Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
02-08-2011
291. Een gewoon fijne, vredige namiddag
Het was een rustige, vredige, fijne namiddag die mijn jongste en ik bij mijn andere dochter doorbrachten ... Dit keer voelde ik me niet op een andere planeet en heb ik ook honderd procent genoten van de rust in hun tuin, van mijn twee dochters. Een fris biertje, de stilte, rustige babbels... en kijken naar het wonder van het slapende kleintje, daarna het alerte en klaarwakkere exemplaar. Mijn jongste en ik aten thuis op het terras als dessert een ijsje. De was wordt afgehaald en misschien als het niet regent gaan we weer even buiten zitten. Vandaag is een gouden dag voor me... en ik geloof dat mijn drie meisjes ook genoten van deze namiddag. Fijn dat ik nog eens goed nieuws kan brengen, ben er zelf blij om.
Het was erg laat gisteren voor ik naar mijn slaapkamer trok. Omdat ik nog steeds niet slaperig voelde, las ik nog een half uur weg. Ergens rond drie uur ben ik toch in slaap gevallen. Ik troostte me met de gedachte 'het is vakantie, kan ik lekker uitslapen'. Jammer genoeg vergat ik even die buren die er niet om malen herrie te maken, hoe meer hoe liever... Dus ik hoop vanavond vroeger slaperig te zijn. Mijn dochter was slimmer in dat opzicht, zij calculeert de respectloze burenherrie in en is zelfs in de vakantie bijna dagelijks vroeg in bed gekropen. De eerste maand had ze het er moeilijk mee en ik kan haar geen ongelijk geven als je zelfs in je vakantie niet eens kan uitslapen door respectloos gedrag van je medemensen (een steeds maar groeiend probleem, volgens mij)...! Vannacht bevond ik me in mijn droom in een bioscoopzaal ergens in het midden. Ze speelden een film waarvan ik een boek bezit. Ik had het boek, hoe bizar ook, bij mij ... Sommige mensen kochten in de bios foto's zogezegd uit die film... (weeral bizar)... en later hoorde ik ze mopperen omdat het puur bedrog bleek. Die foto's hadden helemaal niets met de film te maken. Ik bedacht dat ik het toch trof met mijn koopje want het boek dat overigens zeer bekend is, kostte mij in werkelijkheid amper 3 euro...! De film was een poosje bezig toen de bioscoophouder plots besliste dat er een héél groot scherm moest geplaatst worden zodat de film daarop geprojecteerd kon worden. Het gekke was dat ze dat scherm in het midden van de zaal wilden plaatsen. Ze maanden me een andere plaats te nemen. Ook alle mensen die voor me zaten, moesten verhuizen. (tjonge gekker kan het echt niet)...
Hoe de droom geëindigd is, weet ik niet. Ook de droom van gisteren herinner ik me nog, ook dat was een bizar geval maar ik vertel die in een volgend blogje zodat dit blogje niet opnieuw uitdeint tot zowaar een halve krant....
Na de maaltijd, ik weet niet meer waarmee ik bezig was, vroeg mijn dochter of ik vannacht in mijn bed wenste te slapen. Dankzij haar die er wat was komen leggen, besefte ik dat mijn bed nog afgeladen vol lag met winterspullen, boeken, stekkers, zomerkledij, een draagbare radio, cd's, en noem maar op... Dus heb ik de koffers weer naar mijn slaapkamer gesjord. Ook al zaten die ervoor al zowat vol, toch moesten die wintertruis er nog bij. Het is na duwen en wurmen toch gelukt. Ondertussen lekker weer muziek op gezet en tot iets na negen uur in de avond verder gewerkt. Daarna zijn mijn dochter en ik toch nog even met een kaars buiten gaan zitten tot ik het koud kreeg. Terwijl mijn dochter echter ging slapen, was ik daar niet toe in staat, ik voelde me plots klààrwakker. En nu komt er toch al af en toe een geeuw. Ik weet niet hoe het komt dat ik wel moe maar niet slaperig ben... daarom dit uitzonderlijk late babbeltje nog... Toen mijn dochter naar haar slaapkamer vertrok, voelde ik paniek en gedachten van angst na wat ze me had verteld. Het voelde allemaal zo bedreigend. Ik vernam dingen die me een naar onbestemde gevoel gaven... en er kwam wantrouwen naar degene waarover ze vertelde en wat die haar had gezegd. Het heeft meer dan een uur en zelf twee uur geduurd eer ik de angst voelde wegebben. Wellicht dat ik daardoor zo klaarwakker was. De films en series die ik zag, hebben geholpen mijn gedachten te verzetten... Ik kon erna tegen mezelf zeggen 'hoofd koel houden Lore... het komt goed... je hoeft niet meteen te paniekeren... en het hoeft ook niet zo te gaan zoals je gezegd werd... 'Maar ik blijf bij wat ik vernam een zeer naargeestig gevoel hebben... iets dat niet voelt kloppen... iets dat niet de goede kant uitgaat... En dan weten dat ik er niet op mag vertrouwen dat die anderen weten wat ze doen. Ik weet dat je niet méér op anderen mog vertrouwen dan op jezelf... Ik hoop dat ook mijn dochter dat beseft. Ik blijf alert... hou de boel mee in de gaten.. maar het is geen fijn gevoel. Het liefst wilde ik er gewoon op kunnen en mogen vertrouwen... maar iets zegt me dat beter niet te doen... niet helemaal...! De kat uit de boom kijken... en dat blijven doen... niemand meer zo vertrouwen als ik vroeger wel deed, altijd een reserve behouden. Ik hoop dat die reserve niet groter moet worden...en dat er niet opnieuw zoiets optreedt als tijdens het jaareinde... (dit gaat over hààr en mijn psychiater)
