Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
28-06-2011
200. Doodsbang om niet voor het onweer thuis te zijn
Wat een geluk... net na de tweede bliksem was ik veiliig binnen. Nu ja... veilig... dat nu ook weer niet. In het verre verleden was er ooit een ernstige blikseminslag. Het knalde en denderde... niet te doen. Ik stak een heleboel kaarsen aan, dat neemt het angstaanjagende weg, vind ik. En vreemd genoeg waren twee van de anderen ook bang in tegenstelling tot andere keren. Het ging zo tekeer buiten... de hel leek losgebroken.
In de autobus leek het een hete-lucht-oven... zweetdruppels liepen in beekjes, werkelijk waar, naar beneden. Mijn zakdoek was nat toen ik al dat water van mijn voorhoofd, wangen en hals veegde...
Eén van mijn oudste kidneren telefoneerde me vandaag terwijl ik rustte... en zo kwam het dat ik naar ze toe ben gegaan... en naar hun kleintje. We zijn weer een stapje dichter bij gekomen wat het uitwissen van misverstanden betreft.
Nu ben ik erg moe maar wel rustig... We aten samen... 't Was lekker... maar vooral genoot ik van het samen zijn.
Het vreemde gevoel houdt aan... ik zal eerst een bijna meditatieve rust moeten aanhouden... wat niet eenvoudig is wanneer heel wat indrukken als kannonkogels om mijn oren fluiten. Het is even zoals het is.
Al werkt het tegelijk helend, het is ook telkens voelbaar op fysiek gebied... de gesnoerde mond openen. Dat verhelp ik met even rust... en dan verder kijken welke klussen we kunnen klaren. Het is nog steeds enorm benauwd. Onweer heb ik niet gezien of gehoord, wel regendruppels die al bij wijze van spreken verdampten voor ze de grond raakten. Daar heb je verder dat rottige gevoel te willen huilen en zelden ook daadwerkelijk van enkele tranen verlost te geraken. Ook daar schenken we verder geen aandacht aan. Verder wil ik toch even terloops vermelden dat ik hier de touwtjes wat mijn schrijven betreft, minder strak in handen houd, ik let niet zo op zinsbouw en fouten. De energie ontbreekt me daar voorlopg voor.
Ik hoop dat ik vlug terug ontwaak uit dat comateuze van de vervreemding zodat ik weer voeling heb met mijn omgeving en mijn eigen 'min of meer' normale gevoelens... want jongens... wàt is normaal hé...?
Ik vernam hoe duizend mensen uren vast zaten in een trein, hoe er noch raam of deur open kon of mocht. Dan slaat de schrik me weer om het hart. De oude treinen daar was ik niet op die manier angstig in... maar reizen met de nieuwe die zo potdicht lijken, waar geen raampje open kan, want er is airco... (behalve als ze uitvalt) zijn een strijd op zich. Grotendeels onbezorgd reizen is op die manier bijna niet meer mogelijk. Waar ik die ene angst moest overwinnen als we eens een keertje door de tunnel moesten, voegt hier nu ook de angst zich toe om uren vast te zitten in een potdichte trein. Wanneer we wel eens een keertje door de tunnel moesten, sloot ik mijn ogen tot ik zeker wist dat we uit de tunnel waren. Ik telde in stilte af. Ofwel las ik op die manier in een boek dat ik niet kon zien hoe donker het uit de raampjes was. Een rit door een tunnel in België duurt meestal niet langer dan een minuut of drie. Wanneer echter ook de treinen nu opnieuw die defecten gaan vertonen als jaren geleden... dan durf ik mijn vorig jaar aangekochte abonnement niet eens meer verder te gebruiken terwijl we toch enkele steden wilden bezoeken tijdens de vakantie... omdat het nieuws dat mensen 'uren' vastzitten een hele grote nachtmerrie zou zijn.
Ik herinner me hoe ik jaren geleden wel vier keer op één zomer vastzat in een trein... en dat was dan alleen omdat de deuren niet opengingen en de treinbestuurder handmatig die ene deur openmaakte... waardoor alle reizigers van een volle trein langs moesten. Eén keer kon de treinbestuurder de deuren niet eens handmatig openen en dienden ze van buitenaf door een of ander 'besturend orgaan' geopend te worden. De bestuurder telefoneerde toen naar dat orgaan. Wel dat is méér dan beangstigend.. en ik begrijp zulke zaken niet... dat mensen zo nonchalant omgaan met dit soort dingen... zodat mensen in noodsituaties de trein niet eens kunnen verlaten. (tenzij ze het glas uitbreken, of is dat ook niet meer mogelijk????)
