Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
25-07-2011
275. Een beetje kunnen lachen
Zelfs tijdens een ontspannend uitje kon ik er mijn gedachten bijna niet bijhouden... Het voelde of het hele leven een brij werd vol ellende, één grote nachtmerrie... één poel van angst en dreiging. Ik ken het verschijnsel wel, het komt door een opeenvolging van nare, verdrietige, ingrijpende, verschrikkelijke gebeurtenissen. Eerst de zelfdoding van iemand die me nauw aan het hart lag en toen de hallucinante aanslagen in Oslo en op het eiland. Je bent niet eens bekomen van de ene ramptijding en de andere dient zich al aan en het doet er heus niet toe dat ik geen van de jongeren ken... Ik kan me net iets te goed indenken wat de angst betreft, de pijn erna. En dan het verscheurende verdriet van ouders, familie, broers, zussen, vrienden die zulk drama moeten meemaken. Ik doe veel moeite om het van me af te houden omdat het zinloos is me door de hele ellende nog beroerder te voelen, ik help daar namelijk niemand mee. Natuurlijk weet ik dat ik er zal over moeten praten of het blijft me achtervolgen... dagen, weken, maanden... jaren. Het zal opnieuw beter zijn als ik er met de psychiater over kan praten. Al praat ik er ook over met mijn jongste omdat het haar ook erg aangrijpt. Er is nog iets anders dat een schok gaf, ... het besef dat ze op een haar na net zelf in dat land had kunnen verblijven. Ik weet maar al te goed hoe zij zich dan zou gevoeld hebben... en ikzelf... kilometers van haar vandaan. Ik kreeg tijdens dit jaar een voorproefje van hoe het voelt wanneer zij ziek is in het buitenland en ik machteloos in dit land ben... Gelukkig is er de mobiele telefoon zodat ze tenminste berichtjes kon sturen die ik kon beantwoorden en haar moed inpompen, steun en troost geven waar ze daar zowat volledig van verstoken was. Ze had de pech te vertoeven in een niet zo meevoelend gezelschap... Verder vrees ik dat ik door de gebeurtenissen, de dood van die me nauw aan het hart ligt en de aanslagen een soort déja vu heb... De dag dat mijn vader overleed... iets erna die hele affaire Dutroux... Ik herinner me nog hoe ik bij een arts in de spreekkamer zat en buiten de mensen hoorde scanderen, roepen, schreeuwen, wat dan ook... was het toen al een soort 'witte mars' in mijn stad, ik herinner het me niet meer, alleen dat gescandeer en geschreeuw... Twee drama's die in elkaar vloeiden en mij wegbliezen uit het leven en deden zinken in een poel van onwerkelijkheid, een nachtmerrie die je overdag beleeft. Ook tijdens mijn jeugd is er zoiets gebeurd, ik weet dat ik daardoor twintig jaar na de feiten ze nog niet verwerkt had... net door dat onwerkelijke door destijds drie drama's na elkaar... de ziekte van mijn zus, de beroerte die mijn vader erna kreeg en een kennis die vermoord werd... allemaal op een tijdspanne van enkele maanden. Ik herinner me dat ik niet meer wist hoe ik het had... alles vermengde zich met elkaar en het leek of ik er buiten stond en mee in de vloeistof zat, de brij die alles tot één modderstroom had gemaakt.
Op dagen als de afgelopen dagen verlies ik de grond onder mijn voeten. Zovele gedachten en geschreeuw in me... ik hou ze bijna niet meer op afstand. Het deed me denken aan Dutroux... ook kinderen die hier het slachtoffer werden... Ik vind de gedachte verder onverdraaglijk dat deze kinderen vluchtten en toch werden doodgeschoten... De hel, de nachtmerrie die zij moesten doorstaan... om dan toch nog het leven te laten. Het doet me weer denken aan de bende van Nijvel die ook vluchtende mensen doodschoot... Het doden van anderen, wat zoveel wil zeggen alsof je meent het recht (jouw idee van recht dan wel) in eigen handen te mogen nemen? Dat je meent te kunnen beschikken over een andermans leven... of dood... is zo afschuwelijk... vluchtende mensen... mensen die zich doodsbang in veiligheid willen brengen nog nazitten om ze ook te vermoorden, ja... daar heb ik een oordeel over... Ook wanneer de man ziek is... zal ik nog steeds oordelen dat die daad vreselijk is... al zou de man ziek zijn.
Er is ook een verantwoordelijkheid... een respect voor het leven van de ander... dat zwaar geschonden is... heel erg zwaar. Ik vind het moeilijk mezelf hier volledig duidelijk te maken. Als ik mezelf onder de loep neem, dan zeg ik voor mezelf dat ik de verantwoordelijkheid heb en ook kan nemen zo min mogelijk mensen met bvb mijn stoornis en de gevolgen ervan te belasten. Het zou mooi zijn als ik alles mooi op mijn stoornis schoof en me nergens nog wat van moest aantrekken. Mijn geweten fluistert me in dat ik dan niet goed bezig ben.
Ik denk dat er mensen zijn die niet in staat zijn naar hun geweten te luisteren... en dan besef ik dat zij mogelijk niet in staat zijn zich daardoor te laten leiden... en hoeverre ze dus verantwoordelijk gesteld kunnen zijn voor hun daden. Ook dan zal de daad op zich nog steeds onderhevig zijn aan mijn oordeel... de mens erachter een ander paar mouwen. Al is het vreselijk... om je daarover te moeten buigen als wat gebeurde zoveel pijn en verdriet teweegbracht. Ik ben dus blij dat ik geen advocaat ben of rechter...
