Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
10-08-2011
312. ziekelijk wantrouwen?
Voel me rotellendig. Moet ik werkelijk nog geloof hechten aan de woorden van mijn psychiater? Zou hij werkelijk telefoneren als de geboorte later zou plaatsvinden? Ik geloof het niet. Ik geloof niets meer en niemendal. Waarom zou ik? Is het zo normaal dat mijn twee sessies op de week geannuleerd worden? Alsof het om een luxe gaat? Ik heb hier zo'n genoeg van allemaal. Wat betekent therapie? En wat houdt ze meer in dan een 'bijkomstigheid' niet voor mij maar voor mijn psychiater? Hoe kan het anders dat hij er zomaar van uit gaat dat ik de sessies gehalveerd om redenen die niets met de therapie te maken hebben moet plaatsen? Alsof het om willekeur gaat... Stom leven. En stom geloof in mensen. Ik ben moe... op heel veel vlakken. Waarom zou ik me nog 'goed' houden? Ik voel me al zo lang niet meer goed... Ik hang de dappere uit, de moedige... waarom? Om stomme veroordelingen te kunnen 'verwerken'? Neen het gaat niet zo goed met me.
Het is de eerste keer dat ik het niet zie zitten drie weken geen therapie en erna in plaats van twee keer maar één keer... Ik begrijp de beweegredenen van de psychiater maar hij begrijpt blijkbaar niet hoe dàt voor mij is. En dat het allemaal als vanzelfsprekend aanvaard moet worden... geen vervanging... geen opvang... trek j plan maar. Wat ben ik meer dan een artikel in het economisch gegeven?
Voor ik aan het sorteren, oprommelen en schoonmaken begon heb ik me de ellende gezocht naar zelfhulpgroepen voor borderline persoonlijkheidsgestoorden maar ik vond er geen in mijn buurt. Ik zal me lid maken van een vereniging voor mensen met een psychische stoornis in de hoop lotgenoten te kunnen ontmoeten. Waarom bleef de aardige man die ik kende altijd lachen, waarom liet hij nooit wat los over wat hem het leven bemoeilijkte? Waarom maakte hij een einde aan zijn leven? Waarom heeft hij niet met mij gepraat al kende hij me niet zo goed? Misschien hadden we mekaar kunnen helpen. Ik voel me niet zo goed... en in de steek gelaten.
Ik was nog maar een kwartiertje bezig of mijn lijf en leden wilden al niet meer mee... alsof alles uit lood bestond. Omdat ik perse wilde verder werken, nam ik een glaasje bio-cider. 2° alcohol was blijkbaar niet hét ultieme middel om het lood uit mijn lijf en leden te krijgen dus nam ik een biertj uit de koelkast 9°. Lekker... en daardoor kon ik tenminste tot nu doorwerken. De hele hal is gesorteerd en hemel wat stond daar een zootje ongeregeld... Er was daar zelf een rieten tas boordevol rommel... Heb ik uitgekieperd en uitgezocht wat nog bruikbaar was. De rest sorteerde ik bij het plastic en het vuilnis. Aaaaah... ruimte eindelijk. Nu even uitblazen voor ik het stof overal bij elkaar veeg en dweil zodat het fris is. Misschien kan ik dan morgen wel aan de kamer beginnen. Tjonge moe maar het is goed dat ik doorzette. Mijn leven is leeg, mijn huis boordevol. Voor een goed evenwicht te verkrijgen ben ik goed bezig, toch? Ik zou verder willen huilen en schreeuwen maar zoals altijd blijf ik doodstil. Straks schuiven we pizza in de oven want puf om te koken heb ik écht niet meer.
Omdat ik vandaag wellicht een heel eind van de dag alleen ben, wil ik die goed benutten. Omdat de smurrie binnen me, me steeds meer opslokt en ik voor drie weken zonder therapie sta, probeer ik mezelf 'bezigheidstherapie' te geven. Ik voel me vreemd, alsof ik de herfst al ruik en de bijhorende stemming komt er op kousensokken aan. Ik nam me voor vandaag een deel van de hal onder handen te nemen. De spullen die er staan, hangen me stilaan de strot uit. Daarna wil ik een kamer aanpakken zodat ik er een crea-kamertje van kan maken. Het is er zo gesteld dat ik er niet eens meer door kan tenzij ik halsbrekende toeren uithaal, steeds de angst om te vallen, zeker daar mijn evenwicht vaak te wensen over laat. Het komt door de kleedjes die ik opnieuw uit de kast haalde. Inmiddels weet ik dat ik me de moeite verder kan besparen, de kans is uiterst klein dat ze iets van wat ik meebreng mooi vindt. Waarom zou ik dus al die kleedjes opnieuw uitwassen en uithalen? Mijn jongste viindt ze wel leuk, dus hou ik ze wel voor haar bij. Dus ik wil die kamer sorteren, al die zakken met kleedjes terug de kast in. Misschien sorteer ik ze nogmaals en hou ik een deel opzij voor de kringloopwinkel. Of de boeken uit die kast bestuderen. Alles is goed om bezig te blijven en wie weet verdwijnt het gevoel van zinloosheid wel.
Het is te belachelijk om nog maar aan te denken... maar het was opnieuw zo'n dag dat stomme, kleine niet zo aardige opmerkingen me van streek maken al laat ik het niet merken. Mijn dochter maakte enkele opmerkingen zo langs haar neus weg en uren erna voel ik nog steeds hoe het me kwetste. Ik haal mijn schouder dapper op, maar van binnen wil het niet mee. Dan vraag ik me af of het werkelijk zo moeilijk is om mij te nemen zoals ik ben met dié stijl kleding die ik graag draag? Ik hou ook niet van de stijl die zij draagt voor mezelf maar ik voel me nooit te beroerd om haar andere smaak te appreciëren. Waarom moet de ene mens persé zijn smaak opdringen aan de ander? En erger nog waarom menen ze dat die andere smaak 'minder mooi, minder waardevol' is dan die van zijzelf? Waarom menen zij hun eigen smaak dé maatstaf??? Moe word ik er van... en down, zo stom dàt is. Ik weet dat de spullen waarin ik me kleed bij me passen... en ik voel me er veilig en goed in... maar het raakt me wel die onaardige opmerking. En verder is het zo dat ik zulke opmerkingen nooit zal maken over anderen hun kleding... ik schrik me dan ook rot wanneer anderen bot zijn of menen het recht te hebben mij op mijn kleidingstijl aan te spreken, toevallig omdat zij een andere stijl verkiezen. Ook een tante kan er wat van maar of ik ooit nog maar dacht een opmerking te maken over wat zij dragen? Neen ik zou niet weten waarom. Het is toch goed dat ieder een eigen smaak heeft? Waarom vinden zij dat ze beledigend mogen zijn wat mijn smaak wat kleding, interieur enz... betreft? Ik laat me nog steeds 'vloeren'. Van de schok weet ik zelden ze van repliek te dienen. Neen... geef mij maar een kluizenaarsbestaan... want soms ben ik dat gemoei flink zat.
