Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
16-07-2011
260. ANGST voor minimaliseringen, miskenningen, foute beoordelingen, onbegrip...
Telkens wanneer ik hier de deur uitga, doe ik een harnas om... een camouflagepak. Ik maak mijn wimpers een beetje bruin, ik hang de oorhangertjes die ik kreeg als een soort talisman in mijn oren, en doe een armband met stenen om... Ik trek mijn vertrouwde plunje aan. Dit alles als een soort beschermend aura.
Depressie of niet, ik zal nooit dat schild afbreken, met andere woorden, de buitenwereld inkijk geven en middelen om mijn fragiele binnenkant nog meer te (k)raken.
Ik besef dat net het make up aanbrengen al is het licht, oorhangers in, een armband om ook kunnen uitgelegd worden als 'zo'n vaart zal het wel niet lopen met haar geestelijke gezondheidstoestand, ze ziet er immers niet uit als een depressieve die volgens hun bekrompen gedachtengang geen aandacht besteden aan hun uiterlijk'. Nu ik ook niet als ik binnenshuis vertoef maar daar ben ik dan ook 'veilig'... en hoef ik niet angstig en alert te zijn 'bespied' te worden of 'betrapt' op een kwetsbare plek.
Ook wanneer ik s'morgens ons hondje uitlaat, zie ik er niet bepaald uit als een prentje, ongekamde haren vlug bij elkaar gestoken, geen make up en kleding die net niet van een clochard is. Ik loop dan ook zo schuw als een kluizenaar precies langs die paden waar ik niet veel andere menselijke wezens verwacht.
Had ik dat misschien OOK allemaal moeten verklaren aan de arts van de medische controle van de federale overheid? Nog zo'n bekrompen element in onze samenleving. Waarom stoppen ze niet gewoon met zich vast te houden aan clichématige, algemene uiterlijke kenmerken van de doorsnee-depressieveling? Uitzonderingen bevestigen toch de regel ?
Ik geloof dat ik daarin niet alleen ben... Een hele vracht miskenningen... en beoordelingsfouten die iedere zieke mens treffen als een clusterbom. Daarom is er ook zo'n angst voor onderzoek door onbekende artsen, angst voor hun miskenningen en minimaliseringen, voor onbegrip en verkeerde beoordelingen die je nog erger verwonden... als dat nog mogelijk is tenminste. Idioten. Moordenaars.
Het is gelukt, de rekening is betaald, de formulieren gekopieerd en mijn dochter 's inschrijving verstuurd. De geneesmiddelen werden afgehaald en de plantjes van mijn vrienden kregen met veel liefde water... Voor mijn jongste voelde het vreemd omdat zij er nog niet kwam sinds onze lieve vriend gestorven is, voor haar was hij als een vader, de vader die ze nooit had... Voor mij voelde het alsof hij er nog wel was, zeer vreemd maar ik voelde zijn aanwezigheid. Ook ik heb de dagen voor het zover was dat ik de plantjes zou komen gieten, verdriet en pijn gevoeld, het grensde net niet aan paniek. Ik vermoed dat ik angstig was om er alleen te zijn, zonder mijn vriendin, dat zijn afwezigheid dan des te voelbaarder zou zijn. Ik hoefde niet bang te zijn, ik zag hem zo voor me zitten, en ik voelde, zoals ik schreef ook heel sterk zijn aanwezigheid. Toen we erna de deur van ze weer afsloten, voelde ik me rustig en vredig... maar het gemis blijft snijden... dat zal het nog wel een hele tijd doen... Ook omdat het bijna onverdraaglijk voelt dat zij die zo van mekaar hielden zo vlug uit elkaar getrokken zijn door de dood. Hij is een sterretje meer aan de hemel... en ook op aarde zweeft hij rond als een engel die hij ook tijdens zijn leven op aarde was...
