Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
13-08-2011
320. toch nog fijn
Een glaasje wijn om te ontspannen. Stilaan ebde de spanning en dat nare, ondefinieerbare gevoel weg. Daarna keek ik een film en daarna nog een... Ze kwamen vrij vroeg thuis en er is nog gebabbeld... gezellig samen. Daarna ben ik gaan slapen zodat ze nog verder konden babbelen. Dat deden ze wel zacht zodat ik kon slapen. Ik heb ze zelf niet naar boven horen komen zo stil waren ze... en dat waardeer ik zeer. Vanmorgen heeft het logeetje nog iets hartverwarmends tegen me gezegd... mijn hart maakte een sprongetje en binnen gingen de grote lichten aan... Hoe weinig moeite kost een lief woord en hoe groot en positief is de impact...! Mijn dochter is nog steeds nors, wellicht van te weinig slaap. Ik realiseer me hoe weinig erkenning ik nog van haar krijg... eerder is het op eieren lopen om geen snauw of grauw te ontvangen, ben er nog niet aan toe haar daarover aan te spreken... ik weet niet eens of ik dat wel wil... Misschien moet ik mijn grenzen duidelijker aangeven en laten merken dat ik er OOK nog ben...? Het zou fijn zijn als ik opnieuw iets van erkenning kreeg. Dat andere zuigt me leeg ...
Daar zet je de borden op tafel, ik had zelfs een gebakje voor ze mee als dessert. Ze eten en we praten maar ik word moe... heel erg moe. Er wordt me iets uitgelegd, ik kan bijna niet meer nadenken. Nu zijn ze weg maar niet voor ik een snauw en grauw kreeg omdat ze plots ergens onderuit wou, haar klus op mij afschuiven. Ze beet me toe dat we dat toch zoooo niet afgesproken hadden. Nu, het verwonderde mij dat we dat zo niet afgesproken hadden. Had ik me weer in de luren laten leggen? Had ze me op die vlotte manier onder tafel gepraat? Het volstaat immers een serie woorden in snelheid op me af te vuren om me iets af te dwingen terwijl ik niet eens meer weet wàt ze me afdwingen. Waarom was het zo'n opgave voor haar? En vooral waarom wou ze dat nu plots annuleren terwijl ze het anders wél doet? Ik weet dat ze het niet zo nauw neemt, daar heb ik in het verleden héél véél last van gehad, maar nu gaan er bepaalde zaken niet meer. Ik haat het wanneer haar huisdier troep achterlaat, ongelukjes die kunnen vermeden worden. Zij praat mij soms helemaal in de war met al haar argumenten. Soms heb ik de energie niet om te reageren of om helder na te denken over wat ze rad van tong allemaal in mijn maag splitst. Ik stond er dit keer op dat ze dat beetje tijd dat dààrin steekt, ook neemt en dus werd ik ten afscheid afgesnauwd. Voel me daardoor zeer beroerd omdat ze zo vertrokken is. Dat ken ik van vroeger, ze ruzieden metme en daarna vertrokken ze met hun vrienden. Konden ze lekker wat stoom afblazen over die 'onhebbelijke moeder' van ze. En ik bleef achter met een ellendig gevoel, op mijn kamer huilen, nood het ook even aan iemand kwijt te kunnen maar dat kon niet. Een klein beetje respect voor me en niet steeds hun verantwoordelijkheden proberen ontduiken, zou al heel wat gescheeld hebben. Voel me ook nu ellendig, wellicht ook omdat ik me in de val voel want waar zij helemaal geen bezwaar ziet me in het bijzijn van een vriendin af te snauwen, voel ik me net geblokkeerd om dan te reageren en vooral duidelijk te maken wat ik van haar vraag. Ggelukkig kan ik hier mijn bezwaard hart toch gedeeltelijk luchten. Ik voel dat dit niet de eerste keer is, dat ik weer op weg ben naar dat ene thema 'als ZIJ maar gelukkig zijn'. Oppassen want het walsen over me heen begint weer zeer onprettige vormen aan te nemen.
Zucht... wàt was dat vanmiddag voor ik vertrok. Ik kon het bijna niet aan om naar buiten te gaan. Onzeker en angstig. Lang geleden dat ik het nog in deze mate had.... Het was om het even wat ik aantrok, niets bood die bescherming die het anders doet, in welke outfit ook, de angst bleef. Uiteindelijk trok ik wat aan wat me het meeste zekerheid bood, daarover mijn regenjas in een onopvallende kleur. Het liefst was ik vandaag veilig binnen deze muren gebleven. Ik moest echter naar de bank en andere zaken in orde maken. Heel het lijstje administratieve verplichtingen afewerkt... en in plaats van biertjes kocht ik een fles wijn. Zo kon ik in de zaak waar ik wierookstokjes wilde kopen gelijk ook de wijn aanschaffen. In hoe minder verschillende plaatsen ik moest zijn, hoe beter. Onderweg nam de onzekerheid stilaan af. Rottig om zo onzeker over straat te lopen. Onder de grond wilde ik lopen zodat niemand me kon zien. Had het gevoel dat iedereen anders op me zou spugen. Blij dat ik opnieuw thuis ben. Om duistere reden werd ik erg down.
Straks komt de vriendin van mijn dochter. Daarna gaan ze uit en blijft ze slapen. Dat is wellicht vanavond en morgenochtend even druk en vermoeiend en een zekere druk op me omdat ik me thuis even niet meer zo thuis zal voelen, even niet meer op mezelf kan zijn maar het is wel leuk voor mijn dochter en ach... vanavond is er mogelijkheid genoeg om te rusten en na morgenochtend.
