Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
24-08-2011
344. moe
Moe en het noorden, zuiden, oosten, westen kwijt. Maar belangrijk... het viel best wel mee het bezoekje. Het was zelfs fijn. En gezellig. Nu ben ik moe... heel erg moe. Ik moest na het bezoekje nog naar een postkantoortje ... de ene autobus net gemist, onverrichterzake aan een kassa wachten terwijl dat blijkbaar niet nodig was. Erna wilde er ook nog iemand persé een heel verhaal tegen me doen terwijl ik al hondsmoe was... en vervolgens beweerde iemand iets heel anders dan dagen tevoren. Ik was het dit keer zo zat dat ik zei dat we die uitstap wel zouden annuleren. Ik heb er echt genoeg van dat ze woorden verdraaien en de waarheid geweld aandoen gewoon om dàt ze dat beter uitkomt. En wat het feest betreft? Natuurlijk was mijn tante diep verontwaardigd dat wij er niet waren. Of ze meent dat ik me daar ook wat van aantrek? Neen ;.. na dertig jaar beledigingen en onheuse beschuldigingen van haar te moeten slikken is mijn afwezigheid zonder een voorbeeldinge verwittiging écht klein bier. Daar op dat feest heeft mijn moeder, zo vernam ik, zich in allerhaast tussen een van mijn kinderen gewurmd toen ze een foto maakten van de hele familie (mij en mijn jongste uitgezonderd) om de schijn hoog te houden wellicht... want mijn moeder gooide degene waar ze nu schijnheilig lachend naast ging staan ooit buiten !!!! En zoals ik had verwacht hebben degenen die mij vergooie zich als bloedhonden gestort op het feit dat ik er niet was... en nog wel zonder enige degelijke verwittiging. Aaaah... wat hebben ze hun hartje kunnen ophalen aan het hun moeder betichten van respectloos gedrag... Tsss... Alsof ik iets anders verwacht had... ... ze zijn zo doorzichtig, zo vreselijk doorzichtig... Bang om onder ogen te zien hoe zij zich hebben gedragen, respectloos én hard én ongevoelig, harteloos én wreed. en laf... zo laf. Nu kunnen ze tenminste veroordelen om een heuse reden... toén niet. Zo hypocriet.
Zeven uur is nu niet zo vroeg maar toch wel tijdens de vakantie. Ik sliep vannacht opnieuw in fragmenten, droomde allerlei maar weet er ondertussen niets meer van. Ook gisteren het begin van een paniekaanval, plots uit het niets (zoals gewoonlijk)... en terwijl ik al ingedut was. Ik weet uit ervaring dat ik dan aan allerlei zaken moet denken die mijn aandacht vast houden... ik dacht aan het werken in de tuin, wat ik er nog allemaal wou doen... en het hielp, de aanval is niet op volle toeren gekomen. Ik ben benauwd voor straks. Misschien om de kwetsbaarheid die weer fel is opgekomen? En ook omdat ik glimpen van de vroegere houding waarnam, dat afkeurende... Willen ze me opnieuw omvormen tot 'iets' wat hun goedkeuring kan wegdragen? Ik noem het 'iets'... omdat ik het dan niet meer ben als zij met mij klaar zijn... Er is opnieuw dat gevoel van onveiligheid... en natuurlijk weet ik waardoor het er terug is... Door bepaalde vragen, op zoek naar iets om me als vanouds te kunnen demoniseren... Het is moeilijk te bekennen... maar precies dat gevoel... dat niemand het voor me zou opnemen als het nodig zou zijn, heeft mij die knoop doen doorhakken... Opnieuw angstig dat hetzelfde zou gebeuren als in mijn verleden... dat die me lief waren zich tegen mij keerden... zelfs die waar ik toen nog mee gehuwd was... ging liever mee in de venijnige aanval ... het sadistische leedvermaak kan ik maar moeilijk vergeten.
Te laat heb ik begrepen dat ik vandaag een archie-slechte dag heb... té laat... Daardoor was het in mijn hoofd weer een chaos, alsof er een zekering of meerdere zekeringen uitvielen... Toch had ik blijkbaar nog de tegenwoordigheid van geest om degene waar ik naartoe zou gaan, te waarschuwen dat ik er vandaag niet meer geraakte en of het morgen ook goed was. Ik was alleen vergeten dat ik op mijn tellen moest letten... Ik begreep te laat dat ik beter een sms verzond in plaats van een mail. Maar ik zag daarvan af... omdat de batterij van mijn gsm en van mezelf bijna plat was. Ik werd erna op een vrij krenkende manier de 'les gelezen'. Wat kwetste het me... Wat me vanmorgen overkwam? Ik zou het niet weten... volledig mesjogge geworden, zo lijkt het. Stilaan geraak ik de draad en de pedalen kwijt. Heb ik me gisteren te moe gemaakt? Is het door dat akelig en zo lang durende onweer? Ik was, eerlijk, zeer bevreesd dat ik op een autobus onbeschut moest wachten om naar degene te gaan waarmee ik dat afsprak. Het besef dat zulke angsten toch niet begrepen en misschien ook nog veroordeeld werden maakte daarover vertellen onmogelijk. Verder heb ik geen zin in mogelijke toespelingen over zondag hoe ik het in mijn hoofd haalde mijn tante zo laat te waarschuwen dat ik niet zou komen... die 'harde' tante mag mij wel dertig jaar lang als zondebok bespugen en veroordelen, beledigen en naar behandelen... Ik sliep ook slecht door die angst voor de onweders vannacht en er was er ook een ziek vanmorge, het maakte de boel kompleet in de war. Ik had niet door dat ik bezig was er volledig onderdoor te gaan... Mooi... dat ik net nu een cd hoor (een Nederlandse groep, in het lied komt Kronenburger park... 'iedereen de weg kwijt'.... ook iets van 'de wereld uit, één seconde, en vraag niet naar de weg want iedereen is de weg kwijt...)( ooooh wat mooi... maar het snijdt in mijn hart)(mooi lied, wie zingt het eigenlijk?) Ergens deze namiddag voelde ik hoe abnormaal moe ik was, nog besefte ik niet wat er aan de hand was. Dat ik de computer in allerijl afzette uit angst voor het uren durende onweer... heeft wellicht ook meegeholpen aan de algehele ontreddering. Want het schrijven werkt meestal helend Op dit ogenblik kan ik wel schreeuwen waarom mijn psychiater het precies nu zo lang moet rekken, zijn vakantie met het heerlijke vooruitzicht erbij om wanneer hij terug begint de sessies te halveren. Stik maar Lore... alsof ik dàt nog niet genoeg heb gedaan in mijn leven... Slikken en stikken. Ik ben het zoooo beu allemaal... Ik trachtte na het nare berichtje mezelf nog te redden door in de tuin te gaan werken... maar het heeft niet mogen baten. Het deed me zoveel pijn dat besef dat zij mogen kwetsen en met me sollen naar believen... maar dat ik niet eens door een archieslechte dag... mijn anders zo nauwkeurige respect voor ze 'even' verlies... en dan niet eens totaal...! ik kàn het niet allemaal meer dragen... ik wil hier weg... ver weg van ze allemaal die mijn hart blijven vertrappen en bekrassen... Ik voel me slecht... die me ooit zo lief waren... heb ik al twee jaar niet meer gezien... hoe hebben ze mij die altijd zooooo vol liefde voor ze was, zo kunnen vergooien en wààrom??????? Ik kom dit nooit, nooit te boven. Nooit... hoe ik me het zelf ook wijs tracht te maken... ... en degene die dààr voor verantwoordelijk zijn, voor die vreselijke verwerping... wel ik hoop dat ze nooit hoeven zien wàt zij hebben gedaan... of het zelf hoeven meemaken. .