De gezondheidsproblemen lijken op bronchitis. Dat maakt dat ik bij het ontwaken niet meer in slaap kwam omdat ik het enorm benauwd had. Ondertussen na enkele koppen koffie en een glas water, een luchtje buiten met mijn hondje, voel ik me wat beter. Gelukkig want ik moet vandaag absoluut die rekening gaan betalen en ook bij mijn vrienden de plantjes begieten. Ik hoop ook de apotheker open te vinden zodat ik de bestelde geneesmiddelen kan ophalen. Daarna ga ik me koest houden en thee zetten. Ofwel glazen water drinken met af en toe ook de weerstand-verhogende druppels erin. En het nieuwe boek wat ik sinds gisterenavond bezig ben te lezen verder lezen. Stoppen ook met me zorgen te maken dat ik niet op tijd terug fit zal zijn om alle reeds betaalde treinritten te kunnen opmaken met leuke trips. Gezien de gezondheidsproblemen kan het niet meer dan 1 max 2 keer per week, zodat er voldoende dagen rust tussen zitten. Ik hoop dat ik dat nog haal anders is het verloren betaald geld. Ik geloof niet dat ik me nog zulke kaarten ga aanschaffen... ik hoopte immers op die manier de dure treinreizen toch iets goedkoper te maken, ik had er echter niet op gerekend dat ik zo lang niet in staat zou zijn een daguitstap te maken.
Het boek dat ik bezig was te lezen, is uit. Net op tijd om zalmmoten te bakken bij spirelli die verrijkt is met prei, kastanjechampignons en pili pili (goed om de bacterieën te doden, toch?) Ik ben dan wel in dat boek uitgelezen maar nog niet uitgeziekt en uitgerust. Ik vervloek het zoveel dagen te verliezen maar weet dat wanneer ik me nog meer verzet het gewoon nog langer duurt. Eén van mijn kinderen kwam net binnen en vond dat ik er vermoeid uitzag. Ik heb de rekening nog niet betaald... zag me daartoe niet in staat. Dat en de apotheker worden dus versast naar morgen. Mijn gezondheid gaat voor en het heeft totaal geen zin om door toch naar buiten te gaan dat herstelproces nog te verlengen. Het is om te huilen dat het weer zover is... minste inspanning 'ziek'... en dan net niet ziek genoeg om helemaal K.O. te zijn, wat het moeilijk maakt om ook rust te houden. Een harde leerschool soms maar het helpt wel... dat je uiteindelijk toch 'zwicht' en 'rust'.. en jezelf voortdurend voorhoudt dat je op deze verstandige manier toch nog een tikkie van vakantiedagen kan genieten... In het andere geval volgt de ene ziekte de andere op of herval ik telkens. Ik zou kunnen huilen maar ik voel me er te beroerd voor... Ik denk niet meer 'morgen is het wellicht beter'... ik denk alleen 'morgen moét ik die rekening betalen en naar de apotheker gaan voor die misschien ook nog in vakantie gaat'. Verder maakte ik een soort van gezonde fruitcoctail van twee bananen, een peer, frambozen-diksap en melk, gemixed... Verder dronk ik een glas fruitsap en water met de weerstandverhogende druppels.
Het heeft me goed gedaan om verder te werken aan dat wat ik mijn levenswerk noem... al is het slechts een uurtje. Tijd om opnieuw rust te nemen. Straks moet ik immers een rekening betalen en nog wat afhalen bij de apotheker. Ik sta zwak op mijn benen. Het is nog steeds tussen ziek en gezond in maar lastig is het omdat het op mijn gemoed gewerkt. Een pot thee maken, en druppels nemen om mijn fysieke weerstand te verhogen. Voldoende fruit maar net nu heb ik amper zin om te eten of te drinken. Rust geeft het me alvast om opnieuw in een boek te duiken, een andere wereld... vitamines voor mijn psychisch welbevinden...
Ook vandaag zal ik een schild om me houden, zodat wat ziek is kan herstellen. Gisteren zei mijn jongste vrij vroeg slaapwel en ik merkte hoe veel zorgen ik me daarom maakte. Ze zei wel dat ze moe was maar ik bleef nog een tijdlang angstig dat ze misschien niet kon praten over wat haar dwars zat. Was er iets naars gezegd via internet? Want daar kwam ze net vandaan. Meestal zegt ze het me wel als er iets kwetsend werd geschreven. Echter er zijn ook momenten dat de boel bij haar vastzit en ze niet eruit weet te halen wat er precies scheelt.
