Er is nog iets anders dat me naar beneden trekt, nog meer vechten vraagt dan de situatie zonder dat. Het werkt op mijn gemoed, het maakt me angstig en onzeker. En het klit aan me de hele dag en soms ook een deel van de nacht, kan het niet van me wegslaan en doe wat ik denk dat het beste is, vertrouwen op mijn gevoel en daarbij een flinke portie verstand. Maar het blijft een zware, heel zware druk op me leggen. Ook vandaag... De zorgen die ik me daarover maak, kan ik nog met minder mensen delen. En dat wat je meent dat zou helpen, dat is niet eens zeker. Het lijkt ook hier een evenwichtsoefening die in beide gevallen angstaanjagend blijft... Er is geen zekerheid en door mijn eigen gevoel is er nog meer angstige zorg en onzekerheid.
Er is geen handleiding voor... het is steeds tasten naar de juiste snaar. Niet te veel van dit, niet te veel van dat. Steeds het weten dat een snaar onverwacht kan springen.
Het liefste ruimde je alle hindernissen uit de weg... gevolgd door de twijfel of je niet net daardoor nog meer hindernissen schept...
Hier zit je dan... donker en angstig... weifelend over jezelf... en wàt je nu het beste doet, zegt, niet doet, niet zegt... er bent... maar niet te veel... ook niet te weinig. Het liefst sloop je als een dief achterna... om te kijken of het goed gaat... maar dat kan je niet... dus blijft dat nare gevoel, die vreselijke angst de hele dag aan je knagen... je weet immers te goed hoe de zaken kunnen voelen en wat dit leven allemaal kan brengen... 

26-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Het komt wellicht door de vermoeidheid na het zwoegen in de tuin... maar ik werd even ziedend toen ik de jammerklacht van een naar creatuur opving dat ze (ocharme) niemand heeft om boodschappen te doen. En dat werd dan zo drie keer herhaald... grrrr... Is het omdat ik dat geluk nu even wel mag smaken? Ben ik zo te benijden dan? Ik doe wel verdomme als sinds eind jaren tachtig alles alleen, poetsen, de tuin onder handen nemen, het hele huis aan kant, schilderen, koken, wassen, strijken, administratieve rompslomp en de zorg voor vier kinderen in mijn eentje...  Toen die zo oud was als ik kon die lekker doen waar die zin in had... want iedereen was uit huis. Verder heeft die méér middelen om klussen te laten klaren door anderen of degelijk materiaal... en komt er ook iemand naar hier en daar rijden.... verdomme...
Ja... dit schoot me wel even in het verkeerde keelgat... neem me niet kwalijk... . Verdomme toch... ik wou dat mensen ophielden mij te zien als iemand die het maar wat gemakkelijk heeft...  wat hààt ik ze.

25-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Twee keer werd er getelefoneerd... ik nam niet op... Ik weet wie het is en waarom ze telefoneert... en voel me nog niet in staat om de vloed veroordelingen en terechtwijzingen over me heen te krijgen. Ik nam me voor een brief te schrijven waarin ik me verontschuldig voor mijn afwezigheid en het feit dat ik dat niet duidelijk heb laten weten en op tijd. Als ze wil dat ik de geleden schade terugbetaal, nu dan zal ik dat met plezier doen... ook al staat onze rekening deze maand al in het rood. Verder hoefde ze niet te beweren dat wij hadden toegezegd te zullen komen, want dat heb ik helemaal niét... Ik zei dat we wel zouden zien... Toen de dag aangebroken was dat je moest verwittigen of je bij het feest aanwezig zou zijn, heb ik dat niet gedaan waaruit ze toch kon opmaken dàt we niet kwamen? Bovendien heeft ze aan de 'anderen' ieder apart telefonisch gevraagd waar ze mij en mijn jongste het beste zou laten zitten op het feest... wààrom vroeg ze het niet aan mij zelf? Dàn had ik tenminste werkelijk gerustgesteld kunnen zijn dàt we ergens 'min of meer veilig zouden mogen zitten...!'.
Allerlei zaken zaten me niet lekker... Dat mijn zoons en zijn wederhelft zich tegenover mij zou opstellen (kan me daar gezien de afgelopen jaren jammer genoeg al een voorstelling van maken )... en ook de blinde veroordeling van één van de feestvarkens toen ze aan de telefoon vertelde dat we uitgenodigd waren voor het feest. Ze sloot dat telefoontje af met een onterechte veroordeling.... en wel over een zeer pijnlijk thema... .  Dàt had ze niet moeten doen, niet na alle vorige loze veroordelingen... deze was net zo loos omdat zij niet eens wist wàt gebeurde.
Verder... als ik uitgenodigd word voor een feest, dan wil ik ook graag deelnemen ààn het feest en niet opnieuw de 'kop van jute' zijn of 'afgeslacht' worden door mensen die menen dat zij het alleenrecht in handen hebben en de perfectheid zelve menen te zijn waarmee ze willen zeggen dat zij anderen mogen neermaaien, zelf mogen verwonden en kwetsen, beledigen en veroordelen naar hartelust? Komaan... ik ben toch niet gek zeker...?
En ja... nu hebben al die mislukte heiligenprentjes mij eindelijk op dat feest eens kunnen veroordelen zonder dat ze haha ongelijk hadden... en dan doet zo'n veroordeling uiteraard ook geen pijn... maar is zelfs belachelijk en verschaft slechts nog meer inkijk in die zulke houding aannemen. 
Zou het dan toch waar zijn wat het titel van een boek betreft? (brave meisjes komen in de hemel, stoute overal?)  

