Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
07-08-2011
303. de naweeën
Ik nam me gisteren voor om niet meer te lang te wachten met de kennis te bezoeken. Zij vindt het fijn als ik kom... ik heb altijd zoveel te vertellen, vindt ze, en ze vindt het prettig om naar mij te luisteren, zegt ze. Ik weet dat wat ik vertel veilig bij haar is en ze niet over mij zal roddelen, noch zal ze ooit iets wat ik haar vertelde, verder vertellen. Nu was het een half jaar geleden. Door alle drama's die er hier plaatsvonden, zie je me niet of elders verschijnen. Vandaag vatte ik de koe bij de horens en smeedde ik het ijzer terwijl het nog heet was. Ze is ook een moeder die door enkele van haar kinderen naar behandeld is, gedeeld leed is half leed. Je begrijpt van mekaar beter de onmacht. Zij geeft me steeds kracht door haar lakonieke houding. Ze laatzich niet zo vlug omver rijden. Soms moet ik zo lachen om de vanzelfsprekendheid waarmee ze haar grenzen trekt. We hebben wat afgebabbeld en afspraakjes gemaakt om samen naar her en der te gaan. Onmiddellijk na thuiskomst ben ik opnieuw in die mate moe en gebeurt er ook telkens iets met mij dat zoveel pijn doet dat ik naar de dood verlang. Ik ken het ondertussen al jaren, het lijkt maar niet weg te gaan maar ik negeer het,al zou ik alles bij elkaar kunnen schreeuwen en huilen wat ik nooit doe. In de plaats ervan neem ik een glaasje wijn of bier en lucht ik mijn hart hier. Straks ga ik aan het koken en daarna zal vast het goede van dat bezoekje weer boven komen drijven. Ik weet nooit waar die pijn vandaan komt.
Het was een fijne uitstap gisteren. Ik was dit keer echter niet meer in staat om na thuiskomst even achter mijn computer verslag te doen. Zelfs niet met mijn benen op een krukje. Na de daguitstap gisteren ben ik meteen horizontaal gegaan. Het wondvuur van de dag ervoor was nog niet helemaal verdwenen, dus ik zorgde tijdens onze daguitstap voor voldoende rust. En ach de treinreis van bijna twee uur was ook goed om te rusten, ik legde mijn meest kwetsbare been de hele reis op een richel. Ik let er daarom telkens op aan de goede kant van de trein te zitten.... Dat het bovendien niet al te warm was maar wel heel mooi weer, maakte dat de problemen met het wondvuur binnen de perken bleven. Ook ergens op een bank legde ik beide benen op een bank (dat kon omdat het waar wij naartoe zijn gewandeld erg rustig was). We hebben een heel eind gewandeld. We namen een overzetboot en ik vond dat zo'n belevenis... we waren beiden eventjes benauwd of dat vrij kleine bootje ons wel veilig naar de overkant zou brengen. En of er niet net een van de jachten die in en uit zeilden tegenaan zou botsen... Het was ook hilarisch hoe oenig wij soms kunnen doen haha... stel je voor wij stonden helemaal beneden aan de aanlegsteiger (dachten we). We vonden het er best gevaarlijk uitzien omdat het er heel erg nat was en glibberig bovendien. We stonden net niet met onze voeten in zee...! We waren beiden verwonderd dat het die aanlegsteiger was... het leek gevaarlijk. Ik waarschuwde mijn dochter erop te letten dat ze niet zou uitglijden, dat ze zich goed moest vasthouden aan een stang... We waren verwonderd dat de overzetboot-man zo vlug van de ene zijde van de waterkant naar de andere kwam (naar de onze dus). (later begrepen we waarom haha) Er was buiten ons tweetjes niemand. De man moet gedacht hebben 'ik moet maken dat ik bij die twee ben, ze weten duidelijk niet waar ze haha moeten staan... want.... we bleken aan de verkeerde steiger te staan (één die onder water kan lopen bovendien!!!! :shock ... ) De man wees ons de juiste steiger aan, één hoger,... een droge én veilige... haha. Dat overkomt alleen ons... we zijn wat verstrooidheid betreft wel aan mekaar gewaagd... De overzet-boot-man hielp ons beiden in de boot en toen genoot ik en mijn jongste ook van wat wij vonden een spannende overzettocht maar tegelijk ook rustgevend. Ik nam foto's van de gebeurtenis... vond het echt genieten en het voelde ook als een overwinning van angst... want ook al kan ik zwemmen, met je kleding aan en in een eerder levendige waterloop, tussen twee steigers en staketsels, zou mijn zwemmen niet veel baten. Het liefst deed ik een reddingsvest ... maar dat had ik niet bij me. Ik zei tegen mijn dochter dat ik volgende keer zwembandjes zou meenemen wat ons beiden de slappe lach deed krijgen. Zie je mij daar al in het motorbootje zitten met een viertal zwembandjes aan? Net geen 'michelin-vrouwke'. Ik vond het ook geruststellend dat de man heel voorzichtig manoeuvreerde en vaarde, de motor stond niet volle kracht en de jachtjes en motorbootjes die op en af vaarden bleven gelukkig op veilige afstand. Daarna konden we eindelijk een lange wandeling maken naar het dorpje ui mijn jeud, de plek van zeldzaa goede jeugdherinneringen. Het zicht was er prachtig... de lucht lag in verschillende lagen blauw. In de verte was het donker... daar zaten duidelijk buien aan te komen... maar waar wij zaten scheen de zon... en binnen mezelf ook. Al was het laatste bezoek in mijn jeugd aan dat dorpje een eerder angstaanjagende herinnering. Dat wij erna heelhuids zijn thuisgeraakt, noemen vele mensen en artsen een wonder... maar daar wil ik niet meer aan denken... Ik vond het heerlijk om mijn jongste dat deel van mijn jeugd te laten zien... haar op allerlei te wijzen... en haar te laten delen in mijn jeugdherinneringen. Zij vond het er erg mooi. Op de terugweg stond er een heleboel mensen te wachten voor de overzetboot. Toen was er even de angst of er toch niet té veel volk zou zijn en het bootje zou zinken... dan wilde ik liever wachten. Maar er bleek nog plaats en ik vertrouwde de man van het bootje, ik voel zulke dingen nogal aan.
Wat waren we gisteren geluksvogels omdat we ondanks de voorspelling amper regen hadden... één pietluttig buitje waarbij we eenmaal onze regenjas aan, die meteen weer mochten uitspelen... Pas toen we ergens een hapje gingen eten, begon het te regenen... en na de maaltijd was het opnieuw over... Onderweg naar huis in de trein en ook in onze stad zelf goot het... maar wat kon ons dat schelen??? Niets, helemaal niets... het was alweer een dag met een gouden randje... We hebben er ook een hele leuke babbel gehad met een bekende uit onze eigen stad die daar tijdelijk werkt. Ik kocht een leuk hebbedingetje voor mijn kleinkindje... daar kan mijn oudste toch niets op tegen hebben hé... Het speeltje maakte onze hele wandeling dat leuke geluidje zoals van de vroegere rammelaartjes en dat ontlokte me meer dan eens een glimlach... Het enige dat me opviel, is de bijna lichamelijke pijn toen de trein steeds verder van de kust reed... het was alsof ik me innerlijk voelde losscheuren. Daarom denk ik dat ik toch het verlangen er mijn verdere dagen te slijten niet mag opgeven... blijven zoeken naar mogelijkheden om die stap misschien binnen enkele jaren te zetten? (dat was me het verslag wel, ja toch!)