Door al die zorgen en angst dat er iets scheelde, wilde ik naar haar toe gaan maar ondertussen ben ik wel zo wijs om te beseffen dat ik in deze perioden nog gevoeliger ben dan andere keren en nog meer zaken oppik en ook veel angstiger ben, tegen het nachtmerrie-achtige af. Alsof het leven één bedreiging is. Vanmorgen was ik opgelucht toen ze me liet weten eindelijk nog eens goed geslapen te hebben omdat de herrie die hier soms is, haar en mij vaak uit onze slaap haalt.
morgen kom ik terug morgen want mijn strenge voornemen is om tot zondag niet in te gaan op eender welke vraag om weg te gaan
morgen kom ik terug en hervind ik het contact met mezelf want ik zal stil liggen en lezen zodat mezelf versnipperd en overal verspreid weer bij elkaar geschraapt zal voelen alleen die begrijpen zullen weten wat ik bedoel
ik ben moeder maar voel het niet omdat ik werd verstoten met brandend zuur werd overgoten
gisteren hield ik een kleine meisje in mijn armen maar ik voelde het niet vandaag maakte ik pasta maar het lijkt wel of een vreemde het maakte maar we eten het daarmee basta
een cd van staat op een zoete pijn... want ik denk aan mijn lieve papa als hij er nog zou zijn was ik er wellicht ook nog meer dan nu want verstoten of vergooien deed hij me nooit hij was liefdevol nooit cru.
Soms word ik er erg angstig van allerlei te merken bij mezelf wat het gevoel geeft dat meer en meer zaken me ontglippen. Ik probeer mezelf gerust te stellen dat het met de depressie te maken heeft. Nog angstiger word ik van de impact momenteel van zelfs de stomste zaken. Neem nu gisterennacht... eindelijk doezelde ik in... tot ik plots wakker schrok, maar werkelijk klààrwakker... nadat ik besefte dat ik wel iets heel bizars gezegd had, zo onnadenkend, zo vreemd, helemaal iets dat niet met mijn manier van doen overeenkomt... Mijn oudste dochter was bezig te koken en ik vroeg haar of ik met iets kon helpen. Ik roerde wat in potten en draaide wat er gebakken moest een keer om... ik goot de pasta af... en toen mijn dochter vroeg ook de worteltjes die stonden te koken, af te gieten, heb ik verbaasd geantwoord 'moet ik ze niet binden dan met zetmeel'? Ik wist nochtans dat ze in water stonden te koken en niet bezig waren te stoven... Ook toen mijn dochter verbaasd reageerde, besefte ik niet welke bizarre opmerking ik had gemaakt. Ik kon er bijna niet meer van slapen... hoe stom dat voorval misschien ook klinkt... maar ik ben er van geschrokken dat ik zelf dàt niet eens meer besefte dat je wortelen in hun kookvocht nu eenmaal niet bindt;.. maar wel als je ze stooft... Het liefst had ik mijn dochter meteen getelefoneerd, midden in de nacht omdat de idee dat door mijn schuld die worteltjes misschien nog steeds in dat water stonden (ze waren voor de volgende dag)... Vanmorgen stuurde ik meteen een berichtje... met een soort van sorry.
Vanmorgen sloeg ik dan weer in paniek toen ik besefte dat volgende maand de psychiater niet één week vakantie neemt zoals deze week maar drie. Echt angst terwijl ik dat anders nooit heb als hij vakantie neemt.
Met wat ze noemen het 'algehele welbevinden' is het eerder belabberd. Ik voel stilaan de moed opnieuw zinken. Een boodschappentochtje gisteren en even vertoeven met dochters en kleindochtertje, ook even schoonzoon weer gezien en ik kwam opnieuw half ziek thuis. De moed is bezig te zinken precies omdat ik hoopte nog meer klusjes te klaren of die ik begon tenminste verder te kunnen doen. Ook uitstapjes... in het verschiet... dat voornemen lijkt op deze manier stuk te springen want hoe moet het als ik bij het minste opnieuw ziek ben? Ook enkele nachten opnieuw wakker gelegen door de pijn veroorzaakt door fibromyalgie. Ik zou moeten rusten maar waarom lukt het me alleen als ik àl ziek ben? Diepe zucht. Ik ga over grenzen, ik weet het zelf en toch kan ik het niet voorkomen of stoppen. Dat heeft te maken met het hernieuwde contact wat ik niet wil opgeven of verminderen.
