Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
29-07-2011
284. Opnieuw 'trigeminus neuralgie'... dat ontbràk er nog aan
Sorry... maar ben nu even zeer donker en somber... Vandaag begon die vreselijke aangezichtspijn weer waar geen pijnstiller wat tegen vermag. Alleen rondhuppelen als een soort van nar. Omdat ik niet veel in huis heb van sterke pijnstillers nam ik na een telefoontje naar mijn arts dàt wat ik in huis heb.. dubbel. Zucht. Verder kon ik niet rusten want liggend is de pijn helemaal onhoudbaar. Dus stutte ik mezelf met een drietal kussens... en af en toe (om het half uur) liep ik rond in huis tot het ergste weer voorbij was. Ik ben nu zeer down... zie het weer even niet meer zitten. Morgen stond er wat leuks op het programma... ik weet dat ik het met die hoeveelheid pijnstillers niet zal maken daar... dus hopelijk blijf ik er morgen van gespaard... zo neen dan zal ik in geval van nood de pijn verdoven met enkele glazen alcohol, coctails, whatever... alles is beter op dat ogenblik dan zo verdoofd door de pijnstillers dat je niet eens meer kan stappen. Aan een zombie heb ik zelf ook niets. Volgende week opnieuw Tegretol in huis... voor geval van nood... want dàt is het enige wat helpt maar wat ik alleen neem als het niet meer te harden is met de hoge dosissen andere ontsteking-en pijnbestrijders... omdat eenmaal ik dàt goedje innam ik als in een coma K.O. lig voor de rest van de dag. Dat kan wel tellen na mijn moedige poging van gisteren. Ik heb er jaren geen hinder meer van ondervonden en plots, als uit het niets duikt het weer op... en hoe... Ik kon niet eens meer praten tegen mijn jongste zonder dat het hevige geklop in mijn kaak, oor en wang NOG heviger werd. Dit is uiteraard géén tandpijn en dus ook niet zoals ik aanvankelijk dacht tandvleespijn... maar trigeminus neuralgie, aangezichtspijn door een mankement in de zenuwbanen-knoop. En ik haat het.
Goed dat ik iets waar ik tegenop zie liet volgen door iets wat ik normaal gezien wel leuk vind. Mijn jongste ging mee... We vonden niet alleen leuke spulletjes maar hadden ook goede babbels... en dat wat ik tijdens de sessie nog hoopte... is ook gebeurd... kunnen praten met een collega van die iemand die me nauw aan het hart lag... en die uit het leven is gestapt... terwijl niemand dàt ook zou vermoed hebben... Het heeft wondes geheeld... Alsof het zo moest.. fietste er ook een vriendin voorbij die het overlijden van die fijne vriend vernam en meteen aan me dacht... Ik kwam grotendeels geheeld terug thuis... en stalde mijn schatten uit... gaf ze een plaatsje in ons huis... en de spullen die ik niet meer wil, in feite nooit heb gewild, zet ik opzij... die gaan ook naar de herbruikbare goederen... naar de winkel die de kringloop volgt. Een koffiepot die mijn moeder niet meer moest en in mijn handen stopte... Wel ik moet die ook niet meer.. omdat hij van haar komt. Er staat nu een mooie stenen schaal in de plaats van die koffiepot te pronken... dàt voelt voor mij althans... een pak beter. Ik ben nu heel erg moe... en na even pauze hier... moet ik aan het koken slaan... Gelukkig volstaat het aardappeltjes te schillen, koken en bakken... een slaatje aanmaken... en kaaskroketjes bakken... Ik sliep vannacht vrij slecht... had na eeuwen nog eens tandpijn.. en die hield me uit mijn slaap. Hoe gek het ook mag klinken... ik weet dat het door de algemene onrust komt... dan krab ik mijn hoofdhuid stuk en zijn er steeds wondjes... Toevallig krijg ik telkens daarna ook tandvleespijn.
Het is moeilijk om jezelf er voortdurend toe te dwingen stappen te zetten... Het is ook niet al-tijd goed dat te doen... dàt moet je dan ook trachten uit te zoeken, er een evenwicht in proberen te vinden. Gissen en gokken... Zoals bij die ene uitstap die ons beiden deugd deed... We zouden die nog een stuk of wat keer herhalen... Echter ik was vergeten hoe het enkele dagen later alweer voelt... als een enorm obstakel, om nog maar te organiseren... om toch iets voor te bereiden... om vroeger op te staan... zodat je tijdig de trein kan halen... om er simpelweg nog maar aan te denken. Alleen het weten dat het misschien van binnen de boel tijdelijk lichter maakt, hou ik voor ogen, zodat ik dààr alvast moed uit kan putten... terwijl het uiteraard niet zeker is dat we er opnieuw deugd aan zouden beleven... Echter die laatste gedachte is bijzaak... zo moet je niet denken of niets zal nog ooit lukken. Alles verdwijnt... en werd zo zinloos... ik moet proberen opnieuw meer zin te brengen in allerlei... Het laat me allemaal zo koud... De dromen lijken niet meer te bestaan, ik geloof er niet meer in. Ik moet proberen ze opnieuw nieuw leven in te blazen... en geloven dat het zelfs nu nog beter kan worden. Het is een hele opgave... We blijven de steile rotswand beklimmen... en onderweg niet te lang te blijven hangen... moedeloos... lusteloos... zinloos... Verder klauteren... en het zo bezien... dat blijven klimmen en klauteren nog altijd beter is dan de moed opgeven onderweg... Kansen om mooie bergbloemen te zien, om vogels met opengespreide vleugels te zien voorbij vliegen... om te genieten van de zuivere berglucht...Waarom word ik hier zo mogelijk nog treuriger van? Ik zal mezelf bij elkaar rapen en nog een uitstap maken, en nog en nog... En het huis hier verder opruimen... (dat noemen ze met de moed der wanhoop en het is goed... beter moed der wanhoop dan helemaal geen moed. Ik vrees wel dat ik eerst een pomp moet zoeken om aan het pompen te gaan... (de moed erin pompen)... Het verwoorden is alvast alweer een begin...
