Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
11-09-2011
375. Ik ben er nog lang niet uit...
Ik kan me voorstellen dat ik lang niet toe was aan andere hulp dan kunnen ventileren maar op het moment dat ik mijn frustratie aangaf, als voelde de therapie stilaan als drie kwart uur volpraten, ouder worden en door de medicatie ook meer gewicht krijgen, had er toch een bel moeten rinkelen? De noodkreten zijn mekaar vanaf toen blijven opvolgen en toch kreeg ik steeds hetzelfde te horen dat hij niet meer kon dan me ondersteunen met het laten ventileren en medicatie. Maar is dat wel zo? Wat mocht en mag ik van therapie verwachten? Dat er tenminste ingegaan wordt op wat ik aangeef? Of er zelf iets aangebracht werd wat ik niet kon zien? Ik wilde hulp om er bij te kunnen geraken. Misschien heb ik het onlangs goed verwoord... dat het kleine ukje de enige is waar ik nog het gevoel bij heb dat ik besta. Ze lijkt de enige die nog tot me kan doordringen. Misschien net door het pure van een kind? Omdat een kind niet bezig is met manipuleren? Omdat een kind is zoals het is... huilen als er iets niet gaat, lachen als het zich fijn voelt, zeurderig als er iets niet goed voelt... en tevreden, rustig als het zich ook zo voelt?
Voor wie sluit ik me af om mezelf te beschermen? Voor mensen die niet eerlijk met me omgaan... Een groot deel van mijzelf moet ik daardoor verbergen met nog een grotere vervreemding tot gevolg.
Ik sluit me af en verdring. Wanneer gedachten afgeleid worden van een punt naar een ander? Een onuitgesproken boodschap. Een dirigeren naar verdringen van wat je bezwaart?
Wanneer ik bij het kleintje ben nu dan voel ik me soms openbloeien. In het begin niet, er was wellicht teveel angst om opnieuw die je lief zijn te verliezen. Gelukkig is dat na verloop van tijd verandert al zit ik nu opnieuw in een toestand van lethargie omdat ze al weken onbereikbaar is. Hoe komt het dat het kleintje wel tot me doordringt? Een baby reageert zonder 'voorbedachtheid', zonder bedoelingen. En dat het puur op je reageert,op hoe je bent zonder dat er van je wordt verwacht jezelf te veranderen, je eigen geweld aan te doen, omdat ze je anders niet moeten?
Ik zat er niet zo ver naast vorige week toen ik liet weten dat ik me niet meer gezien of gehoord voelde... dat ik niet meer tot mezelf doordring maar ook niet meer tot de psychiater. Wat kwam eerst, de kip of het ei? Nu... wie is hier de psychiater. Als ik mijn eigen psychiater moet zijn, nu dan is het ook verstandig dat ik met deze therapie ophoud. Ik laat het betijen en zie wel wat er gebeurt, hetgeen ik nodig heb of niet, ik vertrouw erop dat het zich wel zal uitwijzen. Al voel ik angst.
Vorige week nog stuurde ik een mail dat ik hulp nodig had... Is een psychiater dan niet langer onder te brengen onder de beroepen 'hulpverleners'? En zo ja, wat verstaan ze dan onder hulp? Ik vraag niet de problemen voor me weg te nemen, dat vraag ik van niemand. Een begeleiding, van mijn psychiater verwachtte ik 'hulp'door een professionele begeleiding in het proces. ... om mijn leven opnieuw leefbaar te krijgen... .
Ventileren, ja goed. Nu misschien werkt dat een tijd heilzaam maar of dat zo moet blijven? Is dat begeleiden wanneer je hulpverlener niet doorgaan op zaken die je aangeeft en/of bezwaren? Alsof een groot deel van de buitenwereld dàt al niet genoeg doet...
Is het een toeval dat ik meer en meer boeken zocht over therapie en over de rol van de hulpverlener, dat ik ook een programma op Nederland 'in therapie' bekeek? Dit alles omdat ik niet langer wist wàt ik van therapie mocht verwachten, het gevoel had dat het niet vooruit ging, dat er niets beter maar integendeel slechter voelde gaan. Precies om het 'lege' element erin... Natuurlijk zag ik mezelf als schuldige, ik deed wellicht niet genoeg mijn best. Tot de vraag zich aandiende wààr ik mijn best dan voor moest doen? Om te blijven ventileren? Ik ventileerde me meer en meer de leegte in, er kwam zelden nog feedback. En als er kwam, geen waardevolle maar domme... Leven zonder nog ergens stil bij te staan? Verder verdringen tot je nog zieker wordt? Tenslotte daardoor in een opname belandt? En wie zegt dat het dààr beter zal gaan? Of was het de bedoeling om binnen een therapie waarbij de psychiater je maar laat doen, zelf tot dit punt komt en nog aangemoedigd wordt ook om het ding dat een hinderlijk iets werd voor je psychiater uit jezelf voor hem op die manier uit de weg te ruimen? In feite komt het erop neer dat wanneer je het slim speelt je jaren iemand in therapie kan laten komen, die laten praten... en nooit of te nimmer zal je schuld treffen... nooit of te nimmer zal iemand je kunnen aanspreken op onbekwaamheid of verzuim.
