Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
04-07-2011
221. Alles is leeg
Alles is leeg en voelt grijs... Heb bezoekjes afgelegd bij de blogvrienden. Weet niet of ik iemand vergat. Morgen kijk ik hopelijk terug helder uit mijn brein. Nu voel ik me leeg. Alles om me heen is grijs. Om dit grijze, lege op te fleuren gooi ik er deze elf bij op. Eindelijk lukte het me in al mijn mislukkingen en falen vandaag... op zovele vlakken... toch dit te volbrengen, ik maakte voor het eerst een echt button en hij mislukte niet. Een elf... symbool voor iets... wat met mij en mijn gevoel wanneer ieder gevoel grotendeel ontbreekt... vertolkt.
Weet niet meer waar ik het heb. Van de ene schok in de andere. Ik zou willen schreeuwen. Van buiten blijft het stil. Van binnen ging er net een orkaan door. Het is er een puinhoop. Zeer donker en down. Diep in de put. En waardoor? Waarom? Ik weet het niet. Van de ene schok in de andere. Een brief... . Een telefonische oproep. Een onverwachte lange wandeling. En toen ik eindelijk dacht te kunnen bekomen, opnieuw een oproep met dit keer angstaanjagende berichten. Nu ben ik thuis en ben niet meer in staat één stom woord te zeggen. Alleen verwezen achter mijn computer proberen wat te vertellen. Straks na dit blogje ga ik op de sofa en kom er niet meer uit. Morgen opnieuw een moment waarin spanning vooraf zal gaan. Ik zal me erbij neerleggen, ben ontzettend moe van het vechten tegen de bierkaai of hoe noemen ze vechten tegen een muur van water? Tevergeefs, energierovend en verder volkomen zin-loos. Morgen komt er weer een dag maar op dit ogenblik weet ik niet of ik daar wel zo blij om ben.
Bij het ontwaken, was het er... het hele pakket. Je weet niet waar vandaan het komt. Je weet niet waarom het er is. Ondanks het uitslapen. Buiten stappen, het maakt geen verschil. De wereld is een brij, zo voelt het. Om het nog een paar graden donkerder te maken, word je ook geconfronteerd met iets anders wat je zorgen baart. Machteloos moet je het laten passeren maar het doet je wel pijn. Laten gaan, zeg je tot jezelf. Laten gaan. Maar wat is het moeilijk... Je begrijp het niet. Je hebt heel voorzichtig het gevoel dat je erbij hebt, verwoord. Meer kan je niet, minder mocht je niet... tenzij je opnieuw in de oude val wil trappen en alles, teveel wil wegslikken.
Voel me momenteel zo slecht, ga na dit blogje meteen rusten. Het is mijn eigen schuld, ik wilde toch zo graag verder werken in de tuin. Even maar dacht ik. Maar ik vermoed dat ik dat 'even' op zulke manier invulde dat het kan tellen voor veel langer dan even. Ik heb er daarna drie uren rust opzitten maar voel me nog steeds beroerd, fysiek maar vooral psychisch. Dat ellendige gevoel alsof alles schreeuwt. Voel de vermoeidheid als iets neerdrukkends. Ik denk dat ik vandaag vroeg ga slapen. Ik wilde proberen, het is en blijft moeilijk bij voorbaat rekening te houden met iets wat je nog niet voelt.
Vanmorgen toen ik voor de derde keer wakker werd, dacht ik toch maar eens een blik te werpen op mijn klokje. Ik schrok me een ongeluk, het was bijna middag..! Ook mijn kinderen leken nog te slapen. Ik hoorde nog geen enkel gerucht vanuit hun kamers. Ik denk dat zij net zoals ik een tijdlang wakker werden gehouden door herrie buiten in de héél vroege ochtend, werkelijk nog te vroeg om op te staan.
En nu is er een halve dag voorbij... maar ik voel me wel meer uitgerust emotioneel. Fysiek is het andere kaas, maar dat was te verwachten. Mijn hele lijf voelt als lood, maar de pijn aan spieren en gewrichten valt mee.
