Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
morgen kom ik terug morgen want mijn strenge voornemen is om tot zondag niet in te gaan op eender welke vraag om weg te gaan
morgen kom ik terug en hervind ik het contact met mezelf want ik zal stil liggen en lezen zodat mezelf versnipperd en overal verspreid weer bij elkaar geschraapt zal voelen alleen die begrijpen zullen weten wat ik bedoel
ik ben moeder maar voel het niet omdat ik werd verstoten met brandend zuur werd overgoten
gisteren hield ik een kleine meisje in mijn armen maar ik voelde het niet vandaag maakte ik pasta maar het lijkt wel of een vreemde het maakte maar we eten het daarmee basta
een cd van staat op een zoete pijn... want ik denk aan mijn lieve papa als hij er nog zou zijn was ik er wellicht ook nog meer dan nu want verstoten of vergooien deed hij me nooit hij was liefdevol nooit cru.
Soms word ik er erg angstig van allerlei te merken bij mezelf wat het gevoel geeft dat meer en meer zaken me ontglippen. Ik probeer mezelf gerust te stellen dat het met de depressie te maken heeft. Nog angstiger word ik van de impact momenteel van zelfs de stomste zaken. Neem nu gisterennacht... eindelijk doezelde ik in... tot ik plots wakker schrok, maar werkelijk klààrwakker... nadat ik besefte dat ik wel iets heel bizars gezegd had, zo onnadenkend, zo vreemd, helemaal iets dat niet met mijn manier van doen overeenkomt... Mijn oudste dochter was bezig te koken en ik vroeg haar of ik met iets kon helpen. Ik roerde wat in potten en draaide wat er gebakken moest een keer om... ik goot de pasta af... en toen mijn dochter vroeg ook de worteltjes die stonden te koken, af te gieten, heb ik verbaasd geantwoord 'moet ik ze niet binden dan met zetmeel'? Ik wist nochtans dat ze in water stonden te koken en niet bezig waren te stoven... Ook toen mijn dochter verbaasd reageerde, besefte ik niet welke bizarre opmerking ik had gemaakt. Ik kon er bijna niet meer van slapen... hoe stom dat voorval misschien ook klinkt... maar ik ben er van geschrokken dat ik zelf dàt niet eens meer besefte dat je wortelen in hun kookvocht nu eenmaal niet bindt;.. maar wel als je ze stooft... Het liefst had ik mijn dochter meteen getelefoneerd, midden in de nacht omdat de idee dat door mijn schuld die worteltjes misschien nog steeds in dat water stonden (ze waren voor de volgende dag)... Vanmorgen stuurde ik meteen een berichtje... met een soort van sorry.
Vanmorgen sloeg ik dan weer in paniek toen ik besefte dat volgende maand de psychiater niet één week vakantie neemt zoals deze week maar drie. Echt angst terwijl ik dat anders nooit heb als hij vakantie neemt.
Met wat ze noemen het 'algehele welbevinden' is het eerder belabberd. Ik voel stilaan de moed opnieuw zinken. Een boodschappentochtje gisteren en even vertoeven met dochters en kleindochtertje, ook even schoonzoon weer gezien en ik kwam opnieuw half ziek thuis. De moed is bezig te zinken precies omdat ik hoopte nog meer klusjes te klaren of die ik begon tenminste verder te kunnen doen. Ook uitstapjes... in het verschiet... dat voornemen lijkt op deze manier stuk te springen want hoe moet het als ik bij het minste opnieuw ziek ben? Ook enkele nachten opnieuw wakker gelegen door de pijn veroorzaakt door fibromyalgie. Ik zou moeten rusten maar waarom lukt het me alleen als ik àl ziek ben? Diepe zucht. Ik ga over grenzen, ik weet het zelf en toch kan ik het niet voorkomen of stoppen. Dat heeft te maken met het hernieuwde contact wat ik niet wil opgeven of verminderen.
Vannacht droomde ik van mijn oudste zoon en zijn vriendin en één van hun kindjes. Ze brachten ze ergens in onze stad naar een verjaardagsfeestje wat op zich al vreemd is want er wonen geen vriendjes van ze in onze stad. Ik zag mijn zoon en zijn gezin in de verte... en later kwamen ze me ook nog tegen en mijn zoon reageerde heel vreemd, ik herinner me niet hoé wel dat ik er heel donker uit wakker werd, uit die droom.
