Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
07-07-2011
233. vraag aan mijn psychiater
Ken je dat gevoel dat je voelt dat een vraag belangrijk is en je die doodeenvoudig moét stellen? Ik stelde de vraag... Of hij een doel had, iets verwacht van mij en wat ik van hem mag verwachten. Ik kreeg een antwoord op mijn vraag maar wàs het wel een antwoord? Ik wil die wel in mijn brein prenten want je mag er donder op zeggen dat ik ze nogmaals zal stellen als de vertwijfeling weer hoge koppen scoort. Hij wil me ondersteuning bieden en hoopt dat te bieden en de erkenning van de ziekte, de depressie... Was dat een goed antwoord? Hij kan het niet van me wegnemen, dat kan niemand. Maar beantwoordde hij mijn vraag?
Thuis aangekomen werd er weer zoveel beroep op me gedaan... Ik kan het niet meer opbrengen de problemen allemaal op mijn rug te torsen. er kwamen innerlijke barelen. Ik ken het ondertussen. Menig verlichtend uitje in het verleden kreeg er een koude douche door. De verkregen ontspanning werd verwoest. Op de duur had ik al geen zin meer in uitjes.
Mij wordt zelden gevraagd of ik een leuke tijd had... ! Ik kan vragen hoe anderen het stelden, of het leuk was geweest... maar omgekeerd? Zelden... eerder nooit. Ze treden me tegemoet alsof ik de oorzaak van hun ellende ben omdat ik er niet was toen ze mij nodig hadden omdat er niemand anders voor handen was? Bizar dat zij het daarentegen vanzelfsprekend vinden dat ik niet op één van ze terecht kan.
Nu heb ik me afgeschermd. Het leven is zonder dàt al een hel. Ze mogen stilaan beseffen dat ik niet ieders problemen kan overnemen... Zij moeten net als ik OOK hun bijdrage en inspanning leveren. Ik zal er zijn voor ze... maar ik ben niet meer die harlekijn die al hun pijn en verdriet overneemt. Ik ben er niet meer toe in staat. Misschien maar gelukkig ook.
Ik wil met de tram... maar plots besluit ik nog een eind te stappen tot de volgende halte. Ik ontdek nog leuke winkeltjes. Aanvankelijk ben ik doodsbang voor het nieuwe... en of ze me onvriendelijk en afwijzend als een stuk vuil zullen behandelen... Iemand doet dat daadwerkelijk omdat er door het absurde opstapelen van goederen een doosje naar beneden valt. Ik voel de hooghartige ergernis, ik zie de koude blik en ik verlaat de winkel met de gedachte 'hier kom ik nooit meer'. Het winkeltje dat ik erna ontdekte, daar voelde ik me wel op mijn gemak. Temeer daar wanneer ik iets vroeg aan de verkoopster ze wel aardig was en me niet behandelde als een domoor omdat ik 'vragen' stelde.
Ergens in de buurt zag ik een kringwinkel. Ik kocht oude wit-zwart stripverhalen van haha Jommeke uit mijn kindertijd. Ook een roman van Agatha Cristie (of hoe schrijf je dat?) simpel weg omdat die afleveringen van Poirot dààr soms over gaan... Ik hou niet alleen van herinneringen die goéd zijn maar vind het ook fijn om ankers te verzamelen. Toen ik de kringwinkel verliet, liep het mis. Ik wist niet meer waar ik was en welke kant ik op moest. Ik vroeg raad aan een voorbijganger maar vraag maar eens raad als je niet eens weet wààr je naartoe moet. Uiteindelijk meende ik de juiste tram op te stappen... maar die voerde me terug naar waar ik vandaan kwam. Waar haalde ik de tegenwoordigheid van geest om na twee haltes terug af te stappen? Daar vroeg ik aan een oudere dame de weg... en zij wist de straat te noemen die ik vergat. We babbelden... aan de halte en op de juiste tram... tot zij me verliet en we wuifden of we familie waren. Dat deed deugd. Ik ben thuis geraakt. Is dàt niet het bijzonderste misschien?
