Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
05-09-2011
364. Moeite
Bedankt voor degene die me het gevoel geven dat ze lezen wat er aan de hand is... en door hun reactie moed injecteren. Ondertussen ben ik sterk bezig met eigen 'bezigheidstherapie'. Lichamelijk niet zo goed daardoor, probeer toch te rusten. Maar psychische toestand is belangrijker nu. Nogmaals dank je aan die mensen die me persoonlijk laten weten aan me te denken... dat doet goed... voor het andere, sluit ik me af om mezelf te beschermen. Hopelijk tot binnenkort. Het is zoals iemand me ooit schreef... hoe vlug je hier vergeten wordt door een gros van de mensheid als je door omstandigheden niet in staat bent bezoekjes aan te vangen. Het zij zo. Ik weet wel hoe de wereld in elkaar zit... al wilde ik niet weten dat het waar was dat sommige mensen reacties plaatsen om slechts eigen bezoekersaantallen in de hoogte te jagen.... jammer genoeg lijkt het er sterk op dat het er inderdaad voor een deel om gaat. Het zij zo. Er zijn andere zaken die me nu bezwaren. Ik twijfel aan het nut van de huidige therapie met alles wat er rond hangt of net ontbreekt. Dat ik erdoor word geconfronteerd met het gevoel niet te bestaan, door het onbeantwoord blijven van mijn berichten maakt het er niet beter op. Ik wou dat ik het begreep
Het gaat nog steeds niet zo goed met me. Ik rust veel en probeer alles op afstand te houden. Ik ga het hierbij laten maar niet zonder te vermelden dat ik me dankbaar voel om degene die ondanks de duikeling die ik maak en het onvermogen om meer te doen dan een bericht te posten, me toch niet laten vallen. Het andere kan alleen maar donkerder maken en daarvoor sluit ik me af. Het is deels een weerspiegeling van mijn leven. Zoveel jaren was ik er voor anderen, vaak ten koste van mezelf, wanneer ik niet meer in staat bleek er in die mate als vroeger te zijn, wisten ze niet hoe vlug ze van me af moesten komen. Zelfs die me meer dan lief waren. Zoals ik al zei... van dat pijnlijke gevoel nam ik afstand. En van de mensen die me dit gaven en geven ook.
Was het voor weken naar het buitenland verdwijnen van dat ene glimpje toch af en toe voelen schijnen toch ingrijpender dan toegelaten werd door mezelf? is het nu plots nog donkerder koud en nat het onderaards gewelf? ik voel toch geen gemis, probeer met mijn verstand maar wat, wat is er dan in hemelsnaam aan de hand? het lichtte me telkens weer, al was het voor even uit de modder en liet me vergeten het leven en het daarbijhorende oeverloos geworden geklodder ik wilde niet dat haar aanwezigheid zoveel gewicht zou geven maar het lijkt wel zo... 't ontbreekt me aan 't lichtgevend brokje leven of ik dat nu wil of niet ik voel geen smart of verdriet het is de grote modderpoel die het leven opnieuw volledig bedekt en niets... buiten dat glimpje dat mij tot leven wekt al weiger ik halstarrig dit te aanvaarden het lukt me niet... dit gegeven... te negeren.
Nog weken van doen alsof... er niets mis is en ik maar mooi bof terwijl voelt leven en toekomst nu door de afwezigheid ononderbroken en onnoemelijk dof
zou een teken van leven een tikje verschil kunnen geven.
Ik weet het niet zoals ik zoveel zolang niet meer weet wegduw alles wat wordt omschreven als verdriet en leed.
in één adem breekt ook andere pijn opnieuw uit een gebarsten ruit die uiteindelijk in duizend stukken breekt waarvan iedere scherf in je kerft en steekt.
een schreeuw, gekerm in letters op het scherm er is een krater een diep zwart gat je weet niet langer hoe, waarom, en wat een schreeuw om hulp niet weten uit te drukken poging na poging opgegeven zal het nu wel lukken? een schreeuw in stilte op het scherm overdekt met droge tranen zacht gekerm een schreeuw in stilte na wezenloos wezen hopen dat het wordt gevoeld, aanvaard, ernstig genomen en net zo gelezen.
Vermoedelijk door het vroege uur dat het beruchte rotsblok weer op me valt? Wanneer ik iets langer kan slapen, lijkt het beter te gaan. Nu ja, daar valt niet veel aan te doen... Dat er langs alle kanten opnieuw documenten moeten ingevuld worden, zal er ook niet veel goed aan doen. Bovendien word ik opnieuw geconfronteerd met iets dat meer weg heeft van gemakzucht, onwil en willekeur dan van enige toeschietelijkheid of daadwerkelijke hulp of informatie. Het maakt het erger. Wat ze me als voorwaarden aanreikten is niet alleen absurd maar bovendien bespottelijk. De personen die ik daarvoor zou moeten contacteren zullen me zien komen met zo'n belachelijke vraag. Ik denk dat ik me vandaag hier in huis ga opsluiten... geen voet zet ik buiten... De uitstap gisteren heeft me meer kwaad dan goed gedaan... ondanks mijn poging precies dat te proberen wat me in het verleden toch een minimum aan rust gaf. Verder weet ik niet wat ik met de nieuwe situatie bij mijn psych. aan moet. Moet ik een andere stap zetten? Maar dewelke? Nog meer veranderingen? Zonder dat je ervan verzekerd kan zijn dat het meer verlichting zal brengen en betere resultaten zal geven? Wat baat praten? Op de manier waarop het nu al even verloopt, geeft het niet meer dat gevoel van 'ventileren'. Ik kan geen ballast meer achterlaten omdat de ballast door één en ander niet meer buiten geraakt. De zinloosheid sloop daarbinnen, dat gevoel dat het ook de ander onverschillig laat? Is er geen ander uitzicht meer dan de uitzichtloosheid? Gaat het toch geen goede kant op en moet het daarom zo maar verder kabbelen? Is het dat wat ik daar kom doen? Die drie kwartier vol proppen met woorden? Omdat ik er niet meer bij kan... bij dat wat dieper zit en niet meer buiten geraakt? Er zijn geen houvasten meer... ik beweeg me voort in het leven als een zombie. Het is akelig... en ik weet voor de drommel niet hoe ik opnieuw toch een minimum aan leven in dat dode wezen steek. Word ik geholpen, gesteund? Ik voel het niet... integendeel...
