Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
30-06-2011
208. Ben op...
Ik ben helemaal op. Ik voel dat aan het krassende, verscheurende gevoel van binnen. Het voelt eveneens dat wanneer ik eenmaal zou beginnen huilen ik nooit, nooit meer zal kunnen ophouden. Ik wijt het nog steeds aan de immense vermoeidheid... en ik hààt het... als je allerlei wil en bijna niets meer kan, het is rot. Vooral omdat ik vroeger steeds één brok energie was. Goed... het aanvaarden blijft een proces dat door mensen als die zoetsappige bittere meloen niet echt bevorderd wordt. Dat mijn zenuwen nog meer op de proef gesteld werden tijdens de rit naar huis was er ook niet bepaald goed voor... Er was daar een 'papa' die zijn kind toebrulde, ik werd er misselijk van en moest mezelf bedwingen of ik had die vent aangevlogen. Een klein kind van amper zes jaar dreigen het uit de autobus te zetten en het alleen achter te laten? Mooi hoor, zo'n mensen moesten ze opsluiten. Hij dreigde als het nog één kik gaf hij het een mep zou verkopen en het buiten zou achter laten. Die moeder vond het blijkbaar nor-maal want ze zei niets. Ik werd bijna gek van hiervan getuige te zijn en ik wilde tussenkomen... maar wat daarna? Zou hij zijn frustratie eenmaal thuis helemaal botvieren op dat kleine kind? Soms vind ik de wereld en een heleboel mensen op die wereld werkelijk rotellendelingen... Ik hoorde dat kind zijn immense verdriet inhouden... dat vreselijke snokken... Ik herkende in dat kind... mijn kind zijn... mijn snokken... en ik wist waartoe het kon leiden. Ik haatte die vent die daar op de bus zat te brullen 'en jij gaat mij hier niet in verlegenheid brengen, je gaat nu ophouden'... tegen komaan zeg... een jong kind. Hij bracht zichzelf in verlegenheid, neen hij maakte zichzelf te schande... als vader, als mens... maar dàt besefte hij niet, blijkbaar.
shame on you... zo'n mensen als deze vader moesten ze opsluiten... en die moeder die dit toestond eveneens.
't is bizar dat ik niets meer voelde wat betreft die me wegwisten als een vieze veeg op het raam... maar toen ik op de terugweg naar huis een jongetje met zijn kleine broertje dat in een buggy zat, zag spelen en lachen was er die vreselijk pijnlijke scheut los door mijn hart want op dat moment zag ik die me behandelden als afval opnieuw ook zo spelen en lachen met mekaar...
Ze wilden die nog thuis woonden nog betrekken in het mij demoniseren... dat maakten degenen die het doorzagen zo mogelijk nog kwader.
Genoeg daarover... Ik weet mezelf hierin niet meer te vinden... alsof ik ze voorgoed verloor... Soms lijkt het wel of ik ze nooit had... vreselijk om dat te voelen... maar misschien is het een automatisch afweermechanisme?
Ik wist niet of ik dit ooit te boven zou komen, ik weet het nog steeds niet. Het veranderde mijn leven op zulke drastische wijze dat ik lange tijd niet meer wist dàt ik nog leefde...
Ik ben moe... op alle gebied... doodmoe. Enkele dagen volledige rust daar ben ik aan toe. Ik lijk een ruimtecapsule die in de ruimte zweeft en nooit meer naar de aarde kan terugkeren.
Na ook de vandaagse therapie nam ik rechtstreeks de bus naar een nabijgelegen stad. Ik wist niet of dat verstandig was, maar je moet niet steeds doen wat verstandig lijkt, wel? Het kleine eindje dat ik naar de halte moest om nààr de therapie te gaan, leek al een voettocht van 20 km... hoe moest ik dan nà de therapie een trip ondernemen om daar nog een eind te gaan? Ik besloot het aan te zien, ik kon vertrekken en terugkomen wanneer ik wou, toch? Bijna een uur in een bus reizen, kon ik rusten. Verder zou ik niet het normale toertje doen maar een korte versie ervan... Ik had namelijk vorige week wat besteld, kon ik dat ophalen en dan de autobus of tram op, terug naar huis. Zo geschiedde... maar heel vlug, na amper twee uur was ik al bekaf, nam de autobus naar huis, wachtte daar op een tweede autobus die dichter bij huis stopte. Zo moe dat ik het niet kon opbrengen verder te stappen. Nu zit ik op mijn comfortabele stoel voor het scherm, een kussen achter mijn rug, een biertje om de vermoeidheid die meer weg heeft van uitputting te verdrijven, de spierpijnen op afstand te houden en het wondvuur weg te krijgen. Zo kan ik straks na een uur of wat toch nog wat lekkers bereiden voor ons drietjes. Ik bracht ook voor ieder een grote chocolade muffin mee.