Wanneer ik in de tuin klus dan geraak ik zo in de ban van het werk dat ik alles en iedereen vergeet, ook voorzichtigheid naar de gevolgen toe. Goed doseren is niet mijn beste kant... Ik ga helemaal op in zo'n klus. Ik ga eigenlijk overal heel erg in op.
Gelukkig neem ik nu automatisch een houding aan die mijn rug minder belast. Ik denk dat het feit dat ik een keer vrij lang en telkens opnieuw buiten werking was door mijn rug en later ook schouder mijn lesje leerde. Dat ik daardoor niet in staat was 'gewoon' te bewegen, evenmin naar buiten kon en evenmin naar de wekelijkse sessies, werkt vooral in op mijn gemoed en precies dat min of meer op peil houden, is belangrijk om vol te houden.
Ik voel me dankbaar dat ik een goede dag had, een dag dat ik grotendeels vrij was van psychische pijn, van zwaarte en onrust... Daar ben ik dan telkens heel dankbaar om. Ik kan jammer genoeg niets speciaals doen want wat ik vandaag deed, maakt het volgende keer net andersom. Gewoon dankbaar ben ik en met opnieuw iets meer moed. Vakantie is goed voor me, minder stress, ik weet dat het elke keer zachter wordt van binnen. Ik keek de film Crocodile Dundee nog eens... Ooit in lang vervlogen tijden zag ik die al wel... maar was het meeste wel vergeten. Vanavond vond ik die echt lollig, ik genoot ervan. Slaapwel allemaal...
Vroeger zou ik angstig zijn gaan kijken naar de blog van degene die zulke gemene aanvallen uitvoerde... maar nu niet meer. Ik zou heus niet weten waarom ik me nog langer zou laten kwetsen door schijnheilige sint pieters en mensen die BEWEREN o zo begaan te zijn met anderen. Ze bedoelen 'met zichzelf'...!!! Immers hun 'meevoelen' duurt net zo lang tot wanneer je het wààgde ze weerwerk te geven, dan slachten ze je af. En dat weerwerk bood je dan nog op hun betuttelend en kleinerende opmerking. Hij schreef: "lieve lieve???? Lore wààr jij je nu toch druk om maakt..."
Ik liet mijn reacties en die van de lafhartige aanvaller lezen... ik stuurde ze integraal door naar mijn psychiater en die was zoals ik al vermoedde 'geschokt' en vond het maar wàt goed dat ik die heilige bimbam blokkeerde.
Alweer 'geschonden' vertrouwen... en ik kan het me héél goed indenken dat iemand heel dicht in zijn nabijheid niets wil zeggen aan hem.... ! Na wat die man met mij deed, kan ik het me héél levendig voorstellen dat die iemand beter niets loslaat van hemzelf
Je moet je beschermen tegen zulke mensen... mensen die -hoe is het mogelijk- eerst o zo meevoelend bijna schrijven dat ze zoooo getroffen zijn door wat je schrijft, o zo gepakt en geraakt... en dat ze je zooooo graag beter willen leren kennen. Maar o wee als je het eenmaal niet eens bent met hun betuttelend, kleinerend 'gemekker'... dan lees je plots in hun reactie dat waarvan ze ervoor beweerden dat het ze zo raakte én trof eensklaps veranderd is in 'kilo's zelfbeklag dat je in je blog zou lozen'...???!!!!! Goed bezig.
Het vervult me met walging... dat die man niet beschaamd is, begrijp ik niet. Het is een gespleten tong... die leutert maar wat aan om je in zijn netten te strikken... Welke netten dat laat ik hier buiten beschouwing... netten met véél verschillende doeleinden... maar géén van die netten vervult je niet met walging... want werkelijk meevoelen kent die man niet... tenzij met zichzelf.... Dus ja hoor, absoluut projectie wat die deed... de kilo's zelfbeklag die hij mij verweet... blijken meer op hemzelf van toepassing....!!!