Dapper wilde ik hetzelfde stramien aanhouden van toen ik nog twee sessies had op een week... alleen nam ik de autobus niet naar de grootstad. Gevolg... overvolle autobus.. gevoel te stikken en door dat nare gevoel dat ik op therapie hoorde te zijn die geliquideerd is om redenen die niets met mij of mijn therapie te maken hebben. Dat ik bovendien niet rustig kon 'verwerken'door een jongmens wiens gekletter zo hard stond dat ik het heel goed, té goed kon horen. Ik kreeg zin om de hele autobus bij elkaar te schreeuwen. Ik hield me in met héél veel moeite... ze zouden er anders wellicht de politie bij roepen, die zou me opsluiten en verdenken drugs genomen te hebben terwijl ik alléén maar te lijden had onder té erg gebrek aan respect voor de zenuwen van andere reizigers dan degene die graag vroegtijdig doof wordt door de snerpende geluiden uit zijn mp3. Grrr. Gedroeg ik me als een puber die de schuld bij zijn psychiater legde omdat hij besloot mijn tweede sessie maandenlang op te schorten? We zijn hier eerlijk... waar kan ik het buiten hier nog zijn? Het werd zoooo erg daar op de autobus, ondanks mijn eigen muziek die ik via mijn eigen mp3 in mijn oren leidde (en pas op mijn muziek stond niet zo hard dat ze wie dan ook zou storen !!!!!) dat ik besloot halverwege uit te stappen... Erg toch? Ik kon niet vlug genoeg uit dat hels tuig zijn dat me andere keren zoveel rust bezorgt... en ik zocht mijn heil in een ander vervoermiddel om mijn rit naar de grootstad te kunnen voltooien. Ik kreeg een aardige medepassagierster, en we hebben wat gepraat... Er was daar lucht én stilte. Het aardige jonge meisje hielp me ook bij waar ik moest uitstappen want het traject dat het andere vervoermiddel aflegde, kende ik niet. Ik stapte af waar ik het opnieuw kende... en bezocht een kringloopwinkel. Daar in die winkel kan je lekker zitten terwijl je boeken inkijkt... in andere kringwinkels niet waardoor ik het vlugger moet opgeven omdat ik op die afstand niet met en niet zonder bril kan zien en bovendien te vlug vermoeid ben. Ook al staan er zeker 8 stoeltjes in de acht rijen... toch heb je mensen die persé dààr willen zoeken wààr ik ook zat... terwijl ik zelf eerder eerst een andere rij boeken zal behandelen als die waar er nog andere 'zoekers' zijn. Ik kreeg echter twee keer opdringerige zoekers naast mij. De ene nam de stapel die ik net had nagekeken en gooide ze op een andere. Ik heb gewoon hetzelfde gedaan met hun stapel... idioten verdomme. De andere was een man die hoorbaar steunde en kreunde... in de hoop dat ik zou opstaan en mijn stoeltje verliet zodat hij dààr kon zitten? Tjonge... mensen... doe normaal zeg. Je voelt het al aankomen... ik liet die vent steunen en kreunen en o zo moeizaam door zijn knieën gaan... maar ik gaf verder geen krimp, het was bovendien een man die zo te zien geen jaar ouder was dan ikzelf... ! Ik keek niet eens opzij en bleef onverstoorbaar in het rek boeken kijken... ik nam één voor één de boeken uit de kast en bekeek ze net zo rustig en grondig zoals ik dat wenste. Dat kwal-achtig heerschap droop af. (denken ze nu echt dat ik nog in zo'n onnozel semi-martelaarschap trap?) Het is een goede oefening in assertiviteit... om me niet zoals vroeger te laten verdrijven als een stuk vee. Misschien ook op mijn therapie? Lore stelt zich tevreden met een psychiater die slechts luistert, niet eens aandachtig. Ik ben doodmoe van dit uitstapje thuisgekomen. Ik ga morgen slechts de deur uit voor dié zaken die geen uitstel verdragen. Shit-leven
De atmosfeer buiten, ik word er door teruggevoerd naar een tijd in mijn jeugd al weet ik niet dewelke. Het voelt in ieder geval niet 'fijn'. Net twee mails verstuurd waar ik tegenop zag. Niet om de mails zelf maar omdat er opnieuw stappen moesten worden gezet, veranderingen en ja ook vragen. En vragen is steeds een groot risico... omdat een mogelijk onredelijk antwoord erin hakt als een gekarteld scherp mes. En de andere verandering, dat mijn tweede sessie er niet meer is, maakt het er niet gemakkelijker op. Een perfect tijdstip met het vallen van de bladeren is het zeker niet. Ik voel de paniek en angst in mijn binnenste woelen als een gevaarlijk monster. Muziek op mijn kop... en het schreeuwen van binnen pogen tot zwijgen te brengen met schrijven. Vandaag ben ik niet in staat tot plannen... omdat ik alle energie nodig heb op dit moment om 'het' de baas te blijven. Straks zien we wel waaruit de grootste bescherming kan bestaan... naar buiten of binnen. Het leven voelt als een nachtmerrie, onwerkelijk en tegelijk ziekmakend precies om dat onwerkelijke, omdat zoveel vertrouwds opgeslokt werd... door teveel veranderingen, onwezenlijkheid.