Ik vind het moeilijk beschrijven hoe ik de dag voordien nog genoot van onverwacht fijne zaken en hoe ik de ochtend daarna ontwaak met nog scherpere, pijnlijke gevoelens, zware, duistere blokken van binnen dan andere 'moeilijke' dagen... Ik hoor het te kennen en ik ken het ook. Ik zou ondertussen moeten weten dat het telkens opnieuw een duik in de donkere put is... Gelukkig wil ik die fijne momenten toch nooit weren... hoe hoog en pijnlijk de prijs erna ook is. Het is zoals het is.
Ondertussen ben ik bedreven in het leegmaken van mijn hoofd. En nu ga ik mijn bezoekje afleggen...
Ik wil er nog aan toevoegen dat ik begrijp dat niet iedereen ieder ander kan begrijpen... Ik vind dit echter geen argument om die ander dan een oordeel door de strot te rammen. bvb... als je niet kan begrijpen dat een ander ergens door van streek geraakt, ga dat dan niet afschilderen als belachelijk... We verschillen allemaal... maar je moet/kan toch niet eisen dat de ander voelt als jij? Of dat je meent te mogen oordelen waarover anderen verdriet mogen hebben? Enz...? Verder vind ik het 'vreemd' dat mensen die mijn ontboezemingen 'kilo's zelfbeklag' noemen hier toch kwamen lezen en begrip veinsden...!!!!!!! Ik zou ze willen verzoeken dan maar niet meer hier te komen lezen, logisch toch? Of moet je hier alleen zijn om je frustraties op een onbewaakt ogenblik eens lekker te kunnen lozen? Dat lijkt me méér dan ongepast, zeker als je denkt dat jij een goedheilig man bent.... die anderen wil 'helpen'. (bedoel je misschien om zeep?) .
Hoe dapper ik ook wilde zijn, ik merkte welke impact die lelijke reactie van enkele dagen geleden nog steeds op me had, precies omdat ze tegengesteld was aan al zijn vorige, eerder zoetsappige, flemende reacties... Het is en blijft schokkend om de ware aard van iemand op zo'n manier te zien. De ware motieven ook achter het eerder o zo lieve en begripvolle... Gelukkig waren er bepaalde steken die hij liet vallen... zodat ik het zaakje bleef wantrouwen... Zoals bvb dat het hem stoorde dat ik me zo weinig liet kennen... en dat hij het toch een normale evolutie vond om je hele hebben en houden bloot te geven? En dan ook mijn naasten bloot te stellen aan zaken die ik voor mezelf wil verwerken zonder mijn omgeving te schaden? Mezelf de vrijheid op die manier opnieuw ontnemen om te kunnen schrijven wat ik schrijf, om mijn verhaal te kunnen doen op een anonieme manier zonder betrokkenen voor de leeuwen te gooien? Ik zou het bvb niet zo fijn vinden moest mijn partner (als ik die had) met naam en toenaam een blog oprichten en daarin over mij gaan vertellen dat het niet zo goed meer met ons gaat of dat hij een dochter of zo had met een of andere stoornis.
Soit... Ik merkte hoe angstig ik werd om nog te schrijven... angstig om weer zo'n miskennende, in feite erg gemene zaken te moeten lezen over wat ik hier toe-vertrouw. Echter dat ik weer uit onverwachte hoeken zoveel fijne, warme, begripvolle reacties krijg, is als zalf op de wonde en nam het zware van binnen weg. Ik bedank jullie daarvoor... en ik weet dat ieder zijn/haar manier heeft om dàt te laten merken... ik voel geen addertjes meer onder het gras... De adder onder het gras kan hier niet meer komen reageren.