Ik was in mijn jeugd een te braaf meisje, en later tijdens mijn huwelijk een te brave vrouw... ik probeerde niemand te kwetsen en er voor zovele mensen te zijn, voor mijn moeder, voor mijn ex en vooral ook voor mijn kinderen en hun partners. Ik zie wat is gebeurd... Er zijn wonden geslagen die nooit meer zullen genezen... Dus nu MOGEN ze me veroordelen... want dit keer ging ik werkelijk in de fout omdat ik ocharme niet tijdig en duidelijk liet weten NIET te komen op het etentje...
 Al die andere keren draaiden zij de zaken mooi om... Waarvan ze me ook veroordeeld hebben (en grotendeels op een laffe want heimelijke manier, ik heb me er nooit tegen kunnen verdedigen... die kans gaven ze me niet... ik zou hun ballon eens kunnen doorprikken hé ...) Zij gooiden ze in een onbewaakt moment tegelijk op me... zodat ik geschokt geen woord meer kon uitbrengen. Want verdomme wàt doet het pijn als je zo ingevuld wordt. 
Degenen die beledigend en wreed waren , gedroegen zich als slachtoffertjes ... Dat bepaalde mensen daarin getrapt zijn of erger nog... geen moeite meer deden waarheid van schijn te onderscheiden, is hun verantwoordelijkheid en niet de mijne.
Ik neem afstand van ze... want zij vernietigden dat wat ik altijd had... levenslust, levensvreugde.
Sinds hoeveel jaren vecht ik tegen dat wat aan mijn benen trekt? Nu nam ik eindelijk de vrijheid me niet meer bloot te stellen aan die me uit afgunst en jaloezie, uit eigen lafheid en zwakte, verder willen vermalen... Ik ga mijn eigen weg... met alleen nog die mensen die niet de intentie hebben mij en mijn leven te vernietigen omdat ik en mijn manier van leven als een doorn voelt in hun ogen... ! En dat lukt me... met mondjesmaat... Hoe lang is de weg die ik al ging ook... Eén ding is wel opvallend, nadat de ergste pijn van de breuken geleden is, zijn voor het eerst in mijn leven de nachtmerries weggebleven... !!!!!!
En die nachtmerries dateren al van sinds mijn jeugd... werden erger tijdens en na mijn huwelijk... en zijn ook niet opgehouden de jaren dat ik als het ware geterroriseerd werd door enkele van mijn kinderen.
Sinds de breuk met twee van ze heb ik zelden nog een nachtmerrie... , heel af en toe nog een nare droom maar nooit meer die gruwelijke, angstaanjagende nachtmerries die ik zowat mijn hele leven had.
Ik zal mezelf verder genezen... al weet ik niet of ik er helemaal van zalherstellen. Ik zal mijn leven niet geven voor de horde wezens die hun eigen frustraties op anderen botvieren en die mijn goedgelovigheid op een gruwelijke manier hebben misbruikt...! Ik zal me verder toeleggen op een nieuw leven met een nieuwe levensfilosofie.. die me niet goed gezind zijn, zal ik van me afsnijden, stel me niet meer aan hun praktijken bloot.

25-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Moe en het noorden, zuiden, oosten, westen kwijt. Maar belangrijk... het viel best wel mee het bezoekje. Het was zelfs fijn. En gezellig.
Nu ben ik moe... heel erg moe. Ik moest na het bezoekje nog naar een postkantoortje ...  de ene autobus net gemist, onverrichterzake aan een kassa wachten terwijl dat blijkbaar niet nodig was. Erna wilde er ook nog iemand persé een heel verhaal tegen me doen terwijl ik al hondsmoe was... en vervolgens beweerde iemand iets heel anders dan dagen tevoren. Ik was het dit keer zo zat dat ik zei dat we die uitstap wel zouden annuleren. Ik heb er echt genoeg van dat ze woorden verdraaien en de waarheid geweld aandoen gewoon om dàt ze dat beter uitkomt.
En wat het feest betreft? Natuurlijk was mijn tante diep verontwaardigd dat wij er niet waren. Of ze meent dat ik me daar ook wat van aantrek? Neen ;.. na dertig jaar beledigingen en onheuse beschuldigingen van haar te moeten slikken is mijn afwezigheid zonder een voorbeeldinge verwittiging écht klein bier.
Daar op dat feest heeft mijn moeder, zo vernam ik, zich in allerhaast tussen een van mijn kinderen gewurmd toen ze een foto maakten van de hele familie (mij en mijn jongste uitgezonderd) om de schijn hoog te houden wellicht... want mijn moeder gooide degene waar ze nu schijnheilig lachend naast ging staan ooit buiten !!!! En zoals ik had verwacht hebben degenen die mij vergooie zich als bloedhonden gestort op het feit dat ik er niet was... en nog wel zonder enige degelijke verwittiging. Aaaah... wat hebben ze hun hartje kunnen ophalen aan het hun moeder betichten van respectloos gedrag... Tsss... Alsof ik iets anders verwacht had...  ... ze zijn zo doorzichtig, zo vreselijk doorzichtig... Bang om onder ogen te zien hoe zij zich hebben gedragen, respectloos én hard én ongevoelig, harteloos én wreed. en laf... zo laf.
Nu kunnen ze tenminste veroordelen om een heuse reden... toén niet.
Zo hypocriet.