Het is avond terwijl ik het gevoel heb dat deze dag niet bestaan heeft. Een onwerkelijk gevoel. De immense vermoeidheid is jammer genoeg niet zo onwerkelijk dat ik ze niet voel. Tot overmaat van ramp vergat ik ook mijn bril en kan ik vanavond mezelf niet in slaap lezen met mijn eigen bril maar een die me een gevoel geeft scheel te zien. Beter dat dan niet in slaap komen.
Eén van mijn jongsten is zo lief om de bril morgen voor mij te gaan halen. Ik ben door de vermoeidheid nog meer nog donkerder dan vanmorgen. Morgen rust nemen, lijkt me geen overbodige maatregel...
Dat er een week geen therapie is, zal er misschien ook niet bepaald goed aan doen.
Ik weet niet waarom of waardoor, maar ik voel me niet zo goed vandaag. Psychisch en in die mate dat er opnieuw nare gevoelens bijkomen. Komt het omdat ik opnieuw geconfronteerd wordt door absurditeiten van instanties naar mensen die van ze afhankelijk zijn toe? Of werd er daardoor onrechtstreeks opnieuw in de wonde van miskenning gepord? Wat echter belangrijk is voor mij, dààr heb ik nog geen nieuws van... nochtans zet het een blok op de vakantie. Het vreet aan me of ik wil of niet.
Het is de nagel op de kop blijkbaar dat ik me daardoor zo rot voel vandaag. Dat gevoel dat ze je geen ogenblik rust gunnen, steeds maar aan je blijven trekken en klauwen. Ze beseffen niet dat er nooit een vakantie is op zulke manier want zelfs tijdens de vakanties worden we 'belaagd'. Wij hebben geen periode dat we in het buitenland zitten of 'gesloten' zijn... daardoor lijkt het wel of we altijd beschikbaar moeten zijn... Natuurlijk besef ik dat ze hun werk moeten doen en ze toch proberen zaken voor je in orde te krijgen. Maar dat gevoel altijd paraat te moeten staan en te moeten zwijgen en slikken... Dan de noodzaak voor mij van afstand, toch één periode op het hele jaar emotionele rust te verkrijgen, die is er niet op deze manier. Gelukkig heb ik jaren geleden geleerd mijn telefoonnummer niet meer te geven... want waar 'zij' slechts enkele uren beschikbaar zijn, draaien ze er zelf hun hand niet voor om je op alle tijden van de dag te telefoneren vaak met een eis erin vervat zowel als je opneemt als op het antwoordapparaat. Ik hoop dat ik vlug antwoord krijg en de hele zooi verder kan laten rusten... Het gaat me niet vandaag.
Of ik voorzichtig genoeg was, dàt zullen we morgen wel merken... maar ik heb toch een flink eind weggewerkt in mijn privé-wildernis ... Bijna twee uur naarstig gewerkt al probeerde ik het 'rustig' te doen (weet niet echt of ik aan de normen voldeed, dat zien we morgen wel weer)... Wat een voldoening vind ik daarin... Nog altijd is er veel werk te doen daar maar dat zie ik als een volgend amusement... Ik zie het tuin werken als 'plezier'... en als je het zo beziet en voelt, IS het ook een plezier. Warme douche erna en haren vol takjes en blaadjes gewassen. Beloonde mezelf met een fris biertje en dit blogje. Ondertussen drogen de haren en rust ik uit. Ik genoot ook van de burenbabbel onder het werken.
Vandaag koos ik muziek van Rossini bij het koken.... De cd staat nog steeds te spelen... en het werd dus niet alleen koken met Rossini maar ook eten. Mijn tweede jongste hing spontaan het wasgoed voor me op terwijl ik in de keuken stond. Lief... . Dan voel ik me dankbaar. Tegelijk denk ik weer aan die ik verloor. Het is moeilijk.... het heeft mijn leven gehalveerd. Ik ben niet meer dezelfde, zal nooit meer dezelfde zijn, vrees ik.