Alle andere lezers hier... omarm ik en ben ik dankbaar... voor dat wat ik ervaar als respect voor het anders zijn en niet dat gemaakte, schijnheilige van de voorvernoemde adder onder het mooi ogende gras die hier voor een andere reden kwam, vermoed ik, dan om proberen inzicht te krijgen in, of simpelweg te lezen wat het is voor mij en dat hoeft heus niet hetzelfde te zijn als voor een ander met gelijkaardige (de naam zegt het zelf 'gelijk-aardig' is niet gelijk aan exact hetzelfde)... Het lijkt me meer dat die een of andere goede vader wilde komen uithangen, (ook dat hoeft hij niet te doen want ik had wel degelijke een goede vader) dus aan valse vaders heb ik evenmin nood (ik had al genoeg ellende met een valse moeder) Dat er mogelijk ook geprobeerd werd de wijze therapeut uit te hangen, hoeft evenmin. Een wijze therapeut zal nooit zo gemeen uit de hoek komen om eerdere zoetsappige uitspraken een slag om te draaien, ze met andere woorden te hervormen in een giftige, dodelijke appel. Voor degene die de beeldspraak niet kunnen volgen... een verduidelijking... Ik heb hier ervaren hoe iemand die eerst zijn voortdurend zogenaamde meevoelen en begrip liet blijken het plots ging hebben over mijn kilo's zelfbeklag hier ???? Toen ik het met een van zijn uitspraken over 'mijn' gevoel niet eens was.!!!!! (vreemd nietwaar?) Die man durft dan nog te beweren dat hij zulke zaken zegt uit 'bezorgdheid voor mij'... Dat noem ik een mishandelaar verkleed in een heiligenbeeld met aureool inbegrepen.
Je merkt meteen dat ikzelf lang geen heilige ben en dat ook niet zal worden. ... zeker niet als er zulke haken in me worden gegooid. Nogmaals... wie zijn... brandt, mag op de blaren zitten.
Ik hoef dus geen bedenkelijke 'ervaringsdeskundige' die zich de begripvolle allesweter meent. Ik hoef geen reacties die slechts meppen op een boksbal van frustraties die niet met mij maar met de bokser te maken hebben... en dààr heb ik echt totaal géén zaken mee... vandaar dat ik het ook niet neem dat hij mij mogelijk als een soort surrogaat ziet....waarvoor? Als hij ergens niet bijkan, ergens door gefrustreerd is... hoeft hij dat niet op mij uit te werken... maar naar zichzelf kijken... waar zijn nood aan betuttelen van anderen vandaan kan komen. Dat noemen ze introspectie in plaats van projectie.
Misschien dat sommige mensen er niets op tegen hebben om met dergelijke reacties te maken te krijgen, bemoeienissen, ongevraagde raad en invullingen over je, over wat je mag voelen en waarvoor niet... ik heb eerder laten merken dat ik daar niet van gediend ben...
Als ik me al mijn hele leven redde, als ik die zelfdiscipline kon opbrengen die ik opbracht maar niettegenstaande dat gevoelig en kwetsbaar blijf voor miskenningen dan is het nodig mijn grenzen daarin aan te geven en ervoor te zorgen dat die gerespecteerd worden. En dat zal ik doen ook. Met neerhalende opmerkingen ben ik niets... in tegendeel. Als ze dat nog 'waarheid' noemen, is dat een brug te ver... Het is HUN waarheid over mij... en ze ligt ver van mijn wezenlijkheid af.
Als hij de zachte grenzen niet voelt... dan maar de harde... Als ik mijn stekels opzet... dan doe ik dat uit zelfbehoud. Te lang en te veel liet ik over mijn grenzen gaan... met als gevolg meer psychische slachtpartijen dan een mens verdragen kan. Daar zet ik nu paal en perk aan... Ik leer mijn les... leer jij de jouwe beste man.
Het kost me nog steeds heel veel moeite me te concentreren. Het is ook frustrerend omdat ik verdomd goed weet hoe helder het anders is in mijn hoofd.
Ik geef nooit op (anders had ik dat al lang gedaan natuurlijk)... maar eenvoudig is het niet door de bomen het bos niet meer te zien en tegelijk het gevoel van falen op die dagen onder ogen te zien, toch verder te worstelen, tegelijk voor ogen houden de balans niet uit het oog te verliezen tussen verder ploeteren en het laten rusten. Het moet daar tussenin blijven... en precies dat evenwicht tussen de twee te vinden is moeilijk. Het liefst bleef ik me verzetten maar ik leerde welke gevolgen dàt kan hebben...
