Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
11-07-2011
247. Koken en smullen met Rossini
Vandaag koos ik muziek van Rossini bij het koken.... De cd staat nog steeds te spelen... en het werd dus niet alleen koken met Rossini maar ook eten. Mijn tweede jongste hing spontaan het wasgoed voor me op terwijl ik in de keuken stond. Lief... . Dan voel ik me dankbaar. Tegelijk denk ik weer aan die ik verloor. Het is moeilijk.... het heeft mijn leven gehalveerd. Ik ben niet meer dezelfde, zal nooit meer dezelfde zijn, vrees ik.
Waar apothekers en bakkers rekening met mekaar houden in de vakantieperiode blijkt dat bij de frituuruitbaters andere kaas te zijn. Vijf frituuruitbaters gingen mijn kinderen langs voor de frietjes. Allemaal met vakantie... en allemaal tegelijk in één uithoek van onze stad. Ik stelde meteen voor dan vlug een pasta klaar te maken. Ze wilde nog één frituuruitbater proberen, die bracht de bestelling aan huis als je dat wenste... maar ook die gaven 'niet thuis'. Ik ben dus nu bezig een pasta klaar te maken, andijvie met room uit de diepvries erbij en twee cordons. Is vlug klaar... en tussendoor kan ik hier even wat schrijven. Mijn benen voelen als lood... maar ik zet door... nog altijd die slakkengang van de keuken naar mijn stoel en terug... als het dàt maar is... ik hoef al niet meer horizontaal... !!!!
Ik haat het maar ik mag er niet te lang bij stilstaan... niet verder kijken dan deze ene minuut. Ik haat het dat ik telkens ik een klus klaarde en die alweer zonder dat ik me daarvan bewust was te zwaar bleek, me erna dagen ziek maakt. Deze namiddag moesten er dringende inkopen gedaan worden. Eén van mijn kinderen ging mee. Het werd een uiterst traag tempo. Toen het me niet langer lukte, keerden we met de autobus terug.
De vriendelijkheid van de winkelbedienden deed ons deugd. Mijn kinderen hadden zin in frietjes, die zijn ze net gaan halen. Ik kook graag maar omdat ik nog steeds belabberd en slap voel, vond ik het een goed idee om vandaag niet nog meer hooi op mijn vork te nemen. Het lijkt wel of mijn hele hoofd en lijf is ontstoken. Mijn oren doen pijn, die keel voelt nog steeds pijnlijk. Ik word er s'nachts van wakker... omdat het slikken moeilijk gaat. Vandaag en morgen neem ik verder rust.... alleen nog het wasgoed ophangen... Ik wil niet dat ik de overige dagen van de week buiten werking ben. Evenmin wil ik deze vakantie meer ziek zijn dan gezond. Het is moeilijk die grenzen te trekken. Ik voel ze steeds te laat. .
Een vraagje voor een uitstap vandaag moest ik afslaan, wegens nog niet in orde wat lichamelijke gezondheid betreft. Het wordt uitgesteld. Mijn psychiater sprak al enkele keren als zou ik een immuniteitsziekte hebben. Vele jaren moesdt ik wekelijks een vitamineB complex-injectie. Ik vergat ook dat te zeggen tijdens het medische onderzoek. Ergens is het een vreemde situatie als ze iemand die door depressie, bps, cvs, fibromyalgie gekweld wordt, vragen stellen wat betreft totaal andere zaken. Waarom baseren ze zich niet op de verslagen van je behandelend geneesheer? Het lijkt of de duivel er mee speelt.
Wanneer het in je hoofd al één warboel is en verder vaak de boel verdoofd wordt door téveel..., dat er bovendien zo immens veel zaken gepasseerd zijn, even veel zaken je om de haverklap vellen, dat je van de weeromstuit niet anders kan dan héél véél vergeten te vermelden. Zeker als je zoals ik de neiging hebt heel wat zaken te negeren om te 'overleven'... omdat je weet dat wanneer je alles tot je bewustzijn laat doordringen het niet meer moet. Daar zal de lacherigheid, het onbegrip, het ongeloof, het niet ernstig nemen, artsen binnen bepaalde medische diensten inbegrepen ook voor een groot deel in meespelen. Ik vertoon bovendien vaak de reactie dicht te slaan, ijl in mijn hoofd te worden als ik tekenen van ongeloof bemerk. Dan floept het licht uit in mijn brein en weet ik niets meer, vaak halverwege mijn zin al.