Wat een vreemde dag vandaag... Het is voor het eerst in 30 jaar dat er geen van mijn kinderen vandaag naar school moeten... De enige die nog school loopt begint veertien dagen later aan de hogeschool. Maar het voelt vreemd... voor het eerst in 30 jaar draait mijn hart niet om... omdat er eentje of meerderen van mijn kinderen naar school moeten... Ik heb net een aanvraag voor studietoelage ingevuld, telkens ik zulke papieren invul moetik door een hele zure appel bijten... omdat ik het zo moeilijk vind al noemen ze ze vereenvoudigd. Dat is ook wel, in die zin dat je minder gegevens moet invullen. Toch word ik steeds angstig voor fouten... want het blijft wel twijfelen wanneer je de formule ziet staan 'vul het inkomen in dat het meeste voor jou van toepassing is'...???? Er zijn momenteel drie verschillende instanties waar ik een deel van mijn inkomen van ontvang, waarvan één de eerste helft van dit jaar en een ander het tweede deel ... het grootste deel (van het minieme geheel) komt van een derde instantie. Het zou allemaal zo erg niet zijn als ik daarnaast niet zo'n angst zou hebben dat net door dat complexe er iets mis gaat waardoor ze zich zelf vergissen en daarna aan het dreigen gaan alsof ik een fout maakte en niet zij. Het is bijna niet meer na te gaan wat nu juist is aan al die formules en uitgekeerde bedragen waardoor het bijna niet meer anders kan dan fout lopen. Dat waren mijn ervaringen althans de laatste jaren... Ook daar ben ik moe van geworden... en niet minder angstig...
Ben donker als de hel van de therapie teruggekomen. Er zit me te veel dwars. Teveel zaken die ik niet kan plaatsen. Opgesloten in mezelf. Ik heb het gevoel dat de man die mijn psychiater is, me niet langer kan bereiken. Ik weet niet eens meer of dat aan mij ligt of aan hem of aan beiden. Het hele zootje blijft sudderen op een klein vuurtje... kwestie van wàt brandend te houden? Houdt het dààr op? Alweer de vraag die ik mezelf stel wat ik van een therapie mag verwachten en wat de therapie van mij mag verwachten. Wat is zijn deel van het werk en wat het mijne? Moet het zo nog jaren blijven duren? Loze woorden, loze zinnen, loze aanhaling van loze puntjes. Zo'n bull-shit allemaal. Het gaat niet zo goed met me. Zou het de herfst zijn? Of moet ik bepaalde stappen ondernemen? Zo ja... welke? Ik kom thuis en ik zie in plaats van glimpjes licht geen enkel lichtje meer. Misschien omdat de zinloosheid tot daar is gekomen? Misschien omdat ik zie wat er gebeurt of beter niet gebeurt? En wat moet er dan gebeuren? Mijn redding vandaag was niet precies dat te doen wat ze in gegeven situatie zouden verwachten dat ik doe. Dat vermoordt mij nog meer en dat wil ik vermijden. Op zoek naar dat ding wat nog overblijft van me... en dan doe ik beter niets als nogmaals 'aardig' te zijn voor anderen... terwijl die anderen toch ook maar mooi als een buldozer over me heenwalsen? Het kan me niet schelen dus waarom zou ik doen alsof het me wel kan schelen? Het enige wat me op dat moment kon schelen... was dat er van mijn ruimte geknabbeld werd en dat er alleen maar verwacht werd dat ik dat begreep. Ik begrijp het echter niet meer. Hoe langer hoe minder. Lore moet alles maar goedvinden en begrijpen? Natuurlijk moet ik het niet goedvinden en begrijpen maar wanneer ik daarover begin... wordt het gesprek op een ander spoor verder gezet? Of heb ik er niet genoeg de nadruk op gelegd? Het is precies wat ik bedoel... het lijkt wel of je ook daar mooi op dat ene spoor moet blijven lopen. De rode loper uitleggen voor anderen... die als je niet oplet je nog als versiering naast die rode loper opstellen. Wel... daartoe kan ik me niet meer laten gebruiken. De onzin van dit leven komt steeds erger uit de verf... en de mensen die willen dat je meedoet aan het levensgrote theater... Wat moeten we zeggen? Dit... en dat... en ophemelen die lichtpuntjes ook al voelen ze niet langer als dusdanig maar als cactusstekels. wat een onzin allemaal... wat een stupide komedie. Het lijkt me duidelijk... dat ik bepaalde zaken niet langer kan verdragen. En dat ik iets moet doen... om punten te zetten achter zaken die me niet langer helpen... tenzij naar de kl....
