Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
11-09-2011
375. Ik ben er nog lang niet uit...
Ik kan me voorstellen dat ik lang niet toe was aan andere hulp dan kunnen ventileren maar op het moment dat ik mijn frustratie aangaf, als voelde de therapie stilaan als drie kwart uur volpraten, ouder worden en door de medicatie ook meer gewicht krijgen, had er toch een bel moeten rinkelen? De noodkreten zijn mekaar vanaf toen blijven opvolgen en toch kreeg ik steeds hetzelfde te horen dat hij niet meer kon dan me ondersteunen met het laten ventileren en medicatie. Maar is dat wel zo? Wat mocht en mag ik van therapie verwachten? Dat er tenminste ingegaan wordt op wat ik aangeef? Of er zelf iets aangebracht werd wat ik niet kon zien? Ik wilde hulp om er bij te kunnen geraken. Misschien heb ik het onlangs goed verwoord... dat het kleine ukje de enige is waar ik nog het gevoel bij heb dat ik besta. Ze lijkt de enige die nog tot me kan doordringen. Misschien net door het pure van een kind? Omdat een kind niet bezig is met manipuleren? Omdat een kind is zoals het is... huilen als er iets niet gaat, lachen als het zich fijn voelt, zeurderig als er iets niet goed voelt... en tevreden, rustig als het zich ook zo voelt?
Voor wie sluit ik me af om mezelf te beschermen? Voor mensen die niet eerlijk met me omgaan... Een groot deel van mijzelf moet ik daardoor verbergen met nog een grotere vervreemding tot gevolg.
Ik sluit me af en verdring. Wanneer gedachten afgeleid worden van een punt naar een ander? Een onuitgesproken boodschap. Een dirigeren naar verdringen van wat je bezwaart?
Wanneer ik bij het kleintje ben nu dan voel ik me soms openbloeien. In het begin niet, er was wellicht teveel angst om opnieuw die je lief zijn te verliezen. Gelukkig is dat na verloop van tijd verandert al zit ik nu opnieuw in een toestand van lethargie omdat ze al weken onbereikbaar is. Hoe komt het dat het kleintje wel tot me doordringt? Een baby reageert zonder 'voorbedachtheid', zonder bedoelingen. En dat het puur op je reageert,op hoe je bent zonder dat er van je wordt verwacht jezelf te veranderen, je eigen geweld aan te doen, omdat ze je anders niet moeten?
Ik zat er niet zo ver naast vorige week toen ik liet weten dat ik me niet meer gezien of gehoord voelde... dat ik niet meer tot mezelf doordring maar ook niet meer tot de psychiater. Wat kwam eerst, de kip of het ei? Nu... wie is hier de psychiater. Als ik mijn eigen psychiater moet zijn, nu dan is het ook verstandig dat ik met deze therapie ophoud. Ik laat het betijen en zie wel wat er gebeurt, hetgeen ik nodig heb of niet, ik vertrouw erop dat het zich wel zal uitwijzen. Al voel ik angst.
Vorige week nog stuurde ik een mail dat ik hulp nodig had... Is een psychiater dan niet langer onder te brengen onder de beroepen 'hulpverleners'? En zo ja, wat verstaan ze dan onder hulp? Ik vraag niet de problemen voor me weg te nemen, dat vraag ik van niemand. Een begeleiding, van mijn psychiater verwachtte ik 'hulp'door een professionele begeleiding in het proces. ... om mijn leven opnieuw leefbaar te krijgen... .
Ventileren, ja goed. Nu misschien werkt dat een tijd heilzaam maar of dat zo moet blijven? Is dat begeleiden wanneer je hulpverlener niet doorgaan op zaken die je aangeeft en/of bezwaren? Alsof een groot deel van de buitenwereld dàt al niet genoeg doet...
Is het een toeval dat ik meer en meer boeken zocht over therapie en over de rol van de hulpverlener, dat ik ook een programma op Nederland 'in therapie' bekeek? Dit alles omdat ik niet langer wist wàt ik van therapie mocht verwachten, het gevoel had dat het niet vooruit ging, dat er niets beter maar integendeel slechter voelde gaan. Precies om het 'lege' element erin... Natuurlijk zag ik mezelf als schuldige, ik deed wellicht niet genoeg mijn best. Tot de vraag zich aandiende wààr ik mijn best dan voor moest doen? Om te blijven ventileren? Ik ventileerde me meer en meer de leegte in, er kwam zelden nog feedback. En als er kwam, geen waardevolle maar domme... Leven zonder nog ergens stil bij te staan? Verder verdringen tot je nog zieker wordt? Tenslotte daardoor in een opname belandt? En wie zegt dat het dààr beter zal gaan? Of was het de bedoeling om binnen een therapie waarbij de psychiater je maar laat doen, zelf tot dit punt komt en nog aangemoedigd wordt ook om het ding dat een hinderlijk iets werd voor je psychiater uit jezelf voor hem op die manier uit de weg te ruimen? In feite komt het erop neer dat wanneer je het slim speelt je jaren iemand in therapie kan laten komen, die laten praten... en nooit of te nimmer zal je schuld treffen... nooit of te nimmer zal iemand je kunnen aanspreken op onbekwaamheid of verzuim.
Ik ben er duidelijk nog niet uit... uit de zin van therapie zoals ze zich de laatste maanden aan me openbaarde. Dat is het ergste... dat gevoel dat het zinloos was... dat er niets is uitgekomen... eerder verdwenen is wat goed ging... door dat element dat steeds duidelijker werd 'een niet meer werkelijk aanwezig zijn' van de hulpverlener. Zo heb ik het toch gevoeld.
Een pantser ongevraagd doorbreken, is misschien niet raadzaam... maar wat als er om gevraagd wordt? Je moet een wonde die nog ettert toch niet dichthouden en ontkennen maar behandelen, ontsmetten.
Ik zocht naar zelfhulpgroepen.. bijna als een bezetene... wààrom? Omdat ik verder wilde gaan waar ik me binnen de therapie gedwongen voelde stil te staan? Praten, praten, praten... praten... jaren na elkaar. Terwijl ik zo vaak liet horen dat het loos praten werd. En dan nog een extra gevoel van 'onverschilligheid' erbij door dat gemeld werd dat de sessies vanaf een bepaald tijdstip gehalveerd zouden worden. Dat nam nog meer zin weg van mogelijke waarde van de therapie. Of was dat ook een techniek? Ik zei het al... ik verlies mijn vertrouwen wanneer er gangen gegraven worden onder het zichtbare. Misschien omdat ik voel dat er iets niet koosjer is...? Ik wil blijven weten waar ik aan toe ben.
Wàt is de waarde van deze therapie, ben ik me meer en meer gaan afvragen. Ik herinner me dat ik zo wanhopig was afgelopen jaar dat ik sprak van een opname. Maar zonder geloof daar te genezen omdat ik maar al te goed wist hoe ik binnen een groep, dag in dag uit bestookt door sferen, indrukken,... enz... functioneer of net niet meer. Een wanhopige grijp naar drastische hulpmiddelen als een opname omdat ik voelde aan mijn lot overgelaten te worden? Een toestand van water dat blijft stilstaan en dus hoe langer hoe meer gaat stinken. Ik had nood aan beweging, vooruitgang. Was dat dan zo'n illusie?
Als ik het toch allemaal alleen moet doen, wat zat ik daar dan nog te doen? Hem van een inkomen te voorzien... Ik merk dat ik op mezelf wil vertrouwen maar me angstig afvraag of ik daartoe nog wel in staat ben. Misschien moet ik niet meer geloven dat ik méér op ze moet vertrouwen dan op mezelf wat dit aangaat?
Ik verwacht meer van therapie dus ga ik op zoek naar zo'n therapie of wel helemaal geen therapie als ik ze niet vind... of een therapiegroep, één keer de week.
Beter voel ik me niet... slechter evenmin... Op zoek naar een andere psychiater boezemt me angst in. Om allerlei redenen. Het lijkt of ik in een val zit en ik besef dat het net een val is door de angst om in die mate in mezelf te geloven dat ik mee bepaal wat goed is voor me en wat niet.