Vluchtig denk ik ook aan mijn ex... die zovele keren toen ik nog met hem gehuwd was me dreigde te vermoorden en daarna ook de kinderen... de angst die ik zovele jaren uitstond... en die me nog héél veel jaren achtervolgde in nachtmerries toen ik al gescheiden was van hem. Hij is niet ziek (is dat wel zo als je zulks denkt, voelt,meet?)... hij meende zich alleen een godheid, beter dan de rest van de wereld... hij meende zich zaken te kunnen veroorloven... die niet stroken met de waarde van anderen dan hijzelf. Ja, ik heb daar een oordeel over... ja ik heb ook zijn daad naar mij en later ook naar mijn zoon toe veroordeeld... en wel op die manier dat mijn zoon niet net zulke houding aannam als ik destijds... dat hij meende dat hij de schuldige was omdat zijn vader hem sloeg... !!! De verantwoordelijkheid leggen bij degene die deze draagt, lijkt me hier wel noodzakelijk... daarvoor moet je een gezond oordeel kunnen vellen over de gebeurtenis...
Ja, ik heb een oordeel over mensen die menen anderen hun leven te ontnemen.. ja, dat heb ik... Ik heb het niet over mensen die ziek zijn, lijden aan psychoses of schizofrenie bvb... maar over mensen die hun geweten niet meer 'willen' laten spreken... die zichzelf nooit meer aan een 'zelfonderzoek' WILLEN onderwerpen, waarbij ik er vanuit ga dat ze dat nog wel kunnen.
Ja, er is wellicht ook nog de verantwoordelijkheid van de maatschappij die misschien onrechtstreeks helpt om mensen in een isolement die zowat lijken op een bom nog gevaarlijker te maken... Door bvb te vlug met oordelen klaar te staan... over mensen die met een nog in wezen kleine irritatie naar buiten willen komen (en dus niet met een dààd)... door het oordeel van de mensen dat gaan inslikken waardoor de irritatie nog groter kan worden, de druk op de ketel verhoogd...
Het in staat zijn te oordelen... al was het over wat ethisch verantwoord is en wat niet... blijft toch voor degene die daartoe in staat zijn noodzakelijk?
Ook deze Noorse man kan ziek zijn... Dat zullen ze moeten uitzoeken.
Ooit zei een psycholoog me dat hij mensen niet mocht VERoordelen maar hij bekende dat hij met Hitler het wel heel moeilijk had in die zin...
Ik voor mezelf zal daden veroordelen die niet aan mijn geweten beantwoorden... dat kan zowel over mijn eigen daden gaan als die van anderen.Wanneer we niet meer oordelen over onze daden of over anderen... waar gaan we dan naartoe, vraag ik me af? Bandeloos leven? Normeloos, waardeloos? Oordelen vormen... lijkt me gezond... en nodig... Een oordeel vormen over iets. Wanneer we daar niet meer in slagen... wordt het mijn insziens erg gevaarlijk. Dan gebeurt toch precies wat is gebeurd in Noorwegen o.a.?
We zijn mensen... met emoties... dat er mensen elders op de wereld worden verkracht, gemarteld, vermoord... treft ons, raakt ons... moeten we ons er geen oordeel over vellen? Het laten passeren... dan ontstaan geen verdragen van mensenrechten, rechten van kinderen... enz...
Ach, mijn uitleg hier is maar een fragment van nog veel meer... en zeker draag ik de waarheid niet .. maar bedenkingen... zolang we blijven nadenken over... en kunnen oordelen over wat overeenkomt met waarden... met normen... ons geweten kunnen laten spreken... of een mix van dat alles...
Diezelfde avond vernam ik het nieuws over de bomaanslag... maar pas gisteren vernam ik nog een ander drama naast dit drama. Het is gruwelijk en zo laf. Al die jongeren, kinderen nog... Het is onvoorstelbaar tot welke wreedheid het wezen dat zichzelf mens noemt in staat is. De ergste straf is zeker niet de doodstraf... ik vind de doodstraf bovendien net zo goed moord al lijkt daar niet iedereen zo over te denken. Ik denk dat de ergste straf zou zijn moest(en) de dader(s) zich bewust worden van wat ze deden... beseffen hoe wreed en onmenselijk ze waren, al het leed dat ze anderen bezorgden... en dit feit en gevoel moeten meedragen alle levensjaren die hen nog resten. Degene die het niet overleefden... komen er niet mee terug... maar een onbewogen, niet tot enig spijt in staat zijnde dader... zal het leed zeker niet verzachten. Dat doet pijn, te beseffen wat er is gebeurd, de angst, de gruwel, de nachtmerrie en al die gezinnen en families die getroffen zijn... In diezelfde zin moet ik dan ook denken aan mensen die dit dagelijks moeten meemaken... waarbij het einde nog niet in het zicht is. Ik sliep slecht vannacht maar vind dit door deze gebeurtenissen niet eens verwonderlijk... en dan valt het feit dat ik er slecht van sliep volledig in het niet bij wat de getroffen families moeten meemaken. Zoveel kaarsjes wil ik voor ze branden de komende dagen...
Moeten we allemaal clown spelen en alleen maar vrolijkheid kwelen? Is het niet geoorloofd iets anders dan geluk ten toon te spreiden? Sluiten we onze ogen voor menselijk lijden? Want niets maar dan ook niets mag onze persoonlijke sfeer verpesten zo dumpen we ten lange leste die mensen die het niet meer zien zitten... ze moeten hun donkere, zwarte gevel maar helemaal alleen witten daarom heeft ook vorige week weer iemand een einde gemaakt aan zijn leven omdat zijn weerstand en zijn energie om altijd vrolijkheid voor te geven het heeft begeven... Was de angst er niet geweest dat hij niet over zorgen en pijn mocht spreken in zijn leven... dan was hij nu misschien nog in leven.
Ik huil en schreeuw het uit... laat ze spreken zodat het taboe wer-kelijk kan breken en ze niet in stilte uit dit leven stappen door net iets té veel klappen.
Reik ze de hand of tenminste je luisterend oor oordeel toch niet zo lichtzinnig... maar bied... stil maar begripvol gehoor.