Dit titel zal ik nog vaak gebruiken, vrees ik, 'niet te veel stil staan bij...' Dromen die ik droomde, ik herinner ze me niet... wel die van vorige week. Ik droomde dat mijn vader op sterven lag en al de gevoelens van angst en verdriet erbij... terwijl mijn vader ondertussen 15 jaar geleden gestorven is... Wellicht heeft het te maken met het gemis, dat je af en toe nog heel scherp kan voelen als je dingen meemaakt die hem ook zouden beroerd hebben. Ach... het gaat beter vanochtend en voor de rest van de dag zien we wel. Misschien ga ik terug een engelenkaartjes trekken of psychologische inzichtkaart. Dat zijn dingen die toch moed kunnen geven. Ik weet immers even niet meer hoe het te hanteren, ik tast in het donkere. Wat er scheelt is niet tastbaar of zichtbaar, je hebt er het gokken naar.
Zo'n gevoel van eenzaamheid dat niet verdwijnt, laat me hier opnieuw nog één van mijn zeldzame nachtelijke schrijfselen schrijven. Ik weet geen goede woorden om te verwoorden wat is omdat ik wat ik voel niet weet te benoemen. Het zou misschien iets eenvoudiger zijn als ik het wel kon beschrijven. Is het verdriet, pijn, angst? Om iets waar ik niet bij kan. Ik weet dat het helpt hier nog een blogje te schrijven... zo niet gaat de angst en die vreemde pijn mee de trappen op naar mijn slaapkamer. Een dag waarop een lief klein kind geboren was, een kind als een zon, een engeltje dat niet lang leven mocht. Misschien is het dat wat me heel de dag omzwachtelde. Er kwam een zonnestraal en ze verdween opnieuw. Tijdens de avond kwam een gevoel van onbehagen omdat mijn jongste vroeg ging slapen en ik of ik wil of niet toch weer die bezorgdheid en angst voel of het wel gaat met haar, of er haar iets dwars zit. Ik weet uit ervaring dat ik het best de volgende ochtend vraag en niet nu. Soms boezemt het leven me zoveel angst in. Ik spreek er met niemand over... alleen tijdens de sessies... en gedeeltelijk hier. Ik hoorde bijvoorbeeld vanavond wel drie maal een gebrom... dan probeer ik na te gaan of het om een vliegtuig gaat... want de angst sluipt stil over mij dat de wereld misschien bezig is te vergaan. Straks ga ik slapen, maar eerst moet ik lezen, zo kom ik beter in slaap. (zonder lezen lig ik urenlang wakker). Morgen zal de dag er hopelijk anders uitzien... misschien voel ik me dan niet meer zo vreemd. Wellicht komt het opnieuw door teveel gebeurtenissen vorige week en tijdens het weekend al waren er zoveel leuke bij, de prijs die ik erna moet betalen, voelt zeker na vandaag het niet waard... ik moet meer doseren wat erg moeilijk is als je het eigenlijk allemaal heel graag wil... Het is ook moeilijk om op al wat ze me aanboden 'neen' te zeggen. Zowel voor mezelf als voor de ander... Wat moet ik als verklaring geven, dat ik erna emotioneel tilt sla en de ruimte in geslagen word, in die mate dat ik me barslecht voel? Soms ben ik het beu. Psychisch leed wordt nog door veel mensen als 'aanstellerij' gezien, niet ernstig genomen, waardoor je er vaak alleen mee blijft. Je hoeft niet op meeleven te rekenen of op begrip. Daardoor verkies ik een eiland omdat het minder, veel minder pijnlijk is dan met mensen om me heen die kil op me reageren of veroordelen om wat ze niet (willen of kunnen) begrijpen. Het is een psychische kanker en de pijn ervan kan je met weinig mensen delen. Sommigen begrijpen het pas als het ze zelf overkomt. Het zij zo... ik ga verder mijn weg, die nog steeds bezaaid is met vleesetende planten, schorpioenen, giftige adders... maar gelukkig ook met bloemen, vriendschap, begrip en warmte.
Het is een vreemde vakantie. Ik voel me mat, vlak, een ander dan ik was. Ik dacht plots aan die ik vroeger vriendin noemde. Ik denk daar nu heel anders over. Flink moe ben ik na het zwoegen in de tuin, ben zelf niet gestopt voor de stortbui. De eerste week zonder therapie begint. Drie weken geen sessies. En na die weken valt één sessie in de week weg. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend... maar dat is het niet. Dat is het voordeel van een patiënte waarvoor alles zowat mat en vlak werd die manipuleer je als een marionet. Of toch op dat vlak. Ze zwijgt en slikt. Ze begrijpt de oorzaak maar wat ze er verder mee moet als het haar niet gaat? Dat blijft een open vraag. Tjonge, wat doe ik raar... maar ik voel me ook rààr.
Het is duidelijk dat ik het niet kan blijven negeren dat het hoog tijd is om me even in te kapselen. In een vertrouwd ritme klusjes te klaren en rust nemen, ben bezig te verdwijnen, op te lossen in het wazige, mistige. Ons uitstapje voor morgen is uitgesteld. Misschien waag ik me verder aan de tuin of pak een van de kamers aan. Misschien ga ik aan de slag met naald en draad of neem ik mijn schilderborstel in de hand en maak dat ene schilderij verder af dat ik ergens meer dan een half jaar geleden begon. Veel zin om te lezen heb ik niet... maar misschien straks wel. Het leven lijkt een visbokaal met alleen water.