Er is iets dat me bezighoudt... en me ook benauwt.... Ik probeer het van me af te zetten maar het blijft bijten. Het onweren lijkt eindelijk voorbij... maar van binnen in mij onweert het verder. Ik heb ergens paal en perk gesteld... bepaalde zaken neem ik niet meer. Er waren in mijn leven heel wat mensen die mij wel kenden als ze iets van mij konden krijgen maar die zelf niet één keer probeerden mij te begrijpen, niet in staat aandacht te hebben voor een ander leven dan het hunne of die maar als vanzelf aannemen dat een ander het niet moeilijk kàn hebben. Ofwel negeren ze jouw problemen, leed, verdriet of pijn... ofwel slachten ze je af. Wanneer je niet meer kan ingaan of wil ingaan op hun noden bijvoorbeeld. Dan besta je plots niet meer voor ze. Sommigen slaan aan het demoniseren. Anderen vermalen je tot pulp. Ja... in het échte leven ken ik mijn vrienden... en de anderen die zich misschien zo noemen maar het niet zijn, ... . Ook hier voel ik welke mensen je een warm hart toedragen en meevoelen hoe weinig ze ook van woorden zijn... Het zit niet in veel woorden... Natuurlijk kan ik me vergissen ... kan slechts op mijn gevoel verder gaan... en me niet meer laten gebruiken... Ik huiver van bepaalde zaken... en eigen me het recht toe daar een prikkeldraad voor te zetten... Ik laat me niet meer in de luren leggen . Ik ken de onmacht van sommige vrienden om mij te begrijpen... maar ik voel wel dat ze moeite doen... en niet domweg aan het veroordelen slaan... op momenten dat een drama hun leven trof... weten ze dat ze op mij kunnen rekenen... ze eisen het niet... ze vragen het niet eens... dat hoeft niet... ik ben er met heel mijn hart voor ze... Maar die anderen... die menen over mij te kunnen beschikken? Die hoeven niet op mijn begrip te rekenen. Niet meer... sinds diverse rampen mijn leven troffen. Die hoeven noch in het echte leven, noch hier te komen melken... ik ben dan ook geen koe.
Tja... er zullen wel meer mensen zijn die net als ik angstig zijn bij onweer. Dus ook al was ik opnieuw vroeg uit de veren toch zette ik die computer even vlug weer af dan dat hij opstond... doodsbang voor de bliksem die kan inslaan. Omdat het leek te minderen maar toch nog niet voldoende om elektrische apparaten opnieuw in te schakelen, bedacht ik in de regen een deel van het terras een schuurbeurt te geven. Ook dat blies ik af omdat ik in elkaar kromp bij iedere bliksemshicht. Mijn voorstellingsvermogen staat weer op scherp... Het lijkt ondertussen opnieuw te beginnen... Misschien kan ik niet verder werken aan de computer. Het verstoort mijn ritme en ik loop verloren in huis rond... Het is zo donker. Ga ik dan straks maar aan het rommelen? voel me zo moe en slaperig... en niet in staat om nu al aan het rommelen te slaan... het rommelt nog te erg in mijn hoofd. ... ik hoop dat het niet de hele dag zo gaat onweren... dat vind ik eng en van het donkere word ik somber. Ook al steek je de lampen aan.. het voelt zo vreemd om dat overdag al te doen dat ik er helemaal door uit mijn doen geraak. Kalmte bewaren Bah... het bliksemt alweer en rommelt, zo lijkt het, pal boven ons hoofd... brrrrrr... bang bang bang.