Ik wou dat ik mezelf vandaag hier wegtoveren kon. Nadat ik even schreef om tot rust te komen, besloot ik mijn slaapkamer aan te pakken. Ik was werkelijk té onrustig om op de sofa te rusten, het wondvuur is lichter dus waarom zou ik nog blijven liggen? Ik dronk twee glaasjes likeur om het werken wat lichter te maken en zette muziek op. Ik werkte naarstig voort... Een hele hoop kleding gesorteerd die moet versteld worden of die niet meer past, ook nog enkele wintertruis die ik nog niet opborg. Het stof lag dik dit keer... Ik veegde het bij elkaar en dweilde alles. Het was bijna droog toen ik een glazen pot met zand erin omstootte die ik gebruik om wierook te branden. Het gevolg was dat ik die hele helft van de vloer terug kon schoonmaken wat best moeilijk was omdat het zand in het nog niet volledig droge was gevallen. Door één en ander voelde ik dat ik mijn hals geforceerd had. Vroeger zou ik daar niet eens op gelet hebben maar de laatste jaren ken ik de gevolgen van een knap in mijn hals of rug... dus kijk ik wel uit. Ik draaide een sjaal om mijn hals en werkte verder. Het zou wel beteren als ik erna een warme douche nam. Twee etages lager klopte ik de matjes uit... en goot ik ook ettelijke emmers uit over het terras, zo rook dat ook meteen weer fris. Na enkele uren werk wou ik eindelijk onder de warme douche... enkele minuten onder de stralen en er werd geklopt op de deur... Ik kon dàt er even niet meer bij hebben en heb doorheen de deur geroepen of ik niet eens even rustig kon douchen, dat ik erg moe was...! Ik wist dat mijn dochter vandaag wou proberen pannenkoeken te bakken... en alsof ik het voorvoelde, werd ik dààrvoor ook metéén lastig gevallen in plaats van tien minuutjes te wachten. Wat ze moest weten? Wààr het recept voor pannenkoeken in de kookboek stond... Ik vroeg haar of ze niet bij de index kon zoeken. Maar die vond ze niet, zei ze. Ze had alleen vooraan in het kookboek gekeken en de index staat achteraan. nu zo ver had ze niet nagedacht. Omdat ik al moe was kon ik niet veel meer hebben... toen ze ook nog kwam vragen of ze met een potlikker het deeg moest mengen, klonk mijn antwoord even 'kregelig'... Ik kreeg net een eerste pannenkoek, aan één zijde rauw... Mij viel de eer te beurt die eerste mislukkeling op te eten. Daar zie je meteen het verschil van mentaliteit... ik zou zo'n mislukt geval zélf opeten en zorgen dat die ene helft niet rauw was. Ik geloof dat ik blij zal zijn als deze dag ten einde is... ik ben het méér dan zat allemaal. Toch zal ik het niet nalaten haar een compliment te geven als ik een normale pannenkoek te vreten krijg... wat achteraf gezien erg moeilijk bleek... zo lekker vind ik ze jammer genoeg niet. Wat ben ik vandaag sikkeleurig. Ik ben het even écht allemaal hartstikke hartgrondig beu... Ik stortte net een extraatje op haar rekening... en op nog geen half jaar tijd is ze door nonchalance alweer (voor de tweede keer dus) haar geldbeugel met hele inhoud kwijt... dat kost alweer een flinke duit... terwijl ook ik niet meer heb dan een minimum om van te leven. Dit keer mag ze het geld zélf ophoesten.
Er gebeuren opnieuw teveel zaken die me overstuur maken... al probeer ik het op afstand te houden. Al wat hier sinds gisterenavond toen mijn dochter ontdekte dat ze ofwel bestolen is ofwel het simpelweg verloor, mis is gegaan, vereiste vanmorgen uren zoeken op internet, nog bijkomende programma installeren omdat je zonder dat niet eens KON opzoeken. Ik zou nu het liefst alles bij elkaar willen schreeuwen zo moe en over mijn toeren ben ik. Het verlies van belangrijke kaarten en documenten, dan voor mezelf nog eens extra de ironie van een gratis voorziening die toekomt precies een maand nadat ik die voorziening voor een jaar moest betalen... en néén dàt wordt niet terugbetaald. Mijn dochter merkte op dat ze het er wel lijken om te doen... en ja... zo voelt het wel... Verder is het erg dat je zelf alles moet terugbetalen als je nog maar een ietsie pietsie teveel ontving... maar opnieuw is het recht alléén aan hun zijde... niet aan degene die het al moeilijk hebben. Het is moeilijk te verteren allemaal momenteel. Ik ga nu proberen rust te vinden door wat verder te werken aan wat mij normaal gezien toch enigszins rust bezorgt. Ook gisterenmiddag gebeurde er allerlei... subtiele zinnen en opmerkingen gemaakt door een vrouwmens dat we niet eens kennen... en verder ook nog eens een even gehaaide indringing van het mens dat mij vanaf een jaar of wat geleden de stuipen op het lijf jaagt... Het is nogal veel voor een weekend en is het toeval dat het opnieuw volgde op iets dat toch voor een weinig ontspanning kon zorgen, als je daar het wondvuur niet bij rekent en de triminus-neuralgie. Diepe zucht. Ik weet even niet meer hoe ik het heb...
De triminus-neuralgie, de pijn daar waar die zenuwbanen liggen, bleef binnen de perken, steeds zeurend op de achtergrond maar te verdragen al is het vermoeiend en beperkt het je in je normale doen. Misschien daardoor en door de nawerkiing van al die pijnstillers dat het uitje gisteren wat aan me is voorbij gegaan? Alsof ik er nooit was.
Ik zorgde voor voldoende rust (meende ik toch) en toch kwam ik met wondvuur aan mijn benen naar huis. Een verkoelende gel erop en rillend van de kou kroop ik erna in mijn bed, bedolven onder zoveel dekens alsof het putje winter was. Ik besef nu dat daar telkens die koude van kwam, van het wondvuur, te maken met de aderonstekingen, zelfs op warme, zelfs snikhete dagen kan die koude opduiken en dan duurt het minstens een half uur eer ik het warm krijg.
Goed het lijkt me duidelijk dat ik opnieuw non-stop aan mijn afweermechanisme moet werken want dat lijkt er belabberd aan toe te zijn. Verder wil ik er niet te veel bij stilstaan, alleen zorgen dat mijn afweer toch wat beter wordt.