De zalmmoten bakken in de pan... ik floepte er wat bloem op en pili pili en zout. Ik kookte aardappelen die ik in schijfjes sneed..... en bak ze nu in frituurolie en bakmargarine... De sla verrijkte ik met look en tomaatjes en bio-mayonaise... Ik dronk twee 8 graden-biertjes... Ik huil ondertussen zonder tranen. Omdat ik geen tranen meer heb. Ik denk aan mijn psychiater die al acht jaar aan mij verdient... maar niet de volle pot... hij is menselijk... en rekent me slechts dat wat ik terugtrek. Ik tel momenteel de dagen af dat ik met mijn jongste opnieuw naar zee kan... maar eerst dompel ik me onder in mijn geliefde multiculturele muziek. Ik mis mijn zoons maar omdat ik het niet aankan... sta ik mezelf niet toe te beseffen dat ik ze baarde. Het onrecht dat mijn jongste zoon me aandeed... kan nooit meer goed gemaakt worden... nooit meer. En mijn oudste zoon? Hoe kwam ik destijds voor hem op... maar omgekeerd? Neen... dat gebeurt niet... 'als zij maar gelukkig zijn'.... maar hoe kunnen ze dat ooit.. blijven... met hun laffe verraad...?
Ik vertel. Zinnen. Een verzameling van woorden. Onderwerp, werkwoord en lij-dend voorwerp. Een zin... en nog meer zinnen. Ik vertelde bespottelijke zaken. Ik vertelde van de rouw die er al geen meer is. Ik vertelde van onze uitstap. Ik vertelde. Ik had net zo goed niets kunnen vertellen. Veel verschil had het niet uitgemaakt; Zal het morgen beter gaan? Wie weet. Ik weet het niet meer. Ik weet niets meer. Nul. Nada. De verloren dochter is teruggekeerd. So what? Binnen enkele jaren gaan ze in de buurt wonen van de zoon die mijn hart tot moes trapte. Ik maak mezelf, zo grappig, nog steeds wijs dat ik er niet meer om geef... alles verdring. Omdat ik het anders niet aankan. Dat is dus het resultaat van kinderen baren? Kinderen op de wereld zetten die je vervolgens psychisch kunnen vermoorden. Zo voelt het wel. Zo voelt het. Ze verwerpen je... en als je zou vragen waarom lazeren ze wat uit hun nek. Je hebt het vooral over je zoons. De ene promoveerde op zijn werk. En voelt zich nu een heel gewichtig persoon. Daar paste die armzalige mam toch niet meer in? Hoe moeilijk moet dat voor hem geweest zijn om de minachting steeds te moeten horen die zijn 'chique' schoonouders over mij spuugden...? Zo moeilijk dat hij niet beter wist dan dàt over te nemen...? Mijn kinderen... zijn sindsdien mijn kinderen niet meer... maar vreemden... mijn zoons werden egoïstische leugenachtige wezens... die de leugens nodig hebben om wat zij deden te vergoelijken... De waarheid zou hen de benen onder de romp maaien... het is een waarheid van lafheid... van zwakte... van verraad en hypocrisie. Tjonge... dàt zij me de woorden wel.
Het is stil in me en ik wil nergens over praten, nergens over denken, ik wil alleen maar stilletjes zijn Straks is er nog tijd genoeg om te praten om te denken en te schrijven om bij de zaak te blijven maar nu wil ik stil zijn en nergens over praten want ik voel niet als een kaas alleen maar als de gaten.
Zo licht uitgedrukt bedrukt terwijl leeg en down meer zouden zeggen uit kan leggen had ik dit en had ik dat wat maakt het nog uit, wat... waarom zegt niemand nog hoe droef hij/zij is zodat er hulp kon komen hoe is het zo ver, ja zo ver kunnen komen jij altijd met je gulle, hartelijke lach het was een zwarte dag om te beseffen dat jij, besloot om uit het leven te stappen stil bleef je lachen en groeten naar zovele mensen ik blijf het me én jou verwensen waarom keek jij niet droef of stroef waarom keek je niet kwaad, waarom bleef jij de vrolijke soldaat? waarom keek je niet somber en noemde het leven een zware domper? dan had ik je toch mijn hand kunnen reiken hadden nog andere aardige mensen jou in je verscheurdheid kunnen bereiken. ik weet hoe het voelt ik zou geweten hebben wat je bedoelt maar jij bleef lachen en hartelijk zijn... terwijl maalde het leven je verder fijn. zonder dat iemand het heeft geweten...