... wat ben ik moe... benen als lood... een pauze... Ondertussen staat een cd op met de Burundi-drums... Ik hou ervan... De bonen (snij) zijn gesneden en naar aloude gewoonte heb ik er weer andere ingrediënten bijgevoegd. Zo vind ik koken immers het leukst... als ik er mijn eigen variante van kan maken. Piet Huizendinges die hoef ik niet... Wanneer ik mensen niet mag door hun gedrag ga ik ze-ker niet koken wat zij voorkoken (ik kijk die programma's niet en koop zeker zijn boeken niet... huiver met alle respect voor die het wel doen... ) Ik ben mijn eigen kok... heb geen Pieten nodig. Ik reken nog een half uur en dan ga ik aardappelen schillen en in het diepvriesvak kijken wat ik er kan bijbakken als vleesvervanger... want wij zijn al sinds maanden opnieuw vegetarisch gaan eten. Gisteren nam een Braziliaanse plaats naast me. Ik weet niet hoe het komt maar vaak beginnen mensen spontaan een babbel met me en ja ook al put het me soms uit ik ga er steeds op in... (behalve als het crieps zijn) De muziek staat zo luid dat ik zelfs geen deurbel zal horen. Maar ons hondje wellicht wel. Toch kan ik dan lekker net doen of ik het niet gehoord heb. Ik heb namelijk geen zin in mekkerende luitjes. Vandaag ben ik a-sociaal. (behalve hier... )
Bij gebrek aan een luisterend oor in mijn omgeving vertel ik het hier. Er speelt een cd ... Ondertussen nam ik de rest verf van twee jaar geleden, ecologische natuurlijk... en schilderde daar waar enige verfraaiing nodig was, voor mijn gevoel toch een heerlijk zonnige kleur tegenaan. Ach... het mag in feite niet maar daar veeg ik mijn voeten aan... en dààr heb ik een zeer geldige reden voor... Ik word onpasselijk van dat creatuur dat denkt dat het recht alleen zijn kant moet uitgaan. Twee uur en een half werk maar het resultaat mag er wezen. Zwetend als een rund schrijf ik het nu even op hier voor ik onder de douche ga. Ondertussen kunnen mijn benen ook rusten op het stoeltje dat daarvoor dienst doet. Na het douchen ga ik twee soorten boontjes schoonmaken en bereiden. Er ligt een handdoek rond mijn hals... om 'ongelukken' te voorkomen. Dat ding warm te houden al is er aan warmte geen gebrek. Echter tocht op een bezweet lijf is niet zo ideaal, al helemaal niet als je bij de geringste beweging een knak in rug of hals krijgt. Natuurlijk kwam er net als ik op de ladder stond met mijn hoofd achterover (ik schilderde namelijk een zoldering) een telefonische oproep binnen. Dat ding bleef maar bellen... en ik bleef op de ladder staan Ik hoefde niet bang te zijn voor een of ander noodgeval omdat ieder die dat eventueel zou moeten melden ook mijn gsm-nummer bezit en degene die het niet meer bezitten en toch belangrijk zijn die kunnen het doorgeven zodat ik toch op de hoogte kan gesteld worden. Degene die daar geen gebruik van kunnen maken, nu die hoef ik niet te horen. Ik verwacht immers een telefoontje van de tante wiens feest ik niet bezocht... en sorry... maar na al die beledigingen die ik van haar al te slikken kreeg, het veroordeeld worden zonder te weten waarover het gaat...(alleen omdat ik het ben?) écht die hoeft mij even niet welke les dan ook te komen spellen... . wat heb ik mijn leven laten vermorzelen door dragonders, buldozers, egotrippers, betweters, enggeestige hoogheidswaanzinnigen en schijnheilige heiligenprentjes.
Inmiddels drie uur en een half wakker maar niet zo goed , (het kan niet alle dagen feest zijn hé) Met name de rotsblok en het zwarte gordijn waren jammer genoeg opnieuw van de partij. Maar niet getreurd... zal straks wel wijken. Ik ga een frisse vaat afleveren en ook de kasten in de keuken nakijken. Weg met alle overbodige spullen is mijn motto.
Eindelijk ook een mail beantwoord en een andere geschreven. Daar kruipt toch ook wat tijd in, vooral als je zaken vertelt... Misschien ga ik in de tuin werken en anders ontferm ik me verder over die ene kamer. Ik moet toegeven dat de vakantie van de psychiater stilaan begint te krassen... nog even en ik ben een buitenaards wezen zo vreemd voel ik me, als in een roes. Het is een overlevingsinstinct om allerlei het hoofd te kunnen blijven bieden. Soit... ook dat gaat wellicht voorbij. Ik heb verder toch weer een positieve instelling want ik kon vanmorgen plots denken dat het maar goed is geweest dat ik ondertussen paniekaanvallen in alle soorten en maten ken zodat ik mijn jongste die er sinds het verlies van twee vrienden van haar ook door gekweld wordt, kan geruststellen. Zo zie ik dus zelfs daar de voordelen van in .
Zo... en nu aan de slag... een schrijfsessie en erna een vaatsessie. Het prentje dat ik vond, is eerder grappig dan waar... want ik ga niet boos aan de vaat hoor... eerder heb ik er zin in.
Het was ondanks de duik die ik ergens tijdens de voormiddag maakte toch nog een feest van een dag. Al de geplande zaken volbracht... de keuken onder handen... nieuwe zelfklevende folie op het snijvlak dat de eigenaar afleverde als een onbehandelde stenen plaat... (als het maar goedkoop is) Daarom kleef ik er om de zoveel jaren een nieuwe folie op... Dat wil zeggen de oude folie eraf wurmen, de ondergrond grondig schoonmaken, laten drogen en dan de nieuwe folie nauwkeurig meten en kleven. Natuurlijk moesten er eerst al die spullen af... Een deel van die spullen moet ik nog nakijken of ik ze nog wel nodig heb... Ook de kledingskast is mooi weer gevuld : Ik heb de afdruiprekkenaan een grondige schoonmaakbeurt onderworpen. Het komt erop neer dat de helft van de keuken mooi oogt, fris met die nieuwe folie., de spullen er mooi op geschikt... Het enige plan waar ik niet meer aan toekwam, was mijn haarbos een shampoobeurt geven, doe ik morgen wel... Ik nam de autobus naar de stad ... Omdat het vandaag iets later stopte daar spraken we af dat ik enkele uurtjes op voorhand zou vertrekken, rondkuieren in de stad, rusten wanneer nodig en dan tegen dat haar job afgelopen was, samen terug naar huis. Ik ben nu moe maar voldaan... had een leuke dag... . Morgen bouw ik een rustdag in... dat wil zeggen dat ik me weer zal beperken tot klussen binnenshuis... Overdaad schaadt... weet ik
Dat gevoel van lichtheid is verdwenen. Door een mail die me opnieuw onrustig maakte. Ik probeer de verscheurende gevoelens op een rijtje te zetten. Ik probeer te begrijpen waarom en waarom niet en ook waarom ik me niet net zo voorbeeldig gedraag in zulke situaties als hoe ik het steeds heb gedaan voor bepaalde zaken in mijn leven de bodem kompleet vernielden. Ik kwam tot de slotsom dat de angst voor nog méér en beledigender commentaar van de gevierde groter was dan die respectvolle houding die ik in normale gevallen zou aannemen om de gevierde 'expliciet en tijdig' op de hoogte te stellen van onze afwezigheid... Natuurlijk vind ik het erg tactloos, respectloos en onbeleefd van mij en ik hoor haar in gedachten me dit keer terecht veroordelen... Nu is het té laat om te verwittigen... en op de vraag of ik het anders zou doen als ik de kans kreeg, is het antwoord opnieuw 'neen'... De angst voor haar commentaar zelfs wanneer ik tijdig zou verwittigd hebben is groter, véél groter dan mijn normale alle angst trotserende beleefdheid en het verlangen om niemand te kwetsen of onheus te behandelen. Gewoon het idee een telefonische confrontatie te moeten aangaan met iemand die de laatste dertig jaar van mijn leven meer beledigend, hard, gevoelloos en onheus terechtstellend uit de hoek kwam dan aardig, niet eens respectvol doet me al rillen en huiveren, gillen en schreeuwen in mezelf bij de gedachte alleen al... Nog een uurtje schrijven en dan ga ik aan de slag in de keuken... mijn goed gevoel is weg... misschien komt het in de loop van de dag terug. Ik weet van mezelf dat het een hele tijd zal duren voor ik nog een telefoon zal durven opnemen overdag uit angst voor één van mijn vele rechters en de steeds maar langer wordende lijst ten laste leggingen... Hoe ik in wezen ben, (of was) is sinds zij die me lief waren me zijn beginnen demoniseren, geen spoor meer. Toch is er één voordeel aan mijn 'onbetamelijk' gedrag... namelijk dat zij nu ein-de-lijk redenen hebben om kwààd te spreken, om me te veroordelen en beschuldigen, alvast minder pijnlijk dan al die jaren dat ik beschuldigingen, veroordelingen, minachting en krenkingen moest slikken die onterecht en vreselijk onheus, om niet te zeggen 'wreed' waren. Ik wens ze veel plezier op het feest... waarop ze met zijn allen de afwezige kunnen vierendelen... ik voel het toch niet.