Vandaag en morgen maak ik er een rustdag van al wil ik allerlei doen... Het wordt echter een vicieuze cirkel als ik daaraan toegeef... Ik wil namelijk de verloren dagen inhalen, maar als ik dat doe, word ik nog meer getroffen door allerlei mankementen... en resten nog minder dagen om klussen te klaren en uitstappen te maken. Dus... even op mijn tanden bijten (maar niet heus, want dan laat de triminus-neuralgie zich weer voelen).
Ik loop op eieren, zo voelt het althans... wat de triminus-neuralgie betreft. Ik heb misschien tien woorden gezegd... zelfs mijn hondje gebaarde ik wanneer hij moest gaan zitten in plaats van het uit te spreken. Gelukkig verstaat hij gebarentaal. Ook mijn dochter zal het vandaag rustig hebben met een mam die alleen het hoognodige zegt en verder gebaart en het met de mime uitdrukt Ach... nu het licht zeurend is, zal je mij niet horen zeuren... zolang het die vaart van gisteren niet meer neemt, is het OK. Ik nam de hoogste dosis pijnstiller en toch hielp het geen barst, het maximum aantal ook per dag... Dus dat wordt opnieuw Tegretol in huis halen... (normaal voor mensen met vallende ziekte) het is volgens mijn artsen het enige middel dat helpt en morfine maar daar ga ik liever niet aan. Ik vond die Tegretol al erg genoeg. Misschien dat ik het ook moet halveren. Nu, ik hoop simpelweg vandaag zonder pijnstiller verder te kunnen. Door al die middelen sliep ik wel bijna als een blok... Toch één voordeel Ik zie het toch weer wat beter zitten... en ik hoop dat het zo blijft... zo niet vrees ik vroegtijdig te moeten huiswaarts keren van een uitstap die al gepland was... zo niet dan bleef ik zeker thuis. Het blijft me wel verbazen dat na al die jaren pijnvrij geweest te zijn wat die triminus-neuralgie betreft, ik er nu plots weer door overvallen word. Heeft het te maken met een algehele vermindering van weerstand? We hebben het gokken er weer naar... Goed... we roeien met de riemen die we hebben... een andere weg is er niet.
284. Opnieuw 'trigeminus neuralgie'... dat ontbràk er nog aan
Sorry... maar ben nu even zeer donker en somber... Vandaag begon die vreselijke aangezichtspijn weer waar geen pijnstiller wat tegen vermag. Alleen rondhuppelen als een soort van nar. Omdat ik niet veel in huis heb van sterke pijnstillers nam ik na een telefoontje naar mijn arts dàt wat ik in huis heb.. dubbel. Zucht. Verder kon ik niet rusten want liggend is de pijn helemaal onhoudbaar. Dus stutte ik mezelf met een drietal kussens... en af en toe (om het half uur) liep ik rond in huis tot het ergste weer voorbij was. Ik ben nu zeer down... zie het weer even niet meer zitten. Morgen stond er wat leuks op het programma... ik weet dat ik het met die hoeveelheid pijnstillers niet zal maken daar... dus hopelijk blijf ik er morgen van gespaard... zo neen dan zal ik in geval van nood de pijn verdoven met enkele glazen alcohol, coctails, whatever... alles is beter op dat ogenblik dan zo verdoofd door de pijnstillers dat je niet eens meer kan stappen. Aan een zombie heb ik zelf ook niets. Volgende week opnieuw Tegretol in huis... voor geval van nood... want dàt is het enige wat helpt maar wat ik alleen neem als het niet meer te harden is met de hoge dosissen andere ontsteking-en pijnbestrijders... omdat eenmaal ik dàt goedje innam ik als in een coma K.O. lig voor de rest van de dag. Dat kan wel tellen na mijn moedige poging van gisteren. Ik heb er jaren geen hinder meer van ondervonden en plots, als uit het niets duikt het weer op... en hoe... Ik kon niet eens meer praten tegen mijn jongste zonder dat het hevige geklop in mijn kaak, oor en wang NOG heviger werd. Dit is uiteraard géén tandpijn en dus ook niet zoals ik aanvankelijk dacht tandvleespijn... maar trigeminus neuralgie, aangezichtspijn door een mankement in de zenuwbanen-knoop. En ik haat het.
Goed dat ik iets waar ik tegenop zie liet volgen door iets wat ik normaal gezien wel leuk vind. Mijn jongste ging mee... We vonden niet alleen leuke spulletjes maar hadden ook goede babbels... en dat wat ik tijdens de sessie nog hoopte... is ook gebeurd... kunnen praten met een collega van die iemand die me nauw aan het hart lag... en die uit het leven is gestapt... terwijl niemand dàt ook zou vermoed hebben... Het heeft wondes geheeld... Alsof het zo moest.. fietste er ook een vriendin voorbij die het overlijden van die fijne vriend vernam en meteen aan me dacht... Ik kwam grotendeels geheeld terug thuis... en stalde mijn schatten uit... gaf ze een plaatsje in ons huis... en de spullen die ik niet meer wil, in feite nooit heb gewild, zet ik opzij... die gaan ook naar de herbruikbare goederen... naar de winkel die de kringloop volgt. Een koffiepot die mijn moeder niet meer moest en in mijn handen stopte... Wel ik moet die ook niet meer.. omdat hij van haar komt. Er staat nu een mooie stenen schaal in de plaats van die koffiepot te pronken... dàt voelt voor mij althans... een pak beter. Ik ben nu heel erg moe... en na even pauze hier... moet ik aan het koken slaan... Gelukkig volstaat het aardappeltjes te schillen, koken en bakken... een slaatje aanmaken... en kaaskroketjes bakken... Ik sliep vannacht vrij slecht... had na eeuwen nog eens tandpijn.. en die hield me uit mijn slaap. Hoe gek het ook mag klinken... ik weet dat het door de algemene onrust komt... dan krab ik mijn hoofdhuid stuk en zijn er steeds wondjes... Toevallig krijg ik telkens daarna ook tandvleespijn.