Ik kon die keren toen de paniek amper op afstand houden, om mezelf af te leiden naar één van mijn kinderen bellen. Belabberd kwam ik van die trein af... al duurde het hele gebeuren amper tien minuten. Wanneer ik lees dat maandagavond mensen een uur of langer opgesloten zaten (als ratten in een val... ) is dat heus onverdraaglijk. Daar helpen heus geen flesjes water bij, misschien slechts enkele flesjes sterk bier...
Dat ik niet bijster veel sliep, is aan mezelf te wijten. Had ik maar vroeger moeten gaan slapen... maar de uurtjes dié ik sliep, sliep ik goed...! De dromen die ik had, waren evenmin akelig. Ik kan me er verder niets over herinneren. Toen ik in de vroege morgen dit benauwde huis ontvluchtte, met ons vinnige keffertje was ik nog niet alert genoeg... mijn hondje vatte bijna een kat. Waarom bleef die ook zitten? Eer ik wakker genoeg was om de kat te zien, te merken hoe mijn hondje erop af stormde, was het al te laat... Gelukkig beperkte de kat zich tot blazen, hoge rug zetten en er vandoor gaan... We gaan de dag tegemoet met wat meer lichtheid en moed. Ik weet uit pure ervaring dat ik niet té vlug en té erg blij moeten zijn. Niet te veel verwachten, op niet te veel hopen... is het beste en verstandigste... de dag omhelzen zoals hij komt en verder verloopt...
Mijn aversie is zo groot dat ik zelf verhuisd ben van haha categorie om de naam van de site van de prietprater maar niet meer tegen de letters te lopen... Ik herinner het me nog alsof het gisteren was... dat het die man zelfs ergerde omdat mijn site, nu ja ikzelf, vrij anoniem bleef en zal blijven. Ook dat bracht hij aan alsof zijn mening en keuze maar door iedereen moet gevolgd worden. Tsss. Dat hij niet eens in staat was te begrijpen dat niet iedereen zichzelf zo bloot wil/kan geven als hij... naam, foto, leeftijd,... toe maar al. Daar kies je verdorie toch zelf voor zeker.
Alsof alle slachtoffers van misbruikende viespeuken zich zomaar effekes met naam en toenaam hier voor de haaien zullen gooien. En waarom? Om door zo'n krielpatatten afgemaakt te worden? Ik dacht het niet.
Mijn ervaringen, tonnen ervaringen... die ik ja hoor hier allemaal bij tijden zal aanklagen... leerden me voorzichtig te zijn en ze-ker niet meer te goed van vertrouwen te zijn. (Ik heb me hier effe geamuseerd met een kleine woordspeling, een variante op tonnen zelfbeklag... dewelke ik volgens deze begripvolle vriend hier zou lozen... ) Waaruit de conclusie kan getrokken worden dat die voorzichtigheid niet overbodig was... dat is maar weeral eens gebleken. Om mij bij de neus te nemen, of me nog iets door de strot te rammen dat niet bij me hoort, sta je best nog vroeger op... of beter : ga je haha helemaal niet meer slapen.
Wat ben ik blij zeg, dat het weer verschijnt wanneer ik een nieuw bericht toevoegde en ik op seniorennet bijgevolg weer besta...
Nog één blogje omdat het zo fijn voelt weer te bestaan hier in blogjesland.
Vanavond bakte ik vissticks want wij zijn nog eens bezig met een niet-vlees-eet-periode... Daar kookte ik lekkere bio-aardappeltjes bij... en toen de vissticks gebakken waren, voegde ik twee uien toe, een rode en een witte en tot slot twee tenen look. Njammie.
Erna hadden we zin in dessert... en daar de brownies reeds verorberd zijn door de zoetekauwen hier... maakte ik vanillepudding... daar strooide ik dan een weinig chocolade hagel op... Nogmaals njammie...
En nu ga ik fijn slapen... Morgen wordt het ontwaken wellicht even tanden bijten... want één van de kindertjes moet vroeg op en ik sta dan steeds samen met op.
Morgen nog... en dan kan ik naar de psychiater. Daar heb ik na alle ingrijpende gebeurtenissen van de laatste dagen véél meer nood aan dan andere weken.
Deze dag kan ik alvast met een lichter gemoed beginnen... Eindelijk komen mijn berichten weer zichtbaar in de kolom 'recente berichten'. Eindelijk vind ik mijn blogjes ook weer terug... Hoera... ik besta weer. Hoe dat uiteindelijk gelukt is, ik weet het niet meer.. Heb eindeloos veranderd en veranderd... in instellingen. Kan me niet schelen... dààr hoef ik me alvast geen zorgen meer om te maken. Er scheelt wel iets aan mijn schikking van mijn tekst hier... maar dat is het minste van mijn zorgen... Dat ik mijn site hier weer vind, dàt lucht me op. Ik wens jullie (en mezelf) een goede nachtrust...