Het kan misschien 'gek' klinken, nu dat is niet erg... gek is soms normaler dan 'normaal'... maar ik ben zoooo gelukkig dat ik een vrij grote klus toch bijna geheel geklaard heb. Ik genoot zelfs... al moet ik er eerlijkheidshalve bij vertellen dat ik uit angst voor bemoeizieke mensen mijn mp3 op mijn hoofd zette en wel zo luid dat ik ze-ker niets zou horen. Gelukkig bleef de straat zowat de hele tijd leeg want halverwege was mijn batterijke plat... nu ja, dat van mijn mp3... Heb ook nog een hele fijne babbel gehad met een voorbijganger, zo kon ik even rust nemen. Ik ben zo fier dat ik zoveel heb kunnen verzetten... Moe en zweterig en pijn in mijn rug, polsen, schouders... maar heb erna een hele warme en lange douche genomen... en nu een Chimay van 7° terwijl ik rust neem, kussen in mijn rug en blogje schrijven... Delen hoe blij ik me voel en hoeveel moed me dit geeft ook. Mijn ene kind voelt zich vandaag ook stukken beter, en dat werkt ook op mij positief, want ik wil mijn kinderen alleen maar gelukkig zien... al denken sommige van ze daar anders over... Ik weet waarom. Als ze werkelijk zien wat is... komen ze in conflict met ... Dus laat ik ze, die ik ooit zooo in mijn hart droeg... tot ze het vermorzelden... en dat bleven doen. Nu... voel ik vaak niets meer... mijn psychiater denkt om mezelf te beschermen... omdat ik het anders niet zou aankunnen. Gelukkig zijn er nog drie andere kinderen... daar trek ik me heel erg aan op. En dat lieverdje... het kleintje van één van ze. Moed houden, zeg ik dan soms tot mezelf... blijf vechten om te leven... voor ze... voor die jou niet verwierpen.
Ik had plots een beeld van hoe zorgvuldig ik mijn gedachten afbaken. Zodat ze me niet meer overrompelen of angst aanjagen, paniek zaaien of onrust stoken. Natuurlijk ken ik het gevaar dat in zulke afbakening schuilgaat... dat ze plots na een druppel als een vloedgolf alle dijken doen breken. Zoals die ene keer toen er een brief kwam met nogmaals een soort dreiging... dat wilde ik nog willen genieten van dit voordeel ik me zou moeten blootstellen aan precies datgene wat mij heel veel angst inboezemt en zéér bedreigend is voor me. Het bizarre is dat ze me op datzelfde gebied een peer gestoofd hadden, me in de kou lieten staan... Dat soort willekeur, dat soort ongerijmdheden maakt me ziek. Ik hoop er binnenkort eindelijk na al te veel jaren van verlost te zullen zijn. Nu ga ik voor enkele uren horizontaal zodat ik straks toch één klus van het lijstje kan klaren al hoop ik stiekem op meer dan één klus natuurlijk.
In mij zit een gehuil... maar ik negeer het... ik ken het... als een ding dat er al héél véél jaren zit... een ding dat ik ook al die jaren moedig bestreed...
Die briefomslag in mijn brievenbus hield toch goed nieuws in... Tegelijkertijd brengt het me behoorlijk van streek. Op dat ene element is het goed nieuws, ik word minder speelbal van een vorm van willekeur in wetgeving. Langs de andere zijde zal ik allerhande stappen moeten ondernemen en vermoedelijk ook instanties op de hoogte moeten stellen met opnieuw de angst dat ze fouten zullen maken. Met bijzonder nadelige gevolgen voor mij die ik niet eens kan vermijden zoveel is me na soortgelijke ervaringen wel duidelijk geworden. Je wordt op dat vlak vaak zo moegetergd dat je het opgeeft... of niet langer vraagt naar die voorzieningen waar je recht op hebt. Ik ben gisteren tijdens de avonduren toen de paniek bij dit besef opdook, gestopt met denken, ik duwde ook dit heel erg van me weg en probeer me voor te houden dat ik moet afwachten tot de volledige uitslag is toegekomen.