Stil kom ik in de winkel aan... en wordt meteen vriendelijk en warm verwelkomd... zoals steeds. Het lijkt wel of het harnas van angst van me afvalt. Toch is het nodig mezelf tot 'rust' te manen en die gedachten stop te zetten die in mezelf schreeuwen dat iedereen daar aanwezig je belachelijk, stom en lelijk vindt... Ik dwing mezelf artikels te bekijken en alleen dàt te doen, verder niets te denken, slechts genieten van het grappige wat ik zie, het nostalgische wat ik voel... Ik nam ik 8 stuks mee naar een paskamer. Niet om te passen want ik wil niet passen. Ik hou de stukken voor me... en weet ongeveer wat me zal staan en passen zonder dat ik ze moet aantrekken. Ik hoef me geen zorgen te maken voor een miskoop want vandaag is het weer een dag dat je voor enkele eurootjes een kledingstuk kan kopen. Het meisje aan de kassa is steeds aardig... ik kan enkele woordjes zeggen, soms zinnen en ze reageert niet alsof ik een idioot ben...
230. Had ik er als een zombi moeten binnenstrompelen ?
Wanneer ik terug aan dat onderzoek denk, vraag ik me af of ik er misschien volledig gedrogeerd, als een zombi, had moeten binnenstrompelen. Hadden ze me dan wél ernstig genomen? Omdat ik me niet laat drogeren door al die verdovende en gevoelens onderdrukkende medicatie die me al voorgeschreven werden? Is dàt de functie van een goede therapie dan? Het is kiezen (kiezen????) tussen twee kwaden... minder psychische pijn en minder suicidegedachten én als een dood mens hier ronddwalen... of meer levend maar met alles erop en eraan. En ach... zelf dàt klopt niet helemaal... want net door de felle vervreemding komt die suicidegedachten vaak nog sterker naar boven. Bij het minste dat er nu nog gebeurt, gaat de schreeuw over in een instorting... Ik loop op de nagels van de tenen... niet meer op de toppen... en dat doet pijn.
Heb het gevoel dat ik de psychiater kon zeggen wat was en is. Het klinkt zo simpel maar dat is het niet. Datgene wat ik ervaar als een miskenning van de arts van het medische onderzoek zit er voor een groot deel tussen, tussen opnieuw de grote verdwijn-feeling. Lore gaat volledig van de wereld af. Ik heb het gevoel net door de uitslag dat hij met mij lacht. Dat gevoel is dodelijk. Taboe doorbreken? Dat ze dan beginnen in die instantie... Het is een voordeel wanneer geen kat ziet hoe ellendig je je voelt... behalve als je moet bewijzen, aantonen dat... Dàn keert het zich tegen je. Liever was het me dat er minder tegemoetkoming was én erkenning... al is in geldnood verkeren ook niet bepaald goed voor je psychische en andere gezondheid. Miskenning echter evenmin.
De psychiater deed een suggestie om een brief te schrijven, bestemd voor dié arts en die volgende sessie mee te brengen waarin ik de arts die mij onderzocht vertel over hoe ik de zoveelste miskenning ervaar. Momenteel ben ik daartoe niet in staat. Ik ben moe. Ik ben het beu om steeds te vechten om erkenning. Ik ben héél erg moe om tegen leeghoofdigen nog wat dan ook te zeggen.
Soms denk ik aan opname. Een half jaar geleden werd dit ook besproken met mijn psychiater. Om praktische reden zie ik dat niet zitten en verder is er de voortdurende onrust of ik daar beter ga uitkomen. Ik wil niet dat zaken erger worden en ik vol medicatie gestopt wordt. Verder is de behandeling naar mijn gevoel vaag beschreven in een folder. Ook iets wat me niet aanstaat. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Je koopt geen kat in een zak, waarom zou je jezelf dan voor de leeuwen gooien? Bezigheidstherapie geef ik mezelf, technieken leerde ik mezelf. En dan een andere psychiater. Opnieuw jaren eer ik wéét dat hij/zij te vertrouwen is? En bekwaam? Ik weet niet eens zeker of mijn huidige psychiater bekwaam is. Wat mag ik van hem verwachten? Soms heb ik het gevoel dat ik hoe langer hoe minder weet. Neen, ik voel me vast zitten... Maar misschien zit ik al jaren vast en ben ik me er nu stilaan van bewust geworden? Van de onzin van alles?
