Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
20-08-2011
332. Was het de warmte? Of was het de warmte? :-)
Mijn vreemde bui is nog steeds niet over... Ik zweet me kapot... Komt het door de warmte? Maar het transpireren was abnormaal... ik pufte en kreeg geen lucht... toch zwoegde ik verder ... ik wilde die hele kast vandaag leeg. En niet 'zomaar' leeg... neen.. ik keek zak per zak alle baby-en kleuterkleding na... Ondertussen stond er natuurlijk muziek te spelen... Bob Marley en Simon and Carfunkel, tot slot een mot in je jas... die vind ik écht superleuk en heb luidkeels mee gekweeld Ondertussen heb ik me nog een biertje uitgeschonken en zit ik met mijn benen op een stoel te schrijven... tot ik uitgerust ben zodat ik samosa's kan bakken... Een cd van Liesbeth Lizt... prachtig vind ik. Toen ik de baby-kleedjes nakeek, kwam ik uiteraard ook nog kleding tegen van mijn zoons die me verwierpen... ik gooi ze niet weg... ik koester ze... want ook al verdring ik het, ik hou wel van ze... nog steeds... maar als ik dat gevoel toelaat ga ik dood van pijn.... Ik breide de truitjes zelf... met eskimo's die ik erop maasde, Mickey Mouse, een schaatsende Daisy en zelfs een kikker, piloot, skiër... racewagen... ik breide veel voor ze... Zorro... voor ieder één... Ik hing een kader op met foto's van ze allemaa die mijn jongste niet meer op haar kamer wou... Ook al hebben ze me zoveel pijn gedaan, zoveel dat ik het niet kan beschrijven... toch kan ik die foto's aan de muur hangen omdat ze toén nog zichzelf waren en mij niet vergooiden omdat het bepaalde creaturen goed uitkwam. Ze kunnen verder de pot op... Ze doen maar met hun leven wat zij willen maar ik sta niet toe, niet meer, dat ze het mijne stuk maken... en dat van hun jongste zus die wijs is voor ze tesamen... Alleen beseffen ze dat niet, ze meenden no dat zij net zo eenvoudig te manipuleren is dan zij zich hebben laten manipuleren... In feite is het meelijwekkend... Dàt is er ook weeral af. En verder menen ze me morgen op het geweldige feest te veroordelen omdat ik mijn kat (geen denken aan) stuurde? Ik weet al dat dàt hun manier van feesten is, zaken in stand houden die anders als een kaartenhuisje in elkaar zouden stuiken, namelijk de wàre toedracht van hun gedrag. Ik heb er lak aan, ook aan het voorbije leven waar ik een toonbeeld was van 'beleefdheid en respect' terwijl zij opme bleven trappen... ook het feestvarken van dat feest waar ik mijn kat (niet dus) op afstuur meende me de laatste 30 jaar te kunnen blijven bekladden, veroordelen, minachten, bespotten. Haar broer, mijn vader, zou zich omdraaien in zijn graf want hij was niet zo...! Dit was wel een heel vreemde blog... Ik snap mezelf niet meer. Misschien maar goed ook. Als illustratie een toepasselijke egel... Niemand raakt me nog... zelf die dagboek-snuffelaar niet meer.
De prentjes op mijn blog zijn vandaag ook niet om naar huis te schrijven... humoristisch maar op een cynische manier... Ik hoop dat niemand aanstoot nam aan die twee rare beesten op mijn vorig blogje, het stelt mijzelf voor in de twee bijpassende buien... Ik vergat nog over mijn droom te vertellen... ook een vreemde... Een buurvrouw kwam zich bemoeien... en ik werd er moe van... Ze was bezig al mijn spullen te besnuffelen en te verzetten. Plots zag ik haar de heerlijk geurende potpourri, waar ik zolang naar gezocht had, uitstrooien op een metalen ton vol met konijnenstro... Ik riep dat ze dat niet mocht doen en probeerde zo goed en zo kwaad het nog bruikbare eraf te halen. Ik verzocht haar vriendelijk om naar huis te gaan, dat ik op deze manier mijn gedachten er absoluut niet kon bijhouden... maar ze ging onverstoorbaar verder. Mijn jongste bleek nog een baby en ze lag in een wiegje in de voorkamer (zo noemden ze dat bij ons vroeger in mijn jeugd) van mijn ouderlijk huis aub... een huis dat al lang niet meer bestaat en dat mijn jongste zelfs nooit gezien kan hebben. Toen strooide mijn buurvrouw de overige potpourri in de wieg van mijn jongste terwijl ze erin lag... over haar buikje en armpjes heen. Opnieuw kreet ik dat ze dat niet mocht doen. Maar buurvrouw ging ook nu weer onverstoorbaar verder en mompelde dat de baby en het wiegje dan lekker naar roosjes zou ruiken. Ik zei haar dat het gevaarlijk was want als baby er een stukje van in haar mondje kreeg... Het vreemde van het verhaal is dat het niet eens mijn echte buurvrouw is maar een andere buurvrouw die zich niet zal bemoeien maar waar ik toch ook ergens hinder van ondervind...(ze is eerder een giftige zwam als je ze per ongeluk met iets een onbehaaglijk gevoel gaf, spuugt ze gif) Misschien nam mijn droommaker de twee in één? Promotie... of zo Nu.. als ik zulke promotie in werkelijkheid zie, laat ik die mooi liggen, zeker weten Ik ben écht in een rare, cynische bui... en na dit blogje ga ik nog een kamer bestormen (om verder een doorgang tot stand te kunnen brengen )
Het begon al tijdens de ochtend, bij het ontwaken... opnieuw die hevige weerstand om buiten te komen. Geen zin om dat hele eind te gaan om dat ene kaartje in de brievenbus te stoppen... maar het moest... voor toch nog een minimum van beleefdheid en dan de geneesmiddelen... Onverwacht is er een en ander veranderd waardoor mijn jongste onverwacht ook thuis is. Zij vroeg me mee om inkopen te gaan doen, ze had voor deze ene keer niet zoveel zin om alleen te gaan. Wat een geluk... precies wat ik (blijkbaar) nodig had... want natuurlijk zou ik haar vergezellen. Voor iemand anders iets doen, gaat me blijkbaar nog altijd beter af dan voor mezelf... Nu, mij hoor je daar niet over klagen Dus hebben we de inkopen gedaan die mijn jongste normaal doet én het kaartje in de bus gestopt én naar de apotheker én én én met andere woorden 'al die zaken waar ik zo tegenop zag, zijn in één klap verricht'... Het kwam goed uit... de zinloosheid heeft een serieuze omvang bereikt... en daartegen