24-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

24-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Te laat heb ik begrepen dat ik vandaag een archie-slechte dag heb... té laat... Daardoor was het in mijn hoofd weer een chaos, alsof er een zekering of meerdere zekeringen uitvielen...
Toch had ik blijkbaar nog de tegenwoordigheid van geest om degene waar ik naartoe zou gaan, te waarschuwen dat ik er vandaag niet meer geraakte en of het morgen ook goed was. Ik was alleen vergeten dat ik op mijn tellen moest letten... Ik begreep te laat dat ik beter een sms verzond in plaats van een mail. Maar ik zag daarvan af... omdat de batterij van mijn gsm en van mezelf bijna plat was.  Ik werd erna op een vrij krenkende manier de 'les gelezen'. Wat kwetste het me...
Wat me vanmorgen overkwam? Ik zou het niet weten... volledig mesjogge geworden, zo lijkt het. Stilaan geraak ik de draad en de pedalen kwijt. Heb ik me gisteren te moe gemaakt? Is het door dat akelig en zo lang durende onweer? Ik was, eerlijk, zeer bevreesd dat ik op een autobus onbeschut moest wachten om naar degene te gaan waarmee ik dat afsprak. Het besef dat zulke angsten toch niet begrepen en misschien ook nog veroordeeld werden maakte daarover vertellen onmogelijk. Verder heb ik geen zin in mogelijke toespelingen over zondag hoe ik het in mijn hoofd haalde mijn tante zo laat te waarschuwen dat ik niet zou komen... die 'harde' tante mag mij wel dertig jaar lang als zondebok bespugen en veroordelen, beledigen en naar behandelen...
Ik sliep ook slecht door die angst voor de onweders vannacht en er was er ook een ziek vanmorge, het maakte de boel kompleet in de war. Ik had niet door dat ik bezig was er volledig onderdoor te gaan... Mooi... dat ik net nu een cd hoor (een Nederlandse groep, in het lied komt Kronenburger park... 'iedereen de weg kwijt'.... ook iets van 'de wereld uit, één seconde, en vraag niet naar de weg want iedereen is de weg kwijt...)( ooooh wat mooi... maar het snijdt in mijn hart)(mooi lied, wie zingt het eigenlijk?)
Ergens deze namiddag voelde ik hoe abnormaal moe ik was, nog besefte ik niet wat er aan de hand was. Dat ik de computer in allerijl afzette uit angst voor het uren durende onweer... heeft wellicht ook meegeholpen aan de algehele ontreddering. Want het schrijven werkt meestal helend Op dit ogenblik kan ik wel schreeuwen waarom mijn psychiater het precies nu zo lang moet rekken, zijn vakantie met het heerlijke vooruitzicht erbij om wanneer hij terug begint de sessies te halveren.
Stik maar Lore... alsof ik dàt nog niet genoeg heb gedaan in mijn leven... Slikken en stikken. Ik ben het zoooo beu allemaal...
Ik trachtte na het nare berichtje mezelf nog te redden door in de tuin te gaan werken... maar het heeft niet mogen baten. Het deed me zoveel pijn dat besef dat zij mogen kwetsen en met me sollen naar believen... maar dat ik niet eens door een archieslechte dag... mijn anders zo nauwkeurige respect voor ze 'even' verlies... en dan niet eens totaal...!
ik kàn het niet allemaal meer dragen... ik wil hier weg... ver weg van ze allemaal die mijn hart blijven vertrappen en bekrassen... Ik voel me slecht...  die me ooit zo lief waren... heb ik al twee jaar niet meer gezien... hoe hebben ze mij die altijd zooooo vol liefde voor ze was, zo kunnen vergooien en wààrom??????? Ik kom dit nooit, nooit te boven. Nooit... hoe ik me het zelf ook wijs tracht te maken... ... en degene die dààr voor verantwoordelijk zijn, voor die vreselijke verwerping... wel ik hoop dat ze nooit hoeven zien wàt zij hebben gedaan... of het zelf hoeven meemaken. .