Ik heb genoeg van het gemekker van mensen die zichzelf oneindig beklagen omdat ze een psychisch of fysieke zieke in huis hebben... en wel op die manier alsof zij en alleen zij dààr het slachtoffer van zijn. Ik heb het niet over mensen die de zieke met respect behandelen. Ik draag die mensen in mijn hart... en mijn dankbaarheid voor ze is grenzeloos.. Zij brengen begrip en tolerantie op en zij gebruiken de zieke en zijn/ haar klachten niet om zichzelf steeds als 'heilige martelaar' af te schilderen of te vrijwaren van welke schuld of tekortkoming dan ook. Het is ondertussen door verschillende mensen geweten dat ik een verstand heb dat scherp staat, en helder afschildert wat sommige mensen liever niet afgeschilderd zien staan... Daardoor maakte en maak ik voortdurend vijanden. Blijkbaar voelen sommige mensen dat ik ze doorzie... en dan rest ze nog één mogelijkheid... me kelderen voor ik ze op een 'bedenkelijke' karaktertrek betrap.
Een vriendin heeft me ooit gezegd dat zij met haar universitaire studies niet eens over de helft van de woorden beschik die ik hanteer... Het was ook haar wens dat ik die mijn taal gebruikte om schriftelijk want mondeling kon ik het niet, duidelijk te maken hoe het voelt om als bps- er door het leven te gaan. Zij hoopte dat ik de spreekbuis zou kunnen zijn voor die het niet konden zeggen. Aan die opdracht hou ik me niet alleen voor alle mensen die zich erin herkennen maar ook voor mezelf. Al kan ik tijdens een crisis evenmin verwoorden hoe ik me voel. Ik leerde mezelf wel (autodidacte) me uit te drukken in het schriftelijke woord.
Ik ontdekte in de bib heel wat boeken over mensen die met een psychisch zieke moeten samenleven. Ik ontdekte jammer genoeg bitter weinig boeken over de psychisch zieke die met de gezonde samenleeft... en erger nog misbruikt wordt om de andere de mogelijkheid te verschaffen zich van alle zondekes en gebreken te vrijwaren door de schuld integraal op de 'psychisch' zieke te kunnen schuiven.
Reken maar dat dàt vaker gebeurt en de psychisch zieke nog oneindig veel meer leed bezorgt. Vooral omdat deze zich meestal niet of amper kan verweren.
Nogmaals ik heb het niet over mensen... die met respect psychisch zieken benaderen... zoals jij ... B... Ik heb enorm veel respect voor jou.
Er was een man die zich 'vriend' noemde... Hij was o zo begripvol en behulpzaam. Echter bij iedere uiting van mijn gevoelens kreeg ik als reactie ofwel een veelbetekenend stilzwijgen ofwel dat hij o zo positief in het leven stond... en daar niet om maalde... Echter wanneer hij het moeilijk had, stond ik wel klaar... en hij vond dat ik hem erg goed begreep. Des te pijnlijker dat hij slechts zijn eigen gevoelens 'OK' vond... zijn verdriet 'OK' vond... zijn gedachten als enige'te volgen' vond. Hij kon alles... en ik hoefde niet een keer een bedenking te plaatsen... want hij... ja, ik schreef het al, kon alles. Daarom dat ik nu met de brokken van zijn 'alles kunnen zit'. Hij klaarde een karwei, hij kon dat... zei hij. Nu... ik zie het dat hij het kon... wat wat hij maakte, breekt en barst overal waar het maar breken en barsten kan.
Ik merkte hoe een manipulator te werk gaat... Hij behandelde me op een manier die niet toestond dat ik het ook maar één keer oneens zou zijn met hem. Hij mocht ongebreideld kritiek leveren op mijn spullen of kleding. En neerbuigend... Hij sprak op degenererende toon. En waarom? Omdat ik me geen dure spullen kon aanschaffen? Alsof daardoor mijn resultaten moesten onderdoen...! Ook over mijn kleding deed hij degenererend. Alsof ik ooit voor hun outfit zou kiezen. Het leken wel doodgravers. En wanneer ik iets niet leuk vond, dan pakte hij het zo in dat ik bijna niet kon weigeren... want dan moest hij alleen gaan of hij wou nu net dit... of dat... voor me doen... . Later draaide hij het dan een slag om... alsof hij mij mee uit had gevraagd om mij te plezieren. En dàt terwijl hij duidelijk wist dat ik van zulke gelegenheden niet hield????