vechten lukt niet meer zoals vroeger... Het is niet erger dan vroeger maar anders... Er is één ding veranderd... ik verloor de zin om me ertegen te verzetten zoals ik dat vroeger deed. Ik dwong me bijna voortdurend vooruit. Dat doe ik nu niet meer.... omdat die zin ook weg is samen met de hoop die ik toch steeds bleef koesteren. Nu is het een vreemde alles overkoepelende zinloosheid die lijkt op een woestijn zonder ook maar één oase of bron. Toch zal ik me zelden laten gaan en de zinloosheid helemaal zijn/haar zin geven... Ik wil dat monster immers niet laten winnen. Ik heb ervaren dat oeverloos blijven jezelf dwingen toch buiten te gaan, veel vaak zoveel energie opslorpt dat je er slechter van terug thuiskomt. Ik ga met mezelf een soort compromis sluiten. Goed, zeg ik tegen mezelf, naar buiten gaan is nu écht een stap te ver... je voelt je te kwetsbaar, te fragiel... (om alleen naar buiten te gaan ) dus blijf je beter binnenshuis maar doe je wel een klus waar je zin in hebt. Ik weet immers dat het als het geen voldoening geeft dan toch tenminste rust. Vroeger kon ik lezen maar de laatste maanden ben ik daar te onrustig voor. Ik wil alvast niet verder afglijden, de zinloosheid kan niet groter. Ik vrees dat het meeste komt door de uitzichtloosheid van een bepaalde toestand... situatie. Je geeft daardoor droom na droom op...
Ik nam het me nochtans voor... om buiten te gaan terwijl mijn dochter een hele dag weg is... maar ik kan het niet. Ik blijf liever verschanst in huis. Het spookt de hele dag door mijn hoofd of ik wil of niet... welke rampzalige dag en dagen, weken, maanden, jaren... de getroffen families door moeten maken vind het zooo erg... en denk aan ze met heel mijn hart... en aan die jonge mensen die het leven lieten... of die zwaar gewond zijn... Zoveel meevoelen stuur ik ze, troost, steun.... ook aan vrienden... die vrienden verloren... want vrienden zijn vaak zowat familie. In de plaats van naar buiten te gaan heb ik ergens in huis een grondige schoonmaakbeurt verricht... Bekaf maar tevreden over het geleverde werk. De droefheid, het trieste wijkt niet... maar moét dat? Ik voel te erg mee om dàt niet te voelen. Wat voel je je machteloos bij zoveel pijn... zoveel leed... zoveel verdriet. Wat kan het leven wreed zijn... Met dit engeltje... stuur ik iedereen... veel liefde toe.
Gisteren schrokken mijn dochter en ikzelf op van dat zeer gevaarlijk klinkende onweer. Het knetste, het was abnormaal. Even later zagen we de extra nieuws-uitzending op tv... en het drama op Pukkelpop. Ik kon er niet van slapen vannacht... Veel vrienden van mijn jongste gaan er naartoe. Het is angstig afwachten. Er vielen ondertussen al vijf doden... opnieuw vijf jonge mensen die het leven lieten, dit keer door natuurgeweld. Zoveel gewonden ook. Want soms staat een mens er niet bij stil hoe zwaar gewond ook dramatisch is... hoe een mens verminkt kan zijn of ernstig letsel opliet. De tranen stonden in mijn ogen... zo erg voor de families... voor de vrienden... al die jongeren... Vandaag branden er extra kaarsjes voor ze hier in onze woonkamer. Gelukkig is mijn jongste vandaag tegen wil en dank afgeleid en zal ze hopelijk niet opnieuw slecht nieuws krijgen... Wanneer je op amper twee jaar tijd al twee goede vrienden verloor door een drama, kan het een druppel teveel zijn... dus ik ben mee angstig met haar maar ook voor haar... Verder wil ik er niet veel over kwijt... Ik wil alleen maar denken aan al die mensen die een geliefd iemand verloren... aan de gewonden ook... en aan de jonge mensen die zo bruusk uit het leven gerukt werden daar waar ze met zoveel verwachtingen naartoe gingen....
Ver heen, het is een titel van een boek... maar het is ook heel bruikbaar om mijn toestand te beschrijven... minstens enkele keren per maand. Vandaag is het weer zover... ik ben ver héén. Van vermoeidheid... van zovele zaken die we moesten volbrengen, van het verstoorde ritme. Verstoorde ritme? Er is geen spoor meer terug te vinden van iets wat op een ritme zou kunnen gelijken. Vandaag ging ik met mijn jongste mee... omdat er ergens een contract moest getekend worden, een inschrijving volbracht en spullen gehaald. Een hele omwenteling door de grootstad. Beiden in een vreemde bui. Wat betreft het feest van een tante... we namen ons besluit... we gaan er niet naartoe. Waarom zouden we? Als we ons beiden zoveel zorgen maken of we het wel zouden aankunnen? Sinds wanneer ga je naar een feest waar je vreselijk tegenop ziet, angstig bent, als bedreigend voelt? Juist !... dààrom gaan we niet. Waarom ons 'offeren'?Voor wie of wat? Voor een tante die beledigend uit de hoek komen 'leuk' vindt? Denken ze heus dat mijn jongste en ik een feest 'leuk' kunnen vinden waar mensen zitten die ons verwierpen terwijl ze zoons en broers zijn? Ach, wat zei iemand ook weer? Dat mijn tante het niet leuk zou vinden als wij niet zouden komen? Waarom? Omdat ze dan niemand heeft om eens lekker op te kunnen chagrijnen, spotten, veroordelen? Dat ze dan maar op haar zoveelste verjaardag een ander slachtoffer uitzoekt... of voor de verandering zichzelf eens onder de loep neemt. Of ik me zal haasten om te waarschuwen dat we niet komen? Ik dacht het niet... we hebben niet eens gewaarschuwd dàt we gingen komen... waarom zou ik het dan wel doen als we onze 'kat' sturen (ik denk er niet aan onze kat dààr naartoe te sturen). Ik ben in een zeer vreemde bui... jawel... ik zag op de valreep in dat mijn jongste het heus véél leuker vindt wat langer te blijven bij een goede vriendin en haar partner dan nog meer spanning te voelen omdat ze bepaalde mensen niet meer wenst te zien... en ik? Ik sliep er niet meer van... telkens dat beeld voor me te zien van een schoondochter die mijn kleinkindje uit mijn armen zou komen rukken. Allemaal niet zo denkbeeldig... En nu zet ik dit ding af... het doet héééééééééééééél eng... knarsende knallen... nooit gehoord.