Ik tol zowat van angst en zorgen want ook al worden dingen 'geregeld' toch blijf je afhankelijk van de goodwill of willekeur van mensen binnen instanties én of ze al dan niet fouten maken. Ik weet bvb niet of ze me zaken zullen laten terugbetalen en welke voordelen ik niet meer zal kunnen genieten. Dat zij mij jaren lieten aanmodderen en de zaken waar ik wettelijk recht op had onthielden, vergeten ze dan voor het gemak. Ik had de pech dat degene die mijn dossier beheerde het niet zo nauw nam met mijn rechten. Ergens voelt het als dat hij misbruik maakte van de toestand waarin ik verkeerde en van die andere mensen die aan een depressie lijden. Je vindt immers amper energie om voortdurend tegen een soort van overmacht te vechten en je bent evenmin alert genoeg om te zien wàt er gebeurt en wat niet... Bovendien kon ik bij de weinige keren dàt ik zoiets zag niet voor mezelf opkomen omdat hij me behandelde als een onmondig kind, me op kleinerende toon het zwijgen oplegde, liet voelen dàt hij en hij alleen de macht had. Na telkens zo'n ervaring was ik bijna een week ziek van ellende, ware doodsgedachten ook. Na jaren kreeg ik een nieuwe dossierbeheerder. Pas toen merkte ik het verschil. Die manier van werken van ze... heeft bijgedragen in het zieker worden... omdat je in een situatie beland die veel weg heeft van een soort onderdrukking. En mensen onderdrukken is zoals je wel weet niet zo gezond en zeker niet bevorderlijk voor het genezen of in mijn geval milderen van depressies. In die zin ben ik blij dat er op dat vlak mogelijk verbetering zal optreden...
Onverwacht kwam er van mijn voorgenomen rusten niets. Eén van mijn kinderen voelde zich niet zo lekker... Wellicht de weerbots van al die spanning en zo van examen en eindresultaten... Ook de ratrace van een van de avonden waarin zowat alles misliep wat maar mis kon lopen. Vandaag moest de jongste van de twee een soort proef afleggen en ja omdat ik het natuurlijk erg vond dat die zich niet zo goed voelde, stelde ik voor om mee te gaan. Ik troostte mezelf met toch nog een uurtje rust voor we vertrokken... Verder zijn we zowat van de ene bus op de andere gestapt. Ergens in een park na de proef rust opgezocht en jongens... ik sleepte me letterlijk van de ene bank naar de andere. Toch blij dat ik mee ben gegaan... Ik nam me nog maar eens voor de komende twee dagen ze-ker rust te nemen... Zo niet dan vrees ik dat ik een van de dagen begeef. Ik voel het aan allerlei voortekenen. Ik ken het 'wie niet luisteren wil moet maar voelen'... en ik wil het voorkomen... heb namelijk geen zin in een week ziek worden of twee weken buiten werking door fysieke crashen. Wil daarentegen kracht verzamelen voor een beloofd uitstapje... De tuin moet nog steeds een grondige beurt... en de kamers. Die spullen moeten weg. Mijn eigen kamer daar ligt nog een berg kleding om gesorteerd te worden. (in feite twee bergen ) Goed... ik heb er dus alle belang bij me nu aan mijn rustschema te houden.
Wat volgden de onweren elkaar vlug op... en wat was dat geknal eng als je erdoor uit je slaap gehaald wordt. Het leek wel of ik elke keer opnieuw uit mijn bed getild werd... niet letterlijk uiteraard... maar van het schrikken. Er zullen wel meer mensen niet veel ogen hebben dicht gedaan, vermoed ik. Als je haha weet dat ik mijn wekkertje op ultrastil moet zetten en slechts één elfenbelletje mag laten klinken om me maar geen ongeluk te schrikken bij het ontwaken, kan je denken hoe zo'n knallen voor een bonkende hartslag hebben gezorgd. Ik heb nu het gevoel amper geslapen te hebben, dat komt wellicht door het vaak wakker schieten. Soit, het is vakantie en dan is het ritme alvast minder vlug... tijd genoeg om te rusten... (hoop ik). Al bij al voel ik me beter nu de spanning voor dat onderzoek weg is. Nu nog anderen verplichtingen afwerken zodat die me niet meer achtervolgen.