Het is moeilijk om jezelf er voortdurend toe te dwingen stappen te zetten... Het is ook niet al-tijd goed dat te doen... dàt moet je dan ook trachten uit te zoeken, er een evenwicht in proberen te vinden. Gissen en gokken... Zoals bij die ene uitstap die ons beiden deugd deed... We zouden die nog een stuk of wat keer herhalen... Echter ik was vergeten hoe het enkele dagen later alweer voelt... als een enorm obstakel, om nog maar te organiseren... om toch iets voor te bereiden... om vroeger op te staan... zodat je tijdig de trein kan halen... om er simpelweg nog maar aan te denken. Alleen het weten dat het misschien van binnen de boel tijdelijk lichter maakt, hou ik voor ogen, zodat ik dààr alvast moed uit kan putten... terwijl het uiteraard niet zeker is dat we er opnieuw deugd aan zouden beleven... Echter die laatste gedachte is bijzaak... zo moet je niet denken of niets zal nog ooit lukken. Alles verdwijnt... en werd zo zinloos... ik moet proberen opnieuw meer zin te brengen in allerlei... Het laat me allemaal zo koud... De dromen lijken niet meer te bestaan, ik geloof er niet meer in. Ik moet proberen ze opnieuw nieuw leven in te blazen... en geloven dat het zelfs nu nog beter kan worden. Het is een hele opgave... We blijven de steile rotswand beklimmen... en onderweg niet te lang te blijven hangen... moedeloos... lusteloos... zinloos... Verder klauteren... en het zo bezien... dat blijven klimmen en klauteren nog altijd beter is dan de moed opgeven onderweg... Kansen om mooie bergbloemen te zien, om vogels met opengespreide vleugels te zien voorbij vliegen... om te genieten van de zuivere berglucht...Waarom word ik hier zo mogelijk nog treuriger van? Ik zal mezelf bij elkaar rapen en nog een uitstap maken, en nog en nog... En het huis hier verder opruimen... (dat noemen ze met de moed der wanhoop en het is goed... beter moed der wanhoop dan helemaal geen moed. Ik vrees wel dat ik eerst een pomp moet zoeken om aan het pompen te gaan... (de moed erin pompen)... Het verwoorden is alvast alweer een begin...
De zalmmoten bakken in de pan... ik floepte er wat bloem op en pili pili en zout. Ik kookte aardappelen die ik in schijfjes sneed..... en bak ze nu in frituurolie en bakmargarine... De sla verrijkte ik met look en tomaatjes en bio-mayonaise... Ik dronk twee 8 graden-biertjes... Ik huil ondertussen zonder tranen. Omdat ik geen tranen meer heb. Ik denk aan mijn psychiater die al acht jaar aan mij verdient... maar niet de volle pot... hij is menselijk... en rekent me slechts dat wat ik terugtrek. Ik tel momenteel de dagen af dat ik met mijn jongste opnieuw naar zee kan... maar eerst dompel ik me onder in mijn geliefde multiculturele muziek. Ik mis mijn zoons maar omdat ik het niet aankan... sta ik mezelf niet toe te beseffen dat ik ze baarde. Het onrecht dat mijn jongste zoon me aandeed... kan nooit meer goed gemaakt worden... nooit meer. En mijn oudste zoon? Hoe kwam ik destijds voor hem op... maar omgekeerd? Neen... dat gebeurt niet... 'als zij maar gelukkig zijn'.... maar hoe kunnen ze dat ooit.. blijven... met hun laffe verraad...?
Ik vertel. Zinnen. Een verzameling van woorden. Onderwerp, werkwoord en lij-dend voorwerp. Een zin... en nog meer zinnen. Ik vertelde bespottelijke zaken. Ik vertelde van de rouw die er al geen meer is. Ik vertelde van onze uitstap. Ik vertelde. Ik had net zo goed niets kunnen vertellen. Veel verschil had het niet uitgemaakt; Zal het morgen beter gaan? Wie weet. Ik weet het niet meer. Ik weet niets meer. Nul. Nada. De verloren dochter is teruggekeerd. So what? Binnen enkele jaren gaan ze in de buurt wonen van de zoon die mijn hart tot moes trapte. Ik maak mezelf, zo grappig, nog steeds wijs dat ik er niet meer om geef... alles verdring. Omdat ik het anders niet aankan. Dat is dus het resultaat van kinderen baren? Kinderen op de wereld zetten die je vervolgens psychisch kunnen vermoorden. Zo voelt het wel. Zo voelt het. Ze verwerpen je... en als je zou vragen waarom lazeren ze wat uit hun nek. Je hebt het vooral over je zoons. De ene promoveerde op zijn werk. En voelt zich nu een heel gewichtig persoon. Daar paste die armzalige mam toch niet meer in? Hoe moeilijk moet dat voor hem geweest zijn om de minachting steeds te moeten horen die zijn 'chique' schoonouders over mij spuugden...? Zo moeilijk dat hij niet beter wist dan dàt over te nemen...? Mijn kinderen... zijn sindsdien mijn kinderen niet meer... maar vreemden... mijn zoons werden egoïstische leugenachtige wezens... die de leugens nodig hebben om wat zij deden te vergoelijken... De waarheid zou hen de benen onder de romp maaien... het is een waarheid van lafheid... van zwakte... van verraad en hypocrisie. Tjonge... dàt zij me de woorden wel.
Het is stil in me en ik wil nergens over praten, nergens over denken, ik wil alleen maar stilletjes zijn Straks is er nog tijd genoeg om te praten om te denken en te schrijven om bij de zaak te blijven maar nu wil ik stil zijn en nergens over praten want ik voel niet als een kaas alleen maar als de gaten.