Vandaag ben ik zonder pijn ontwaakt. Geen donkere wolk, geen rotsblok. Het is één van die uitzonderlijke ochtenden en ik omhels ze. Ik heb mijn kopje koffie in de frisse ochtendlucht leeg genipt, genietend van de zondagse stilte. Amper een uur nadat we opstonden, heb ik het aquarium van zuiver water voorzien en plannen gemaakt voor deze dag. Won-der-lijk... !!! Na mijn schrijfsessie ga ik de keuken onder handen nemen... en als ik dan nog energie over heb, de gesorteerde kleding in de volledig leeggehaalde kast bergen. Ha, ik verheug me er zelfs op om al die plannen waar te maken. Geen geduw vandaag... heerlijk Straks ga ik dan lekker onder de douche en mijn dochter tegemoet. Ik neem mijn fototoestel mee en de tijd die ik wacht, maak ik zoek door kiekjes te maken. Zou dat nu allemaal van opluchting zijn omdat mijn jongste en ik enkele dagen geleden beslisten niet naar dat feest te gaan? Ik geloof dat dàt er voor een groot deel tussen zit Geen van beiden zagen we het zitten... een 'feest' met mensen die met haviks-ogen naar ons zouden loeren tot ze iets zouden vinden om vooral mij verder te demoniseren. (alsof ze dat nog niet genoeg en volkomen hebben gedaan... )
Dat ik niet naar dat feest ga is pas een feest... en het voelt voor het eerst in mijn leven dat ik er ook bij kan denken 'dat ze denken en veroordelen wat ze willen, ik heb genoeg van de moeite die ik me steeds getroostte vooral niemand te kwetsen en mezelf en mijn eigen gevoel zo vaak op te offeren bovendien terwijl zijzelf geen moment onverlet lieten me te kwetsen, te ver-won-den met hun beledigende uitspraken, hun onheuse beschuldigingen, hun ongebreidelde minachting en arrogantie aanleunende verwaandheid. ... Ze zullen zich prima amuseren zonder mij... en ik zonder ze
Mijn jongste zal niet opnieuw onder spanning komen te staan als ze zich te pletter ergert aan de komedie, aan de confrontatie met het alleenrecht dat die bepaalde wezens zich menen te kunnen veroorloven iemand de grond in de boren, te verpletteren met kwaadaardige laster en beledigende uitlatingen. Ik hoef niet bevreesd te zijn dat enkele ogenschijnljke onschuldige wezens het kleintje dat misschien bij me zou zitten uit mijn armen zullen komen rukken alsof ik een baal afval ben zonder dat ik me daartegen kan verweren omdat ik niet op kan, zelden op kan tegen het grenzeloze in hun beledigend gedrag. Het geeft me telkens een schok. Ze lijken er een bijna sardonisch genoegen in te scheppen te kwetsen waar en hoe ze maar kunnen. Ze walsen als een buldozer over me heen tot ik niet eens meer de dikte hebt van een vel papier. Haha... al zeg ik het zelf... dàt heb ik goed beschreven.
Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik mezelf nooit meer aan de haaien zal voeren want dààr komt het op neer. Ik hou me nog alleen maar op met mensen die voor rede vatbaar zijn en die het begrip 'wederzijds respect' ook begrijpen... daar kan ik tenminste veilig mezelf zijn en van zulk gezelschap kan je ook genieten én omgekeerd!!!!
