Het begon al tijdens de ochtend, bij het ontwaken... opnieuw die hevige weerstand om buiten te komen. Geen zin om dat hele eind te gaan om dat ene kaartje in de brievenbus te stoppen... maar het moest... voor toch nog een minimum van beleefdheid:shock:  en dan de geneesmiddelen...
Onverwacht is er een en ander veranderd waardoor mijn jongste onverwacht ook thuis is. Zij vroeg me mee om inkopen te gaan doen, ze had voor deze ene keer niet zoveel zin om alleen te gaan. Wat een geluk... precies wat ik (blijkbaar) nodig had... want natuurlijk zou ik haar vergezellen. Voor iemand anders iets doen, gaat me blijkbaar nog altijd beter af dan voor mezelf... :roll: Nu, mij hoor je daar niet over klagen  Dus hebben we de inkopen gedaan die mijn jongste normaal doet én het kaartje in de bus gestopt én naar de apotheker én én én met andere woorden 'al die zaken waar ik zo tegenop zag, zijn in één klap verricht'... Het kwam goed uit... de zinloosheid heeft een serieuze omvang bereikt... en daartegen vechten lukt niet meer zoals vroeger... Het is niet erger dan vroeger maar anders... Er is één ding veranderd... ik verloor de zin om me ertegen te verzetten zoals ik dat vroeger deed. Ik dwong me bijna voortdurend vooruit. Dat doe ik nu niet meer.... omdat die zin ook weg is samen met de hoop die ik toch steeds bleef koesteren. Nu is het een vreemde alles overkoepelende zinloosheid die lijkt op een woestijn zonder ook maar één oase of bron.
Toch zal ik me zelden laten gaan en de zinloosheid helemaal zijn/haar zin geven... Ik wil dat monster immers niet laten winnen. Ik heb ervaren dat oeverloos blijven jezelf dwingen toch buiten te gaan, veel vaak zoveel energie opslorpt dat je er slechter van terug thuiskomt. Ik ga met mezelf een soort compromis sluiten. Goed, zeg ik tegen mezelf, naar buiten gaan is nu écht een stap te ver... je voelt je te kwetsbaar, te fragiel... (om alleen naar buiten te gaan ) dus blijf je beter binnenshuis maar doe je wel een klus waar je zin in hebt. Ik weet immers dat het als het geen voldoening geeft dan toch tenminste rust. Vroeger kon ik lezen maar de laatste maanden ben ik daar te onrustig voor. Ik wil alvast niet verder afglijden, de zinloosheid kan niet groter. Ik vrees dat het meeste komt door de uitzichtloosheid van een bepaalde toestand... situatie. Je geeft daardoor droom na droom op...