Dan ben je net enkele minuten thuis, afgepeigerd, ... De deurbel, alweer dat ene mens... Wij reageren niet... die blijft bellen... Uiteindelijk moet iemand van ons met het hondje naar buiten en ontsnappen we er niet aan. Mijn ene dochter neemt die taak op zich... Er wordt van alles gezegd en ik weet dat ik wàt er precies gezegd werd erna wel zal vernemen. Vreemd genoeg gaat echter na enkele ogenblikken opnieuw de bel... Ik reageer niet... Ik weet ondertussen hoe dat mens in elkaar zit... Omdat mijn dochter niet meer in diens martelaarsval trapt, wil ze alsnog mij aan de deur krijgen. ... jammer maar ik hield me stil en bleef waar ik was. En wat er erna gezegd werd? In feite niets wat wij moesten weten... het was wellicht opnieuw de zoveelste poging om te kunnen binnendringen in onze afgesloten emotionele wereld zodat die er opnieuw als een bloedhond kon inhakken. Dat staan wij uiteraard niet meer toe. Je kan één keer mijn hart in flarden scheuren, zelfs twee, drie, vier keer maar de vijfde keer heb je dan wel je eigen vonnis gemaakt en dat is dat je zelfs geen beroep meer kan doen op nog maar een millimeter vertrouwen, alleen een groet, zonder enige hartelijkheid want het hart blijft gesloten. Geen praatje meer, geen luisterend oor. Ikzelf mis niets. al vond ik het nooit erg er voor die andere te zijn... Dat veranderde op het ogenblik dat die de tirannie opdreef. Verder voel ik me vandaag niet zo best. Dan maak je een praatje op straat maar zonder dat je het weet, word je weggekegeld doordat het vertrouwde ritme wegviel. Nog erger omdat me onderweg ook een andere mededeling gedaan werd wat me opnieuw zorgen baart. Ik moet me wellicht nog beter beschermen...
Dat het morgen na drie weken terug therapie is, geeft me nu wel een vreemd gevoel. Enkele dagen geleden nog had ik het gevoel dat ik het bijna niet meer volhield zonder de sessies... maar vandaag is het heel wat anders... Ik wil niet meer gaan. Het is alsof ik een hele berg heb moeten beklimmen, een dikke Chinese muur bouwde rondom me om me te beschermen en ik die nu weer moet afbreken. Dat gevoel in de steek gelaten te zijn en ik degene die dat deed de weg afsluit om nogmaals hetzelfde te kunnen doen. Denk niet dat ik het zelf niet stom vind hoor, ik vind het stom... Maar zo voel ik het nu eenmaal... daarom is er ook een weerstand om te gaan. Ook omdat je na weken jezelf weer helemaal dichtmetselde en je dat dichtgemetselde weer moet open maken. Natuurlijk ook om die andere verandering... waar ik het moeilijk mee heb. Geen twee sessies meer maar één, niet omwille van de therapie maar om zijn privéleven. Ik weet bovendien dat die eerste sessie na een zo lange vakantie weer zoveel aanpassing zal vragen dat ik die al bij voorbaat als verloren mag rekenen door verregaande vervreemding, en dat er nu geen tweede op volgt maakt het er niet eenvoudiger op. We zien wel...
Dankbaar dat ik vandaag alweer een plan of plannen kan maken. De domper vanmorgen is weg. Toch heb ik mijn plannen enigzins gewijzigd. Ik had me gisteren voorgenomen een reis te maken naar de stad waar mijn zoon ooit studeerde. Ik zag vandaag van dat plan af. Omdat de herinneringen (de goede dan toch) voor een te scherp en pijnlijk contrast zouden zorgen. In de plaats ga ik op reis naar een andere stad. Van daaruit reis ik dan naar de stad waar een van mijn kinderen een vakantiejob heeft en gaan we samen naar huis als het daar afgelopen is. Ik heb namelijk een extra voordeel om te reizen gekregen van iemand die er niets mee kon... en dus ga ik daar wel gebruik van maken voor dat voordeel niet meer geldig is. Het is niet angstaanjagend om die reisjes alleen te maken omdat het toch geruststellende bestemmingen voor me zijn en de reis op zich niet lang duurt. Ik hoef ook nergens over te stappen. Ik ben benieuwd hoe ik het er vanaf breng want het is lang geleden dat ik me nog alleen ergens naartoe begaf. Ik sliep goed, droomde maar herinner me niet meer waarvan. Ik moet mijn moed en plan zien te behouden tot ik goed en wel op weg ben.
Na mijn ochtend-schrijven ben ik de tuin ingedoken... verwoed werkte ik me door de jungle. Ik heb er twee pijnlijke schouders, gewrichten en polsen aan over en ontelbare blauwe en bruine plekken... mààr die bevinden zich niet op mijn ziel en dààrom geef ik er ook niet om. Soms lekt het bloed uit een wond dat ik bij het snoeien opliep maar dàt kan me niet verdommen... die andere wonden doen véél meer pijn... die bevinden zich van binnen en helen maar niet. Mijn schouders en gewrichten in die mate pijnlijk dat ik me niet eens goed kon wassen... en bij het typen moet ik ze tegen me gedrukt houden..
Ik kan ontelbaar keren door mijn rug gaan en vergaan van pijn, ik zal zelden een arts roepen om me in te spuiten... ik wéét hoe die andere pijn is... waar geen medicament tegen bestaan blijkbaar. Psychische mishandeling tijdens jeugd als later, misbruik door een hulpverlener, fysische mishandeling tijdens kinder-en jeugdjaren... Misbruik van mijn niet aflatende vertrouwen. Sorry dat ik het niet op hypocriete heiligen begrepen heb... met schijnheilige gezwam en zogenaamde steun... die steun wordt een slachtpartij als je ze niet naar de mond praat.