Verder over het modderige gevoel, de vermindering van helderheid of vertroebeld zicht op het geheel. Het is alsof de zinnen verdwijnen voor ik ze kon intikken. Vervolgens weet ik niet meer wat ik schreef. Alles loopt door elkaar heen. Het is alsof ik bij de tweede helft van de zin al niet meer weet wat het eerste deel was. Meestal is het schrijven van een blogje pindakaas. Als ik tenminste begin met de blokkade te beschrijven. Ik moet nu even denken aan bepaalde miskennende opmerkingen van mensen uit mijn verleden die menen dat ik steeds mijn gevoelens haarfijn weet te beschrijven. Of ik hun werk ook wilde maken, want ik kon toch zo goed schrijven. Ze dachten dat het bij mij allemaal 'vanzelf' ging. Ze moesten eens weten... Er zijn dagen dat ik er niet eens aan moet beginnen, zulke soep is het. Het ergste is dat ik wanneer ik dagen verzuim een blogje te schrijven vaak nog erger vervreemd omdat precies dat schrijven mijn telkens verdwijnende bestaan terughaalt....
Ik weet zelden de oorzaak van het vertroebelen, alleen dat het lastig is en ik beter stop en ga rusten. Ik heb geleerd dat te aanvaarden en niet al te veel druk op mezelf te zetten. Het heeft wellicht te maken met de algehele vervreemding die nu nog steeds als een dik mistgordijn over mij en mijn leven en beleven hangt.
Ook het lezen van boeken, aandacht op straat of in een winkel is dan een hachelijke onderneming. Verder moet je maar eens proberen denken aan alles als je bijna niet meer denken kan. Op straat moet ik lang blijven wachten om over te steken, zodat ik ruimschoots de tijd kan nemen om te beseffen dat er auto's komen en ik beter net zo lang wacht als ik op zulke ogenblikken nodig heb.
Ook bij bankverrichtingen of betalingen in warenhuizen stelt zich dat probleem. Overal uiteraard maar sommige zaken doen er niet zo toe... anderen wel.
Wanneer ik spreek in die perioden dan lijkt het of de woorden in mijn mond verlammen, de volgorde van de woorden in een goede zin stoppen vergt een enorme inspanning... tesamen met de inspanning dàt zo min mogelijk te laten merken aan de buitenwereld.
Je ontwaakt en meteen duw je als een bulldozer nare gevoelens weg. Dat doe ik de meeste jaren van mijn leven. 'Gedeeltelijk' raak je eraan gewend. Misschien helpt het dat ik er zelden lang aandacht aan wil geven en ze een enorme duw geef. Ik maak mijn hoofd leeg. Natuurlijk blijft het niet lukken maar ik weet dat ik eenmaal na het uitje met mijn hondje, met een kop koffie achter mijn computer kan zitten, tot rust kom, omdat ik dan al die gedachten die van alle zijden tegelijk schijnen te komen kan 'behandelen'. Niet allemaal maar toch een deel.
Wanneer ze me nu zouden vragen hoe ik me voel... zou ik zeggen 'ik voel me niet goed'. Als ze zouden vragen hoezo, waarom dan of hoe, dan zou ik het antwoord schuldig blijven. Het is iets dat komt uit het niets en dat ondanks al je geduw toch op de loer blijft, de hele dag, zodat het in een onbewaakt ogenblik, een moment van rust kan toeslaan. Bijten, scheuren, krabben, vreten, branden.
Het zij zo... ik probeer rust te vinden... door het neer te schrijven... het voelt als zalf op vele wonden.
200. Doodsbang om niet voor het onweer thuis te zijn
Wat een geluk... net na de tweede bliksem was ik veiliig binnen. Nu ja... veilig... dat nu ook weer niet. In het verre verleden was er ooit een ernstige blikseminslag. Het knalde en denderde... niet te doen. Ik stak een heleboel kaarsen aan, dat neemt het angstaanjagende weg, vind ik. En vreemd genoeg waren twee van de anderen ook bang in tegenstelling tot andere keren. Het ging zo tekeer buiten... de hel leek losgebroken.
In de autobus leek het een hete-lucht-oven... zweetdruppels liepen in beekjes, werkelijk waar, naar beneden. Mijn zakdoek was nat toen ik al dat water van mijn voorhoofd, wangen en hals veegde...
Eén van mijn oudste kidneren telefoneerde me vandaag terwijl ik rustte... en zo kwam het dat ik naar ze toe ben gegaan... en naar hun kleintje. We zijn weer een stapje dichter bij gekomen wat het uitwissen van misverstanden betreft.
Nu ben ik erg moe maar wel rustig... We aten samen... 't Was lekker... maar vooral genoot ik van het samen zijn.