Ook had hij even zoveel argumenten en idiote uitvluchten om me te kunnen aanraken terwijl ik dat haatte. Ach dat was toch gemakkelijker wanneer hij een regenscherm moest ophouden. Ik moest er vooral niets achter zoeken... . Ik begreep hoe prachtig die argumenten waren om precies zijn zin te krijgen... Dat is jammer genoeg niet gelukt... ik huiver van zulke onderkruipsels. Helemaal op het einde probeerde hij op dezelfde manier een familielid achter zijn kar te spannen... echter ondertussen wist die ook uit welk vlees dat creatuur bestond. We wuifden adieu monsieur... ga elders je manipulatie-kunsten beproeven...
Nog één keer moest ik de weerstand overwinnen om op die blog te komen... brrrr... om mijn antwoordjes te kopiëren... dat is bij deze gebeurd... oeff... Hoef ik daar nooit meer te komen. Ik huiver immers elke keer wanneer ik met bepaalde fenomenen in aanraking kom. Hij mag zijn veredelde tonnen zelfbeklag zelf eens nader bekijken... hoeft hij anderen niet meer op die manier aan te vallen over de anderen hun ontboezemingen op ook nog eens hun eigen site....!!!!
Mijn antwoordjes die ik aan deze onverlaat schreef, zijn nu klaar om verzonden te worden naar mijn psychiater. Eerst de onverlaat zijn reacties er nog bij, alles in de juiste volgorde... en klaar is kees.
Het is te bizar voor woorden... en ondanks het warme weer gaat een mens ervan rillen van pure afschuw...
Heilige bimbam... een levenlang je mond houden... is zeker niet gezond... wanneer het vies ruikt naar nog pogingen te onderdrukken... nogmaals de mond gesnoerd te worden, omdat je je verzet tegen hun laatdunkende reacties... terwijl je dacht dat het hier niet zou gebeuren... het zijn toch geen tieners meer, dacht je...
Maar het gebeurde wel... al is het een troost... dat het wellicht gaat over wat een goede vriend me ooit zei van dat soort mensen, dat ze écht dom... emotioneel dom zijn. Kan je ze het ook niet al te erg kwalijk nemen. Wel... ik doe mijn best om dat stuk onverlaat het niet al te kwalijk meer te nemen. Dom, arrogant, het kan me wat,... ze vinden zichzelf heel wat, zij menen over de gevoelens van anderen hun ongezouten mening te mogen verkondigen en helemaal té gek wordt het als ze die ook nog aannemen als de wàre waarheid, het grote voorbeeld... Verheven kannibalisme noem ik dat..
190. Hou je vast.. hier komen nog tonnen zelfbeklag
Benieuwd hoe mijn psychiater zal reageren wanneer ik hem vertel over welke 'begripvolle', 'bezorgde'(???) reactie ik kreeg van een eerder schijnheilig o zo begripvolle individu (nu daarvan was alleen hijzelf blijkbaar overtuigd)... uiteraard krijgt mijn psychiater zowel mijn teksten als die van het begripvolle heerschap integraal in zijn mailbox. Een heerschap dat duidelijk geen weerwind duldt... Nog straffer dat hij het zich meent te permitteren het over mij en mijn gevoelens te mogen hebben en daar ongelimiteerd zijn oordeel op denkt te mogen kleven. Het werd dan nog vooraf gegaan met 'lieve, lieve Lore'... Ja... met zo'n aanhef dacht hij zich alles te mogen permitteren... blijkbaar. En weerwerk bleek niet toegelaten... Of ja, misschien net zo poeslief??? Laatdunkend en neerbuigend... maar dat recht scheen alleen hem van doen. Want mijn 'petje'... vond hij krenkend...
Ik vermoedde al van bij het begin een addertje onder het gras. Ik heb niet zo erg lang moeten wachten voor diens ware aard bovenkwam. ...
Hoe zoetsappiger hun woorden, hoe groter mijn achterdocht. Ik ken ze... jammer genoeg... maar al te goed. Ik doe niet eens meer moeite dit uit te spitten. Insecten zal ik in mijn huis nooit vermorzelen, ik zet ze simpelweg buiten... Dat heb ik ook met dit heerschap gedaan.
Sommige mensen als dit heerschap begrijpen zelf de ondertekst niet onder mijn blogje, lijkt me... Als ze reageren en hun mening te kennen geven over mijn gevoelens dan verwachten ze alleen een 'volmondig' "Jaaa tuurlijk,, je hebt vol-ko-men gelijk. Wat ben je slim, wat ben jij goed. ooooh..." Wellicht zouden ze ook nog willen dat je ze met pluimen bewuifd worden en dat je buigt voor hun oneindige goedheid. Alsof ik ooit om dàt soort goedheid vroeg. Tjonge... diens houding was reeds van bij het begin krenkend, laatdunkend. Ik heb nog héél véél geduld gehad en dat petje was nog véél te vriendelijk...