23-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Er is iets dat me bezighoudt... en me ook benauwt.... Ik probeer het van me af te zetten maar het blijft bijten. Het onweren lijkt eindelijk voorbij... maar van binnen in mij onweert het verder. Ik heb ergens paal en perk gesteld... bepaalde zaken neem ik niet meer. Er waren in mijn leven  heel wat mensen die mij wel kenden als ze iets van mij konden krijgen maar die zelf niet één keer probeerden mij te begrijpen, niet in staat aandacht te hebben voor een ander leven dan het hunne of die maar als vanzelf aannemen dat een ander het niet moeilijk kàn hebben. Ofwel negeren ze jouw problemen, leed, verdriet of pijn... ofwel slachten ze je af. Wanneer je niet meer kan ingaan of wil ingaan op hun noden bijvoorbeeld. Dan besta je plots niet meer voor ze. Sommigen slaan aan het demoniseren. Anderen vermalen je tot pulp.
Ja... in het échte leven ken ik mijn vrienden... en de anderen die zich misschien zo noemen maar het niet zijn, ... .
Ook hier voel ik welke mensen je een warm hart toedragen en meevoelen hoe weinig ze ook van woorden zijn... Het zit niet in veel woorden...
Natuurlijk kan ik me vergissen ... kan slechts op mijn gevoel verder gaan... en me niet meer laten gebruiken...
Ik huiver van bepaalde zaken... en eigen me het recht toe daar een prikkeldraad voor te zetten... Ik laat me niet meer in de luren leggen . Ik ken de onmacht van sommige vrienden om mij te begrijpen... maar ik voel wel dat ze moeite doen... en niet domweg aan het veroordelen slaan... op momenten dat een drama hun leven trof... weten ze dat ze op mij kunnen rekenen... ze eisen het niet... ze vragen het niet eens... dat hoeft niet... ik ben er met heel mijn hart voor ze... Maar die anderen... die menen over mij te kunnen beschikken? Die hoeven niet op mijn begrip te rekenen. Niet meer... sinds diverse rampen mijn leven troffen. Die hoeven noch in het echte leven, noch hier te komen melken... ik ben dan ook geen koe.

23-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

23-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

... wat ben ik moe... benen als lood... een pauze... Ondertussen staat een  cd op met de Burundi-drums... Ik hou ervan...
De bonen (snij) zijn gesneden en naar aloude gewoonte heb ik er weer andere ingrediënten bijgevoegd. Zo vind ik koken immers het leukst... als ik er mijn eigen variante van kan maken. Piet Huizendinges die hoef ik niet... Wanneer ik mensen niet mag door hun gedrag ga ik ze-ker niet koken wat zij voorkoken (ik kijk die programma's niet en koop zeker zijn boeken niet... huiver met alle respect voor die het wel doen... ) Ik ben mijn eigen kok... heb geen Pieten nodig. Ik reken nog een half uur en dan ga ik aardappelen schillen en in het diepvriesvak kijken wat ik er kan bijbakken als vleesvervanger... want wij zijn al sinds maanden opnieuw vegetarisch gaan eten.
Gisteren nam een Braziliaanse plaats naast me. Ik weet niet hoe het komt maar vaak beginnen mensen spontaan een babbel met me en ja ook al put het me soms uit ik ga er steeds op in... (behalve als het crieps zijn) De muziek staat zo luid dat ik zelfs geen deurbel zal horen. Maar ons hondje wellicht wel. Toch kan ik dan lekker net doen of ik het niet gehoord heb. Ik heb namelijk geen zin in mekkerende luitjes. Vandaag ben ik a-sociaal. (behalve hier... )

22-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Bij gebrek aan een luisterend oor in mijn omgeving vertel ik het hier. Er speelt een cd ...  Ondertussen nam ik de rest verf van twee jaar geleden, ecologische natuurlijk... en schilderde daar waar enige verfraaiing nodig was, voor mijn gevoel toch een heerlijk zonnige kleur tegenaan. Ach... het mag in feite niet maar daar veeg ik mijn voeten aan... en dààr heb ik een zeer geldige reden voor... Ik word onpasselijk van dat creatuur dat denkt dat het recht alleen zijn kant moet uitgaan.
Twee uur en een half werk maar het resultaat mag er wezen. Zwetend als een rund schrijf ik het nu even op hier voor ik onder de douche ga. Ondertussen kunnen mijn benen ook rusten op het stoeltje dat daarvoor dienst doet. Na het douchen ga ik twee soorten boontjes schoonmaken en bereiden. Er ligt een handdoek rond mijn hals... om 'ongelukken' te voorkomen. Dat ding warm te houden al is er aan warmte geen gebrek. Echter tocht op een bezweet lijf is niet zo ideaal, al helemaal niet als je bij de geringste beweging een knak in rug of hals krijgt. Natuurlijk kwam er net als ik op de ladder stond met mijn hoofd achterover (ik schilderde namelijk een zoldering) een telefonische oproep binnen. Dat ding bleef maar bellen... en ik bleef op de ladder staan
Ik hoefde niet bang te zijn voor een of ander noodgeval omdat ieder die dat eventueel zou moeten melden ook mijn gsm-nummer bezit en degene die het niet meer bezitten en toch belangrijk zijn die kunnen het doorgeven zodat ik toch op de hoogte kan gesteld worden. Degene die daar geen gebruik van kunnen maken, nu die hoef ik niet te horen. Ik verwacht immers een telefoontje van de tante wiens feest ik niet bezocht... en sorry... maar na al die beledigingen die ik van haar al te slikken kreeg, het veroordeeld worden zonder te weten waarover het gaat...(alleen omdat ik het ben?)  écht die hoeft mij even niet welke les dan ook te komen spellen... . wat heb ik mijn leven laten vermorzelen door dragonders, buldozers, egotrippers, betweters, enggeestige hoogheidswaanzinnigen en schijnheilige heiligenprentjes.

22-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Inmiddels drie uur en een half wakker maar niet zo goed , (het kan niet alle dagen feest zijn hé) Met name de rotsblok en het zwarte gordijn waren jammer genoeg opnieuw van de partij. Maar niet getreurd... zal straks wel wijken. Ik ga een frisse vaat afleveren en ook de kasten in de keuken nakijken. Weg met alle overbodige spullen is mijn motto.