Hoe vreemd het ook mag klinken... in de therapie die ik stopzet worden de touwtjes me meer en meer uit handen genomen, iets wat ik niet wil. Een ander soort macht die me mijn zelfredzaamheid ontneemt, infantilisering, betutteling,negati. Niets meer doen, een ander soort onverschilligheid, een ander soort gevoel van 'jij betekent niets meer' . Bewust of onbewust, wat doet het er toe? .. een vicieuze cirkel... want door dat gevoel verdwijn ik letterlijk én figuurlijk. Mij laten praten, loze woorden, in loze zinnen... vermindert het geloof in mezelf, in mijn waarde. Afhankelijk word je van hulp die geen hulp is. Aan mijn lot overgelaten. In de steek gelaten. Op een wijze die niet direct dedecteerbaar is. En net door dat het geen hulp wil zijn en is, verdween ik in niemandsland, verzopen in de poel. Angstig,ontredderd,onzeker, me waardeloos voelend.
Ik vind het schokkend... en ik wenste dat ik me vergiste. Ik weet niet of mijn vertrouwen in deze therapie en psychiater hersteld kan worden. In deze wereld kan en mag je alleen maar op jezelf vertrouwen... jammer genoeg zit het zo in elkaar dat je wel moet op anderen vertrouwen...
Ik vind dit de akeligste blog die ik hier ooit geschreven heb. Nu alles laten bezinken... want ik zie door het bos geen bomen meer.
Wat een rommeltje in mijn emotionele wereld en die van de psyche. Ook mijn fysiek gestel gooit roet in het eten waardoor de hele zooi nog troebeler wordt. oor de afstand die ik nam duiken wantrouwen en twijfel op en angst. Opnieuw vraag ik me af of ik mensen wel kan vertrouwen en waarom ik zomaar aanneem dat mijn psychiater nooit liegt. Wat zit er verder achter dat hij net die ene mail wel beantwoordt en de andere niet? Toeval? Dan is er toch net iets te vaak toeval in het spel. Ik moet mijn gevoel én intuïtie terug volgen... en ook bij hem niet té goed van vertrouwen zijn. Ik heb eind vorig jaar toch ervaren dat hij geen foutloos parcours loopt... Geen mens is volmaakt maar fouten die je zelf maakt als psychiater op je patiënte afschuiven is toch wel laag en onprofessioneel. Net als tijdens het eindejaar ruik ik onraad. Opnieuw een vertrouwenscrisis? Het is maar de vraag of het wel vertrouwenscrisissen zijn en geen obstakels die zich tussen het vertrouwen wurmden. En die medicatie? Ben ik daardoor weg van de wereld zonder dat ik me daarvan bewust ben? Wat doet het met je op lange termijn en làng is die termijn zeker. Ik nam niet eerder in mijn leven zovele jaren na elkaar dezelfde medicatie. Ik wil hieruit wijs geraken en mijn eigen analyse maken van de hele toestand. Ik wil weten wie er rest zonder de invloed (positief of negatief) van therapie en medicatie. Een hulpverlener zal misschien een bepaalde techniek of tactiek gebruiken om een cliënt in een bepaalde richting te sturen. Maar wat als de cliënt dat opmerkt en het zwijgend slikt en zich net zo zwijgend verzet? Omdat het precies hét stokpaardje is van die cliënt? Behandel me niet als een gedachtenloos wezen want dat ben ik niet... Doe niet aan therapeutische 'doortraptheid' want ik huiver ervan. Ik merk het wanneer bepaalde zaken 'doodgezwegen' worden en andere 'aangehaald'... net zoals ik de beantwoorde mails vergelijk met de niet beantwoorde. De Pavlov-methode werkt bij mij net averechts... ze doet meer kwaad dan goed. Uit de niet beantwoorde mails kan je vissen hoe het is en bespreek vervolgens open wat je daar mee aan wil samen met de cliënt in dit geval. Tjonge. Ik ben geen hond of koe hoor. Geen doorzichtige tactiek of een bepaalde werkwijze (een veredelde vorm van doortraptheid?) Het is mogelijk dat ze in bepaalde gevallen kan helpen maar niet bij mij... al wat neigt naar manipulatie vernielt meer dan dat het heelt of herstelt. Vertrouwen is belangrijk. Onbetrouwbaarheid en zulke werkwijze zie ik als onbetrouwbaar is nefast. Hieruit trek ik een conclusie... 'het is zeker verstandig om ook in de andere richting een analyse te maken'... 'neem nooit zomaar aan dat iets persé goed moet zijn omdat die ander er voor gestudeerd heeft'... Ik heb al voorbeelden bij de vleet waar het tegendeel bewezen kan worden,de studies worden misbruikt om cliënten/patiënten te 'misbruiken'. Het is goed de balans op te maken en enige loyaliteit overboord te gooien, loyaliteit belet je te zien wat is. Open kaart spelen is verstandiger dan de kaarten onder tafel... maar dat ik dat ooit gezegd heb, is volgens mij niet ernstig genomen, toch niet meer de laatste jaren. Door medicatie gemakkelijk hanteerbaar, kneedbaar, behandelbaar? Het heelbare element wordt echter geëlimineerd... erkenning van het wezen dat je bent, leren aanvaarden van de beperkingen blijft uit. Je wordt immers niet erkend door de ander als die je niet voor vol aanziet... en meent dat je het gemanipuleer niet onderschept. Door bepaalde behandelingen ga ik bovendien net niet aanvaarden maar opnieuw als toen me er om veroordelen en het als mijn falen zien dat ik bepaalde zaken nog steeds niet kan verteren. Waarom ook moest ik in therapie? Waarom laat ik toe hoe anderen met de nodige overredingskracht mijn eigenwaarde en zelfredzaamheid willen smoren? Ben ik op een bepaald punt meer bezig geweest mijn psychiater het gevoel te geven dat hij een goede psychiater is terwijl ik meer dan ooit twijfel nu? Heb ik mezelf daaraan geofferd? Nu... dat zal ik dan vanaf nu ongedaan maken... Ook wat het opschrijven betreft werd er volgens mij een en ander achtergehouden. Ik voelde aankomen wanneer en wat hij zou opschrijven... het werd later ontkend... Dient het opschrijven werkelijk niet het doel een analyse te maken? Is het heus slechts om de aandacht er te kunnen bijhouden? Waarom kijkt hij dan soms terug op de bladzijden van een vorige sessie als het alleen maar om de aandacht er bij te houden is? Ach... je ziet het, zoveel twijfels... en natuurlijk is het handig dat je dan de bps hebt... dan kunnen ze ook die twijfel meteen toeschrijven aan het argument dat bps-ers vaak ziekelijk wantrouwig zijn, achterdochtig... Het is een gevaarlijk element zulk argument omdat wanneer het wantrouwen en de achterdocht terecht zijn de 'schuldige' vrijuit gaat...! Je kan iedere vorm van twijfel van de behandelde erdoor smoren en de macht behouden... Een fraaie analyse... ik heb tenminste het gevoel dat er terug wat helderheid komt in de smurrie. Nog niet eens zo heel lang geleden heb ik voor het eerst in mijn leven beseft dat ik nooit maar dan ook nooit meer zeker kan zijn of iemand al dan niet liegt... Tot voor die tijd ben ik er steeds van uitgegaan dat niemand zo doortrapt en slecht kan zijn dat hij/zij liegt, bedriegt, manipuleert, of dat nu met de beste bedoelingen is... (de vraag is dan wel voor wie die beste bedoelingen bestemd zijn !!!!!????) Verder kan ik ook moeilijk aannemen dat je om eerlijkheid vraagt en toch leugens krijgt of handelingen die neigen naar manipuleren. Wat ik versta onder eerlijkheid wordt blijkbaar niet zo begrepen... Verder mag ik niet vergeten dat ik een pion ben in de economie en dat mijn behandelaar net zo een pion in de economie is... ik maak deel uit van zijn werk... en precies dat gevoel is ook zeer, zeer schadelijk voor mijn herstel. Door één en ander... is dat gevoel versterkt... de goede balans tussen betrokkenheid en afstand is gaan schommelen en naar de verkeerde zijde door gaan slaan. Ik werd een ding in de behandeling... Hij behandelt me niet meer als een volwaardig mens. Ik besef dat er vele manieren zijn om mensen de mond te snoeren... en niet alleen de mond, maar ook het verstand, het aanvoelen,het geloof in je eigen waarde en kracht... Mijn conclusie is op dit ogenblik dat veel van wat ik kan gesmoord en afgebroken werd, geminimaliseerd en ontkend... al dan niet bewust. En alweer mijn eigen conclusie... iets wat ik al lang weet van mezelf maar wat ik deze afgelopen jaren stilaan ben vergeten... 