Blij dat ik niet meer hoef om te gaan met dit soort mensen... het lijden door de stoornis zou er alleen maar door verergeren. Begrip kennen ze niet, alleen hun eigen mening over anderen... dààr geven ze om.
Eén van mijn kinderen moest een boel spullen versjouwen. Uiteraard bood ik mijn hulp aan... extra draagkracht is welkom. Omdat we amper iemand vinden die ons even met de auto zouden kunnen oppikken, moesten we de hele bagage, breekbaar bovendien met de autobus zien te versassen na eerst een flink eind stappen. Het is gelukt... We kwamen volledig uitgeput thuis, zwetend als een rund, en de spieren die ik anders ook voel, lieten zich nu zeker niet onbetuigd. De dingen die we moesten versjouwen waren niet alleen zwaar maar ook erg onhandig om te dragen. Het kan me niet schelen. Het voornaamste is dat alle breekbare spullen heelhuids hier beland zijn. We hadden onderweg wel heel wat beziens... Ik vond het fijn om op deze dag kennis te maken met nog enkele leerkrachten die ik nog niet eerder gezien had. Aardige mensen, dat voelde ik meteen. Ik voel me verder leeg en ver van deze wereld af, alsof alles buiten mij om gebeurt. Ook al ken ik dat gevoel ondertussen, het is en blijft een vervelend gevoel en ik hoop dat ik me vlug terug wat 'normaler' voel op dat vlak. Het is iedere jaar rond onder andere deze tijd vrij erg... omdat het hele ritme overhoop gegooid wordt, daardoor verlies ik niet alleen het noorden maar ook de andere richtingen. Het gevoel van vervreemding verergert. Wanneer ik onder de douche ga, voel ik geen water op mijn huid. Gelukkig staat er een thermostaat zodat ik me niet verbrand.
187. Dan begrijp je weer hoe het komt dat taboes blijven bestaan
Na zulke zaken als waarvan ik gewag maak in voorgaande blogjes begrijp je weer hoeveel moed het kost om die binnenwereld naar buiten te brengen... door middel van dit schrijven bvb.
Wanneer je zaken wil rechtzetten, word je aangevallen op wat je van jouw binnenwereld naar buiten bracht...
Ergens word je op die manier gedwongen om die binnenwereld ook binnen te houden waardoor het onbegrip verder kan gedijen... en het taboe over psychische zieken en ziekten nooit doorbroken zal worden...
Ik heb me niet voor niets geïsoleerd... en me slechts omringd door mensen die een zeer groot vermogen tot begrijpen hebben.... en dat is iets heel anders dan enggeestigheid die wanneer ze niet in staat zijn te begrijpen maar meteen overgaan tot veroordeling.
Ik heb nog nooit problemen gehad met iemand die me zei dat ze zich niet kunnen indenken hoe dat moet voelen... en die eigenlijk door mijn verhalen meer willen en kunnen begrijpen. Ik heb evenmin moeite met mensen die een bedenking plaatsen mét ruimte voor mijn verklaring of weerlegging.
Ik heb daarentegen ontzettend veel problemen met mensen die omdat zij niet voelen wat ik voel (gelukkig voor ze) meteen overgaan tot veroordelen, bekritiseren... enz... en die zelf mogen 'kleineren' door telkens opnieuw hier te komen schrijven wat ze van mijn gevoel vinden en dat het maar wat belachelijk is om voor een technische storing van streek te geraken...??? Vreemd dat wanneer ik ze van weerwerk dien ze me vervolgens gaan aanvallen en nogmaals 'kleineren' omdat ik het waagde (toen mijn geduld met ze het eindelijk begaf) gewag te maken van 'dat het hun petje blijkbaar te boven ging'... Dat noemen ze gekrenkt worden... (in hun egootje?) En wat doen zij na dat sobere petje? Ze gaan plots wat ze ervoor nog bewonderden als zou ik het zo goed kunnen beschrijven nu benoemen 'als misplaatst zelfbeklag, tonnen zelfbeklag dat ik op mijn eigen site' (dacht ik toch) zou lozen' volgens ze'??? Is dat dan geen krenking en zelfs nog erger dan dat? Dat gààt nu ook mijn petje te boven... valt mijn petje zelfs bij in het niet.... En van het hypocriete in hun eerdere beweringen wordt hier dan nog gezwegen...
Jammer dat ze zich niet méér bezighouden met hun eigen gevoel dan met het mijne... (of poogden ze me als vervangmiddel te laten dienen voor mogelijk elders hun gevoel van falen????)