Er is mogelijkheid tot in beroep gaan tegen de beslissing. Moet ik in beroep gaan tegen dat wat voelt als een miskenning? Weten ze niet dat je die moed en energie niet kan opbrengen? Om al die stappen te zetten terwijl het toch maar gaat om 'beslissingen hoog boven je hoofd, die je wel helpen op praktisch vlak maar tegelijkertijd een psychische weerslag hebben om u tegen te zeggen. En wat met het risico dat het je buiten energie en moed ook nog extra geld kost? Alsof ze het met opzet zo spelen... om dit te bekomen.
Ik voel me nogal leeg. Dat komt wellicht omdat ik nog steeds onder invloed ben van de pijnstillers en wat het ook is dat me gisterenmiddag overviel en nog steeds in mijn lijf zit en neerhaalt. Hoe belachelijk klinkt het dat ik ook gevoelig ben aan pijnstillers maar zo is het nu eenmaal. Verder is die keel nog altijd pijnlijk waardoor ik ook vannacht bijzonder onrustig sliep. De spierpijnen zijn momenteel onder controle. Rug ondersteunt door kussen. Ik wil even 'onder de mensen' zijn... Vanmorgen korte wandeling omdat ik me onnoemelijk slap voelde, alsof ik ieder moment door de benen kon gaan. Ik stapte nochtans trager dan een slak. Thuis wilde ik de woonkamer even uitkeren, ik begon te beven van slapte. Ik hoop dat het vlug beter gaat, zodat ik de psychische ellende ook opnieuw beter kan hanteren. Wil er niet meer aan denken.
Na blogje vanmiddag ziek geworden. Keelpijn, dikke keel, spierpijnen en ellendig. Enkele pijnstillers die wel goed werken als je ze amper neemt. Acht uur op de sofa... hopelijk is het morgen beter, het werkt op mijn gemoed; Gelukkig nog te ellendig en suf om veel te piekeren. Morgen hoop ik jullie te kunnen komen bezoeken. Nu ga ik terug horizontaal. liefs Lore
Dan wil je graag een dagje uit naar zee of elders. Toen ik die zin voelde was het vrijdagnamiddag na 16u... Maar eenmaal die wondere dag met het wonderlijk gevoel van 'zin hebben in iets' weer voorbij is, is ook het zin hebben in zo'n dagtrip voorbij. Waar ik die namiddag nog naar uitkeek voelt nu als een enorme opgave, een torenhoog obstakel. Daarbij het besef dat ik vorig jaar op een moment van 'zin hebben in daguitstappen' een treinkaart kocht om te kunnen genieten van verminderingen omdat het anders te duur is... en dat daar nog ongeveer 3 tot 4 uitstappen mee gedaan moeten worden voor eind augustus. Ik neem me voor zo'n kaart niet meer te kopen.
Ik besef dat zo'n uitstappen mij wel deugd zouden doen en ik weet dat ik zal doorzetten, hoeveel moeite het me ook kost initiatief te nemen als je daar absoluut geen zin in hebt. Het voelt als een steile rotswand die je moet beklimmen.
Het is al vele jaren op dat punt zwaar. Nog zwaarder omdat de laatste jaren me de energie ontbreekt om steeds het initiatief te nemen. Het zou een pak lichter voelen als vooral nu iemand me zei, 'sta om dat uur klaar en we komen jullie beiden oppikken, nemen je mee naar hier, daar, ginder'... Maar zo gaat het niet. Het is al vele jaren niet meer zo. Daarom herinner ik me de zeldzame iniatieven van vrienden nog zo goed en hoeveel deugd ik eraan beleefde. Al nemen ze me mee naar een warenhuis... om het even. Alles is dan anders en vergt niet zoveel strijd. Ik hoef niet op te boksen tegen die immense weerstand.