Eindelijk ook een mail beantwoord en een andere geschreven. Daar kruipt toch ook wat tijd in, vooral als je zaken vertelt...
Misschien ga ik in de tuin werken en anders ontferm ik me verder over die ene kamer.
Ik moet toegeven dat de vakantie van de psychiater stilaan begint te krassen... nog even en ik ben een buitenaards wezen zo vreemd voel ik me, als in een roes. Het is een overlevingsinstinct om allerlei het hoofd te kunnen blijven bieden. Soit... ook dat gaat wellicht voorbij. Ik heb verder toch weer een positieve instelling want ik kon vanmorgen plots denken dat het maar goed is geweest dat ik ondertussen paniekaanvallen in alle soorten en maten ken zodat ik mijn jongste die er sinds het verlies van twee vrienden van haar ook door gekweld wordt, kan geruststellen. Zo zie ik dus zelfs daar de voordelen van in .

Zo... en nu aan de slag... een schrijfsessie en erna een vaatsessie.
Het prentje dat ik vond, is eerder grappig dan waar... want ik ga niet boos aan de vaat hoor... eerder heb ik er zin in.

22-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Het was ondanks de duik die ik ergens tijdens de voormiddag maakte toch nog een feest van een dag. Al de geplande zaken volbracht... de keuken onder handen... nieuwe zelfklevende folie op het snijvlak dat de eigenaar afleverde als een onbehandelde stenen plaat... (als het maar goedkoop is) Daarom kleef ik er om de zoveel jaren een nieuwe folie op... Dat wil zeggen de oude folie eraf wurmen, de ondergrond grondig schoonmaken, laten drogen en dan de nieuwe folie nauwkeurig meten en kleven. Natuurlijk moesten er eerst al die spullen af... Een deel van die spullen moet ik nog nakijken of ik ze nog wel nodig heb... Ook de kledingskast is mooi weer gevuld :
Ik heb de afdruiprekkenaan een grondige schoonmaakbeurt onderworpen. Het komt erop neer dat de helft van de keuken mooi oogt, fris met die nieuwe folie., de spullen er mooi op geschikt...
Het enige plan waar ik niet meer aan toekwam, was mijn haarbos een shampoobeurt geven, doe ik morgen wel... Ik nam de autobus naar de stad ... Omdat het vandaag iets later stopte daar spraken we af dat ik enkele uurtjes op voorhand zou vertrekken, rondkuieren in de stad, rusten wanneer nodig en dan tegen dat haar job afgelopen was, samen terug naar huis. Ik ben nu moe maar voldaan... had een leuke dag... .
Morgen bouw ik een rustdag in... dat wil zeggen dat ik me weer zal beperken tot klussen binnenshuis... Overdaad schaadt... weet ik

21-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Dat gevoel van lichtheid is verdwenen. Door een mail die me opnieuw onrustig maakte. Ik probeer de verscheurende gevoelens op een rijtje te zetten. Ik probeer te begrijpen waarom en waarom niet en ook waarom ik me niet net zo voorbeeldig gedraag in zulke situaties als hoe ik het steeds heb gedaan voor bepaalde zaken in mijn leven de bodem kompleet vernielden.
Ik kwam tot de slotsom dat de angst voor nog méér en beledigender commentaar van de gevierde groter was dan die respectvolle houding die ik in normale gevallen zou aannemen om de gevierde 'expliciet en tijdig' op de hoogte te stellen van onze afwezigheid... Natuurlijk vind ik het erg tactloos, respectloos en onbeleefd van mij en ik hoor haar in gedachten me dit keer terecht veroordelen...
Nu is het té laat om te verwittigen... en op de vraag of ik het anders zou doen als ik de kans kreeg, is het antwoord opnieuw 'neen'...
De angst voor haar commentaar zelfs wanneer ik tijdig zou verwittigd hebben is groter, véél groter dan mijn normale alle angst trotserende beleefdheid en het verlangen om niemand te kwetsen of onheus te behandelen. Gewoon het idee een telefonische confrontatie te moeten aangaan met iemand die de laatste dertig jaar van mijn leven meer beledigend, hard, gevoelloos en onheus terechtstellend uit de hoek kwam dan aardig, niet eens respectvol doet me al rillen en huiveren, gillen en schreeuwen in mezelf bij de gedachte alleen al... 
Nog een uurtje schrijven en dan ga ik aan de slag in de keuken... mijn goed gevoel is weg... misschien komt het in de loop van de dag terug.
Ik weet van mezelf dat het een hele tijd zal duren voor ik nog een telefoon zal durven opnemen overdag uit angst voor één van mijn vele rechters en de steeds maar langer wordende lijst ten laste leggingen... Hoe ik in wezen ben, (of was) is sinds zij die me lief waren me zijn beginnen demoniseren, geen spoor meer.  
Toch is er één voordeel aan mijn 'onbetamelijk' gedrag... namelijk dat zij nu ein-de-lijk redenen hebben om kwààd te spreken, om me te veroordelen en beschuldigen, alvast minder pijnlijk dan al die jaren dat ik beschuldigingen, veroordelingen, minachting en krenkingen moest slikken die onterecht en vreselijk onheus, om niet te zeggen 'wreed' waren.
Ik wens ze veel plezier op het feest... waarop ze met zijn allen de afwezige kunnen vierendelen... ik voel het toch niet.