Vanmiddag onverwacht dat telefoontje of ik zin had om in de stad te winkelen. Natuurlijk had ik daar zin in,toch met die het me vroegen. Mijn voornemen om te rusten vergat ik net zo grif. Ik heb dàt mogen voelen na afloop ... Toen ze terug huiswaarts reden, voelde ik me zo donker en down als in de hel van pure vermoeidheid. Het was bovendien nog zo vroeg (iets na vieren) en om dan al naar huis te gaan zinde me niet... dus stapte ik de autobus op die me naar een stad een tien kilometer verderop bracht. Daar kon ik dan eindelijk een doos goedkopere theelichtjes kopen die ik graag brand om de frisse geur en warmte. In de autobus besefte ik pas dat ik me ook wel een beetje verdrietig voelde omdat geen van de kleedjes die ik vond mijn dochters goedkeuring konden wegdragen. Ik vond mijn verdriet daarover zelf belachelijk hoor... wist dat het van uitputting was... Natuurlijk heb ik daar niets van laten merken. Hier kan ik toch een deel van mijn zieleroerselen kwijt... Ik kocht mezelf arm in Blokker... af en toe moet een mens zich toch wat verwennen? Reukkaarsjes, essences voor in geurpotjes, een geurkaars, een setje van drie dunne vaasjes, papieren bloemen en een zakje potpourri voor in mijn kledingskast. Ik ging ook naar een express-GB om daar twee flesjes bier te kopen want ik zat door mijn voorraad heen. Met zulke vermoeidheid als vandaag is dat een noodzakelijk medicament. Ik voel me ondertussen iets beter... Morgen staat er een daguitstap op het programma... het is goed... en ook daar kan ik rusten... het is immers een vrij lange treinreis.
Het kan stom klinken maar zo voelt het alvast niet... ik kan er me zeer goed bij voelen na de herschikking van onze tafel... telkens ik er een blik op werp. Dus gelukkig maar dat onze tafel nooit leeg blijft.. Dat herschikken, is natuurlijk niet zomaar een lapje verschuiven of een bloempotje... neen het is de tafel die tot een enorme verzameling prullen, papieren herschapen was, leegmaken en het oude tafelkleed bij het vuile wasgoed gooien en een nieuwe lap gekleurde stof uit de kast opdiepen, aangepast aan mijn stemming of nood.... Gisteren was dat ivoorkleurig... Eenmaal het tafelkleed gekozen is, maak ik de ene helft van de tafel leeg en hou ik slechts die spulletjes over die ik er erna opnieuw wil op schikken. Die plaats ik aan de ene helft en vervolgens leg ik het nieuwe tafelkleed aan de andere. Daar plaats ik vervolgens de spulletjes op en neem het oude tafelkleed aan de tweede helft weg. Zorgvuldig herschik ik alle spulletjes op de tafel ... Dit keer mijn verzameling espressokopjes erop .. een gehaakte ronde tafelnap. In het midden een Marokkaanse theepot... wierookbrander en een zoutsteen met kaars... kandelaartjes allemaal in bijpassende kleurtjes (licht olijfgroen)... en de kaartjes van de overleden vriend. Dan kijk ik telkens naar het rustgevende tafereel... Ik moet alweer de piste uit... doo een leuk aanbod... Doeiiii... (ben toch weeral blij... , het rusten stel ik uit tot morgen)
Ik begin met de meest recentste... Ik droomde van mijn broer. Hij kwam me helpen. Ik was verwonderd en tegelijk ook angstig... Immers deze broer heeft een bloedhekel aan me al van toen ik zo jong was dat ik dàt kon beseffen. Later begreep ik hoe die haat van hem naar mij toe door de thuissituatie in mijn jeugd gevoed en aangezwengeld is. Hij spuugt zijn haat naar de verkeerde maar beseft dat niet... Ook hier stuurt het loyaliteitsconflict de boel grondig in de war. Zijn woede naar de mishandelaars toe kan niet naar ze toe... vanwege de kind-ouder-relatie... dus fijn maar naar die ene zus toe... ze liet zich er zo gemakkelijk toe gebruiken... had weinig noemenswaardig verweer tegen zoveel wreedheid, dat kwam goed van pas. Ik ben blijkbaar zonder dat ik me daarvan bewust was voor heel wat mensen de boksbal en kop van jute geweest... Goed... ik droomde van hem dat hij hier kwam... iets wat hij nog nooit gedaan heeft... behalve die ene keer dat hij iets kwam opladen of afzetten. Ik zei hem toen nog maar eens te komen als hij wou... dat heeft hij nooit gedaan. Nu in mijn droom zei hij zelf 'tot ziens' en ik zag dat hij het meende. Ik zou dat wel fijn vinden... moest dat contact er komen... ik heb mijn broer nooit gehaat... heb het nooit kunnen begrijpen waarom hij zo'n hekel aan me had en me duidelijk hartgrondig haatte. Ook niet bepaald een helend gevoel... zeker niet in het borderline-verhaal. Goed ergens de laatste jaren heb ik paal en perk gezet aan ook die mishandeling, aan die beschadigende haat en hekel vna hem. Ik sloot me van hem en die nare gevoelens af, onbereikbaar geworden ook voor hem. Maar moest die droom werkelijkheid worden... ik stelde mijn hart terug open... onmiddellijk...