Ik nam me gisteren voor om niet meer te lang te wachten met de kennis te bezoeken. Zij vindt het fijn als ik kom... ik heb altijd zoveel te vertellen, vindt ze, en ze vindt het prettig om naar mij te luisteren, zegt ze. Ik weet dat wat ik vertel veilig bij haar is en ze niet over mij zal roddelen, noch zal ze ooit iets wat ik haar vertelde, verder vertellen. Nu was het een half jaar geleden. Door alle drama's die er hier plaatsvonden, zie je me niet of elders verschijnen. Vandaag vatte ik de koe bij de horens en smeedde ik het ijzer terwijl het nog heet was. Ze is ook een moeder die door enkele van haar kinderen naar behandeld is, gedeeld leed is half leed. Je begrijpt van mekaar beter de onmacht. Zij geeft me steeds kracht door haar lakonieke houding. Ze laatzich niet zo vlug omver rijden. Soms moet ik zo lachen om de vanzelfsprekendheid waarmee ze haar grenzen trekt. We hebben wat afgebabbeld en afspraakjes gemaakt om samen naar her en der te gaan. Onmiddellijk na thuiskomst ben ik opnieuw in die mate moe en gebeurt er ook telkens iets met mij dat zoveel pijn doet dat ik naar de dood verlang. Ik ken het ondertussen al jaren, het lijkt maar niet weg te gaan maar ik negeer het,al zou ik alles bij elkaar kunnen schreeuwen en huilen wat ik nooit doe. In de plaats ervan neem ik een glaasje wijn of bier en lucht ik mijn hart hier. Straks ga ik aan het koken en daarna zal vast het goede van dat bezoekje weer boven komen drijven. Ik weet nooit waar die pijn vandaan komt.
Het was een fijne uitstap gisteren. Ik was dit keer echter niet meer in staat om na thuiskomst even achter mijn computer verslag te doen. Zelfs niet met mijn benen op een krukje. Na de daguitstap gisteren ben ik meteen horizontaal gegaan. Het wondvuur van de dag ervoor was nog niet helemaal verdwenen, dus ik zorgde tijdens onze daguitstap voor voldoende rust. En ach de treinreis van bijna twee uur was ook goed om te rusten, ik legde mijn meest kwetsbare been de hele reis op een richel. Ik let er daarom telkens op aan de goede kant van de trein te zitten.... Dat het bovendien niet al te warm was maar wel heel mooi weer, maakte dat de problemen met het wondvuur binnen de perken bleven. Ook ergens op een bank legde ik beide benen op een bank (dat kon omdat het waar wij naartoe zijn gewandeld erg rustig was). We hebben een heel eind gewandeld. We namen een overzetboot en ik vond dat zo'n belevenis... we waren beiden eventjes benauwd of dat vrij kleine bootje ons wel veilig naar de overkant zou brengen. En of er niet net een van de jachten die in en uit zeilden tegenaan zou botsen... Het was ook hilarisch hoe oenig wij soms kunnen doen haha... stel je voor wij stonden helemaal beneden aan de aanlegsteiger (dachten we). We vonden het er best gevaarlijk uitzien omdat het er heel erg nat was en glibberig bovendien. We stonden net niet met onze voeten in zee...! We waren beiden verwonderd dat het die aanlegsteiger was... het leek gevaarlijk. Ik waarschuwde mijn dochter erop te letten dat ze niet zou uitglijden, dat ze zich goed moest vasthouden aan een stang... We waren verwonderd dat de overzetboot-man zo vlug van de ene zijde van de waterkant naar de andere kwam (naar de onze dus). (later begrepen we waarom haha) Er was buiten ons tweetjes niemand. De man moet gedacht hebben 'ik moet maken dat ik bij die twee ben, ze weten duidelijk niet waar ze haha moeten staan... want.... we bleken aan de verkeerde steiger te staan (één die onder water kan lopen bovendien!!!! :shock ... ) De man wees ons de juiste steiger aan, één hoger,... een droge én veilige... haha. Dat overkomt alleen ons... we zijn wat verstrooidheid betreft wel aan mekaar gewaagd... De overzet-boot-man hielp ons beiden in de boot en toen genoot ik en mijn jongste ook van wat wij vonden een spannende overzettocht maar tegelijk ook rustgevend. Ik nam foto's van de gebeurtenis... vond het echt genieten en het voelde ook als een overwinning van angst... want ook al kan ik zwemmen, met je kleding aan en in een eerder levendige waterloop, tussen twee steigers en staketsels, zou mijn zwemmen niet veel baten. Het liefst deed ik een reddingsvest ... maar dat had ik niet bij me. Ik zei tegen mijn dochter dat ik volgende keer zwembandjes zou meenemen wat ons beiden de slappe lach deed krijgen. Zie je mij daar al in het motorbootje zitten met een viertal zwembandjes aan? Net geen 'michelin-vrouwke'. Ik vond het ook geruststellend dat de man heel voorzichtig manoeuvreerde en vaarde, de motor stond niet volle kracht en de jachtjes en motorbootjes die op en af vaarden bleven gelukkig op veilige afstand. Daarna konden we eindelijk een lange wandeling maken naar het dorpje ui mijn jeud, de plek van zeldzaa goede jeugdherinneringen. Het zicht was er prachtig... de lucht lag in verschillende lagen blauw. In de verte was het donker... daar zaten duidelijk buien aan te komen... maar waar wij zaten scheen de zon... en binnen mezelf ook. Al was het laatste bezoek in mijn jeugd aan dat dorpje een eerder angstaanjagende herinnering. Dat wij erna heelhuids zijn thuisgeraakt, noemen vele mensen en artsen een wonder... maar daar wil ik niet meer aan denken... Ik vond het heerlijk om mijn jongste dat deel van mijn jeugd te laten zien... haar op allerlei te wijzen... en haar te laten delen in mijn jeugdherinneringen. Zij vond het er erg mooi. Op de terugweg stond er een heleboel mensen te wachten voor de overzetboot. Toen was er even de angst of er toch niet té veel volk zou zijn en het bootje zou zinken... dan wilde ik liever wachten. Maar er bleek nog plaats en ik vertrouwde de man van het bootje, ik voel zulke dingen nogal aan.
