Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
03-09-2013
Door een en ander down
Door één en ander nog graden downer binnen de downheid. Het geeft niet. Het gaat wel weer over. Ik wil daarom ook niet over de oorzaken spreken. Altijd maar zaken herhalen die steeds terugkomen, ik heb er geen zin in. Gewoon deze vervelende periode doorkomen en meteen erna vlot vergeten. Zo niet heb je immers niet genoeg energie om mogelijke nieuwe obstakels te lijf te gaan.
Soms is dat nog het enige dat helpt, wegkruipen... je verschuilen. Heel beperkt momenteel door fysieke ellende. Verdoofd door de medicatie. Wat niet echt positief is, want de psychische ellende verdooft niet mee... integendeel. Verder niet veel zin om in detail te gaan. Heb meer en meer de sluizen gesloten. Nog veel werk aan de winkel als het gaat om begrip voor mensen met chronische en andere depressie, voor mensen met psychische ziekten. Degene die al te veel onbegrip of veroordeling ervaren hebben, doen er wellicht net als ik het zwijgen toe. Al roer ik nog af en toe mijn mond of mijn pen. Maar nu niet. Heb er even genoeg van. Ik denk aan een vroegere vriendin... die me veroordeelde omdat ik even de 'clown' niet meer was. Geen enkel begrip voor de depressie die ik doormaakte... . Jaren later kreeg zij er een... en 'eiste' begrip en meevoelen van me. Ze was... helemaal vergeten... hoe ze mij al die tijd behandelde... maar ik niet.
Stilte, een waas van stilte. Situatie vergeten. Uit mijn brein geband. BPS, depressie én de risicovolle fysieke aandoening die nog eens de kop moest opsteken, dan moet je alle gedachten uitschakelen en dàt 'uitschakelen' van niet alleen mijn 'gedachten' gaat me sinds september 2011 griezelig goed af. Dat ik daar zo getalenteerd in schijn te zijn sindsdien heeft alles te maken met overleven, denk ik. Ik weet wel wanneer het blijft duren dit mogelijk het tegenovergestelde effect kan hebben. We werken eraan. (als een sarcastisch emotion bestond, zette ik die hier) Momenteel voel ik me comfortabel zo lang dat duurt. Alles kan me namelijk gestolen worden en dat is een erg comfortabel gevoel.
Voel me vanavond wat beter, één en ander heeft het zachter gemaakt. Voel me zelf een beetje blij al voegde zich daar verdriet bij. Het geeft niet, het bleef zacht. Niet zoals de andere keren dat ht jaren verdoofde verdriet bovenkomt. Soms is de omvang ervan zo angstaanjagend, zo alles overspoelend als een modderstroom, dat ik er bijna niet aan durf. De boel sluit zich als het te erg wordt gelijk weer af. Ik besef wel dat het goed is dat ik terug af en toe voel. Vooral vandaag... het (normale, zachtere) verdriet, dankbaarheid, geluk, warmte, vrede er weer was. Vandaag voelde ik me weer even mens en omdat ik weet hoe vlug dat weer kan verdwenen zijn, schrijf ik het op, météén. Dat verdrietige is zacht, te verdragen. Er is geen pijn. En ik voel me dankbaar. Ik krijg hulp en daardoor komt hoop en moed. Hulp die goed is omdat ze vergezelt gaat met die diepere eerlijkheid en oprechtheid die niet bang is en die ik zo nodig heb. Hulp die niet betuttelt maar me blijft zien als een volwaardig wezen. Dankbaar ben ik er om. Ik kan en wil het niet verder uitleggen... Nu volstaat het dat alleen ik het misschien begrijp, begrijp wat ik bedoel.
Wat doet leven pijn. Le-ven en het leven. Ik probeer te blijven geloven dat het weer anders gaat worden. Geduld moet ik hebben. Denk ik. Vandaag had ik geen zin om mijn kleurloze wimpers met de mascaraborstel te kleuren en dat is een zeldzaamheid als ik om boodschappen moet. Ik denk dat ik zonder mascara 'zichtbaarder' ben. Bang dat ik bepaalde mensen zou zien die ik geen enkele kijk wens te geven in mijn niet zo goed voelen. Ze mogen mijn kwetsbaarheid niet zien, ik huiver ervan er nog maar aan te denken aan hoe ze zich kunnen lopen verkneukelen. Dat gun ik ze niet. Ik ga nog liever dood. Ik gebruik mascara vaak als een soort 'bescherming' een soort 'masker'... .