Mijn vreemde bui is nog steeds niet over... Ik zweet me kapot... Komt het door de warmte? Maar het transpireren was abnormaal... ik pufte en kreeg geen lucht... toch zwoegde ik verder ... ik wilde die hele kast vandaag leeg. En niet 'zomaar' leeg... neen.. ik keek zak per zak alle baby-en kleuterkleding na... Ondertussen stond er natuurlijk muziek te spelen... Bob Marley en Simon and Carfunkel, tot slot een mot in je jas... die vind ik écht superleuk en heb luidkeels mee gekweeld Ondertussen heb ik me nog een biertje uitgeschonken en zit ik met mijn benen op een stoel te schrijven... tot ik uitgerust ben zodat ik samosa's kan bakken... Een cd van Liesbeth Lizt... prachtig vind ik. Toen ik de baby-kleedjes nakeek, kwam ik uiteraard ook nog kleding tegen van mijn zoons die me verwierpen... ik gooi ze niet weg... ik koester ze... want ook al verdring ik het, ik hou wel van ze... nog steeds... maar als ik dat gevoel toelaat ga ik dood van pijn.... Ik breide de truitjes zelf... met eskimo's die ik erop maasde, Mickey Mouse, een schaatsende Daisy en zelfs een kikker, piloot, skiër... racewagen... ik breide veel voor ze... Zorro... voor ieder één... Ik hing een kader op met foto's van ze allemaa die mijn jongste niet meer op haar kamer wou... Ook al hebben ze me zoveel pijn gedaan, zoveel dat ik het niet kan beschrijven... toch kan ik die foto's aan de muur hangen omdat ze toén nog zichzelf waren en mij niet vergooiden omdat het bepaalde creaturen goed uitkwam. Ze kunnen verder de pot op... Ze doen maar met hun leven wat zij willen maar ik sta niet toe, niet meer, dat ze het mijne stuk maken... en dat van hun jongste zus die wijs is voor ze tesamen... Alleen beseffen ze dat niet, ze meenden no dat zij net zo eenvoudig te manipuleren is dan zij zich hebben laten manipuleren... In feite is het meelijwekkend... Dàt is er ook weeral af. En verder menen ze me morgen op het geweldige feest te veroordelen omdat ik mijn kat (geen denken aan) stuurde? Ik weet al dat dàt hun manier van feesten is, zaken in stand houden die anders als een kaartenhuisje in elkaar zouden stuiken, namelijk de wàre toedracht van hun gedrag. Ik heb er lak aan, ook aan het voorbije leven waar ik een toonbeeld was van 'beleefdheid en respect' terwijl zij opme bleven trappen... ook het feestvarken van dat feest waar ik mijn kat (niet dus) op afstuur meende me de laatste 30 jaar te kunnen blijven bekladden, veroordelen, minachten, bespotten. Haar broer, mijn vader, zou zich omdraaien in zijn graf want hij was niet zo...! Dit was wel een heel vreemde blog... Ik snap mezelf niet meer. Misschien maar goed ook. Als illustratie een toepasselijke egel... Niemand raakt me nog... zelf die dagboek-snuffelaar niet meer.
De prentjes op mijn blog zijn vandaag ook niet om naar huis te schrijven... humoristisch maar op een cynische manier... Ik hoop dat niemand aanstoot nam aan die twee rare beesten op mijn vorig blogje, het stelt mijzelf voor in de twee bijpassende buien... Ik vergat nog over mijn droom te vertellen... ook een vreemde... Een buurvrouw kwam zich bemoeien... en ik werd er moe van... Ze was bezig al mijn spullen te besnuffelen en te verzetten. Plots zag ik haar de heerlijk geurende potpourri, waar ik zolang naar gezocht had, uitstrooien op een metalen ton vol met konijnenstro... Ik riep dat ze dat niet mocht doen en probeerde zo goed en zo kwaad het nog bruikbare eraf te halen. Ik verzocht haar vriendelijk om naar huis te gaan, dat ik op deze manier mijn gedachten er absoluut niet kon bijhouden... maar ze ging onverstoorbaar verder. Mijn jongste bleek nog een baby en ze lag in een wiegje in de voorkamer (zo noemden ze dat bij ons vroeger in mijn jeugd) van mijn ouderlijk huis aub... een huis dat al lang niet meer bestaat en dat mijn jongste zelfs nooit gezien kan hebben. Toen strooide mijn buurvrouw de overige potpourri in de wieg van mijn jongste terwijl ze erin lag... over haar buikje en armpjes heen. Opnieuw kreet ik dat ze dat niet mocht doen. Maar buurvrouw ging ook nu weer onverstoorbaar verder en mompelde dat de baby en het wiegje dan lekker naar roosjes zou ruiken. Ik zei haar dat het gevaarlijk was want als baby er een stukje van in haar mondje kreeg... Het vreemde van het verhaal is dat het niet eens mijn echte buurvrouw is maar een andere buurvrouw die zich niet zal bemoeien maar waar ik toch ook ergens hinder van ondervind...(ze is eerder een giftige zwam als je ze per ongeluk met iets een onbehaaglijk gevoel gaf, spuugt ze gif) Misschien nam mijn droommaker de twee in één? Promotie... of zo Nu.. als ik zulke promotie in werkelijkheid zie, laat ik die mooi liggen, zeker weten Ik ben écht in een rare, cynische bui... en na dit blogje ga ik nog een kamer bestormen (om verder een doorgang tot stand te kunnen brengen )
Het begon al tijdens de ochtend, bij het ontwaken... opnieuw die hevige weerstand om buiten te komen. Geen zin om dat hele eind te gaan om dat ene kaartje in de brievenbus te stoppen... maar het moest... voor toch nog een minimum van beleefdheid en dan de geneesmiddelen... Onverwacht is er een en ander veranderd waardoor mijn jongste onverwacht ook thuis is. Zij vroeg me mee om inkopen te gaan doen, ze had voor deze ene keer niet zoveel zin om alleen te gaan. Wat een geluk... precies wat ik (blijkbaar) nodig had... want natuurlijk zou ik haar vergezellen. Voor iemand anders iets doen, gaat me blijkbaar nog altijd beter af dan voor mezelf... Nu, mij hoor je daar niet over klagen Dus hebben we de inkopen gedaan die mijn jongste normaal doet én het kaartje in de bus gestopt én naar de apotheker én én én met andere woorden 'al die zaken waar ik zo tegenop zag, zijn in één klap verricht'... Het kwam goed uit... de zinloosheid heeft een serieuze omvang bereikt... en daartegen vechten lukt niet meer zoals vroeger... Het is niet erger dan vroeger maar anders... Er is één ding veranderd... ik verloor de zin om me ertegen te verzetten zoals ik dat vroeger deed. Ik dwong me bijna voortdurend vooruit. Dat doe ik nu niet meer.... omdat die zin ook weg is samen met de hoop die ik toch steeds bleef koesteren. Nu is het een vreemde alles overkoepelende zinloosheid die lijkt op een woestijn zonder ook maar één oase of bron. Toch zal ik me zelden laten gaan en de zinloosheid helemaal zijn/haar zin geven... Ik wil dat monster immers niet laten winnen. Ik heb ervaren dat oeverloos blijven jezelf dwingen toch buiten te gaan, veel vaak zoveel energie opslorpt dat je er slechter van terug thuiskomt. Ik ga met mezelf een soort compromis sluiten. Goed, zeg ik tegen mezelf, naar buiten gaan is nu écht een stap te ver... je voelt je te kwetsbaar, te fragiel... (om alleen naar buiten te gaan ) dus blijf je beter binnenshuis maar doe je wel een klus waar je zin in hebt. Ik weet immers dat het als het geen voldoening geeft dan toch tenminste rust. Vroeger kon ik lezen maar de laatste maanden ben ik daar te onrustig voor. Ik wil alvast niet verder afglijden, de zinloosheid kan niet groter. Ik vrees dat het meeste komt door de uitzichtloosheid van een bepaalde toestand... situatie. Je geeft daardoor droom na droom op...