Wat waren we gisteren geluksvogels omdat we ondanks de voorspelling amper regen hadden... één pietluttig buitje waarbij we eenmaal onze regenjas aan, die meteen weer mochten uitspelen... Pas toen we ergens een hapje gingen eten, begon het te regenen... en na de maaltijd was het opnieuw over... Onderweg naar huis in de trein en ook in onze stad zelf goot het... maar wat kon ons dat schelen??? Niets, helemaal niets... het was alweer een dag met een gouden randje... We hebben er ook een hele leuke babbel gehad met een bekende uit onze eigen stad die daar tijdelijk werkt. Ik kocht een leuk hebbedingetje voor mijn kleinkindje... daar kan mijn oudste toch niets op tegen hebben hé... Het speeltje maakte onze hele wandeling dat leuke geluidje zoals van de vroegere rammelaartjes en dat ontlokte me meer dan eens een glimlach... Het enige dat me opviel, is de bijna lichamelijke pijn toen de trein steeds verder van de kust reed... het was alsof ik me innerlijk voelde losscheuren. Daarom denk ik dat ik toch het verlangen er mijn verdere dagen te slijten niet mag opgeven... blijven zoeken naar mogelijkheden om die stap misschien binnen enkele jaren te zetten? (dat was me het verslag wel, ja toch!)
Vanmiddag onverwacht dat telefoontje of ik zin had om in de stad te winkelen. Natuurlijk had ik daar zin in,toch met die het me vroegen. Mijn voornemen om te rusten vergat ik net zo grif. Ik heb dàt mogen voelen na afloop ... Toen ze terug huiswaarts reden, voelde ik me zo donker en down als in de hel van pure vermoeidheid. Het was bovendien nog zo vroeg (iets na vieren) en om dan al naar huis te gaan zinde me niet... dus stapte ik de autobus op die me naar een stad een tien kilometer verderop bracht. Daar kon ik dan eindelijk een doos goedkopere theelichtjes kopen die ik graag brand om de frisse geur en warmte. In de autobus besefte ik pas dat ik me ook wel een beetje verdrietig voelde omdat geen van de kleedjes die ik vond mijn dochters goedkeuring konden wegdragen. Ik vond mijn verdriet daarover zelf belachelijk hoor... wist dat het van uitputting was... Natuurlijk heb ik daar niets van laten merken. Hier kan ik toch een deel van mijn zieleroerselen kwijt... Ik kocht mezelf arm in Blokker... af en toe moet een mens zich toch wat verwennen? Reukkaarsjes, essences voor in geurpotjes, een geurkaars, een setje van drie dunne vaasjes, papieren bloemen en een zakje potpourri voor in mijn kledingskast. Ik ging ook naar een express-GB om daar twee flesjes bier te kopen want ik zat door mijn voorraad heen. Met zulke vermoeidheid als vandaag is dat een noodzakelijk medicament. Ik voel me ondertussen iets beter... Morgen staat er een daguitstap op het programma... het is goed... en ook daar kan ik rusten... het is immers een vrij lange treinreis.
Het kan stom klinken maar zo voelt het alvast niet... ik kan er me zeer goed bij voelen na de herschikking van onze tafel... telkens ik er een blik op werp. Dus gelukkig maar dat onze tafel nooit leeg blijft.. Dat herschikken, is natuurlijk niet zomaar een lapje verschuiven of een bloempotje... neen het is de tafel die tot een enorme verzameling prullen, papieren herschapen was, leegmaken en het oude tafelkleed bij het vuile wasgoed gooien en een nieuwe lap gekleurde stof uit de kast opdiepen, aangepast aan mijn stemming of nood.... Gisteren was dat ivoorkleurig... Eenmaal het tafelkleed gekozen is, maak ik de ene helft van de tafel leeg en hou ik slechts die spulletjes over die ik er erna opnieuw wil op schikken. Die plaats ik aan de ene helft en vervolgens leg ik het nieuwe tafelkleed aan de andere. Daar plaats ik vervolgens de spulletjes op en neem het oude tafelkleed aan de tweede helft weg. Zorgvuldig herschik ik alle spulletjes op de tafel ... Dit keer mijn verzameling espressokopjes erop .. een gehaakte ronde tafelnap. In het midden een Marokkaanse theepot... wierookbrander en een zoutsteen met kaars... kandelaartjes allemaal in bijpassende kleurtjes (licht olijfgroen)... en de kaartjes van de overleden vriend. Dan kijk ik telkens naar het rustgevende tafereel... Ik moet alweer de piste uit... doo een leuk aanbod... Doeiiii... (ben toch weeral blij... , het rusten stel ik uit tot morgen)
Ik begin met de meest recentste... Ik droomde van mijn broer. Hij kwam me helpen. Ik was verwonderd en tegelijk ook angstig... Immers deze broer heeft een bloedhekel aan me al van toen ik zo jong was dat ik dàt kon beseffen. Later begreep ik hoe die haat van hem naar mij toe door de thuissituatie in mijn jeugd gevoed en aangezwengeld is. Hij spuugt zijn haat naar de verkeerde maar beseft dat niet... Ook hier stuurt het loyaliteitsconflict de boel grondig in de war. Zijn woede naar de mishandelaars toe kan niet naar ze toe... vanwege de kind-ouder-relatie... dus fijn maar naar die ene zus toe... ze liet zich er zo gemakkelijk toe gebruiken... had weinig noemenswaardig verweer tegen zoveel wreedheid, dat kwam goed van pas. Ik ben blijkbaar zonder dat ik me daarvan bewust was voor heel wat mensen de boksbal en kop van jute geweest... Goed... ik droomde van hem dat hij hier kwam... iets wat hij nog nooit gedaan heeft... behalve die ene keer dat hij iets kwam opladen of afzetten. Ik zei hem toen nog maar eens te komen als hij wou... dat heeft hij nooit gedaan. Nu in mijn droom zei hij zelf 'tot ziens' en ik zag dat hij het meende. Ik zou dat wel fijn vinden... moest dat contact er komen... ik heb mijn broer nooit gehaat... heb het nooit kunnen begrijpen waarom hij zo'n hekel aan me had en me duidelijk hartgrondig haatte. Ook niet bepaald een helend gevoel... zeker niet in het borderline-verhaal. Goed ergens de laatste jaren heb ik paal en perk gezet aan ook die mishandeling, aan die beschadigende haat en hekel vna hem. Ik sloot me van hem en die nare gevoelens af, onbereikbaar geworden ook voor hem. Maar moest die droom werkelijkheid worden... ik stelde mijn hart terug open... onmiddellijk...