In stilte en onder het mom van leven heb jij er de brui aan gegeven... maar ik wist... wat niet was.... 't is tussen de regels dat ik het las. Het spijt me zo dat ik het niet wist... het spijt me heel heel erg. want ik mocht je zo graag Lore
Vandaag kreeg ik twee mailtjes... en eentje ervan deed me heel goed... het kwam van een goede vriendin. Blij dat ze terug thuis is... blij met het vertrouwen... met dat stukje zorgen dat ik mocht. Het andere mailtje onthaalde ik met gemengde gevoelens, het is van iemand die misschien alleen bevriend met me wil zijn om allerlei te weten te komen over... en daar pas ik dus voor. Ik heb het kort beantwoord... omdat teveel elementen het vertrouwen dat ik meende dat er was, doen schommelen. Ik moet op mijn intuïtie vertrouwen als al het andere twijfelachtig is... en niet meer zoals vroeger maar aannemen dat de ander te vertrouwen is... Ik heb ondertussen geleerd hoe dat kan uitdraaien... Verder zal ik blij zijn met de sessies deze week bij de psychiater... zodat ik eindelijk kan praten over de zelfdoding van degene die me nauw aan het hart lag. De gedachten verscheuren... en verwarren... en ik blijf zijn lach en hartelijkheid voor me zien. Het is zo vreemd en pijnlijk dat er met geen woord over gerept wordt in zijn kennissenkring. Degene die ik genoeg vertrouwde om er over te praten, was net met iemand in gesprek... De anderen vertrouw ik niet meer... sommigen lijken slechts uit op sensatie. Schokkend.
Is het daarom dat ik vandaag zin heb in droge, gekookte aardappeltjes en géén ratatouille meer? Omdat het in mijn hoofd al voldoende 'ratatouille' is. En de gevoelens zijn al net zo'n mengeling en mix van allerlei ingrediënten in één pot nat... pfff. Ik wil alles kunnen scheiden, droge aardappeltjes, een plakje vis erbij, een hoopje groenten... en ik hoop dat mijn brein ook weer geordend kan worden én mijn gevoelens... Ik weet nog altijd niet hoe ik het heb... soms voelt het of ik het hoe langer hoe minder weet. Gisteren maakten we in de namiddag een uitstapje maar beiden waren moe. Het was goed maar toch denk ik dat rusten net iets beter was geweest. Dat doe ik vandaag dan wel. Gisteravond zag ik een film, met Robert De Niro en ergens in die film zei hij dat hij zijn zoon niet meer zag en dit verdrongen had omdat het anders te zwaar was. Vreemd om je eigen gevoel in zo'n film verwoord te zien... Ik moest ook denken aan wat een kennis me zei... en ik voelde erna dat ik zoiets niet meer wens te horen, omdat het aan me vreet... ik wil niet meer weten welke kwaad een andere kennis over mij verspreidt, ik wil het absoluut niet meer weten... ook al wil de kennis loyaal zijn door het me te vertellen, ik wens het niet en heb het gesprek afgeleid. Ik hoef zulke dingen niet te weten. En al helemaal niet van anderen. Als iets van mij anderen stoort, dat ze het me dan aub zélf vertellen. En als iets van anderen ze irriteert, laat ze dat dan aan die anderen zelf vertellen en niet aan mij. Zo kàn er misschien nog iets veranderen... in andere gevallen niet.... het put me uit en ik word er somber van. Ik begrijp meer en meer waarom ik me steeds minder onder de mensen begeef, enkele goede vrienden nagelaten en als ik me toch onder de mensen begeef ik heel op de vlakte blijf, weinig van mezelf blootgeef, er is steeds minder vertrouwen... op zovele vlakken. Als mensen nog met mij willen babbelen ... laat het dan vol warmte en liefde zijn en niet om andere kwaad te berokkenen... daar word ik moe én down van. Natuurlijk is het iets anders wanneer iemand zijn hart wil luchten door iets waar hij/zij zelf door gekwetst is, dan is een luisterend oor bieden ook gelijk aan de druk wat van de ketel halen... Zolang je er maar op een positieve manier mee omgaat... constructief. Immers wanneer je mensen dwingt alleen over leuke dingen te praten, dwing je ze gelijk ook in net dat isolement dat depressie of agressie tot gevolg kan hebben, of ziekte... want verdrukken en onderdrukken is nooit gezond.