Het gevoel van angst wat me de laatste tijd plots overvalt na het avondje tv en wat me tegenhoudt om te gaan slapen, heb ik gisteren kunnen milderen doordat ik op een zender een uitzending van Pukkelpop ontdekte. Ik heb de hele uitzending gevolgd, (bijna twee uur en tot bijna twee uur vanmorgen)... mààr ik voelde me erna goed en niet meer angstig of eenzaam, niet meer dat ijle gevoel, dat balanceren op de evenwichtsbalk van net geen paniek. Ge-no-ten van de uitzending, van de muziek, van alle artiesten (waarvan ik de naam opschreef om ze mijn dochter s'morgens te laten zien... ) Ik vind het fijn dat die uitzending er was want het is een festival dat ik om diverse redenen nooit zal kunnen bijwonen. Het is beangstigend vind ik die gewoonte om mekaar een ferme duw te geven... ik begrijp daar de reden niet van maar het boezemt me wel angst in en ik wil er alvast nooit tussenstaan. Omdat ik van de meeste muziek daar hou, heb ik door deze uitzending kunnen meegenieten al is op een festival zelf staan nooit te vergelijken met thuis natuurlijk. Vandaag moet ik ze-ker de administratieve verplichtingen volbrengen want het wordt lang weekend.
Na het harde labeur in de tuin kon ik bijna niet meer op mijn benen staan. Ik zag me niet meteen aardappelen schillen en wortelen schrapen voor 5 personen (twee porties vandaag, morgen een bezoeker erbij, drie dus). Mijn dohter dook meteen in de badkamer na haar uitje met een vriendin. Daardoor moest ik moe en bezweet nog een half uur wachten eer ik aan de beurt was. Ik heb die tijd benut om wat te rusten en terwijl mijn vorige blogje te schrijven. Ik hoopte uitgerust te zijn om zelf nog een douche te nemen en daarna terug energie hervond om het tofugehakt aan te braden met uien en look die ik uiteraard ook nog moest pellen en versnijden. Dan het mengsel aardappelen-wortels op smaak brengen met boter, kruiden en het tofugoedje... en eten maar. Ondertussen dweilde ik ook nog de keuken. Morgen hebben we dus een logeetje... en ik vond niet dat ik voor de hele zooi moest opdragen... vandaar mijn vraag om hulp van mijn dochter. Zij schilde aardappelen en schraapte de wortels, ik verzorgde het overige werk. Morgen is ze al van 's middags op pad met een andere vriendin, komt naar huis met haar om te eten en duikt s'avonds het uitgangsleven in. Fijn voor haar maar zoals ik al zei, dààr hoef ik écht niet allemaal alleen voor in te staan. Goed dat ik de grenzen beter bewaak.
Ik kon het werkelijk niet opbrengen om vandaag onder de mensen te komen... dus heb ik die administratieve verplichtingen uitgesteld tot morgen. Ik dook terug in de tuin en heb daar verder gewerkt met mijn muziek flink luid op mijn oren. Ik voe me weer wat beter al ben ik slecht gehumeurd door opnieuw een confrontatie met het thema 'als ZIJ maar gelukkig zijn'. Maar liever slecht gehumeurd dan vlak, mat, leeg, dood van binnen. Zo kan ik eindelijk weer mijn tanden laten zien als iets me té gor wordt. Ik heb ettelijke ballonnetjes doorprikt. Met mijn voeten rammelen dat is er voorlopig niet meer bij. Gelukkig maar. Ja waarlijk het werken in de tuin heeft me dit keer wél deugd gedaan.
Tijdens zo'n crisis komt er vaak een soort paniek opzetten... en in die paniek grijp ik naar alle mogelijke houvasten lijkt het wel. Zo stuurde ik een mailtje naar een vriendin om toch nog een keer een praatje te kunnen doen. Ze had me toch laten weten, dat ik het maar moest laten weten als ik nog eens nood had aan een babbel? Waarom ik het niet eerder heb gedaan? Omdat ze vaak niet antwoordt op een mailtje, ook niet na de dood van een vriend maanden geleden. Ook wilde ik hier eerst niet meer te schrijven tot ik zeker was dat het 'gevaar' geweken was, uit angst anderen te belasten of om veroordeeld te worden zoals door die ene geblokkeerde. Die strooit overal gul zijn 'reddende engel-woorden uit'... Al je het echter waagt één van zijn ego-trippende onwaarheden recht te zetten (het gaat tenslotte over jezelf waarvan hij meent dat alle-maal te doorgronden ) of wanneer je doorkrijgt waar het hem werkelijk om te doen is... (zichzelf ophemelen door zijn valse gevoel van oneindige goedheid) dan krijg je de wind van voor, een uiterst gemene wind...!!!... want dat soort reddende engeltjes verdragen vreemd genoeg geen weerwoord, niet eens als ze de bal volledig mis slaan. Ik huiver nu van dat heerschap... ik ben hem toevallig op een site van een ander opnieuw tegengekomen met dezelfde stroperige woorden... ach hij wil meegaan en steunen... Ja, dàt heb ik zelf ervaren. Voor dat soort mensen ga ik voortaan een blokje om. Dat ik niet aan mijn angst om verder te schrijven, heb toegegeven, komt door de mensen hier waar ik wel begrip en steun van ervaar. Het schrijven geeft tenminste een beetje lucht aan de duisternis in me.