Er is een feest in het vooruitzicht maar door de botte veroordeling van één van degene die het feest organiseren, zag ik er al meteen van af. Een andere reden al even zwaar was dat ik het absoluut niet zag zitten om dicht in de buurt te zitten van die me zo wreed behandelden en me liquideerden. (een ander woord lijkt me niet zo geschikt) Ook mijn jongste wenste niet te gaan omdat ze het niet zag zitten bepaalde gezinsleden en hun wederhelften terug te zien en nog minder in hun buurt te verkeren. Echter blijkt dat de ene feestvierder ons zowat verwacht en al bezig was met het ingewikkelde vraagstuk waar ze ons het beste kon plaatsen. Nu ik zie dat toch als een soort van goede wil en bezorgdheid... Mijn oudste liet blijken dat zij best in onze buurt wilde komen zitten zodat mijn jongste en ik niet alleen op een eiland komen te zitten. Toen ik het mijn jongste vertelde, zag die het ook wel weer zitten om naar dat feest te gaan. Uiteindelijk gaat het toch eerst en vooral om een heel naast familielid van mij en niet van degene die mij verwierpen...? Het zou bizar zijn dat ik daar dan wegbleef omwille van de 'stookorgels'???? (door zo'n uitspraken die niet eens ver van de waarheid afliggen, reageer ik me lekker af) Dat de feestvierder een oordeel velde toen ze me uitnodigde zonder dat ze werkelijk wist hoé de vork in de steel zat, probeer ik maar te vergeten. Ze kan vaak zo bot zijn. Het is misschien de eerste keer in mijn leven dat ik haar van repliek diende. Jongens toch het was toch al té wreed dat zij mij de les ging lezen, dat ik ongelijk had daar niet bij te zijn, veroordelend én bestraffend. Nadien nam ik opnieuw de telefoon op en ik heb drie keer net niet hysterisch geroepen dat ik niet MOCHT komen en wat graag aanwezig had willen zijn, wat dacht ze wel???!!!! Ik denk dat ze toen van mijn zeldzame uitval geschrokken is. Ze is niet veel tegenwind gewend van me... (wie wel?) Wellicht omdat ze die in het verleden in de kiem smoorde met nog meer wreedheid. Goed... ik weet nu dat zij het weet... Het was vroeger mijn favoriete tante... tot ze een 'harde' tante werd. Toch voor mij. Toen ze als een kalkoen zonder kop begon te veroordelenzonder me ooit wat te vragen... over mijn echtscheiding, over de mishandelende ex di ze als vanzelf uitriep als de brave, doorbrave man en vader... terwijl hij ook haar na ieder bezoek beschimpte en bespotte (wat zij uiteraard niet wist omdat ik het voor haar verzweeg om haar niet te kwetsen... ) Ze moest eens weten hoe braaf die vader wel was, dezelfde man die zijn kinderen uitschold voor 'rotzakken'...???? Ja, zwijgen heb ik lang gedaan in mijn leven... zwijgen en slikken van heel wat mensen. Het heeft me ziek gemaakt. In die mate dat ik ondanks jaren hopen van wel van de letsels niet herstel. Blijkbaar is aanvaarden wat moeilijk te aanvaarden is, helender dan blijvend verzet en gevecht tegen iets wat onafwendbaar, onherstelbaar is. Inwendige letsels zijn moeilijk te zien... maar wel heel erg te voelen. Waar ik dit blogje voor schreef is dat ik ondanks dat we nu wel naar het feest zullen gaan ik niet van mijn angst verlost ben om degenen te zien die me vergooiden, me dood verklaarden, hoe anders moet ik het noemen hoe ze mij hebben behandeld???? Ik moet sterk zijn... op dat feest... maar ik voel me zowat alleen tegen wat voelt als een overmacht... want zij voelen zich sterk... steunen mekaar in het kwade. Amen Ik denk dat ik het vooral moeilijk ga hebben ze te zien en mezelf bloot te stellen aan nog meer negatie. Dat kan ik alleen vermijden door ervoor te zorgen dat ik mezelf daar op voorhand tegen wapen. Ik moet gewoon mezelf blijven... niet meer en niet minder... en dat wat zij deden ook bij ze laten... het is hun wrede besluit geweest,niet het mijne.
Degene die ik telefoneerde, bleken niet bereikbaar. Ik genoot van een mooiefilm met Anthony Hopkins in de hoofdral... ik zie die man als acteur héél erg graag bezig. Vanmorgen voelde het weer donker. Plots ook angst om de weken afwezigheid van de psychiater al voelde ik me gisteren nog zo dapper en er tegen opgewassen. Wellicht door de blijdschap van dat moment om het uitje ... Het mechanisme treedt opnieuw in werking om die angst proberen weg te drukken... Dankzij jou Nikki heb ik wel om een vervanging als het nodig moest zijn gevraagd. Maar ook dat geeft me niet erg veel moed omdat ik die persoon niet ken. Toch maar beter in zo'n geval eens langsgaan bij de arts die ooit bij een nachtelijk bezoek hier was. Ik wil er niet meer bij stilstaan. Straks gaat het misschien beter. Misschien teveel gebeurtenissen deze week en te weinig ruimte om ze te verwerken. Ik kan het niet, neen zeggen als ze me zoiets fijns aanbieden zoals gisteren ... Vandaag neem ik extra rust en zal me toeleggen op uitstapjes voorbereiden om de weken dat er geen therapie is draaglijker te maken. erder denk ik aan wat gisteren tijdens de avond nog afgesproken werd... Het geeft me opnieuw veel angst en spanning. Maar daarover later meer.
