van hem verwachten? Soms heb ik het gevoel dat ik hoe langer hoe minder weet. Neen, ik voel me vast zitten... Maar misschien zit ik al jaren vast en ben ik me er nu stilaan van bewust geworden? Van de onzin van alles?
Ik wil weten wat ik nu moet. En ik heb het gevoel dat ik dat zelf moet uitzoeken. Niets uit handen kan geven. Omdat er te weinig vertrouwen is daarvoor. Het grootste deel moet je zelf doen, dat weet ik. Ik kan echter vaak niet anders dan het àllemaal alleen doen. In de mate dat ze je dat toestaan tenmisnte. Want zelfs wanneer je het allemaal alleen wil doen, dwingen instanties je om je toch afhankelijk van anderen op te stellen, door voorwaarden, eisen, regels... Ik weet niet hoe ik hier ooit uit geraak. Ik weet niet of ik er uit kan geraken. Ik weet niet eens waar ik in zit.
Misschien moet ik vandaag beginnen met dàt te vragen aan mijn psychiater. Vragen dat hij een overzicht schetst en wat zijn deel is in het geheel.
Na de therapie gisteren voelde ik me zo dat mogelijk was nog donkerder. Vandaag heb ik sterk het gevoel dat ik vakantie op dat vlak misschien wel goed kan gebruiken. Even alles vanop afstand kunnen bekijken. Volgende week is er geen therapie en in augustus ook enkele weken niet. Ik weet even niet meer hoe ik het heb, voel me overrompeld door veel zaken en ben te onrustig om rust te nemen. Ontreddering in mijn kop die zich ook uit in mijn hele zijn. Ik heb het gevoel dat mezelf me ontglipt en dat wil ik niet. Me zo goed mogelijk afsluiten, zodat ik kan mediteren, lijkt me nuttig. Nu voelt alles als 'op hol geslagen'.
Het ontgaat me even allemaal. Wat is het nut van de therapie? Van de therapeutische opvolging? Wat is het nut van de medicatie die mijn geheugen aantast, mijn 'zijn' vervormt? Wat zal er gebeuren als ik alles stopzet? En wat met een opname? Zullen ze me dwingen de medicatie te nemen ook al heb ik er mijn bedenkingen bij? Wat doet mijn psychiater eigenlijk? Hij luistert. Ik ben zo ver dat ik méér van hem verwacht. Maar wat dan? Technieken om het leefbaar te houden? Nu, dat is bull-shit, die ken ik beter dan hij. Mag ik vragen dat hij 'helpt'? Geen idee. Wat dan? Is er geen andere oplossing meer dan 'opname'? Nu voor mij niet... want ook opname wantrouw ik. Overgeleverd zijn aan mensen die menen dat zij weten hoe je iemand met borderline persoonlijkheidsstoornis behandelt? Laat me niet lachen. Zeker na het volgen van de reportage op tv gisteren... waar ze kinderen volstoppen met medicatie in de V.S. zonder rekening te houden met de gevolgen op lange termijn. Ze weten niets of zo weinig en ieder probleempje willen ze trachten met medicatie op te lossen terwijl het risico blijft bestaan dat medicatie slechts problemen bij creëert. Krijgen ze in België ook een bonus voor ieder medicament dat ze bijschrijven? Rotwereld.
We zijn met zijn allemaal uitgenodigd op een feestje. En omdat zich daar ook die mensen bevinden die me een hele hangar trauma 's bezorgde, wilde ik er liever niet naartoe. Ik voel dat ik niet opgewassen zou zijn tegen nog méér vijandigheid, heimelijkheid en leedvermaak van zeften. Samen staan ze sterk en zo voelen ze zich ook... Plots besloot ik toch te gaan. En toen ze begonnen met hun heimelijk gelach en blikken vloog ik uit en zei ze even wat ze liever niet willen horen. Ik beet nogal van me af. Ook toen het feestvarken zelf probeerde me te kleineren (dat doet ze wel meer, kleineren en me beschuldigen zonder dat ze weet waarover het gaat)... bleef ik van me afbijten en met een kracht... Toen werd ik jammer genoeg wakker.....
In werkelijkheid ga ik niet naar dat feest, tegen wat zij dààr tentoon zullen spreiden, ben ik niet bestand op dit ogenblik. Ik weet ook dat geen van de betrokkenen beschikt over grenzen van menselijkheid of fatsoen en niets ze zal tegenhouden om me nog meer te kunnen kwetsen, zelfs met getuigen erbij. Ik wil niet opnieuw ziek zijn van wat ik waarneem. Laten ze maar gezellig zonder mij feesten de psychische beulen. Ik wil er niets meer mee te maken hebben. Ik heb genoeg onder hun wrede houding geleden.