Ik ben er duidelijk nog niet uit... uit de zin van therapie zoals ze zich de laatste maanden aan me openbaarde. Dat is het ergste... dat gevoel dat het zinloos was... dat er niets is uitgekomen... eerder verdwenen is wat goed ging... door dat element dat steeds duidelijker werd 'een niet meer werkelijk aanwezig zijn' van de hulpverlener. Zo heb ik het toch gevoeld.
Een pantser ongevraagd doorbreken, is misschien niet raadzaam... maar wat als er om gevraagd wordt? Je moet een wonde die nog ettert toch niet dichthouden en ontkennen maar behandelen, ontsmetten.
Ik zocht naar zelfhulpgroepen.. bijna als een bezetene... wààrom? Omdat ik verder wilde gaan waar ik me binnen de therapie gedwongen voelde stil te staan? Praten, praten, praten... praten... jaren na elkaar. Terwijl ik zo vaak liet horen dat het loos praten werd. En dan nog een extra gevoel van 'onverschilligheid' erbij door dat gemeld werd dat de sessies vanaf een bepaald tijdstip gehalveerd zouden worden. Dat nam nog meer zin weg van mogelijke waarde van de therapie. Of was dat ook een techniek? Ik zei het al... ik verlies mijn vertrouwen wanneer er gangen gegraven worden onder het zichtbare. Misschien omdat ik voel dat er iets niet koosjer is...? Ik wil blijven weten waar ik aan toe ben.
Wàt is de waarde van deze therapie, ben ik me meer en meer gaan afvragen. Ik herinner me dat ik zo wanhopig was afgelopen jaar dat ik sprak van een opname. Maar zonder geloof daar te genezen omdat ik maar al te goed wist hoe ik binnen een groep, dag in dag uit bestookt door sferen, indrukken,... enz... functioneer of net niet meer. Een wanhopige grijp naar drastische hulpmiddelen als een opname omdat ik voelde aan mijn lot overgelaten te worden? Een toestand van water dat blijft stilstaan en dus hoe langer hoe meer gaat stinken. Ik had nood aan beweging, vooruitgang. Was dat dan zo'n illusie?
Als ik het toch allemaal alleen moet doen, wat zat ik daar dan nog te doen? Hem van een inkomen te voorzien... Ik merk dat ik op mezelf wil vertrouwen maar me angstig afvraag of ik daartoe nog wel in staat ben. Misschien moet ik niet meer geloven dat ik méér op ze moet vertrouwen dan op mezelf wat dit aangaat?
Ik verwacht meer van therapie dus ga ik op zoek naar zo'n therapie of wel helemaal geen therapie als ik ze niet vind... of een therapiegroep, één keer de week.
Beter voel ik me niet... slechter evenmin... Op zoek naar een andere psychiater boezemt me angst in. Om allerlei redenen. Het lijkt of ik in een val zit en ik besef dat het net een val is door de angst om in die mate in mezelf te geloven dat ik mee bepaal wat goed is voor me en wat niet.
Hoe vreemd het ook mag klinken... in de therapie die ik stopzet worden de touwtjes me meer en meer uit handen genomen, iets wat ik niet wil. Een ander soort macht die me mijn zelfredzaamheid ontneemt, infantilisering, betutteling,negati. Niets meer doen, een ander soort onverschilligheid, een ander soort gevoel van 'jij betekent niets meer' . Bewust of onbewust, wat doet het er toe? .. een vicieuze cirkel... want door dat gevoel verdwijn ik letterlijk én figuurlijk. Mij laten praten, loze woorden, in loze zinnen... vermindert het geloof in mezelf, in mijn waarde. Afhankelijk word je van hulp die geen hulp is. Aan mijn lot overgelaten. In de steek gelaten. Op een wijze die niet direct dedecteerbaar is. En net door dat het geen hulp wil zijn en is, verdween ik in niemandsland, verzopen in de poel. Angstig,ontredderd,onzeker, me waardeloos voelend.
Ik vind het schokkend... en ik wenste dat ik me vergiste. Ik weet niet of mijn vertrouwen in deze therapie en psychiater hersteld kan worden. In deze wereld kan en mag je alleen maar op jezelf vertrouwen... jammer genoeg zit het zo in elkaar dat je wel moet op anderen vertrouwen...
Ik vind dit de akeligste blog die ik hier ooit geschreven heb. Nu alles laten bezinken... want ik zie door het bos geen bomen meer.