Heeeeel erg moe maar toch voel ik me fijn... Het was heerlijk om mee met ze naar de winkel te mogen. Daarna naar hun huis en daar wachtte ik tot na de zondvloed om een autobus naar huis te nemen. Ik kreeg een regenscherm mee. Genoten maar op het einde moest ik even rusten op de zetel... Het komt plots over me, ik voel het nooit aankomen... alsof alle leven uit me wegloopt. Een biertje en erna een kop soep hebben samen met de rust geholpen al zeg ik niets van de vermoeidheid tegen ze. De sessie, de laatste voor de vakantie voor de psychiater voelde goed... voelde me erna toch licht... omdat ik aan de hand van die ene droom blijkbaar ook andere linken verwoord kreeg. Soms schrik ik er zelf van hoeveel ik 'onderdruk'. Het was goed dat alles erin één keer mee uit kwam. Ook de verschrikking van die ene vrouw... ik schrok toen ik er eenmaal over begon en besefte hoeveel impact dat op me heeft... ze is een gevaar voor mijn geestelijke gezondheid... Een afschrikwekkende manier om me te stalken gebruikt ze. Ik dook onder, bang dat het valse martelaarschap mijn namiddag zou bederven. Mijn dochter grinnikte... want ook al is ze veel gewend... het gedrag van deze vrouw vindt zij ook niet erg 'normaal'... Dus alsof we het zo afspraken, dook ik de auto in en mijn oudste ook... en zoefffff daarna weg... Zonder dat ik één woord moest zeggen, had zij de 'situatie' zeer goed ingeschat... Toen ik huiswaarts keerde, nog enkele leuke babbels onderweg... zag ik achter de groene poort alweer haar hoofd verschijnen..... Word ik paranoia of wacht dat mens me werkelijk op??? Wat doet ze daar als ze niet eens op die etage woont???? Zo snel ik kon, stak ik mijn sleutel in het slot en zonder mijn regenscherm te sluiten, wrikte ik mezelf als een hazewind binnen. Eenmaal de voordeur in het slot voel ik me veilig want soms spurt ze al die meters mijn riching uit om letterlijk en figuurlijk een voet tussen onze deur te kunnen steken. Straks bel ik mijn ex-schoonzusje en erna een vriendin, ik heb het terrein vrij, mijn andere dochter is aan het kleutersitten Tjonge... al twee fijne dagen op een rij... is dàt geen wonder misschien? En ooooh wat smelt ik telkens dat kleine ukje me met verwonderde blik aankijkt als ik zing of zachtjes praat... en als ze lacht en dat doet ze zoveel ben ik he-le-maal verkocht, ... werkt helend... behalve als de vervreemding toeslaat... gelukkig was dat niet zo vaak deze week. Ik ben zo'n geluksvogel.
Nadat ik van onder de ochtendlijke venijnige zware, puntige rots ben gekropen, denk ik terug aan vannacht... Na de boeiende maar tegelijk schrijnende reportage waar we nog over nagepraat hebben, dook plots dat gelaat uit het niets voor me op... Het leek wel of enkele klauwen in mij graaiden... Ik snapte er niets van. Het was toch u-ren geleden en ik had haar toch geen enkele kans geboden mij aan te vallen door zo neutraal te reageren? Waarom viel dan gelijk met de stilte ook het akelige, angstaanjagende op mij? Waarom verscheen dat gelaat zo voor mijn geestesoog, ongevraagd? Ik huiver ervan. Gewoon haar verschijning, of een confrontatie met haar blijkt al genoeg om me van streek te maken... dat stemt tot nadenken en hoe ik me nog béter kan beschermen tegen de impact van de grote dosis heimelijkheid die als een pels om haar heen hangt. Waarom laat ze me niet met rust? Waarom moet ze persé stroop komen smeren? Om de weg weer vrij te maken voor een nieuwe aanval? Want ze moet gemerkt hebben dat ik onbewogen en neutraal bleef. Natuurlijk was dat niet wat ze wilde. Wat ze dan wel wilde? Dat ik mijn eigen kind afviel omdat die na de zoveelste indringing van die vrouw haar geduld amper kon bewaren en zeer koeltjes had gereageerd??? Moest ik medelijden met haar hebben omdat mijn dochter net als ik moegetergd nog amper weet hoe haar, die gevaarlijke vrouw, op afstand te houden? Nu... dan kon ze nog lang wachten... ze vergeet dat ik zelf moegetergd ben... en blijkbaar kwam de schok van nogmaals een confrontatie met een hyena in geschenkverpakking toch harder bij me aan dan ik aanvankelijk dacht. Diepe zucht. Als een dief in de nacht moeten wij onze woning naderen of verlaten en toch schiet dat mens uit het niets tevoorschijn... Ze sluipt stil door haar huis en wacht als een roofdier achter de voordeur tot ze ons ergens ziet? duikt dan plots op en begint met zielige, jammerende toon haar psychische terreur, iets anders is het jammer genoegniet.... Geen ontsnappen aan... ik hield het hoofd koel... de impact is echter te groot heb ik ervaren .
Wellicht was mijn dochter zoëven moe van het internetten want ze lijkt me vrolijk en opgewekt... en daar ben ik zooo blij om... Ik gaf haar ook een compliment om hoe zij die zaak heeft aangepakt met die kakkerlak uit onze buurt... ik vind het werkelijk weergaloos...
En nu mijn droom van enkele dagen geleden... Ik kwam op therapie aan en daar zag ik een buurvrouw van ons die zich in de therapieruimte bevond... Ze had zich wel opvallend hard opgemaakt... Bleek dat zij daar stage volgde en mij zou 'therapie' geven... Wel dat vond ik absoluut niet kunnen. Ik geraakte heel erg van streek toen ze wilde uitleggen dat zij in stage was en het toch geen probleem vormde. Nu voor mij vormde het dui-delijk méér dan een probleem... omdat zij een soort wandelende krant was in onze buurt en met veroordelingen in het rond wapperde dat het niet meer mooi is. Ik wilde absoluut niemand uit mijn buurt en al zeker niemand die ik voor geen grein vertrouwde mij therapie te geven. Moest ik tegen haar mijn diepste zieleroerselen toevertrouwen? Ik dàcht het niet...!!!!!
Ik ben uit die droom ontwaakt, volledig van streek... en tjonge wat was ik opgelucht toen ik eenmaal besefte dat het maar een droom was geweest. Ik was even heel erg bang geweest dat het vertrouwen dat ik in mijn psychiater had opnieuw heel erg op de proef gesteld werd net als toen met het eindejaar. Dàt kon ik dus op dit ogenblik missen als kiespijn.