Ik voel me vredig... lichter maar ook heel breekbaar... alsof ik van kristal ben en met één tik van de vinger kan breken. Hoe kan een stemming omslaan... en hoe kan een dag er helemaal anders uitzien door heerlijke dingen, hartverwarmende zaken... Komt bvb. mijn jongste alsnog af met een ont-zettend lief geschenk... De reden van de vertraging is dat toen ze het wilde kopen het uitverkocht was. Er kwamen verdorie zelfs tranen in mijn ogen toen ik het ontving... Weet je nog hoe ik vanmorgen schreef in mijn blogje dat ik dacht dat ze me dit jaar geen leuk presentje gaf omdat ze me misschien ook niet meer zo'n fijne mama vond? Nu... wat ik kreeg, bevestigde het tegendeel.... Ik was tot tranen toe bewogen... zoooo lief. En toen las ik erna ook nog een mailtje van mijn oudste dochter dat ze me mee wilde nemen naar een warenhuis als ik wenste. Dit keer was ze alleenen het was zo fijn met zijn tweetjes... het deed me opnieuw zoveel deugd om te voelen hoe ik er voor haar en haar zorgen kon zijn en dat zij mij ook spontaan hielp met het boodschappen zoeken (want zonder bril zie ik bvb niet veel... en met bril op zie ik dan weer geen omgeving). Ik voel me daarom... omdat alles me zo ontroerd heeft vandaag... breekbaar... want hét kwam allemaal tot door de muur die me vaak omringt. Ik ben wel dankbaar hoor... om deze onverwachte 'geschenken'.
Ik droom vreemde dromen. Gisteren zelfs een nachtmerrie en dat is lang geleden. Ik herinner me er eenmaal in de ochtend amper iets van. Wat misschien wel vreemd is omdat ik ze nadat ik eruit wakker word nog wél weet en me vast voorneem ze te onthouden. Tevergeefs. Het donkere wordt opnieuw een smurrie en ik mis de sessies nu wel heel erg... omdat ik wat ik niet voluit durf zeggen op die manier binnenhoud en het zich daar opstapelt, de smurrie in de hand werkt... Ik was down omdat niemand me op moederfeest met een attentie bedacht en ik voelde me schuldig omdat ik dat zo voelde. Een van ze had me toch zeer gemeend een happy motherday gewenst? En de andere gaf toch een etentje? Maar de kilte, het gesnauw en gegrauw gaf dat etentje een wrange, bittere bijsmaak. Ik durfde er niet over uitweiden uit schuldgevoel... maar ik was wel down... en dacht dat het wellicht komt omdat ook mijn jongste me nu niet meer zo'n fijne moeder vindt... En de anderen? Ze dragen me evenmin nog in hun hart. Ze zien me niet meer zoals ik ben. Ze hebben me vergooid. Het lijkt wel of ze wil me omvormen tot een geheel ander iemand. Ik was een warm en hartelijk mens... nu voel ik me meer zombi dan ooit. Niets lieten ze heel. En wat je als complimentje zou kunnen zien heeft eerder een spottende lading. Zo kan ze terloops zeggen dat grootmoeke nu wel iets moois aan heeft ... moderner... Alsof ik andere keren iets ouderwets aan heb... wat niet zo is, ik heb een eigen stijl die bij me past, waarin ik me goed voel. Toen ze jonger was en de scheiding zich voltrok, heeft ze nogal wat vuiligheid en kwaadaardige laster gehoord van haar pa die zijn kinderen gebruikte om mij te 'straffen'... om 'wraak' te nemen... omdat ik 'ontsnapt' was aan zijn 'terreur'. Het is jammer dat mensen soms oeverloos met je menen te menen te mogen sollen en je bijna sadistisch mis-handelen (psychisch dat merk je minder...) omdat ze denken dat toch niemand je nog gelooft nu ze weten dat je bps hebt... Gisteren voelde ik me zo ellendig dat ik op internet vrij lang op zoek was geweest om hier weg te kunnen, om elders te kunnen wonen, ver van die me lief zijn maar me zo ontzettend veel pijn bezorgen dat ik niet meer wil blijven leven. Loze hoop daarmee ook vooral ver van alle verdriet van het verleden te kunnen wonen, de rest van mijn leven in vrede te kunnen doorbrengen, zonder me voortdurend te moeten wapenen tegen aanvallen, subtiel of direct van die je lief zijn, de anderen kunnen me steeds minder schelen. Na die zoektocht zonk de moed opnieuw in mijn schoenen... toen ik bedacht met welk geld ik zou kunnen verhuizen, en wie me zou helpen bij het verhuizen en wat met extra kosten... Dan is er nog de vergissing die ik beging, een maand lang was ik ervan overtuigd dat het die ene datum was... blijkt het een andere. Ik maakte de kaart zoek waar de juiste gegevens op te lezen waren omdat wij eerst niet van plan waren er op in te gaan. Door één en ander is de situatie gewijzigd en nu heb ik het vergald door de hele tijd gefixeerd te zijn op het verkeerde tijdstip. Ik vrees nu dat de kinderen en schoonkinderen die me al jaren demoniseren ook dit aan mijn palmares gaan toevoegen en wel uiteraard opnieuw met een verkrachting van de waarheid. Ik hoor het ze al zeggen dat ik het wellicht bewust heb gedaan, met opzet, met voorbedachte rade... Wel dat ze maar doen wat ze niet laten kunnen... ik herken ze toch niet meer als de kinderen die ik mooie waarden dacht meegegeven te hebben. Dat ze zich zo laten vergiftigen door kwaadaardige beïnvloeding schokte en kwetste me erger dan ik ooit zal kunnen zeggen... en dat ze deze vergissing van mij mogelijk zullen aangrijpen om nog meer van die verderfelijke bewijzen tegen mij te verzamelen, dat neem ik er gelaten maar nog steeds diep bedroefd bij.