Ik moest naar een soort specialist en ze was erg aardig. Ik ben er ooit nog geweest voor een ander medisch probleem en voelde me er meer op mijn gemak dan die me werd aangeraden. Deze vrouw is heel menselijk, niet arrogant of zo, eerder bezorgd en geeft ook antwoord op onzekerheden of vragen. Mensen als zij moesten er meer zijn, ik zou veel vlugger hulp zoeken voor medische problemen. Nu houdt angst voor de arts of verpleegkundige of andere hulp alleen me al tegen... zonder nog maar aan mogelijke behandelingen te denken.
Onderweg kwam ik heel wat mensen tegen die ik ken. Ze zwaaiden spontaan, blij me te zien... en ik zwaaide terug. Ook 'even' blij. Voor even dat hart dat wat minder vol pijn zit... erna komt die pijn weer terug. Toch is het goed dat die dingen gebeuren. Ik 'voel' weer meer, al is het merendeel pijn en verdriet. Mijn vorige psychiater was vooral bezig om het weg te stoppen, het te negeren... de berg is daardoor, vrees ik, niet meer te overzien.
Goed... het is ok met me, de suïcidepijn is er toch minder. Ik ben vandaag ook nog geconfronteerd geweest met een heel diep vertrouwen van mensen in mij. Dat doet goed... terwijl ook dat, hoe vreemd het ook mag klinken tegelijk pijn doet. Het is me niet onbekend. Maar het geeft niet... dat deze mensen zulk diep vertrouwen in mij hebben, vertelt me dat er toch mensen zijn die voelen dat ze dat kunnen, mij vertrouwen... die mijn diepe zijn voelen. Daar ben ik dankbaar voor.
Ik ben alle dagen vroeg wakker. Soms blijf ik nog wat liggen om de anderen niet wakker te maken, als het nog te schandalig vroeg is. Ik vind het niet erg om vroeg wakker te worden, zolang het maar niet midden in de nacht is. Al word ik in die nacht ook meerdere keren wakker de laatste maanden, gelukkig slaap ik toch telkens weer in. Soms vrij vlug, soms niet. Het geeft niet, ik maal er niet om. Vroeg gaan slapen, of laat, het maakt geen verschil, ik blijf rond 5 à 6 u ontwaken. Om niet aan een slaaptekort te gaan lijden, zorg ik ervoor niet al te laat te gaan slapen. Soms is dat geen probleem, dan kan ik niet eens een film of serie uitkijken maar word ik wakker en heb de helft of het einde ervan gemist. Zoals het nu is, gaat het goed. Ik voel me niet happy, maar dat geeft niet... ik 'voél' en dat is het bijzonderste... al voél ik door de dag vooral in perioden van rust telkens verdriet... dat verdriet moet ook de ruimte krijgen.
Alles in het leven in communicatie met mensen kan verkeerd begrepen worden. Zo moeilijk om je daardoor niet te laten sturen door angst dat woorden van jouw pijn anders worden ingevuld/aangevoeld/opgenomen een perfecte wereld bestaat niet daar kan je slechts van dromen
Amper nog durven bewegen angsten uit te spreken tot het besef dat je net daardoor nog verder van het leven weg zal drijven.
Nu probeer je te spreken vanuit je pijn en je voelen niet meer ook dat te verdringen uit angst dat het anders wordt gezien beseffen dat de schrijver alleen weet wat hij/zij wil bedoelen.
Verdriet omdat wat is wat was en misschien nooit meer terugkeren zal 't vertrouwen in enkele mensen maakte een diepe val.