Het was goed er te vertoeven... rust tijdens de reis... lezend in een tijdschrift. Het is de eerste keer sinds jaren dat we vroeg vertrokken. Ook al voelde ik die ochtend opnieuw weerstand... het was goed dat ik het besluit al had genomen, voorzieningen had getroffen. Twee appels spoelen, klaar voor de picnic voor de volgende dag. Twee flesjes water voor ieder. Een tijdschrift voor de reis. De tickets, wat geld... Een uitstap naar wind, geruis en gedonder, ruimte... het heeft me meerdere keren in mijn leven geholpen de ergste ontreddering te verzachten. Ik haal het terug... met er hier over te vertellen... We verlieten de trein met regen... Eenmaal één straat ver, was er van regen niets meer te bekennen... de zon kwam en bleef...! We genoten... op een stille, eenvoudige manier... We kwamen langs een Indisch winkeltje... genoten van de spontane hartelijkheid van de mensen daar... en van wat we er zagen. Mijn jongste vond er hele leuke kledij en omdat zij in solden in onze contreien nog niets had uitgezocht, vond ik het niet erg dat ze daar een leuke outfit vond, eveneens met een mooie promotie... Ikzelf vond er schoenen met een grote korting, leuke en goed zittende, ...vooral dat laatste is zulke ramp dat ik amper schoenen aankan... Fijn om te weten dat ik voortaan opnieuw ook wat feestelijkers kan aantrekken... wanneer we ergens te voet naartoe moeten.
We dronken ergens een kop koffie en een frisdrank voor we onze dag daar begonnen... en omdat het er gezellig was en de bediening goed, degene die ze verzorgden vriendelijk, wilde ik me ook wagen aan een lekker etentje later op die dag. Vorig jaar was het een miskleun van formaat toen ik mijn dochter en mezelf wilde trakteren op een etentje. Het was er niet duur.. maar jeetje wat maakte ik erna zonde van het geld dat ik van ons kleine budget betaalde aan wat ik hield voor een lekkere traktatie... het was grotendeels diepvries... bah. Daarom vroeg ik in de gelegenheid waar we dit jaar ons kopje koffie en frisdrank gebruikten of ze er vers eten serveerden, dus geen diepvries. Het werd me verzekerd en wat ik zag , stelde me ook gerust. We zouden er later op de dag terugkomen en een hoofdgerecht met vis nemen, een glaasje wijn erbij, mijn dochter een frisdrank. Het was héérlijk én vers..! Omdat we ons hielden aan alleen een voorgerecht was het ook best te doen met de prijs wat betreft een extra traktatie voor onze vakantie.
Voor het zover was, maakten we een wandeling over het strand waar het zowat verlaten was... schelpen voor de vriend die maanden geleden overleden is... en voor haar die achterbleef... Degene die onlangs om het leven kwam... bande ik de hele dag uit mijn gedachten... omdat de pijn te hevig was... om verschillende redenen... vooral om de wreedheid van het leven...
We bezochten een plaats die vooral mijn jongste al heel lang wilde bezoeken... Ook daar was het op een rustige manier fijn. Daarna, kwam de zon zeer sterk door... en omdat ik stilaan heel erg moe begon te worden, gingen we zitten op een bank met zicht op wandelende mensen en de zee... Ik geloof dat we er bijna een uur genoten... soms met de ogen dicht om te rusten... en ons alleen te focusten op het geruis van de golven. Toen we een uur later verder wandelden waren er enkele leuke evenementen, niet te veel, niet te druk... net goed... Wat ons ook heel veel deugd heeft gedaan, was de niet heel lange wandeling in de duinen... de rust daar, het gekrekel, op de achtergrond het geruis van de zee. We namen de tijd... om te genieten...
Om zeker nergens te moeten haasten, hoe minder druk op me, hoe beter ik eruit kom... weet ik ondertussen, (al had ik medicamenten bij, want je weet nooit, als de pijn erg komt opzetten of de rillingen) zijn we ook op tijd afgezakt naar het eethuis. Zo konden we ook daar genieten van de maaltijd zonder angst die ene trein te missen die door bepaalde voordelen ook voor minder druk zorgt. Het was lekker... en we babbelden na van de heerlijke dag die we hadden. Ik had me voorgenomen voor we terug de trein op zouden gaan, we ons iets zouden uitkiezen bij een bakkertje dat we onderweg ontdekten, een 'dessert' voor op de trein... goedkoper dan een dessert in het restaurant en vooral ook leuk omdat we het tijdens de treinreis op konden smullen. We kozen ieder twee stuks ... mijn jongste koos voor een eclair en een berliner bol, ik koos eveneens voor een berliner bol en een mattentaartje. Het is jaren geleden dat ik nog een Berliner bol at, meer dan dertig jaar geleden zelfs, denk ik... maar mensen... wat waren deze lekker... We hebben er zeg maar van ge-smuld...! Tijdens de treinreis hebben we beiden onze mp3 opgezet, daar was het nu wel het moment voor, het ontspant... en verzet ook je gedachten als je moe bent... We hadden die beiden opgespaard voor de reis terug... Het is goed dat je daar ongeveer hetzelfde gevoel bij hebt... Ik had voldoende ruimte bovendien om min of meer goed te zorgen voor een rusthouding zodat ik de hele reis kon zorgen voor een maximaal goede houding om spierpijn te voorkomen alvast tot een minimum te herleiden. Af en toe sloot ik mijn ogen. Wanneer we iets aan mekaar wilden vertellen, deden we dat met gebaren of namen even onze oortjes uit... Een van die keren, ontlokte ik door mijn gebarentaal een enorme lachbui bij mijn dochter, waar ik op mijn beurt dan ook van genoot. Het heeft zoveel deugd gedaan... zowel mijn jongste genoot van deze uitstap... en ik eveneens. Het lijkt zo lang geleden... Vandaag komt waar ik niet aan denken wil, terug in mijn gedachten... maar het geeft niet... gisteren was goed... dààr wil ik aan blijven denken... tot het niet meer helpt. Vandaag zal ik ook zoveel mogelijk rust nemen... morgen eveneens... zodat er nog zulke uitstappen kunnen volgen.