Ik nam het me nochtans voor... om buiten te gaan terwijl mijn dochter een hele dag weg is... maar ik kan het niet. Ik blijf liever verschanst in huis. Het spookt de hele dag door mijn hoofd of ik wil of niet... welke rampzalige dag en dagen, weken, maanden, jaren... de getroffen families door moeten maken vind het zooo erg... en denk aan ze met heel mijn hart... en aan die jonge mensen die het leven lieten... of die zwaar gewond zijn... Zoveel meevoelen stuur ik ze, troost, steun.... ook aan vrienden... die vrienden verloren... want vrienden zijn vaak zowat familie. In de plaats van naar buiten te gaan heb ik ergens in huis een grondige schoonmaakbeurt verricht... Bekaf maar tevreden over het geleverde werk. De droefheid, het trieste wijkt niet... maar moét dat? Ik voel te erg mee om dàt niet te voelen. Wat voel je je machteloos bij zoveel pijn... zoveel leed... zoveel verdriet. Wat kan het leven wreed zijn... Met dit engeltje... stuur ik iedereen... veel liefde toe.
Gisteren schrokken mijn dochter en ikzelf op van dat zeer gevaarlijk klinkende onweer. Het knetste, het was abnormaal. Even later zagen we de extra nieuws-uitzending op tv... en het drama op Pukkelpop. Ik kon er niet van slapen vannacht... Veel vrienden van mijn jongste gaan er naartoe. Het is angstig afwachten. Er vielen ondertussen al vijf doden... opnieuw vijf jonge mensen die het leven lieten, dit keer door natuurgeweld. Zoveel gewonden ook. Want soms staat een mens er niet bij stil hoe zwaar gewond ook dramatisch is... hoe een mens verminkt kan zijn of ernstig letsel opliet. De tranen stonden in mijn ogen... zo erg voor de families... voor de vrienden... al die jongeren... Vandaag branden er extra kaarsjes voor ze hier in onze woonkamer. Gelukkig is mijn jongste vandaag tegen wil en dank afgeleid en zal ze hopelijk niet opnieuw slecht nieuws krijgen... Wanneer je op amper twee jaar tijd al twee goede vrienden verloor door een drama, kan het een druppel teveel zijn... dus ik ben mee angstig met haar maar ook voor haar... Verder wil ik er niet veel over kwijt... Ik wil alleen maar denken aan al die mensen die een geliefd iemand verloren... aan de gewonden ook... en aan de jonge mensen die zo bruusk uit het leven gerukt werden daar waar ze met zoveel verwachtingen naartoe gingen....
Ver heen, het is een titel van een boek... maar het is ook heel bruikbaar om mijn toestand te beschrijven... minstens enkele keren per maand. Vandaag is het weer zover... ik ben ver héén. Van vermoeidheid... van zovele zaken die we moesten volbrengen, van het verstoorde ritme. Verstoorde ritme? Er is geen spoor meer terug te vinden van iets wat op een ritme zou kunnen gelijken. Vandaag ging ik met mijn jongste mee... omdat er ergens een contract moest getekend worden, een inschrijving volbracht en spullen gehaald. Een hele omwenteling door de grootstad. Beiden in een vreemde bui. Wat betreft het feest van een tante... we namen ons besluit... we gaan er niet naartoe. Waarom zouden we? Als we ons beiden zoveel zorgen maken of we het wel zouden aankunnen? Sinds wanneer ga je naar een feest waar je vreselijk tegenop ziet, angstig bent, als bedreigend voelt? Juist !... dààrom gaan we niet. Waarom ons 'offeren'?Voor wie of wat? Voor een tante die beledigend uit de hoek komen 'leuk' vindt? Denken ze heus dat mijn jongste en ik een feest 'leuk' kunnen vinden waar mensen zitten die ons verwierpen terwijl ze zoons en broers zijn? Ach, wat zei iemand ook weer? Dat mijn tante het niet leuk zou vinden als wij niet zouden komen? Waarom? Omdat ze dan niemand heeft om eens lekker op te kunnen chagrijnen, spotten, veroordelen? Dat ze dan maar op haar zoveelste verjaardag een ander slachtoffer uitzoekt... of voor de verandering zichzelf eens onder de loep neemt. Of ik me zal haasten om te waarschuwen dat we niet komen? Ik dacht het niet... we hebben niet eens gewaarschuwd dàt we gingen komen... waarom zou ik het dan wel doen als we onze 'kat' sturen (ik denk er niet aan onze kat dààr naartoe te sturen). Ik ben in een zeer vreemde bui... jawel... ik zag op de valreep in dat mijn jongste het heus véél leuker vindt wat langer te blijven bij een goede vriendin en haar partner dan nog meer spanning te voelen omdat ze bepaalde mensen niet meer wenst te zien... en ik? Ik sliep er niet meer van... telkens dat beeld voor me te zien van een schoondochter die mijn kleinkindje uit mijn armen zou komen rukken. Allemaal niet zo denkbeeldig... En nu zet ik dit ding af... het doet héééééééééééééél eng... knarsende knallen... nooit gehoord.
Ik voel me vredig... lichter maar ook heel breekbaar... alsof ik van kristal ben en met één tik van de vinger kan breken. Hoe kan een stemming omslaan... en hoe kan een dag er helemaal anders uitzien door heerlijke dingen, hartverwarmende zaken... Komt bvb. mijn jongste alsnog af met een ont-zettend lief geschenk... De reden van de vertraging is dat toen ze het wilde kopen het uitverkocht was. Er kwamen verdorie zelfs tranen in mijn ogen toen ik het ontving... Weet je nog hoe ik vanmorgen schreef in mijn blogje dat ik dacht dat ze me dit jaar geen leuk presentje gaf omdat ze me misschien ook niet meer zo'n fijne mama vond? Nu... wat ik kreeg, bevestigde het tegendeel.... Ik was tot tranen toe bewogen... zoooo lief. En toen las ik erna ook nog een mailtje van mijn oudste dochter dat ze me mee wilde nemen naar een warenhuis als ik wenste. Dit keer was ze alleenen het was zo fijn met zijn tweetjes... het deed me opnieuw zoveel deugd om te voelen hoe ik er voor haar en haar zorgen kon zijn en dat zij mij ook spontaan hielp met het boodschappen zoeken (want zonder bril zie ik bvb niet veel... en met bril op zie ik dan weer geen omgeving). Ik voel me daarom... omdat alles me zo ontroerd heeft vandaag... breekbaar... want hét kwam allemaal tot door de muur die me vaak omringt. Ik ben wel dankbaar hoor... om deze onverwachte 'geschenken'.