'als men mij maar lang genoeg het gevoel geeft dat mijn intuïtie mis is, mijn wantrouwen ziekelijk, mijn aanvoelen te verwaarlozen en zelfs belachelijk... dat ik dat nog ga geloven ook. Wat van mij na deze behandeling restte is... smurrie... geen enkele geloof in welk van mijn capaciteiten ook. Ik dacht dat het doel van een therapie net het omgekeerde is... en dat is wellicht ook zo... maar ergens is iets goed fout gaan zitten... en ik was noem het 'beneveld'... en de andere 'blind' én 'angstig'. Mijn slotsom 'als ik het niet allemaal zelf doe, komt er ook zelden iets van terecht'... of de onzin van therapie? dat hoor je me niet zeggen... maar het is als een onvindbaar gaslek, je moet dat mensen gas ruiken ernstig nemen en blijven zoeken en alert zijn en niet als een kip zonder kop te werk gaan, of angstig de boel ontkennen, menen dat die mensen het zich maar inbeelden... dan kan de boel op een keer exploderen en voor mijn gevoel is dit ook gebeurd in mijn therapie. Zieker en zieker ... omdat ik voelde dat er iets niet klopte. Ik heb het gevoel dat het ontkend werd en dat is ook zo gebleven. Dat ik vanaf een bepaald ogenblik niet meer voor vol werd aanzien. Dat is blijven duren tot ik de knoop heb doorgehakt. Ik ben iemand die eerlijkheid wenst... en geen onzichtbaar gemanoeuvreer. Blijkbaar had ik de afstand nodig om me 'ergens' van te bevrijden... van de invloed. Je moet nooit té veel op iemands bekwaamheid en eerlijkheid vertrouwen... een les die ik nog altijd niet voldoende geleerd heb. Je moet éérst en vooral op jezelf blijven vertrouwen... en dat nooit opgeven... nooit.
Gelukkig heb ik mijn verstand nog en weet ik wat te doen en vooral te laten. Zo ver heen en zo lang... het is nog steeds niet voorbij. Totaal geen nood aan nog meer emotionele ravage. Ik schrijf het toe aan de herfst en de emotionele shocks door te ingrijpende veranderingen. Na het herlezen hier nam ik rust. Ik breide enkele rijtjes van honderd steken en nam erna mijn boek wat ik bezig ben te lezen. Een dikke turf. Daarna het wasgoed opgehangen en de rest in de droogkast. Alles op een gezapig tempo. Daarna bereidde ik het avondmaal, een zeer eenvoudig gerecht dat goed smaakte. Pasta met champignons in soya-room, goed gepeperd en gepili-piliet en daar een tomaatje bij versneden en tonijn. zoals altijd bio. Ik nam maar één biertje... dat hoort ook bij de 'maatregelen' die ik zelf neem om het niet allemaal NOG erger te maken dan het al is. Vandaag waren er alvast minder psychische kleerscheuren dan de dagen ervoor. Ik heb mijn dochter verteld van mijn beslissing. En ook enkele zaken op punt gesteld. Ik voel me 'de weg is weg'... maar het laat me koud... zolang dat andere mild blijft, zal ik tevreden zijn. Ik drijf nu op louter mijn verstand. Ver weg van mezelf en mijn gevoel gedreven. We staan er verder niet bij stil.
372. De knoop is doorgehakt, de kogel is door de kerk
Ik nam een beslissing vanuit mijn gevoel en mijn drang om te overleven, om dit het hoofd te bieden. Ik wil hier zelf uitkomen zonder therapie omdat het precies de therapie is zoals ze werd die het nog graden erger maakte en zal maken als ik er blijf gaan met deze veranderingen. Ik ben erdoor in een nachtmerrie verzeild... dat heb ik pas gisteren beseft. Door zijn onoplettendheid, onwetendheid, door eigenlijk ook een soort lichtzinnigheid in die beslissing en uiteraard ook door mijn eigen niet meteen bewust zijn van wat er precies gebeurde, dat ik een zwaar trauma op deze manier herbeleef. Ik begin nu overal spoken te zien en mijn psychiater er zelfs van te verdenken dat hij liegt wat de reden van de halvering betreft, dat hij net zoals de eerste psycholoog destijds boven mijn hoofd beslist maar hij nu die persoonlijke redenen als argument aanvoert. Als er iets is waar ik niet meer tegen bestand ben sinds het trauma ongeveer dertig jaar geleden dan is het wel boven mijn hoofd beslissen zonder mij erin te zien of te horen. Dat is bedreigend, beangstigend, angstaanjagend en hels. Draai het hoe je wil of het nu om persoonlijke redenen is of niet... het blijft een beslissing waarin ik zeker niet gezien werd en gehoord. Er werd niet eens deftig over gesproken. Daarom mijn besluit... we zien wel hoe het verder gaat. Het leven zonder deze voor mij toch wel drastische maatregel was al moeilijk genoeg. Dat het net samenviel met ook die andere steun die tijdelijk weg is... neen... genoeg. Het vonnis is geveld... over mijn eigen leven door mijzelf. Het kan zo niet verder. Ik wil geen zombi worden die in leven wordt gehouden door een dosis medicatie en die dosis moet opvoeren om dat andere, die halvering van de sessies de baas te blijven? Het zou andersom moeten gaan... als je al wat wil afbouwen dan hoor je te beginnen met medicatie en toch niet met sessies? Bovendien kan het niet dat de sessies afgebouwd moeten worden als zelf belicht werd dat ze nodig zijn om te ventileren. Verder brengt het me op heel veel vlakken in de war dat het moeilijke zogenaamd wordt erkend maar tegelijk zonder meer, zonder alternatief de sessies gehalveerd worden wat een geheel tegenstrijdige boodschap geeft. Een halvering voor onbepaalde termijn, misschien wel voor altijd. Het heeft een te grote impact op me, een oud trauma wordt herbeleefd. Ik heb niet beseft welke impact deze toch al maanden aangekondigde beslissing op mij zou hebben. Een andere ironie vond ik na de bespreking van de impact op mij, het lijkt wel of ik daar niet over mocht praten... hij ging er niet verder op in wat zo vreemd voelde.... Bij het afscheid buiten de sessieruimte werd er toen nog gauw gezegd door hem dat ook de sessie binnen veertien dagen wegvalt... Net een vakantie van drie weken zonder sessies, amper verteerd, de tweewekelijkse sessies gehalveerd en al meteen het nieuws dat er nogmaals een week wegvalt met de sessie ?... Je zou voor minder het noorden, oosten, westen en zuiden verliezen. En omdat ik dit alles niet meer door kan slikken, besloot ik dat wat me zo overstuur maakt te stoppen... tot ik tenminste weer één richtingn kan ontwaren. Misschien moet ik ook de medicatie afbouwen... want ik zie nog steeds ook dat andere beeld voor me, hoe mijn jongste een jaar of wat geleden pijn had en angstig op een bed in het ziekenhuis wachtte tot de arts haar zou komen halen... ik stond naast haar... en er naderden verpleegkundigen en vlak, maar werkelijk vlak naast haar waren ze luid aan het tateren over hun vakantie... het bleef maar duren... Ik zag hoe mijn jongste bijna in elkaar kromp van al die herrie naast haar, het verhoogde de spanning. Ik heb ze toen vriendelijk gevraagd elders op die gang hun gesprek verder te zetten. Zoveel onverschilligheid snapte ik toen niet... Het is alsof je op een bepaald ogenblik in zulke situaties niet meer als 'mens' 'gezien en behandeld wordt' en dat is een zeer akelig gevoel. Ergens voelt deze hele halveer-historie net hetzelfde... Woorden zeggen zo weinig... maar het zijn de daden die de woorden tegenspreken die maken dat die woorden niets meer betekenen. Niemand is volmaakt... maar ik ben moe... om overal voor te vechten... zelfs tegen mijn eigen psychiater om mij erkend en ernstig genomen te voelen... niet door woorden (die ik toevallig of niet al maanden 'loos' noemde)... maar door daden die zijn woorden tegenspreken.