Ik voel ze zelden aankomen, ik weet niet precies waardoor ze ontstaan maar het was gisteren duidelijk een crisis. Het is vooral ontgoochelend omdat ik toch bezig was uit te zoeken waarmee ik me goed kon voelen, wat soelaas bracht. Ik rommelde gisteren, een andere dag werkte ik in de tuin... maar het heeft blijkbaar niet geholpen, het werd nog erger. Nog steeds vermoed ik dat er teveel gaande is, dat ik amper tijd en ruimte vind om emotioneel tot rust te komen. Door de aanwezige onrust is dat zo mogelijk nog moeilijker, dan wil ik net met iets bezig zijn. Het hele ritme is uiteraard ook verstoord door de vakantiemaanden en daarbij het vooruitzicht drie weken geen therapie, een mens zou voor minder tilt slaan zeker? Toch merk ik dat ik me met al die argumenten niet kan verzoenen. Nog altijd niet in staat mijn eige grenzen te accepteren, omdat ze zo verdomd onduidelijk zijn. Vandaag probeer ik opnieuw rust te vinden. Ik had graag een kamer aangepakt. Uit angst voor nog een crisis weet ik het even niet meer. Een verwittigde vrouw is er toch twee waard? Ik kan aan die kamer beginnen terwijl ik tegelijk uitkijk dat het me niet teveel wordt.Alsof ik uit een fel draaiende molen kom. Het raakt me ook dat ik van mijn omgeving uit weinig of geen aandacht meer voel. Het raakt me dat alles weer zeer fel rond ze draait, dat ze niet eens voor even stilstaan hoe zaken op me overkomen... Ik heb het dan niet over de depressie of de klachten van bps, neen slechts over mij als menselijk wezen. Soms voelt het of ze als buldozers over me heen walsen zonder ook maar één keer stil te staan bij hoe ik bepaalde zaken ervaar of voel. Het komt erop neer dat het slechts van één zijde komt. Altijd alert zijn dat je ze niet kwetst of ongeduldig bent maar omgekeerd? Zucht. Het lijkt wel of ze denken dat ik niet ook mijn gevoelens heb. Omdat ik ze meer zie is het nog moeilijker om me af te schermen tegen de impact van gesnauw en gegrauw. Voel me nogal donker geworden, de zin om buiten te komen is geheel verdwenen. Opnieuw mezelf naar buiten duwen en dat zal ik ook vandaag moeten doen, enkele dringende administratieve verplichtingen. De plannen die ik maakte, zijn vergruisd, het zegt me allemaal niets meer. Ik weet niet meer of ik ze toch moet uitvoeren of net niet en thuis rust proberen in te bouwen. Het blijft een strijd tegen een onzichtbare vijand, één die steeds van gedaante verandert. En hele zwermen sferen van vroeger komen weer naar boven. Het is de atmosfeer, blijkbaar een bepaald weer dat me terugvoert naar een hele nare tijd uit mijn jeugd.
Voel me rotellendig. Moet ik werkelijk nog geloof hechten aan de woorden van mijn psychiater? Zou hij werkelijk telefoneren als de geboorte later zou plaatsvinden? Ik geloof het niet. Ik geloof niets meer en niemendal. Waarom zou ik? Is het zo normaal dat mijn twee sessies op de week geannuleerd worden? Alsof het om een luxe gaat? Ik heb hier zo'n genoeg van allemaal. Wat betekent therapie? En wat houdt ze meer in dan een 'bijkomstigheid' niet voor mij maar voor mijn psychiater? Hoe kan het anders dat hij er zomaar van uit gaat dat ik de sessies gehalveerd om redenen die niets met de therapie te maken hebben moet plaatsen? Alsof het om willekeur gaat... Stom leven. En stom geloof in mensen. Ik ben moe... op heel veel vlakken. Waarom zou ik me nog 'goed' houden? Ik voel me al zo lang niet meer goed... Ik hang de dappere uit, de moedige... waarom? Om stomme veroordelingen te kunnen 'verwerken'? Neen het gaat niet zo goed met me.
Het is de eerste keer dat ik het niet zie zitten drie weken geen therapie en erna in plaats van twee keer maar één keer... Ik begrijp de beweegredenen van de psychiater maar hij begrijpt blijkbaar niet hoe dàt voor mij is. En dat het allemaal als vanzelfsprekend aanvaard moet worden... geen vervanging... geen opvang... trek j plan maar. Wat ben ik meer dan een artikel in het economisch gegeven?
Voor ik aan het sorteren, oprommelen en schoonmaken begon heb ik me de ellende gezocht naar zelfhulpgroepen voor borderline persoonlijkheidsgestoorden maar ik vond er geen in mijn buurt. Ik zal me lid maken van een vereniging voor mensen met een psychische stoornis in de hoop lotgenoten te kunnen ontmoeten. Waarom bleef de aardige man die ik kende altijd lachen, waarom liet hij nooit wat los over wat hem het leven bemoeilijkte? Waarom maakte hij een einde aan zijn leven? Waarom heeft hij niet met mij gepraat al kende hij me niet zo goed? Misschien hadden we mekaar kunnen helpen. Ik voel me niet zo goed... en in de steek gelaten.