De houvast dat woorden/houdingen je mogelijk in de toekomst niet meer dodelijk zullen treffen omdat je een omheining zal kunnen bouwen die kompleet afsluiten op kan heffen door wat in de laatste sessies werd besproken.... 't verbindt tranen met pijn om het weder geboren worden van een sprankeltje geloof de roof van vertrouwen in jezelf speelbal van indrukken van buitenaf
zonder zelfoordeel mag je rouwen om het vergooid worden wantrouwd en afgewezen het onderhuids lesjes te worden gelezen die je verloor jij achter liet omdat ze jou niet meer moesten zou het mogelijk zijn dat zulke en nog andere zaken dat hele binnenste niet langer elke keer weer zullen verwoesten?
Treuren doe ik om verloren vrienden in dit leven en andere mensen waar ik zoveel om heb gegeven niet zozeer verloor ik ze door de dood maar vooral door het vertrouwen ooit zo'n vaststaand gegeven dat het uiteindelijk schijnt te hebben begeven.
Gisteren zag ik op National Graphic (of hoe het ook geschreven wordt) een reportage over een overlevende van de aanslag van 9/11. Woorden die hij op het einde zei, bleven me bij. Dat hij weer kon voelen. Ik herinner me de juiste woorden niet meer maar het kwam op hetzelfde neer dan de nu al enkele jaren durende toestand waarin ik zelf verkeer. Ik voel me vaak geen mam meer, geen zus, geen vriendin, geen grootmoeke, geen mens. Het enige wat ik voel is dat doffe, onwerkelijke gevoel, alsof ik niet meer ben, slechts een computer gestuurd omhulsel ben met een niet te omschrijven innerlijke pijn.
Het gevoel 'verdriet' ken ik en dat is een te plaatsen gevoel, in tegenstelling tot het hierboven aangehaalde.
Door de reportage kreeg ik weer een tikje geloof dat het goed komen kan. Dat er ook bij mij een dag kan aanbreken dat ik opnieuw het 'leven' zal voelen en me zal 'voelen' leven. Het leven weer zal kunnen beleven. Dat ik me ook weer een mam zal voelen en een zus, een grootmoeke, een vriendin... enz.
Als ik zulke dingen neerschrijf, voel ik een vlammende pijn door mij heengaan. Misschien angst dat ik daar niet zal geraken, of pijn omdat ik weet hoe het was voor ik in de zwevende luchtbel belandde en er (nog) niet uit geraak...
Het blogjes schrijven kost me nog steeds veel moeite. Altijd moet ik een weerstand overwinnen, doorheen een muur van verlamming, van dood, angst en pijn. Ik ga er doorheen omdat ik instinctief voel dat dat goed is, dat de vastgedrukte zooi dan losgewoeld kan worden.
Vroeg op, maar 't kan me weinig schelen. Ik sliep de uren dat ik sliep in één ruk door, dan ben je wel min of meer uitgerust. Immers vier uur wakker is best vroeg... . Ik bleef nog een half uur liggen en begreep dat ik niet meer hoefde te hopen op nog wat meer slaap. Ben dan maar opgestaan een uur geleden, 4.15u, stilletjes om ze hier niet wakker te maken. Op bed valt de wereld toch maar op me neer, de donkere wereld... pfff. Ik let niet meer op dat gevoel van uitputting dat er vaak is. Het gaat wel over of het doet dat niet . Verder na de onmiddellijke bedelving door de wereld, ga ik aan het piekeren, probeer ik te begrijpen dat wat ik toch niet zal begrijpen dus waarom daar energie aan verspillen? Waarom nog angstig zijn voor mogelijke misverstanden maar vooral omdat de wereld stil werd, je zonder dat je weet waarom vergooid wordt, genegeerd, doodgezwegen. Er wordt geen rekening meer gehouden, zo vrees ik, met kinken in kabels. Op praktisch,psychisch,fysisch vlak, lijkt het we. Ik ben blijkbaar niet de enige die geplaagd wordt door achterdocht en wantrouwen. Door allerlei zakt de rand van de afgrond nog meer weg. Ik probeer niet in paniek te geraken en in mijn gedachten te houden dat er hoe dan ook mensen zijn die me niet wegkeren. Ik besef best hoe zwaar de impact van die zaken op mij weegt en hoe bijzonder het is dat er een kans bestaat dat ik die impact in de toekomst zal kunnen milderen. Als dat eens waar zou kunnen zijn. Ben ik alvast minder angstig en niet meer afhankelijk van minder fijne houdingen van anderen. De intense pijn die de doodsdrang activeert, kunnen vermijden... het zou leven en het contact met mensen een enorm pak fijner maken én vooral minder angstaanjagend en bedreigend....