Het vreemde gevoel houdt aan... ik zal eerst een bijna meditatieve rust moeten aanhouden... wat niet eenvoudig is wanneer heel wat indrukken als kannonkogels om mijn oren fluiten. Het is even zoals het is.
Al werkt het tegelijk helend, het is ook telkens voelbaar op fysiek gebied... de gesnoerde mond openen. Dat verhelp ik met even rust... en dan verder kijken welke klussen we kunnen klaren. Het is nog steeds enorm benauwd. Onweer heb ik niet gezien of gehoord, wel regendruppels die al bij wijze van spreken verdampten voor ze de grond raakten. Daar heb je verder dat rottige gevoel te willen huilen en zelden ook daadwerkelijk van enkele tranen verlost te geraken. Ook daar schenken we verder geen aandacht aan. Verder wil ik toch even terloops vermelden dat ik hier de touwtjes wat mijn schrijven betreft, minder strak in handen houd, ik let niet zo op zinsbouw en fouten. De energie ontbreekt me daar voorlopg voor.
Ik hoop dat ik vlug terug ontwaak uit dat comateuze van de vervreemding zodat ik weer voeling heb met mijn omgeving en mijn eigen 'min of meer' normale gevoelens... want jongens... wàt is normaal hé...?
Ik vernam hoe duizend mensen uren vast zaten in een trein, hoe er noch raam of deur open kon of mocht. Dan slaat de schrik me weer om het hart. De oude treinen daar was ik niet op die manier angstig in... maar reizen met de nieuwe die zo potdicht lijken, waar geen raampje open kan, want er is airco... (behalve als ze uitvalt) zijn een strijd op zich. Grotendeels onbezorgd reizen is op die manier bijna niet meer mogelijk. Waar ik die ene angst moest overwinnen als we eens een keertje door de tunnel moesten, voegt hier nu ook de angst zich toe om uren vast te zitten in een potdichte trein. Wanneer we wel eens een keertje door de tunnel moesten, sloot ik mijn ogen tot ik zeker wist dat we uit de tunnel waren. Ik telde in stilte af. Ofwel las ik op die manier in een boek dat ik niet kon zien hoe donker het uit de raampjes was. Een rit door een tunnel in België duurt meestal niet langer dan een minuut of drie. Wanneer echter ook de treinen nu opnieuw die defecten gaan vertonen als jaren geleden... dan durf ik mijn vorig jaar aangekochte abonnement niet eens meer verder te gebruiken terwijl we toch enkele steden wilden bezoeken tijdens de vakantie... omdat het nieuws dat mensen 'uren' vastzitten een hele grote nachtmerrie zou zijn.
Ik herinner me hoe ik jaren geleden wel vier keer op één zomer vastzat in een trein... en dat was dan alleen omdat de deuren niet opengingen en de treinbestuurder handmatig die ene deur openmaakte... waardoor alle reizigers van een volle trein langs moesten. Eén keer kon de treinbestuurder de deuren niet eens handmatig openen en dienden ze van buitenaf door een of ander 'besturend orgaan' geopend te worden. De bestuurder telefoneerde toen naar dat orgaan. Wel dat is méér dan beangstigend.. en ik begrijp zulke zaken niet... dat mensen zo nonchalant omgaan met dit soort dingen... zodat mensen in noodsituaties de trein niet eens kunnen verlaten. (tenzij ze het glas uitbreken, of is dat ook niet meer mogelijk????)
Ik kon die keren toen de paniek amper op afstand houden, om mezelf af te leiden naar één van mijn kinderen bellen. Belabberd kwam ik van die trein af... al duurde het hele gebeuren amper tien minuten. Wanneer ik lees dat maandagavond mensen een uur of langer opgesloten zaten (als ratten in een val... ) is dat heus onverdraaglijk. Daar helpen heus geen flesjes water bij, misschien slechts enkele flesjes sterk bier...
Dat ik niet bijster veel sliep, is aan mezelf te wijten. Had ik maar vroeger moeten gaan slapen... maar de uurtjes dié ik sliep, sliep ik goed...! De dromen die ik had, waren evenmin akelig. Ik kan me er verder niets over herinneren. Toen ik in de vroege morgen dit benauwde huis ontvluchtte, met ons vinnige keffertje was ik nog niet alert genoeg... mijn hondje vatte bijna een kat. Waarom bleef die ook zitten? Eer ik wakker genoeg was om de kat te zien, te merken hoe mijn hondje erop af stormde, was het al te laat... Gelukkig beperkte de kat zich tot blazen, hoge rug zetten en er vandoor gaan... We gaan de dag tegemoet met wat meer lichtheid en moed. Ik weet uit pure ervaring dat ik niet té vlug en té erg blij moeten zijn. Niet te veel verwachten, op niet te veel hopen... is het beste en verstandigste... de dag omhelzen zoals hij komt en verder verloopt...