Ik herinner me de jaren dat ook vrienden het initiatief steeds aan mij lieten. Zij wilden alleen iets afspreken als ik erom vroeg. (soms voelde het net niet als bedelen...) Wellicht begrepen ze niet hoe zwaar dat was. Ze lieten me het oeverloos opnieuw vragen. Soms antwoordden ze niet eens. Erger, toen er eenmaal iets afgesproken was, vergaten ze de afspraak of was er plots iets tussen gekomen... Soms waarschuwden ze me pas angst voor nog zo'n klap als bleek dat ze me op de valreep lieten weten dat ons uitje niet door kon gaan...
Ik werd er uiteindelijk zo moe van dat ik al het vragen gestopt ben. De zin is ook grotendeels verdwenen. Helemaal niets meer afspreken bleek minder belastend dan blijven vragen en e geconfronteerd worden met gebrek aan respect van hun zijde om die afspraken ook na te komen. Ik leek een artikel in plaats van een mens. Ik werd opzijgezet als zich wat anders aandiende.
Het is ondertussen zo dat het me niet meer zo interesseert. Als je alleen op jezelf aankan, nu dan ga je er alleen op uit hé. Alleen zijn er maar enkele plaatsen waar ik alleen naartoe durf.
Ik weet waarom ik gisteren bijna niet in slaap kwam. Ik had na lange tijd veel pijn in schouders, armen, benen... de verdwenen gewaande fibromyalgie zette nog eens even zijn tanden in mijn lijf. Ik kon bijna geen boek vastnemen, heb het zoals andere avonden gestut met kussens. Gisteren sneed ik in mijn vinger... los door mijn nagel ook... Dat hinderde vandaag bij het opruimen maar nu zit er opnieuw een pleister op. Om zulke dingen geef ik niet... het zijn de psychische dingen die me het meest kwellen... Vanmorgen heel vroeg werd ik transpirerend wakker. Ondertussen keelpijn... daarom nam ik me voor opnieuw dagelijks Echinachea te nemen. Echter omdat onze flessen water leeg zijn, heb ik dat voornemen vandaag niet volbracht. Ik heb geen zin om ook ziek te worden omdat onze watervoorzieningen veel geld vragen maar toch het risico om een vergiftiging door een dode duif in de waterleiding niet kunnen uitsluiten. Ik vind dat een SCHANDE.
Er was ook een droom dat een zanger een optreden gaf in een oude, echt ongezellige zaal en later ook begeleid zou worden door een klassiek orkest. Echter de boxen die daar hingen waren net zo belachelijk klein als degene die in mijn jeugd tot mijn pick-up behoorden. Je hoorde niets... In mijn droom werd er gewag gemaakt van kleutertjes achteraan in de zaal die niets konden horen. Er werd geen aandacht aan geschonken... Zoooo bizar hé.
Van gedachten wisselen met anderen kan zeer veel deugd doen. Zolang het maar met respect voor mekaar gaat natuurlijk. Er moet geen gescheld aan te pas komen of vernederende, krenkende uitlatingen... en er is liefst ruimte om wanneer je je niet goed kon uitdrukken dat alsnog te doen. Er zijn grenzen... en als die geschonden werden... en daarbij ook heel erg het vertrouwen... dan hoeven ze uiteraard niet te schrikken dat die ene deur dichtblijft. Het is niet eens erg als je té voorzichtig blijft, beter té voorzichtig dan té goed van vertrouwen...
Het is moeilijk om bij jezelf en je gevoel te blijven. De angst om veroordeeld te worden maakt soms dat je bijna onbewust schrijft wat anderen willen horen, namelijk hoe goed je je wel voelt en hoe strijdvaardig je telkens opnieuw de dag tegemoet treedt. Je durft haast niet meer schrijven over hoe je s'morgens een bijzonder naar gevoel door de net ontwaakte strot geramd krijgt, je durft haast niet meer schrijven hoe de dag je op zulke ogenblikken niet toelacht maar toe grijnst. En hoe die eruit ziet als een onherbergzame, onbeklimbare, steile, uiterst gevaarlijke rotswand.