Ik was nog maar een kwartiertje bezig of mijn lijf en leden wilden al niet meer mee... alsof alles uit lood bestond. Omdat ik perse wilde verder werken, nam ik een glaasje bio-cider. 2° alcohol was blijkbaar niet hét ultieme middel om het lood uit mijn lijf en leden te krijgen dus nam ik een biertj uit de koelkast 9°. Lekker... en daardoor kon ik tenminste tot nu doorwerken. De hele hal is gesorteerd en hemel wat stond daar een zootje ongeregeld... Er was daar zelf een rieten tas boordevol rommel... Heb ik uitgekieperd en uitgezocht wat nog bruikbaar was. De rest sorteerde ik bij het plastic en het vuilnis. Aaaaah... ruimte eindelijk. Nu even uitblazen voor ik het stof overal bij elkaar veeg en dweil zodat het fris is. Misschien kan ik dan morgen wel aan de kamer beginnen. Tjonge moe maar het is goed dat ik doorzette. Mijn leven is leeg, mijn huis boordevol. Voor een goed evenwicht te verkrijgen ben ik goed bezig, toch? Ik zou verder willen huilen en schreeuwen maar zoals altijd blijf ik doodstil. Straks schuiven we pizza in de oven want puf om te koken heb ik écht niet meer.
Omdat ik vandaag wellicht een heel eind van de dag alleen ben, wil ik die goed benutten. Omdat de smurrie binnen me, me steeds meer opslokt en ik voor drie weken zonder therapie sta, probeer ik mezelf 'bezigheidstherapie' te geven. Ik voel me vreemd, alsof ik de herfst al ruik en de bijhorende stemming komt er op kousensokken aan. Ik nam me voor vandaag een deel van de hal onder handen te nemen. De spullen die er staan, hangen me stilaan de strot uit. Daarna wil ik een kamer aanpakken zodat ik er een crea-kamertje van kan maken. Het is er zo gesteld dat ik er niet eens meer door kan tenzij ik halsbrekende toeren uithaal, steeds de angst om te vallen, zeker daar mijn evenwicht vaak te wensen over laat. Het komt door de kleedjes die ik opnieuw uit de kast haalde. Inmiddels weet ik dat ik me de moeite verder kan besparen, de kans is uiterst klein dat ze iets van wat ik meebreng mooi vindt. Waarom zou ik dus al die kleedjes opnieuw uitwassen en uithalen? Mijn jongste viindt ze wel leuk, dus hou ik ze wel voor haar bij. Dus ik wil die kamer sorteren, al die zakken met kleedjes terug de kast in. Misschien sorteer ik ze nogmaals en hou ik een deel opzij voor de kringloopwinkel. Of de boeken uit die kast bestuderen. Alles is goed om bezig te blijven en wie weet verdwijnt het gevoel van zinloosheid wel.
Het is te belachelijk om nog maar aan te denken... maar het was opnieuw zo'n dag dat stomme, kleine niet zo aardige opmerkingen me van streek maken al laat ik het niet merken. Mijn dochter maakte enkele opmerkingen zo langs haar neus weg en uren erna voel ik nog steeds hoe het me kwetste. Ik haal mijn schouder dapper op, maar van binnen wil het niet mee. Dan vraag ik me af of het werkelijk zo moeilijk is om mij te nemen zoals ik ben met dié stijl kleding die ik graag draag? Ik hou ook niet van de stijl die zij draagt voor mezelf maar ik voel me nooit te beroerd om haar andere smaak te appreciëren. Waarom moet de ene mens persé zijn smaak opdringen aan de ander? En erger nog waarom menen ze dat die andere smaak 'minder mooi, minder waardevol' is dan die van zijzelf? Waarom menen zij hun eigen smaak dé maatstaf??? Moe word ik er van... en down, zo stom dàt is. Ik weet dat de spullen waarin ik me kleed bij me passen... en ik voel me er veilig en goed in... maar het raakt me wel die onaardige opmerking. En verder is het zo dat ik zulke opmerkingen nooit zal maken over anderen hun kleding... ik schrik me dan ook rot wanneer anderen bot zijn of menen het recht te hebben mij op mijn kleidingstijl aan te spreken, toevallig omdat zij een andere stijl verkiezen. Ook een tante kan er wat van maar of ik ooit nog maar dacht een opmerking te maken over wat zij dragen? Neen ik zou niet weten waarom. Het is toch goed dat ieder een eigen smaak heeft? Waarom vinden zij dat ze beledigend mogen zijn wat mijn smaak wat kleding, interieur enz... betreft? Ik laat me nog steeds 'vloeren'. Van de schok weet ik zelden ze van repliek te dienen. Neen... geef mij maar een kluizenaarsbestaan... want soms ben ik dat gemoei flink zat.
Dit titel zal ik nog vaak gebruiken, vrees ik, 'niet te veel stil staan bij...' Dromen die ik droomde, ik herinner ze me niet... wel die van vorige week. Ik droomde dat mijn vader op sterven lag en al de gevoelens van angst en verdriet erbij... terwijl mijn vader ondertussen 15 jaar geleden gestorven is... Wellicht heeft het te maken met het gemis, dat je af en toe nog heel scherp kan voelen als je dingen meemaakt die hem ook zouden beroerd hebben. Ach... het gaat beter vanochtend en voor de rest van de dag zien we wel. Misschien ga ik terug een engelenkaartjes trekken of psychologische inzichtkaart. Dat zijn dingen die toch moed kunnen geven. Ik weet immers even niet meer hoe het te hanteren, ik tast in het donkere. Wat er scheelt is niet tastbaar of zichtbaar, je hebt er het gokken naar.