Er staat een cd op... met nogal agressieve muziek om me af te reageren... Ik heb gerommeld in de kamer... wasgoed opgehangen... gras gemaaid... Dat monster stalkte me opnieuw...ze kon me niet bereiken. Mijn dochter meldde dat ze ondertussen opnieuw post vatte aan de voordeur... Daarom heeft mijn dochter haar mp3 opgezet... want ik vrees dat het mens ons uurrooster bijhoudt om ons te kunnen 'benaderen' (lees: aan te vallen) Ik realiseerde me vandaag pas hoe kwaadaardig haar roddel is... ik besefte plots dat haar mooie terras niet kan 'stinken' door ONZE katten... omdat e gecastreerd zijn. De andere gemene roddel die ze rondstrooit als zouden we ze laten verhongeren, wat een rotmens, ons geadopteerde katje is zo bol als een tonneke, ook de andere katjes zijn zo gezond als wat ze graag eten 'een visje' . Dat geflipt creatuur heeft gewoon een héél slecht karakter. Ze verkondigt zefs dat mijn jongste héél ongelukkig is met me... Ik huiver van dat mens, ze is de slechtheid in eigen persoon. Schijnheilig gaat ze op de barricades staan voor mishandelde dieren.. maar een verlaten katje in huis nemen? Neen... dat doet ze niet. In de plaats dààrvan gaat ze mensen mishandelen... psychisch terreu. Ik bleef bijna twintig jaar toegeeflijk naar ze toe maar afgelopen twee jaar werde diverse grenzen schan-de-lijk overschreden... ! En dat lap je de laatste jaren drie keer maar geen vijf keer... Ik ben dus nog steeds vrij toegeeflijk maar niet meer zo 'onnozel'.
En onze diertjes hebben dit keer ook een boodschap... namelijk deze 'hoe durft deze kwade tong hun baasjes zo bekladden...!!!!'
Na zo'n dag haal ik me allerlei in het hoofd... zelfs tijdens de uren bij ze al... Op een bepaald ogenblik werd ik zelf onrustig omdat ik iets oppikte dat ik niet meteen kon plaatsen maar me wel angstig maakte of ze het niet zo leuk vonden als hun kleintje zo vaak lachend op me reageert. Dan durf ik er bijna zelf niet meer van te genieten van dat lieve lsnoetje. En wanneer ik zing, voel ik eveneens de weerstand. Waarom werd de muziek harder gezet? Toeval? Ik wou dat ik dat kon geloven. Soms, en ik vind het zelf erg dat ik zoiets durf denken, geloof ik dat ze het niet eens erg zouden vinden als ik er niet meer ben... dat ze net niet zouden jubelen als ik de geest gaf. Diepe zucht... duidelijk heeft het bezoekje gisteren me niet veel deugd gedaan. Wanneer ik voldoende rust nam, ga ik aan die ene kamer beginnen... Ik heb niet alleen geen zin om hier buiten te komen... maar veel stappen lijkt me niet zo verstandig nu het wondvuur niet genezen is.
Gelukkig heb ik er niet té erg naar uitgekeken. Gelukkig weet ik dat ik niet veel moet verwachten. Gelukkig heb ik niet veel wensen meer. Het was een dag als een andere... zo mogelijk nog killer. Mijn jongste wenste me een fijne moederdag maar van de anderen... geen woord. Door het wondvuur en mijn zieke hoofd vergat ik dat de lijnbus andere uren heeft op een feestdag en kwam ik 20 minuten te laat... (had wel voorbeeldig meteen verwittigd). Toch werd ik verwelkomd met een grauw en een snauw. Mijn olifantenvel dan maar bovengehaald maar leuk is uiteraard anders. Ik ben nu moe en blij weer thuis te zijn. Ik zou kunnen huilen maar ik doe het niet. Het lijkt wel of ze me alleen vroegen uit een soort verplichting. Dan moet ik denken aan hoe ik mijn met haar handen klapwiekende moeder steeds in de bloemetjes zette met moederdag, mooie geschenken kocht... dan vraag ik me somber af of je een rotmoeder moet zijn om in de bloemetjes gezet te worden? Gelukkig was het gisteren wel een fijne dag met mijn jongste in die mooie oude stad.... ik neem die als het moederdag-feest... Ik heb me erbij neergelegd door de jaren heen maar het blijft toch pijn doen dat ik niet heus door ze allen in de 'bloemetjes' wordt gezet voor moederdag... Ook niet door mijn jongste dit keer. Ik lijk nu wel ondankbaar want we werden gevraagd om te eten bij een van ze. Toch verloor het zijn glans doordat een wens ontbrak. En omdat de ontvangst zo koel was. Ik zal blij zijn als deze dag voorbij is en ik morgen de foto's kan opladen van de heerlijke dag gisteren zodat ik dié fijne herinnering terug kan voelen opleven. Wat een rotdag... de buschauffeurs waren vriendelijker dan dieme lief zijn... aan hun gemeende hartelijkheid kon ik me tenminste nog warmen... het andere doet mij van binnen heel erg hard huilen. En natuurlijk wordt mijn hart ook verwarmd door het gulle lachen van dat lieve kleine ukje. Toch heeft het niet geholpen eenmaal thuis om het donkere gevoel te verdrijven... té gevoelig voor de kilte en het gesnauw. Liever rust dan... rust en nie-mand hoeven zien. Mensen zijn toch niet aardig voor mekaar.