Je daalt de trappen af en zoals iedere morgen pomp je jezelf moed in en zeg je bij jezelf, straks wordt het beter, straks na een kop koffie. Je neemt even plaats in de frisse lucht, aan de afgespoelde terrastafel waar de regendruppels nog opzitten. Je snuift diep de zowat onbezoedelde ochtendlucht in. Nu zit je voor je computerscherm en nog steeds houdt het innerlijk huilen aan. Je weet niet meer wat je moet. Je gokt op het schrijven van een blogje.
Ergens vermoed je dat er op een keer nog eens een flinke huilbui moet komen... maar wanneer dat zal zijn, hangt van het toeval af. Tranen zitten gekluisterd aan de rotswanden en komen zelden nog vrij.
Onverwacht een telefoontje... onverwacht tot gevolg 'verandering van plan'. Het was fijn. Nu even alles op afstand houden zodat er niet opnieuw een duikeling ontstaat. Rust proberen behouden. Onderweg moest ik regelmatig mezelf tot 'kalmte' manen. Ik word blijkbaar bij het minste onrustig en zo nerveus dat ik beef als een stokoud vrouwke. Het is een gejaagdheid die me de adem beneemt met tot gevolg ook vaak adem snakken. Toch was het in het geheel goed en deugddoend. We waren even met vier vrouwkes op stap...
Nog een anekdote.. vanmorgen bleek ik mijn kleding binnenste buiten aan te hebben gedaan... gelukkig zag ik het na zeven stappen buiten onze deur... ben teruggekeerd (wat dacht je?) en gezorgd dat ik niet als een clown de deur uitging.
236. nood om te besluiten met een positievere noot
Zelfs hier heb ik angst dat ik mensen te erg bezwaar, belast met donkere zaken, zwaarte... vandaar toch een lichter blog. Hoop ik. Het schrijven hier (of elders) helpt (meestal) om in de smurrie dàt eruit te halen wat voordien er niet uit KON.
Even alles weer zuiveren. En belangrijk 'grenzen trekken', tenminste weten dat ik grenzen heb en het recht heb die te trekken ook.
Het was moeilijk die grenzen te trekken als ik ze niet meer kon zien. En toen ik ze voelde, was ik niet zo bewust van dat ik die grenzen mag laten respecteren.
Na al de gedichten en teksten werd het voor mezelf duidelijker... Ik zuig als een spons allerlei sferen op, stemmingen van anderen, ook zaken overneem die ik niet MOET overnemen. Ik zie weer duidelijker waar de verantwoordelijkheid van mezelf begint en waar die eindigt en wàt de verantwoordelijkheden zijn van de ander.
We maakten een plan. Dat in mijn omgeving niet altijd het initiatief van mij moet uitgaan...!!! Dat mijn omgeving er best van mag bewust zijn dat ook voor mij initiatieven nemen inspanning kost, soms véél meer dan dat.
Er is angst voor het verlies van moed en kracht Er is angst en verdriet dat niet weggaat maar als een angstwekkende spook voor je staat. Er is angst om wat je zou moeten maar niet langer kan Er is angst dat zij er niets van begrijpen maar nog veroordelen waar het maar kan. Er is angst omdat je niet kan omarmen omdat er niets meer is waar jij je nog aan kon warmen. De ton reserve is leeg vermoord werd je in de donkere steeg. Er is duisternis je neemt je voor volgende sessie ga je erdoor dan zal je vertellen en vragen wat je hier mee moet dàt wat ondergraaft je laatste restje moed. Je durft er met niemand voluit over praten terwijl je voelt wat het doet het slaat nog meer bressen en gaten. Tot vandaag heb je niet beseft wat het met je doet het breekt... je laatste restje moed.