Zo'n gevoel van eenzaamheid dat niet verdwijnt, laat me hier opnieuw nog één van mijn zeldzame nachtelijke schrijfselen schrijven. Ik weet geen goede woorden om te verwoorden wat is omdat ik wat ik voel niet weet te benoemen. Het zou misschien iets eenvoudiger zijn als ik het wel kon beschrijven. Is het verdriet, pijn, angst? Om iets waar ik niet bij kan. Ik weet dat het helpt hier nog een blogje te schrijven... zo niet gaat de angst en die vreemde pijn mee de trappen op naar mijn slaapkamer. Een dag waarop een lief klein kind geboren was, een kind als een zon, een engeltje dat niet lang leven mocht. Misschien is het dat wat me heel de dag omzwachtelde. Er kwam een zonnestraal en ze verdween opnieuw. Tijdens de avond kwam een gevoel van onbehagen omdat mijn jongste vroeg ging slapen en ik of ik wil of niet toch weer die bezorgdheid en angst voel of het wel gaat met haar, of er haar iets dwars zit. Ik weet uit ervaring dat ik het best de volgende ochtend vraag en niet nu. Soms boezemt het leven me zoveel angst in. Ik spreek er met niemand over... alleen tijdens de sessies... en gedeeltelijk hier. Ik hoorde bijvoorbeeld vanavond wel drie maal een gebrom... dan probeer ik na te gaan of het om een vliegtuig gaat... want de angst sluipt stil over mij dat de wereld misschien bezig is te vergaan. Straks ga ik slapen, maar eerst moet ik lezen, zo kom ik beter in slaap. (zonder lezen lig ik urenlang wakker). Morgen zal de dag er hopelijk anders uitzien... misschien voel ik me dan niet meer zo vreemd. Wellicht komt het opnieuw door teveel gebeurtenissen vorige week en tijdens het weekend al waren er zoveel leuke bij, de prijs die ik erna moet betalen, voelt zeker na vandaag het niet waard... ik moet meer doseren wat erg moeilijk is als je het eigenlijk allemaal heel graag wil... Het is ook moeilijk om op al wat ze me aanboden 'neen' te zeggen. Zowel voor mezelf als voor de ander... Wat moet ik als verklaring geven, dat ik erna emotioneel tilt sla en de ruimte in geslagen word, in die mate dat ik me barslecht voel? Soms ben ik het beu. Psychisch leed wordt nog door veel mensen als 'aanstellerij' gezien, niet ernstig genomen, waardoor je er vaak alleen mee blijft. Je hoeft niet op meeleven te rekenen of op begrip. Daardoor verkies ik een eiland omdat het minder, veel minder pijnlijk is dan met mensen om me heen die kil op me reageren of veroordelen om wat ze niet (willen of kunnen) begrijpen. Het is een psychische kanker en de pijn ervan kan je met weinig mensen delen. Sommigen begrijpen het pas als het ze zelf overkomt. Het zij zo... ik ga verder mijn weg, die nog steeds bezaaid is met vleesetende planten, schorpioenen, giftige adders... maar gelukkig ook met bloemen, vriendschap, begrip en warmte.
Het is een vreemde vakantie. Ik voel me mat, vlak, een ander dan ik was. Ik dacht plots aan die ik vroeger vriendin noemde. Ik denk daar nu heel anders over. Flink moe ben ik na het zwoegen in de tuin, ben zelf niet gestopt voor de stortbui. De eerste week zonder therapie begint. Drie weken geen sessies. En na die weken valt één sessie in de week weg. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend... maar dat is het niet. Dat is het voordeel van een patiënte waarvoor alles zowat mat en vlak werd die manipuleer je als een marionet. Of toch op dat vlak. Ze zwijgt en slikt. Ze begrijpt de oorzaak maar wat ze er verder mee moet als het haar niet gaat? Dat blijft een open vraag. Tjonge, wat doe ik raar... maar ik voel me ook rààr.
Het is duidelijk dat ik het niet kan blijven negeren dat het hoog tijd is om me even in te kapselen. In een vertrouwd ritme klusjes te klaren en rust nemen, ben bezig te verdwijnen, op te lossen in het wazige, mistige. Ons uitstapje voor morgen is uitgesteld. Misschien waag ik me verder aan de tuin of pak een van de kamers aan. Misschien ga ik aan de slag met naald en draad of neem ik mijn schilderborstel in de hand en maak dat ene schilderij verder af dat ik ergens meer dan een half jaar geleden begon. Veel zin om te lezen heb ik niet... maar misschien straks wel. Het leven lijkt een visbokaal met alleen water.
Ik nam me gisteren voor om niet meer te lang te wachten met de kennis te bezoeken. Zij vindt het fijn als ik kom... ik heb altijd zoveel te vertellen, vindt ze, en ze vindt het prettig om naar mij te luisteren, zegt ze. Ik weet dat wat ik vertel veilig bij haar is en ze niet over mij zal roddelen, noch zal ze ooit iets wat ik haar vertelde, verder vertellen. Nu was het een half jaar geleden. Door alle drama's die er hier plaatsvonden, zie je me niet of elders verschijnen. Vandaag vatte ik de koe bij de horens en smeedde ik het ijzer terwijl het nog heet was. Ze is ook een moeder die door enkele van haar kinderen naar behandeld is, gedeeld leed is half leed. Je begrijpt van mekaar beter de onmacht. Zij geeft me steeds kracht door haar lakonieke houding. Ze laatzich niet zo vlug omver rijden. Soms moet ik zo lachen om de vanzelfsprekendheid waarmee ze haar grenzen trekt. We hebben wat afgebabbeld en afspraakjes gemaakt om samen naar her en der te gaan. Onmiddellijk na thuiskomst ben ik opnieuw in die mate moe en gebeurt er ook telkens iets met mij dat zoveel pijn doet dat ik naar de dood verlang. Ik ken het ondertussen al jaren, het lijkt maar niet weg te gaan maar ik negeer het,al zou ik alles bij elkaar kunnen schreeuwen en huilen wat ik nooit doe. In de plaats ervan neem ik een glaasje wijn of bier en lucht ik mijn hart hier. Straks ga ik aan het koken en daarna zal vast het goede van dat bezoekje weer boven komen drijven. Ik weet nooit waar die pijn vandaan komt.