Er is een feest in het vooruitzicht maar door de botte veroordeling van één van degene die het feest organiseren, zag ik er al meteen van af. Een andere reden al even zwaar was dat ik het absoluut niet zag zitten om dicht in de buurt te zitten van die me zo wreed behandelden en me liquideerden. (een ander woord lijkt me niet zo geschikt) Ook mijn jongste wenste niet te gaan omdat ze het niet zag zitten bepaalde gezinsleden en hun wederhelften terug te zien en nog minder in hun buurt te verkeren. Echter blijkt dat de ene feestvierder ons zowat verwacht en al bezig was met het ingewikkelde vraagstuk waar ze ons het beste kon plaatsen. Nu ik zie dat toch als een soort van goede wil en bezorgdheid... Mijn oudste liet blijken dat zij best in onze buurt wilde komen zitten zodat mijn jongste en ik niet alleen op een eiland komen te zitten. Toen ik het mijn jongste vertelde, zag die het ook wel weer zitten om naar dat feest te gaan. Uiteindelijk gaat het toch eerst en vooral om een heel naast familielid van mij en niet van degene die mij verwierpen...? Het zou bizar zijn dat ik daar dan wegbleef omwille van de 'stookorgels'???? (door zo'n uitspraken die niet eens ver van de waarheid afliggen, reageer ik me lekker af) Dat de feestvierder een oordeel velde toen ze me uitnodigde zonder dat ze werkelijk wist hoé de vork in de steel zat, probeer ik maar te vergeten. Ze kan vaak zo bot zijn. Het is misschien de eerste keer in mijn leven dat ik haar van repliek diende. Jongens toch het was toch al té wreed dat zij mij de les ging lezen, dat ik ongelijk had daar niet bij te zijn, veroordelend én bestraffend. Nadien nam ik opnieuw de telefoon op en ik heb drie keer net niet hysterisch geroepen dat ik niet MOCHT komen en wat graag aanwezig had willen zijn, wat dacht ze wel???!!!! Ik denk dat ze toen van mijn zeldzame uitval geschrokken is. Ze is niet veel tegenwind gewend van me... (wie wel?) Wellicht omdat ze die in het verleden in de kiem smoorde met nog meer wreedheid. Goed... ik weet nu dat zij het weet... Het was vroeger mijn favoriete tante... tot ze een 'harde' tante werd. Toch voor mij. Toen ze als een kalkoen zonder kop begon te veroordelenzonder me ooit wat te vragen... over mijn echtscheiding, over de mishandelende ex di ze als vanzelf uitriep als de brave, doorbrave man en vader... terwijl hij ook haar na ieder bezoek beschimpte en bespotte (wat zij uiteraard niet wist omdat ik het voor haar verzweeg om haar niet te kwetsen... ) Ze moest eens weten hoe braaf die vader wel was, dezelfde man die zijn kinderen uitschold voor 'rotzakken'...???? Ja, zwijgen heb ik lang gedaan in mijn leven... zwijgen en slikken van heel wat mensen. Het heeft me ziek gemaakt. In die mate dat ik ondanks jaren hopen van wel van de letsels niet herstel. Blijkbaar is aanvaarden wat moeilijk te aanvaarden is, helender dan blijvend verzet en gevecht tegen iets wat onafwendbaar, onherstelbaar is. Inwendige letsels zijn moeilijk te zien... maar wel heel erg te voelen. Waar ik dit blogje voor schreef is dat ik ondanks dat we nu wel naar het feest zullen gaan ik niet van mijn angst verlost ben om degenen te zien die me vergooiden, me dood verklaarden, hoe anders moet ik het noemen hoe ze mij hebben behandeld???? Ik moet sterk zijn... op dat feest... maar ik voel me zowat alleen tegen wat voelt als een overmacht... want zij voelen zich sterk... steunen mekaar in het kwade. Amen Ik denk dat ik het vooral moeilijk ga hebben ze te zien en mezelf bloot te stellen aan nog meer negatie. Dat kan ik alleen vermijden door ervoor te zorgen dat ik mezelf daar op voorhand tegen wapen. Ik moet gewoon mezelf blijven... niet meer en niet minder... en dat wat zij deden ook bij ze laten... het is hun wrede besluit geweest,niet het mijne.
Degene die ik telefoneerde, bleken niet bereikbaar. Ik genoot van een mooiefilm met Anthony Hopkins in de hoofdral... ik zie die man als acteur héél erg graag bezig. Vanmorgen voelde het weer donker. Plots ook angst om de weken afwezigheid van de psychiater al voelde ik me gisteren nog zo dapper en er tegen opgewassen. Wellicht door de blijdschap van dat moment om het uitje ... Het mechanisme treedt opnieuw in werking om die angst proberen weg te drukken... Dankzij jou Nikki heb ik wel om een vervanging als het nodig moest zijn gevraagd. Maar ook dat geeft me niet erg veel moed omdat ik die persoon niet ken. Toch maar beter in zo'n geval eens langsgaan bij de arts die ooit bij een nachtelijk bezoek hier was. Ik wil er niet meer bij stilstaan. Straks gaat het misschien beter. Misschien teveel gebeurtenissen deze week en te weinig ruimte om ze te verwerken. Ik kan het niet, neen zeggen als ze me zoiets fijns aanbieden zoals gisteren ... Vandaag neem ik extra rust en zal me toeleggen op uitstapjes voorbereiden om de weken dat er geen therapie is draaglijker te maken. erder denk ik aan wat gisteren tijdens de avond nog afgesproken werd... Het geeft me opnieuw veel angst en spanning. Maar daarover later meer.
Heeeeel erg moe maar toch voel ik me fijn... Het was heerlijk om mee met ze naar de winkel te mogen. Daarna naar hun huis en daar wachtte ik tot na de zondvloed om een autobus naar huis te nemen. Ik kreeg een regenscherm mee. Genoten maar op het einde moest ik even rusten op de zetel... Het komt plots over me, ik voel het nooit aankomen... alsof alle leven uit me wegloopt. Een biertje en erna een kop soep hebben samen met de rust geholpen al zeg ik niets van de vermoeidheid tegen ze. De sessie, de laatste voor de vakantie voor de psychiater voelde goed... voelde me erna toch licht... omdat ik aan de hand van die ene droom blijkbaar ook andere linken verwoord kreeg. Soms schrik ik er zelf van hoeveel ik 'onderdruk'. Het was goed dat alles erin één keer mee uit kwam. Ook de verschrikking van die ene vrouw... ik schrok toen ik er eenmaal over begon en besefte hoeveel impact dat op me heeft... ze is een gevaar voor mijn geestelijke gezondheid... Een afschrikwekkende manier om me te stalken gebruikt ze. Ik dook onder, bang dat het valse martelaarschap mijn namiddag zou bederven. Mijn dochter grinnikte... want ook al is ze veel gewend... het gedrag van deze vrouw vindt zij ook niet erg 'normaal'... Dus alsof we het zo afspraken, dook ik de auto in en mijn oudste ook... en zoefffff daarna weg... Zonder dat ik één woord moest zeggen, had zij de 'situatie' zeer goed ingeschat... Toen ik huiswaarts keerde, nog enkele leuke babbels onderweg... zag ik achter de groene poort alweer haar hoofd verschijnen..... Word ik paranoia of wacht dat mens me werkelijk op??? Wat doet ze daar als ze niet eens op die etage woont???? Zo snel ik kon, stak ik mijn sleutel in het slot en zonder mijn regenscherm te sluiten, wrikte ik mezelf als een hazewind binnen. Eenmaal de voordeur in het slot voel ik me veilig want soms spurt ze al die meters mijn riching uit om letterlijk en figuurlijk een voet tussen onze deur te kunnen steken. Straks bel ik mijn ex-schoonzusje en erna een vriendin, ik heb het terrein vrij, mijn andere dochter is aan het kleutersitten Tjonge... al twee fijne dagen op een rij... is dàt geen wonder misschien? En ooooh wat smelt ik telkens dat kleine ukje me met verwonderde blik aankijkt als ik zing of zachtjes praat... en als ze lacht en dat doet ze zoveel ben ik he-le-maal verkocht, ... werkt helend... behalve als de vervreemding toeslaat... gelukkig was dat niet zo vaak deze week. Ik ben zo'n geluksvogel.