Zo licht uitgedrukt bedrukt terwijl leeg en down meer zouden zeggen uit kan leggen had ik dit en had ik dat wat maakt het nog uit, wat... waarom zegt niemand nog hoe droef hij/zij is zodat er hulp kon komen hoe is het zo ver, ja zo ver kunnen komen jij altijd met je gulle, hartelijke lach het was een zwarte dag om te beseffen dat jij, besloot om uit het leven te stappen stil bleef je lachen en groeten naar zovele mensen ik blijf het me én jou verwensen waarom keek jij niet droef of stroef waarom keek je niet kwaad, waarom bleef jij de vrolijke soldaat? waarom keek je niet somber en noemde het leven een zware domper? dan had ik je toch mijn hand kunnen reiken hadden nog andere aardige mensen jou in je verscheurdheid kunnen bereiken. ik weet hoe het voelt ik zou geweten hebben wat je bedoelt maar jij bleef lachen en hartelijk zijn... terwijl maalde het leven je verder fijn. zonder dat iemand het heeft geweten...
In stilte en onder het mom van leven heb jij er de brui aan gegeven... maar ik wist... wat niet was.... 't is tussen de regels dat ik het las. Het spijt me zo dat ik het niet wist... het spijt me heel heel erg. want ik mocht je zo graag Lore
Vandaag kreeg ik twee mailtjes... en eentje ervan deed me heel goed... het kwam van een goede vriendin. Blij dat ze terug thuis is... blij met het vertrouwen... met dat stukje zorgen dat ik mocht. Het andere mailtje onthaalde ik met gemengde gevoelens, het is van iemand die misschien alleen bevriend met me wil zijn om allerlei te weten te komen over... en daar pas ik dus voor. Ik heb het kort beantwoord... omdat teveel elementen het vertrouwen dat ik meende dat er was, doen schommelen. Ik moet op mijn intuïtie vertrouwen als al het andere twijfelachtig is... en niet meer zoals vroeger maar aannemen dat de ander te vertrouwen is... Ik heb ondertussen geleerd hoe dat kan uitdraaien... Verder zal ik blij zijn met de sessies deze week bij de psychiater... zodat ik eindelijk kan praten over de zelfdoding van degene die me nauw aan het hart lag. De gedachten verscheuren... en verwarren... en ik blijf zijn lach en hartelijkheid voor me zien. Het is zo vreemd en pijnlijk dat er met geen woord over gerept wordt in zijn kennissenkring. Degene die ik genoeg vertrouwde om er over te praten, was net met iemand in gesprek... De anderen vertrouw ik niet meer... sommigen lijken slechts uit op sensatie. Schokkend.
Is het daarom dat ik vandaag zin heb in droge, gekookte aardappeltjes en géén ratatouille meer? Omdat het in mijn hoofd al voldoende 'ratatouille' is. En de gevoelens zijn al net zo'n mengeling en mix van allerlei ingrediënten in één pot nat... pfff. Ik wil alles kunnen scheiden, droge aardappeltjes, een plakje vis erbij, een hoopje groenten... en ik hoop dat mijn brein ook weer geordend kan worden én mijn gevoelens... Ik weet nog altijd niet hoe ik het heb... soms voelt het of ik het hoe langer hoe minder weet. Gisteren maakten we in de namiddag een uitstapje maar beiden waren moe. Het was goed maar toch denk ik dat rusten net iets beter was geweest. Dat doe ik vandaag dan wel. Gisteravond zag ik een film, met Robert De Niro en ergens in die film zei hij dat hij zijn zoon niet meer zag en dit verdrongen had omdat het anders te zwaar was. Vreemd om je eigen gevoel in zo'n film verwoord te zien... Ik moest ook denken aan wat een kennis me zei... en ik voelde erna dat ik zoiets niet meer wens te horen, omdat het aan me vreet... ik wil niet meer weten welke kwaad een andere kennis over mij verspreidt, ik wil het absoluut niet meer weten... ook al wil de kennis loyaal zijn door het me te vertellen, ik wens het niet en heb het gesprek afgeleid. Ik hoef zulke dingen niet te weten. En al helemaal niet van anderen. Als iets van mij anderen stoort, dat ze het me dan aub zélf vertellen. En als iets van anderen ze irriteert, laat ze dat dan aan die anderen zelf vertellen en niet aan mij. Zo kàn er misschien nog iets veranderen... in andere gevallen niet.... het put me uit en ik word er somber van. Ik begrijp meer en meer waarom ik me steeds minder onder de mensen begeef, enkele goede vrienden nagelaten en als ik me toch onder de mensen begeef ik heel op de vlakte blijf, weinig van mezelf blootgeef, er is steeds minder vertrouwen... op zovele vlakken. Als mensen nog met mij willen babbelen ... laat het dan vol warmte en liefde zijn en niet om andere kwaad te berokkenen... daar word ik moe én down van. Natuurlijk is het iets anders wanneer iemand zijn hart wil luchten door iets waar hij/zij zelf door gekwetst is, dan is een luisterend oor bieden ook gelijk aan de druk wat van de ketel halen... Zolang je er maar op een positieve manier mee omgaat... constructief. Immers wanneer je mensen dwingt alleen over leuke dingen te praten, dwing je ze gelijk ook in net dat isolement dat depressie of agressie tot gevolg kan hebben, of ziekte... want verdrukken en onderdrukken is nooit gezond.