Het was een fijne uitstap gisteren. Ik was dit keer echter niet meer in staat om na thuiskomst even achter mijn computer verslag te doen. Zelfs niet met mijn benen op een krukje. Na de daguitstap gisteren ben ik meteen horizontaal gegaan. Het wondvuur van de dag ervoor was nog niet helemaal verdwenen, dus ik zorgde tijdens onze daguitstap voor voldoende rust. En ach de treinreis van bijna twee uur was ook goed om te rusten, ik legde mijn meest kwetsbare been de hele reis op een richel. Ik let er daarom telkens op aan de goede kant van de trein te zitten.... Dat het bovendien niet al te warm was maar wel heel mooi weer, maakte dat de problemen met het wondvuur binnen de perken bleven. Ook ergens op een bank legde ik beide benen op een bank (dat kon omdat het waar wij naartoe zijn gewandeld erg rustig was). We hebben een heel eind gewandeld. We namen een overzetboot en ik vond dat zo'n belevenis... we waren beiden eventjes benauwd of dat vrij kleine bootje ons wel veilig naar de overkant zou brengen. En of er niet net een van de jachten die in en uit zeilden tegenaan zou botsen... Het was ook hilarisch hoe oenig wij soms kunnen doen haha... stel je voor wij stonden helemaal beneden aan de aanlegsteiger (dachten we). We vonden het er best gevaarlijk uitzien omdat het er heel erg nat was en glibberig bovendien. We stonden net niet met onze voeten in zee...! We waren beiden verwonderd dat het die aanlegsteiger was... het leek gevaarlijk. Ik waarschuwde mijn dochter erop te letten dat ze niet zou uitglijden, dat ze zich goed moest vasthouden aan een stang... We waren verwonderd dat de overzetboot-man zo vlug van de ene zijde van de waterkant naar de andere kwam (naar de onze dus). (later begrepen we waarom haha) Er was buiten ons tweetjes niemand. De man moet gedacht hebben 'ik moet maken dat ik bij die twee ben, ze weten duidelijk niet waar ze haha moeten staan... want.... we bleken aan de verkeerde steiger te staan (één die onder water kan lopen bovendien!!!! :shock ... ) De man wees ons de juiste steiger aan, één hoger,... een droge én veilige... haha. Dat overkomt alleen ons... we zijn wat verstrooidheid betreft wel aan mekaar gewaagd... De overzet-boot-man hielp ons beiden in de boot en toen genoot ik en mijn jongste ook van wat wij vonden een spannende overzettocht maar tegelijk ook rustgevend. Ik nam foto's van de gebeurtenis... vond het echt genieten en het voelde ook als een overwinning van angst... want ook al kan ik zwemmen, met je kleding aan en in een eerder levendige waterloop, tussen twee steigers en staketsels, zou mijn zwemmen niet veel baten. Het liefst deed ik een reddingsvest ... maar dat had ik niet bij me. Ik zei tegen mijn dochter dat ik volgende keer zwembandjes zou meenemen wat ons beiden de slappe lach deed krijgen. Zie je mij daar al in het motorbootje zitten met een viertal zwembandjes aan? Net geen 'michelin-vrouwke'. Ik vond het ook geruststellend dat de man heel voorzichtig manoeuvreerde en vaarde, de motor stond niet volle kracht en de jachtjes en motorbootjes die op en af vaarden bleven gelukkig op veilige afstand. Daarna konden we eindelijk een lange wandeling maken naar het dorpje ui mijn jeud, de plek van zeldzaa goede jeugdherinneringen. Het zicht was er prachtig... de lucht lag in verschillende lagen blauw. In de verte was het donker... daar zaten duidelijk buien aan te komen... maar waar wij zaten scheen de zon... en binnen mezelf ook. Al was het laatste bezoek in mijn jeugd aan dat dorpje een eerder angstaanjagende herinnering. Dat wij erna heelhuids zijn thuisgeraakt, noemen vele mensen en artsen een wonder... maar daar wil ik niet meer aan denken... Ik vond het heerlijk om mijn jongste dat deel van mijn jeugd te laten zien... haar op allerlei te wijzen... en haar te laten delen in mijn jeugdherinneringen. Zij vond het er erg mooi. Op de terugweg stond er een heleboel mensen te wachten voor de overzetboot. Toen was er even de angst of er toch niet té veel volk zou zijn en het bootje zou zinken... dan wilde ik liever wachten. Maar er bleek nog plaats en ik vertrouwde de man van het bootje, ik voel zulke dingen nogal aan.
Wat waren we gisteren geluksvogels omdat we ondanks de voorspelling amper regen hadden... één pietluttig buitje waarbij we eenmaal onze regenjas aan, die meteen weer mochten uitspelen... Pas toen we ergens een hapje gingen eten, begon het te regenen... en na de maaltijd was het opnieuw over... Onderweg naar huis in de trein en ook in onze stad zelf goot het... maar wat kon ons dat schelen??? Niets, helemaal niets... het was alweer een dag met een gouden randje... We hebben er ook een hele leuke babbel gehad met een bekende uit onze eigen stad die daar tijdelijk werkt. Ik kocht een leuk hebbedingetje voor mijn kleinkindje... daar kan mijn oudste toch niets op tegen hebben hé... Het speeltje maakte onze hele wandeling dat leuke geluidje zoals van de vroegere rammelaartjes en dat ontlokte me meer dan eens een glimlach... Het enige dat me opviel, is de bijna lichamelijke pijn toen de trein steeds verder van de kust reed... het was alsof ik me innerlijk voelde losscheuren. Daarom denk ik dat ik toch het verlangen er mijn verdere dagen te slijten niet mag opgeven... blijven zoeken naar mogelijkheden om die stap misschien binnen enkele jaren te zetten? (dat was me het verslag wel, ja toch!)