Zelfs tijdens een ontspannend uitje kon ik er mijn gedachten bijna niet bijhouden... Het voelde of het hele leven een brij werd vol ellende, één grote nachtmerrie... één poel van angst en dreiging. Ik ken het verschijnsel wel, het komt door een opeenvolging van nare, verdrietige, ingrijpende, verschrikkelijke gebeurtenissen. Eerst de zelfdoding van iemand die me nauw aan het hart lag en toen de hallucinante aanslagen in Oslo en op het eiland. Je bent niet eens bekomen van de ene ramptijding en de andere dient zich al aan en het doet er heus niet toe dat ik geen van de jongeren ken... Ik kan me net iets te goed indenken wat de angst betreft, de pijn erna. En dan het verscheurende verdriet van ouders, familie, broers, zussen, vrienden die zulk drama moeten meemaken. Ik doe veel moeite om het van me af te houden omdat het zinloos is me door de hele ellende nog beroerder te voelen, ik help daar namelijk niemand mee. Natuurlijk weet ik dat ik er zal over moeten praten of het blijft me achtervolgen... dagen, weken, maanden... jaren. Het zal opnieuw beter zijn als ik er met de psychiater over kan praten. Al praat ik er ook over met mijn jongste omdat het haar ook erg aangrijpt. Er is nog iets anders dat een schok gaf, ... het besef dat ze op een haar na net zelf in dat land had kunnen verblijven. Ik weet maar al te goed hoe zij zich dan zou gevoeld hebben... en ikzelf... kilometers van haar vandaan. Ik kreeg tijdens dit jaar een voorproefje van hoe het voelt wanneer zij ziek is in het buitenland en ik machteloos in dit land ben... Gelukkig is er de mobiele telefoon zodat ze tenminste berichtjes kon sturen die ik kon beantwoorden en haar moed inpompen, steun en troost geven waar ze daar zowat volledig van verstoken was. Ze had de pech te vertoeven in een niet zo meevoelend gezelschap... Verder vrees ik dat ik door de gebeurtenissen, de dood van die me nauw aan het hart ligt en de aanslagen een soort déja vu heb... De dag dat mijn vader overleed... iets erna die hele affaire Dutroux... Ik herinner me nog hoe ik bij een arts in de spreekkamer zat en buiten de mensen hoorde scanderen, roepen, schreeuwen, wat dan ook... was het toen al een soort 'witte mars' in mijn stad, ik herinner het me niet meer, alleen dat gescandeer en geschreeuw... Twee drama's die in elkaar vloeiden en mij wegbliezen uit het leven en deden zinken in een poel van onwerkelijkheid, een nachtmerrie die je overdag beleeft. Ook tijdens mijn jeugd is er zoiets gebeurd, ik weet dat ik daardoor twintig jaar na de feiten ze nog niet verwerkt had... net door dat onwerkelijke door destijds drie drama's na elkaar... de ziekte van mijn zus, de beroerte die mijn vader erna kreeg en een kennis die vermoord werd... allemaal op een tijdspanne van enkele maanden. Ik herinner me dat ik niet meer wist hoe ik het had... alles vermengde zich met elkaar en het leek of ik er buiten stond en mee in de vloeistof zat, de brij die alles tot één modderstroom had gemaakt.
Op dagen als de afgelopen dagen verlies ik de grond onder mijn voeten. Zovele gedachten en geschreeuw in me... ik hou ze bijna niet meer op afstand. Het deed me denken aan Dutroux... ook kinderen die hier het slachtoffer werden... Ik vind de gedachte verder onverdraaglijk dat deze kinderen vluchtten en toch werden doodgeschoten... De hel, de nachtmerrie die zij moesten doorstaan... om dan toch nog het leven te laten. Het doet me weer denken aan de bende van Nijvel die ook vluchtende mensen doodschoot... Het doden van anderen, wat zoveel wil zeggen alsof je meent het recht (jouw idee van recht dan wel) in eigen handen te mogen nemen? Dat je meent te kunnen beschikken over een andermans leven... of dood... is zo afschuwelijk... vluchtende mensen... mensen die zich doodsbang in veiligheid willen brengen nog nazitten om ze ook te vermoorden, ja... daar heb ik een oordeel over... Ook wanneer de man ziek is... zal ik nog steeds oordelen dat die daad vreselijk is... al zou de man ziek zijn.
Er is ook een verantwoordelijkheid... een respect voor het leven van de ander... dat zwaar geschonden is... heel erg zwaar. Ik vind het moeilijk mezelf hier volledig duidelijk te maken. Als ik mezelf onder de loep neem, dan zeg ik voor mezelf dat ik de verantwoordelijkheid heb en ook kan nemen zo min mogelijk mensen met bvb mijn stoornis en de gevolgen ervan te belasten. Het zou mooi zijn als ik alles mooi op mijn stoornis schoof en me nergens nog wat van moest aantrekken. Mijn geweten fluistert me in dat ik dan niet goed bezig ben.
Ik denk dat er mensen zijn die niet in staat zijn naar hun geweten te luisteren... en dan besef ik dat zij mogelijk niet in staat zijn zich daardoor te laten leiden... en hoeverre ze dus verantwoordelijk gesteld kunnen zijn voor hun daden. Ook dan zal de daad op zich nog steeds onderhevig zijn aan mijn oordeel... de mens erachter een ander paar mouwen. Al is het vreselijk... om je daarover te moeten buigen als wat gebeurde zoveel pijn en verdriet teweegbracht. Ik ben dus blij dat ik geen advocaat ben of rechter...
Vluchtig denk ik ook aan mijn ex... die zovele keren toen ik nog met hem gehuwd was me dreigde te vermoorden en daarna ook de kinderen... de angst die ik zovele jaren uitstond... en die me nog héél veel jaren achtervolgde in nachtmerries toen ik al gescheiden was van hem. Hij is niet ziek (is dat wel zo als je zulks denkt, voelt,meet?)... hij meende zich alleen een godheid, beter dan de rest van de wereld... hij meende zich zaken te kunnen veroorloven... die niet stroken met de waarde van anderen dan hijzelf. Ja, ik heb daar een oordeel over... ja ik heb ook zijn daad naar mij en later ook naar mijn zoon toe veroordeeld... en wel op die manier dat mijn zoon niet net zulke houding aannam als ik destijds... dat hij meende dat hij de schuldige was omdat zijn vader hem sloeg... !!! De verantwoordelijkheid leggen bij degene die deze draagt, lijkt me hier wel noodzakelijk... daarvoor moet je een gezond oordeel kunnen vellen over de gebeurtenis...
Ja, ik heb een oordeel over mensen die menen anderen hun leven te ontnemen.. ja, dat heb ik... Ik heb het niet over mensen die ziek zijn, lijden aan psychoses of schizofrenie bvb... maar over mensen die hun geweten niet meer 'willen' laten spreken... die zichzelf nooit meer aan een 'zelfonderzoek' WILLEN onderwerpen, waarbij ik er vanuit ga dat ze dat nog wel kunnen.