hoe moet het nu hoe ga je hier mee om hoe draag je wat je nu niet dragen kan hoe moet het nu bij ieder pinkje licht een zware hamer slaat de kleine opening weer dicht hoe moet je doen wat je niet kan hoe lang nog onderdrukken, uitgemergeld voel jij je ervan
een hand reiken kan je amper nog het bedelen om aandacht trek je niet, je dwaalt rond in een verdovende smog er is iets dat in wat je voelt niet klopt denken ze dat jij de enige bent die hun ellende stopt?
de vechtersbaas aller tijden zo sterk verzuipt in ook hun strijd niet moeilijk dat zij ze vermijdt ze geven haar zonder zelf een inspanning te doen ook hun verwerkingswerk... want ja jij bent zo sterk, dus neem dat van ons er ook maar bij de noodzaak om je af te sluiten weg van het donkere in je huis de zee, de lucht, en het geruis snakkend naar een beetje lucht
Jij hebt altijd gezeuld ze hebben je miskend en afgebeuld de dag dat je niet meer kon lieten ze je vallen zonder pardon en bij een zeldzaam pinkje licht sloegen ze de zon in je ogen ook nog eens dicht.
Ken je dat gevoel dat je voelt dat een vraag belangrijk is en je die doodeenvoudig moét stellen? Ik stelde de vraag... Of hij een doel had, iets verwacht van mij en wat ik van hem mag verwachten. Ik kreeg een antwoord op mijn vraag maar wàs het wel een antwoord? Ik wil die wel in mijn brein prenten want je mag er donder op zeggen dat ik ze nogmaals zal stellen als de vertwijfeling weer hoge koppen scoort. Hij wil me ondersteuning bieden en hoopt dat te bieden en de erkenning van de ziekte, de depressie... Was dat een goed antwoord? Hij kan het niet van me wegnemen, dat kan niemand. Maar beantwoordde hij mijn vraag?
Thuis aangekomen werd er weer zoveel beroep op me gedaan... Ik kan het niet meer opbrengen de problemen allemaal op mijn rug te torsen. er kwamen innerlijke barelen. Ik ken het ondertussen. Menig verlichtend uitje in het verleden kreeg er een koude douche door. De verkregen ontspanning werd verwoest. Op de duur had ik al geen zin meer in uitjes.
Mij wordt zelden gevraagd of ik een leuke tijd had... ! Ik kan vragen hoe anderen het stelden, of het leuk was geweest... maar omgekeerd? Zelden... eerder nooit. Ze treden me tegemoet alsof ik de oorzaak van hun ellende ben omdat ik er niet was toen ze mij nodig hadden omdat er niemand anders voor handen was? Bizar dat zij het daarentegen vanzelfsprekend vinden dat ik niet op één van ze terecht kan.
Nu heb ik me afgeschermd. Het leven is zonder dàt al een hel. Ze mogen stilaan beseffen dat ik niet ieders problemen kan overnemen... Zij moeten net als ik OOK hun bijdrage en inspanning leveren. Ik zal er zijn voor ze... maar ik ben niet meer die harlekijn die al hun pijn en verdriet overneemt. Ik ben er niet meer toe in staat. Misschien maar gelukkig ook.
Ik wil met de tram... maar plots besluit ik nog een eind te stappen tot de volgende halte. Ik ontdek nog leuke winkeltjes. Aanvankelijk ben ik doodsbang voor het nieuwe... en of ze me onvriendelijk en afwijzend als een stuk vuil zullen behandelen... Iemand doet dat daadwerkelijk omdat er door het absurde opstapelen van goederen een doosje naar beneden valt. Ik voel de hooghartige ergernis, ik zie de koude blik en ik verlaat de winkel met de gedachte 'hier kom ik nooit meer'. Het winkeltje dat ik erna ontdekte, daar voelde ik me wel op mijn gemak. Temeer daar wanneer ik iets vroeg aan de verkoopster ze wel aardig was en me niet behandelde als een domoor omdat ik 'vragen' stelde.