21-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Vandaag ben ik zonder pijn ontwaakt. Geen donkere wolk, geen rotsblok. Het is één van die uitzonderlijke ochtenden en ik omhels ze. Ik heb mijn kopje koffie in de frisse ochtendlucht leeg genipt, genietend van de zondagse stilte. Amper een uur nadat we opstonden, heb ik het aquarium van zuiver water voorzien en plannen gemaakt voor deze dag. Won-der-lijk... !!!
Na mijn schrijfsessie ga ik de keuken onder handen nemen... en als ik dan nog energie over heb, de gesorteerde kleding in de volledig leeggehaalde kast bergen. Ha, ik verheug me er zelfs op om al die plannen waar te maken. Geen geduw vandaag... heerlijk
Straks ga ik dan lekker onder de douche en mijn dochter tegemoet. Ik neem mijn fototoestel mee en de tijd die ik wacht, maak ik zoek door kiekjes te maken.
Zou dat nu allemaal van opluchting zijn omdat mijn jongste en ik enkele dagen geleden beslisten niet naar dat feest te gaan? Ik geloof dat dàt er voor een groot deel tussen zit
Geen van beiden zagen we het zitten... een 'feest' met mensen die met haviks-ogen naar ons zouden loeren tot ze iets zouden vinden om vooral mij verder te demoniseren. (alsof ze dat nog niet genoeg en volkomen hebben gedaan... )

Dat ik niet naar dat feest ga is pas een feest... en het voelt voor het eerst in mijn leven dat ik er ook bij kan denken 'dat ze denken en veroordelen wat ze willen, ik heb genoeg van de moeite die ik me steeds getroostte vooral niemand te kwetsen en mezelf en mijn eigen gevoel zo vaak op te offeren bovendien terwijl zijzelf geen moment onverlet lieten me te kwetsen, te ver-won-den met hun beledigende uitspraken, hun onheuse beschuldigingen, hun ongebreidelde minachting en arrogantie aanleunende verwaandheid. ... Ze zullen zich prima amuseren zonder mij... en ik zonder ze

Mijn jongste zal niet opnieuw onder spanning komen te staan als ze zich te pletter ergert aan de komedie, aan de confrontatie met het alleenrecht dat die bepaalde wezens zich menen te kunnen veroorloven iemand de grond in de boren, te verpletteren met kwaadaardige laster en beledigende uitlatingen. Ik hoef niet bevreesd te zijn dat enkele ogenschijnljke onschuldige wezens het kleintje dat misschien bij me zou zitten uit mijn armen zullen komen rukken alsof ik een baal afval ben zonder dat ik me daartegen kan verweren omdat ik niet op kan, zelden op kan tegen het grenzeloze in hun beledigend gedrag. Het geeft me telkens een schok.  Ze lijken er een bijna sardonisch genoegen in te scheppen te kwetsen waar en hoe ze maar kunnen. Ze walsen als een buldozer over me heen tot ik niet eens meer de dikte hebt van een vel papier. Haha... al zeg ik het zelf... dàt heb ik goed beschreven.

Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik mezelf nooit meer aan de haaien zal voeren want dààr komt het op neer. Ik hou me nog alleen maar op met mensen die voor rede vatbaar zijn en die het begrip 'wederzijds respect' ook begrijpen... daar kan ik tenminste veilig mezelf zijn en van zulk gezelschap kan je ook genieten én omgekeerd!!!!

21-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Mijn vreemde bui is nog steeds niet over...
Ik zweet me kapot... Komt het door de warmte? Maar het transpireren was abnormaal... ik pufte en kreeg geen lucht... toch zwoegde ik verder ... ik wilde die hele kast vandaag leeg. En niet 'zomaar' leeg... neen.. ik keek zak per zak alle baby-en kleuterkleding na... Ondertussen stond er natuurlijk muziek te spelen... Bob Marley en Simon and Carfunkel, tot slot een mot in je jas... die vind ik écht superleuk en heb luidkeels mee gekweeld
Ondertussen heb ik me nog een biertje uitgeschonken en zit ik met mijn benen op een stoel te schrijven... tot ik uitgerust ben zodat ik samosa's kan bakken... Een cd van Liesbeth Lizt... prachtig vind ik.
Toen ik de baby-kleedjes nakeek, kwam ik uiteraard ook nog kleding tegen van mijn zoons die me verwierpen... ik gooi ze niet weg... ik koester ze... want ook al verdring ik het, ik hou wel van ze... nog steeds... maar als ik dat gevoel toelaat ga ik dood van pijn.... Ik breide de truitjes zelf... met eskimo's die ik erop maasde, Mickey Mouse, een schaatsende Daisy  en zelfs een kikker, piloot, skiër... racewagen... ik breide veel voor ze... Zorro... voor ieder één... Ik hing een kader op met foto's van ze allemaa die mijn jongste niet meer op haar kamer wou...  Ook al hebben ze me zoveel pijn gedaan, zoveel dat ik het niet kan beschrijven... toch kan ik die foto's aan de muur hangen omdat ze toén nog zichzelf waren en mij niet vergooiden omdat het bepaalde creaturen goed uitkwam. Ze kunnen verder de pot op... Ze doen maar met hun leven wat zij willen maar ik sta niet toe, niet meer, dat ze het mijne stuk maken... en dat van hun jongste zus die wijs is voor ze tesamen... Alleen beseffen ze dat niet, ze meenden no dat zij net zo eenvoudig te manipuleren is dan zij zich hebben laten manipuleren...
In feite is het meelijwekkend...  Dàt is er ook weeral af. En verder menen ze me morgen op het geweldige feest te veroordelen omdat ik mijn kat (geen denken aan) stuurde? Ik weet al dat dàt hun manier van feesten is, zaken in stand houden die anders als een kaartenhuisje in elkaar zouden stuiken, namelijk de wàre toedracht van hun gedrag.
Ik heb er lak aan, ook aan het voorbije leven waar ik een toonbeeld was van 'beleefdheid en respect' terwijl zij opme bleven trappen... ook het feestvarken van dat feest waar ik mijn kat (niet dus) op afstuur meende me de laatste 30 jaar te kunnen blijven bekladden, veroordelen, minachten, bespotten. Haar broer, mijn vader, zou zich omdraaien in zijn graf want hij was niet zo...! Dit was wel een heel vreemde blog... Ik snap mezelf niet meer. Misschien maar goed ook.      
Als illustratie een toepasselijke egel... Niemand raakt me nog... zelf die dagboek-snuffelaar niet meer.               