Ik ben nog bezig te bekomen van alweer een binnendringing van een naar wezen uit mijn omgeving. Ze stalkt me. Ik heb mijn toevlucht gezocht tot één van die uitvluchten om te kunnen ontsnappen zodat ze me niet meer kon belagen met vragen die alleen tot doel hadden ze erna om te zetten in laster en kwaadsprekerij... ofwel om de weg opnieuw vrij te maken om me te kunnen raken. Nu ben ik als een ondoordringbare burcht geworden, in die mate dat het mogelijk is met een stalk(s)ter tenminste. Goed... genoeg daarover, ik daverde en heb mezelf tot bedaren moeten brengen... wat na een uur eindelijk is gelukt. Dat ik het iemand kon vertellen, scheelt. Gisteren maakten we opnieuw een uitstap... Er was zoveel te zien dat ik even alle voorzichtigheid vergat met als gevolg erger wondvuur dan vorige keer over mijn hele been... Je ziet bijna geen gewoon plekje meer... Op weg naar huis in de trein was er ook opnieuw spierpijn en stramme gewrichten. Zelfs beide polsen waren pijnlijk. Ook het beven van een abnormale koude kwam opzetten, zo erg dat ik me schaamde voor de medereizigers. Ik trok mijn jas aan maar het baatte niet. Toen zocht ik mijn heil in een koortswerend en pijnstillend middel dat ik gelukkig bij me had. Na een half uurtje was het beter... maar ik telde wel de minuten af tot ik thuis op de sofa kon liggen. Gelukkig had ik dat middel bij me, zo niet had ik van ellende niet meer geweten hoe te zitten en thuis te komen. Ik ken de verschijnselen... dan kan ik bijna niet gaan van pijn en daveren... eenmaal thuis kan ik niet eens een glas water halen om de pijnstiller te slikken of het water kletst er overheen van het enorme daveren. Dan heb ik het zo koud alsof ze me in badpak in putteke winter een uur buiten lieten staan. Ik zal volgende keer grenzen moeten stellen en voldoenderust inbouwen wil ik niet meer als een hoop ellende de thuisreis moeten aanvangen. Toch was het een zeer fijne dag... genoten met volle teugen. Ook al voel ik momenteel niet veel, dat komt wel als ik de foto's van mijn fototoestel kan bekijken, komen fijne herinneringen wel terug.
Een glaasje wijn om te ontspannen. Stilaan ebde de spanning en dat nare, ondefinieerbare gevoel weg. Daarna keek ik een film en daarna nog een... Ze kwamen vrij vroeg thuis en er is nog gebabbeld... gezellig samen. Daarna ben ik gaan slapen zodat ze nog verder konden babbelen. Dat deden ze wel zacht zodat ik kon slapen. Ik heb ze zelf niet naar boven horen komen zo stil waren ze... en dat waardeer ik zeer. Vanmorgen heeft het logeetje nog iets hartverwarmends tegen me gezegd... mijn hart maakte een sprongetje en binnen gingen de grote lichten aan... Hoe weinig moeite kost een lief woord en hoe groot en positief is de impact...! Mijn dochter is nog steeds nors, wellicht van te weinig slaap. Ik realiseer me hoe weinig erkenning ik nog van haar krijg... eerder is het op eieren lopen om geen snauw of grauw te ontvangen, ben er nog niet aan toe haar daarover aan te spreken... ik weet niet eens of ik dat wel wil... Misschien moet ik mijn grenzen duidelijker aangeven en laten merken dat ik er OOK nog ben...? Het zou fijn zijn als ik opnieuw iets van erkenning kreeg. Dat andere zuigt me leeg ...
Daar zet je de borden op tafel, ik had zelfs een gebakje voor ze mee als dessert. Ze eten en we praten maar ik word moe... heel erg moe. Er wordt me iets uitgelegd, ik kan bijna niet meer nadenken. Nu zijn ze weg maar niet voor ik een snauw en grauw kreeg omdat ze plots ergens onderuit wou, haar klus op mij afschuiven. Ze beet me toe dat we dat toch zoooo niet afgesproken hadden. Nu, het verwonderde mij dat we dat zo niet afgesproken hadden. Had ik me weer in de luren laten leggen? Had ze me op die vlotte manier onder tafel gepraat? Het volstaat immers een serie woorden in snelheid op me af te vuren om me iets af te dwingen terwijl ik niet eens meer weet wàt ze me afdwingen. Waarom was het zo'n opgave voor haar? En vooral waarom wou ze dat nu plots annuleren terwijl ze het anders wél doet? Ik weet dat ze het niet zo nauw neemt, daar heb ik in het verleden héél véél last van gehad, maar nu gaan er bepaalde zaken niet meer. Ik haat het wanneer haar huisdier troep achterlaat, ongelukjes die kunnen vermeden worden. Zij praat mij soms helemaal in de war met al haar argumenten. Soms heb ik de energie niet om te reageren of om helder na te denken over wat ze rad van tong allemaal in mijn maag splitst. Ik stond er dit keer op dat ze dat beetje tijd dat dààrin steekt, ook neemt en dus werd ik ten afscheid afgesnauwd. Voel me daardoor zeer beroerd omdat ze zo vertrokken is. Dat ken ik van vroeger, ze ruzieden metme en daarna vertrokken ze met hun vrienden. Konden ze lekker wat stoom afblazen over die 'onhebbelijke moeder' van ze. En ik bleef achter met een ellendig gevoel, op mijn kamer huilen, nood het ook even aan iemand kwijt te kunnen maar dat kon niet. Een klein beetje respect voor me en niet steeds hun verantwoordelijkheden proberen ontduiken, zou al heel wat gescheeld hebben. Voel me ook nu ellendig, wellicht ook omdat ik me in de val voel want waar zij helemaal geen bezwaar ziet me in het bijzijn van een vriendin af te snauwen, voel ik me net geblokkeerd om dan te reageren en vooral duidelijk te maken wat ik van haar vraag. Ggelukkig kan ik hier mijn bezwaard hart toch gedeeltelijk luchten. Ik voel dat dit niet de eerste keer is, dat ik weer op weg ben naar dat ene thema 'als ZIJ maar gelukkig zijn'. Oppassen want het walsen over me heen begint weer zeer onprettige vormen aan te nemen.