Ik droom vreemde dromen. Gisteren zelfs een nachtmerrie en dat is lang geleden. Ik herinner me er eenmaal in de ochtend amper iets van. Wat misschien wel vreemd is omdat ik ze nadat ik eruit wakker word nog wél weet en me vast voorneem ze te onthouden. Tevergeefs. Het donkere wordt opnieuw een smurrie en ik mis de sessies nu wel heel erg... omdat ik wat ik niet voluit durf zeggen op die manier binnenhoud en het zich daar opstapelt, de smurrie in de hand werkt... Ik was down omdat niemand me op moederfeest met een attentie bedacht en ik voelde me schuldig omdat ik dat zo voelde. Een van ze had me toch zeer gemeend een happy motherday gewenst? En de andere gaf toch een etentje? Maar de kilte, het gesnauw en gegrauw gaf dat etentje een wrange, bittere bijsmaak. Ik durfde er niet over uitweiden uit schuldgevoel... maar ik was wel down... en dacht dat het wellicht komt omdat ook mijn jongste me nu niet meer zo'n fijne moeder vindt... En de anderen? Ze dragen me evenmin nog in hun hart. Ze zien me niet meer zoals ik ben. Ze hebben me vergooid. Het lijkt wel of ze wil me omvormen tot een geheel ander iemand. Ik was een warm en hartelijk mens... nu voel ik me meer zombi dan ooit. Niets lieten ze heel. En wat je als complimentje zou kunnen zien heeft eerder een spottende lading. Zo kan ze terloops zeggen dat grootmoeke nu wel iets moois aan heeft ... moderner... Alsof ik andere keren iets ouderwets aan heb... wat niet zo is, ik heb een eigen stijl die bij me past, waarin ik me goed voel. Toen ze jonger was en de scheiding zich voltrok, heeft ze nogal wat vuiligheid en kwaadaardige laster gehoord van haar pa die zijn kinderen gebruikte om mij te 'straffen'... om 'wraak' te nemen... omdat ik 'ontsnapt' was aan zijn 'terreur'. Het is jammer dat mensen soms oeverloos met je menen te menen te mogen sollen en je bijna sadistisch mis-handelen (psychisch dat merk je minder...) omdat ze denken dat toch niemand je nog gelooft nu ze weten dat je bps hebt... Gisteren voelde ik me zo ellendig dat ik op internet vrij lang op zoek was geweest om hier weg te kunnen, om elders te kunnen wonen, ver van die me lief zijn maar me zo ontzettend veel pijn bezorgen dat ik niet meer wil blijven leven. Loze hoop daarmee ook vooral ver van alle verdriet van het verleden te kunnen wonen, de rest van mijn leven in vrede te kunnen doorbrengen, zonder me voortdurend te moeten wapenen tegen aanvallen, subtiel of direct van die je lief zijn, de anderen kunnen me steeds minder schelen. Na die zoektocht zonk de moed opnieuw in mijn schoenen... toen ik bedacht met welk geld ik zou kunnen verhuizen, en wie me zou helpen bij het verhuizen en wat met extra kosten... Dan is er nog de vergissing die ik beging, een maand lang was ik ervan overtuigd dat het die ene datum was... blijkt het een andere. Ik maakte de kaart zoek waar de juiste gegevens op te lezen waren omdat wij eerst niet van plan waren er op in te gaan. Door één en ander is de situatie gewijzigd en nu heb ik het vergald door de hele tijd gefixeerd te zijn op het verkeerde tijdstip. Ik vrees nu dat de kinderen en schoonkinderen die me al jaren demoniseren ook dit aan mijn palmares gaan toevoegen en wel uiteraard opnieuw met een verkrachting van de waarheid. Ik hoor het ze al zeggen dat ik het wellicht bewust heb gedaan, met opzet, met voorbedachte rade... Wel dat ze maar doen wat ze niet laten kunnen... ik herken ze toch niet meer als de kinderen die ik mooie waarden dacht meegegeven te hebben. Dat ze zich zo laten vergiftigen door kwaadaardige beïnvloeding schokte en kwetste me erger dan ik ooit zal kunnen zeggen... en dat ze deze vergissing van mij mogelijk zullen aangrijpen om nog meer van die verderfelijke bewijzen tegen mij te verzamelen, dat neem ik er gelaten maar nog steeds diep bedroefd bij.
Er staat een cd op... met nogal agressieve muziek om me af te reageren... Ik heb gerommeld in de kamer... wasgoed opgehangen... gras gemaaid... Dat monster stalkte me opnieuw...ze kon me niet bereiken. Mijn dochter meldde dat ze ondertussen opnieuw post vatte aan de voordeur... Daarom heeft mijn dochter haar mp3 opgezet... want ik vrees dat het mens ons uurrooster bijhoudt om ons te kunnen 'benaderen' (lees: aan te vallen) Ik realiseerde me vandaag pas hoe kwaadaardig haar roddel is... ik besefte plots dat haar mooie terras niet kan 'stinken' door ONZE katten... omdat e gecastreerd zijn. De andere gemene roddel die ze rondstrooit als zouden we ze laten verhongeren, wat een rotmens, ons geadopteerde katje is zo bol als een tonneke, ook de andere katjes zijn zo gezond als wat ze graag eten 'een visje' . Dat geflipt creatuur heeft gewoon een héél slecht karakter. Ze verkondigt zefs dat mijn jongste héél ongelukkig is met me... Ik huiver van dat mens, ze is de slechtheid in eigen persoon. Schijnheilig gaat ze op de barricades staan voor mishandelde dieren.. maar een verlaten katje in huis nemen? Neen... dat doet ze niet. In de plaats dààrvan gaat ze mensen mishandelen... psychisch terreu. Ik bleef bijna twintig jaar toegeeflijk naar ze toe maar afgelopen twee jaar werde diverse grenzen schan-de-lijk overschreden... ! En dat lap je de laatste jaren drie keer maar geen vijf keer... Ik ben dus nog steeds vrij toegeeflijk maar niet meer zo 'onnozel'.