20-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

De prentjes op mijn blog zijn vandaag ook niet om naar huis te schrijven... humoristisch maar op een cynische manier... Ik hoop dat niemand aanstoot nam aan die twee rare beesten op mijn vorig blogje, het stelt mijzelf voor in de twee bijpassende buien...
Ik vergat nog over mijn droom te vertellen... ook een vreemde...
Een buurvrouw kwam zich bemoeien... en ik werd er moe van... Ze was bezig al mijn spullen te besnuffelen en te verzetten. Plots zag ik haar de heerlijk geurende potpourri, waar ik zolang naar gezocht had, uitstrooien op een metalen ton vol met konijnenstro... Ik riep dat ze dat niet mocht doen en probeerde zo goed en zo kwaad het nog bruikbare eraf te halen. Ik verzocht haar vriendelijk om naar huis te gaan, dat ik op deze manier mijn gedachten er absoluut niet kon bijhouden... maar ze ging onverstoorbaar verder. Mijn jongste bleek nog een baby en ze lag in een wiegje in de voorkamer (zo noemden ze dat bij ons vroeger in mijn jeugd) van mijn ouderlijk huis aub... een huis dat al lang niet meer bestaat en dat mijn jongste zelfs nooit gezien kan hebben. Toen strooide mijn buurvrouw de overige potpourri in de wieg van mijn jongste terwijl ze erin lag... over haar  buikje en armpjes heen. Opnieuw kreet ik dat ze dat niet mocht doen. Maar buurvrouw ging ook nu weer onverstoorbaar verder en mompelde dat de baby en het wiegje dan lekker naar roosjes zou ruiken. Ik zei haar dat het gevaarlijk was want als baby er een stukje van in haar mondje kreeg...
Het vreemde van het verhaal is dat het niet eens mijn echte buurvrouw is maar een andere buurvrouw die zich niet zal bemoeien maar waar ik toch ook ergens hinder van ondervind...(ze is eerder een giftige zwam als je ze per ongeluk met iets een onbehaaglijk gevoel gaf, spuugt ze gif) 
Misschien nam mijn droommaker de twee in één? Promotie... of zo Nu.. als ik zulke promotie in werkelijkheid zie, laat ik die mooi liggen, zeker weten
Ik ben écht in een rare, cynische bui... en na dit blogje ga ik nog een kamer bestormen (om verder een doorgang tot stand te kunnen brengen )

20-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Het begon al tijdens de ochtend, bij het ontwaken... opnieuw die hevige weerstand om buiten te komen. Geen zin om dat hele eind te gaan om dat ene kaartje in de brievenbus te stoppen... maar het moest... voor toch nog een minimum van beleefdheid   en dan de geneesmiddelen...
Onverwacht is er een en ander veranderd waardoor mijn jongste onverwacht ook thuis is. Zij vroeg me mee om inkopen te gaan doen, ze had voor deze ene keer niet zoveel zin om alleen te gaan. Wat een geluk... precies wat ik (blijkbaar) nodig had... want natuurlijk zou ik haar vergezellen. Voor iemand anders iets doen, gaat me blijkbaar nog altijd beter af dan voor mezelf... Nu, mij hoor je daar niet over klagen  Dus hebben we de inkopen gedaan die mijn jongste normaal doet én het kaartje in de bus gestopt én naar de apotheker én én én met andere woorden 'al die zaken waar ik zo tegenop zag, zijn in één klap verricht'... Het kwam goed uit... de zinloosheid heeft een serieuze omvang bereikt... en daartegen vechten lukt niet meer zoals vroeger... Het is niet erger dan vroeger maar anders... Er is één ding veranderd... ik verloor de zin om me ertegen te verzetten zoals ik dat vroeger deed. Ik dwong me bijna voortdurend vooruit. Dat doe ik nu niet meer.... omdat die zin ook weg is samen met de hoop die ik toch steeds bleef koesteren. Nu is het een vreemde alles overkoepelende zinloosheid die lijkt op een woestijn zonder ook maar één oase of bron.
Toch zal ik me zelden laten gaan en de zinloosheid helemaal zijn/haar zin geven... Ik wil dat monster immers niet laten winnen. Ik heb ervaren dat oeverloos blijven jezelf dwingen toch buiten te gaan, veel vaak zoveel energie opslorpt dat je er slechter van terug thuiskomt. Ik ga met mezelf een soort compromis sluiten. Goed, zeg ik tegen mezelf, naar buiten gaan is nu écht een stap te ver... je voelt je te kwetsbaar, te fragiel... (om alleen naar buiten te gaan ) dus blijf je beter binnenshuis maar doe je wel een klus waar je zin in hebt. Ik weet immers dat het als het geen voldoening geeft dan toch tenminste rust. Vroeger kon ik lezen maar de laatste maanden ben ik daar te onrustig voor. Ik wil alvast niet verder afglijden, de zinloosheid kan niet groter. Ik vrees dat het meeste komt door de uitzichtloosheid van een bepaalde toestand... situatie. Je geeft daardoor droom na droom op...