Ja, er is wellicht ook nog de verantwoordelijkheid van de maatschappij die misschien onrechtstreeks helpt om mensen in een isolement die zowat lijken op een bom nog gevaarlijker te maken... Door bvb te vlug met oordelen klaar te staan... over mensen die met een nog in wezen kleine irritatie naar buiten willen komen (en dus niet met een dààd)... door het oordeel van de mensen dat gaan inslikken waardoor de irritatie nog groter kan worden, de druk op de ketel verhoogd...
Het in staat zijn te oordelen... al was het over wat ethisch verantwoord is en wat niet... blijft toch voor degene die daartoe in staat zijn noodzakelijk?
Ook deze Noorse man kan ziek zijn... Dat zullen ze moeten uitzoeken.
Ooit zei een psycholoog me dat hij mensen niet mocht VERoordelen maar hij bekende dat hij met Hitler het wel heel moeilijk had in die zin...
Ik voor mezelf zal daden veroordelen die niet aan mijn geweten beantwoorden... dat kan zowel over mijn eigen daden gaan als die van anderen.Wanneer we niet meer oordelen over onze daden of over anderen... waar gaan we dan naartoe, vraag ik me af? Bandeloos leven? Normeloos, waardeloos? Oordelen vormen... lijkt me gezond... en nodig... Een oordeel vormen over iets. Wanneer we daar niet meer in slagen... wordt het mijn insziens erg gevaarlijk. Dan gebeurt toch precies wat is gebeurd in Noorwegen o.a.?
We zijn mensen... met emoties... dat er mensen elders op de wereld worden verkracht, gemarteld, vermoord... treft ons, raakt ons... moeten we ons er geen oordeel over vellen? Het laten passeren... dan ontstaan geen verdragen van mensenrechten, rechten van kinderen... enz...
Ach, mijn uitleg hier is maar een fragment van nog veel meer... en zeker draag ik de waarheid niet .. maar bedenkingen... zolang we blijven nadenken over... en kunnen oordelen over wat overeenkomt met waarden... met normen... ons geweten kunnen laten spreken... of een mix van dat alles...
Diezelfde avond vernam ik het nieuws over de bomaanslag... maar pas gisteren vernam ik nog een ander drama naast dit drama. Het is gruwelijk en zo laf. Al die jongeren, kinderen nog... Het is onvoorstelbaar tot welke wreedheid het wezen dat zichzelf mens noemt in staat is. De ergste straf is zeker niet de doodstraf... ik vind de doodstraf bovendien net zo goed moord al lijkt daar niet iedereen zo over te denken. Ik denk dat de ergste straf zou zijn moest(en) de dader(s) zich bewust worden van wat ze deden... beseffen hoe wreed en onmenselijk ze waren, al het leed dat ze anderen bezorgden... en dit feit en gevoel moeten meedragen alle levensjaren die hen nog resten. Degene die het niet overleefden... komen er niet mee terug... maar een onbewogen, niet tot enig spijt in staat zijnde dader... zal het leed zeker niet verzachten. Dat doet pijn, te beseffen wat er is gebeurd, de angst, de gruwel, de nachtmerrie en al die gezinnen en families die getroffen zijn... In diezelfde zin moet ik dan ook denken aan mensen die dit dagelijks moeten meemaken... waarbij het einde nog niet in het zicht is. Ik sliep slecht vannacht maar vind dit door deze gebeurtenissen niet eens verwonderlijk... en dan valt het feit dat ik er slecht van sliep volledig in het niet bij wat de getroffen families moeten meemaken. Zoveel kaarsjes wil ik voor ze branden de komende dagen...
Moeten we allemaal clown spelen en alleen maar vrolijkheid kwelen? Is het niet geoorloofd iets anders dan geluk ten toon te spreiden? Sluiten we onze ogen voor menselijk lijden? Want niets maar dan ook niets mag onze persoonlijke sfeer verpesten zo dumpen we ten lange leste die mensen die het niet meer zien zitten... ze moeten hun donkere, zwarte gevel maar helemaal alleen witten daarom heeft ook vorige week weer iemand een einde gemaakt aan zijn leven omdat zijn weerstand en zijn energie om altijd vrolijkheid voor te geven het heeft begeven... Was de angst er niet geweest dat hij niet over zorgen en pijn mocht spreken in zijn leven... dan was hij nu misschien nog in leven.
Ik huil en schreeuw het uit... laat ze spreken zodat het taboe wer-kelijk kan breken en ze niet in stilte uit dit leven stappen door net iets té veel klappen.
Reik ze de hand of tenminste je luisterend oor oordeel toch niet zo lichtzinnig... maar bied... stil maar begripvol gehoor.
Het was goed er te vertoeven... rust tijdens de reis... lezend in een tijdschrift. Het is de eerste keer sinds jaren dat we vroeg vertrokken. Ook al voelde ik die ochtend opnieuw weerstand... het was goed dat ik het besluit al had genomen, voorzieningen had getroffen. Twee appels spoelen, klaar voor de picnic voor de volgende dag. Twee flesjes water voor ieder. Een tijdschrift voor de reis. De tickets, wat geld... Een uitstap naar wind, geruis en gedonder, ruimte... het heeft me meerdere keren in mijn leven geholpen de ergste ontreddering te verzachten. Ik haal het terug... met er hier over te vertellen... We verlieten de trein met regen... Eenmaal één straat ver, was er van regen niets meer te bekennen... de zon kwam en bleef...! We genoten... op een stille, eenvoudige manier... We kwamen langs een Indisch winkeltje... genoten van de spontane hartelijkheid van de mensen daar... en van wat we er zagen. Mijn jongste vond er hele leuke kledij en omdat zij in solden in onze contreien nog niets had uitgezocht, vond ik het niet erg dat ze daar een leuke outfit vond, eveneens met een mooie promotie... Ikzelf vond er schoenen met een grote korting, leuke en goed zittende, ...vooral dat laatste is zulke ramp dat ik amper schoenen aankan... Fijn om te weten dat ik voortaan opnieuw ook wat feestelijkers kan aantrekken... wanneer we ergens te voet naartoe moeten.