Zij mogen van mij ongelimiteerd over hun gevoelens, verdriet en angsten praten... Geen haar op mijn hoofd dat eraan dàcht dit 'tonnen zelfbeklag' te noemen... nu noem ik het graag 'veredelde vorm van zelfbeklag'... wie zijn gat brandt... moet op de blaren zitten hé.
Het zij zo... de wereld zal altijd uit ook dat soort mensen bestaan... anders zou het vast een hemel op aarde zijn.
Ik begrijp ook lang niet iedereen hoor. Ik heb het vooral moeilijk met betweters en mensen die menen dat zij mij eens menen te moeten komen vertellen wat ik voelen mag en mij vervolgens weerwerk verbieden....?tenzij ik wil 'afgeslacht' worden. Vroeger was ik dààr bang voor... Nu niet meer. Ik gebruik mijn intuïtie nu... en laat me niet langer tot pulp vermalen. Ik ben geen doetje en nog minder een idioot. Ik zwijg niet meer... maar bijt van me af... Zwijgen...en slikken is één van de oorzaken dat depressies verergeren...
Nog steeds vraag ik me af wààrom het hem zo dwars zat dat ik aandacht kreeg, begrip en werkelijke vriendschap van mensen... maar het is hem aan hem om uit te zoeken waarom, niet aan mij. Ik sluit wel mijn barelen voor deze persoon.
Onderdrukte mensen... mensen die jarenlang de mond gesnoerd werden op velerlei manieren... nogmaals de mond trachten te snoeren... kan je bijna misdadig noemen. Hiermee besluit ik deze misselijkmakende geschiedenis en ga ik verder met mijn leven... op mijn manier, met mijn beperktheden, mijn gevoel, mijn gedachten... en mijn hart voor mensen die het wél en wérkelijk goed met anderen menen... en reken maar dàt ik dàt voel.
Het blijft een schok te merken hoe sommige mensen menen dat zij over mij dingen kunnen komen vertellen en dat als waarheid aannemen (erger nog ze schijnen alleen mijn beaming te eisen van wat zij mij willen doen slikken??? Ik schijn zelfs niet eens meer het recht te hebben ze te vertellen dat wat zij invullen over wat ik voel, niet klopt!!!! Dat ze zich ook nog vrienden of zo wanen die me nog een dienst bewijzen ook door me 'eens flink de waarheid te vertellen.... over mijn zogenaamd mis-plaatst zelfbeklag...????' Tjonge...
Hoe venijnig en giftig ze worden als ik dat wat zij als waarheid over mij menen te verkondigen, weerleg en wil verduidelijken....? Asjemenou...
Ja zeker... na de zoveelste keer was mijn geduld op...en liet ik me ontvallen dat het duidelijk hun petje te boven ging. Dat noemen ze dan 'agressief' wat ik nog kan toegeven, al is de term lichtelijk overdreven... Zeker wanneer je het vergelijkt met wat zij mij antwoordden. Wat verstaan ze onder 'met mij begaan zijn, en hun bezorgdheid om mij???' Dat lijkt me een zeer bedenkelijk argument wanneer ik lees wat zij over mijn 'ontboezemingen' hier vinden... dat ik mijn binnenwereld hier laat zien, noemen ze 'tonnen zelfbeklag gieten'... en bovendien ook nog 'misplaatst'...??? Pas een half uur later bedacht ik hoe hun aanval méér over ze zegt dan over mij. Ik vermoed namelijk een vorm van projectie... of is hun veredelde manier van 'zelfbeklag' geen zelfbeklag dan? Al zou ik er niet eens aan gedacht hebben voor ze mij aanvielen hun 'ontboezemingen op hun site' zo te noemen...
Wat is er bovendien mis met klagen over wat je kwetst, pijn doet, verdriet geeft, ontreddering bezorgt? Je zal vast geen ergere depressie krijgen. En wanneer ik vertel wat de stoornis met mij doet... dan is dat niet meer en niet minder dan dat... 'vertellen wàt de stoornis met me doet'.
Wat is er mis met de binnenwereld naar buiten te brengen? Probeer maar eens een taboe te doorbreken als wat je over jouw beleven vertelt, op deze manier onthaald wordt...
Wanneer je daar nog maar aan begint, zijn ze daar al, die jou gaan vertellen hoe je je mag voelen en hoe niet, ze nemen zichzelf als dé maatstaf. Wee je gebeente als je het waagt ze te vertellen dat ze het mis hebben wat jouw gevoel betreft... dan krijg je de wind van voor.
Ga ik dan over hun gevoel oordelen of over wat zij op hun site aan verdriet en problemen schrijven? Heb ik ooit om hun 'bezorgdheid' of 'hulp' gevraagd? Of erger nog hun betutteling? (alsof ik voorvoelde wààrtoe dat schijnheilige meevoelen diende...) Als ik me verzet en weerleg wat zij menen dat mij mag van streek brengen of niet... is mijn site plots een van tonnen zelfbeklag...????