Vannacht droomde ik van mijn oudste zoon en zijn vriendin en één van hun kindjes. Ze brachten ze ergens in onze stad naar een verjaardagsfeestje wat op zich al vreemd is want er wonen geen vriendjes van ze in onze stad. Ik zag mijn zoon en zijn gezin in de verte... en later kwamen ze me ook nog tegen en mijn zoon reageerde heel vreemd, ik herinner me niet hoé wel dat ik er heel donker uit wakker werd, uit die droom.
Het is avond terwijl ik het gevoel heb dat deze dag niet bestaan heeft. Een onwerkelijk gevoel. De immense vermoeidheid is jammer genoeg niet zo onwerkelijk dat ik ze niet voel. Tot overmaat van ramp vergat ik ook mijn bril en kan ik vanavond mezelf niet in slaap lezen met mijn eigen bril maar een die me een gevoel geeft scheel te zien. Beter dat dan niet in slaap komen.
Eén van mijn jongsten is zo lief om de bril morgen voor mij te gaan halen. Ik ben door de vermoeidheid nog meer nog donkerder dan vanmorgen. Morgen rust nemen, lijkt me geen overbodige maatregel...
Dat er een week geen therapie is, zal er misschien ook niet bepaald goed aan doen.
Ik weet niet waarom of waardoor, maar ik voel me niet zo goed vandaag. Psychisch en in die mate dat er opnieuw nare gevoelens bijkomen. Komt het omdat ik opnieuw geconfronteerd wordt door absurditeiten van instanties naar mensen die van ze afhankelijk zijn toe? Of werd er daardoor onrechtstreeks opnieuw in de wonde van miskenning gepord? Wat echter belangrijk is voor mij, dààr heb ik nog geen nieuws van... nochtans zet het een blok op de vakantie. Het vreet aan me of ik wil of niet.
Het is de nagel op de kop blijkbaar dat ik me daardoor zo rot voel vandaag. Dat gevoel dat ze je geen ogenblik rust gunnen, steeds maar aan je blijven trekken en klauwen. Ze beseffen niet dat er nooit een vakantie is op zulke manier want zelfs tijdens de vakanties worden we 'belaagd'. Wij hebben geen periode dat we in het buitenland zitten of 'gesloten' zijn... daardoor lijkt het wel of we altijd beschikbaar moeten zijn... Natuurlijk besef ik dat ze hun werk moeten doen en ze toch proberen zaken voor je in orde te krijgen. Maar dat gevoel altijd paraat te moeten staan en te moeten zwijgen en slikken... Dan de noodzaak voor mij van afstand, toch één periode op het hele jaar emotionele rust te verkrijgen, die is er niet op deze manier. Gelukkig heb ik jaren geleden geleerd mijn telefoonnummer niet meer te geven... want waar 'zij' slechts enkele uren beschikbaar zijn, draaien ze er zelf hun hand niet voor om je op alle tijden van de dag te telefoneren vaak met een eis erin vervat zowel als je opneemt als op het antwoordapparaat. Ik hoop dat ik vlug antwoord krijg en de hele zooi verder kan laten rusten... Het gaat me niet vandaag.
Of ik voorzichtig genoeg was, dàt zullen we morgen wel merken... maar ik heb toch een flink eind weggewerkt in mijn privé-wildernis ... Bijna twee uur naarstig gewerkt al probeerde ik het 'rustig' te doen (weet niet echt of ik aan de normen voldeed, dat zien we morgen wel weer)... Wat een voldoening vind ik daarin... Nog altijd is er veel werk te doen daar maar dat zie ik als een volgend amusement... Ik zie het tuin werken als 'plezier'... en als je het zo beziet en voelt, IS het ook een plezier. Warme douche erna en haren vol takjes en blaadjes gewassen. Beloonde mezelf met een fris biertje en dit blogje. Ondertussen drogen de haren en rust ik uit. Ik genoot ook van de burenbabbel onder het werken.
Vandaag koos ik muziek van Rossini bij het koken.... De cd staat nog steeds te spelen... en het werd dus niet alleen koken met Rossini maar ook eten. Mijn tweede jongste hing spontaan het wasgoed voor me op terwijl ik in de keuken stond. Lief... . Dan voel ik me dankbaar. Tegelijk denk ik weer aan die ik verloor. Het is moeilijk.... het heeft mijn leven gehalveerd. Ik ben niet meer dezelfde, zal nooit meer dezelfde zijn, vrees ik.