Dit is niet alleen maar de herfst en de vallende bladeren... dit is méér en eng. Er gebeurt iets dat me 'ziek' maakt. Hoe kan een psychiater in hemelsnaam een sessie halveren als het al niet goed gaat? Om persoonlijke redenen? Akkoord. Je moet je eigen leven nu eenmaal niet om zeep helpen of je kindjes te kort doen om patiënten... maar waarom is dat zo vanzelfsprekend, niet eens aanbieden van een alternatief. Gewoon overgaan tot deze beslissing alsof er sprake is van tandpijn.... Sessies halveren om persoonlijke redenen? Daarmee zeg je 'ach... we halveren ze, het maakt toch geen verschil uit?' Waarom werden ze eerder verdubbeld???? Door ze om 'persoonlijke redenen' 'zonder meer' te halveren lijkt het vorige een leugen. Het gevoel ook in je probleem niet ernstig te geworden genomen. Nu of nooit eerder? Speelde hij aldoor een theaterstuk? Gaat iemand die meerdere chemo's nodig heeft ook ineens vernemen dat wegens persoonlijke redenen die chemo's gehalveerd worden???? Dàt is iets anders... zeker. En toch ook weer niet... want het psychisch gezwel is niet met 'chemo' uit te roeien.
Ik besef nu pas dat door deze voor mij lichtzinnige maatregel die mijn psychiater nam wat sessies betrof hij een bewijs leverde dat hij huichelde. Waarom anders kan hij slechts 'voor persoonlijk comfort' de sessies halveren zonder een alternatief te bieden? Vandaar die déjà vu? Iemand heeft me dit al eerder 'geleverd'. Om zijn eigen vel te redden... om zijn persoonlijke comfort.
Vertwijfeling en chaos, angst, opkomende paniek... moedeloosheid. Niet precies ingrediënten om te gaan lachen, dansen, springen, zingen. Vol goede moed probeerde ik verder te werken maar uitputting. Toch probeerde ik en stootte me hier, dan weer daar. Of ik wist niet meer wat ik elders kwam halen. Ik kreeg er met de beste wil mijn hoofd niet bij. En alsof ze me vroegen zware meubels te versjouwen. Mijn hoofd kreeg ik niet helder en het moest wel helder zijn om al die zaken netjes te schikken en vooral praktisch. Na een uurtje gaf ik het op. Probeerde met rust... en toen dat niet hielp, de gedachten maalden door mijn hoofd maar in plaats van dat die gedachten vermaald werden werd ik vermaald. Dus besloot ik te lezen. Ook daar scheurde de psychische ellende door mij. Ik kon niet naar buiten... , totaal op... fysisch als psychisch. Waar waren mijn dappere woorden die ik de psych stuurde gisteren of was het eergisteren? Ik lijk in een droom te leven (lees: nachtmerrie) voelde paniek opkomen... wat wil je als je geen vat meer op je (leefbaar) leven meer lijkt te hebben wat je ook doet of laat...? Ik weiger er bij stil te staan.. maar het moet... dàt de sessies gehalveerd werden, doet er géén goed aan. Het lijkt of ik een déjà vu heb... Ben ik opnieuw het kind van de rekening?
Het gààt niet... Aanvankelijk dacht ik dat ik het daarover had in de sessie deze week... maar waar ik dacht dat er een alternatief gegeven werd, omdat ik erom gevraagd had, besef ik nu, dat het geen alternatief was maar dat er ingegaan werd op wat ik buiten dat alternatief had verteld en wat niets te maken heeft met de therapie op zich. Ik voel me zo beroerd dat ik besluit de medicatie niet te verhogen, eerder terug te verminderen... Dat is mijn motto... als méér medicatie niet helpt, kan ik beter minder nemen... ... zo heb ik het een tijdlang gevoeld... volstoppen met medicatie en laten leuteren... dat is 'gemakkelijk' werken... met een suf mens voor je gewoon 'proberen' je aandacht er bij te houden of te doen alsof... Terwijl ik blijkbaar nog niet suf genoeg ben om niet op te merken dàt er niet wérkelijk geluisterd werd. Voor het eerst sinds ik weet niet hoe lang voel ik me bang worden... ik denk dat het sinds 2007 is... toen voelde ik de touwtjes van mijn leven uit mijn handen glippen. En nu opnieuw.
Terug over die déjà vu... Ooit was ik voor het eerst op therapie... en de psycholoog die me toen 'behandelde' heeft enkele serieuze én dramatische stappen gezet... toen hij besefte dàt hij het probleem had onderschat, sloeg hij op de vlucht, annuleerde wat hij eerder had aangewend als therapie van de ene op de andere dag. Een jaar door een ware hel gegaan... Ik zie dit halveren van de huidige therapie als een herbeleven van toen. Dit keer (hopelijk) niet als een psychiater die op deze manier op de vlucht slaat, maar eerder dit gedachteloos besluit maar me tegelijk wél het gevoel geeft dat hij mij door 'zijn' persoonlijke redenen 'in de steek laat'. Ik heb het destijds met de eerste psycholoog ervaren als een chirurg die je op de operatiekamer opensnijdt en bij het aanschouwen van een gezwel het op een lopen zet... je achterlaat, opengesneden op de operatiekamer, bloedend als een rund. Ik probeerde mezelf te redden zoals hij het plots helemaal omgooide... maar redde het niet... het werd erger en erger en erger. Toen ik uiteindelijk besloot de therapie er stop te zetten... werd ik 'vermorzeld' door een enorme fout die hij maakte. Ik heb bepaald geen schitterende ervaringen met psychologen. Wat de volgende psycholoog uitspookte, is net geen thriller. Daarover misschien later meer.
Om degene die werkelijk niet snappen hoe een psychische ziekte nu in hemelsnaam zoooo erg kan zijn en vaak net zo dramatisch als een fysische ziekte? Nu zal ik ze vandaag een handje helpen... een poging want hoe moeilijk het is om dàt duidelijk te maken is in het verleden én het heden al meer dan duidelijk gebleken en wel op verschillende pistes... zelfs instanties (mutualiteiten) die met slogans uitpakken (om méér leden te kunnen werven????) 'haal psychische ziekten uit het taboe' maar zelf méédoen aan de krenking van de mensen die eraan lijden.
Een voorbeeldje... ? Wanneer iemand je miskent of verkeerd invult, als iemand je negeert of ontkent... kwetst je dat, (of het laat je koud, dàn ben je een gelukzak) of je bent dagen ziek... Iemand met bps gaat in vele gevallen telkens dood... en moet vechten tegen de drang om uit het leven te stappen door de gruwelijke pijn die miskenning, negatie, ontkenning, onterechte veroordelingen steeds geven.