Nadat ik van onder de ochtendlijke venijnige zware, puntige rots ben gekropen, denk ik terug aan vannacht... Na de boeiende maar tegelijk schrijnende reportage waar we nog over nagepraat hebben, dook plots dat gelaat uit het niets voor me op... Het leek wel of enkele klauwen in mij graaiden... Ik snapte er niets van. Het was toch u-ren geleden en ik had haar toch geen enkele kans geboden mij aan te vallen door zo neutraal te reageren? Waarom viel dan gelijk met de stilte ook het akelige, angstaanjagende op mij? Waarom verscheen dat gelaat zo voor mijn geestesoog, ongevraagd? Ik huiver ervan. Gewoon haar verschijning, of een confrontatie met haar blijkt al genoeg om me van streek te maken... dat stemt tot nadenken en hoe ik me nog béter kan beschermen tegen de impact van de grote dosis heimelijkheid die als een pels om haar heen hangt. Waarom laat ze me niet met rust? Waarom moet ze persé stroop komen smeren? Om de weg weer vrij te maken voor een nieuwe aanval? Want ze moet gemerkt hebben dat ik onbewogen en neutraal bleef. Natuurlijk was dat niet wat ze wilde. Wat ze dan wel wilde? Dat ik mijn eigen kind afviel omdat die na de zoveelste indringing van die vrouw haar geduld amper kon bewaren en zeer koeltjes had gereageerd??? Moest ik medelijden met haar hebben omdat mijn dochter net als ik moegetergd nog amper weet hoe haar, die gevaarlijke vrouw, op afstand te houden? Nu... dan kon ze nog lang wachten... ze vergeet dat ik zelf moegetergd ben... en blijkbaar kwam de schok van nogmaals een confrontatie met een hyena in geschenkverpakking toch harder bij me aan dan ik aanvankelijk dacht. Diepe zucht. Als een dief in de nacht moeten wij onze woning naderen of verlaten en toch schiet dat mens uit het niets tevoorschijn... Ze sluipt stil door haar huis en wacht als een roofdier achter de voordeur tot ze ons ergens ziet? duikt dan plots op en begint met zielige, jammerende toon haar psychische terreur, iets anders is het jammer genoegniet.... Geen ontsnappen aan... ik hield het hoofd koel... de impact is echter te groot heb ik ervaren .
Wellicht was mijn dochter zoëven moe van het internetten want ze lijkt me vrolijk en opgewekt... en daar ben ik zooo blij om... Ik gaf haar ook een compliment om hoe zij die zaak heeft aangepakt met die kakkerlak uit onze buurt... ik vind het werkelijk weergaloos...
En nu mijn droom van enkele dagen geleden... Ik kwam op therapie aan en daar zag ik een buurvrouw van ons die zich in de therapieruimte bevond... Ze had zich wel opvallend hard opgemaakt... Bleek dat zij daar stage volgde en mij zou 'therapie' geven... Wel dat vond ik absoluut niet kunnen. Ik geraakte heel erg van streek toen ze wilde uitleggen dat zij in stage was en het toch geen probleem vormde. Nu voor mij vormde het dui-delijk méér dan een probleem... omdat zij een soort wandelende krant was in onze buurt en met veroordelingen in het rond wapperde dat het niet meer mooi is. Ik wilde absoluut niemand uit mijn buurt en al zeker niemand die ik voor geen grein vertrouwde mij therapie te geven. Moest ik tegen haar mijn diepste zieleroerselen toevertrouwen? Ik dàcht het niet...!!!!!
Ik ben uit die droom ontwaakt, volledig van streek... en tjonge wat was ik opgelucht toen ik eenmaal besefte dat het maar een droom was geweest. Ik was even heel erg bang geweest dat het vertrouwen dat ik in mijn psychiater had opnieuw heel erg op de proef gesteld werd net als toen met het eindejaar. Dàt kon ik dus op dit ogenblik missen als kiespijn.
Ik ben meer dan een uur geleden thuisgekomen van de therapie. Het is alsof ik een aliën ben en van een andere planeet kom en niet weet hoe het hier reilt en zeilt. Heb ik werkelijk met mijn psychiater gesproken? Het voelt als bizar, onbestaand. Nochtans voor ik vertrok en wat opschreef voelde ik me min of meer bestaan... maar ondertussen? Wat is er onderweg gebeurd tussen toen en nu? Haaa, vreselijke stress omdat ik weer een aanval van een bepaald persoon verwachtte misschien? Angstig zat ik te kijken en verwoed probeerde ik het van me af te houden. Zonder resultaat... Het mens zou weer haar chagrijn onze richting uitspugen als de zaken er zo voor bleven staan als ze stonden. Wat moést ik????
Tijdens de therapie is er geloof ik geen minuut stilte geweest, zoveel had ik te vertellen... en dan zijn mijn dromen nog niet eens aan bod gekomen. Erna nog een boodschap en toen naar huis. Mijn jongste leek opgewekt maar erna veranderde dat. Ik ben bang dat zij zich ergens lààt in meezuigen... en dat vraagt van mij weer energie die ik al bitter weinig heb. Het is soms moeilijk als mijn hele omgeving mij ziet als hun enige rots in de branding en zij daardoor menen zelf geen enkele moeite meer te hoeven doen... Het is niet de eerste keer, het zal vast niet de laatste zijn. Ik ben het soms zoooo moe.
Voor ik echter goed en wel thuis was, heeft de aanval reeds plaatsgehad van die bepaalde persoon maar ik hield het hoofd zeer koel en antwoordde neutraal en liet me zeker in geen van de valstrikken strikken... Ik dierf niet eens de 'toestand' die aanleiding zou kunnen geven tot nog meer chagrijn te overschouwen...! Het heeft me uiteraard... weer een emotionele shock bezorgd... want hoe goed ik me ook wist te houden, het zorgde voor een nieuwe stress-zondvloed.
Zin om te schreeuwen... alleen al om mezelf opnieuw te vinden in het onwerkelijke, het onbestaande, het alien-achtige.
Ondertussen kon ik me vergewissen van de toestand en hoorde ik ook wat mijn jongste dààr had aan gedaan... want zij kwam eerder terug thuis dan ik en zij zich van de 'toestand' kunnen vergewissen en de gevolgen net als ik goed (alarmerend dus) ingeschat... Zij had degene die deze toestand voor ons mogelijk tot een hel zouden gemaakt kunnen zonder dat ze zich daarvan bewust konden zijn (hoe konden zij immers weten welk angstaanjagend mens in onze buurt woonde?) mijn dochter heeft ze verzocht of ze toch aub nog eens een extra keer met die bladzuiger over de hele oppervlakte wilden gaan... want, had mijn jongste gezegd, degene die ons viseert gebruikt haar tweeloop als ze iets opmerkt dat haar niet zint (en dat is zooooveel) Woehaaaa... Toch kwam degene die ons de stuipen op het lijf jaagt met herhaaldelijke aanvallen op ons en onze privacy... uit het niets tevoorschijn... toen ik van therapie huiswaarts keerde... maar ik ging niet in op haar 'probeersels'.... het stuk chagrijn mag elders gaan mekkeren en zielig doen. Ze leidde het gesprek telkens weer naar mijn dochter die haar eerder deze week eerder koeltjes van repliek diende (wat verwacht ze dan na de oeverloze aanvallen op haar en mij???) Ik liet me echter niet verleiden tot enige verdediging maar bleef ongelooflijk maar waar NEUTRAAL en ging niet in op haar 'valstrik'. Ik weet ondertussen dat het niet zal volstaan, we moéten haar zielig vinden en een heilige martelares. Als we dat niet doen, zullen we er nogmaals aan moeten geloven. De vraag is wannéér... en hoe ze mijn neutrale antwoorden heeft geïnterpreteerd... Weet je ik wens zelfs mijn grootste vijand zo'n mens niet in de buut toe.