Waar apothekers en bakkers rekening met mekaar houden in de vakantieperiode blijkt dat bij de frituuruitbaters andere kaas te zijn. Vijf frituuruitbaters gingen mijn kinderen langs voor de frietjes. Allemaal met vakantie... en allemaal tegelijk in één uithoek van onze stad. Ik stelde meteen voor dan vlug een pasta klaar te maken. Ze wilde nog één frituuruitbater proberen, die bracht de bestelling aan huis als je dat wenste... maar ook die gaven 'niet thuis'. Ik ben dus nu bezig een pasta klaar te maken, andijvie met room uit de diepvries erbij en twee cordons. Is vlug klaar... en tussendoor kan ik hier even wat schrijven. Mijn benen voelen als lood... maar ik zet door... nog altijd die slakkengang van de keuken naar mijn stoel en terug... als het dàt maar is... ik hoef al niet meer horizontaal... !!!!
Ik haat het maar ik mag er niet te lang bij stilstaan... niet verder kijken dan deze ene minuut. Ik haat het dat ik telkens ik een klus klaarde en die alweer zonder dat ik me daarvan bewust was te zwaar bleek, me erna dagen ziek maakt. Deze namiddag moesten er dringende inkopen gedaan worden. Eén van mijn kinderen ging mee. Het werd een uiterst traag tempo. Toen het me niet langer lukte, keerden we met de autobus terug.
De vriendelijkheid van de winkelbedienden deed ons deugd. Mijn kinderen hadden zin in frietjes, die zijn ze net gaan halen. Ik kook graag maar omdat ik nog steeds belabberd en slap voel, vond ik het een goed idee om vandaag niet nog meer hooi op mijn vork te nemen. Het lijkt wel of mijn hele hoofd en lijf is ontstoken. Mijn oren doen pijn, die keel voelt nog steeds pijnlijk. Ik word er s'nachts van wakker... omdat het slikken moeilijk gaat. Vandaag en morgen neem ik verder rust.... alleen nog het wasgoed ophangen... Ik wil niet dat ik de overige dagen van de week buiten werking ben. Evenmin wil ik deze vakantie meer ziek zijn dan gezond. Het is moeilijk die grenzen te trekken. Ik voel ze steeds te laat. .
Een vraagje voor een uitstap vandaag moest ik afslaan, wegens nog niet in orde wat lichamelijke gezondheid betreft. Het wordt uitgesteld. Mijn psychiater sprak al enkele keren als zou ik een immuniteitsziekte hebben. Vele jaren moesdt ik wekelijks een vitamineB complex-injectie. Ik vergat ook dat te zeggen tijdens het medische onderzoek. Ergens is het een vreemde situatie als ze iemand die door depressie, bps, cvs, fibromyalgie gekweld wordt, vragen stellen wat betreft totaal andere zaken. Waarom baseren ze zich niet op de verslagen van je behandelend geneesheer? Het lijkt of de duivel er mee speelt.
Wanneer het in je hoofd al één warboel is en verder vaak de boel verdoofd wordt door téveel..., dat er bovendien zo immens veel zaken gepasseerd zijn, even veel zaken je om de haverklap vellen, dat je van de weeromstuit niet anders kan dan héél véél vergeten te vermelden. Zeker als je zoals ik de neiging hebt heel wat zaken te negeren om te 'overleven'... omdat je weet dat wanneer je alles tot je bewustzijn laat doordringen het niet meer moet. Daar zal de lacherigheid, het onbegrip, het ongeloof, het niet ernstig nemen, artsen binnen bepaalde medische diensten inbegrepen ook voor een groot deel in meespelen. Ik vertoon bovendien vaak de reactie dicht te slaan, ijl in mijn hoofd te worden als ik tekenen van ongeloof bemerk. Dan floept het licht uit in mijn brein en weet ik niets meer, vaak halverwege mijn zin al.
Er is mogelijkheid tot in beroep gaan tegen de beslissing. Moet ik in beroep gaan tegen dat wat voelt als een miskenning? Weten ze niet dat je die moed en energie niet kan opbrengen? Om al die stappen te zetten terwijl het toch maar gaat om 'beslissingen hoog boven je hoofd, die je wel helpen op praktisch vlak maar tegelijkertijd een psychische weerslag hebben om u tegen te zeggen. En wat met het risico dat het je buiten energie en moed ook nog extra geld kost? Alsof ze het met opzet zo spelen... om dit te bekomen.