We dronken ergens een kop koffie en een frisdrank voor we onze dag daar begonnen... en omdat het er gezellig was en de bediening goed, degene die ze verzorgden vriendelijk, wilde ik me ook wagen aan een lekker etentje later op die dag. Vorig jaar was het een miskleun van formaat toen ik mijn dochter en mezelf wilde trakteren op een etentje. Het was er niet duur.. maar jeetje wat maakte ik erna zonde van het geld dat ik van ons kleine budget betaalde aan wat ik hield voor een lekkere traktatie... het was grotendeels diepvries... bah. Daarom vroeg ik in de gelegenheid waar we dit jaar ons kopje koffie en frisdrank gebruikten of ze er vers eten serveerden, dus geen diepvries. Het werd me verzekerd en wat ik zag , stelde me ook gerust. We zouden er later op de dag terugkomen en een hoofdgerecht met vis nemen, een glaasje wijn erbij, mijn dochter een frisdrank. Het was héérlijk én vers..! Omdat we ons hielden aan alleen een voorgerecht was het ook best te doen met de prijs wat betreft een extra traktatie voor onze vakantie.
Voor het zover was, maakten we een wandeling over het strand waar het zowat verlaten was... schelpen voor de vriend die maanden geleden overleden is... en voor haar die achterbleef... Degene die onlangs om het leven kwam... bande ik de hele dag uit mijn gedachten... omdat de pijn te hevig was... om verschillende redenen... vooral om de wreedheid van het leven...
We bezochten een plaats die vooral mijn jongste al heel lang wilde bezoeken... Ook daar was het op een rustige manier fijn. Daarna, kwam de zon zeer sterk door... en omdat ik stilaan heel erg moe begon te worden, gingen we zitten op een bank met zicht op wandelende mensen en de zee... Ik geloof dat we er bijna een uur genoten... soms met de ogen dicht om te rusten... en ons alleen te focusten op het geruis van de golven. Toen we een uur later verder wandelden waren er enkele leuke evenementen, niet te veel, niet te druk... net goed... Wat ons ook heel veel deugd heeft gedaan, was de niet heel lange wandeling in de duinen... de rust daar, het gekrekel, op de achtergrond het geruis van de zee. We namen de tijd... om te genieten...
Om zeker nergens te moeten haasten, hoe minder druk op me, hoe beter ik eruit kom... weet ik ondertussen, (al had ik medicamenten bij, want je weet nooit, als de pijn erg komt opzetten of de rillingen) zijn we ook op tijd afgezakt naar het eethuis. Zo konden we ook daar genieten van de maaltijd zonder angst die ene trein te missen die door bepaalde voordelen ook voor minder druk zorgt. Het was lekker... en we babbelden na van de heerlijke dag die we hadden. Ik had me voorgenomen voor we terug de trein op zouden gaan, we ons iets zouden uitkiezen bij een bakkertje dat we onderweg ontdekten, een 'dessert' voor op de trein... goedkoper dan een dessert in het restaurant en vooral ook leuk omdat we het tijdens de treinreis op konden smullen. We kozen ieder twee stuks ... mijn jongste koos voor een eclair en een berliner bol, ik koos eveneens voor een berliner bol en een mattentaartje. Het is jaren geleden dat ik nog een Berliner bol at, meer dan dertig jaar geleden zelfs, denk ik... maar mensen... wat waren deze lekker... We hebben er zeg maar van ge-smuld...! Tijdens de treinreis hebben we beiden onze mp3 opgezet, daar was het nu wel het moment voor, het ontspant... en verzet ook je gedachten als je moe bent... We hadden die beiden opgespaard voor de reis terug... Het is goed dat je daar ongeveer hetzelfde gevoel bij hebt... Ik had voldoende ruimte bovendien om min of meer goed te zorgen voor een rusthouding zodat ik de hele reis kon zorgen voor een maximaal goede houding om spierpijn te voorkomen alvast tot een minimum te herleiden. Af en toe sloot ik mijn ogen. Wanneer we iets aan mekaar wilden vertellen, deden we dat met gebaren of namen even onze oortjes uit... Een van die keren, ontlokte ik door mijn gebarentaal een enorme lachbui bij mijn dochter, waar ik op mijn beurt dan ook van genoot. Het heeft zoveel deugd gedaan... zowel mijn jongste genoot van deze uitstap... en ik eveneens. Het lijkt zo lang geleden... Vandaag komt waar ik niet aan denken wil, terug in mijn gedachten... maar het geeft niet... gisteren was goed... dààr wil ik aan blijven denken... tot het niet meer helpt. Vandaag zal ik ook zoveel mogelijk rust nemen... morgen eveneens... zodat er nog zulke uitstappen kunnen volgen.