De emotionele ravage was opnieuw groot. Ik hou me nog steeds op de vlakte. Denk niet te veel na... laat gedachten en gevoelens op afstand. Ik nam iets meer van het medicament. Ik las de dag en avond weg en propte daarna mijn hoofd vol met een gehuurde dvd. Ook vandaag hield ik me aan mijn ochtendproject. Misschien werk ik even in de tuin maar erna ga ik zeker uitgebreid douchen en uitgebreid lezen. Het is alsof ik mijn hoofd in een helm hou. De droom die ik vannacht had was niet akelig, eerder gek. Er kwam een oud collega met een baby aan... ze had ook alles in het klein bij zich.. een kleine babywagen, een klein stoeltje... allemaal omdat we niet zo erg groot woonden. We kregen de deur bijna niet open omdat een andere baby ervoor lag in een ander stoeltje. Uren later ontdekte ik hoe mijn ene buur stiekem haar werkman opdracht had gegeven alle planten uit onze voortuin te halen en het hele geval dicht te gooien met stoepstenen... Ik wist dat ik daardoor niet alleen problemen zou krijgen met onze huiseigenaar maar ook met de dienst van de plantsoenen...
Na gisteren weet ik dat ik niet alleen moet uitkijken om fysisch niet geradbraakt uit de strijd te komen maar vooral ook psychisch. Is het de herfst die op til is of kwam het door talloze gebeurtenissen, indrukken, de weerslag van het avondje uit of alles tesamen maar ik in de loop van de dag ben ik verdwenen in een soort van droomtoestand. Geen fijne wel te verstaan. Erna is het meer dan onaangenaam het vrij sterke gevoel er niet geweest te zijn. Zo erg dat je ook over al wat je ondertussen deed gaat twijfelen. Het is mijn eigen schuld. Ik bevocht gisteren wat ik zal noemen 'uitputting van lichaam en geest'... en de resultaten daarvan waren in verhouding. Tijdens mijn slapen had ik een bijzonder akelige nachtmerrie,zo akelig, zo gruwelijk dat ik er zowaar ook nog dreigde van in paniek te geraken telkens ik wakker werd. En wakker worden deed ik herhaaldelijk terwijl die vreselijke nachtmerrie zich ook nog steeds vervolgde als een vervolgverhaal. Brrr... zie de gruwelijke beelden nog voor me... daardoor kon ik vanmorgen niet lang blijven liggen..Het ging over mijn moeder... ben nog niet in staat die nachtmerrie te vertellen.
Als je me onderweg zou tegenkomen, zou je niet zien dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zie er 'normaal' uit... Daarom zijn er heel wat kippen en hanen in mijn leven die mijn stoornis en het verdoemde lijden niet 'ernstig' nemen. Ik heb het wasgoed niet in de droogkast gestopt maar aan de wasdraad gehangen. Ik geloof dat ik 'lucht' nodig had. Ik heb daarna een avondmaal bereid om 'u' tegen te zeggen... . Een zomerse ratatouille met uiteraard net zulke zomerse groenten. Uien, massa's uien... rode en gewone... een courgette, en vier paprika's, 2 rode, 2 gele... een hele knof look en heel veel prinsessebonen... 13 aardappelen... (geluksgetal)... en dàt laat ik sudderen met een flinke dot pili pili. Nu ben ik zo moe dat ik niet meer besef dat ik het ben die deze woorden schrijft... en met nog een flinke dosis spot en haat naar de dagboeksnuffelaar... ja manneke...ook personen met de borderline persoonlijkheidsstoornis kunnen schrijven. Straf hé? En in tegenstelling tot dat mislukte heiligenprentje wéét ik dat ik niet 'heilig' ben... en ik doe dan ook niet alsof... en zit ook niet alle vrouwen in nood te schrijven dat ik met ocharme die lijdende wil meegaan... Om ze vervolgens wanneer ze je suikerstroperige hulp niet nodig hebben, af te slachten? Tssss...
Vandaag liet ik de deurbel rinkelen... het kon me niet verdommen. Ik ben van de aarde verdwenen. Dat die verdomde therapie maar vlug weer kan starten... de vakantie van de ene is de verdoemenis voor de andere. Tja... vanavond was het weer 'straffe taal' Degene die weten dat ik geen 'om hulp smekend sukkelaartje' ben, kunnen hier wellicht alweer smakelijk om grinniken... de anderen zullen weer bonen vreten. We eten geen vlees... we zijn zonder dàt al agressief genoeg.Gnah gnah.