292. gewend neen... incalculeren en plaatsje geven ja
Dat ik vandaag wakker werd met de wereld opnieuw zwaar op mij was niet fijn maar het is zo vaak zo dat ik het probeer een plaatsje te geven. Het is alsof ik telkens een kater krijg, een emotionele dan, na een fijne dag, een leuke gebeurtenis ... Soms kan het overdag nog keren en voel ik opnieuw het bijbehorende fijne gevoel. Andere keren blijft het donkere en kan ik het maar beter zoveel mogelijk negeren. Zo ook vandaag. Ik zou kunnen zeggen dat ik het inmiddels gewend ben maar dat is niet zo. Hoe zou ik het ooit gewend kunnen geraken met dat zware gevoel te ontwaken nog voor ik goed en wel besef dàt ik wakker ben? Ik moet meteen beginnen met het zware te negeren, mijn gedachten die amper helder zijn op dat slaperige moment al dwingen naar een andere richting. Ik troost me met het weten dat het in de loop van de dag wel weer wegebt. Het is de beste manier om niet al te angstig te worden om nog van dagen, momenten, uren te kunnen genieten... als je weet wat erna volgt. Ik weiger daar bij stil te staan en net als met de pijn negeer ik het en ga gewoon verder met mijn leven. Ik heb er gisteren van genoten en daarmee basta, zeg ik tegen het zwarte gordijn van binnen... Ondertussen voel ik me opnieuw wat lichter. Ik sliep ook vrij goed al droomde ik een vervolgverhaal... dus twee dromen die met elkaar verband leken te hebben. Ik realiseer me dat ik de droom van eergisteren nog steeds niet vertelde... Nu, daar zal ik de volgende blogjes dan wel aan besteden.
Het was een rustige, vredige, fijne namiddag die mijn jongste en ik bij mijn andere dochter doorbrachten ... Dit keer voelde ik me niet op een andere planeet en heb ik ook honderd procent genoten van de rust in hun tuin, van mijn twee dochters. Een fris biertje, de stilte, rustige babbels... en kijken naar het wonder van het slapende kleintje, daarna het alerte en klaarwakkere exemplaar. Mijn jongste en ik aten thuis op het terras als dessert een ijsje. De was wordt afgehaald en misschien als het niet regent gaan we weer even buiten zitten. Vandaag is een gouden dag voor me... en ik geloof dat mijn drie meisjes ook genoten van deze namiddag. Fijn dat ik nog eens goed nieuws kan brengen, ben er zelf blij om.
Het was erg laat gisteren voor ik naar mijn slaapkamer trok. Omdat ik nog steeds niet slaperig voelde, las ik nog een half uur weg. Ergens rond drie uur ben ik toch in slaap gevallen. Ik troostte me met de gedachte 'het is vakantie, kan ik lekker uitslapen'. Jammer genoeg vergat ik even die buren die er niet om malen herrie te maken, hoe meer hoe liever... Dus ik hoop vanavond vroeger slaperig te zijn. Mijn dochter was slimmer in dat opzicht, zij calculeert de respectloze burenherrie in en is zelfs in de vakantie bijna dagelijks vroeg in bed gekropen. De eerste maand had ze het er moeilijk mee en ik kan haar geen ongelijk geven als je zelfs in je vakantie niet eens kan uitslapen door respectloos gedrag van je medemensen (een steeds maar groeiend probleem, volgens mij)...! Vannacht bevond ik me in mijn droom in een bioscoopzaal ergens in het midden. Ze speelden een film waarvan ik een boek bezit. Ik had het boek, hoe bizar ook, bij mij ... Sommige mensen kochten in de bios foto's zogezegd uit die film... (weeral bizar)... en later hoorde ik ze mopperen omdat het puur bedrog bleek. Die foto's hadden helemaal niets met de film te maken. Ik bedacht dat ik het toch trof met mijn koopje want het boek dat overigens zeer bekend is, kostte mij in werkelijkheid amper 3 euro...! De film was een poosje bezig toen de bioscoophouder plots besliste dat er een héél groot scherm moest geplaatst worden zodat de film daarop geprojecteerd kon worden. Het gekke was dat ze dat scherm in het midden van de zaal wilden plaatsen. Ze maanden me een andere plaats te nemen. Ook alle mensen die voor me zaten, moesten verhuizen. (tjonge gekker kan het echt niet)...
Hoe de droom geëindigd is, weet ik niet. Ook de droom van gisteren herinner ik me nog, ook dat was een bizar geval maar ik vertel die in een volgend blogje zodat dit blogje niet opnieuw uitdeint tot zowaar een halve krant....