Toch niet meer in staat geweest om een avondmaal te bereiden... Net iets te vermoeid. Goed, een van de kinderen haalde Durums voor ons allemaal, 't is lekker en lang geleden... Morgen en het verdere weekend zal ik zorgen voor voldoende rust zodat ik toch een beetje van de vakantie kan genieten en klussen in huis en tuin die zijn blijven liggen toch stilaan kan wegwerken. De uren avondrust op de sofa hebben me ondertussen wel goed gedaan. En nu van de sofa op naar de slaapkamer waar ik me in slaap zal lezen met een haha thriller... Tja, ik heb al maanden niets anders gelezen dan die elfen-verhalen en had nu toch wel zin in iets 'sterkers'. Slaapwel.
Ik ben helemaal op. Ik voel dat aan het krassende, verscheurende gevoel van binnen. Het voelt eveneens dat wanneer ik eenmaal zou beginnen huilen ik nooit, nooit meer zal kunnen ophouden. Ik wijt het nog steeds aan de immense vermoeidheid... en ik hààt het... als je allerlei wil en bijna niets meer kan, het is rot. Vooral omdat ik vroeger steeds één brok energie was. Goed... het aanvaarden blijft een proces dat door mensen als die zoetsappige bittere meloen niet echt bevorderd wordt. Dat mijn zenuwen nog meer op de proef gesteld werden tijdens de rit naar huis was er ook niet bepaald goed voor... Er was daar een 'papa' die zijn kind toebrulde, ik werd er misselijk van en moest mezelf bedwingen of ik had die vent aangevlogen. Een klein kind van amper zes jaar dreigen het uit de autobus te zetten en het alleen achter te laten? Mooi hoor, zo'n mensen moesten ze opsluiten. Hij dreigde als het nog één kik gaf hij het een mep zou verkopen en het buiten zou achter laten. Die moeder vond het blijkbaar nor-maal want ze zei niets. Ik werd bijna gek van hiervan getuige te zijn en ik wilde tussenkomen... maar wat daarna? Zou hij zijn frustratie eenmaal thuis helemaal botvieren op dat kleine kind? Soms vind ik de wereld en een heleboel mensen op die wereld werkelijk rotellendelingen... Ik hoorde dat kind zijn immense verdriet inhouden... dat vreselijke snokken... Ik herkende in dat kind... mijn kind zijn... mijn snokken... en ik wist waartoe het kon leiden. Ik haatte die vent die daar op de bus zat te brullen 'en jij gaat mij hier niet in verlegenheid brengen, je gaat nu ophouden'... tegen komaan zeg... een jong kind. Hij bracht zichzelf in verlegenheid, neen hij maakte zichzelf te schande... als vader, als mens... maar dàt besefte hij niet, blijkbaar.
shame on you... zo'n mensen als deze vader moesten ze opsluiten... en die moeder die dit toestond eveneens.
't is bizar dat ik niets meer voelde wat betreft die me wegwisten als een vieze veeg op het raam... maar toen ik op de terugweg naar huis een jongetje met zijn kleine broertje dat in een buggy zat, zag spelen en lachen was er die vreselijk pijnlijke scheut los door mijn hart want op dat moment zag ik die me behandelden als afval opnieuw ook zo spelen en lachen met mekaar...
Ze wilden die nog thuis woonden nog betrekken in het mij demoniseren... dat maakten degenen die het doorzagen zo mogelijk nog kwader.
Genoeg daarover... Ik weet mezelf hierin niet meer te vinden... alsof ik ze voorgoed verloor... Soms lijkt het wel of ik ze nooit had... vreselijk om dat te voelen... maar misschien is het een automatisch afweermechanisme?
Ik wist niet of ik dit ooit te boven zou komen, ik weet het nog steeds niet. Het veranderde mijn leven op zulke drastische wijze dat ik lange tijd niet meer wist dàt ik nog leefde...
Ik ben moe... op alle gebied... doodmoe. Enkele dagen volledige rust daar ben ik aan toe. Ik lijk een ruimtecapsule die in de ruimte zweeft en nooit meer naar de aarde kan terugkeren.