We planden het een dag of wat geleden... en 't was een goed idee. Ik geloof dat mijn jongste en ik er meer dan aan toe waren om even alles te vergeten, om eindelijk eens te kunnen ontspannen... Elders gaat dat nu eenmaal gemakkelijker. Ik heb mijn jongste niet verteld hoe het gebeurd is, ik geloofde aanvankelijk nog wat ik in het bericht had gelezen... Later toen een collega vertelde, begon ik bange voorgevoelens te hebben... die eenmaal thuis waar ik meer gegevens kreeg, bewaarheid werden. Ik heb het mijn jongste niet verteld, het zou bij haar wondes openhalen. Toen ze eenmaal terug was, waren mijn tranen weggeveegd want de schok toen ik ontdekte waarvoor ik bang was, was zo groot dat de tranen er niet uitliepen maar uitstroomden... Het was om verschillende redenen of mijn benen onder mijn lijf uitgeschopt werden, alsof de bodem plots verdween. Elk moment dat ik even niet ergens mee bezig ben, komt het ongevraagd opnieuw in mijn gedachten en geeft telkens opnieuw het ondraaglijke gevoel... dat het zo niet hoefde te gaan, dat het onverdraaglijk is dat het zo ging.
Als ik nog zou kunnen huilen, huilde ik nu een uur of langer . Maar ik kan niet meer huilen. Slechts tranen die in mijn ogen komen. Ik kreeg net het bericht dat we niet afgesneden worden van de voordelen... Een uur of wat ervoor... kreeg ik echter een andere rampstijding... ik kan het niet geloven en ik heb het er enorm moeilijk mee. Iemand die me nauw aan het hart lag, is dood... Ik word als een stuiterbal alle kanten uitgegooid... zo voelt het. De sessie... ja de sessie... bij de psychiater... ik weet het allemaal niet meer zo goed... ik ben gewoon moe en moet dringend uitwaaien daar op het strand met de zeewind in mijn haren. Wat ben ik moe. Waaraan hou ik me vast? Sorry... vandaag zie ik me geen bezoekjes meer afleggen... morgen... morgen kom ik jullie allemaal groeten. sorry sorry. Ik kan even niet meer.
Ik ben nogal in een sarcastische bui wanneer ik opmerk dat ik hoop niet de hele vakantie 'weg' te zijn... waarmee ik bedoel dat gevoel van vervreemding dat nog steeds erger is dan voor mijzelf toelaatbaar en draaglijk. Het is meer dan hinderlijk... alsof ik de hele tijd iemand anders ben en als een geest boven mijn omhulsel meekijk wat ik doe, schrijf, zeg... Ik ontdek positieve noten... of nootjes die me echter door dat gevoel van vervreemding meer dan Syberisch koud schijnen te laten. Via een ander medium ben ik met iemand aan de praat geraakt... en ook het bezoekje aan mijn dochter en kleindochter samen met mijn jongste lijkt nu al een jaar geleden. Straks dus de sessie met de psychiater. In mijn gedachten ga ik naar een mij totaal vreemd persoon... maar wellicht is het net andersom... en ga ik als totaal vervreemd persoon naar iemand die mij bekend zou moeten zijn maar het niet is. Nog een positief nootje is dat ik wel even rust ervoer bij het planten gieten bij mijn vrienden tijdens hun afwezigheid en dat geeft me een scheut van pijn... want de ene afwezigheid is erger dan die van de ander... ik kan de gedachte nog steeds niet verdragen dat hij weg is uit dit leven. En dat twee mensen die mekaar zo lief waren op die manier uit elkaar gescheurd werden. Ik ben dus duidelijk nog niet geheel vervreemd van mezelf als ik dat nog voelen kan.
Ik ben me er vanmorgen van bewust geworden, (ik was net wakker) dat ik niet meer vertel wat werkelijk speelt. Toch uit angst om een 'veroordeling'? Wellicht. Er speelt in feite niets meer, tenzij je dat overlappende, alles overspoelende gevoel van leegte en zinloosheid bedoelt. Ik besefte plots dat ik door gebrek aan lichtheid, door gebrek aan ergens toch een beetje 'geluksgevoel' nog dieper de put in geraakte, mezelf nog meer alleen zette. Vanmorgen besefte ik opnieuw dat ik moest laten zijn wat is... dan komt er rust, dan kan de boel helen, dan komt er ook opnieuw, misschien niet meteen, ruimte vrij. Dan voelt de zinloosheid niet langer zo zinloos. Geduld hebben... en ondertussen laten zijn wat is, dàt is belangrijk. Al enkele avonden voel ik me na het lezen of een film bekijken opnieuw beroerd, heel ellendig en donker, wellicht omdat het op zulke momenten niet langer verdrongen kan worden. Sinds enkele avonden denk ik weer aan de verloren zoons... hoe moet ik ze anders noemen? En hoe kan ik er ooit anders mee omgaan dan zoals ik er nu mee omga? Hoe ga ik er dan nu mee om? Ik probeer verder te leven maar het leven voelt geen leven, ik voel me levend dood... en buiten enkele uitzonderlijke momenten of korte perioden, is er sindsdien nog niet veel veranderd. Wellicht heeft het ziek zijn er ook geen goed aan gedaan, dat zet me, zo voelt het toch, weer terug bij 'af'. Stilaan terug opbouwen... van een leven zonder ze... Het nare is dat ik daardoor ook het andere contact niet meer zo voel... noch met mijn dochters, noch met vrienden, zelfs niet eens met het kleinkindje dat ik wel zie. Soms komt er wel onverwacht wat door het schild van levensloosheid heen... en dan wordt het rustig van binnen en voelt het vredig. Meestal echter is alles rondom me grijs, en voel ik amper wat.