Ik ben meer dan een uur geleden thuisgekomen van de therapie. Het is alsof ik een aliën ben en van een andere planeet kom en niet weet hoe het hier reilt en zeilt. Heb ik werkelijk met mijn psychiater gesproken? Het voelt als bizar, onbestaand. Nochtans voor ik vertrok en wat opschreef voelde ik me min of meer bestaan... maar ondertussen? Wat is er onderweg gebeurd tussen toen en nu? Haaa, vreselijke stress omdat ik weer een aanval van een bepaald persoon verwachtte misschien? Angstig zat ik te kijken en verwoed probeerde ik het van me af te houden. Zonder resultaat... Het mens zou weer haar chagrijn onze richting uitspugen als de zaken er zo voor bleven staan als ze stonden. Wat moést ik????
Tijdens de therapie is er geloof ik geen minuut stilte geweest, zoveel had ik te vertellen... en dan zijn mijn dromen nog niet eens aan bod gekomen. Erna nog een boodschap en toen naar huis. Mijn jongste leek opgewekt maar erna veranderde dat. Ik ben bang dat zij zich ergens lààt in meezuigen... en dat vraagt van mij weer energie die ik al bitter weinig heb. Het is soms moeilijk als mijn hele omgeving mij ziet als hun enige rots in de branding en zij daardoor menen zelf geen enkele moeite meer te hoeven doen... Het is niet de eerste keer, het zal vast niet de laatste zijn. Ik ben het soms zoooo moe.
Voor ik echter goed en wel thuis was, heeft de aanval reeds plaatsgehad van die bepaalde persoon maar ik hield het hoofd zeer koel en antwoordde neutraal en liet me zeker in geen van de valstrikken strikken... Ik dierf niet eens de 'toestand' die aanleiding zou kunnen geven tot nog meer chagrijn te overschouwen...! Het heeft me uiteraard... weer een emotionele shock bezorgd... want hoe goed ik me ook wist te houden, het zorgde voor een nieuwe stress-zondvloed.
Zin om te schreeuwen... alleen al om mezelf opnieuw te vinden in het onwerkelijke, het onbestaande, het alien-achtige.
Ondertussen kon ik me vergewissen van de toestand en hoorde ik ook wat mijn jongste dààr had aan gedaan... want zij kwam eerder terug thuis dan ik en zij zich van de 'toestand' kunnen vergewissen en de gevolgen net als ik goed (alarmerend dus) ingeschat... Zij had degene die deze toestand voor ons mogelijk tot een hel zouden gemaakt kunnen zonder dat ze zich daarvan bewust konden zijn (hoe konden zij immers weten welk angstaanjagend mens in onze buurt woonde?) mijn dochter heeft ze verzocht of ze toch aub nog eens een extra keer met die bladzuiger over de hele oppervlakte wilden gaan... want, had mijn jongste gezegd, degene die ons viseert gebruikt haar tweeloop als ze iets opmerkt dat haar niet zint (en dat is zooooveel) Woehaaaa... Toch kwam degene die ons de stuipen op het lijf jaagt met herhaaldelijke aanvallen op ons en onze privacy... uit het niets tevoorschijn... toen ik van therapie huiswaarts keerde... maar ik ging niet in op haar 'probeersels'.... het stuk chagrijn mag elders gaan mekkeren en zielig doen. Ze leidde het gesprek telkens weer naar mijn dochter die haar eerder deze week eerder koeltjes van repliek diende (wat verwacht ze dan na de oeverloze aanvallen op haar en mij???) Ik liet me echter niet verleiden tot enige verdediging maar bleef ongelooflijk maar waar NEUTRAAL en ging niet in op haar 'valstrik'. Ik weet ondertussen dat het niet zal volstaan, we moéten haar zielig vinden en een heilige martelares. Als we dat niet doen, zullen we er nogmaals aan moeten geloven. De vraag is wannéér... en hoe ze mijn neutrale antwoorden heeft geïnterpreteerd... Weet je ik wens zelfs mijn grootste vijand zo'n mens niet in de buut toe.
Het is de eerste keer dat ik het niet zie zitten drie weken geen therapie en erna in plaats van twee keer maar één keer... Ik begrijp de beweegredenen van de psychiater maar hij begrijpt blijkbaar niet hoe dàt voor mij is. En dat het allemaal als vanzelfsprekend aanvaard moet worden... geen vervanging... geen opvang... trek j plan maar. Wat ben ik meer dan een artikel in het economisch gegeven?
maar ik vond er geen in mijn buurt. Ik zal me lid maken van een vereniging voor mensen met een psychische stoornis in de hoop lotgenoten te kunnen ontmoeten. 
Ik was nog maar een kwartiertje bezig of mijn lijf en leden wilden al niet meer mee... alsof alles uit lood bestond. Omdat ik perse wilde verder werken, nam ik een glaasje bio-cider. 2° alcohol was blijkbaar niet hét ultieme middel om het lood uit mijn lijf en leden te krijgen dus nam ik een biertj uit de koelkast 9°. Lekker... en daardoor kon ik tenminste tot nu doorwerken. De hele hal is gesorteerd en hemel wat stond daar een zootje ongeregeld... Er was daar zelf een rieten tas boordevol rommel... Heb ik uitgekieperd en uitgezocht wat nog bruikbaar was. De rest sorteerde ik bij het plastic en het vuilnis. Aaaaah... ruimte eindelijk.
Omdat ik vandaag wellicht een heel eind van de dag alleen ben, wil ik die goed benutten. Omdat de smurrie binnen me, me steeds meer opslokt en ik voor drie weken zonder therapie sta, probeer ik mezelf 'bezigheidstherapie' te geven. Ik voel me vreemd, alsof ik de herfst al ruik en de bijhorende stemming komt er op kousensokken aan. Ik nam me voor vandaag een deel van de hal onder handen te nemen. De spullen die er staan, hangen me stilaan de strot uit. Daarna wil ik een kamer aanpakken zodat ik er een crea-kamertje van kan maken. Het is er zo gesteld dat ik er niet eens meer door kan tenzij ik halsbrekende toeren uithaal, steeds de angst om te vallen, zeker daar mijn evenwicht vaak te wensen over laat. Het komt door de kleedjes die ik opnieuw uit de kast haalde. Inmiddels weet ik dat ik me de moeite verder kan besparen, de kans is uiterst klein dat ze iets van wat ik meebreng mooi vindt. Waarom zou ik dus al die kleedjes opnieuw uitwassen en uithalen? Mijn jongste viindt ze wel leuk, dus hou ik ze wel voor haar bij. Dus ik wil die kamer sorteren, al die zakken met kleedjes terug de kast in. Misschien sorteer ik ze nogmaals en hou ik een deel opzij voor de kringloopwinkel. Of de boeken uit die kast bestuderen. Alles is goed om bezig te blijven en wie weet verdwijnt het gevoel van zinloosheid wel.