Het is niet lijden op oudere leeftijd door hartkwalen of gezichtsverlies... het is je leven lang strijden tegen erge pijn, tegen spontane vaak amper te verdrijven doodsdrangen... het is vechten van s'morgens tot s'avonds met alle middelen en strategieën die je telkens weer bedenkt omdat je een vechter bent. Nog méér omdat je vaak alleen staat in je strijd daar waar mensen met fysiche ziekten vaak (jammer genoeg niet altijd) kunnen rekenen op meevoelen en begrip. Ook mensen die aan gruwelijke ziektes lijden als kanker kunnen op het gebied van de psyche niet altijd rekenen op begrip... of mensen die iemand verloren of met een psychische ziekte af te rekenen krijgen... Zit het allemaal in 't koppeke??? Dan alleen in het koppeke van al degene die psychische zieken veroordelen en geen weet, totaal geen weet hebben van de lange, lange, lange, lijdensweg.... Dus... neem me niet kwalijk dat ik enkele mensen hier ban die medaarin blijven ontkennen terwijl ik er mét al mijn psychische pijn wél was voor ze. Ge-daan. Het zal vast een deel van de druk wegnemn... een deel van de ontkenning en daardoor ook de pijn ervan... hoe erg ik dat woord ook haat. Het wordt tijd dat ik het benoem en niet al degene navolg die zich o zo veel moeite getroosten om die pijn én mij te negeren.
Cd... staat op en die ene prachtige huiveringwekkend mooie song... 'our last farewell'... die me zo doet denken aan mijn zus die niet lang leven mocht. Ik brei en brei... ben maandag begonnen met dunne wol... en ik ben al aan mijn tweede kluwen bezig. Ik brei stroken van 100 steken breed (iedere bol een andere kleur) om er een sprei van te maken voor op mijn bed. Ik dacht eerst een sjaal... maar ik kies voor een sprei. Die wol heb ik nog van de tijd... eeuwen geleden... (meer dan 20 jaar). Ik ben de dochter van mijn vader die zoveel verzamelde... en ik pluk er nu de vruchten van... want ik kan met mijn kleine budget toch nog wat leuks aanvangen door mijn 'verzamelen' en 'bijhouden'... Ik heb ook nog goedkope stoffen. Gisteren naaide ik een nieuwe overtrek voor een relax-zetel... en hier en daar hangt ook een gordijn van anti-gluur-stof... van die goedkope stoffen die ik destijds voor een centje kocht per kilo. Nog even uitblazen en dan ga ik aan het koken. Ik besta niet... voor mezelf. Nu even niet. En dat moet om vol te houden... om te blijven bestaan in het niet bestaan tot ik opnieuw voel te be-staan in het bestaan. Misschien snappen jullie er geen jota van... . Het is mijn leven... en ik vervloek het vaak hartgrondig... Vandaag heb ik me er in lichte mate mee verzoend. Zo'n idioten als de 'dagboek-snuffelaar'... snappen niet wat een hel het is... en evenmin begrijpen ze dat zij door de heilige uit te hangen en als ware goeroe's gaan veroordelen het nog 'erger' maken... Ik begrijp hoe langer hoe meer dat degene daar in hun omgeving die aan dezelfde stoornis lijdt als ik geen stom woord tegen die vent spreekt... Ik was zo stom die vent te vertrouwen maar wee je gebeente als je die man niet naar de mond praat, hij vult anderen maar in zoals het hem uitkomt, als je jouw visie geeft op zijn uitlating over jou... dàn heb je de poppen aan het dansen. Als je zijn smartlap-achtige goedheid onderschept... dan vilt die vent je met zijn afschuwelijke (plots niet meer zo 'goedhartige en quasi begripvolle' reactis. Dus... ik vind degene die in zijn omgeving vertoeft met dezelfde stoornis als ikzéér verstandig dat die tegen dat heerschap geen stom woord spreekt. Kwestie van ZELFBEHOUD. Broodnodig en noodzakelijk. Slimme jongen... slimmer dan ik... toen ik dat manneke en zijn smartlapperige goedheid vertrouwde... Hij kwam later zelfs op een door mij vergeten site... met net dezelfde stroop... ooooh hij wilde me steunen en met je meegaan... (zoals op deze site ) TOT... hij doorkrijgt dat je dat niet wil... dàn heb je de hakmessen aan het hakken... dan hakt dat heerschap je in zoveel mogelijk mootjes. Zo'n mensen moesten ze 'opsluiten'. Psychische mishandelaars van psychische zieken. Ik heb gezegd... en ik ben jammer genoeg niét dom genoeg voor deze doorzichtige vaatdoek. Zo... er waait een lucht van zuiverheid door het bezoedelde landschap van zijne schijnheiligheid. Een staaltje van mijn 'schrijverschap' want ook dààr was die man zeer verwonderd over... Allez, zeg ... iemand met bps die kàn schrijven??? Dat kon niet volgens hem... Idioot... we hebben misschien een andere logica maar dom zijn we niet... en zeker niet... op emotioneel vlak. Ik weet wie het wel is. (gnah gnah)
Gisteren ingestort.... zat er aan te komen wellicht. Ik kon niet meer ophouden met huilen... daar stond ik in de keuken ingehouden te snikken en te snotteren... hard en lang. Ben er nog steeds moe van maar ik denk wel dat het goed was... een hele vracht verdriet is eruit... en erna toch enkele afspraken gemaakt... ook lang gepraat... tot middernacht en dan moest ik er vanmorgen vroeg uit voor een andere afspraak. Onverwacht een berichtje van een vriendin en een goede babbel met een bekende... val bijna in slaap. Berichtje ontvangen van mijn dochter en haar vriend en kleintje vanuit het buitenland en dat geeft me weer dat sprankeltje moed dat ik net nodig had, geloof ik. Ook met mijn psychiater heb ik wat me bezwaarde en dat gevoel gevangen te zitten kunnen bespreken. Het is goed nu. Verder rustig aan want 'het' zit nog steeds op mijn hielen en hangt om mijn hals als een band met pinnen naar binnen gericht... Ik ken het verschijnsel... emotionele en fysieke rust is noodzaak...
Geen woorden om te beschrijven om allen te omzeilen die slechts veroordelen en kijven
ik wens niemand mijn schoenen toe en dat ik op ben en zo moe
automatische robot is ingeschakeld en schrijven doe ik even niet meer zoveel zodat er niets 'gevaarlijks' wordt opgerakeld
zo rijk aan woorden maar nu... nu kan ik zelfs met die rijkdom wat is niet verwoorden
Zij loopt daar rond in oneindige zieligheid en ik... ben de verbintenis ook met haar kwijt tot mijn grote frustratie en net zo grote spijt omdat de weerstand overstroomt dat ook zij meent dat ik er altijd moet zijn voor haar maar waar... zeg me waar... is zelfs maar een sprankeltje aandacht voor mij? Ik ben niets... besta niet... ben slechts een ding... om zich te verrijken en zich te wentelen in het comfort van liefde en zorg het is geen borg voor respect en aandacht ook voor mij het gaat niet meer dat op te slorpen tot er niets meer te slorpen valt het egoïsme doet me té zeer, maakt dat ik uit het bestaan ben geknald.
Onherkenbaar werd ik voor mezelf. Verkondigers van het koninkrijk aan onze deur, ik hoorde ze praten met een van mijn dochters. Toen ik het niet meer kon 'uithouden' zette ik een cd op met nogal 'hevige muziek' en stuurde onze hond naar beneden.... Mijn psychiater heeft geantwoord. Hoera? Neen, ernstig... goed dat hij antwoordde, ik ben een mens en het is belangrijk om te mogen voelen ook zo behandeld te worden, vooral ook door je psychiater. Een vriendin (???) stuurde me gisteren een sms-je... dat het alweer zooo lang geleden was dat we mekaar nog eens zagen. Of ik deze week tijd had op die en die dag... ofwel volgende week. Ik antwoordde niet meteen. Geen zin. Ik was 'druk' bezig op te ruimen... (mijn eigen 'bezigheidstherapie') Een dag later, dat blijkt vandaag te zijn, heb ik geantwoord dat ik die en die namiddag wellicht kon. Gedaan met Lore die al-tijd klaarstaat om vriendinnen die zich die naam toeëigenden om zoveel mogelijk van me te weten te kunnen komen om zoveel mogelijk oordelen te kunnen vellen, op ieder moment van 'dienst' te zijn.... Het spijt me maar ik ben mezelf niet... nog steeds niet. Ik neem veel rust... omdat ik reeds op de middag uitgeput ben. Maar ik haat het om te rusten omdat mijn gedachten dan hun gang kunnen gaan. Dus heb ik, autodidacte op zovele vlakken, ook hier wat op gevonden... ik nam de wol die ik nog heb van de jaren stillekes en tel steek per steek... brei alleen rechts... 100 steken op één priem... en iedere priem dwing ik mezelf ze te tellen... alle honderd... Reeds ongeveer 60 rijen af... met dunne wol... priempje 3. Goed zo Lore. Tell me I'm frozen... (Within Temptation). Deze dagen heb ik mensen aan mijn deurbel horen bellen. Maar ik was niet thuis. Met andere woorden 'ik liet ze bellen'. Het zonnestraaltje in het buitenland... zij haalde me tenminste één keer in de week uit de lethargie... de tweede week dat ze weg is... mijn dochter en schoonzoon ook. En ik kan het niemand vertellen hoe ik ze mis... dan alleen mijn psychiater die ook al gezombieerd lijkt... De man geeft me niet meer het gevoel dat hij 'luistert'. Ik ben een gemakkelijke cliënte, moet maar praten... Weet hij dan verdomme niet dat ik iedere dag een beetje meer sterf? Neen... dàt wéét hij niet... en zoveel andere dingen evenmin. Waarom niet? Omdat hij niet (meer) oplet.