We planden het een dag of wat geleden... en 't was een goed idee. Ik geloof dat mijn jongste en ik er meer dan aan toe waren om even alles te vergeten, om eindelijk eens te kunnen ontspannen... Elders gaat dat nu eenmaal gemakkelijker. Ik heb mijn jongste niet verteld hoe het gebeurd is, ik geloofde aanvankelijk nog wat ik in het bericht had gelezen... Later toen een collega vertelde, begon ik bange voorgevoelens te hebben... die eenmaal thuis waar ik meer gegevens kreeg, bewaarheid werden. Ik heb het mijn jongste niet verteld, het zou bij haar wondes openhalen. Toen ze eenmaal terug was, waren mijn tranen weggeveegd want de schok toen ik ontdekte waarvoor ik bang was, was zo groot dat de tranen er niet uitliepen maar uitstroomden... Het was om verschillende redenen of mijn benen onder mijn lijf uitgeschopt werden, alsof de bodem plots verdween. Elk moment dat ik even niet ergens mee bezig ben, komt het ongevraagd opnieuw in mijn gedachten en geeft telkens opnieuw het ondraaglijke gevoel... dat het zo niet hoefde te gaan, dat het onverdraaglijk is dat het zo ging.
Als ik nog zou kunnen huilen, huilde ik nu een uur of langer . Maar ik kan niet meer huilen. Slechts tranen die in mijn ogen komen. Ik kreeg net het bericht dat we niet afgesneden worden van de voordelen... Een uur of wat ervoor... kreeg ik echter een andere rampstijding... ik kan het niet geloven en ik heb het er enorm moeilijk mee. Iemand die me nauw aan het hart lag, is dood... Ik word als een stuiterbal alle kanten uitgegooid... zo voelt het. De sessie... ja de sessie... bij de psychiater... ik weet het allemaal niet meer zo goed... ik ben gewoon moe en moet dringend uitwaaien daar op het strand met de zeewind in mijn haren. Wat ben ik moe. Waaraan hou ik me vast? Sorry... vandaag zie ik me geen bezoekjes meer afleggen... morgen... morgen kom ik jullie allemaal groeten. sorry sorry. Ik kan even niet meer.
Ik ben nogal in een sarcastische bui wanneer ik opmerk dat ik hoop niet de hele vakantie 'weg' te zijn... waarmee ik bedoel dat gevoel van vervreemding dat nog steeds erger is dan voor mijzelf toelaatbaar en draaglijk. Het is meer dan hinderlijk... alsof ik de hele tijd iemand anders ben en als een geest boven mijn omhulsel meekijk wat ik doe, schrijf, zeg... Ik ontdek positieve noten... of nootjes die me echter door dat gevoel van vervreemding meer dan Syberisch koud schijnen te laten. Via een ander medium ben ik met iemand aan de praat geraakt... en ook het bezoekje aan mijn dochter en kleindochter samen met mijn jongste lijkt nu al een jaar geleden. Straks dus de sessie met de psychiater. In mijn gedachten ga ik naar een mij totaal vreemd persoon... maar wellicht is het net andersom... en ga ik als totaal vervreemd persoon naar iemand die mij bekend zou moeten zijn maar het niet is. Nog een positief nootje is dat ik wel even rust ervoer bij het planten gieten bij mijn vrienden tijdens hun afwezigheid en dat geeft me een scheut van pijn... want de ene afwezigheid is erger dan die van de ander... ik kan de gedachte nog steeds niet verdragen dat hij weg is uit dit leven. En dat twee mensen die mekaar zo lief waren op die manier uit elkaar gescheurd werden. Ik ben dus duidelijk nog niet geheel vervreemd van mezelf als ik dat nog voelen kan.
Ik ben me er vanmorgen van bewust geworden, (ik was net wakker) dat ik niet meer vertel wat werkelijk speelt. Toch uit angst om een 'veroordeling'? Wellicht. Er speelt in feite niets meer, tenzij je dat overlappende, alles overspoelende gevoel van leegte en zinloosheid bedoelt. Ik besefte plots dat ik door gebrek aan lichtheid, door gebrek aan ergens toch een beetje 'geluksgevoel' nog dieper de put in geraakte, mezelf nog meer alleen zette. Vanmorgen besefte ik opnieuw dat ik moest laten zijn wat is... dan komt er rust, dan kan de boel helen, dan komt er ook opnieuw, misschien niet meteen, ruimte vrij. Dan voelt de zinloosheid niet langer zo zinloos. Geduld hebben... en ondertussen laten zijn wat is, dàt is belangrijk. Al enkele avonden voel ik me na het lezen of een film bekijken opnieuw beroerd, heel ellendig en donker, wellicht omdat het op zulke momenten niet langer verdrongen kan worden. Sinds enkele avonden denk ik weer aan de verloren zoons... hoe moet ik ze anders noemen? En hoe kan ik er ooit anders mee omgaan dan zoals ik er nu mee omga? Hoe ga ik er dan nu mee om? Ik probeer verder te leven maar het leven voelt geen leven, ik voel me levend dood... en buiten enkele uitzonderlijke momenten of korte perioden, is er sindsdien nog niet veel veranderd. Wellicht heeft het ziek zijn er ook geen goed aan gedaan, dat zet me, zo voelt het toch, weer terug bij 'af'. Stilaan terug opbouwen... van een leven zonder ze... Het nare is dat ik daardoor ook het andere contact niet meer zo voel... noch met mijn dochters, noch met vrienden, zelfs niet eens met het kleinkindje dat ik wel zie. Soms komt er wel onverwacht wat door het schild van levensloosheid heen... en dan wordt het rustig van binnen en voelt het vredig. Meestal echter is alles rondom me grijs, en voel ik amper wat.