Het overigens mooi geschreven boek (thriller) is uitgelezen. Dus opnieuw vier uurtjes gerust. Ik wil straks nog even douchen. Net na het lezen voelde ik me goed... maar dan duwt de realiteit me opnieuw in een donkere, sombere hoek. Als ik fysiek beter ben, zal dat hopelijk anders worden. Ik merk dat ik de woorden schrijf zonder werkelijk hoop te voelen. Ik geloof het niet meer. Ik zou al blij zijn met opnieuw flitsen geluk, al zijn het dan zulke korte momentopnames. Dat deze nu ontbreken, maakt het allemaal nog donkerder. De prijs van ook nog lichamelijk ziek zijn. Ik hou me maar rustig bezig... met gedachten op 'nul'.
Nog enkele dagen en ik heb -nadat vorige week twee sessies wegvielen door vakantie van de psychiater- opnieuw een sessie. Omdat er in deze week ook een feestdag valt, wordt de tweede sessie geannuleerd. Dat maakt het allemaal nog hachelijker. Meestal wanneer ik zoals nu het gevoel heb dat het een maand geleden is dat de vorige sessie plaatsvond (ook al is dat niet zo) , gaat de eerstvolgende sessie zowat volledig verloren door een sterk gevoel van niet aanwezig zijn. De tweede sessie diezelfde week maakt dat meestal goed. Nu echter valt die tweede in de feestdag. Het zij zo.
Deze week vallen enkele beslissingen... die het leven van mijn jongste en mezelf nog meer kunnen bemoeilijken of wanneer ze positief uitvallen, alvast geen extra druk geven. Het is niet fijn om steeds afhankelijk te zijn van de goodwill van anderen om niet te zeggen dat het soms beangstigend is. Het biedt je alvast geen enkele houvast...
Lang droomde ik ervan dat het ooit anders zou worden... al mijn inspanningen ten spijt werd het nog erger. Ook dat 'zij zo'...
Je kan vechten... maar niet wanneer je niet meer weet waartegen. Het is dan slechts een verlies van energie. Energie die al zo miniem is.
Het gaat me al stukken beter, wat het fysieke betreft toch, ik voel me niet meer ziek en ik kijk wel uit om de eerste dagen nog ergens in te vliegen al kon ik bijna niet aan de verleiding weerstaan toen ik de was ophing in de tuin vanmiddag. Daar zag ik onkruid, en daar een wildgroei van klimop en daar kon ik best meteen wat snoeien... tot ik voelde hoe zwak en slap ik me voelde. Al bevend ben ik even later op de sofa gaan liggen, vervolgens een glas fruitsap gedronken en een geschilde peer verorberd. Daarna las ik verder in de spannende thriller die ik gisteren begon. Eten hoefde ik niet te koken, er was nog over van eergisteren en mijn jongste bakte er vegetarische balletjes bij. Ik kon non-stop rusten tot nu... en dat is dus inmiddels vier uurtjes. Na dit blogje zet ik de rust verder wat niet eens moeilijk is omdat ik nog ontzettend moe voel. Tussendoor maakte ik ook nog alle badkamertegels schoon met een tandenborstel (de voegjes dus). Dat gaat goed maar ook daarna voelde ik hoe ik nog niet aan mijn minimale fitgraad ben... want spierpijnen en bevende ledematen waren ook toen het gevolg. In de garage bij het wasgoed uithalen, heb ik ook daar wat aan kant gezet... kleine dingetjes maar ze geven je wel een goed gevoel... beetje bij beetje komt alles wat dringend is toch wel in orde. Verder wil ik niet meer denken aan mijn leven... om paniek en angst of nog dieper dan dieper vallen te vermijden. Mijn jongste is vandaag ontzettend creatief bezig... ik vind dat ze talent heeft... en ik ben blij voor haar want ik weet dat ze net als ik vroeger geniet van een gevoel van voldoening als ze het resultaat aanschouwt erna... Ik zag haar glunderen... en wat ik toen opperde... noemde zij een strak plan...
261. Geen nood meer aan hun lijst met 'beschuldigingen, vooroordelen, negaties'...
Het lijkt de goede kant op te gaan. Ik voel me weer meer helder dan zovele dagen ervoor. Het vervreemdende, onwezenlijke wijkt eindelijk.
Ik denk aan het berichtje dat ik gisteren kreeg als antwoord op mijn berichtje dat ik de rekening pas gisteren kon betalen omdat ik de vorige dagen niet in staat was me naar de bank in de stad te begeven omdat ik opnieuw ziek voelde. Was er nu in de buurt een filiaal dan zou ik het nog geprobeerd hebben maar dat is nu niet zo. Ik weet dat ik het erger maak door toch te proberen naar de stad te gaan. Ik kon binnenshuis amper op mijn benen blijven staan, hoe zou het er dan aan toe gaan als ik twee kilometer ver moest gaan? Het antwoordje dat ik kreeg, was dat het voor haar niet uitmaakte maar wel voor haar vriend, mijn schoonzoon dus. Ik begreep niet dat hij niet begreep dat het moeilijk is om naar een bankkantoor te gaan als je niet in orde bent. Het voelde als de zoveelste negatie van wat is...
Het was bovendien niet mijn wens dit alles zo te regelen, ik hang precies om zulke zaken te voorkomen liever niet af van anderen... zelfs niet om een korting van enkele procenten te bekomen. Ik was die dag echter nog niet helemaal hersteld van het ziek zijn dat volgde op het opruimen van garage en had me misschien daardoor in die suffe toestand gemakkelijker laten vermurwen. Als ik had vermoed dat ik diezelfde dag naar een kantoor moest stappen om meteen het bedrag terug te storten, dan was ik er helemaal niet op ingegaan. Ik weet immers sinds enkele jaren dat het risico op ziek zijn groot is.