Bedankt voor degene die me het gevoel geven dat ze lezen wat er aan de hand is... en door hun reactie moed injecteren. Ondertussen ben ik sterk bezig met eigen 'bezigheidstherapie'. Lichamelijk niet zo goed daardoor, probeer toch te rusten. Maar psychische toestand is belangrijker nu. Nogmaals dank je aan die mensen die me persoonlijk laten weten aan me te denken... dat doet goed... voor het andere, sluit ik me af om mezelf te beschermen. Hopelijk tot binnenkort. Het is zoals iemand me ooit schreef... hoe vlug je hier vergeten wordt door een gros van de mensheid als je door omstandigheden niet in staat bent bezoekjes aan te vangen. Het zij zo. Ik weet wel hoe de wereld in elkaar zit... al wilde ik niet weten dat het waar was dat sommige mensen reacties plaatsen om slechts eigen bezoekersaantallen in de hoogte te jagen.... jammer genoeg lijkt het er sterk op dat het er inderdaad voor een deel om gaat. Het zij zo. Er zijn andere zaken die me nu bezwaren. Ik twijfel aan het nut van de huidige therapie met alles wat er rond hangt of net ontbreekt. Dat ik erdoor word geconfronteerd met het gevoel niet te bestaan, door het onbeantwoord blijven van mijn berichten maakt het er niet beter op. Ik wou dat ik het begreep
Het gaat nog steeds niet zo goed met me. Ik rust veel en probeer alles op afstand te houden. Ik ga het hierbij laten maar niet zonder te vermelden dat ik me dankbaar voel om degene die ondanks de duikeling die ik maak en het onvermogen om meer te doen dan een bericht te posten, me toch niet laten vallen. Het andere kan alleen maar donkerder maken en daarvoor sluit ik me af. Het is deels een weerspiegeling van mijn leven. Zoveel jaren was ik er voor anderen, vaak ten koste van mezelf, wanneer ik niet meer in staat bleek er in die mate als vroeger te zijn, wisten ze niet hoe vlug ze van me af moesten komen. Zelfs die me meer dan lief waren. Zoals ik al zei... van dat pijnlijke gevoel nam ik afstand. En van de mensen die me dit gaven en geven ook.
Was het voor weken naar het buitenland verdwijnen van dat ene glimpje toch af en toe voelen schijnen toch ingrijpender dan toegelaten werd door mezelf? is het nu plots nog donkerder koud en nat het onderaards gewelf? ik voel toch geen gemis, probeer met mijn verstand maar wat, wat is er dan in hemelsnaam aan de hand? het lichtte me telkens weer, al was het voor even uit de modder en liet me vergeten het leven en het daarbijhorende oeverloos geworden geklodder ik wilde niet dat haar aanwezigheid zoveel gewicht zou geven maar het lijkt wel zo... 't ontbreekt me aan 't lichtgevend brokje leven of ik dat nu wil of niet ik voel geen smart of verdriet het is de grote modderpoel die het leven opnieuw volledig bedekt en niets... buiten dat glimpje dat mij tot leven wekt al weiger ik halstarrig dit te aanvaarden het lukt me niet... dit gegeven... te negeren.
Nog weken van doen alsof... er niets mis is en ik maar mooi bof terwijl voelt leven en toekomst nu door de afwezigheid ononderbroken en onnoemelijk dof
zou een teken van leven een tikje verschil kunnen geven.
Ik weet het niet zoals ik zoveel zolang niet meer weet wegduw alles wat wordt omschreven als verdriet en leed.
in één adem breekt ook andere pijn opnieuw uit een gebarsten ruit die uiteindelijk in duizend stukken breekt waarvan iedere scherf in je kerft en steekt.
een schreeuw, gekerm in letters op het scherm er is een krater een diep zwart gat je weet niet langer hoe, waarom, en wat een schreeuw om hulp niet weten uit te drukken poging na poging opgegeven zal het nu wel lukken? een schreeuw in stilte op het scherm overdekt met droge tranen zacht gekerm een schreeuw in stilte na wezenloos wezen hopen dat het wordt gevoeld, aanvaard, ernstig genomen en net zo gelezen.
Vermoedelijk door het vroege uur dat het beruchte rotsblok weer op me valt? Wanneer ik iets langer kan slapen, lijkt het beter te gaan. Nu ja, daar valt niet veel aan te doen... Dat er langs alle kanten opnieuw documenten moeten ingevuld worden, zal er ook niet veel goed aan doen. Bovendien word ik opnieuw geconfronteerd met iets dat meer weg heeft van gemakzucht, onwil en willekeur dan van enige toeschietelijkheid of daadwerkelijke hulp of informatie. Het maakt het erger. Wat ze me als voorwaarden aanreikten is niet alleen absurd maar bovendien bespottelijk. De personen die ik daarvoor zou moeten contacteren zullen me zien komen met zo'n belachelijke vraag. Ik denk dat ik me vandaag hier in huis ga opsluiten... geen voet zet ik buiten... De uitstap gisteren heeft me meer kwaad dan goed gedaan... ondanks mijn poging precies dat te proberen wat me in het verleden toch een minimum aan rust gaf. Verder weet ik niet wat ik met de nieuwe situatie bij mijn psych. aan moet. Moet ik een andere stap zetten? Maar dewelke? Nog meer veranderingen? Zonder dat je ervan verzekerd kan zijn dat het meer verlichting zal brengen en betere resultaten zal geven? Wat baat praten? Op de manier waarop het nu al even verloopt, geeft het niet meer dat gevoel van 'ventileren'. Ik kan geen ballast meer achterlaten omdat de ballast door één en ander niet meer buiten geraakt. De zinloosheid sloop daarbinnen, dat gevoel dat het ook de ander onverschillig laat? Is er geen ander uitzicht meer dan de uitzichtloosheid? Gaat het toch geen goede kant op en moet het daarom zo maar verder kabbelen? Is het dat wat ik daar kom doen? Die drie kwartier vol proppen met woorden? Omdat ik er niet meer bij kan... bij dat wat dieper zit en niet meer buiten geraakt? Er zijn geen houvasten meer... ik beweeg me voort in het leven als een zombie. Het is akelig... en ik weet voor de drommel niet hoe ik opnieuw toch een minimum aan leven in dat dode wezen steek. Word ik geholpen, gesteund? Ik voel het niet... integendeel...