Uit pure ellende ben ik dan maar aan het rommelen geslagen. Ondanks het feit dat ik hondsmoe ben. En ondanks dat ik niet erg veel zin had in rommelen. Alleen wilde ik rommelen om misschien ergens nog kralen te vinden die ik kan gebruiken voor een verfraaiingswerkske dat ik al dagen in mijn ondertussen weer iets helder brein heb. Ik vrees echter dat ik die speelgoedkraaltjes meegaf aan de kringloopwinkel met de gedachte wat ik daar nu nog mee aan moest... Soit... ik ga gewoon een dezer dagen zelf naar de kringloopwinkel op zoek naar juist speelgoedkralen. Natuurlijk botste ik tijdens het rommelen weer op diverse pijnlijke herinneringen aan die hun moeder probleemloos vergooiden, verwierpen, liquideerden. Ik botste ook op mooie herinneringen... aan de tijd dat ze zich nog 'normaal' gedroegen... waaronder ik versta 'menselijk en hun wezenlijkheid eigen'... :Er speelden cd's ... met luisterliederen... iets met 'als je mekaar niet eens meer vertrouwen kan'... Ik moet wat krachten opdoen... voor ik het wasgoed uit de machine haal en ze gelijk in de droogkast stop... Waarom ook had ik er vandaag mijn hersenen niet bij? Dan zou ik de werkzaamheden beter verdeeld hebben over de komende dagen. te moe voor die stomme was... binnen een uur of wat sla ik ook aan het koken... Ik voel me barslecht... wellicht opnieuw een kater (een psychische) na het fijne avondje uit. Zoiets geraak ik niet gewend hoor. Goed... ik wilde eerst de computer weer afsluiten zonder iets te schrijven. Ik opende het scherm en weer zo hol als wat. Toch heb ik mezelf aangemoedigd een poging te doen... alles voelt weer zinloos... ondanks het feit dat ik een aardig stuk gerommeld heb... Ik zei het gisteren ook tegen mijn vriendin dat mijn logica blijkbaar anders is dan bij mensen uit mijn omgeving...
Ik weet het weer even niet meer. Staar naar het scherm, krijg er niet uit wat binnen drukt. Toch maar proberen. Het is nog te vroeg voor een biertje als hulpmiddel. De angst die ik gisteren een groot deel van de dag behield, is uiteindelijk weggeebd en wel omdat ik kon vaststellen dat geen onheilstijding gebracht werd... Dat die angst er is, komt door nog een nadeel van alles zo scherp en pijnlijk te voelen, de strijd binnen me tegen dat teneerdrukkende, donkere, krijsende, verscheurende... dat je bang bent wanneer een ander zich niet goed voelt het door die ander net zo hevig gevoeld wordt. Dan ben ik werkelijk ziek van angst... want ik weet waar je daardoor ook nog tegen moet vechten.. Het kwam zeer goed uit dat mijn oudste net gisteren vroeg om wat bij ze te komen halen. Dat ik er onverwacht langer was, was ook goed... en vooral deed het me deugd dat mijn komst en mijn langer blijven op dat ogenblik zo gewaardeerd werd... Het is de eerste keer in mijn leven dat wat erna te gebeuren stond me niet verwezen achterliet... mijn beleven is niet door de snelheid achtergebleven... wat steeds pijn gaf achteraf... omdat ik ze niet 'bewust' gedag had kunnen zeggen daardoor. Nu was dat wel zo. Eenmaal thuis was ik moe en een beetje het noorden kwijt. Ik heb geschreven, dat gaf me rust... maar toen het zware plots weer opdook, angst, onrust... ben ik in de keuken aan de slag gegaan met een biertje in een poging om de vermoeidheid en onrust te verjagen. Daarna was het tijd om na rusten naar een afspraakje voor een babbel met een vriendin te gaan. Een vriendin waar ik zowat alles tegen kan vertellen zonder angst om veroordeeld, scheef bekeken, niet begrepen te worden. Het heeft wel deugd gedaan. Ik merk immers dat wanneer de sessies bij de psychiater door vakantie wegvallen ik niemand meer heb om in real life tegen te kunnen praten (behalve deze vriendin, ik bedoel eerder dat er niemand meer is waar ik even naartoe kan wanneer het nodig is) ... Het gekke was dat ik lange tijd niet in staat was om opnieuw te vragen naar zo'n babbel... een verklaring daarvoor heb ik nog steeds niet, tenzij die vreemde vermoeidheid die zich over mijn leven uitstrekt en die zelfs een mailtje sturen om iets af te spreken al zwaar labeur en o zo zinloos lijkt te vinden. Ik heb wel een andere vriendin getelefoneerd toen iets me zwaar viel maar ze was niet thuis. Het is precies door zulke zaken dat ik nog amper telefoneer... omdat ik teveel onverrichterzake telefoneerde... geen tijd of niet thuis... of erger mensen die het gesprek afbreken omdat zij iemand op het station moeten oppikken terwijl er hier net een drama plaats had gevonden... Ik had meer last van zulk soort onbegrip of van de telefoon die bleef rinkelen dan de enkele keren dat ik wel iemand aan de lijn kreeg. Daarom liet ik ook het telefoneren op de duur. Wat betreft die ene keer dat net tijdens een ramptijding het gesprek moest afgebroken worden, moest ik het zelf zijn die zo'n telefoontje van een vriendin kreeg, ik zou tenminste voorgesteld hebben erna terug te telefoneren om verder te praten... maar die vriendin destijds deed dat niet. Het was zo schokkend... (en nog andere zaken die ze me lapte en waarover later misschien meer) dat ik ze niet meer als een vriendin zie maar iemand die net als nog enkele andere zogenaamde vriendinnen me zag als gebruiksvoorwerp en niet meer dan dat. Er zijn in mijn leven twee vriendinnen en één vriend die ik vertrouw en waar ik met mijn hele hebben en houden wat vertellen betreft terecht kan... en dat is goed... alleen is het zo dat ik ze door tijdgebrek niet zo vaak kan zien maar als er een ontmoeting is, is dat steeds meer dan de moeite waard...! Iemand om te telefoneren of op bepaalde momenten vlugger te zien, is er niet... en ik merk dat ik dat hoe langer hoe meer mis. Door er gisteren over te praten met die vriendin is er misschien toch een weg om tenminste van dat soort eenzaamheid af te komen... Misschien kan ik bij een groep aansluiten die net als ik psychische problemen heeft en creatief bezig zijn... Er kwam weer wat hoop daardoor ... misschien weer een perspectief, om niet meer zo alleen te voelen met wat je hebt... Gelukkig is er ook deze site waar ik tenminste vlugger kan vertellen wat anders lang in de wachtrij zou komen te staan dat het de vervreemding tot alarmerende fases zou kunnen doen stijgen. Ik heb het nodig om de druk te kunnen verminderen die er zo vaak ontstaat door allerlei indrukken van binnen of buiten, vooral nu de psychiater vakantie had.