Waar apothekers en bakkers rekening met mekaar houden in de vakantieperiode blijkt dat bij de frituuruitbaters andere kaas te zijn. Vijf frituuruitbaters gingen mijn kinderen langs voor de frietjes. Allemaal met vakantie... en allemaal tegelijk in één uithoek van onze stad. Ik stelde meteen voor dan vlug een pasta klaar te maken. Ze wilde nog één frituuruitbater proberen, die bracht de bestelling aan huis als je dat wenste... maar ook die gaven 'niet thuis'. Ik ben dus nu bezig een pasta klaar te maken, andijvie met room uit de diepvries erbij en twee cordons. Is vlug klaar... en tussendoor kan ik hier even wat schrijven. Mijn benen voelen als lood... maar ik zet door... nog altijd die slakkengang van de keuken naar mijn stoel en terug... als het dàt maar is... ik hoef al niet meer horizontaal... !!!!
Ik haat het maar ik mag er niet te lang bij stilstaan... niet verder kijken dan deze ene minuut. Ik haat het dat ik telkens ik een klus klaarde en die alweer zonder dat ik me daarvan bewust was te zwaar bleek, me erna dagen ziek maakt. Deze namiddag moesten er dringende inkopen gedaan worden. Eén van mijn kinderen ging mee. Het werd een uiterst traag tempo. Toen het me niet langer lukte, keerden we met de autobus terug.
De vriendelijkheid van de winkelbedienden deed ons deugd. Mijn kinderen hadden zin in frietjes, die zijn ze net gaan halen. Ik kook graag maar omdat ik nog steeds belabberd en slap voel, vond ik het een goed idee om vandaag niet nog meer hooi op mijn vork te nemen. Het lijkt wel of mijn hele hoofd en lijf is ontstoken. Mijn oren doen pijn, die keel voelt nog steeds pijnlijk. Ik word er s'nachts van wakker... omdat het slikken moeilijk gaat. Vandaag en morgen neem ik verder rust.... alleen nog het wasgoed ophangen... Ik wil niet dat ik de overige dagen van de week buiten werking ben. Evenmin wil ik deze vakantie meer ziek zijn dan gezond. Het is moeilijk die grenzen te trekken. Ik voel ze steeds te laat. .
Een vraagje voor een uitstap vandaag moest ik afslaan, wegens nog niet in orde wat lichamelijke gezondheid betreft. Het wordt uitgesteld. Mijn psychiater sprak al enkele keren als zou ik een immuniteitsziekte hebben. Vele jaren moesdt ik wekelijks een vitamineB complex-injectie. Ik vergat ook dat te zeggen tijdens het medische onderzoek. Ergens is het een vreemde situatie als ze iemand die door depressie, bps, cvs, fibromyalgie gekweld wordt, vragen stellen wat betreft totaal andere zaken. Waarom baseren ze zich niet op de verslagen van je behandelend geneesheer? Het lijkt of de duivel er mee speelt.
Wanneer het in je hoofd al één warboel is en verder vaak de boel verdoofd wordt door téveel..., dat er bovendien zo immens veel zaken gepasseerd zijn, even veel zaken je om de haverklap vellen, dat je van de weeromstuit niet anders kan dan héél véél vergeten te vermelden. Zeker als je zoals ik de neiging hebt heel wat zaken te negeren om te 'overleven'... omdat je weet dat wanneer je alles tot je bewustzijn laat doordringen het niet meer moet. Daar zal de lacherigheid, het onbegrip, het ongeloof, het niet ernstig nemen, artsen binnen bepaalde medische diensten inbegrepen ook voor een groot deel in meespelen. Ik vertoon bovendien vaak de reactie dicht te slaan, ijl in mijn hoofd te worden als ik tekenen van ongeloof bemerk. Dan floept het licht uit in mijn brein en weet ik niets meer, vaak halverwege mijn zin al.
Er is mogelijkheid tot in beroep gaan tegen de beslissing. Moet ik in beroep gaan tegen dat wat voelt als een miskenning? Weten ze niet dat je die moed en energie niet kan opbrengen? Om al die stappen te zetten terwijl het toch maar gaat om 'beslissingen hoog boven je hoofd, die je wel helpen op praktisch vlak maar tegelijkertijd een psychische weerslag hebben om u tegen te zeggen. En wat met het risico dat het je buiten energie en moed ook nog extra geld kost? Alsof ze het met opzet zo spelen... om dit te bekomen.