En onze diertjes hebben dit keer ook een boodschap... namelijk deze 'hoe durft deze kwade tong hun baasjes zo bekladden...!!!!'
... ze zijn zo doorzichtig, zo vreselijk doorzichtig... Bang om onder ogen te zien hoe zij zich hebben gedragen, respectloos én hard én ongevoelig, harteloos én wreed. en laf... zo laf.
Zeven uur is nu niet zo vroeg maar toch wel tijdens de vakantie. Ik sliep vannacht opnieuw in fragmenten, droomde allerlei maar weet er ondertussen niets meer van. Ook gisteren het begin van een paniekaanval, plots uit het niets (zoals gewoonlijk)... en terwijl ik al ingedut was. Ik weet uit ervaring dat ik dan aan allerlei zaken moet denken die mijn aandacht vast houden... ik dacht aan het werken in de tuin, wat ik er nog allemaal wou doen... en het hielp, de aanval is niet op volle toeren gekomen.
Te laat heb ik begrepen dat ik vandaag een archie-slechte dag heb... té laat... Daardoor was het in mijn hoofd weer een chaos, alsof er een zekering of meerdere zekeringen uitvielen... 
Er is iets dat me bezighoudt... en me ook benauwt.... Ik probeer het van me af te zetten maar het blijft bijten. Het onweren lijkt eindelijk voorbij... maar van binnen in mij onweert het verder. Ik heb ergens paal en perk gesteld... bepaalde zaken neem ik niet meer. Er waren in mijn leven heel wat mensen die mij wel kenden als ze iets van mij konden krijgen maar die zelf niet één keer probeerden mij te begrijpen, niet in staat aandacht te hebben voor een ander leven dan het hunne of die maar als vanzelf aannemen dat een ander het niet moeilijk kàn hebben. Ofwel negeren ze jouw problemen, leed, verdriet of pijn... ofwel slachten ze je af. Wanneer je niet meer kan ingaan of wil ingaan op hun noden bijvoorbeeld. Dan besta je plots niet meer voor ze. Sommigen slaan aan het demoniseren. Anderen vermalen je tot pulp.
Tja... er zullen wel meer mensen zijn die net als ik angstig zijn bij onweer. Dus ook al was ik opnieuw vroeg uit de veren toch zette ik die computer even vlug weer af dan dat hij opstond... doodsbang voor de bliksem die kan inslaan.
)
Inmiddels drie uur en een half wakker maar niet zo goed , (het kan niet alle dagen feest zijn hé) Met name de rotsblok en het zwarte gordijn waren jammer genoeg opnieuw van de partij. Maar niet getreurd... zal straks wel wijken. Ik ga een frisse vaat afleveren en ook de kasten in de keuken nakijken. Weg met alle overbodige spullen is mijn motto. 
Dat gevoel van lichtheid is verdwenen. Door een mail die me opnieuw onrustig maakte. Ik probeer de verscheurende gevoelens op een rijtje te zetten. Ik probeer te begrijpen waarom en waarom niet en ook waarom ik me niet net zo voorbeeldig gedraag in zulke situaties als hoe ik het steeds heb gedaan voor bepaalde zaken in mijn leven de bodem kompleet vernielden.
Vandaag ben ik zonder pijn ontwaakt. Geen donkere wolk, geen rotsblok. Het is één van die uitzonderlijke ochtenden en ik omhels ze. Ik heb mijn kopje koffie in de frisse ochtendlucht leeg genipt, genietend van de zondagse stilte. Amper een uur nadat we opstonden, heb ik het aquarium van zuiver water voorzien en plannen gemaakt voor deze dag. Won-der-lijk... !!! 
Ik nam het me nochtans voor... om buiten te gaan terwijl mijn dochter een hele dag weg is... maar ik kan het niet. Ik blijf liever verschanst in huis. Het spookt de hele dag door mijn hoofd of ik wil of niet... welke rampzalige dag en dagen, weken, maanden, jaren... de getroffen families door moeten maken vind het zooo erg... en denk aan ze met heel mijn hart... en aan die jonge mensen die het leven lieten... of die zwaar gewond zijn... Zoveel meevoelen stuur ik ze, troost, steun.... ook aan vrienden... die vrienden verloren... want vrienden zijn vaak zowat familie.
Ver heen, het is een titel van een boek... maar het is ook heel bruikbaar om mijn toestand te beschrijven... minstens enkele keren per maand.
Ik droom vreemde dromen. Gisteren zelfs een nachtmerrie en dat is lang geleden. Ik herinner me er eenmaal in de ochtend amper iets van. Wat misschien wel vreemd is omdat ik ze nadat ik eruit wakker word nog wél weet en me vast voorneem ze te onthouden. Tevergeefs.
Er staat een cd op... met nogal agressieve muziek om me af te reageren... Ik heb gerommeld in de kamer... wasgoed opgehangen... gras gemaaid... Dat monster stalkte me opnieuw...ze kon me niet bereiken. Mijn dochter meldde dat ze ondertussen opnieuw post vatte aan de voordeur... Daarom heeft mijn dochter haar mp3 opgezet...
. Dat geflipt creatuur heeft gewoon een héél slecht karakter. Ze verkondigt zefs dat mijn jongste héél ongelukkig is met me... Ik huiver van dat mens, ze is de slechtheid in eigen persoon. Schijnheilig gaat ze op de barricades staan voor mishandelde dieren.. maar een verlaten katje in huis nemen? Neen... dat doet ze niet. In de plaats dààrvan gaat ze mensen mishandelen... psychisch terreu. Ik bleef bijna twintig jaar toegeeflijk naar ze toe maar afgelopen twee jaar werde diverse grenzen schan-de-lijk overschreden... ! En dat lap je de laatste jaren drie keer maar geen vijf keer... Ik ben dus nog steeds vrij toegeeflijk maar niet meer zo 'onnozel'. 