Het kwetst wanneer mensen wat ze inmiddels kennen, negeren, daarom zeg ik amper nog wat van mijn gezondheidstoestand tegen wie dan ook, buiten mijn jongste die het ziet en mijn psychiater en op dit blog.
De enkele keren dat ik ze er dan bijna noodgedwongen toch over vertel, krijg je precies door zulke reacties meteen een argument om dat in de toekomst maar beter niet meer te doen, ik maak het voor mezelf alleen nog zwaarder, door de pijn die hun negatie me geeft of door nare enggeestige gevolgtrekkingen die ik hoe dan ook verneem...
Korting of niet, volgende keer betaal ik met plezier de volle pot... zo hoef ik me tenminste al die dagen dat ik ziek ben niet nog ellendiger te voelen door de druk die er op me gelegd wordt, door onbegrip en veroordeling. En waarom moet dat onbegrip en die veroordeling er zijn? Omdat ik zo vlug ziek ben? Denken ze dat ik het leuk vind? Denken ze dat het prettig is om dagen voor een geplande uitstap rust te nemen om het risico op ziek worden die dag uit te sluiten, te voorkomen, tot een minimum te herleiden? Zelfs met het onderzoek in het verschiet, heb ik dat moeten doen, bang om die dag ziek te vallen en al die spanning nogmaals te moeten beleven bij een hernieuwing van die afspraak.
Vorig jaar beloofde ik een uitstapje met mijn jongste en een vriendin van haar, de hele week ervoor dierf ik niets te ondernemen uit angst die dag te begeven. Dat was immers schering en inslag. Een daguitstapje en halverwege ziek worden, misselijk, uitgeput, duizelig, beven van een immense koude die ik niet wegkreeg. En dan die spierpijnen. Je zo beroerd voelen dat je bang bent niet meer thuis te geraken. De buitenwereld waaronder enkele van je kinderen en schoonkinderen zien je echter alleen als je je goed voelt dus geloven ze je niet. Mooie boel.
Dat jaren geleden te moeten voelen, heeft wonden geslagen als hakten ze met vleeshaken in mijn lijf. Want waarom geloofden ze me niet? Ze wisten best dat ik nooit pijn of ziekte zou veinzen en nog liever ellende verbeet dan iemand anders er mee te belasten. Altijd lachen, altijd opgewekt... tot ik door hun plotse en vanaf toen niet aflatende miskenning, minachting, veroordeling, misprijzen... instortte.
Wanneer je je enkele dagen na elkaar goed voelt omdat je ervoor en erna goed rustte, geloven ze je nog minder...
Het is vreselijk om telkens met bewijzen te moeten komen... ik werd er moe van en dodelijk ontgoocheld. Omdat ze me niet geloven... Daarom ben ik een echte zwijgende sfinks geworden uit pure zelfbescherming... omdat ik het ongeloof, het onbegrip en de veroordeling van de buitenwereld waaronder enkele van mijn kinderen en hun partners er niet meer bij kon hebben.
Ik heb hun 'lijst met beschuldigingen' niet nodig. Misschien omdat ik zonder nogmaals een lijst met beschuldigingen al berecht werd door mijn zoons... en wel een berechting die alleen stoelt op leugens en laster.
De breuk met ze voelde ook als een breuk in mezelf... sindsdien vind ik minder dan ooit iets van mezelf terug. Van mijn leven leek niets meer overeind te blijven staan. Twee jaar na de breuk met ze (ze vergooiden me) is er iets gebeurd dat verandering bracht. Dubbel. Enerzijds was ik er niet meer, anderzijds kwam er een nieuw wezen dat voor de helft verdoofd leek met af en toe heldere momenten.
Ik weet dat mijn leven sinds de vreselijke gebeurtenissen met mijn drie oudste kinderen toen, vooral na de breuk met mijn twee zoons, nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik besef dat het geen zin heeft om daarover te blijven treuren (dat ik dat leven nooit meer terug zal vinden) maar dat ik verder moet om de jongste en nu ook weer om de oudste en om dat kleine ukje. Maar ik werd een robot. Een zielloos wezen.
260. ANGST voor minimaliseringen, miskenningen, foute beoordelingen, onbegrip...
Telkens wanneer ik hier de deur uitga, doe ik een harnas om... een camouflagepak. Ik maak mijn wimpers een beetje bruin, ik hang de oorhangertjes die ik kreeg als een soort talisman in mijn oren, en doe een armband met stenen om... Ik trek mijn vertrouwde plunje aan. Dit alles als een soort beschermend aura.
Depressie of niet, ik zal nooit dat schild afbreken, met andere woorden, de buitenwereld inkijk geven en middelen om mijn fragiele binnenkant nog meer te (k)raken.
Ik besef dat net het make up aanbrengen al is het licht, oorhangers in, een armband om ook kunnen uitgelegd worden als 'zo'n vaart zal het wel niet lopen met haar geestelijke gezondheidstoestand, ze ziet er immers niet uit als een depressieve die volgens hun bekrompen gedachtengang geen aandacht besteden aan hun uiterlijk'. Nu ik ook niet als ik binnenshuis vertoef maar daar ben ik dan ook 'veilig'... en hoef ik niet angstig en alert te zijn 'bespied' te worden of 'betrapt' op een kwetsbare plek.
Ook wanneer ik s'morgens ons hondje uitlaat, zie ik er niet bepaald uit als een prentje, ongekamde haren vlug bij elkaar gestoken, geen make up en kleding die net niet van een clochard is. Ik loop dan ook zo schuw als een kluizenaar precies langs die paden waar ik niet veel andere menselijke wezens verwacht.
Had ik dat misschien OOK allemaal moeten verklaren aan de arts van de medische controle van de federale overheid? Nog zo'n bekrompen element in onze samenleving. Waarom stoppen ze niet gewoon met zich vast te houden aan clichématige, algemene uiterlijke kenmerken van de doorsnee-depressieveling? Uitzonderingen bevestigen toch de regel ?