Dat bedoel ik met de befaamde addertjes onder het gras... van die zogenaamde o zo begripvolle kerel in dit geval... o ze willen je zo helpen, laten ze al bij de eerste bezoekjes weten... maar daar hoort blijkbaar niet jouw weigering van hun hulp bij... en al helemaal niet als je voor jezelf opkomt.... Vreemd toch hé?
Sommige mensen genieten meteen mijn vertrouwen en dat hebben ze nog steeds...!!! Zij mogen best een andere mening hebben maar meestal zijn ze niet zo arrogant om te menen dat die andere mening dé waarheid is. Zij gaan er niet vanuit dat zij mijn gevoel beter kunnen beoordelen dan ikzelf, ze zijn ze eerder 'bedachtzaam'. Ze staan open voor... net zoals ik open sta voor...
Bij anderen voel ik onder al die ongelofelijke goedhartigheid iets gevaarlijks... de onoprechtheid. Ik hoef meestal niet te lang te wachten... tot dàt bovenkomt... het duveltje uit het doosje.
Als ieder voor zijn eigen deurtje keert, is toch heel het straatje schoongeveegd? Als je niet kan verdragen dat ik jouw oordelen over mij weerleg, dan is dat jammer... maar het zij zo... hier hoef je niet meer te komen oordelen of aanvallen. Kijk eerst eens naar jezelf... Natuurlijk vraag ik me af wat je eigenlijk van mij wilde. Jouw gelijk halen? Waarom? Wie is daar uiteindelijk mee gebaat? Jijzelf hé... !!! Jouw waarheid over mij... is niet 'mijn' waarheid maar de 'jouwe'. Niet eens over mijn gevoel maar over het jouwe dat je mij toebedeelt, iets wat ze in de psychologie geloof ik projectie noemen.
185. je kan toch niet bepalen wat een ander mag/kan voelen?
Het treft me opnieuw hoe anderen voor je menen te mogen bepalen wat je wel of niet kan/mag voelen. Of er een oordeel over denken te kunnen vellen. Erg is het wel dat ze niet beseffen waaruit begrip dan wel kan bestaan. Is begrip een oordeel vellen over iemand anders zijn/haar ontreddering? Zonder dat je die andere kent? Zonder dat je nog maar voor een fractie beseft wat bepaalde zaken voor die ander kunnen betekenen? Hoe die ander zich staande wist te houden en nog stand houdt? Ach... zo gebeurt dat niet alleen met ontreddering, maar ook met verdriet. Zo bepalen sommige mensen voor anderen wanneer het verdriet om een geliefde voorbij moet zijn... of dat ze dààr nu toch niet meer om mogen huilen. Alsof er een maat staat op verdriet en rouw... alsof iedere mens op dezelfde manieren rouwt en de tijd die daarvoor nodig is. Ze beseffen niet eens hoeveel pijn hun onbegrip rouwenden bezorgt. Hoe de ontreddering er nog door kan vergroten. Je gaat je isoleren, je weghouden van al dat onbegrip door die mensen te vermijden. Daardoor komen veel mensen in de problemen, belanden in een depressie of krijgen lichamelijke klachten omdat ze niet meer durven verdrietig zijn of rouwen... uit angst voor al die betweters of veroordelers die in jouw plaats eens zullen bepalen hoe je en waarvoor je ontredderd mag zijn, hoe lang je verdriet mag duren, hoe je moet rouwen of hoe niet... Het vervult me met afschuw. Soms word ik er nijdig van...
184. Drie dagen of waren het er vier buiten werking...
Gelukkig voor ze... maar àls ik toen op mijn beheerpagina had kunnen komen, had ik mijn site weggehaald. Het is immers niet de eerste keer dat ik op die manier mijn plaatske verspeel... Iets wat belangrijk is voor mij, een vorm van erkenning geeft, het gevoel dat ik besta. Ook dat ik vier dagen niet kon schrijven op mijn site of met grote moeite, zoveel moeite dat het niet schrijven minder schadelijk voelde dan op die manier.
Ik voel weerstand en verzet... om allerlei. Ik wil het doen met de middelen die ik heb... maar waar je ook gaat, staat of zit... telkens stoot je op zaken die de boel saboteren.
Je wordt uitgesloten omdat je je bepaalde zaken niet kan veroorloven? Of omdat je geen technische bol hebt. Welke bol je dan wel hebt die wordt door sommigen ondergespit of vermorzeld zoals een leraar van me die het als een bedreiging zag dat ik iets kon en wel uit mezelf... zonder zoals hij hoge studies gevolgd te hebben... Ik werd daar op zovele manier gesard, genegeerd, een voorwerp van 'subtiele' spot dat ik instortte voor mijn examen daar. Ik ben nooit meer teruggegaan.