Zucht... wàt was dat vanmiddag voor ik vertrok. Ik kon het bijna niet aan om naar buiten te gaan. Onzeker en angstig. Lang geleden dat ik het nog in deze mate had.... Het was om het even wat ik aantrok, niets bood die bescherming die het anders doet, in welke outfit ook, de angst bleef. Uiteindelijk trok ik wat aan wat me het meeste zekerheid bood, daarover mijn regenjas in een onopvallende kleur. Het liefst was ik vandaag veilig binnen deze muren gebleven. Ik moest echter naar de bank en andere zaken in orde maken. Heel het lijstje administratieve verplichtingen afewerkt... en in plaats van biertjes kocht ik een fles wijn. Zo kon ik in de zaak waar ik wierookstokjes wilde kopen gelijk ook de wijn aanschaffen. In hoe minder verschillende plaatsen ik moest zijn, hoe beter. Onderweg nam de onzekerheid stilaan af. Rottig om zo onzeker over straat te lopen. Onder de grond wilde ik lopen zodat niemand me kon zien. Had het gevoel dat iedereen anders op me zou spugen. Blij dat ik opnieuw thuis ben. Om duistere reden werd ik erg down.
Straks komt de vriendin van mijn dochter. Daarna gaan ze uit en blijft ze slapen. Dat is wellicht vanavond en morgenochtend even druk en vermoeiend en een zekere druk op me omdat ik me thuis even niet meer zo thuis zal voelen, even niet meer op mezelf kan zijn maar het is wel leuk voor mijn dochter en ach... vanavond is er mogelijkheid genoeg om te rusten en na morgenochtend.
Het gevoel van angst wat me de laatste tijd plots overvalt na het avondje tv en wat me tegenhoudt om te gaan slapen, heb ik gisteren kunnen milderen doordat ik op een zender een uitzending van Pukkelpop ontdekte. Ik heb de hele uitzending gevolgd, (bijna twee uur en tot bijna twee uur vanmorgen)... mààr ik voelde me erna goed en niet meer angstig of eenzaam, niet meer dat ijle gevoel, dat balanceren op de evenwichtsbalk van net geen paniek. Ge-no-ten van de uitzending, van de muziek, van alle artiesten (waarvan ik de naam opschreef om ze mijn dochter s'morgens te laten zien... ) Ik vind het fijn dat die uitzending er was want het is een festival dat ik om diverse redenen nooit zal kunnen bijwonen. Het is beangstigend vind ik die gewoonte om mekaar een ferme duw te geven... ik begrijp daar de reden niet van maar het boezemt me wel angst in en ik wil er alvast nooit tussenstaan. Omdat ik van de meeste muziek daar hou, heb ik door deze uitzending kunnen meegenieten al is op een festival zelf staan nooit te vergelijken met thuis natuurlijk. Vandaag moet ik ze-ker de administratieve verplichtingen volbrengen want het wordt lang weekend.
Na het harde labeur in de tuin kon ik bijna niet meer op mijn benen staan. Ik zag me niet meteen aardappelen schillen en wortelen schrapen voor 5 personen (twee porties vandaag, morgen een bezoeker erbij, drie dus). Mijn dohter dook meteen in de badkamer na haar uitje met een vriendin. Daardoor moest ik moe en bezweet nog een half uur wachten eer ik aan de beurt was. Ik heb die tijd benut om wat te rusten en terwijl mijn vorige blogje te schrijven. Ik hoopte uitgerust te zijn om zelf nog een douche te nemen en daarna terug energie hervond om het tofugehakt aan te braden met uien en look die ik uiteraard ook nog moest pellen en versnijden. Dan het mengsel aardappelen-wortels op smaak brengen met boter, kruiden en het tofugoedje... en eten maar. Ondertussen dweilde ik ook nog de keuken. Morgen hebben we dus een logeetje... en ik vond niet dat ik voor de hele zooi moest opdragen... vandaar mijn vraag om hulp van mijn dochter. Zij schilde aardappelen en schraapte de wortels, ik verzorgde het overige werk. Morgen is ze al van 's middags op pad met een andere vriendin, komt naar huis met haar om te eten en duikt s'avonds het uitgangsleven in. Fijn voor haar maar zoals ik al zei, dààr hoef ik écht niet allemaal alleen voor in te staan. Goed dat ik de grenzen beter bewaak.
Ik kon het werkelijk niet opbrengen om vandaag onder de mensen te komen... dus heb ik die administratieve verplichtingen uitgesteld tot morgen. Ik dook terug in de tuin en heb daar verder gewerkt met mijn muziek flink luid op mijn oren. Ik voe me weer wat beter al ben ik slecht gehumeurd door opnieuw een confrontatie met het thema 'als ZIJ maar gelukkig zijn'. Maar liever slecht gehumeurd dan vlak, mat, leeg, dood van binnen. Zo kan ik eindelijk weer mijn tanden laten zien als iets me té gor wordt. Ik heb ettelijke ballonnetjes doorprikt. Met mijn voeten rammelen dat is er voorlopig niet meer bij. Gelukkig maar. Ja waarlijk het werken in de tuin heeft me dit keer wél deugd gedaan.