Na de maaltijd, ik weet niet meer waarmee ik bezig was, vroeg mijn dochter of ik vannacht in mijn bed wenste te slapen. Dankzij haar die er wat was komen leggen, besefte ik dat mijn bed nog afgeladen vol lag met winterspullen, boeken, stekkers, zomerkledij, een draagbare radio, cd's, en noem maar op... Dus heb ik de koffers weer naar mijn slaapkamer gesjord. Ook al zaten die ervoor al zowat vol, toch moesten die wintertruis er nog bij. Het is na duwen en wurmen toch gelukt. Ondertussen lekker weer muziek op gezet en tot iets na negen uur in de avond verder gewerkt. Daarna zijn mijn dochter en ik toch nog even met een kaars buiten gaan zitten tot ik het koud kreeg. Terwijl mijn dochter echter ging slapen, was ik daar niet toe in staat, ik voelde me plots klààrwakker. En nu komt er toch al af en toe een geeuw. Ik weet niet hoe het komt dat ik wel moe maar niet slaperig ben... daarom dit uitzonderlijk late babbeltje nog... Toen mijn dochter naar haar slaapkamer vertrok, voelde ik paniek en gedachten van angst na wat ze me had verteld. Het voelde allemaal zo bedreigend. Ik vernam dingen die me een naar onbestemde gevoel gaven... en er kwam wantrouwen naar degene waarover ze vertelde en wat die haar had gezegd. Het heeft meer dan een uur en zelf twee uur geduurd eer ik de angst voelde wegebben. Wellicht dat ik daardoor zo klaarwakker was. De films en series die ik zag, hebben geholpen mijn gedachten te verzetten... Ik kon erna tegen mezelf zeggen 'hoofd koel houden Lore... het komt goed... je hoeft niet meteen te paniekeren... en het hoeft ook niet zo te gaan zoals je gezegd werd... 'Maar ik blijf bij wat ik vernam een zeer naargeestig gevoel hebben... iets dat niet voelt kloppen... iets dat niet de goede kant uitgaat... En dan weten dat ik er niet op mag vertrouwen dat die anderen weten wat ze doen. Ik weet dat je niet méér op anderen mog vertrouwen dan op jezelf... Ik hoop dat ook mijn dochter dat beseft. Ik blijf alert... hou de boel mee in de gaten.. maar het is geen fijn gevoel. Het liefst wilde ik er gewoon op kunnen en mogen vertrouwen... maar iets zegt me dat beter niet te doen... niet helemaal...! De kat uit de boom kijken... en dat blijven doen... niemand meer zo vertrouwen als ik vroeger wel deed, altijd een reserve behouden. Ik hoop dat die reserve niet groter moet worden...en dat er niet opnieuw zoiets optreedt als tijdens het jaareinde... (dit gaat over hààr en mijn psychiater)
Ik wou dat ik mezelf vandaag hier wegtoveren kon. Nadat ik even schreef om tot rust te komen, besloot ik mijn slaapkamer aan te pakken. Ik was werkelijk té onrustig om op de sofa te rusten, het wondvuur is lichter dus waarom zou ik nog blijven liggen? Ik dronk twee glaasjes likeur om het werken wat lichter te maken en zette muziek op. Ik werkte naarstig voort... Een hele hoop kleding gesorteerd die moet versteld worden of die niet meer past, ook nog enkele wintertruis die ik nog niet opborg. Het stof lag dik dit keer... Ik veegde het bij elkaar en dweilde alles. Het was bijna droog toen ik een glazen pot met zand erin omstootte die ik gebruik om wierook te branden. Het gevolg was dat ik die hele helft van de vloer terug kon schoonmaken wat best moeilijk was omdat het zand in het nog niet volledig droge was gevallen. Door één en ander voelde ik dat ik mijn hals geforceerd had. Vroeger zou ik daar niet eens op gelet hebben maar de laatste jaren ken ik de gevolgen van een knap in mijn hals of rug... dus kijk ik wel uit. Ik draaide een sjaal om mijn hals en werkte verder. Het zou wel beteren als ik erna een warme douche nam. Twee etages lager klopte ik de matjes uit... en goot ik ook ettelijke emmers uit over het terras, zo rook dat ook meteen weer fris. Na enkele uren werk wou ik eindelijk onder de warme douche... enkele minuten onder de stralen en er werd geklopt op de deur... Ik kon dàt er even niet meer bij hebben en heb doorheen de deur geroepen of ik niet eens even rustig kon douchen, dat ik erg moe was...! Ik wist dat mijn dochter vandaag wou proberen pannenkoeken te bakken... en alsof ik het voorvoelde, werd ik dààrvoor ook metéén lastig gevallen in plaats van tien minuutjes te wachten. Wat ze moest weten? Wààr het recept voor pannenkoeken in de kookboek stond... Ik vroeg haar of ze niet bij de index kon zoeken. Maar die vond ze niet, zei ze. Ze had alleen vooraan in het kookboek gekeken en de index staat achteraan. nu zo ver had ze niet nagedacht. Omdat ik al moe was kon ik niet veel meer hebben... toen ze ook nog kwam vragen of ze met een potlikker het deeg moest mengen, klonk mijn antwoord even 'kregelig'... Ik kreeg net een eerste pannenkoek, aan één zijde rauw... Mij viel de eer te beurt die eerste mislukkeling op te eten. Daar zie je meteen het verschil van mentaliteit... ik zou zo'n mislukt geval zélf opeten en zorgen dat die ene helft niet rauw was. Ik geloof dat ik blij zal zijn als deze dag ten einde is... ik ben het méér dan zat allemaal. Toch zal ik het niet nalaten haar een compliment te geven als ik een normale pannenkoek te vreten krijg... wat achteraf gezien erg moeilijk bleek... zo lekker vind ik ze jammer genoeg niet. Wat ben ik vandaag sikkeleurig. Ik ben het even écht allemaal hartstikke hartgrondig beu... Ik stortte net een extraatje op haar rekening... en op nog geen half jaar tijd is ze door nonchalance alweer (voor de tweede keer dus) haar geldbeugel met hele inhoud kwijt... dat kost alweer een flinke duit... terwijl ook ik niet meer heb dan een minimum om van te leven. Dit keer mag ze het geld zélf ophoesten.
Er gebeuren opnieuw teveel zaken die me overstuur maken... al probeer ik het op afstand te houden. Al wat hier sinds gisterenavond toen mijn dochter ontdekte dat ze ofwel bestolen is ofwel het simpelweg verloor, mis is gegaan, vereiste vanmorgen uren zoeken op internet, nog bijkomende programma installeren omdat je zonder dat niet eens KON opzoeken. Ik zou nu het liefst alles bij elkaar willen schreeuwen zo moe en over mijn toeren ben ik. Het verlies van belangrijke kaarten en documenten, dan voor mezelf nog eens extra de ironie van een gratis voorziening die toekomt precies een maand nadat ik die voorziening voor een jaar moest betalen... en néén dàt wordt niet terugbetaald. Mijn dochter merkte op dat ze het er wel lijken om te doen... en ja... zo voelt het wel... Verder is het erg dat je zelf alles moet terugbetalen als je nog maar een ietsie pietsie teveel ontving... maar opnieuw is het recht alléén aan hun zijde... niet aan degene die het al moeilijk hebben. Het is moeilijk te verteren allemaal momenteel. Ik ga nu proberen rust te vinden door wat verder te werken aan wat mij normaal gezien toch enigszins rust bezorgt. Ook gisterenmiddag gebeurde er allerlei... subtiele zinnen en opmerkingen gemaakt door een vrouwmens dat we niet eens kennen... en verder ook nog eens een even gehaaide indringing van het mens dat mij vanaf een jaar of wat geleden de stuipen op het lijf jaagt... Het is nogal veel voor een weekend en is het toeval dat het opnieuw volgde op iets dat toch voor een weinig ontspanning kon zorgen, als je daar het wondvuur niet bij rekent en de triminus-neuralgie. Diepe zucht. Ik weet even niet meer hoe ik het heb...
De triminus-neuralgie, de pijn daar waar die zenuwbanen liggen, bleef binnen de perken, steeds zeurend op de achtergrond maar te verdragen al is het vermoeiend en beperkt het je in je normale doen. Misschien daardoor en door de nawerkiing van al die pijnstillers dat het uitje gisteren wat aan me is voorbij gegaan? Alsof ik er nooit was.
Ik zorgde voor voldoende rust (meende ik toch) en toch kwam ik met wondvuur aan mijn benen naar huis. Een verkoelende gel erop en rillend van de kou kroop ik erna in mijn bed, bedolven onder zoveel dekens alsof het putje winter was. Ik besef nu dat daar telkens die koude van kwam, van het wondvuur, te maken met de aderonstekingen, zelfs op warme, zelfs snikhete dagen kan die koude opduiken en dan duurt het minstens een half uur eer ik het warm krijg.