Ik heb het in mijn leven net iets te vaak moeten ervaren hoe zaken die me net een goed gevoel gaven, het voorwerp werden van spot, afgunst, haat, en die vreselijke drang van ze om me de grond in te boren, of me trachten te kraken zodat die doorn in hun ogen verdwijnt... Het is enkele mensen gelukt...
Er was een tijd dat ik genoot van fotograferen.. Vreemde zaken zijn er toen gebeurd. Ik kon mee met een beroeps. De nachtans samen uitgezochte foto's werden echter niet gebruikt door zijn medewerker.... Mijn kleine toestelletje werd het voorwerp van spot. En mijn kleding... Mijn naam werd niet vermeld. Er werd op verschillende manieren met me gesold. Ze gingen ook met de eer lopen wat een hele reeks getoonde foto's betrof.... Allemaal zaken die mijn gevoel zo al niet te bestaan, geen goed hebben gedaan. Ik gaf nooit meteen op... maar ergens afgelopen jaren... gaf ik al die gevechten tegelijk op. Het interesseert me allemaal niets meer...
Het werkt hier weer... gelukkig. Toch vreemd dat ik nergens een bericht vond dat het op 'seniorennet' mis ging. Enkele lezers hier hebben me op de hoogte gebracht maar toen had ik al allerlei uitgezocht en uitgeprobeerd wat slechts nog meer stress en ellende gaf want het bleek allemaal een maat voor niets.
Mijn mooie plaatsje in de top 20 ben ik ondertussen kwijt... en dat is iets dat ik niet voor het eerst tegenkom... dat door iets dat buiten mij om gaat, iets wat voor mij van betekenis is en erkenning geeft, verloor. Ik ben het eerlijk gezegd ook moe om ook daar tegen te moeten opboksen. Ik kruip even weg... om dit en nog meer te laten bezinken.
Ik weet niet wat er aan de hand is. Ik probeerde de cookies te verwijderen, iets wat ik op mijn vorige computer nooit hoefde te doen. Waarom gaat het zo moeizaam om op mijn site te geraken. Een berichtje schrijven is al hels. Waardoor kwamen die cookies erop? Hoe kan ik ze vermijden. Ik kan dit er niet bij hebben. Doodmoe terug gekomen van een medische onderzoek. In de autobus wist ik niet meer hoe te zitten van ellende en pijn aan mijn spieren. Dat gevoel ook dat ik door de paniek die er ontstond, toen ik die witte burcht met geen mogelijkheid binnengeraakte, tenzij met een lift waarin ik niet wilde stappen door claustrofobie, helemaal overstuur door de zoektocht naar een trap en bovendien ook angst dat ik te laat was, de arts even later te woord stond. Het was zo'n akelig gebouw... ik dierf niet hoger dan de tweede trap. Niemand daar in de buurt. Een ideale plek om aangerand te worden. Hoe vaak ik over en weer liep, gierend de paniek in mij. Ik zou te laat komen. Ik geraakte er niet binnen. Ik kon uiteindelijk de hulp inroepen van nog twee andere bezoekers die van de lift vandaan kwamen. Uiteindelijk bleek de vergissing. Nu vraag ik me af of zij die weten van die vergissing het met opzet doen? Waarom vermelden ze niet dat het onderzoek niet op het eerste, niet op het tweede maar op de derde etage plaatsvindt? Begrijpen ze niet dat ik daar helemaal alleen in dat akelige gebouw, die doodstille verlaten hal niet NOG hoger dierf dan het tweede???? Helemaal van streek kwam ik dankzij hulp op de juiste plaats. Moe, down... leeg. En dan ook nog problemen om op mijn blogje te komen. Ellendig voel ik me. Straks blaas ik ook deze site op.
Vandaag huildend van de therapie vandaan gekomen. Wil niet meer schrijven waar ik het over had... toen ook daar de tranen losbraken... Ben erna op de autobus gestapt, naar de hoofdstad. Vocht zelfs daar tegen de tranen. Als een zombi... chocoladebroodje gegeten met een kop koffie... gedwaald... dwalen geeft rust. Tweedehandszaken bezocht voor de goedkope artikelen maar ook de mensen die niet verlegen zijn om aardig te zijn tegen anderen. Verder voel ik me moe en leeg. Ik lachte alleen tegen kindjes en hun mama's in de autobus... en een jongetje van max. 10... waar ik naast mocht zitten, kreeg enkele keren een zeldzaam geworden geschenk... Kinderen zijn de enigen die ik nog vertrouw.
) is dat heus onverdraaglijk.