Ik wil weten wat ik nu moet. En ik heb het gevoel dat ik dat zelf moet uitzoeken. Niets uit handen kan geven. Omdat er te weinig vertrouwen is daarvoor. Het grootste deel moet je zelf doen, dat weet ik. Ik kan echter vaak niet anders dan het àllemaal alleen doen. In de mate dat ze je dat toestaan tenmisnte. Want zelfs wanneer je het allemaal alleen wil doen, dwingen instanties je om je toch afhankelijk van anderen op te stellen, door voorwaarden, eisen, regels... Ik weet niet hoe ik hier ooit uit geraak. Ik weet niet of ik er uit kan geraken. Ik weet niet eens waar ik in zit.
Misschien moet ik vandaag beginnen met dàt te vragen aan mijn psychiater. Vragen dat hij een overzicht schetst en wat zijn deel is in het geheel.
Na de therapie gisteren voelde ik me zo dat mogelijk was nog donkerder. Vandaag heb ik sterk het gevoel dat ik vakantie op dat vlak misschien wel goed kan gebruiken. Even alles vanop afstand kunnen bekijken. Volgende week is er geen therapie en in augustus ook enkele weken niet. Ik weet even niet meer hoe ik het heb, voel me overrompeld door veel zaken en ben te onrustig om rust te nemen. Ontreddering in mijn kop die zich ook uit in mijn hele zijn. Ik heb het gevoel dat mezelf me ontglipt en dat wil ik niet. Me zo goed mogelijk afsluiten, zodat ik kan mediteren, lijkt me nuttig. Nu voelt alles als 'op hol geslagen'.
Het ontgaat me even allemaal. Wat is het nut van de therapie? Van de therapeutische opvolging? Wat is het nut van de medicatie die mijn geheugen aantast, mijn 'zijn' vervormt? Wat zal er gebeuren als ik alles stopzet? En wat met een opname? Zullen ze me dwingen de medicatie te nemen ook al heb ik er mijn bedenkingen bij? Wat doet mijn psychiater eigenlijk? Hij luistert. Ik ben zo ver dat ik méér van hem verwacht. Maar wat dan? Technieken om het leefbaar te houden? Nu, dat is bull-shit, die ken ik beter dan hij. Mag ik vragen dat hij 'helpt'? Geen idee. Wat dan? Is er geen andere oplossing meer dan 'opname'? Nu voor mij niet... want ook opname wantrouw ik. Overgeleverd zijn aan mensen die menen dat zij weten hoe je iemand met borderline persoonlijkheidsstoornis behandelt? Laat me niet lachen. Zeker na het volgen van de reportage op tv gisteren... waar ze kinderen volstoppen met medicatie in de V.S. zonder rekening te houden met de gevolgen op lange termijn. Ze weten niets of zo weinig en ieder probleempje willen ze trachten met medicatie op te lossen terwijl het risico blijft bestaan dat medicatie slechts problemen bij creëert. Krijgen ze in België ook een bonus voor ieder medicament dat ze bijschrijven? Rotwereld.
We zijn met zijn allemaal uitgenodigd op een feestje. En omdat zich daar ook die mensen bevinden die me een hele hangar trauma 's bezorgde, wilde ik er liever niet naartoe. Ik voel dat ik niet opgewassen zou zijn tegen nog méér vijandigheid, heimelijkheid en leedvermaak van zeften. Samen staan ze sterk en zo voelen ze zich ook... Plots besloot ik toch te gaan. En toen ze begonnen met hun heimelijk gelach en blikken vloog ik uit en zei ze even wat ze liever niet willen horen. Ik beet nogal van me af. Ook toen het feestvarken zelf probeerde me te kleineren (dat doet ze wel meer, kleineren en me beschuldigen zonder dat ze weet waarover het gaat)... bleef ik van me afbijten en met een kracht... Toen werd ik jammer genoeg wakker.....
In werkelijkheid ga ik niet naar dat feest, tegen wat zij dààr tentoon zullen spreiden, ben ik niet bestand op dit ogenblik. Ik weet ook dat geen van de betrokkenen beschikt over grenzen van menselijkheid of fatsoen en niets ze zal tegenhouden om me nog meer te kunnen kwetsen, zelfs met getuigen erbij. Ik wil niet opnieuw ziek zijn van wat ik waarneem. Laten ze maar gezellig zonder mij feesten de psychische beulen. Ik wil er niets meer mee te maken hebben. Ik heb genoeg onder hun wrede houding geleden.