Zelfs tijdens een ontspannend uitje kon ik er mijn gedachten bijna niet bijhouden... Het voelde of het hele leven een brij werd vol ellende, één grote nachtmerrie... één poel van angst en dreiging. Ik ken het verschijnsel wel, het komt door een opeenvolging van nare, verdrietige, ingrijpende, verschrikkelijke gebeurtenissen. Eerst de zelfdoding van iemand die me nauw aan het hart lag en toen de hallucinante aanslagen in Oslo en op het eiland. Je bent niet eens bekomen van de ene ramptijding en de andere dient zich al aan en het doet er heus niet toe dat ik geen van de jongeren ken... Ik kan me net iets te goed indenken wat de angst betreft, de pijn erna. En dan het verscheurende verdriet van ouders, familie, broers, zussen, vrienden die zulk drama moeten meemaken. Ik doe veel moeite om het van me af te houden omdat het zinloos is me door de hele ellende nog beroerder te voelen, ik help daar namelijk niemand mee. Natuurlijk weet ik dat ik er zal over moeten praten of het blijft me achtervolgen... dagen, weken, maanden... jaren. Het zal opnieuw beter zijn als ik er met de psychiater over kan praten. Al praat ik er ook over met mijn jongste omdat het haar ook erg aangrijpt. Er is nog iets anders dat een schok gaf, ... het besef dat ze op een haar na net zelf in dat land had kunnen verblijven. Ik weet maar al te goed hoe zij zich dan zou gevoeld hebben... en ikzelf... kilometers van haar vandaan. Ik kreeg tijdens dit jaar een voorproefje van hoe het voelt wanneer zij ziek is in het buitenland en ik machteloos in dit land ben... Gelukkig is er de mobiele telefoon zodat ze tenminste berichtjes kon sturen die ik kon beantwoorden en haar moed inpompen, steun en troost geven waar ze daar zowat volledig van verstoken was. Ze had de pech te vertoeven in een niet zo meevoelend gezelschap... Verder vrees ik dat ik door de gebeurtenissen, de dood van die me nauw aan het hart ligt en de aanslagen een soort déja vu heb... De dag dat mijn vader overleed... iets erna die hele affaire Dutroux... Ik herinner me nog hoe ik bij een arts in de spreekkamer zat en buiten de mensen hoorde scanderen, roepen, schreeuwen, wat dan ook... was het toen al een soort 'witte mars' in mijn stad, ik herinner het me niet meer, alleen dat gescandeer en geschreeuw... Twee drama's die in elkaar vloeiden en mij wegbliezen uit het leven en deden zinken in een poel van onwerkelijkheid, een nachtmerrie die je overdag beleeft. Ook tijdens mijn jeugd is er zoiets gebeurd, ik weet dat ik daardoor twintig jaar na de feiten ze nog niet verwerkt had... net door dat onwerkelijke door destijds drie drama's na elkaar... de ziekte van mijn zus, de beroerte die mijn vader erna kreeg en een kennis die vermoord werd... allemaal op een tijdspanne van enkele maanden. Ik herinner me dat ik niet meer wist hoe ik het had... alles vermengde zich met elkaar en het leek of ik er buiten stond en mee in de vloeistof zat, de brij die alles tot één modderstroom had gemaakt.
Op dagen als de afgelopen dagen verlies ik de grond onder mijn voeten. Zovele gedachten en geschreeuw in me... ik hou ze bijna niet meer op afstand. Het deed me denken aan Dutroux... ook kinderen die hier het slachtoffer werden... Ik vind de gedachte verder onverdraaglijk dat deze kinderen vluchtten en toch werden doodgeschoten... De hel, de nachtmerrie die zij moesten doorstaan... om dan toch nog het leven te laten. Het doet me weer denken aan de bende van Nijvel die ook vluchtende mensen doodschoot... Het doden van anderen, wat zoveel wil zeggen alsof je meent het recht (jouw idee van recht dan wel) in eigen handen te mogen nemen? Dat je meent te kunnen beschikken over een andermans leven... of dood... is zo afschuwelijk... vluchtende mensen... mensen die zich doodsbang in veiligheid willen brengen nog nazitten om ze ook te vermoorden, ja... daar heb ik een oordeel over... Ook wanneer de man ziek is... zal ik nog steeds oordelen dat die daad vreselijk is... al zou de man ziek zijn.
Er is ook een verantwoordelijkheid... een respect voor het leven van de ander... dat zwaar geschonden is... heel erg zwaar. Ik vind het moeilijk mezelf hier volledig duidelijk te maken. Als ik mezelf onder de loep neem, dan zeg ik voor mezelf dat ik de verantwoordelijkheid heb en ook kan nemen zo min mogelijk mensen met bvb mijn stoornis en de gevolgen ervan te belasten. Het zou mooi zijn als ik alles mooi op mijn stoornis schoof en me nergens nog wat van moest aantrekken. Mijn geweten fluistert me in dat ik dan niet goed bezig ben.
Ik denk dat er mensen zijn die niet in staat zijn naar hun geweten te luisteren... en dan besef ik dat zij mogelijk niet in staat zijn zich daardoor te laten leiden... en hoeverre ze dus verantwoordelijk gesteld kunnen zijn voor hun daden. Ook dan zal de daad op zich nog steeds onderhevig zijn aan mijn oordeel... de mens erachter een ander paar mouwen. Al is het vreselijk... om je daarover te moeten buigen als wat gebeurde zoveel pijn en verdriet teweegbracht. Ik ben dus blij dat ik geen advocaat ben of rechter...
Vluchtig denk ik ook aan mijn ex... die zovele keren toen ik nog met hem gehuwd was me dreigde te vermoorden en daarna ook de kinderen... de angst die ik zovele jaren uitstond... en die me nog héél veel jaren achtervolgde in nachtmerries toen ik al gescheiden was van hem. Hij is niet ziek (is dat wel zo als je zulks denkt, voelt,meet?)... hij meende zich alleen een godheid, beter dan de rest van de wereld... hij meende zich zaken te kunnen veroorloven... die niet stroken met de waarde van anderen dan hijzelf. Ja, ik heb daar een oordeel over... ja ik heb ook zijn daad naar mij en later ook naar mijn zoon toe veroordeeld... en wel op die manier dat mijn zoon niet net zulke houding aannam als ik destijds... dat hij meende dat hij de schuldige was omdat zijn vader hem sloeg... !!! De verantwoordelijkheid leggen bij degene die deze draagt, lijkt me hier wel noodzakelijk... daarvoor moet je een gezond oordeel kunnen vellen over de gebeurtenis...
Ja, ik heb een oordeel over mensen die menen anderen hun leven te ontnemen.. ja, dat heb ik... Ik heb het niet over mensen die ziek zijn, lijden aan psychoses of schizofrenie bvb... maar over mensen die hun geweten niet meer 'willen' laten spreken... die zichzelf nooit meer aan een 'zelfonderzoek' WILLEN onderwerpen, waarbij ik er vanuit ga dat ze dat nog wel kunnen.