Bij die laatste paragraaf slaat er opnieuw een vuist van binnen de zaken tot moes. Hoop en angst.... angst en hoop.
Er zijn zoveel veranderingen op til, ook dat boezemt me angst in en verergert de ontreddering. Ik probeer het te relativeren en/of te negeren... maar het is als ijzig koude wind, je kan je induffelen tot je je bijna niet meer kan bewegen, toch ziet die koude nog kans je ergens te bereiken. Helemaal klopt dat beeld niet want sommige mensen voelen die kou misschien niet en weten zich werkelijk goed tegen koude te beschermen... en tegen het leven. Niet alleen door (het beeld volgend) hun kleding maar ook door eigenschappen, door omgevingsfactoren enz... .
Amper vertel ik in real life nog wat ik voel. Wanneer ik het er toch een keer op waag en er geen reactie op komt, word ik daar angstig en onzeker van.
Ik herinner me nog een prof waar we vroeger les van kregen en die verschillende boeken over rouwverwerking schreef, hij zei dat veel mensen niet weten wat zeggen bvb. bij een overlijden of ander verlies of angst hebben om iets verkeerd te zeggen. Volgens hem is het beter dàt risico te nemen dan niets te zeggen... ! Ik heb die woorden onthouden. Het is ontzettend moeilijk om dan de juiste woorden te vinden... toch is het nog duizend keer moeilijker voor degene die het ervaart om géén woorden te krijgen... vermeden te worden, geen steun of troost te mogen voelen in enkele welgemeende woorden.
Vanmorgen een mail van een vriendin als antwoord op die van mij. Schrijnend en hilarisch tegelijk. Ze weet niet in welke toestand ik me bevind. Ik ga ook geen moeite doen om haar dat te laten weten. In het verleden werd ik jaren in stilte door haar veroordeeld en weet wel beter dan nog iets ervan te laten blijken. Rustig van buiten, ziek van binnen. Heel veel mensen zien het niet waardoor je je vaak heel alleen voelt met de hele ellende. Over psychische ellende ligt nog altijd een deken van schande...
Uitspraken als "Ze stellen zich aan... ze moesten eens voelen wat écht ziek zijn is, dàn, dàn zouden ze weten wat 'afzien' is... " Van zulke uitspraken, plooi je dubbel . Zelfs wanneer je met geen woord rept over hoe je je voelt, krijg je dat oordeel door je strot geboord.
Net als met fysieke ziekte kan je het soms niet meer aan om er nog maar aan te denken, je wil er soms ook niet meer over praten. Maar er is voor fysieke ziekte veel meer ongevraagd, spontaan begrip en steun en weinig veroordeling terwijl bij psychische ziekte net zulk ongevraagd onbegrip en geen steun is maar overdosissen veroordeling. Maar goed... dat is al bekend... en verenigingen die opkomen voor psychische zieken blijven zich inzetten om het taboe en onbegrip er rond te doorbreken. Nog een lange weg te gaan....
Het is zo dat het erg moeilijk is als je er zelf niet aan lijdt om het te begrijpen... maar wààrom dan meteen (ver)oordelen of onbegrip laten blijken en psychische zieken afwijzen? Waarom niet gewoon zeggen dat het voor jou moeilijk te begrijpen is maar dat je het wel probeert (tenzij onwil in de weg zit om dat te proberen... of angst).
In feite komt het er wel meer op neer dat er nog al te vaak één groot thema gevolgd wordt... Er wordt nog altijd door een deel mensen gemeten naar de eigen maatstaf, namelijk: 'als je niet bent zoals ik dan ben je niet goed'... Niet alleen op het vlak van psychische ziekten hoor... maar op alle vlakken... Huidskleur, afkomstig van het buitenland, uiterlijk, status, graad van welstand... opvoeding, bezit... enz... Neem nu als simpel voorbeeld mensen die met hun vingertje wijzen als je niet net als ze iedere week je ramen lapt.... en als het nog bij dat vingertje blijft ben je nog goed af...