Het is op meer dan één vlak een therapie voor me. Dagen dat ik overstuur ben, lukt het me minder heldere blogjes te schrijven. Het kost me dan meer moeite om me te concentreren. Soms lukt het helemaal niet. Wanneer ik dagen dat gevoel heb wat binnen maalt niet naar buiten te kunnen brengen, wordt de vervreemding vaak nog intenser. En soms ook de onrust. Dat gevoel uit elkaar gescheurd te worden. Het innerlijke gehuil. Ik haat het... Vandaag lukte het. Ik voel me iets beter. Tijd om naar buiten te gaan, de rekening te betalen en dan opruimen. Desnoods neem ik er een biertje of glaasje wijn bij en zet muziek op. Een uurtje is al OK, ik weet dat het dan al een goed gevoel geeft. Ik kom er wel... het moet.
Met benen als lood en ogen als die van een kikker van vermoeidheid en toch ben ik te rusteloos om rust te nemen. Bovendien vergat ik een belangrijke rekening te betalen. Daarom moet ik straks terug naar buiten. Misschien kan ik daarna een autobus op en ergens rustig een uurtje of langer rondkijken. Hopelijk verdwijnt de onrust dan en ben ik niet nog moeër. Ik wil immers vandaag absoluut de spullen opruimen hier. Het nieuws dat ik vanmorgen kreeg, laat ik even naast mij liggen. Afwachten, alle pistes liggen nog open. Terug proberen te vertrouwen dat niet alles steeds negatief moet aflopen.
Wie wat ook vraagt, na de verplichting die ik voor de middag nog moet vervullen, zet ik geen voet meer buiten vandaag en neem rust totdat ik weer op de wereld voel. Wat de verplichting betreft, de zorgen daarrond wil ik loslaten. Op die gebieden is er geen vechtlust meer. In het verleden gebleken is dat ik er mezelf alleen maar méér problemen mee geef. Ik wil er me bij neerleggen en erop vertrouwen dat er hoe dan ook een positief punt is, namelijk dat ik niet meer zo afhankelijk ben van goodwill of willekeur, iets wat me meer schade berokkent dan wat ook. Wanneer ik enkele uren rust neem, kan ik toch nog enkele klusjes klaren terwijl ik toch veilig binnen deze muren blijf. Het zou mooi zijn als ik erna ook nog voor het avondmaal kan zorgen al nemen in de vakantie mijn kinderen het om de beurt op zich wat wel leuk is. Ik voel me niet zo goed in mijn vel maar ik wil het na dit zinnetje niet meer weten.
Alles is leeg en voelt grijs... Heb bezoekjes afgelegd bij de blogvrienden. Weet niet of ik iemand vergat. Morgen kijk ik hopelijk terug helder uit mijn brein. Nu voel ik me leeg. Alles om me heen is grijs. Om dit grijze, lege op te fleuren gooi ik er deze elf bij op. Eindelijk lukte het me in al mijn mislukkingen en falen vandaag... op zovele vlakken... toch dit te volbrengen, ik maakte voor het eerst een echt button en hij mislukte niet. Een elf... symbool voor iets... wat met mij en mijn gevoel wanneer ieder gevoel grotendeel ontbreekt... vertolkt.
Weet niet meer waar ik het heb. Van de ene schok in de andere. Ik zou willen schreeuwen. Van buiten blijft het stil. Van binnen ging er net een orkaan door. Het is er een puinhoop. Zeer donker en down. Diep in de put. En waardoor? Waarom? Ik weet het niet. Van de ene schok in de andere. Een brief... . Een telefonische oproep. Een onverwachte lange wandeling. En toen ik eindelijk dacht te kunnen bekomen, opnieuw een oproep met dit keer angstaanjagende berichten. Nu ben ik thuis en ben niet meer in staat één stom woord te zeggen. Alleen verwezen achter mijn computer proberen wat te vertellen. Straks na dit blogje ga ik op de sofa en kom er niet meer uit. Morgen opnieuw een moment waarin spanning vooraf zal gaan. Ik zal me erbij neerleggen, ben ontzettend moe van het vechten tegen de bierkaai of hoe noemen ze vechten tegen een muur van water? Tevergeefs, energierovend en verder volkomen zin-loos. Morgen komt er weer een dag maar op dit ogenblik weet ik niet of ik daar wel zo blij om ben.