Ik geloof dat ik daarin niet alleen ben... Een hele vracht miskenningen... en beoordelingsfouten die iedere zieke mens treffen als een clusterbom. Daarom is er ook zo'n angst voor onderzoek door onbekende artsen, angst voor hun miskenningen en minimaliseringen, voor onbegrip en verkeerde beoordelingen die je nog erger verwonden... als dat nog mogelijk is tenminste. Idioten. Moordenaars.
Het is gelukt, de rekening is betaald, de formulieren gekopieerd en mijn dochter 's inschrijving verstuurd. De geneesmiddelen werden afgehaald en de plantjes van mijn vrienden kregen met veel liefde water... Voor mijn jongste voelde het vreemd omdat zij er nog niet kwam sinds onze lieve vriend gestorven is, voor haar was hij als een vader, de vader die ze nooit had... Voor mij voelde het alsof hij er nog wel was, zeer vreemd maar ik voelde zijn aanwezigheid. Ook ik heb de dagen voor het zover was dat ik de plantjes zou komen gieten, verdriet en pijn gevoeld, het grensde net niet aan paniek. Ik vermoed dat ik angstig was om er alleen te zijn, zonder mijn vriendin, dat zijn afwezigheid dan des te voelbaarder zou zijn. Ik hoefde niet bang te zijn, ik zag hem zo voor me zitten, en ik voelde, zoals ik schreef ook heel sterk zijn aanwezigheid. Toen we erna de deur van ze weer afsloten, voelde ik me rustig en vredig... maar het gemis blijft snijden... dat zal het nog wel een hele tijd doen... Ook omdat het bijna onverdraaglijk voelt dat zij die zo van mekaar hielden zo vlug uit elkaar getrokken zijn door de dood. Hij is een sterretje meer aan de hemel... en ook op aarde zweeft hij rond als een engel die hij ook tijdens zijn leven op aarde was...
De gezondheidsproblemen lijken op bronchitis. Dat maakt dat ik bij het ontwaken niet meer in slaap kwam omdat ik het enorm benauwd had. Ondertussen na enkele koppen koffie en een glas water, een luchtje buiten met mijn hondje, voel ik me wat beter. Gelukkig want ik moet vandaag absoluut die rekening gaan betalen en ook bij mijn vrienden de plantjes begieten. Ik hoop ook de apotheker open te vinden zodat ik de bestelde geneesmiddelen kan ophalen. Daarna ga ik me koest houden en thee zetten. Ofwel glazen water drinken met af en toe ook de weerstand-verhogende druppels erin. En het nieuwe boek wat ik sinds gisterenavond bezig ben te lezen verder lezen. Stoppen ook met me zorgen te maken dat ik niet op tijd terug fit zal zijn om alle reeds betaalde treinritten te kunnen opmaken met leuke trips. Gezien de gezondheidsproblemen kan het niet meer dan 1 max 2 keer per week, zodat er voldoende dagen rust tussen zitten. Ik hoop dat ik dat nog haal anders is het verloren betaald geld. Ik geloof niet dat ik me nog zulke kaarten ga aanschaffen... ik hoopte immers op die manier de dure treinreizen toch iets goedkoper te maken, ik had er echter niet op gerekend dat ik zo lang niet in staat zou zijn een daguitstap te maken.
Het boek dat ik bezig was te lezen, is uit. Net op tijd om zalmmoten te bakken bij spirelli die verrijkt is met prei, kastanjechampignons en pili pili (goed om de bacterieën te doden, toch?) Ik ben dan wel in dat boek uitgelezen maar nog niet uitgeziekt en uitgerust. Ik vervloek het zoveel dagen te verliezen maar weet dat wanneer ik me nog meer verzet het gewoon nog langer duurt. Eén van mijn kinderen kwam net binnen en vond dat ik er vermoeid uitzag. Ik heb de rekening nog niet betaald... zag me daartoe niet in staat. Dat en de apotheker worden dus versast naar morgen. Mijn gezondheid gaat voor en het heeft totaal geen zin om door toch naar buiten te gaan dat herstelproces nog te verlengen. Het is om te huilen dat het weer zover is... minste inspanning 'ziek'... en dan net niet ziek genoeg om helemaal K.O. te zijn, wat het moeilijk maakt om ook rust te houden. Een harde leerschool soms maar het helpt wel... dat je uiteindelijk toch 'zwicht' en 'rust'.. en jezelf voortdurend voorhoudt dat je op deze verstandige manier toch nog een tikkie van vakantiedagen kan genieten... In het andere geval volgt de ene ziekte de andere op of herval ik telkens. Ik zou kunnen huilen maar ik voel me er te beroerd voor... Ik denk niet meer 'morgen is het wellicht beter'... ik denk alleen 'morgen moét ik die rekening betalen en naar de apotheker gaan voor die misschien ook nog in vakantie gaat'. Verder maakte ik een soort van gezonde fruitcoctail van twee bananen, een peer, frambozen-diksap en melk, gemixed... Verder dronk ik een glas fruitsap en water met de weerstandverhogende druppels.
Het heeft me goed gedaan om verder te werken aan dat wat ik mijn levenswerk noem... al is het slechts een uurtje. Tijd om opnieuw rust te nemen. Straks moet ik immers een rekening betalen en nog wat afhalen bij de apotheker. Ik sta zwak op mijn benen. Het is nog steeds tussen ziek en gezond in maar lastig is het omdat het op mijn gemoed gewerkt. Een pot thee maken, en druppels nemen om mijn fysieke weerstand te verhogen. Voldoende fruit maar net nu heb ik amper zin om te eten of te drinken. Rust geeft het me alvast om opnieuw in een boek te duiken, een andere wereld... vitamines voor mijn psychisch welbevinden...