Goed het lijkt me duidelijk dat ik opnieuw non-stop aan mijn afweermechanisme moet werken want dat lijkt er belabberd aan toe te zijn. Verder wil ik er niet te veel bij stilstaan, alleen zorgen dat mijn afweer toch wat beter wordt.
Vandaag en morgen maak ik er een rustdag van al wil ik allerlei doen... Het wordt echter een vicieuze cirkel als ik daaraan toegeef... Ik wil namelijk de verloren dagen inhalen, maar als ik dat doe, word ik nog meer getroffen door allerlei mankementen... en resten nog minder dagen om klussen te klaren en uitstappen te maken. Dus... even op mijn tanden bijten (maar niet heus, want dan laat de triminus-neuralgie zich weer voelen).
Ik loop op eieren, zo voelt het althans... wat de triminus-neuralgie betreft. Ik heb misschien tien woorden gezegd... zelfs mijn hondje gebaarde ik wanneer hij moest gaan zitten in plaats van het uit te spreken. Gelukkig verstaat hij gebarentaal. Ook mijn dochter zal het vandaag rustig hebben met een mam die alleen het hoognodige zegt en verder gebaart en het met de mime uitdrukt Ach... nu het licht zeurend is, zal je mij niet horen zeuren... zolang het die vaart van gisteren niet meer neemt, is het OK. Ik nam de hoogste dosis pijnstiller en toch hielp het geen barst, het maximum aantal ook per dag... Dus dat wordt opnieuw Tegretol in huis halen... (normaal voor mensen met vallende ziekte) het is volgens mijn artsen het enige middel dat helpt en morfine maar daar ga ik liever niet aan. Ik vond die Tegretol al erg genoeg. Misschien dat ik het ook moet halveren. Nu, ik hoop simpelweg vandaag zonder pijnstiller verder te kunnen. Door al die middelen sliep ik wel bijna als een blok... Toch één voordeel Ik zie het toch weer wat beter zitten... en ik hoop dat het zo blijft... zo niet vrees ik vroegtijdig te moeten huiswaarts keren van een uitstap die al gepland was... zo niet dan bleef ik zeker thuis. Het blijft me wel verbazen dat na al die jaren pijnvrij geweest te zijn wat die triminus-neuralgie betreft, ik er nu plots weer door overvallen word. Heeft het te maken met een algehele vermindering van weerstand? We hebben het gokken er weer naar... Goed... we roeien met de riemen die we hebben... een andere weg is er niet.
284. Opnieuw 'trigeminus neuralgie'... dat ontbràk er nog aan
Sorry... maar ben nu even zeer donker en somber... Vandaag begon die vreselijke aangezichtspijn weer waar geen pijnstiller wat tegen vermag. Alleen rondhuppelen als een soort van nar. Omdat ik niet veel in huis heb van sterke pijnstillers nam ik na een telefoontje naar mijn arts dàt wat ik in huis heb.. dubbel. Zucht. Verder kon ik niet rusten want liggend is de pijn helemaal onhoudbaar. Dus stutte ik mezelf met een drietal kussens... en af en toe (om het half uur) liep ik rond in huis tot het ergste weer voorbij was. Ik ben nu zeer down... zie het weer even niet meer zitten. Morgen stond er wat leuks op het programma... ik weet dat ik het met die hoeveelheid pijnstillers niet zal maken daar... dus hopelijk blijf ik er morgen van gespaard... zo neen dan zal ik in geval van nood de pijn verdoven met enkele glazen alcohol, coctails, whatever... alles is beter op dat ogenblik dan zo verdoofd door de pijnstillers dat je niet eens meer kan stappen. Aan een zombie heb ik zelf ook niets. Volgende week opnieuw Tegretol in huis... voor geval van nood... want dàt is het enige wat helpt maar wat ik alleen neem als het niet meer te harden is met de hoge dosissen andere ontsteking-en pijnbestrijders... omdat eenmaal ik dàt goedje innam ik als in een coma K.O. lig voor de rest van de dag. Dat kan wel tellen na mijn moedige poging van gisteren. Ik heb er jaren geen hinder meer van ondervonden en plots, als uit het niets duikt het weer op... en hoe... Ik kon niet eens meer praten tegen mijn jongste zonder dat het hevige geklop in mijn kaak, oor en wang NOG heviger werd. Dit is uiteraard géén tandpijn en dus ook niet zoals ik aanvankelijk dacht tandvleespijn... maar trigeminus neuralgie, aangezichtspijn door een mankement in de zenuwbanen-knoop. En ik haat het.
Ik nam me gisteren voor om niet meer te lang te wachten met de kennis te bezoeken. Zij vindt het fijn als ik kom... ik heb altijd zoveel te vertellen, vindt ze, en ze vindt het prettig om naar mij te luisteren, zegt ze. Ik weet dat wat ik vertel veilig bij haar is en ze niet over mij zal roddelen, noch zal ze ooit iets wat ik haar vertelde, verder vertellen. Nu was het een half jaar geleden. Door alle drama's die er hier plaatsvonden, zie je me niet of elders verschijnen.
Het was een fijne uitstap gisteren. Ik was dit keer echter niet meer in staat om na thuiskomst even achter mijn computer verslag te doen. Zelfs niet met mijn benen op een krukje. Na de daguitstap gisteren ben ik meteen horizontaal gegaan. Het wondvuur van de dag ervoor was nog niet helemaal verdwenen, dus ik zorgde tijdens onze daguitstap voor voldoende rust. En ach de treinreis van bijna twee uur was ook goed om te rusten, ik legde mijn meest kwetsbare been de hele reis op een richel. Ik let er daarom telkens op aan de goede kant van de trein te zitten.... Dat het bovendien niet al te warm was maar wel heel mooi weer, maakte dat de problemen met het wondvuur binnen de perken bleven. Ook ergens op een bank legde ik beide benen op een bank (dat kon omdat het waar wij naartoe zijn gewandeld erg rustig was). We hebben een heel eind gewandeld. We namen een overzetboot en ik vond dat zo'n belevenis... we waren beiden eventjes benauwd of dat vrij kleine bootje ons wel veilig naar de overkant zou brengen. En of er niet net een van de jachten die in en uit zeilden tegenaan zou botsen...
(later begrepen we waarom haha) 
Vanmiddag onverwacht dat telefoontje of ik zin had om in de stad te winkelen. Natuurlijk had ik daar zin in,toch met die het me vroegen. Mijn voornemen om te rusten vergat ik net zo grif. Ik heb dàt mogen voelen na afloop ... 
Het kan stom klinken maar zo voelt het alvast niet... ik kan er me zeer goed bij voelen na de herschikking van onze tafel... telkens ik er een blik op werp. Dus gelukkig maar dat onze tafel nooit leeg blijft.. 
Ik begin met de meest recentste...