Ja, er is wellicht ook nog de verantwoordelijkheid van de maatschappij die misschien onrechtstreeks helpt om mensen in een isolement die zowat lijken op een bom nog gevaarlijker te maken... Door bvb te vlug met oordelen klaar te staan... over mensen die met een nog in wezen kleine irritatie naar buiten willen komen (en dus niet met een dààd)... door het oordeel van de mensen dat gaan inslikken waardoor de irritatie nog groter kan worden, de druk op de ketel verhoogd...
Het in staat zijn te oordelen... al was het over wat ethisch verantwoord is en wat niet... blijft toch voor degene die daartoe in staat zijn noodzakelijk?
Ook deze Noorse man kan ziek zijn... Dat zullen ze moeten uitzoeken.
Ooit zei een psycholoog me dat hij mensen niet mocht VERoordelen maar hij bekende dat hij met Hitler het wel heel moeilijk had in die zin...
Ik voor mezelf zal daden veroordelen die niet aan mijn geweten beantwoorden... dat kan zowel over mijn eigen daden gaan als die van anderen.Wanneer we niet meer oordelen over onze daden of over anderen... waar gaan we dan naartoe, vraag ik me af? Bandeloos leven? Normeloos, waardeloos? Oordelen vormen... lijkt me gezond... en nodig... Een oordeel vormen over iets. Wanneer we daar niet meer in slagen... wordt het mijn insziens erg gevaarlijk. Dan gebeurt toch precies wat is gebeurd in Noorwegen o.a.?
We zijn mensen... met emoties... dat er mensen elders op de wereld worden verkracht, gemarteld, vermoord... treft ons, raakt ons... moeten we ons er geen oordeel over vellen? Het laten passeren... dan ontstaan geen verdragen van mensenrechten, rechten van kinderen... enz...
Ach, mijn uitleg hier is maar een fragment van nog veel meer... en zeker draag ik de waarheid niet .. maar bedenkingen... zolang we blijven nadenken over... en kunnen oordelen over wat overeenkomt met waarden... met normen... ons geweten kunnen laten spreken... of een mix van dat alles...
Diezelfde avond vernam ik het nieuws over de bomaanslag... maar pas gisteren vernam ik nog een ander drama naast dit drama. Het is gruwelijk en zo laf. Al die jongeren, kinderen nog... Het is onvoorstelbaar tot welke wreedheid het wezen dat zichzelf mens noemt in staat is. De ergste straf is zeker niet de doodstraf... ik vind de doodstraf bovendien net zo goed moord al lijkt daar niet iedereen zo over te denken. Ik denk dat de ergste straf zou zijn moest(en) de dader(s) zich bewust worden van wat ze deden... beseffen hoe wreed en onmenselijk ze waren, al het leed dat ze anderen bezorgden... en dit feit en gevoel moeten meedragen alle levensjaren die hen nog resten. Degene die het niet overleefden... komen er niet mee terug... maar een onbewogen, niet tot enig spijt in staat zijnde dader... zal het leed zeker niet verzachten. Dat doet pijn, te beseffen wat er is gebeurd, de angst, de gruwel, de nachtmerrie en al die gezinnen en families die getroffen zijn... In diezelfde zin moet ik dan ook denken aan mensen die dit dagelijks moeten meemaken... waarbij het einde nog niet in het zicht is. Ik sliep slecht vannacht maar vind dit door deze gebeurtenissen niet eens verwonderlijk... en dan valt het feit dat ik er slecht van sliep volledig in het niet bij wat de getroffen families moeten meemaken. Zoveel kaarsjes wil ik voor ze branden de komende dagen...
Moeten we allemaal clown spelen en alleen maar vrolijkheid kwelen? Is het niet geoorloofd iets anders dan geluk ten toon te spreiden? Sluiten we onze ogen voor menselijk lijden? Want niets maar dan ook niets mag onze persoonlijke sfeer verpesten zo dumpen we ten lange leste die mensen die het niet meer zien zitten... ze moeten hun donkere, zwarte gevel maar helemaal alleen witten daarom heeft ook vorige week weer iemand een einde gemaakt aan zijn leven omdat zijn weerstand en zijn energie om altijd vrolijkheid voor te geven het heeft begeven... Was de angst er niet geweest dat hij niet over zorgen en pijn mocht spreken in zijn leven... dan was hij nu misschien nog in leven.
Ik huil en schreeuw het uit... laat ze spreken zodat het taboe wer-kelijk kan breken en ze niet in stilte uit dit leven stappen door net iets té veel klappen.
Reik ze de hand of tenminste je luisterend oor oordeel toch niet zo lichtzinnig... maar bied... stil maar begripvol gehoor.
Het was erg laat gisteren voor ik naar mijn slaapkamer trok. Omdat ik nog steeds niet slaperig voelde, las ik nog een half uur weg. Ergens rond drie uur ben ik toch in slaap gevallen. Ik troostte me met de gedachte 'het is vakantie, kan ik lekker uitslapen'. Jammer genoeg vergat ik even die buren die er niet om malen herrie te maken, hoe meer hoe liever...
... Sommige mensen kochten in de bios foto's zogezegd uit die film... (weeral bizar)... en later hoorde ik ze mopperen omdat het puur bedrog bleek. Die foto's hadden helemaal niets met de film te maken. Ik bedacht dat ik het toch trof met mijn koopje want het boek dat overigens zeer bekend is, kostte mij in werkelijkheid amper 3 euro...!
Na de maaltijd, ik weet niet meer waarmee ik bezig was, vroeg mijn dochter of ik vannacht in mijn bed wenste te slapen. 