Tijdens zo'n crisis komt er vaak een soort paniek opzetten... en in die paniek grijp ik naar alle mogelijke houvasten lijkt het wel. Zo stuurde ik een mailtje naar een vriendin om toch nog een keer een praatje te kunnen doen. Ze had me toch laten weten, dat ik het maar moest laten weten als ik nog eens nood had aan een babbel? Waarom ik het niet eerder heb gedaan? Omdat ze vaak niet antwoordt op een mailtje, ook niet na de dood van een vriend maanden geleden. Ook wilde ik hier eerst niet meer te schrijven tot ik zeker was dat het 'gevaar' geweken was, uit angst anderen te belasten of om veroordeeld te worden zoals door die ene geblokkeerde. Die strooit overal gul zijn 'reddende engel-woorden uit'... Al je het echter waagt één van zijn ego-trippende onwaarheden recht te zetten (het gaat tenslotte over jezelf waarvan hij meent dat alle-maal te doorgronden ) of wanneer je doorkrijgt waar het hem werkelijk om te doen is... (zichzelf ophemelen door zijn valse gevoel van oneindige goedheid) dan krijg je de wind van voor, een uiterst gemene wind...!!!... want dat soort reddende engeltjes verdragen vreemd genoeg geen weerwoord, niet eens als ze de bal volledig mis slaan. Ik huiver nu van dat heerschap... ik ben hem toevallig op een site van een ander opnieuw tegengekomen met dezelfde stroperige woorden... ach hij wil meegaan en steunen... Ja, dàt heb ik zelf ervaren. Voor dat soort mensen ga ik voortaan een blokje om. Dat ik niet aan mijn angst om verder te schrijven, heb toegegeven, komt door de mensen hier waar ik wel begrip en steun van ervaar. Het schrijven geeft tenminste een beetje lucht aan de duisternis in me.
Ik voel ze zelden aankomen, ik weet niet precies waardoor ze ontstaan maar het was gisteren duidelijk een crisis. Het is vooral ontgoochelend omdat ik toch bezig was uit te zoeken waarmee ik me goed kon voelen, wat soelaas bracht. Ik rommelde gisteren, een andere dag werkte ik in de tuin... maar het heeft blijkbaar niet geholpen, het werd nog erger. Nog steeds vermoed ik dat er teveel gaande is, dat ik amper tijd en ruimte vind om emotioneel tot rust te komen. Door de aanwezige onrust is dat zo mogelijk nog moeilijker, dan wil ik net met iets bezig zijn. Het hele ritme is uiteraard ook verstoord door de vakantiemaanden en daarbij het vooruitzicht drie weken geen therapie, een mens zou voor minder tilt slaan zeker? Toch merk ik dat ik me met al die argumenten niet kan verzoenen. Nog altijd niet in staat mijn eige grenzen te accepteren, omdat ze zo verdomd onduidelijk zijn. Vandaag probeer ik opnieuw rust te vinden. Ik had graag een kamer aangepakt. Uit angst voor nog een crisis weet ik het even niet meer. Een verwittigde vrouw is er toch twee waard? Ik kan aan die kamer beginnen terwijl ik tegelijk uitkijk dat het me niet teveel wordt.Alsof ik uit een fel draaiende molen kom. Het raakt me ook dat ik van mijn omgeving uit weinig of geen aandacht meer voel. Het raakt me dat alles weer zeer fel rond ze draait, dat ze niet eens voor even stilstaan hoe zaken op me overkomen... Ik heb het dan niet over de depressie of de klachten van bps, neen slechts over mij als menselijk wezen. Soms voelt het of ze als buldozers over me heen walsen zonder ook maar één keer stil te staan bij hoe ik bepaalde zaken ervaar of voel. Het komt erop neer dat het slechts van één zijde komt. Altijd alert zijn dat je ze niet kwetst of ongeduldig bent maar omgekeerd? Zucht. Het lijkt wel of ze denken dat ik niet ook mijn gevoelens heb. Omdat ik ze meer zie is het nog moeilijker om me af te schermen tegen de impact van gesnauw en gegrauw. Voel me nogal donker geworden, de zin om buiten te komen is geheel verdwenen. Opnieuw mezelf naar buiten duwen en dat zal ik ook vandaag moeten doen, enkele dringende administratieve verplichtingen. De plannen die ik maakte, zijn vergruisd, het zegt me allemaal niets meer. Ik weet niet meer of ik ze toch moet uitvoeren of net niet en thuis rust proberen in te bouwen. Het blijft een strijd tegen een onzichtbare vijand, één die steeds van gedaante verandert. En hele zwermen sferen van vroeger komen weer naar boven. Het is de atmosfeer, blijkbaar een bepaald weer dat me terugvoert naar een hele nare tijd uit mijn jeugd.
Ik nam het me nochtans voor... om buiten te gaan terwijl mijn dochter een hele dag weg is... maar ik kan het niet. Ik blijf liever verschanst in huis. Het spookt de hele dag door mijn hoofd of ik wil of niet... welke rampzalige dag en dagen, weken, maanden, jaren... de getroffen families door moeten maken vind het zooo erg... en denk aan ze met heel mijn hart... en aan die jonge mensen die het leven lieten... of die zwaar gewond zijn... Zoveel meevoelen stuur ik ze, troost, steun.... ook aan vrienden... die vrienden verloren... want vrienden zijn vaak zowat familie.
Ver heen, het is een titel van een boek... maar het is ook heel bruikbaar om mijn toestand te beschrijven... minstens enkele keren per maand.
Ik droom vreemde dromen. Gisteren zelfs een nachtmerrie en dat is lang geleden. Ik herinner me er eenmaal in de ochtend amper iets van. Wat misschien wel vreemd is omdat ik ze nadat ik eruit wakker word nog wél weet en me vast voorneem ze te onthouden. Tevergeefs.