Het is op meer dan één vlak een therapie voor me. Dagen dat ik overstuur ben, lukt het me minder heldere blogjes te schrijven. Het kost me dan meer moeite om me te concentreren. Soms lukt het helemaal niet. Wanneer ik dagen dat gevoel heb wat binnen maalt niet naar buiten te kunnen brengen, wordt de vervreemding vaak nog intenser. En soms ook de onrust. Dat gevoel uit elkaar gescheurd te worden. Het innerlijke gehuil. Ik haat het... Vandaag lukte het. Ik voel me iets beter. Tijd om naar buiten te gaan, de rekening te betalen en dan opruimen. Desnoods neem ik er een biertje of glaasje wijn bij en zet muziek op. Een uurtje is al OK, ik weet dat het dan al een goed gevoel geeft. Ik kom er wel... het moet.
Met benen als lood en ogen als die van een kikker van vermoeidheid en toch ben ik te rusteloos om rust te nemen. Bovendien vergat ik een belangrijke rekening te betalen. Daarom moet ik straks terug naar buiten. Misschien kan ik daarna een autobus op en ergens rustig een uurtje of langer rondkijken. Hopelijk verdwijnt de onrust dan en ben ik niet nog moeër. Ik wil immers vandaag absoluut de spullen opruimen hier. Het nieuws dat ik vanmorgen kreeg, laat ik even naast mij liggen. Afwachten, alle pistes liggen nog open. Terug proberen te vertrouwen dat niet alles steeds negatief moet aflopen.
Wie wat ook vraagt, na de verplichting die ik voor de middag nog moet vervullen, zet ik geen voet meer buiten vandaag en neem rust totdat ik weer op de wereld voel. Wat de verplichting betreft, de zorgen daarrond wil ik loslaten. Op die gebieden is er geen vechtlust meer. In het verleden gebleken is dat ik er mezelf alleen maar méér problemen mee geef. Ik wil er me bij neerleggen en erop vertrouwen dat er hoe dan ook een positief punt is, namelijk dat ik niet meer zo afhankelijk ben van goodwill of willekeur, iets wat me meer schade berokkent dan wat ook. Wanneer ik enkele uren rust neem, kan ik toch nog enkele klusjes klaren terwijl ik toch veilig binnen deze muren blijf. Het zou mooi zijn als ik erna ook nog voor het avondmaal kan zorgen al nemen in de vakantie mijn kinderen het om de beurt op zich wat wel leuk is. Ik voel me niet zo goed in mijn vel maar ik wil het na dit zinnetje niet meer weten.
Alles is leeg en voelt grijs... Heb bezoekjes afgelegd bij de blogvrienden. Weet niet of ik iemand vergat. Morgen kijk ik hopelijk terug helder uit mijn brein. Nu voel ik me leeg. Alles om me heen is grijs. Om dit grijze, lege op te fleuren gooi ik er deze elf bij op. Eindelijk lukte het me in al mijn mislukkingen en falen vandaag... op zovele vlakken... toch dit te volbrengen, ik maakte voor het eerst een echt button en hij mislukte niet. Een elf... symbool voor iets... wat met mij en mijn gevoel wanneer ieder gevoel grotendeel ontbreekt... vertolkt.
Ik weet waarom ik gisteren bijna niet in slaap kwam. Ik had na lange tijd veel pijn in schouders, armen, benen... de verdwenen gewaande fibromyalgie zette nog eens even zijn tanden in mijn lijf. Ik kon bijna geen boek vastnemen, heb het zoals andere avonden gestut met kussens.
Van gedachten wisselen met anderen kan zeer veel deugd doen. Zolang het maar met respect voor mekaar gaat natuurlijk. Er moet geen gescheld aan te pas komen of vernederende, krenkende uitlatingen... en er is liefst ruimte om wanneer je je niet goed kon uitdrukken dat alsnog te doen. Er zijn grenzen... en als die geschonden werden... en daarbij ook heel erg het vertrouwen... dan hoeven ze uiteraard niet te schrikken dat die ene deur dichtblijft.
gelukkig zag ik het na zeven stappen buiten onze deur... ben teruggekeerd (wat dacht je?) en gezorgd dat ik niet als een clown de deur uitging.
Alles is leeg en voelt grijs... Heb bezoekjes afgelegd bij de blogvrienden. Weet niet of ik iemand vergat. Morgen kijk ik hopelijk terug helder uit mijn brein. Nu voel ik me leeg. Alles om me heen is grijs.