Vanmiddag onverwacht dat telefoontje of ik zin had om in de stad te winkelen. Natuurlijk had ik daar zin in,toch met die het me vroegen. Mijn voornemen om te rusten vergat ik net zo grif. Ik heb dàt mogen voelen na afloop ... Toen ze terug huiswaarts reden, voelde ik me zo donker en down als in de hel van pure vermoeidheid. Het was bovendien nog zo vroeg (iets na vieren) en om dan al naar huis te gaan zinde me niet... dus stapte ik de autobus op die me naar een stad een tien kilometer verderop bracht. Daar kon ik dan eindelijk een doos goedkopere theelichtjes kopen die ik graag brand om de frisse geur en warmte. In de autobus besefte ik pas dat ik me ook wel een beetje verdrietig voelde omdat geen van de kleedjes die ik vond mijn dochters goedkeuring konden wegdragen. Ik vond mijn verdriet daarover zelf belachelijk hoor... wist dat het van uitputting was... Natuurlijk heb ik daar niets van laten merken. Hier kan ik toch een deel van mijn zieleroerselen kwijt... Ik kocht mezelf arm in Blokker... af en toe moet een mens zich toch wat verwennen? Reukkaarsjes, essences voor in geurpotjes, een geurkaars, een setje van drie dunne vaasjes, papieren bloemen en een zakje potpourri voor in mijn kledingskast. Ik ging ook naar een express-GB om daar twee flesjes bier te kopen want ik zat door mijn voorraad heen. Met zulke vermoeidheid als vandaag is dat een noodzakelijk medicament. Ik voel me ondertussen iets beter... Morgen staat er een daguitstap op het programma... het is goed... en ook daar kan ik rusten... het is immers een vrij lange treinreis.
Een glaasje wijn om te ontspannen. Stilaan ebde de spanning en dat nare, ondefinieerbare gevoel weg. Daarna keek ik een film en daarna nog een... Ze kwamen vrij vroeg thuis en er is nog gebabbeld... gezellig samen. Daarna ben ik gaan slapen zodat ze nog verder konden babbelen. Dat deden ze wel zacht zodat ik kon slapen. Ik heb ze zelf niet naar boven horen komen zo stil waren ze... en dat waardeer ik zeer.
Zucht... wàt was dat vanmiddag voor ik vertrok. Ik kon het bijna niet aan om naar buiten te gaan. Onzeker en angstig. Lang geleden dat ik het nog in deze mate had.... Het was om het even wat ik aantrok, niets bood die bescherming die het anders doet, in welke outfit ook, de angst bleef. Uiteindelijk trok ik wat aan wat me het meeste zekerheid bood, daarover mijn regenjas in een onopvallende kleur. Het liefst was ik vandaag veilig binnen deze muren gebleven.
Het gevoel van angst wat me de laatste tijd plots overvalt na het avondje tv en wat me tegenhoudt om te gaan slapen, heb ik gisteren kunnen milderen doordat ik op een zender een uitzending van Pukkelpop ontdekte. Ik heb de hele uitzending gevolgd, (bijna twee uur en tot bijna twee uur vanmorgen)... mààr ik voelde me erna goed en niet meer angstig of eenzaam, niet meer dat ijle gevoel, dat balanceren op de evenwichtsbalk van net geen paniek. Ge-no-ten van de uitzending, van de muziek, van alle artiesten (waarvan ik de naam opschreef om ze mijn dochter s'morgens te laten zien... )
Na het harde labeur in de tuin kon ik bijna niet meer op mijn benen staan. 
Ik kon het werkelijk niet opbrengen om vandaag onder de mensen te komen... dus heb ik die administratieve verplichtingen uitgesteld tot morgen. Ik dook terug in de tuin en heb daar verder gewerkt met mijn muziek flink luid op mijn oren. 
Tijdens zo'n crisis komt er vaak een soort paniek opzetten... en in die paniek grijp ik naar alle mogelijke houvasten lijkt het wel. Zo stuurde ik een mailtje naar een vriendin om toch nog een keer een praatje te kunnen doen. Ze had me toch laten weten, dat ik het maar moest laten weten als ik nog eens nood had aan een babbel? Waarom ik het niet eerder heb gedaan? Omdat ze vaak niet antwoordt op een mailtje, ook niet na de dood van een vriend maanden geleden. 
Ik voel ze zelden aankomen, ik weet niet precies waardoor ze ontstaan maar het was gisteren duidelijk een crisis. Het is vooral ontgoochelend omdat ik toch bezig was uit te zoeken waarmee ik me goed kon voelen, wat soelaas bracht. Ik rommelde gisteren, een andere dag werkte ik in de tuin... maar het heeft blijkbaar niet geholpen, het werd nog erger. Nog steeds vermoed ik dat er teveel gaande is, dat ik amper tijd en ruimte vind om emotioneel tot rust te komen. Door de aanwezige onrust is dat zo mogelijk nog moeilijker, dan wil ik net met iets bezig zijn. 