Ik voel me nogal leeg. Dat komt wellicht omdat ik nog steeds onder invloed ben van de pijnstillers en wat het ook is dat me gisterenmiddag overviel en nog steeds in mijn lijf zit en neerhaalt. Hoe belachelijk klinkt het dat ik ook gevoelig ben aan pijnstillers maar zo is het nu eenmaal. Verder is die keel nog altijd pijnlijk waardoor ik ook vannacht bijzonder onrustig sliep. De spierpijnen zijn momenteel onder controle. Rug ondersteunt door kussen. Ik wil even 'onder de mensen' zijn... Vanmorgen korte wandeling omdat ik me onnoemelijk slap voelde, alsof ik ieder moment door de benen kon gaan. Ik stapte nochtans trager dan een slak. Thuis wilde ik de woonkamer even uitkeren, ik begon te beven van slapte. Ik hoop dat het vlug beter gaat, zodat ik de psychische ellende ook opnieuw beter kan hanteren. Wil er niet meer aan denken.
Na blogje vanmiddag ziek geworden. Keelpijn, dikke keel, spierpijnen en ellendig. Enkele pijnstillers die wel goed werken als je ze amper neemt. Acht uur op de sofa... hopelijk is het morgen beter, het werkt op mijn gemoed; Gelukkig nog te ellendig en suf om veel te piekeren. Morgen hoop ik jullie te kunnen komen bezoeken. Nu ga ik terug horizontaal. liefs Lore
Telkens wanneer ik hier de deur uitga, doe ik een harnas om... een camouflagepak. Ik maak mijn wimpers een beetje bruin, ik hang de oorhangertjes die ik kreeg als een soort talisman in mijn oren, en doe een armband met stenen om... Ik trek mijn vertrouwde plunje aan. Dit alles als een soort beschermend aura. 
Het is gelukt, de rekening is betaald, de formulieren gekopieerd en mijn dochter 's inschrijving verstuurd. De geneesmiddelen werden afgehaald en de plantjes van mijn vrienden kregen met veel liefde water... 
De gezondheidsproblemen lijken op bronchitis. Dat maakt dat ik bij het ontwaken niet meer in slaap kwam omdat ik het enorm benauwd had. Ondertussen na enkele koppen koffie en een glas water, een luchtje buiten met mijn hondje, voel ik me wat beter. Gelukkig want ik moet vandaag absoluut die rekening gaan betalen en ook bij mijn vrienden de plantjes begieten. Ik hoop ook de apotheker open te vinden zodat ik de bestelde geneesmiddelen kan ophalen. Daarna ga ik me koest houden en thee zetten. Ofwel glazen water drinken met af en toe ook de weerstand-verhogende druppels erin.
ik hoopte immers op die manier de dure treinreizen toch iets goedkoper te maken, ik had er echter niet op gerekend dat ik zo lang niet in staat zou zijn een daguitstap te maken. 
Het heeft me goed gedaan om verder te werken aan dat wat ik mijn levenswerk noem... al is het slechts een uurtje. 
Ik ben ziek
morgen kom ik terug
Soms word ik er erg angstig van allerlei te merken bij mezelf wat het gevoel geeft dat meer en meer zaken me ontglippen. Ik probeer mezelf gerust te stellen dat het met de depressie te maken heeft.
Of ik voorzichtig genoeg was, dàt zullen we morgen wel merken... 
maar ik heb toch een flink eind weggewerkt in mijn privé-wildernis ... Bijna twee uur naarstig gewerkt al probeerde ik het 'rustig' te doen (weet niet echt of ik aan de normen voldeed, dat zien we morgen wel weer)... Wat een voldoening vind ik daarin... 
Vandaag koos ik muziek van Rossini bij het koken.... 
Waar apothekers en bakkers rekening met mekaar houden in de vakantieperiode blijkt dat bij de frituuruitbaters andere kaas te zijn.
Ik voel me nogal leeg. Dat komt wellicht omdat ik nog steeds onder invloed ben van de pijnstillers en wat het ook is dat me gisterenmiddag overviel en nog steeds in mijn lijf zit en neerhaalt. 