Ik bracht ook ter sprake waarvan ik me lid maakte, en daar zal ik misschien wat aansluiting vinden al is het me nu nog niet duidelijk hoe... dàt kan ik mijn psychiater vragen als hij uit vakantie is. Verder begreep ik door iets wat de vriendin vertelde dat het precies dat was wat mij naar een opname had doen verlangen... dat gevoel van alleen-heid... iets dat verschilt van eenzaamheid... en de twee tezamen... is helemaal een ramp bij tijden. Dan stik ik... van binnen. Toch zijn de alternatieven die gisteren ter sprake kwamen een pak beter voor mij die amper in groepen functioneert en ook geen hele dag, dag in dag uit elders kan vertoeven zonder dat uitputting precies de gevaarlijke gedachten zou doen verergeren. Ik kan er gaan en komen als het me gaat... en er is genoeg ruimte om je al dan niet af te zonderen... Het voelt dan toch voor mij als samen, zelfs als het allemaal eilandjes zijn misschien ver van mekaar, precies omdat er tenminste iets is dat je gemeen hebt met elkaar... Er lijkt door de babbel gisteren toch iets meer perspectief te zijn als ervoor... wat niet eens moeilijk is, want ervoor was er géén perspectief meer. Nu zijn er toch twee kleine puntjes waar ik me op kan richten... kleine sprankels hoop... nu ja perspectiefjes. Ik was ze allemaal kwijt... door telkens al die belemmeringen... hoe langer hoe meer... Het is niet eenvoudig in deze samenleving door het web van wetten en regels, door het alles of niets-gegeven... nog iets te durven, kunnen, willen ondernemen... omdat de pijn van het onbegrip of de absurde regels die je al klem zetten voor je nog maar één stap durfde zetten... je ontmoedigt... steeds erger... en de consequenties vaak nog meer problemen geven dat je in een comateuze toestand te houden wat leven en deelnemen aan deze samenleving betreft...
Ik kan deze hoop woorden bijna niet meer overlezen omdat alles in mijn hoofd danst. Er is geen overzicht... niet zoals anders.
Er is nog iets anders dat me naar beneden trekt, nog meer vechten vraagt dan de situatie zonder dat. Het werkt op mijn gemoed, het maakt me angstig en onzeker. En het klit aan me de hele dag en soms ook een deel van de nacht, kan het niet van me wegslaan en doe wat ik denk dat het beste is, vertrouwen op mijn gevoel en daarbij een flinke portie verstand. Maar het blijft een zware, heel zware druk op me leggen. Ook vandaag... De zorgen die ik me daarover maak, kan ik nog met minder mensen delen. En dat wat je meent dat zou helpen, dat is niet eens zeker. Het lijkt ook hier een evenwichtsoefening die in beide gevallen angstaanjagend blijft... Er is geen zekerheid en door mijn eigen gevoel is er nog meer angstige zorg en onzekerheid. Er is geen handleiding voor... het is steeds tasten naar de juiste snaar. Niet te veel van dit, niet te veel van dat. Steeds het weten dat een snaar onverwacht kan springen. Het liefste ruimde je alle hindernissen uit de weg... gevolgd door de twijfel of je niet net daardoor nog meer hindernissen schept... Hier zit je dan... donker en angstig... weifelend over jezelf... en wàt je nu het beste doet, zegt, niet doet, niet zegt... er bent... maar niet te veel... ook niet te weinig. Het liefst sloop je als een dief achterna... om te kijken of het goed gaat... maar dat kan je niet... dus blijft dat nare gevoel, die vreselijke angst de hele dag aan je knagen... je weet immers te goed hoe de zaken kunnen voelen en wat dit leven allemaal kan brengen...
Het komt wellicht door de vermoeidheid na het zwoegen in de tuin... maar ik werd even ziedend toen ik de jammerklacht van een naar creatuur opving dat ze (ocharme) niemand heeft om boodschappen te doen. En dat werd dan zo drie keer herhaald... grrrr... Is het omdat ik dat geluk nu even wel mag smaken? Ben ik zo te benijden dan? Ik doe wel verdomme als sinds eind jaren tachtig alles alleen, poetsen, de tuin onder handen nemen, het hele huis aan kant, schilderen, koken, wassen, strijken, administratieve rompslomp en de zorg voor vier kinderen in mijn eentje... Toen die zo oud was als ik kon die lekker doen waar die zin in had... want iedereen was uit huis. Verder heeft die méér middelen om klussen te laten klaren door anderen of degelijk materiaal... en komt er ook iemand naar hier en daar rijden.... verdomme... Ja... dit schoot me wel even in het verkeerde keelgat... neem me niet kwalijk... . Verdomme toch... ik wou dat mensen ophielden mij te zien als iemand die het maar wat gemakkelijk heeft... wat hààt ik ze.
De atmosfeer buiten, ik word er door teruggevoerd naar een tijd in mijn jeugd al weet ik niet dewelke. Het voelt in ieder geval niet 'fijn'. 