20-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

19-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

            










Gisteren schrokken mijn dochter en ikzelf op van dat zeer gevaarlijk klinkende onweer. Het knetste, het was abnormaal. Even later zagen we de extra nieuws-uitzending op tv... en het drama op Pukkelpop. Ik kon er niet van slapen vannacht... Veel vrienden van mijn jongste gaan er naartoe. Het is angstig afwachten. Er vielen ondertussen al vijf doden... opnieuw vijf jonge mensen die het leven lieten, dit keer door natuurgeweld. Zoveel gewonden ook. Want soms staat een mens er niet bij stil hoe zwaar gewond ook dramatisch is... hoe een mens verminkt kan zijn of ernstig letsel opliet. De tranen stonden in mijn ogen... zo erg voor de families... voor de vrienden... al die jongeren... Vandaag branden er extra kaarsjes voor ze hier in onze woonkamer. Gelukkig is mijn jongste vandaag tegen wil en dank afgeleid en zal ze hopelijk niet opnieuw slecht nieuws krijgen... Wanneer je op amper twee jaar tijd al twee goede vrienden verloor door een drama, kan het een druppel teveel zijn... dus ik ben mee angstig met haar maar ook voor haar... Verder wil ik er niet veel over kwijt... Ik wil alleen maar denken aan al die mensen die een geliefd iemand verloren... aan de gewonden ook... en aan de jonge mensen die zo bruusk uit het leven gerukt werden daar waar ze met zoveel verwachtingen naartoe gingen....

19-08-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ver heen, het is een titel van een boek... maar het is ook heel bruikbaar om mijn toestand te beschrijven... minstens enkele keren per maand.
Vandaag is het weer zover... ik ben ver héén. Van vermoeidheid... van zovele zaken die we moesten volbrengen, van het verstoorde ritme. Verstoorde ritme? Er is geen spoor meer terug te vinden van iets wat op een ritme zou kunnen gelijken.
Vandaag ging ik met mijn jongste mee... omdat er ergens een contract moest getekend worden, een inschrijving volbracht en spullen gehaald.
Een hele omwenteling door de grootstad. Beiden in een vreemde bui.
Wat betreft het feest van een tante... we namen ons besluit... we gaan er niet naartoe. Waarom zouden we? Als we ons beiden zoveel zorgen maken of we het wel zouden aankunnen? Sinds wanneer ga je naar een feest waar je vreselijk tegenop ziet, angstig bent, als bedreigend voelt?
Juist !... dààrom gaan we niet. Waarom ons 'offeren'?Voor wie of wat?
Voor een tante die beledigend uit de hoek komen 'leuk' vindt? Denken ze heus dat mijn jongste en ik een feest 'leuk' kunnen vinden waar mensen zitten die ons verwierpen terwijl ze zoons en broers zijn? Ach, wat zei iemand ook weer? Dat mijn tante het niet leuk zou vinden als wij niet zouden komen? Waarom? Omdat ze dan niemand heeft om eens lekker op te kunnen chagrijnen, spotten, veroordelen? Dat ze dan maar op haar zoveelste verjaardag een ander slachtoffer uitzoekt... of voor de verandering zichzelf eens onder de loep neemt.
Of ik me zal haasten om te waarschuwen dat we niet komen? Ik dacht het niet... we hebben niet eens gewaarschuwd dàt we gingen komen... waarom zou ik het dan wel doen als we onze 'kat' sturen (ik denk er niet aan onze kat dààr naartoe te sturen). Ik ben in een zeer vreemde bui... jawel... ik zag op de valreep in dat mijn jongste het heus véél leuker vindt wat langer te blijven bij een goede vriendin en haar partner dan nog meer spanning te voelen omdat ze bepaalde mensen niet meer wenst te zien... en ik? Ik sliep er niet meer van... telkens dat beeld voor me te zien van een schoondochter die mijn kleinkindje uit mijn armen zou komen rukken. Allemaal niet zo denkbeeldig... En nu zet ik dit ding af... het doet héééééééééééééél eng... knarsende knallen... nooit gehoord.

18-08-2011, 00:00 geschreven door Lore