Mijn aversie is zo groot dat ik zelf verhuisd ben van haha categorie om de naam van de site van de prietprater maar niet meer tegen de letters te lopen... Ik herinner het me nog alsof het gisteren was... dat het die man zelfs ergerde omdat mijn site, nu ja ikzelf, vrij anoniem bleef en zal blijven. Ook dat bracht hij aan alsof zijn mening en keuze maar door iedereen moet gevolgd worden. Tsss. Dat hij niet eens in staat was te begrijpen dat niet iedereen zichzelf zo bloot wil/kan geven als hij... naam, foto, leeftijd,... toe maar al. Daar kies je verdorie toch zelf voor zeker.
Alsof alle slachtoffers van misbruikende viespeuken zich zomaar effekes met naam en toenaam hier voor de haaien zullen gooien. En waarom? Om door zo'n krielpatatten afgemaakt te worden? Ik dacht het niet.
Mijn ervaringen, tonnen ervaringen... die ik ja hoor hier allemaal bij tijden zal aanklagen... leerden me voorzichtig te zijn en ze-ker niet meer te goed van vertrouwen te zijn. (Ik heb me hier effe geamuseerd met een kleine woordspeling, een variante op tonnen zelfbeklag... dewelke ik volgens deze begripvolle vriend hier zou lozen... ) Waaruit de conclusie kan getrokken worden dat die voorzichtigheid niet overbodig was... dat is maar weeral eens gebleken. Om mij bij de neus te nemen, of me nog iets door de strot te rammen dat niet bij me hoort, sta je best nog vroeger op... of beter : ga je haha helemaal niet meer slapen.
Wat ben ik blij zeg, dat het weer verschijnt wanneer ik een nieuw bericht toevoegde en ik op seniorennet bijgevolg weer besta...
Nog één blogje omdat het zo fijn voelt weer te bestaan hier in blogjesland.
Vanavond bakte ik vissticks want wij zijn nog eens bezig met een niet-vlees-eet-periode... Daar kookte ik lekkere bio-aardappeltjes bij... en toen de vissticks gebakken waren, voegde ik twee uien toe, een rode en een witte en tot slot twee tenen look. Njammie.
Erna hadden we zin in dessert... en daar de brownies reeds verorberd zijn door de zoetekauwen hier... maakte ik vanillepudding... daar strooide ik dan een weinig chocolade hagel op... Nogmaals njammie...
En nu ga ik fijn slapen... Morgen wordt het ontwaken wellicht even tanden bijten... want één van de kindertjes moet vroeg op en ik sta dan steeds samen met op.
Morgen nog... en dan kan ik naar de psychiater. Daar heb ik na alle ingrijpende gebeurtenissen van de laatste dagen véél meer nood aan dan andere weken.
Deze dag kan ik alvast met een lichter gemoed beginnen... Eindelijk komen mijn berichten weer zichtbaar in de kolom 'recente berichten'. Eindelijk vind ik mijn blogjes ook weer terug... Hoera... ik besta weer. Hoe dat uiteindelijk gelukt is, ik weet het niet meer.. Heb eindeloos veranderd en veranderd... in instellingen. Kan me niet schelen... dààr hoef ik me alvast geen zorgen meer om te maken. Er scheelt wel iets aan mijn schikking van mijn tekst hier... maar dat is het minste van mijn zorgen... Dat ik mijn site hier weer vind, dàt lucht me op. Ik wens jullie (en mezelf) een goede nachtrust...
Ik heb genoeg van het gemekker van mensen die zichzelf oneindig beklagen omdat ze een psychisch of fysieke zieke in huis hebben... en wel op die manier alsof zij en alleen zij dààr het slachtoffer van zijn. Ik heb het niet over mensen die de zieke met respect behandelen. Ik draag die mensen in mijn hart... en mijn dankbaarheid voor ze is grenzeloos.. Zij brengen begrip en tolerantie op en zij gebruiken de zieke en zijn/ haar klachten niet om zichzelf steeds als 'heilige martelaar' af te schilderen of te vrijwaren van welke schuld of tekortkoming dan ook. Het is ondertussen door verschillende mensen geweten dat ik een verstand heb dat scherp staat, en helder afschildert wat sommige mensen liever niet afgeschilderd zien staan... Daardoor maakte en maak ik voortdurend vijanden. Blijkbaar voelen sommige mensen dat ik ze doorzie... en dan rest ze nog één mogelijkheid... me kelderen voor ik ze op een 'bedenkelijke' karaktertrek betrap.