Wat een vreemde dag vandaag... Het is voor het eerst in 30 jaar dat er geen van mijn kinderen vandaag naar school moeten... De enige die nog school loopt begint veertien dagen later aan de hogeschool. Maar het voelt vreemd... voor het eerst in 30 jaar draait mijn hart niet om... omdat er eentje of meerderen van mijn kinderen naar school moeten... 
Dan ben je net enkele minuten thuis, afgepeigerd, ... De deurbel, alweer dat ene mens... Wij reageren niet... die blijft bellen... Uiteindelijk moet iemand van ons met het hondje naar buiten en ontsnappen we er niet aan. Mijn ene dochter neemt die taak op zich... Er wordt van alles gezegd en ik weet dat ik wàt er precies gezegd werd erna wel zal vernemen. Vreemd genoeg gaat echter na enkele ogenblikken opnieuw de bel... Ik reageer niet... Ik weet ondertussen hoe dat mens in elkaar zit... Omdat mijn dochter niet meer in diens martelaarsval trapt, wil ze alsnog mij aan de deur krijgen. ... jammer maar ik hield me stil en bleef waar ik was. En wat er erna gezegd werd? In feite niets wat wij moesten weten... het was wellicht opnieuw de zoveelste poging om te kunnen binnendringen in onze afgesloten emotionele wereld zodat die er opnieuw als een bloedhond kon inhakken. Dat staan wij uiteraard niet meer toe. Je kan één keer mijn hart in flarden scheuren, zelfs twee, drie, vier keer maar de vijfde keer heb je dan wel je eigen vonnis gemaakt en dat is dat je zelfs geen beroep meer kan doen op nog maar een millimeter vertrouwen, alleen een groet, zonder enige hartelijkheid want het hart blijft gesloten. Geen praatje meer, geen luisterend oor. Ikzelf mis niets. al vond ik het nooit erg er voor die andere te zijn... Dat veranderde op het ogenblik dat die de tirannie opdreef. Verder voel ik me vandaag niet zo best. Dan maak je een praatje op straat maar zonder dat je het weet, word je weggekegeld doordat het vertrouwde ritme wegviel. Nog erger omdat me onderweg ook een andere mededeling gedaan werd wat me opnieuw zorgen baart. Ik moet me wellicht nog beter beschermen...
Natuurlijk ook om die andere verandering... waar ik het moeilijk mee heb. Geen twee sessies meer maar één, niet omwille van de therapie maar om zijn privéleven. Ik weet bovendien dat die eerste sessie na een zo lange vakantie weer zoveel aanpassing zal vragen dat ik die al bij voorbaat als verloren mag rekenen door verregaande vervreemding, en dat er nu geen tweede op volgt maakt het er niet eenvoudiger op. We zien wel...
Na mijn ochtend-schrijven ben ik de tuin ingedoken... verwoed werkte ik me door de jungle. Ik heb er twee pijnlijke schouders, gewrichten en polsen aan over en ontelbare blauwe en bruine plekken... mààr die bevinden zich niet op mijn ziel en dààrom geef ik er ook niet om. Soms lekt het bloed uit een wond dat ik bij het snoeien opliep maar dàt kan me niet verdommen... die andere wonden doen véél meer pijn... die bevinden zich van binnen en helen maar niet.
en heel veel prinsessebonen... 13 aardappelen... (geluksgetal)... en dàt laat ik sudderen met een flinke dot pili pili.
Uit pure ellende ben ik dan maar aan het rommelen geslagen. Ondanks het feit dat ik hondsmoe ben. En ondanks dat ik niet erg veel zin had in rommelen. Alleen wilde ik rommelen om misschien ergens nog kralen te vinden die ik kan gebruiken voor een verfraaiingswerkske dat ik al dagen in mijn ondertussen weer iets helder brein heb. Ik vrees echter dat ik die speelgoedkraaltjes meegaf aan de kringloopwinkel met de gedachte wat ik daar nu nog mee aan moest... Soit... ik ga gewoon een dezer dagen zelf naar de kringloopwinkel op zoek naar juist speelgoedkralen. Natuurlijk botste ik tijdens het rommelen weer op diverse pijnlijke herinneringen aan die hun moeder probleemloos vergooiden, verwierpen, liquideerden. Ik botste ook op mooie herinneringen... aan de tijd dat ze zich nog 'normaal' gedroegen... waaronder ik versta 'menselijk en hun wezenlijkheid eigen'... :Er speelden cd's ... met luisterliederen... iets met 'als je mekaar niet eens meer vertrouwen kan'... 
Het komt wellicht door de vermoeidheid na het zwoegen in de tuin... maar ik werd even ziedend toen ik de jammerklacht van een naar creatuur opving dat ze (ocharme) niemand heeft om boodschappen te doen. En dat werd dan zo drie keer herhaald... grrrr... Is het omdat ik dat geluk nu even wel mag smaken? Ben ik zo te benijden dan? Ik doe wel verdomme als sinds eind jaren tachtig alles alleen, poetsen, de tuin onder handen nemen, het hele huis aan kant, schilderen, koken, wassen, strijken, administratieve rompslomp en de zorg voor vier kinderen in mijn eentje... Toen die zo oud was als ik kon die lekker doen waar die zin in had... want iedereen was uit huis. Verder heeft die méér middelen om klussen te laten klaren door anderen of degelijk materiaal... en komt er ook iemand naar hier en daar rijden.... verdomme... 