Na ook de vandaagse therapie nam ik rechtstreeks de bus naar een nabijgelegen stad. Ik wist niet of dat verstandig was, maar je moet niet steeds doen wat verstandig lijkt, wel? Het kleine eindje dat ik naar de halte moest om nààr de therapie te gaan, leek al een voettocht van 20 km... hoe moest ik dan nà de therapie een trip ondernemen om daar nog een eind te gaan? Ik besloot het aan te zien, ik kon vertrekken en terugkomen wanneer ik wou, toch? Bijna een uur in een bus reizen, kon ik rusten. Verder zou ik niet het normale toertje doen maar een korte versie ervan... Ik had namelijk vorige week wat besteld, kon ik dat ophalen en dan de autobus of tram op, terug naar huis. Zo geschiedde... maar heel vlug, na amper twee uur was ik al bekaf, nam de autobus naar huis, wachtte daar op een tweede autobus die dichter bij huis stopte. Zo moe dat ik het niet kon opbrengen verder te stappen. Nu zit ik op mijn comfortabele stoel voor het scherm, een kussen achter mijn rug, een biertje om de vermoeidheid die meer weg heeft van uitputting te verdrijven, de spierpijnen op afstand te houden en het wondvuur weg te krijgen. Zo kan ik straks na een uur of wat toch nog wat lekkers bereiden voor ons drietjes. Ik bracht ook voor ieder een grote chocolade muffin mee.
Ik vind het moeilijk beschrijven hoe ik de dag voordien nog genoot van onverwacht fijne zaken en hoe ik de ochtend daarna ontwaak met nog scherpere, pijnlijke gevoelens, zware, duistere blokken van binnen dan andere 'moeilijke' dagen... Ik hoor het te kennen en ik ken het ook. Ik zou ondertussen moeten weten dat het telkens opnieuw een duik in de donkere put is... Gelukkig wil ik die fijne momenten toch nooit weren... hoe hoog en pijnlijk de prijs erna ook is. Het is zoals het is.
Ondertussen ben ik bedreven in het leegmaken van mijn hoofd. En nu ga ik mijn bezoekje afleggen...
Ik wil er nog aan toevoegen dat ik begrijp dat niet iedereen ieder ander kan begrijpen... Ik vind dit echter geen argument om die ander dan een oordeel door de strot te rammen. bvb... als je niet kan begrijpen dat een ander ergens door van streek geraakt, ga dat dan niet afschilderen als belachelijk... We verschillen allemaal... maar je moet/kan toch niet eisen dat de ander voelt als jij? Of dat je meent te mogen oordelen waarover anderen verdriet mogen hebben? Enz...? Verder vind ik het 'vreemd' dat mensen die mijn ontboezemingen 'kilo's zelfbeklag' noemen hier toch kwamen lezen en begrip veinsden...!!!!!!! Ik zou ze willen verzoeken dan maar niet meer hier te komen lezen, logisch toch? Of moet je hier alleen zijn om je frustraties op een onbewaakt ogenblik eens lekker te kunnen lozen? Dat lijkt me méér dan ongepast, zeker als je denkt dat jij een goedheilig man bent.... die anderen wil 'helpen'. (bedoel je misschien om zeep?) .
Hoe dapper ik ook wilde zijn, ik merkte welke impact die lelijke reactie van enkele dagen geleden nog steeds op me had, precies omdat ze tegengesteld was aan al zijn vorige, eerder zoetsappige, flemende reacties... Het is en blijft schokkend om de ware aard van iemand op zo'n manier te zien. De ware motieven ook achter het eerder o zo lieve en begripvolle... Gelukkig waren er bepaalde steken die hij liet vallen... zodat ik het zaakje bleef wantrouwen... Zoals bvb dat het hem stoorde dat ik me zo weinig liet kennen... en dat hij het toch een normale evolutie vond om je hele hebben en houden bloot te geven? En dan ook mijn naasten bloot te stellen aan zaken die ik voor mezelf wil verwerken zonder mijn omgeving te schaden? Mezelf de vrijheid op die manier opnieuw ontnemen om te kunnen schrijven wat ik schrijf, om mijn verhaal te kunnen doen op een anonieme manier zonder betrokkenen voor de leeuwen te gooien? Ik zou het bvb niet zo fijn vinden moest mijn partner (als ik die had) met naam en toenaam een blog oprichten en daarin over mij gaan vertellen dat het niet zo goed meer met ons gaat of dat hij een dochter of zo had met een of andere stoornis.