Ik voel me nogal leeg. Dat komt wellicht omdat ik nog steeds onder invloed ben van de pijnstillers en wat het ook is dat me gisterenmiddag overviel en nog steeds in mijn lijf zit en neerhaalt. Hoe belachelijk klinkt het dat ik ook gevoelig ben aan pijnstillers maar zo is het nu eenmaal. Verder is die keel nog altijd pijnlijk waardoor ik ook vannacht bijzonder onrustig sliep. De spierpijnen zijn momenteel onder controle. Rug ondersteunt door kussen. Ik wil even 'onder de mensen' zijn... Vanmorgen korte wandeling omdat ik me onnoemelijk slap voelde, alsof ik ieder moment door de benen kon gaan. Ik stapte nochtans trager dan een slak. Thuis wilde ik de woonkamer even uitkeren, ik begon te beven van slapte. Ik hoop dat het vlug beter gaat, zodat ik de psychische ellende ook opnieuw beter kan hanteren. Wil er niet meer aan denken.
Na blogje vanmiddag ziek geworden. Keelpijn, dikke keel, spierpijnen en ellendig. Enkele pijnstillers die wel goed werken als je ze amper neemt. Acht uur op de sofa... hopelijk is het morgen beter, het werkt op mijn gemoed; Gelukkig nog te ellendig en suf om veel te piekeren. Morgen hoop ik jullie te kunnen komen bezoeken. Nu ga ik terug horizontaal. liefs Lore
Dan wil je graag een dagje uit naar zee of elders. Toen ik die zin voelde was het vrijdagnamiddag na 16u... Maar eenmaal die wondere dag met het wonderlijk gevoel van 'zin hebben in iets' weer voorbij is, is ook het zin hebben in zo'n dagtrip voorbij. Waar ik die namiddag nog naar uitkeek voelt nu als een enorme opgave, een torenhoog obstakel. Daarbij het besef dat ik vorig jaar op een moment van 'zin hebben in daguitstappen' een treinkaart kocht om te kunnen genieten van verminderingen omdat het anders te duur is... en dat daar nog ongeveer 3 tot 4 uitstappen mee gedaan moeten worden voor eind augustus. Ik neem me voor zo'n kaart niet meer te kopen.
Ik besef dat zo'n uitstappen mij wel deugd zouden doen en ik weet dat ik zal doorzetten, hoeveel moeite het me ook kost initiatief te nemen als je daar absoluut geen zin in hebt. Het voelt als een steile rotswand die je moet beklimmen.
Het is al vele jaren op dat punt zwaar. Nog zwaarder omdat de laatste jaren me de energie ontbreekt om steeds het initiatief te nemen. Het zou een pak lichter voelen als vooral nu iemand me zei, 'sta om dat uur klaar en we komen jullie beiden oppikken, nemen je mee naar hier, daar, ginder'... Maar zo gaat het niet. Het is al vele jaren niet meer zo. Daarom herinner ik me de zeldzame iniatieven van vrienden nog zo goed en hoeveel deugd ik eraan beleefde. Al nemen ze me mee naar een warenhuis... om het even. Alles is dan anders en vergt niet zoveel strijd. Ik hoef niet op te boksen tegen die immense weerstand.
Ik herinner me de jaren dat ook vrienden het initiatief steeds aan mij lieten. Zij wilden alleen iets afspreken als ik erom vroeg. (soms voelde het net niet als bedelen...) Wellicht begrepen ze niet hoe zwaar dat was. Ze lieten me het oeverloos opnieuw vragen. Soms antwoordden ze niet eens. Erger, toen er eenmaal iets afgesproken was, vergaten ze de afspraak of was er plots iets tussen gekomen... Soms waarschuwden ze me pas angst voor nog zo'n klap als bleek dat ze me op de valreep lieten weten dat ons uitje niet door kon gaan...