Dapper wilde ik hetzelfde stramien aanhouden van toen ik nog twee sessies had op een week... alleen nam ik de autobus niet naar de grootstad. Gevolg... overvolle autobus.. gevoel te stikken en door dat nare gevoel dat ik op therapie hoorde te zijn die geliquideerd is om redenen die niets met mij of mijn therapie te maken hebben. Dat ik bovendien niet rustig kon 'verwerken'door een jongmens wiens gekletter zo hard stond dat ik het heel goed, té goed kon horen. Ik kreeg zin om de hele autobus bij elkaar te schreeuwen. Ik hield me in met héél veel moeite... ze zouden er anders wellicht de politie bij roepen, die zou me opsluiten en verdenken drugs genomen te hebben terwijl ik alléén maar te lijden had onder té erg gebrek aan respect voor de zenuwen van andere reizigers dan degene die graag vroegtijdig doof wordt door de snerpende geluiden uit zijn mp3. Grrr. Gedroeg ik me als een puber die de schuld bij zijn psychiater legde omdat hij besloot mijn tweede sessie maandenlang op te schorten? We zijn hier eerlijk... waar kan ik het buiten hier nog zijn? Het werd zoooo erg daar op de autobus, ondanks mijn eigen muziek die ik via mijn eigen mp3 in mijn oren leidde (en pas op mijn muziek stond niet zo hard dat ze wie dan ook zou storen !!!!!) dat ik besloot halverwege uit te stappen... Erg toch? Ik kon niet vlug genoeg uit dat hels tuig zijn dat me andere keren zoveel rust bezorgt... en ik zocht mijn heil in een ander vervoermiddel om mijn rit naar de grootstad te kunnen voltooien. Ik kreeg een aardige medepassagierster, en we hebben wat gepraat... Er was daar lucht én stilte. Het aardige jonge meisje hielp me ook bij waar ik moest uitstappen want het traject dat het andere vervoermiddel aflegde, kende ik niet. Ik stapte af waar ik het opnieuw kende... en bezocht een kringloopwinkel. Daar in die winkel kan je lekker zitten terwijl je boeken inkijkt... in andere kringwinkels niet waardoor ik het vlugger moet opgeven omdat ik op die afstand niet met en niet zonder bril kan zien en bovendien te vlug vermoeid ben. Ook al staan er zeker 8 stoeltjes in de acht rijen... toch heb je mensen die persé dààr willen zoeken wààr ik ook zat... terwijl ik zelf eerder eerst een andere rij boeken zal behandelen als die waar er nog andere 'zoekers' zijn. Ik kreeg echter twee keer opdringerige zoekers naast mij. De ene nam de stapel die ik net had nagekeken en gooide ze op een andere. Ik heb gewoon hetzelfde gedaan met hun stapel... idioten verdomme. De andere was een man die hoorbaar steunde en kreunde... in de hoop dat ik zou opstaan en mijn stoeltje verliet zodat hij dààr kon zitten? Tjonge... mensen... doe normaal zeg. Je voelt het al aankomen... ik liet die vent steunen en kreunen en o zo moeizaam door zijn knieën gaan... maar ik gaf verder geen krimp, het was bovendien een man die zo te zien geen jaar ouder was dan ikzelf... ! Ik keek niet eens opzij en bleef onverstoorbaar in het rek boeken kijken... ik nam één voor één de boeken uit de kast en bekeek ze net zo rustig en grondig zoals ik dat wenste. Dat kwal-achtig heerschap droop af. (denken ze nu echt dat ik nog in zo'n onnozel semi-martelaarschap trap?) Het is een goede oefening in assertiviteit... om me niet zoals vroeger te laten verdrijven als een stuk vee. Misschien ook op mijn therapie? Lore stelt zich tevreden met een psychiater die slechts luistert, niet eens aandachtig. Ik ben doodmoe van dit uitstapje thuisgekomen. Ik ga morgen slechts de deur uit voor dié zaken die geen uitstel verdragen. Shit-leven
De atmosfeer buiten, ik word er door teruggevoerd naar een tijd in mijn jeugd al weet ik niet dewelke. Het voelt in ieder geval niet 'fijn'. Net twee mails verstuurd waar ik tegenop zag. Niet om de mails zelf maar omdat er opnieuw stappen moesten worden gezet, veranderingen en ja ook vragen. En vragen is steeds een groot risico... omdat een mogelijk onredelijk antwoord erin hakt als een gekarteld scherp mes. En de andere verandering, dat mijn tweede sessie er niet meer is, maakt het er niet gemakkelijker op. Een perfect tijdstip met het vallen van de bladeren is het zeker niet. Ik voel de paniek en angst in mijn binnenste woelen als een gevaarlijk monster. Muziek op mijn kop... en het schreeuwen van binnen pogen tot zwijgen te brengen met schrijven. Vandaag ben ik niet in staat tot plannen... omdat ik alle energie nodig heb op dit moment om 'het' de baas te blijven. Straks zien we wel waaruit de grootste bescherming kan bestaan... naar buiten of binnen. Het leven voelt als een nachtmerrie, onwerkelijk en tegelijk ziekmakend precies om dat onwerkelijke, omdat zoveel vertrouwds opgeslokt werd... door teveel veranderingen, onwezenlijkheid.
Wat een vreemde dag vandaag... Het is voor het eerst in 30 jaar dat er geen van mijn kinderen vandaag naar school moeten... De enige die nog school loopt begint veertien dagen later aan de hogeschool. Maar het voelt vreemd... voor het eerst in 30 jaar draait mijn hart niet om... omdat er eentje of meerderen van mijn kinderen naar school moeten... Ik heb net een aanvraag voor studietoelage ingevuld, telkens ik zulke papieren invul moetik door een hele zure appel bijten... omdat ik het zo moeilijk vind al noemen ze ze vereenvoudigd. Dat is ook wel, in die zin dat je minder gegevens moet invullen. Toch word ik steeds angstig voor fouten... want het blijft wel twijfelen wanneer je de formule ziet staan 'vul het inkomen in dat het meeste voor jou van toepassing is'...???? Er zijn momenteel drie verschillende instanties waar ik een deel van mijn inkomen van ontvang, waarvan één de eerste helft van dit jaar en een ander het tweede deel ... het grootste deel (van het minieme geheel) komt van een derde instantie. Het zou allemaal zo erg niet zijn als ik daarnaast niet zo'n angst zou hebben dat net door dat complexe er iets mis gaat waardoor ze zich zelf vergissen en daarna aan het dreigen gaan alsof ik een fout maakte en niet zij. Het is bijna niet meer na te gaan wat nu juist is aan al die formules en uitgekeerde bedragen waardoor het bijna niet meer anders kan dan fout lopen. Dat waren mijn ervaringen althans de laatste jaren... Ook daar ben ik moe van geworden... en niet minder angstig...
Ben donker als de hel van de therapie teruggekomen. Er zit me te veel dwars. Teveel zaken die ik niet kan plaatsen. Opgesloten in mezelf. Ik heb het gevoel dat de man die mijn psychiater is, me niet langer kan bereiken. Ik weet niet eens meer of dat aan mij ligt of aan hem of aan beiden. Het hele zootje blijft sudderen op een klein vuurtje... kwestie van wàt brandend te houden? Houdt het dààr op? Alweer de vraag die ik mezelf stel wat ik van een therapie mag verwachten en wat de therapie van mij mag verwachten. Wat is zijn deel van het werk en wat het mijne? Moet het zo nog jaren blijven duren? Loze woorden, loze zinnen, loze aanhaling van loze puntjes. Zo'n bull-shit allemaal. Het gaat niet zo goed met me. Zou het de herfst zijn? Of moet ik bepaalde stappen ondernemen? Zo ja... welke? Ik kom thuis en ik zie in plaats van glimpjes licht geen enkel lichtje meer. Misschien omdat de zinloosheid tot daar is gekomen? Misschien omdat ik zie wat er gebeurt of beter niet gebeurt? En wat moet er dan gebeuren? Mijn redding vandaag was niet precies dat te doen wat ze in gegeven situatie zouden verwachten dat ik doe. Dat vermoordt mij nog meer en dat wil ik vermijden. Op zoek naar dat ding wat nog overblijft van me... en dan doe ik beter niets als nogmaals 'aardig' te zijn voor anderen... terwijl die anderen toch ook maar mooi als een buldozer over me heenwalsen? Het kan me niet schelen dus waarom zou ik doen alsof het me wel kan schelen? Het enige wat me op dat moment kon schelen... was dat er van mijn ruimte geknabbeld werd en dat er alleen maar verwacht werd dat ik dat begreep. Ik begrijp het echter niet meer. Hoe langer hoe minder. Lore moet alles maar goedvinden en begrijpen? Natuurlijk moet ik het niet goedvinden en begrijpen maar wanneer ik daarover begin... wordt het gesprek op een ander spoor verder gezet? Of heb ik er niet genoeg de nadruk op gelegd? Het is precies wat ik bedoel... het lijkt wel of je ook daar mooi op dat ene spoor moet blijven lopen. De rode loper uitleggen voor anderen... die als je niet oplet je nog als versiering naast die rode loper opstellen. Wel... daartoe kan ik me niet meer laten gebruiken. De onzin van dit leven komt steeds erger uit de verf... en de mensen die willen dat je meedoet aan het levensgrote theater... Wat moeten we zeggen? Dit... en dat... en ophemelen die lichtpuntjes ook al voelen ze niet langer als dusdanig maar als cactusstekels. wat een onzin allemaal... wat een stupide komedie. Het lijkt me duidelijk... dat ik bepaalde zaken niet langer kan verdragen. En dat ik iets moet doen... om punten te zetten achter zaken die me niet langer helpen... tenzij naar de kl....