Je blik rustte op de huid van je handen. Wat is die dun geworden. Net zo dun als die andere huid altijd was en nog is... en die de pijn van de wereld en het leven niet tegenhield en nog steeds niet tegenhoudt, ruw en hard komt die binnen en jaagt de dood steeds door je hart.
Zal dat veranderen. Zal niet meer iedere indruk de boel van binnen kort en klein slaan en angst voor oordelen van anderen een voortdurend en daardoor uitputtend gevecht vereisen van jezelf? Dit jezelf afvragen, die bedenking neerschrijven geeft alweer een felle stroomstoot doorheen je wezen... drukt pijn en tranen tegen je ogen niet in... niet uit....
Opnieuw vroeg op. Een half uur hield ik het uit tot de piekermolen zich met zijn gevaarlijke messen in beweging zette, toen vluchtte ik uit bed. Voel me niet zo goed, hoofdpijn, misselijk naast de psychische duisternis en pijn in me. Is het simpel lichamelijk ongemak, een verkoudheid die broeit? Of is het opnieuw een weerslag door de psychische rotzooi Ik weet het vaak niet meer te onderscheiden (wat van wat komt). De lichtpuntjes van gisteren, een fijne ontmoeting met een onbekende vrouw ergens onderweg, dat lichtere gevoel is alweer weg. Ik dacht erna nog dat ik best met haar bevriend zou willen geraken. Die wens verwordt tot de sombere gedachte dat ik me misschien opnieuw vergis in mensen. Te goed van vertrouwen sloeg om in het omgekeerde. Sinds... en sinds. Soms ben ik bang dat er iets onheilspellends boven mijn hoofd hangt. Dat komt doordat ik me fysisch ook niet meer zo goed voel. Dat het ene zich mengt met het andere brengt me nog meer van mijn stuk. De vaak ontzettende vermoeidheid werkt op mijn gemoed.
Zoveel angsten, zoveel vragen die ik me eenmaal bij mijn psychiater niet meer kan herinneren. Zo hinderlijk dat gedachten, zaken die ik moet onthouden (ook op praktisch vlak) meteen weer wegschieten. Alsof mijn gedachten vissen werden die even uit het water springen en waar erna geen spoor meer van te bekennen is. Daarom moet ik het misschien hier aanhalen, zodat ik niet kan vergeten er op de eerstvolgende sessie over te praten. De vraag rechtuit stellen, de angst bespreken. Waarom twijfel ik zo.... aan mezelf.... aan waar ik zelf de vinger oplegde. Moet er dan werkelijk onderzoek aan te pas komen voor ik overtuigd ben van het ene of het andere? Ongelukkige zucht. Ik zit niet meer in de modder maar werd zelf modder. Mijn hele wezen lijkt modder geworden. Ik begrijp nergens nog wat van. Een poel werd het in mijn brein, in mijn hele wezen. Het maakt me bang, bang dat dit nooit meer weg zal gaan en het steeds erger zal worden. Dat ik mezelf verder zal verliezen. En altijd die vraag in me... 'wat is er aan de hand, wat gebeurt er toch...?'
Dank je voor alle steun. Het doet deugd en het geeft tegelijk pijn. Dat verschijnsel is me niet onbekend. Het heeft met alles wat gebeurt nu te maken. Nogmaals... dank je wel allemaal.