Er staat een cd op... met nogal agressieve muziek om me af te reageren... Ik heb gerommeld in de kamer... wasgoed opgehangen... gras gemaaid... Dat monster stalkte me opnieuw...ze kon me niet bereiken. Mijn dochter meldde dat ze ondertussen opnieuw post vatte aan de voordeur... Daarom heeft mijn dochter haar mp3 opgezet...
. Dat geflipt creatuur heeft gewoon een héél slecht karakter. Ze verkondigt zefs dat mijn jongste héél ongelukkig is met me... Ik huiver van dat mens, ze is de slechtheid in eigen persoon. Schijnheilig gaat ze op de barricades staan voor mishandelde dieren.. maar een verlaten katje in huis nemen? Neen... dat doet ze niet. In de plaats dààrvan gaat ze mensen mishandelen... psychisch terreu. Ik bleef bijna twintig jaar toegeeflijk naar ze toe maar afgelopen twee jaar werde diverse grenzen schan-de-lijk overschreden... ! En dat lap je de laatste jaren drie keer maar geen vijf keer... Ik ben dus nog steeds vrij toegeeflijk maar niet meer zo 'onnozel'. 
Na zo'n dag haal ik me allerlei in het hoofd... zelfs tijdens de uren bij ze al... 
Gelukkig heb ik er niet té erg naar uitgekeken. Gelukkig weet ik dat ik niet veel moet verwachten. Gelukkig heb ik niet veel wensen meer. Het was een dag als een andere... zo mogelijk nog killer. Mijn jongste wenste me een fijne moederdag maar van de anderen... geen woord. Door het wondvuur en mijn zieke hoofd vergat ik dat de lijnbus andere uren heeft op een feestdag en kwam ik 20 minuten te laat... (had wel voorbeeldig meteen verwittigd). Toch werd ik verwelkomd met een grauw en een snauw. Mijn olifantenvel dan maar bovengehaald maar leuk is uiteraard anders. Ik ben nu moe en blij weer thuis te zijn. Ik zou kunnen huilen maar ik doe het niet. Het lijkt wel of ze me alleen vroegen uit een soort verplichting. Dan moet ik denken aan hoe ik mijn met haar handen klapwiekende moeder steeds in de bloemetjes zette met moederdag, mooie geschenken kocht... dan vraag ik me somber af of je een rotmoeder moet zijn om in de bloemetjes gezet te worden? 
Ik ben nog bezig te bekomen van alweer een binnendringing van een naar wezen uit mijn omgeving. Ze stalkt me. Ik heb mijn toevlucht gezocht tot één van die uitvluchten om te kunnen ontsnappen zodat ze me niet meer kon belagen met vragen die alleen tot doel hadden ze erna om te zetten in laster en kwaadsprekerij... ofwel om de weg opnieuw vrij te maken om me te kunnen raken. Nu ben ik als een ondoordringbare burcht geworden, in die mate dat het mogelijk is met een stalk(s)ter tenminste.
Een glaasje wijn om te ontspannen. Stilaan ebde de spanning en dat nare, ondefinieerbare gevoel weg. Daarna keek ik een film en daarna nog een... Ze kwamen vrij vroeg thuis en er is nog gebabbeld... gezellig samen. Daarna ben ik gaan slapen zodat ze nog verder konden babbelen. Dat deden ze wel zacht zodat ik kon slapen. Ik heb ze zelf niet naar boven horen komen zo stil waren ze... en dat waardeer ik zeer.
Zucht... wàt was dat vanmiddag voor ik vertrok. Ik kon het bijna niet aan om naar buiten te gaan. Onzeker en angstig. Lang geleden dat ik het nog in deze mate had.... Het was om het even wat ik aantrok, niets bood die bescherming die het anders doet, in welke outfit ook, de angst bleef. Uiteindelijk trok ik wat aan wat me het meeste zekerheid bood, daarover mijn regenjas in een onopvallende kleur. Het liefst was ik vandaag veilig binnen deze muren gebleven.
Het gevoel van angst wat me de laatste tijd plots overvalt na het avondje tv en wat me tegenhoudt om te gaan slapen, heb ik gisteren kunnen milderen doordat ik op een zender een uitzending van Pukkelpop ontdekte. Ik heb de hele uitzending gevolgd, (bijna twee uur en tot bijna twee uur vanmorgen)... mààr ik voelde me erna goed en niet meer angstig of eenzaam, niet meer dat ijle gevoel, dat balanceren op de evenwichtsbalk van net geen paniek. Ge-no-ten van de uitzending, van de muziek, van alle artiesten (waarvan ik de naam opschreef om ze mijn dochter s'morgens te laten zien... )
Na het harde labeur in de tuin kon ik bijna niet meer op mijn benen staan. 
Ik kon het werkelijk niet opbrengen om vandaag onder de mensen te komen... dus heb ik die administratieve verplichtingen uitgesteld tot morgen. Ik dook terug in de tuin en heb daar verder gewerkt met mijn muziek flink luid op mijn oren. 
Tijdens zo'n crisis komt er vaak een soort paniek opzetten... en in die paniek grijp ik naar alle mogelijke houvasten lijkt het wel. Zo stuurde ik een mailtje naar een vriendin om toch nog een keer een praatje te kunnen doen. Ze had me toch laten weten, dat ik het maar moest laten weten als ik nog eens nood had aan een babbel? Waarom ik het niet eerder heb gedaan? Omdat ze vaak niet antwoordt op een mailtje, ook niet na de dood van een vriend maanden geleden. 
Ik voel ze zelden aankomen, ik weet niet precies waardoor ze ontstaan maar het was gisteren duidelijk een crisis. Het is vooral ontgoochelend omdat ik toch bezig was uit te zoeken waarmee ik me goed kon voelen, wat soelaas bracht. Ik rommelde gisteren, een andere dag werkte ik in de tuin... maar het heeft blijkbaar niet geholpen, het werd nog erger. Nog steeds vermoed ik dat er teveel gaande is, dat ik amper tijd en ruimte vind om emotioneel tot rust te komen. Door de aanwezige onrust is dat zo mogelijk nog moeilijker, dan wil ik net met iets bezig zijn. 