Soit... Ik merkte hoe angstig ik werd om nog te schrijven... angstig om weer zo'n miskennende, in feite erg gemene zaken te moeten lezen over wat ik hier toe-vertrouw. Echter dat ik weer uit onverwachte hoeken zoveel fijne, warme, begripvolle reacties krijg, is als zalf op de wonde en nam het zware van binnen weg. Ik bedank jullie daarvoor... en ik weet dat ieder zijn/haar manier heeft om dàt te laten merken... ik voel geen addertjes meer onder het gras... De adder onder het gras kan hier niet meer komen reageren.
Alle andere lezers hier... omarm ik en ben ik dankbaar... voor dat wat ik ervaar als respect voor het anders zijn en niet dat gemaakte, schijnheilige van de voorvernoemde adder onder het mooi ogende gras die hier voor een andere reden kwam, vermoed ik, dan om proberen inzicht te krijgen in, of simpelweg te lezen wat het is voor mij en dat hoeft heus niet hetzelfde te zijn als voor een ander met gelijkaardige (de naam zegt het zelf 'gelijk-aardig' is niet gelijk aan exact hetzelfde)... Het lijkt me meer dat die een of andere goede vader wilde komen uithangen, (ook dat hoeft hij niet te doen want ik had wel degelijke een goede vader) dus aan valse vaders heb ik evenmin nood (ik had al genoeg ellende met een valse moeder) Dat er mogelijk ook geprobeerd werd de wijze therapeut uit te hangen, hoeft evenmin. Een wijze therapeut zal nooit zo gemeen uit de hoek komen om eerdere zoetsappige uitspraken een slag om te draaien, ze met andere woorden te hervormen in een giftige, dodelijke appel. Voor degene die de beeldspraak niet kunnen volgen... een verduidelijking... Ik heb hier ervaren hoe iemand die eerst zijn voortdurend zogenaamde meevoelen en begrip liet blijken het plots ging hebben over mijn kilo's zelfbeklag hier ???? Toen ik het met een van zijn uitspraken over 'mijn' gevoel niet eens was.!!!!! (vreemd nietwaar?) Die man durft dan nog te beweren dat hij zulke zaken zegt uit 'bezorgdheid voor mij'... Dat noem ik een mishandelaar verkleed in een heiligenbeeld met aureool inbegrepen.
Je merkt meteen dat ikzelf lang geen heilige ben en dat ook niet zal worden. ... zeker niet als er zulke haken in me worden gegooid. Nogmaals... wie zijn... brandt, mag op de blaren zitten.
Ik hoef dus geen bedenkelijke 'ervaringsdeskundige' die zich de begripvolle allesweter meent. Ik hoef geen reacties die slechts meppen op een boksbal van frustraties die niet met mij maar met de bokser te maken hebben... en dààr heb ik echt totaal géén zaken mee... vandaar dat ik het ook niet neem dat hij mij mogelijk als een soort surrogaat ziet....waarvoor? Als hij ergens niet bijkan, ergens door gefrustreerd is... hoeft hij dat niet op mij uit te werken... maar naar zichzelf kijken... waar zijn nood aan betuttelen van anderen vandaan kan komen. Dat noemen ze introspectie in plaats van projectie.
Misschien dat sommige mensen er niets op tegen hebben om met dergelijke reacties te maken te krijgen, bemoeienissen, ongevraagde raad en invullingen over je, over wat je mag voelen en waarvoor niet... ik heb eerder laten merken dat ik daar niet van gediend ben...