Ik kan me voorstellen dat ik lang niet toe was aan andere hulp dan kunnen ventileren maar op het moment dat ik mijn frustratie aangaf, als voelde de therapie stilaan als drie kwart uur volpraten, ouder worden en door de medicatie ook meer gewicht krijgen, had er toch een bel moeten rinkelen? De noodkreten zijn mekaar vanaf toen blijven opvolgen en toch kreeg ik steeds hetzelfde te horen dat hij niet meer kon dan me ondersteunen met het laten ventileren en medicatie. Maar is dat wel zo? Wat mocht en mag ik van therapie verwachten? Dat er tenminste ingegaan wordt op wat ik aangeef? Of er zelf iets aangebracht werd wat ik niet kon zien? Ik wilde hulp om er bij te kunnen geraken. Misschien heb ik het onlangs goed verwoord... dat het kleine ukje de enige is waar ik nog het gevoel bij heb dat ik besta. Ze lijkt de enige die nog tot me kan doordringen. Misschien net door het pure van een kind? Omdat een kind niet bezig is met manipuleren? Omdat een kind is zoals het is... huilen als er iets niet gaat, lachen als het zich fijn voelt, zeurderig als er iets niet goed voelt... en tevreden, rustig als het zich ook zo voelt?
Wat een rommeltje in mijn emotionele wereld en die van de psyche. Ook mijn fysiek gestel gooit roet in het eten waardoor de hele zooi nog troebeler wordt. oor de afstand die ik nam duiken wantrouwen en twijfel op en angst. Opnieuw vraag ik me af of ik mensen wel kan vertrouwen en waarom ik zomaar aanneem dat mijn psychiater nooit liegt. Wat zit er verder achter dat hij net die ene mail wel beantwoordt en de andere niet? Toeval? Dan is er toch net iets te vaak toeval in het spel. Ik moet mijn gevoel én intuïtie terug volgen... en ook bij hem niet té goed van vertrouwen zijn. Ik heb eind vorig jaar toch ervaren dat hij geen foutloos parcours loopt... Geen mens is volmaakt maar fouten die je zelf maakt als psychiater op je patiënte afschuiven is toch wel laag en onprofessioneel. Net als tijdens het eindejaar ruik ik onraad. Opnieuw een vertrouwenscrisis? Het is maar de vraag of het wel vertrouwenscrisissen zijn en geen obstakels die zich tussen het vertrouwen wurmden. En die medicatie? Ben ik daardoor weg van de wereld zonder dat ik me daarvan bewust ben? Wat doet het met je op lange termijn en làng is die termijn zeker. Ik nam niet eerder in mijn leven zovele jaren na elkaar dezelfde medicatie. Ik wil hieruit wijs geraken en mijn eigen analyse maken van de hele toestand. Ik wil weten wie er rest zonder de invloed (positief of negatief) van therapie en medicatie. 
Het is goed de balans op te maken en enige loyaliteit overboord te gooien, loyaliteit belet je te zien wat is. 
Gelukkig heb ik mijn verstand nog en weet ik wat te doen en vooral te laten. Zo ver heen en zo lang... het is nog steeds niet voorbij. Totaal geen nood aan nog meer emotionele ravage.
Ik nam een beslissing vanuit mijn gevoel en mijn drang om te overleven, om dit het hoofd te bieden. Ik wil hier zelf uitkomen zonder therapie omdat het precies de therapie is zoals ze werd die het nog graden erger maakte en zal maken als ik er blijf gaan met deze veranderingen. Ik ben erdoor in een nachtmerrie verzeild... dat heb ik pas gisteren beseft. 
Dit is niet alleen maar de herfst en de vallende bladeren... dit is méér en eng. Er gebeurt iets dat me 'ziek' maakt. 
Om degene die werkelijk niet snappen hoe een psychische ziekte nu in hemelsnaam zoooo erg kan zijn en vaak net zo dramatisch als een fysische ziekte? Nu zal ik ze vandaag een handje helpen... een poging want hoe moeilijk het is om dàt duidelijk te maken is in het verleden én het heden al meer dan duidelijk gebleken en wel op verschillende pistes... zelfs instanties (mutualiteiten) die met slogans uitpakken (om méér leden te kunnen werven????) 'haal psychische ziekten uit het taboe' maar zelf méédoen aan de krenking van de mensen die eraan lijden.
Cd... staat op en die ene prachtige huiveringwekkend mooie song... 'our last farewell'... die me zo doet denken aan mijn zus die niet lang leven mocht. Ik brei en brei... ben maandag begonnen met dunne wol... en ik ben al aan mijn tweede kluwen bezig. Ik brei stroken van 100 steken breed (iedere bol een andere kleur) om er een sprei van te maken voor op mijn bed. Ik dacht eerst een sjaal... maar ik kies voor een sprei. Die wol heb ik nog van de tijd... eeuwen geleden... (meer dan 20 jaar). Ik ben de dochter van mijn vader die zoveel verzamelde... en ik pluk er nu de vruchten van... want ik kan met mijn kleine budget toch nog wat leuks aanvangen door mijn 'verzamelen' en 'bijhouden'... Ik heb ook nog goedkope stoffen. Gisteren naaide ik een nieuwe overtrek voor een relax-zetel... en hier en daar hangt ook een gordijn van anti-gluur-stof... van die goedkope stoffen die ik destijds voor een centje kocht per kilo.
Gisteren ingestort.... zat er aan te komen wellicht. Ik kon niet meer ophouden met huilen... daar stond ik in de keuken ingehouden te snikken en te snotteren... hard en lang. Ben er nog steeds moe van maar ik denk wel dat het goed was... een hele vracht verdriet is eruit... en erna toch enkele afspraken gemaakt... ook lang gepraat... tot middernacht en dan moest ik er vanmorgen vroeg uit voor een andere afspraak. Onverwacht een berichtje van een vriendin en een goede babbel met een bekende... val bijna in slaap. Berichtje ontvangen van mijn dochter en haar vriend en kleintje vanuit het buitenland en dat geeft me weer dat sprankeltje moed dat ik net nodig had, geloof ik. Ook met mijn psychiater heb ik wat me bezwaarde en dat gevoel gevangen te zitten kunnen bespreken. Het is goed nu. Verder rustig aan want 'het' zit nog steeds op mijn hielen en hangt om mijn hals als een band met pinnen naar binnen gericht... Ik ken het verschijnsel... emotionele en fysieke rust is noodzaak...
De atmosfeer buiten, ik word er door teruggevoerd naar een tijd in mijn jeugd al weet ik niet dewelke. Het voelt in ieder geval niet 'fijn'. 
Wat een vreemde dag vandaag... Het is voor het eerst in 30 jaar dat er geen van mijn kinderen vandaag naar school moeten... De enige die nog school loopt begint veertien dagen later aan de hogeschool. Maar het voelt vreemd... voor het eerst in 30 jaar draait mijn hart niet om... omdat er eentje of meerderen van mijn kinderen naar school moeten... 