Er is een feest in het vooruitzicht maar door de botte veroordeling van één van degene die het feest organiseren, zag ik er al meteen van af. Een andere reden al even zwaar was dat ik het absoluut niet zag zitten om dicht in de buurt te zitten van die me zo wreed behandelden en me liquideerden. (een ander woord lijkt me niet zo geschikt) 
Degene die ik telefoneerde, bleken niet bereikbaar. Ik genoot van een mooiefilm met Anthony Hopkins in de hoofdral... ik zie die man als acteur héél erg graag bezig.
Nadat ik van onder de ochtendlijke venijnige zware, puntige rots ben gekropen, denk ik terug aan vannacht... Na de boeiende maar tegelijk schrijnende reportage waar we nog over nagepraat hebben, dook plots dat gelaat uit het niets voor me op... Het leek wel of enkele klauwen in mij graaiden... Ik snapte er niets van. Het was toch u-ren geleden en ik had haar toch geen enkele kans geboden mij aan te vallen door zo neutraal te reageren? Waarom viel dan gelijk met de stilte ook het akelige, angstaanjagende op mij? Waarom verscheen dat gelaat zo voor mijn geestesoog, ongevraagd? Ik huiver ervan. Gewoon haar verschijning, of een confrontatie met haar blijkt al genoeg om me van streek te maken... dat stemt tot nadenken en hoe ik me nog béter kan beschermen tegen de impact van de grote dosis heimelijkheid die als een pels om haar heen hangt. Waarom laat ze me niet met rust? Waarom moet ze persé stroop komen smeren? Om de weg weer vrij te maken voor een nieuwe aanval? Want ze moet gemerkt hebben dat ik onbewogen en neutraal bleef. Natuurlijk was dat niet wat ze wilde. Wat ze dan wel wilde? Dat ik mijn eigen kind afviel omdat die na de zoveelste indringing van die vrouw haar geduld amper kon bewaren en zeer koeltjes had gereageerd??? Moest ik medelijden met haar hebben omdat mijn dochter net als ik moegetergd nog amper weet hoe haar, die gevaarlijke vrouw, op afstand te houden? Nu... dan kon ze nog lang wachten... ze vergeet dat ik zelf moegetergd ben... en blijkbaar kwam de schok van nogmaals een confrontatie met een hyena in geschenkverpakking toch harder bij me aan dan ik aanvankelijk dacht. Diepe zucht. Als een dief in de nacht moeten wij onze woning naderen of verlaten en toch schiet dat mens uit het niets tevoorschijn... 
Wellicht was mijn dochter zoëven moe van het internetten want ze lijkt me vrolijk en opgewekt... en daar ben ik zooo blij om... Ik gaf haar ook een compliment om hoe zij die zaak heeft aangepakt met die kakkerlak uit onze buurt... ik vind het werkelijk weergaloos... 
Dat ik vandaag wakker werd met de wereld opnieuw zwaar op mij was niet fijn maar het is zo vaak zo dat ik het probeer een plaatsje te geven. Het is alsof ik telkens een kater krijg, een emotionele dan, na een fijne dag, een leuke gebeurtenis ... 
Het was erg laat gisteren voor ik naar mijn slaapkamer trok. Omdat ik nog steeds niet slaperig voelde, las ik nog een half uur weg. Ergens rond drie uur ben ik toch in slaap gevallen. Ik troostte me met de gedachte 'het is vakantie, kan ik lekker uitslapen'. Jammer genoeg vergat ik even die buren die er niet om malen herrie te maken, hoe meer hoe liever...
Na de maaltijd, ik weet niet meer waarmee ik bezig was, vroeg mijn dochter of ik vannacht in mijn bed wenste te slapen. 
Ik wou dat ik mezelf vandaag hier wegtoveren kon. Nadat ik even schreef om tot rust te komen, besloot ik mijn slaapkamer aan te pakken. Ik was werkelijk té onrustig om op de sofa te rusten, het wondvuur is lichter dus waarom zou ik nog blijven liggen? Ik dronk twee glaasjes likeur om het werken wat lichter te maken en zette muziek op. Ik werkte naarstig voort... Een hele hoop kleding gesorteerd die moet versteld worden of die niet meer past, ook nog enkele wintertruis die ik nog niet opborg. Het stof lag dik dit keer... Ik veegde het bij elkaar en dweilde alles. Het was bijna droog toen ik een glazen pot met zand erin omstootte die ik gebruik om wierook te branden. Het gevolg was dat ik die hele helft van de vloer terug kon schoonmaken wat best moeilijk was omdat het zand in het nog niet volledig droge was gevallen.
Er gebeuren opnieuw teveel zaken die me overstuur maken... al probeer ik het op afstand te houden. Al wat hier sinds gisterenavond toen mijn dochter ontdekte dat ze ofwel bestolen is ofwel het simpelweg verloor, mis is gegaan, vereiste vanmorgen uren zoeken op internet, nog bijkomende programma installeren omdat je zonder dat niet eens KON opzoeken. Ik zou nu het liefst alles bij elkaar willen schreeuwen zo moe en over mijn toeren ben ik. Het verlies van belangrijke kaarten en documenten, dan voor mezelf nog eens extra de ironie van een gratis voorziening die toekomt precies een maand nadat ik die voorziening voor een jaar moest betalen... en néén dàt wordt niet terugbetaald. Mijn dochter merkte op dat ze het er wel lijken om te doen... en ja... zo voelt het wel... Verder is het erg dat je zelf alles moet terugbetalen als je nog maar een ietsie pietsie teveel ontving... maar opnieuw is het recht alléén aan hun zijde... niet aan degene die het al moeilijk hebben. Het is moeilijk te verteren allemaal momenteel. Ik ga nu proberen rust te vinden door wat verder te werken aan wat mij normaal gezien toch enigszins rust bezorgt. Ook gisterenmiddag gebeurde er allerlei... subtiele zinnen en opmerkingen gemaakt door een vrouwmens dat we niet eens kennen... en verder ook nog eens een even gehaaide indringing van het mens dat mij vanaf een jaar of wat geleden de stuipen op het lijf jaagt... Het is nogal veel voor een weekend en is het toeval dat het opnieuw volgde op iets dat toch voor een weinig ontspanning kon zorgen, als je daar het wondvuur niet bij rekent en de triminus-neuralgie. Diepe zucht. Ik weet even niet meer hoe ik het heb... 
De triminus-neuralgie, de pijn daar waar die zenuwbanen liggen, bleef binnen de perken, steeds zeurend op de achtergrond maar te verdragen al is het vermoeiend en beperkt het je in je normale doen. Misschien daardoor en door de nawerkiing van al die pijnstillers dat het uitje gisteren wat aan me is voorbij gegaan? Alsof ik er nooit was. 
Ik loop op eieren, zo voelt het althans... wat de triminus-neuralgie betreft. Ik heb misschien tien woorden gezegd... zelfs mijn hondje gebaarde ik wanneer hij moest gaan zitten in plaats van het uit te spreken. Gelukkig verstaat hij gebarentaal. 
Sorry... maar ben nu even zeer donker en somber... Vandaag begon die vreselijke aangezichtspijn weer waar geen pijnstiller wat tegen vermag. Alleen rondhuppelen als een soort van nar.