Ik werd er uiteindelijk zo moe van dat ik al het vragen gestopt ben. De zin is ook grotendeels verdwenen. Helemaal niets meer afspreken bleek minder belastend dan blijven vragen en e geconfronteerd worden met gebrek aan respect van hun zijde om die afspraken ook na te komen. Ik leek een artikel in plaats van een mens. Ik werd opzijgezet als zich wat anders aandiende.
Het is ondertussen zo dat het me niet meer zo interesseert. Als je alleen op jezelf aankan, nu dan ga je er alleen op uit hé. Alleen zijn er maar enkele plaatsen waar ik alleen naartoe durf.
Ik weet waarom ik gisteren bijna niet in slaap kwam. Ik had na lange tijd veel pijn in schouders, armen, benen... de verdwenen gewaande fibromyalgie zette nog eens even zijn tanden in mijn lijf. Ik kon bijna geen boek vastnemen, heb het zoals andere avonden gestut met kussens. Gisteren sneed ik in mijn vinger... los door mijn nagel ook... Dat hinderde vandaag bij het opruimen maar nu zit er opnieuw een pleister op. Om zulke dingen geef ik niet... het zijn de psychische dingen die me het meest kwellen... Vanmorgen heel vroeg werd ik transpirerend wakker. Ondertussen keelpijn... daarom nam ik me voor opnieuw dagelijks Echinachea te nemen. Echter omdat onze flessen water leeg zijn, heb ik dat voornemen vandaag niet volbracht. Ik heb geen zin om ook ziek te worden omdat onze watervoorzieningen veel geld vragen maar toch het risico om een vergiftiging door een dode duif in de waterleiding niet kunnen uitsluiten. Ik vind dat een SCHANDE.
Er was ook een droom dat een zanger een optreden gaf in een oude, echt ongezellige zaal en later ook begeleid zou worden door een klassiek orkest. Echter de boxen die daar hingen waren net zo belachelijk klein als degene die in mijn jeugd tot mijn pick-up behoorden. Je hoorde niets... In mijn droom werd er gewag gemaakt van kleutertjes achteraan in de zaal die niets konden horen. Er werd geen aandacht aan geschonken... Zoooo bizar hé.
Van gedachten wisselen met anderen kan zeer veel deugd doen. Zolang het maar met respect voor mekaar gaat natuurlijk. Er moet geen gescheld aan te pas komen of vernederende, krenkende uitlatingen... en er is liefst ruimte om wanneer je je niet goed kon uitdrukken dat alsnog te doen. Er zijn grenzen... en als die geschonden werden... en daarbij ook heel erg het vertrouwen... dan hoeven ze uiteraard niet te schrikken dat die ene deur dichtblijft. Het is niet eens erg als je té voorzichtig blijft, beter té voorzichtig dan té goed van vertrouwen...
Het is moeilijk om bij jezelf en je gevoel te blijven. De angst om veroordeeld te worden maakt soms dat je bijna onbewust schrijft wat anderen willen horen, namelijk hoe goed je je wel voelt en hoe strijdvaardig je telkens opnieuw de dag tegemoet treedt. Je durft haast niet meer schrijven over hoe je s'morgens een bijzonder naar gevoel door de net ontwaakte strot geramd krijgt, je durft haast niet meer schrijven hoe de dag je op zulke ogenblikken niet toelacht maar toe grijnst. En hoe die eruit ziet als een onherbergzame, onbeklimbare, steile, uiterst gevaarlijke rotswand.
Je daalt de trappen af en zoals iedere morgen pomp je jezelf moed in en zeg je bij jezelf, straks wordt het beter, straks na een kop koffie. Je neemt even plaats in de frisse lucht, aan de afgespoelde terrastafel waar de regendruppels nog opzitten. Je snuift diep de zowat onbezoedelde ochtendlucht in. Nu zit je voor je computerscherm en nog steeds houdt het innerlijk huilen aan. Je weet niet meer wat je moet. Je gokt op het schrijven van een blogje.
Ergens vermoed je dat er op een keer nog eens een flinke huilbui moet komen... maar wanneer dat zal zijn, hangt van het toeval af. Tranen zitten gekluisterd aan de rotswanden en komen zelden nog vrij.