Ik wou dat ik mezelf vandaag hier wegtoveren kon. Nadat ik even schreef om tot rust te komen, besloot ik mijn slaapkamer aan te pakken. Ik was werkelijk té onrustig om op de sofa te rusten, het wondvuur is lichter dus waarom zou ik nog blijven liggen? Ik dronk twee glaasjes likeur om het werken wat lichter te maken en zette muziek op. Ik werkte naarstig voort... Een hele hoop kleding gesorteerd die moet versteld worden of die niet meer past, ook nog enkele wintertruis die ik nog niet opborg. Het stof lag dik dit keer... Ik veegde het bij elkaar en dweilde alles. Het was bijna droog toen ik een glazen pot met zand erin omstootte die ik gebruik om wierook te branden. Het gevolg was dat ik die hele helft van de vloer terug kon schoonmaken wat best moeilijk was omdat het zand in het nog niet volledig droge was gevallen.
Er gebeuren opnieuw teveel zaken die me overstuur maken... al probeer ik het op afstand te houden. Al wat hier sinds gisterenavond toen mijn dochter ontdekte dat ze ofwel bestolen is ofwel het simpelweg verloor, mis is gegaan, vereiste vanmorgen uren zoeken op internet, nog bijkomende programma installeren omdat je zonder dat niet eens KON opzoeken. Ik zou nu het liefst alles bij elkaar willen schreeuwen zo moe en over mijn toeren ben ik. Het verlies van belangrijke kaarten en documenten, dan voor mezelf nog eens extra de ironie van een gratis voorziening die toekomt precies een maand nadat ik die voorziening voor een jaar moest betalen... en néén dàt wordt niet terugbetaald. Mijn dochter merkte op dat ze het er wel lijken om te doen... en ja... zo voelt het wel... Verder is het erg dat je zelf alles moet terugbetalen als je nog maar een ietsie pietsie teveel ontving... maar opnieuw is het recht alléén aan hun zijde... niet aan degene die het al moeilijk hebben. Het is moeilijk te verteren allemaal momenteel. Ik ga nu proberen rust te vinden door wat verder te werken aan wat mij normaal gezien toch enigszins rust bezorgt. Ook gisterenmiddag gebeurde er allerlei... subtiele zinnen en opmerkingen gemaakt door een vrouwmens dat we niet eens kennen... en verder ook nog eens een even gehaaide indringing van het mens dat mij vanaf een jaar of wat geleden de stuipen op het lijf jaagt... Het is nogal veel voor een weekend en is het toeval dat het opnieuw volgde op iets dat toch voor een weinig ontspanning kon zorgen, als je daar het wondvuur niet bij rekent en de triminus-neuralgie. Diepe zucht. Ik weet even niet meer hoe ik het heb... 
De triminus-neuralgie, de pijn daar waar die zenuwbanen liggen, bleef binnen de perken, steeds zeurend op de achtergrond maar te verdragen al is het vermoeiend en beperkt het je in je normale doen. Misschien daardoor en door de nawerkiing van al die pijnstillers dat het uitje gisteren wat aan me is voorbij gegaan? Alsof ik er nooit was. 
Ik loop op eieren, zo voelt het althans... wat de triminus-neuralgie betreft. Ik heb misschien tien woorden gezegd... zelfs mijn hondje gebaarde ik wanneer hij moest gaan zitten in plaats van het uit te spreken. Gelukkig verstaat hij gebarentaal. 
Sorry... maar ben nu even zeer donker en somber... Vandaag begon die vreselijke aangezichtspijn weer waar geen pijnstiller wat tegen vermag. Alleen rondhuppelen als een soort van nar.
Goed dat ik iets waar ik tegenop zie liet volgen door iets wat ik normaal gezien wel leuk vind.
Het is moeilijk om jezelf er voortdurend toe te dwingen stappen te zetten... Het is ook niet al-tijd goed dat te doen... dàt moet je dan ook trachten uit te zoeken, er een evenwicht in proberen te vinden. Gissen en gokken... Zoals bij die ene uitstap die ons beiden deugd deed... We zouden die nog een stuk of wat keer herhalen... Echter ik was vergeten hoe het enkele dagen later alweer voelt... als een enorm obstakel, om nog maar te organiseren... om toch iets voor te bereiden... om vroeger op te staan... zodat je tijdig de trein kan halen... om er simpelweg nog maar aan te denken. Alleen het weten dat het misschien van binnen de boel tijdelijk lichter maakt, hou ik voor ogen, zodat ik dààr alvast moed uit kan putten... terwijl het uiteraard niet zeker is dat we er opnieuw deugd aan zouden beleven... Echter die laatste gedachte is bijzaak... zo moet je niet denken of niets zal nog ooit lukken.
Ik vertel. Zinnen. Een verzameling van woorden. Onderwerp, werkwoord en lij-dend voorwerp. Een zin... en nog meer zinnen. Ik vertelde bespottelijke zaken. Ik vertelde van de rouw die er al geen meer is. Ik vertelde van onze uitstap. Ik vertelde. Ik had net zo goed niets kunnen vertellen. Veel verschil had het niet uitgemaakt;
Zo licht uitgedrukt
Vandaag kreeg ik twee mailtjes... en eentje ervan deed me heel goed... het kwam van een goede vriendin. Blij dat ze terug thuis is... blij met het vertrouwen... met dat stukje zorgen dat ik mocht. 
Is het daarom dat ik vandaag zin heb in droge, gekookte aardappeltjes en géén ratatouille meer? Omdat het in mijn hoofd al voldoende 'ratatouille' is. En de gevoelens zijn al net zo'n mengeling en mix van allerlei ingrediënten in één pot nat... pfff. Ik wil alles kunnen scheiden, droge aardappeltjes, een plakje vis erbij, een hoopje groenten... en ik hoop dat mijn brein ook weer geordend kan worden én mijn gevoelens... 
Op dagen als de afgelopen dagen verlies ik de grond onder mijn voeten. Zovele gedachten en geschreeuw in me... ik hou ze bijna niet meer op afstand. 
Diezelfde avond vernam ik het nieuws over de bomaanslag... maar pas gisteren vernam ik nog een ander drama naast dit drama. Het is gruwelijk en zo laf. Al die jongeren, kinderen nog... Het is onvoorstelbaar tot welke wreedheid het wezen dat zichzelf mens noemt in staat is.