Het is de eerste keer dat ik het niet zie zitten drie weken geen therapie en erna in plaats van twee keer maar één keer... Ik begrijp de beweegredenen van de psychiater maar hij begrijpt blijkbaar niet hoe dàt voor mij is. En dat het allemaal als vanzelfsprekend aanvaard moet worden... geen vervanging... geen opvang... trek j plan maar. Wat ben ik meer dan een artikel in het economisch gegeven?
Ik was nog maar een kwartiertje bezig of mijn lijf en leden wilden al niet meer mee... alsof alles uit lood bestond. Omdat ik perse wilde verder werken, nam ik een glaasje bio-cider. 2° alcohol was blijkbaar niet hét ultieme middel om het lood uit mijn lijf en leden te krijgen dus nam ik een biertj uit de koelkast 9°. Lekker... en daardoor kon ik tenminste tot nu doorwerken. De hele hal is gesorteerd en hemel wat stond daar een zootje ongeregeld... Er was daar zelf een rieten tas boordevol rommel... Heb ik uitgekieperd en uitgezocht wat nog bruikbaar was. De rest sorteerde ik bij het plastic en het vuilnis. Aaaaah... ruimte eindelijk.
Omdat ik vandaag wellicht een heel eind van de dag alleen ben, wil ik die goed benutten. Omdat de smurrie binnen me, me steeds meer opslokt en ik voor drie weken zonder therapie sta, probeer ik mezelf 'bezigheidstherapie' te geven. Ik voel me vreemd, alsof ik de herfst al ruik en de bijhorende stemming komt er op kousensokken aan. Ik nam me voor vandaag een deel van de hal onder handen te nemen. De spullen die er staan, hangen me stilaan de strot uit. Daarna wil ik een kamer aanpakken zodat ik er een crea-kamertje van kan maken. Het is er zo gesteld dat ik er niet eens meer door kan tenzij ik halsbrekende toeren uithaal, steeds de angst om te vallen, zeker daar mijn evenwicht vaak te wensen over laat. Het komt door de kleedjes die ik opnieuw uit de kast haalde. Inmiddels weet ik dat ik me de moeite verder kan besparen, de kans is uiterst klein dat ze iets van wat ik meebreng mooi vindt. Waarom zou ik dus al die kleedjes opnieuw uitwassen en uithalen? Mijn jongste viindt ze wel leuk, dus hou ik ze wel voor haar bij. Dus ik wil die kamer sorteren, al die zakken met kleedjes terug de kast in. Misschien sorteer ik ze nogmaals en hou ik een deel opzij voor de kringloopwinkel. Of de boeken uit die kast bestuderen. Alles is goed om bezig te blijven en wie weet verdwijnt het gevoel van zinloosheid wel.
Het is te belachelijk om nog maar aan te denken... maar het was opnieuw zo'n dag dat stomme, kleine niet zo aardige opmerkingen me van streek maken al laat ik het niet merken. 
Wellicht heeft het te maken met het gemis, dat je af en toe nog heel scherp kan voelen als je dingen meemaakt die hem ook zouden beroerd hebben. 
Het is een vreemde vakantie. Ik voel me mat, vlak, een ander dan ik was. Ik dacht plots aan die ik vroeger vriendin noemde. Ik denk daar nu heel anders over. Flink moe ben ik na het zwoegen in de tuin, ben zelf niet gestopt voor de stortbui.
Het is duidelijk dat ik het niet kan blijven negeren dat het hoog tijd is om me even in te kapselen. In een vertrouwd ritme klusjes te klaren en rust nemen, ben bezig te verdwijnen, op te lossen in het wazige, mistige. 
Ik nam me gisteren voor om niet meer te lang te wachten met de kennis te bezoeken. Zij vindt het fijn als ik kom... ik heb altijd zoveel te vertellen, vindt ze, en ze vindt het prettig om naar mij te luisteren, zegt ze. Ik weet dat wat ik vertel veilig bij haar is en ze niet over mij zal roddelen, noch zal ze ooit iets wat ik haar vertelde, verder vertellen. Nu was het een half jaar geleden. Door alle drama's die er hier plaatsvonden, zie je me niet of elders verschijnen.
Het was een fijne uitstap gisteren. Ik was dit keer echter niet meer in staat om na thuiskomst even achter mijn computer verslag te doen. Zelfs niet met mijn benen op een krukje. Na de daguitstap gisteren ben ik meteen horizontaal gegaan. Het wondvuur van de dag ervoor was nog niet helemaal verdwenen, dus ik zorgde tijdens onze daguitstap voor voldoende rust. En ach de treinreis van bijna twee uur was ook goed om te rusten, ik legde mijn meest kwetsbare been de hele reis op een richel. Ik let er daarom telkens op aan de goede kant van de trein te zitten.... Dat het bovendien niet al te warm was maar wel heel mooi weer, maakte dat de problemen met het wondvuur binnen de perken bleven. Ook ergens op een bank legde ik beide benen op een bank (dat kon omdat het waar wij naartoe zijn gewandeld erg rustig was). We hebben een heel eind gewandeld. We namen een overzetboot en ik vond dat zo'n belevenis... we waren beiden eventjes benauwd of dat vrij kleine bootje ons wel veilig naar de overkant zou brengen. En of er niet net een van de jachten die in en uit zeilden tegenaan zou botsen...
(later begrepen we waarom haha) 
Vanmiddag onverwacht dat telefoontje of ik zin had om in de stad te winkelen. Natuurlijk had ik daar zin in,toch met die het me vroegen. Mijn voornemen om te rusten vergat ik net zo grif. Ik heb dàt mogen voelen na afloop ... 