Onverwacht een telefoontje... onverwacht tot gevolg 'verandering van plan'. Het was fijn. Nu even alles op afstand houden zodat er niet opnieuw een duikeling ontstaat. Rust proberen behouden. Onderweg moest ik regelmatig mezelf tot 'kalmte' manen. Ik word blijkbaar bij het minste onrustig en zo nerveus dat ik beef als een stokoud vrouwke. Het is een gejaagdheid die me de adem beneemt met tot gevolg ook vaak adem snakken. Toch was het in het geheel goed en deugddoend. We waren even met vier vrouwkes op stap...
Nog een anekdote.. vanmorgen bleek ik mijn kleding binnenste buiten aan te hebben gedaan... gelukkig zag ik het na zeven stappen buiten onze deur... ben teruggekeerd (wat dacht je?) en gezorgd dat ik niet als een clown de deur uitging.
236. nood om te besluiten met een positievere noot
Zelfs hier heb ik angst dat ik mensen te erg bezwaar, belast met donkere zaken, zwaarte... vandaar toch een lichter blog. Hoop ik. Het schrijven hier (of elders) helpt (meestal) om in de smurrie dàt eruit te halen wat voordien er niet uit KON.
Even alles weer zuiveren. En belangrijk 'grenzen trekken', tenminste weten dat ik grenzen heb en het recht heb die te trekken ook.
Het was moeilijk die grenzen te trekken als ik ze niet meer kon zien. En toen ik ze voelde, was ik niet zo bewust van dat ik die grenzen mag laten respecteren.
Na al de gedichten en teksten werd het voor mezelf duidelijker... Ik zuig als een spons allerlei sferen op, stemmingen van anderen, ook zaken overneem die ik niet MOET overnemen. Ik zie weer duidelijker waar de verantwoordelijkheid van mezelf begint en waar die eindigt en wàt de verantwoordelijkheden zijn van de ander.
We maakten een plan. Dat in mijn omgeving niet altijd het initiatief van mij moet uitgaan...!!! Dat mijn omgeving er best van mag bewust zijn dat ook voor mij initiatieven nemen inspanning kost, soms véél meer dan dat.
Ik ben ziek
morgen kom ik terug
Soms word ik er erg angstig van allerlei te merken bij mezelf wat het gevoel geeft dat meer en meer zaken me ontglippen. Ik probeer mezelf gerust te stellen dat het met de depressie te maken heeft.
Of ik voorzichtig genoeg was, dàt zullen we morgen wel merken... 
maar ik heb toch een flink eind weggewerkt in mijn privé-wildernis ... Bijna twee uur naarstig gewerkt al probeerde ik het 'rustig' te doen (weet niet echt of ik aan de normen voldeed, dat zien we morgen wel weer)... Wat een voldoening vind ik daarin... 
Vandaag koos ik muziek van Rossini bij het koken.... 
Waar apothekers en bakkers rekening met mekaar houden in de vakantieperiode blijkt dat bij de frituuruitbaters andere kaas te zijn.
Ik voel me nogal leeg. Dat komt wellicht omdat ik nog steeds onder invloed ben van de pijnstillers en wat het ook is dat me gisterenmiddag overviel en nog steeds in mijn lijf zit en neerhaalt. 
Ik weet waarom ik gisteren bijna niet in slaap kwam. Ik had na lange tijd veel pijn in schouders, armen, benen... de verdwenen gewaande fibromyalgie zette nog eens even zijn tanden in mijn lijf. Ik kon bijna geen boek vastnemen, heb het zoals andere avonden gestut met kussens.
Van gedachten wisselen met anderen kan zeer veel deugd doen. Zolang het maar met respect voor mekaar gaat natuurlijk. Er moet geen gescheld aan te pas komen of vernederende, krenkende uitlatingen... en er is liefst ruimte om wanneer je je niet goed kon uitdrukken dat alsnog te doen. Er zijn grenzen... en als die geschonden werden... en daarbij ook heel erg het vertrouwen... dan hoeven ze uiteraard niet te schrikken dat die ene deur dichtblijft.
gelukkig zag ik het na zeven stappen buiten onze deur... ben teruggekeerd (wat dacht je?) en gezorgd dat ik niet als een clown de deur uitging.