Bij het ontwaken, was het er... het hele pakket. Je weet niet waar vandaan het komt. Je weet niet waarom het er is. Ondanks het uitslapen. Buiten stappen, het maakt geen verschil. De wereld is een brij, zo voelt het. Om het nog een paar graden donkerder te maken, word je ook geconfronteerd met iets anders wat je zorgen baart. Machteloos moet je het laten passeren maar het doet je wel pijn. Laten gaan, zeg je tot jezelf. Laten gaan. Maar wat is het moeilijk... Je begrijp het niet. Je hebt heel voorzichtig het gevoel dat je erbij hebt, verwoord. Meer kan je niet, minder mocht je niet... tenzij je opnieuw in de oude val wil trappen en alles, teveel wil wegslikken.
Voel me momenteel zo slecht, ga na dit blogje meteen rusten. Het is mijn eigen schuld, ik wilde toch zo graag verder werken in de tuin. Even maar dacht ik. Maar ik vermoed dat ik dat 'even' op zulke manier invulde dat het kan tellen voor veel langer dan even. Ik heb er daarna drie uren rust opzitten maar voel me nog steeds beroerd, fysiek maar vooral psychisch. Dat ellendige gevoel alsof alles schreeuwt. Voel de vermoeidheid als iets neerdrukkends. Ik denk dat ik vandaag vroeg ga slapen. Ik wilde proberen, het is en blijft moeilijk bij voorbaat rekening te houden met iets wat je nog niet voelt.
Vanmorgen toen ik voor de derde keer wakker werd, dacht ik toch maar eens een blik te werpen op mijn klokje. Ik schrok me een ongeluk, het was bijna middag..! Ook mijn kinderen leken nog te slapen. Ik hoorde nog geen enkel gerucht vanuit hun kamers. Ik denk dat zij net zoals ik een tijdlang wakker werden gehouden door herrie buiten in de héél vroege ochtend, werkelijk nog te vroeg om op te staan.
En nu is er een halve dag voorbij... maar ik voel me wel meer uitgerust emotioneel. Fysiek is het andere kaas, maar dat was te verwachten. Mijn hele lijf voelt als lood, maar de pijn aan spieren en gewrichten valt mee.
Wanneer ik in de tuin klus dan geraak ik zo in de ban van het werk dat ik alles en iedereen vergeet, ook voorzichtigheid naar de gevolgen toe. Goed doseren is niet mijn beste kant... Ik ga helemaal op in zo'n klus. Ik ga eigenlijk overal heel erg in op.
Gelukkig neem ik nu automatisch een houding aan die mijn rug minder belast. Ik denk dat het feit dat ik een keer vrij lang en telkens opnieuw buiten werking was door mijn rug en later ook schouder mijn lesje leerde. Dat ik daardoor niet in staat was 'gewoon' te bewegen, evenmin naar buiten kon en evenmin naar de wekelijkse sessies, werkt vooral in op mijn gemoed en precies dat min of meer op peil houden, is belangrijk om vol te houden.
Ik voel me dankbaar dat ik een goede dag had, een dag dat ik grotendeels vrij was van psychische pijn, van zwaarte en onrust... Daar ben ik dan telkens heel dankbaar om. Ik kan jammer genoeg niets speciaals doen want wat ik vandaag deed, maakt het volgende keer net andersom. Gewoon dankbaar ben ik en met opnieuw iets meer moed. Vakantie is goed voor me, minder stress, ik weet dat het elke keer zachter wordt van binnen. Ik keek de film Crocodile Dundee nog eens... Ooit in lang vervlogen tijden zag ik die al wel... maar was het meeste wel vergeten. Vanavond vond ik die echt lollig, ik genoot ervan. Slaapwel allemaal...