Opschrijven wat er gebeurt, wat ik voel, wat is en wat was, gedichten en andere teksten, die nam ik al minstens een jaar mee naar mijn psychiater. In het begin niet telkens. Nu wel. Omdat ik ervoer hoe moeilijk het voor me werd om alles onder woorden te brengen. Door allerlei. Door het geplof in mijn hoofd, of het ijl worden, of een te langdradig verslag van onbelangrijke zaken, door het telkens wegschieten van gedachten, door het ongewild vergeten... door...en door... enz... Omdat printinkt duur is en het uitprinten te omslachtig werd in deze toestand, schrijven met mijn pen me nog amper lukte, schafte ik me ongeveer een jaar geleden (denk ik) een tablet aan, in promotie wegens showmodel. Sindsdien neem ik dat iedere week mee en lees ik mijn teksten op blogs of elders geschreven voor tijdens een deel van mijn sessie. Dat is zoveel beter... aan de hand daarvan bespreken ook. Ik dwaal en verdwaal niet langer... en ik heb niet telkens het gevoel nààst de kwestie gepraat te hebben. Ik heb ook ervaren dat ik niet de hele sessie best voorlees, zodat het geen vlucht wordt en er ruimte rest om erover praten. Alles doet pijn, is ontzettend moeilijk, maar ik wil volhouden al is dat andere er ook nog steeds. Daarom zet ik mijn gedachten vaak op 'stop'... en ga als leeghoofd door mijn dag. Vreemde technieken heb ik, maar het enige wat mij daarbij kan schelen is dat ik het red en blijf volhouden.
Onmacht om te verwoorden ondanks 't verlangen om te delen het leven verstomde, wat werd het stil en de stroom woorden ging verloren 't werd zo ijzig, ijl en kil.
Onmacht om te verwoorden wat er ronddraait, huilt en scheurt niet veel dat nog opbeurt ondanks de inspanning was er na hun, ook mijn eigen verbanning
Soms voel ik paniek opkomen. Om hoe ik me voel. Vlug gedachten afleiden, 't wegduwen, doe ik dan.
Hoeveel inspanning vergt het proberen te verwoorden wat is. Als ik mijn gevoel daarin volgde, stopte ik opnieuw met blogjes schrijven. Het gevolg zou zijn, datik opnieuw verder zink in de dikke, verzwelgende modder. Als ik -hoeveel moeite het me ook kost-, erover schrijf en probeer te benoemen, al was het deels, wat is, dan krijg ik er kijk op, hou ik de verzwelgende, verstikkende modder enigzins op afstand, hou tenminste tegen dat die me helemaal omgeeft en in zich opneemt.
Als ik er zelfs hoe langer, hoe minder in slaagde me ook naar mijn psychiater kenbaar te maken, is dit een alternatief om te vermijden dat de zinloosheid toeneemt... de modder me helemaal gaat doen verdwijnen.
Daarom, omdat ik besef dat dit een hulpmiddel is, doe ik nog meer moeite om de weerstand telkens te doorbreken. Eenmaal ik bezig ben, gaat het toch vlotter dan een tijd geleden. Ook al gaat het schrijven gepaard met pijn, verdriet en een bloedstollende schreeuw in dat binnenste van me.
Ik moest plots denken aan een fysieke ziekte... je kan onderzocht worden, benoemen wat de klachten zijn, allerlei toestellen helpen bij het onderzoek, gerichte vragen... fysiek waarneembare klachten en symptomen.... Zoveel bij psychische ziekte kan niet op die manier gedecteerd worden. De klachten zijn moeilijk benoembaar, toestellen kunnen niet registreren wat je voelt, het kost enorme moeite om de klachten te benoemen. De ironie wil bovendien dat net psychische problemen blokkeren dat je erover praat of kunt praten terwijl dat een belangrijk deel uitmaakt om een beeld te krijgen van wat er aan de hand is. Als je daarbij zonder dat al moeilijk kan verwoorden wat is, wordt het nog hachelijker. Wanneer je daardoor niet ernstig genomen wordt of er een verkeerde diagnose gesteld wordt, geraak je van de wal in de sloot. Of wanneer een totaal verkeerd beeld van je ontstaat.
In mijn geval kon ik het best wel verwoorden, (al is dat ooit anders geweest...! ) Echter nu merk ik hoe moeilijk het ook voor mij is geworden. Vandaag,dit blogje, ik voel dat ik het helder kan verwoorden, dus gelukkig besef ik dat het kan lonen de weerstand te doorbreken.... Maar het is niet meer altijd zo... soms dansen de woorden in mijn brein of danst er niets meer in, is er gewoon ook daar een traag stromende vloed modder.