Het is te belachelijk om nog maar aan te denken... maar het was opnieuw zo'n dag dat stomme, kleine niet zo aardige opmerkingen me van streek maken al laat ik het niet merken. 
Wellicht heeft het te maken met het gemis, dat je af en toe nog heel scherp kan voelen als je dingen meemaakt die hem ook zouden beroerd hebben. 
Het is een vreemde vakantie. Ik voel me mat, vlak, een ander dan ik was. Ik dacht plots aan die ik vroeger vriendin noemde. Ik denk daar nu heel anders over. Flink moe ben ik na het zwoegen in de tuin, ben zelf niet gestopt voor de stortbui.
Het is duidelijk dat ik het niet kan blijven negeren dat het hoog tijd is om me even in te kapselen. In een vertrouwd ritme klusjes te klaren en rust nemen, ben bezig te verdwijnen, op te lossen in het wazige, mistige. 
Ik nam me gisteren voor om niet meer te lang te wachten met de kennis te bezoeken. Zij vindt het fijn als ik kom... ik heb altijd zoveel te vertellen, vindt ze, en ze vindt het prettig om naar mij te luisteren, zegt ze. Ik weet dat wat ik vertel veilig bij haar is en ze niet over mij zal roddelen, noch zal ze ooit iets wat ik haar vertelde, verder vertellen. Nu was het een half jaar geleden. Door alle drama's die er hier plaatsvonden, zie je me niet of elders verschijnen.
Het was een fijne uitstap gisteren. Ik was dit keer echter niet meer in staat om na thuiskomst even achter mijn computer verslag te doen. Zelfs niet met mijn benen op een krukje. Na de daguitstap gisteren ben ik meteen horizontaal gegaan. Het wondvuur van de dag ervoor was nog niet helemaal verdwenen, dus ik zorgde tijdens onze daguitstap voor voldoende rust. En ach de treinreis van bijna twee uur was ook goed om te rusten, ik legde mijn meest kwetsbare been de hele reis op een richel. Ik let er daarom telkens op aan de goede kant van de trein te zitten.... Dat het bovendien niet al te warm was maar wel heel mooi weer, maakte dat de problemen met het wondvuur binnen de perken bleven. Ook ergens op een bank legde ik beide benen op een bank (dat kon omdat het waar wij naartoe zijn gewandeld erg rustig was). We hebben een heel eind gewandeld. We namen een overzetboot en ik vond dat zo'n belevenis... we waren beiden eventjes benauwd of dat vrij kleine bootje ons wel veilig naar de overkant zou brengen. En of er niet net een van de jachten die in en uit zeilden tegenaan zou botsen...
(later begrepen we waarom haha) 
Vanmiddag onverwacht dat telefoontje of ik zin had om in de stad te winkelen. Natuurlijk had ik daar zin in,toch met die het me vroegen. Mijn voornemen om te rusten vergat ik net zo grif. Ik heb dàt mogen voelen na afloop ... 
Het kan stom klinken maar zo voelt het alvast niet... ik kan er me zeer goed bij voelen na de herschikking van onze tafel... telkens ik er een blik op werp. Dus gelukkig maar dat onze tafel nooit leeg blijft.. 
Ik begin met de meest recentste...
Er is een feest in het vooruitzicht maar door de botte veroordeling van één van degene die het feest organiseren, zag ik er al meteen van af. Een andere reden al even zwaar was dat ik het absoluut niet zag zitten om dicht in de buurt te zitten van die me zo wreed behandelden en me liquideerden. (een ander woord lijkt me niet zo geschikt) 
Degene die ik telefoneerde, bleken niet bereikbaar. Ik genoot van een mooiefilm met Anthony Hopkins in de hoofdral... ik zie die man als acteur héél erg graag bezig.
Nadat ik van onder de ochtendlijke venijnige zware, puntige rots ben gekropen, denk ik terug aan vannacht... Na de boeiende maar tegelijk schrijnende reportage waar we nog over nagepraat hebben, dook plots dat gelaat uit het niets voor me op... Het leek wel of enkele klauwen in mij graaiden... Ik snapte er niets van. Het was toch u-ren geleden en ik had haar toch geen enkele kans geboden mij aan te vallen door zo neutraal te reageren? Waarom viel dan gelijk met de stilte ook het akelige, angstaanjagende op mij? Waarom verscheen dat gelaat zo voor mijn geestesoog, ongevraagd? Ik huiver ervan. Gewoon haar verschijning, of een confrontatie met haar blijkt al genoeg om me van streek te maken... dat stemt tot nadenken en hoe ik me nog béter kan beschermen tegen de impact van de grote dosis heimelijkheid die als een pels om haar heen hangt. Waarom laat ze me niet met rust? Waarom moet ze persé stroop komen smeren? Om de weg weer vrij te maken voor een nieuwe aanval? Want ze moet gemerkt hebben dat ik onbewogen en neutraal bleef. Natuurlijk was dat niet wat ze wilde. Wat ze dan wel wilde? Dat ik mijn eigen kind afviel omdat die na de zoveelste indringing van die vrouw haar geduld amper kon bewaren en zeer koeltjes had gereageerd??? Moest ik medelijden met haar hebben omdat mijn dochter net als ik moegetergd nog amper weet hoe haar, die gevaarlijke vrouw, op afstand te houden? Nu... dan kon ze nog lang wachten... ze vergeet dat ik zelf moegetergd ben... en blijkbaar kwam de schok van nogmaals een confrontatie met een hyena in geschenkverpakking toch harder bij me aan dan ik aanvankelijk dacht. Diepe zucht. Als een dief in de nacht moeten wij onze woning naderen of verlaten en toch schiet dat mens uit het niets tevoorschijn... 
Wellicht was mijn dochter zoëven moe van het internetten want ze lijkt me vrolijk en opgewekt... en daar ben ik zooo blij om... Ik gaf haar ook een compliment om hoe zij die zaak heeft aangepakt met die kakkerlak uit onze buurt... ik vind het werkelijk weergaloos... 