Ook vandaag zal ik een schild om me houden, zodat wat ziek is kan herstellen. Gisteren zei mijn jongste vrij vroeg slaapwel en ik merkte hoe veel zorgen ik me daarom maakte. Ze zei wel dat ze moe was maar ik bleef nog een tijdlang angstig dat ze misschien niet kon praten over wat haar dwars zat. Was er iets naars gezegd via internet? Want daar kwam ze net vandaan. Meestal zegt ze het me wel als er iets kwetsend werd geschreven. Echter er zijn ook momenten dat de boel bij haar vastzit en ze niet eruit weet te halen wat er precies scheelt.
Door al die zorgen en angst dat er iets scheelde, wilde ik naar haar toe gaan maar ondertussen ben ik wel zo wijs om te beseffen dat ik in deze perioden nog gevoeliger ben dan andere keren en nog meer zaken oppik en ook veel angstiger ben, tegen het nachtmerrie-achtige af. Alsof het leven één bedreiging is. Vanmorgen was ik opgelucht toen ze me liet weten eindelijk nog eens goed geslapen te hebben omdat de herrie die hier soms is, haar en mij vaak uit onze slaap haalt.
Op dagen als de afgelopen dagen verlies ik de grond onder mijn voeten. Zovele gedachten en geschreeuw in me... ik hou ze bijna niet meer op afstand. 
Diezelfde avond vernam ik het nieuws over de bomaanslag... maar pas gisteren vernam ik nog een ander drama naast dit drama. Het is gruwelijk en zo laf. Al die jongeren, kinderen nog... Het is onvoorstelbaar tot welke wreedheid het wezen dat zichzelf mens noemt in staat is.
wanneer we ergens te voet naartoe moeten. 
... mijn jongste koos voor een eclair en een berliner bol, ik koos eveneens voor een berliner bol en een mattentaartje. 
We planden het een dag of wat geleden... en 't was een goed idee. Ik geloof dat mijn jongste en ik er meer dan aan toe waren om even alles te vergeten, om eindelijk eens te kunnen ontspannen... Elders gaat dat nu eenmaal gemakkelijker.
Als ik nog zou kunnen huilen, huilde ik nu een uur of langer . Maar ik kan niet meer huilen. Slechts tranen die in mijn ogen komen. Ik kreeg net het bericht dat we niet afgesneden worden van de voordelen...
Ik ben nogal in een sarcastische bui wanneer ik opmerk dat ik hoop niet de hele vakantie 'weg' te zijn... waarmee ik bedoel dat gevoel van vervreemding dat nog steeds erger is dan voor mijzelf toelaatbaar en draaglijk. Het is meer dan hinderlijk... alsof ik de hele tijd iemand anders ben en als een geest boven mijn omhulsel meekijk wat ik doe, schrijf, zeg... Ik ontdek positieve noten... of nootjes die me echter door dat gevoel van vervreemding meer dan Syberisch koud schijnen te laten.
Ik ben me er vanmorgen van bewust geworden, (ik was net wakker) dat ik niet meer vertel wat werkelijk speelt. Toch uit angst om een 'veroordeling'? Wellicht. Er speelt in feite niets meer, tenzij je dat overlappende, alles overspoelende gevoel van leegte en zinloosheid bedoelt. Ik besefte plots dat ik door gebrek aan lichtheid, door gebrek aan ergens toch een beetje 'geluksgevoel' nog dieper de put in geraakte, mezelf nog meer alleen zette. Vanmorgen besefte ik opnieuw dat ik moest laten zijn wat is... dan komt er rust, dan kan de boel helen, dan komt er ook opnieuw, misschien niet meteen, ruimte vrij. Dan voelt de zinloosheid niet langer zo zinloos..gif)
Nog enkele dagen en ik heb -nadat vorige week twee sessies wegvielen door vakantie van de psychiater- opnieuw een sessie. Omdat er in deze week ook een feestdag valt, wordt de tweede sessie geannuleerd. Dat maakt het allemaal nog hachelijker. Meestal wanneer ik zoals nu het gevoel heb dat het een maand geleden is dat de vorige sessie plaatsvond (ook al is dat niet zo) , gaat de eerstvolgende sessie zowat volledig verloren door een sterk gevoel van niet aanwezig zijn. De tweede sessie diezelfde week maakt dat meestal goed. Nu echter valt die tweede in de feestdag. Het zij zo.
Het lijkt de goede kant op te gaan. Ik voel me weer meer helder dan zovele dagen ervoor. Het vervreemdende, onwezenlijke wijkt eindelijk. 
Telkens wanneer ik hier de deur uitga, doe ik een harnas om... een camouflagepak. Ik maak mijn wimpers een beetje bruin, ik hang de oorhangertjes die ik kreeg als een soort talisman in mijn oren, en doe een armband met stenen om... Ik trek mijn vertrouwde plunje aan. Dit alles als een soort beschermend aura. 
Het is gelukt, de rekening is betaald, de formulieren gekopieerd en mijn dochter 's inschrijving verstuurd. De geneesmiddelen werden afgehaald en de plantjes van mijn vrienden kregen met veel liefde water... 
De gezondheidsproblemen lijken op bronchitis. Dat maakt dat ik bij het ontwaken niet meer in slaap kwam omdat ik het enorm benauwd had. Ondertussen na enkele koppen koffie en een glas water, een luchtje buiten met mijn hondje, voel ik me wat beter. Gelukkig want ik moet vandaag absoluut die rekening gaan betalen en ook bij mijn vrienden de plantjes begieten. Ik hoop ook de apotheker open te vinden zodat ik de bestelde geneesmiddelen kan ophalen. Daarna ga ik me koest houden en thee zetten. Ofwel glazen water drinken met af en toe ook de weerstand-verhogende druppels erin.
ik hoopte immers op die manier de dure treinreizen toch iets goedkoper te maken, ik had er echter niet op gerekend dat ik zo lang niet in staat zou zijn een daguitstap te maken. 
Het heeft me goed gedaan om verder te werken aan dat wat ik mijn levenswerk noem... al is het slechts een uurtje. 