Ergens in de buurt zag ik een kringwinkel. Ik kocht oude wit-zwart stripverhalen van haha Jommeke uit mijn kindertijd. Ook een roman van Agatha Cristie (of hoe schrijf je dat?) simpel weg omdat die afleveringen van Poirot dààr soms over gaan... Ik hou niet alleen van herinneringen die goéd zijn maar vind het ook fijn om ankers te verzamelen. Toen ik de kringwinkel verliet, liep het mis. Ik wist niet meer waar ik was en welke kant ik op moest. Ik vroeg raad aan een voorbijganger maar vraag maar eens raad als je niet eens weet wààr je naartoe moet. Uiteindelijk meende ik de juiste tram op te stappen... maar die voerde me terug naar waar ik vandaan kwam. Waar haalde ik de tegenwoordigheid van geest om na twee haltes terug af te stappen? Daar vroeg ik aan een oudere dame de weg... en zij wist de straat te noemen die ik vergat. We babbelden... aan de halte en op de juiste tram... tot zij me verliet en we wuifden of we familie waren. Dat deed deugd. Ik ben thuis geraakt. Is dàt niet het bijzonderste misschien?
Stil kom ik in de winkel aan... en wordt meteen vriendelijk en warm verwelkomd... zoals steeds. Het lijkt wel of het harnas van angst van me afvalt. Toch is het nodig mezelf tot 'rust' te manen en die gedachten stop te zetten die in mezelf schreeuwen dat iedereen daar aanwezig je belachelijk, stom en lelijk vindt... Ik dwing mezelf artikels te bekijken en alleen dàt te doen, verder niets te denken, slechts genieten van het grappige wat ik zie, het nostalgische wat ik voel... Ik nam ik 8 stuks mee naar een paskamer. Niet om te passen want ik wil niet passen. Ik hou de stukken voor me... en weet ongeveer wat me zal staan en passen zonder dat ik ze moet aantrekken. Ik hoef me geen zorgen te maken voor een miskoop want vandaag is het weer een dag dat je voor enkele eurootjes een kledingstuk kan kopen. Het meisje aan de kassa is steeds aardig... ik kan enkele woordjes zeggen, soms zinnen en ze reageert niet alsof ik een idioot ben...
230. Had ik er als een zombi moeten binnenstrompelen ?
Wanneer ik terug aan dat onderzoek denk, vraag ik me af of ik er misschien volledig gedrogeerd, als een zombi, had moeten binnenstrompelen. Hadden ze me dan wél ernstig genomen? Omdat ik me niet laat drogeren door al die verdovende en gevoelens onderdrukkende medicatie die me al voorgeschreven werden? Is dàt de functie van een goede therapie dan? Het is kiezen (kiezen????) tussen twee kwaden... minder psychische pijn en minder suicidegedachten én als een dood mens hier ronddwalen... of meer levend maar met alles erop en eraan. En ach... zelf dàt klopt niet helemaal... want net door de felle vervreemding komt die suicidegedachten vaak nog sterker naar boven. Bij het minste dat er nu nog gebeurt, gaat de schreeuw over in een instorting... Ik loop op de nagels van de tenen... niet meer op de toppen... en dat doet pijn.
Heb het gevoel dat ik de psychiater kon zeggen wat was en is. Het klinkt zo simpel maar dat is het niet. Datgene wat ik ervaar als een miskenning van de arts van het medische onderzoek zit er voor een groot deel tussen, tussen opnieuw de grote verdwijn-feeling. Lore gaat volledig van de wereld af. Ik heb het gevoel net door de uitslag dat hij met mij lacht. Dat gevoel is dodelijk. Taboe doorbreken? Dat ze dan beginnen in die instantie... Het is een voordeel wanneer geen kat ziet hoe ellendig je je voelt... behalve als je moet bewijzen, aantonen dat... Dàn keert het zich tegen je. Liever was het me dat er minder tegemoetkoming was én erkenning... al is in geldnood verkeren ook niet bepaald goed voor je psychische en andere gezondheid. Miskenning echter evenmin.