Een vriendin heeft me ooit gezegd dat zij met haar universitaire studies niet eens over de helft van de woorden beschik die ik hanteer... Het was ook haar wens dat ik die mijn taal gebruikte om schriftelijk want mondeling kon ik het niet, duidelijk te maken hoe het voelt om als bps- er door het leven te gaan. Zij hoopte dat ik de spreekbuis zou kunnen zijn voor die het niet konden zeggen. Aan die opdracht hou ik me niet alleen voor alle mensen die zich erin herkennen maar ook voor mezelf. Al kan ik tijdens een crisis evenmin verwoorden hoe ik me voel. Ik leerde mezelf wel (autodidacte) me uit te drukken in het schriftelijke woord.
Ik ontdekte in de bib heel wat boeken over mensen die met een psychisch zieke moeten samenleven. Ik ontdekte jammer genoeg bitter weinig boeken over de psychisch zieke die met de gezonde samenleeft... en erger nog misbruikt wordt om de andere de mogelijkheid te verschaffen zich van alle zondekes en gebreken te vrijwaren door de schuld integraal op de 'psychisch' zieke te kunnen schuiven.
Reken maar dat dàt vaker gebeurt en de psychisch zieke nog oneindig veel meer leed bezorgt. Vooral omdat deze zich meestal niet of amper kan verweren.
Nogmaals ik heb het niet over mensen... die met respect psychisch zieken benaderen... zoals jij ... B... Ik heb enorm veel respect voor jou.
Er was een man die zich 'vriend' noemde... Hij was o zo begripvol en behulpzaam. Echter bij iedere uiting van mijn gevoelens kreeg ik als reactie ofwel een veelbetekenend stilzwijgen ofwel dat hij o zo positief in het leven stond... en daar niet om maalde... Echter wanneer hij het moeilijk had, stond ik wel klaar... en hij vond dat ik hem erg goed begreep. Des te pijnlijker dat hij slechts zijn eigen gevoelens 'OK' vond... zijn verdriet 'OK' vond... zijn gedachten als enige'te volgen' vond. Hij kon alles... en ik hoefde niet een keer een bedenking te plaatsen... want hij... ja, ik schreef het al, kon alles. Daarom dat ik nu met de brokken van zijn 'alles kunnen zit'. Hij klaarde een karwei, hij kon dat... zei hij. Nu... ik zie het dat hij het kon... wat wat hij maakte, breekt en barst overal waar het maar breken en barsten kan.
Ik merkte hoe een manipulator te werk gaat... Hij behandelde me op een manier die niet toestond dat ik het ook maar één keer oneens zou zijn met hem. Hij mocht ongebreideld kritiek leveren op mijn spullen of kleding. En neerbuigend... Hij sprak op degenererende toon. En waarom? Omdat ik me geen dure spullen kon aanschaffen? Alsof daardoor mijn resultaten moesten onderdoen...! Ook over mijn kleding deed hij degenererend. Alsof ik ooit voor hun outfit zou kiezen. Het leken wel doodgravers. En wanneer ik iets niet leuk vond, dan pakte hij het zo in dat ik bijna niet kon weigeren... want dan moest hij alleen gaan of hij wou nu net dit... of dat... voor me doen... . Later draaide hij het dan een slag om... alsof hij mij mee uit had gevraagd om mij te plezieren. En dàt terwijl hij duidelijk wist dat ik van zulke gelegenheden niet hield????
Ook had hij even zoveel argumenten en idiote uitvluchten om me te kunnen aanraken terwijl ik dat haatte. Ach dat was toch gemakkelijker wanneer hij een regenscherm moest ophouden. Ik moest er vooral niets achter zoeken... . Ik begreep hoe prachtig die argumenten waren om precies zijn zin te krijgen... Dat is jammer genoeg niet gelukt... ik huiver van zulke onderkruipsels. Helemaal op het einde probeerde hij op dezelfde manier een familielid achter zijn kar te spannen... echter ondertussen wist die ook uit welk vlees dat creatuur bestond. We wuifden adieu monsieur... ga elders je manipulatie-kunsten beproeven...