'k Heb zo vaak het gevoel (vaak ben ik me pas erna daarvan bewust) dat ik me steeds voor al wat ik doe/zeg/voel/schrijf/niet doe... moet verklaren. In feite komt het erop neer dat ik mijn hele bestaan lijk te moeten verantwoorden... Waarom is dat zo? Uit angst afgewezen, veroordeeld, verafschuwd, minacht te worden Lastig... en dat is belachelijk licht uitgedrukt. Het maakt ziek en onzeker, al vloeit het dan voort uit onzekerheid die voortvloeit uit een minieme eigenwaarde of een gebrek eraan... Die eigenwaarde is niet bepaald gegroeid na verwerpingen, vergooiingen, dumpingen, afwijzingen. Dat hoop ik ook om te kunnen keren. Dit alles geschreven met alweer een opvlammende hevige pijn en een oorverdovend gehuil van binnen. Van buiten oog ik wellicht als een boeddhistisch kalm maar ook weemoedig wezen.
Ik heb weer veel hinder van woorden die ik net wou neerschrijven en die de seconde erna al een serieuze denkoefening vragen om ze me te herinneren. Soms vind ik het woord niet meer terug, of een gebeurtenis...dit keer wel na veel inspanning. Ook dat verschijnsel boezemt me angst in en bemoeilijkt het schrijven. Het gaat niet om een moeilijk woord of uitdrukking maar om een belachelijk eenvoudig woord zoals 'licht'...
Onzin. Onzinnig. Zinloos. Te gek om los te lopen. Maar ik loop nog los. In een vreemde bui. We komen er wel. We weten alleen niet waar. En wanneer. Of hoe. Nou moe. Zo voel ik me momenteel, leeg, me van geen kwaad (of goed) bewust zo onnozel ongeveer als een naar de wereld der mensen gapende koe.
Ommekeer leven doet zeer en alle woorden bijzonder dom 't gekronkel in bochten is zo stom Die 't hardste roepen je moet jezelf wezen zijn soms net diegene die je 't hardste moet vrezen
Plots... dat telefoontje... Je bevond je net ergens... In vroegere tijden zou je ervan genoten hebben... Nu liet het je Syberisch koud... Je wou... alleen maar naar huis... Dat telefoontje... Je kon er na... 2 jaar wachten... eindelijk... terecht. Het liet je koud. Je zei 'ja'. Maar je kon net zo goed 'neen' zeggen. Je zei geen 'neen'... misschien dicteerde je nog op slaapstand werkende verstand je 'ja' te zeggen. Who knows. Vandaag werk je, zwoeg je, doe je, met een dood lijf, lege ogen en je voelt niet veel... en als je voelt, voelt het niet bij je behorend. Je bent niet meer. Dat wordt niet zo goed begrepen. Daardoor wordt hét nog zwaarder om dragen. Ze denken dat je voélt, en dat doe je ook... je voelt de dood, de pijn, de wanhoop... maar je voelt niet dat wat het allerbelangrijkste is voor jou 'JEZELF'. Klotewereld, kloteleven, klote onbegrip... klote daardoor zo immense gevoel van eenzaamheid.... klote klote, klote... zo klote. Is het dan zoooo moeilijk om begrepen te worden?
Door één en ander nog graden downer binnen de downheid. Het geeft niet. Het gaat wel weer over. Ik wil daarom ook niet over de oorzaken spreken. Altijd maar zaken herhalen die steeds terugkomen, ik heb er geen zin in. Gewoon deze vervelende periode doorkomen en meteen erna vlot vergeten. Zo niet heb je immers niet genoeg energie om mogelijke nieuwe obstakels te lijf te gaan.
Wat doet leven pijn. Le-ven en het leven. Ik probeer te blijven geloven dat het weer anders gaat worden. Geduld moet ik hebben. Denk ik. 
Ik gebruik mascara vaak als een soort 'bescherming' een soort 'masker'... .
Ik ben alle dagen vroeg wakker. Soms blijf ik nog wat liggen om de anderen niet wakker te maken, als het nog te schandalig vroeg is. 
.