Vroeger zou ik angstig zijn gaan kijken naar de blog van degene die zulke gemene aanvallen uitvoerde... maar nu niet meer. Ik zou heus niet weten waarom ik me nog langer zou laten kwetsen door schijnheilige sint pieters en mensen die BEWEREN o zo begaan te zijn met anderen. Ze bedoelen 'met zichzelf'...!!! Immers hun 'meevoelen' duurt net zo lang tot wanneer je het wààgde ze weerwerk te geven, dan slachten ze je af. En dat weerwerk bood je dan nog op hun betuttelend en kleinerende opmerking. Hij schreef: "lieve lieve???? Lore wààr jij je nu toch druk om maakt..."
Ik liet mijn reacties en die van de lafhartige aanvaller lezen... ik stuurde ze integraal door naar mijn psychiater en die was zoals ik al vermoedde 'geschokt' en vond het maar wàt goed dat ik die heilige bimbam blokkeerde.
Alweer 'geschonden' vertrouwen... en ik kan het me héél goed indenken dat iemand heel dicht in zijn nabijheid niets wil zeggen aan hem.... ! Na wat die man met mij deed, kan ik het me héél levendig voorstellen dat die iemand beter niets loslaat van hemzelf
Je moet je beschermen tegen zulke mensen... mensen die -hoe is het mogelijk- eerst o zo meevoelend bijna schrijven dat ze zoooo getroffen zijn door wat je schrijft, o zo gepakt en geraakt... en dat ze je zooooo graag beter willen leren kennen. Maar o wee als je het eenmaal niet eens bent met hun betuttelend, kleinerend 'gemekker'... dan lees je plots in hun reactie dat waarvan ze ervoor beweerden dat het ze zo raakte én trof eensklaps veranderd is in 'kilo's zelfbeklag dat je in je blog zou lozen'...???!!!!! Goed bezig.
Het vervult me met walging... dat die man niet beschaamd is, begrijp ik niet. Het is een gespleten tong... die leutert maar wat aan om je in zijn netten te strikken... Welke netten dat laat ik hier buiten beschouwing... netten met véél verschillende doeleinden... maar géén van die netten vervult je niet met walging... want werkelijk meevoelen kent die man niet... tenzij met zichzelf.... Dus ja hoor, absoluut projectie wat die deed... de kilo's zelfbeklag die hij mij verweet... blijken meer op hemzelf van toepassing....!!!
Het kan misschien 'gek' klinken, nu dat is niet erg... gek is soms normaler dan 'normaal'... maar ik ben zoooo gelukkig dat ik een vrij grote klus toch bijna geheel geklaard heb. Ik genoot zelfs... al moet ik er eerlijkheidshalve bij vertellen dat ik uit angst voor bemoeizieke mensen mijn mp3 op mijn hoofd zette en wel zo luid dat ik ze-ker niets zou horen. Gelukkig bleef de straat zowat de hele tijd leeg want halverwege was mijn batterijke plat... nu ja, dat van mijn mp3... Heb ook nog een hele fijne babbel gehad met een voorbijganger, zo kon ik even rust nemen. Ik ben zo fier dat ik zoveel heb kunnen verzetten... Moe en zweterig en pijn in mijn rug, polsen, schouders... maar heb erna een hele warme en lange douche genomen... en nu een Chimay van 7° terwijl ik rust neem, kussen in mijn rug en blogje schrijven... Delen hoe blij ik me voel en hoeveel moed me dit geeft ook. Mijn ene kind voelt zich vandaag ook stukken beter, en dat werkt ook op mij positief, want ik wil mijn kinderen alleen maar gelukkig zien... al denken sommige van ze daar anders over... Ik weet waarom. Als ze werkelijk zien wat is... komen ze in conflict met ... Dus laat ik ze, die ik ooit zooo in mijn hart droeg... tot ze het vermorzelden... en dat bleven doen. Nu... voel ik vaak niets meer... mijn psychiater denkt om mezelf te beschermen... omdat ik het anders niet zou aankunnen. Gelukkig zijn er nog drie andere kinderen... daar trek ik me heel erg aan op. En dat lieverdje... het kleintje van één van ze. Moed houden, zeg ik dan soms tot mezelf... blijf vechten om te leven... voor ze... voor die jou niet verwierpen.
Alles is leeg en voelt grijs... Heb bezoekjes afgelegd bij de blogvrienden. Weet niet of ik iemand vergat. Morgen kijk ik hopelijk terug helder uit mijn brein. Nu voel ik me leeg. Alles om me heen is grijs.