De psychiater deed een suggestie om een brief te schrijven, bestemd voor dié arts en die volgende sessie mee te brengen waarin ik de arts die mij onderzocht vertel over hoe ik de zoveelste miskenning ervaar. Momenteel ben ik daartoe niet in staat. Ik ben moe. Ik ben het beu om steeds te vechten om erkenning. Ik ben héél erg moe om tegen leeghoofdigen nog wat dan ook te zeggen.
Soms denk ik aan opname. Een half jaar geleden werd dit ook besproken met mijn psychiater. Om praktische reden zie ik dat niet zitten en verder is er de voortdurende onrust of ik daar beter ga uitkomen. Ik wil niet dat zaken erger worden en ik vol medicatie gestopt wordt. Verder is de behandeling naar mijn gevoel vaag beschreven in een folder. Ook iets wat me niet aanstaat. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Je koopt geen kat in een zak, waarom zou je jezelf dan voor de leeuwen gooien? Bezigheidstherapie geef ik mezelf, technieken leerde ik mezelf. En dan een andere psychiater. Opnieuw jaren eer ik wéét dat hij/zij te vertrouwen is? En bekwaam? Ik weet niet eens zeker of mijn huidige psychiater bekwaam is. Wat mag ik van hem verwachten? Soms heb ik het gevoel dat ik hoe langer hoe minder weet. Neen, ik voel me vast zitten... Maar misschien zit ik al jaren vast en ben ik me er nu stilaan van bewust geworden? Van de onzin van alles?
Ik wil weten wat ik nu moet. En ik heb het gevoel dat ik dat zelf moet uitzoeken. Niets uit handen kan geven. Omdat er te weinig vertrouwen is daarvoor. Het grootste deel moet je zelf doen, dat weet ik. Ik kan echter vaak niet anders dan het àllemaal alleen doen. In de mate dat ze je dat toestaan tenmisnte. Want zelfs wanneer je het allemaal alleen wil doen, dwingen instanties je om je toch afhankelijk van anderen op te stellen, door voorwaarden, eisen, regels... Ik weet niet hoe ik hier ooit uit geraak. Ik weet niet of ik er uit kan geraken. Ik weet niet eens waar ik in zit.
Misschien moet ik vandaag beginnen met dàt te vragen aan mijn psychiater. Vragen dat hij een overzicht schetst en wat zijn deel is in het geheel.
Vandaag koos ik muziek van Rossini bij het koken.... 
Waar apothekers en bakkers rekening met mekaar houden in de vakantieperiode blijkt dat bij de frituuruitbaters andere kaas te zijn.
Een vraagje voor een uitstap vandaag moest ik afslaan, wegens nog niet in orde wat lichamelijke gezondheid betreft. Het wordt uitgesteld.
Ik voel me nogal leeg. Dat komt wellicht omdat ik nog steeds onder invloed ben van de pijnstillers en wat het ook is dat me gisterenmiddag overviel en nog steeds in mijn lijf zit en neerhaalt. 
Ik weet waarom ik gisteren bijna niet in slaap kwam. Ik had na lange tijd veel pijn in schouders, armen, benen... de verdwenen gewaande fibromyalgie zette nog eens even zijn tanden in mijn lijf. Ik kon bijna geen boek vastnemen, heb het zoals andere avonden gestut met kussens.
Van gedachten wisselen met anderen kan zeer veel deugd doen. Zolang het maar met respect voor mekaar gaat natuurlijk. Er moet geen gescheld aan te pas komen of vernederende, krenkende uitlatingen... en er is liefst ruimte om wanneer je je niet goed kon uitdrukken dat alsnog te doen. Er zijn grenzen... en als die geschonden werden... en daarbij ook heel erg het vertrouwen... dan hoeven ze uiteraard niet te schrikken dat die ene deur dichtblijft.
gelukkig zag ik het na zeven stappen buiten onze deur... ben teruggekeerd (wat dacht je?) en gezorgd dat ik niet als een clown de deur uitging.