Nog één keer moest ik de weerstand overwinnen om op die blog te komen... brrrr... om mijn antwoordjes te kopiëren... dat is bij deze gebeurd... oeff... Hoef ik daar nooit meer te komen. Ik huiver immers elke keer wanneer ik met bepaalde fenomenen in aanraking kom. Hij mag zijn veredelde tonnen zelfbeklag zelf eens nader bekijken... hoeft hij anderen niet meer op die manier aan te vallen over de anderen hun ontboezemingen op ook nog eens hun eigen site....!!!!
Mijn antwoordjes die ik aan deze onverlaat schreef, zijn nu klaar om verzonden te worden naar mijn psychiater. Eerst de onverlaat zijn reacties er nog bij, alles in de juiste volgorde... en klaar is kees.
Het is te bizar voor woorden... en ondanks het warme weer gaat een mens ervan rillen van pure afschuw...
Heilige bimbam... een levenlang je mond houden... is zeker niet gezond... wanneer het vies ruikt naar nog pogingen te onderdrukken... nogmaals de mond gesnoerd te worden, omdat je je verzet tegen hun laatdunkende reacties... terwijl je dacht dat het hier niet zou gebeuren... het zijn toch geen tieners meer, dacht je...
Maar het gebeurde wel... al is het een troost... dat het wellicht gaat over wat een goede vriend me ooit zei van dat soort mensen, dat ze écht dom... emotioneel dom zijn. Kan je ze het ook niet al te erg kwalijk nemen. Wel... ik doe mijn best om dat stuk onverlaat het niet al te kwalijk meer te nemen. Dom, arrogant, het kan me wat,... ze vinden zichzelf heel wat, zij menen over de gevoelens van anderen hun ongezouten mening te mogen verkondigen en helemaal té gek wordt het als ze die ook nog aannemen als de wàre waarheid, het grote voorbeeld... Verheven kannibalisme noem ik dat..
190. Hou je vast.. hier komen nog tonnen zelfbeklag
Benieuwd hoe mijn psychiater zal reageren wanneer ik hem vertel over welke 'begripvolle', 'bezorgde'(???) reactie ik kreeg van een eerder schijnheilig o zo begripvolle individu (nu daarvan was alleen hijzelf blijkbaar overtuigd)... uiteraard krijgt mijn psychiater zowel mijn teksten als die van het begripvolle heerschap integraal in zijn mailbox. Een heerschap dat duidelijk geen weerwind duldt... Nog straffer dat hij het zich meent te permitteren het over mij en mijn gevoelens te mogen hebben en daar ongelimiteerd zijn oordeel op denkt te mogen kleven. Het werd dan nog vooraf gegaan met 'lieve, lieve Lore'... Ja... met zo'n aanhef dacht hij zich alles te mogen permitteren... blijkbaar. En weerwerk bleek niet toegelaten... Of ja, misschien net zo poeslief??? Laatdunkend en neerbuigend... maar dat recht scheen alleen hem van doen. Want mijn 'petje'... vond hij krenkend...
Ik vermoedde al van bij het begin een addertje onder het gras. Ik heb niet zo erg lang moeten wachten voor diens ware aard bovenkwam. ...
Hoe zoetsappiger hun woorden, hoe groter mijn achterdocht. Ik ken ze... jammer genoeg... maar al te goed. Ik doe niet eens meer moeite dit uit te spitten. Insecten zal ik in mijn huis nooit vermorzelen, ik zet ze simpelweg buiten... Dat heb ik ook met dit heerschap gedaan.
Sommige mensen als dit heerschap begrijpen zelf de ondertekst niet onder mijn blogje, lijkt me... Als ze reageren en hun mening te kennen geven over mijn gevoelens dan verwachten ze alleen een 'volmondig' "Jaaa tuurlijk,, je hebt vol-ko-men gelijk. Wat ben je slim, wat ben jij goed. ooooh..." Wellicht zouden ze ook nog willen dat je ze met pluimen bewuifd worden en dat je buigt voor hun oneindige goedheid. Alsof ik ooit om dàt soort goedheid vroeg. Tjonge... diens houding was reeds van bij het begin krenkend, laatdunkend. Ik heb nog héél véél geduld gehad en dat petje was nog véél te vriendelijk...
Blij dat ik niet meer hoef om te gaan met dit soort mensen... het lijden door de stoornis zou er alleen maar door verergeren. Begrip kennen ze niet, alleen hun eigen mening over anderen... dààr geven ze om.
.
) is dat heus onverdraaglijk.