Het overigens mooi geschreven boek (thriller) is uitgelezen. Dus opnieuw vier uurtjes gerust. Ik wil straks nog even douchen. Net na het lezen voelde ik me goed... maar dan duwt de realiteit me opnieuw in een donkere, sombere hoek. Als ik fysiek beter ben, zal dat hopelijk anders worden. Ik merk dat ik de woorden schrijf zonder werkelijk hoop te voelen. Ik geloof het niet meer. Ik zou al blij zijn met opnieuw flitsen geluk, al zijn het dan zulke korte momentopnames. Dat deze nu ontbreken, maakt het allemaal nog donkerder. De prijs van ook nog lichamelijk ziek zijn. Ik hou me maar rustig bezig... met gedachten op 'nul'.
Sorry... maar ben nu even zeer donker en somber... Vandaag begon die vreselijke aangezichtspijn weer waar geen pijnstiller wat tegen vermag. Alleen rondhuppelen als een soort van nar.
Goed dat ik iets waar ik tegenop zie liet volgen door iets wat ik normaal gezien wel leuk vind.
Het is moeilijk om jezelf er voortdurend toe te dwingen stappen te zetten... Het is ook niet al-tijd goed dat te doen... dàt moet je dan ook trachten uit te zoeken, er een evenwicht in proberen te vinden. Gissen en gokken... Zoals bij die ene uitstap die ons beiden deugd deed... We zouden die nog een stuk of wat keer herhalen... Echter ik was vergeten hoe het enkele dagen later alweer voelt... als een enorm obstakel, om nog maar te organiseren... om toch iets voor te bereiden... om vroeger op te staan... zodat je tijdig de trein kan halen... om er simpelweg nog maar aan te denken. Alleen het weten dat het misschien van binnen de boel tijdelijk lichter maakt, hou ik voor ogen, zodat ik dààr alvast moed uit kan putten... terwijl het uiteraard niet zeker is dat we er opnieuw deugd aan zouden beleven... Echter die laatste gedachte is bijzaak... zo moet je niet denken of niets zal nog ooit lukken.
Ik vertel. Zinnen. Een verzameling van woorden. Onderwerp, werkwoord en lij-dend voorwerp. Een zin... en nog meer zinnen. Ik vertelde bespottelijke zaken. Ik vertelde van de rouw die er al geen meer is. Ik vertelde van onze uitstap. Ik vertelde. Ik had net zo goed niets kunnen vertellen. Veel verschil had het niet uitgemaakt;
Zo licht uitgedrukt
Vandaag kreeg ik twee mailtjes... en eentje ervan deed me heel goed... het kwam van een goede vriendin. Blij dat ze terug thuis is... blij met het vertrouwen... met dat stukje zorgen dat ik mocht. 
Is het daarom dat ik vandaag zin heb in droge, gekookte aardappeltjes en géén ratatouille meer? Omdat het in mijn hoofd al voldoende 'ratatouille' is. En de gevoelens zijn al net zo'n mengeling en mix van allerlei ingrediënten in één pot nat... pfff. Ik wil alles kunnen scheiden, droge aardappeltjes, een plakje vis erbij, een hoopje groenten... en ik hoop dat mijn brein ook weer geordend kan worden én mijn gevoelens... 
Op dagen als de afgelopen dagen verlies ik de grond onder mijn voeten. Zovele gedachten en geschreeuw in me... ik hou ze bijna niet meer op afstand. 
Diezelfde avond vernam ik het nieuws over de bomaanslag... maar pas gisteren vernam ik nog een ander drama naast dit drama. Het is gruwelijk en zo laf. Al die jongeren, kinderen nog... Het is onvoorstelbaar tot welke wreedheid het wezen dat zichzelf mens noemt in staat is.
... mijn jongste koos voor een eclair en een berliner bol, ik koos eveneens voor een berliner bol en een mattentaartje. 
Als ik nog zou kunnen huilen, huilde ik nu een uur of langer . Maar ik kan niet meer huilen. Slechts tranen die in mijn ogen komen. Ik kreeg net het bericht dat we niet afgesneden worden van de voordelen...
Ik ben nogal in een sarcastische bui wanneer ik opmerk dat ik hoop niet de hele vakantie 'weg' te zijn... waarmee ik bedoel dat gevoel van vervreemding dat nog steeds erger is dan voor mijzelf toelaatbaar en draaglijk. Het is meer dan hinderlijk... alsof ik de hele tijd iemand anders ben en als een geest boven mijn omhulsel meekijk wat ik doe, schrijf, zeg... Ik ontdek positieve noten... of nootjes die me echter door dat gevoel van vervreemding meer dan Syberisch koud schijnen te laten.
Ik ben me er vanmorgen van bewust geworden, (ik was net wakker) dat ik niet meer vertel wat werkelijk speelt. Toch uit angst om een 'veroordeling'? Wellicht. Er speelt in feite niets meer, tenzij je dat overlappende, alles overspoelende gevoel van leegte en zinloosheid bedoelt. Ik besefte plots dat ik door gebrek aan lichtheid, door gebrek aan ergens toch een beetje 'geluksgevoel' nog dieper de put in geraakte, mezelf nog meer alleen zette. Vanmorgen besefte ik opnieuw dat ik moest laten zijn wat is... dan komt er rust, dan kan de boel helen, dan komt er ook opnieuw, misschien niet meteen, ruimte vrij. Dan voelt de zinloosheid niet langer zo zinloos.