Als ik me al mijn hele leven redde, als ik die zelfdiscipline kon opbrengen die ik opbracht maar niettegenstaande dat gevoelig en kwetsbaar blijf voor miskenningen dan is het nodig mijn grenzen daarin aan te geven en ervoor te zorgen dat die gerespecteerd worden. En dat zal ik doen ook. Met neerhalende opmerkingen ben ik niets... in tegendeel. Als ze dat nog 'waarheid' noemen, is dat een brug te ver... Het is HUN waarheid over mij... en ze ligt ver van mijn wezenlijkheid af.
Als hij de zachte grenzen niet voelt... dan maar de harde... Als ik mijn stekels opzet... dan doe ik dat uit zelfbehoud. Te lang en te veel liet ik over mijn grenzen gaan... met als gevolg meer psychische slachtpartijen dan een mens verdragen kan. Daar zet ik nu paal en perk aan... Ik leer mijn les... leer jij de jouwe beste man.
Het kost me nog steeds heel veel moeite me te concentreren. Het is ook frustrerend omdat ik verdomd goed weet hoe helder het anders is in mijn hoofd.
Ik geef nooit op (anders had ik dat al lang gedaan natuurlijk)... maar eenvoudig is het niet door de bomen het bos niet meer te zien en tegelijk het gevoel van falen op die dagen onder ogen te zien, toch verder te worstelen, tegelijk voor ogen houden de balans niet uit het oog te verliezen tussen verder ploeteren en het laten rusten. Het moet daar tussenin blijven... en precies dat evenwicht tussen de twee te vinden is moeilijk. Het liefst bleef ik me verzetten maar ik leerde welke gevolgen dàt kan hebben...
Verder over het modderige gevoel, de vermindering van helderheid of vertroebeld zicht op het geheel. Het is alsof de zinnen verdwijnen voor ik ze kon intikken. Vervolgens weet ik niet meer wat ik schreef. Alles loopt door elkaar heen. Het is alsof ik bij de tweede helft van de zin al niet meer weet wat het eerste deel was. Meestal is het schrijven van een blogje pindakaas. Als ik tenminste begin met de blokkade te beschrijven. Ik moet nu even denken aan bepaalde miskennende opmerkingen van mensen uit mijn verleden die menen dat ik steeds mijn gevoelens haarfijn weet te beschrijven. Of ik hun werk ook wilde maken, want ik kon toch zo goed schrijven. Ze dachten dat het bij mij allemaal 'vanzelf' ging. Ze moesten eens weten... Er zijn dagen dat ik er niet eens aan moet beginnen, zulke soep is het. Het ergste is dat ik wanneer ik dagen verzuim een blogje te schrijven vaak nog erger vervreemd omdat precies dat schrijven mijn telkens verdwijnende bestaan terughaalt....
Ik weet zelden de oorzaak van het vertroebelen, alleen dat het lastig is en ik beter stop en ga rusten. Ik heb geleerd dat te aanvaarden en niet al te veel druk op mezelf te zetten. Het heeft wellicht te maken met de algehele vervreemding die nu nog steeds als een dik mistgordijn over mij en mijn leven en beleven hangt.
Ook het lezen van boeken, aandacht op straat of in een winkel is dan een hachelijke onderneming. Verder moet je maar eens proberen denken aan alles als je bijna niet meer denken kan. Op straat moet ik lang blijven wachten om over te steken, zodat ik ruimschoots de tijd kan nemen om te beseffen dat er auto's komen en ik beter net zo lang wacht als ik op zulke ogenblikken nodig heb.
Ook bij bankverrichtingen of betalingen in warenhuizen stelt zich dat probleem. Overal uiteraard maar sommige zaken doen er niet zo toe... anderen wel.
Wanneer ik spreek in die perioden dan lijkt het of de woorden in mijn mond verlammen, de volgorde van de woorden in een goede zin stoppen vergt een enorme inspanning... tesamen met de inspanning dàt zo min mogelijk te laten merken aan de buitenwereld.
Alles is leeg en voelt grijs... Heb bezoekjes afgelegd bij de blogvrienden. Weet niet of ik iemand vergat. Morgen kijk ik hopelijk terug helder uit mijn brein. Nu voel ik me leeg. Alles om me heen is grijs.
.
