Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
30-08-2011
354. Daarover tegen even ventileren
Dat het morgen na drie weken terug therapie is, geeft me nu wel een vreemd gevoel. Enkele dagen geleden nog had ik het gevoel dat ik het bijna niet meer volhield zonder de sessies... maar vandaag is het heel wat anders... Ik wil niet meer gaan. Het is alsof ik een hele berg heb moeten beklimmen, een dikke Chinese muur bouwde rondom me om me te beschermen en ik die nu weer moet afbreken. Dat gevoel in de steek gelaten te zijn en ik degene die dat deed de weg afsluit om nogmaals hetzelfde te kunnen doen. Denk niet dat ik het zelf niet stom vind hoor, ik vind het stom... Maar zo voel ik het nu eenmaal... daarom is er ook een weerstand om te gaan. Ook omdat je na weken jezelf weer helemaal dichtmetselde en je dat dichtgemetselde weer moet open maken. Natuurlijk ook om die andere verandering... waar ik het moeilijk mee heb. Geen twee sessies meer maar één, niet omwille van de therapie maar om zijn privéleven. Ik weet bovendien dat die eerste sessie na een zo lange vakantie weer zoveel aanpassing zal vragen dat ik die al bij voorbaat als verloren mag rekenen door verregaande vervreemding, en dat er nu geen tweede op volgt maakt het er niet eenvoudiger op. We zien wel...
Dankbaar dat ik vandaag alweer een plan of plannen kan maken. De domper vanmorgen is weg. Toch heb ik mijn plannen enigzins gewijzigd. Ik had me gisteren voorgenomen een reis te maken naar de stad waar mijn zoon ooit studeerde. Ik zag vandaag van dat plan af. Omdat de herinneringen (de goede dan toch) voor een te scherp en pijnlijk contrast zouden zorgen. In de plaats ga ik op reis naar een andere stad. Van daaruit reis ik dan naar de stad waar een van mijn kinderen een vakantiejob heeft en gaan we samen naar huis als het daar afgelopen is. Ik heb namelijk een extra voordeel om te reizen gekregen van iemand die er niets mee kon... en dus ga ik daar wel gebruik van maken voor dat voordeel niet meer geldig is. Het is niet angstaanjagend om die reisjes alleen te maken omdat het toch geruststellende bestemmingen voor me zijn en de reis op zich niet lang duurt. Ik hoef ook nergens over te stappen. Ik ben benieuwd hoe ik het er vanaf breng want het is lang geleden dat ik me nog alleen ergens naartoe begaf. Ik sliep goed, droomde maar herinner me niet meer waarvan. Ik moet mijn moed en plan zien te behouden tot ik goed en wel op weg ben.
Na mijn ochtend-schrijven ben ik de tuin ingedoken... verwoed werkte ik me door de jungle. Ik heb er twee pijnlijke schouders, gewrichten en polsen aan over en ontelbare blauwe en bruine plekken... mààr die bevinden zich niet op mijn ziel en dààrom geef ik er ook niet om. Soms lekt het bloed uit een wond dat ik bij het snoeien opliep maar dàt kan me niet verdommen... die andere wonden doen véél meer pijn... die bevinden zich van binnen en helen maar niet. Mijn schouders en gewrichten in die mate pijnlijk dat ik me niet eens goed kon wassen... en bij het typen moet ik ze tegen me gedrukt houden..
Ik kan ontelbaar keren door mijn rug gaan en vergaan van pijn, ik zal zelden een arts roepen om me in te spuiten... ik wéét hoe die andere pijn is... waar geen medicament tegen bestaan blijkbaar. Psychische mishandeling tijdens jeugd als later, misbruik door een hulpverlener, fysische mishandeling tijdens kinder-en jeugdjaren... Misbruik van mijn niet aflatende vertrouwen. Sorry dat ik het niet op hypocriete heiligen begrepen heb... met schijnheilige gezwam en zogenaamde steun... die steun wordt een slachtpartij als je ze niet naar de mond praat.
De emotionele ravage was opnieuw groot. Ik hou me nog steeds op de vlakte. Denk niet te veel na... laat gedachten en gevoelens op afstand. Ik nam iets meer van het medicament. Ik las de dag en avond weg en propte daarna mijn hoofd vol met een gehuurde dvd. Ook vandaag hield ik me aan mijn ochtendproject. Misschien werk ik even in de tuin maar erna ga ik zeker uitgebreid douchen en uitgebreid lezen. Het is alsof ik mijn hoofd in een helm hou. De droom die ik vannacht had was niet akelig, eerder gek. Er kwam een oud collega met een baby aan... ze had ook alles in het klein bij zich.. een kleine babywagen, een klein stoeltje... allemaal omdat we niet zo erg groot woonden. We kregen de deur bijna niet open omdat een andere baby ervoor lag in een ander stoeltje. Uren later ontdekte ik hoe mijn ene buur stiekem haar werkman opdracht had gegeven alle planten uit onze voortuin te halen en het hele geval dicht te gooien met stoepstenen... Ik wist dat ik daardoor niet alleen problemen zou krijgen met onze huiseigenaar maar ook met de dienst van de plantsoenen...
Na gisteren weet ik dat ik niet alleen moet uitkijken om fysisch niet geradbraakt uit de strijd te komen maar vooral ook psychisch. Is het de herfst die op til is of kwam het door talloze gebeurtenissen, indrukken, de weerslag van het avondje uit of alles tesamen maar ik in de loop van de dag ben ik verdwenen in een soort van droomtoestand. Geen fijne wel te verstaan. Erna is het meer dan onaangenaam het vrij sterke gevoel er niet geweest te zijn. Zo erg dat je ook over al wat je ondertussen deed gaat twijfelen. Het is mijn eigen schuld. Ik bevocht gisteren wat ik zal noemen 'uitputting van lichaam en geest'... en de resultaten daarvan waren in verhouding. Tijdens mijn slapen had ik een bijzonder akelige nachtmerrie,zo akelig, zo gruwelijk dat ik er zowaar ook nog dreigde van in paniek te geraken telkens ik wakker werd. En wakker worden deed ik herhaaldelijk terwijl die vreselijke nachtmerrie zich ook nog steeds vervolgde als een vervolgverhaal. Brrr... zie de gruwelijke beelden nog voor me... daardoor kon ik vanmorgen niet lang blijven liggen..Het ging over mijn moeder... ben nog niet in staat die nachtmerrie te vertellen.
Als je me onderweg zou tegenkomen, zou je niet zien dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zie er 'normaal' uit... Daarom zijn er heel wat kippen en hanen in mijn leven die mijn stoornis en het verdoemde lijden niet 'ernstig' nemen. Ik heb het wasgoed niet in de droogkast gestopt maar aan de wasdraad gehangen. Ik geloof dat ik 'lucht' nodig had. Ik heb daarna een avondmaal bereid om 'u' tegen te zeggen... . Een zomerse ratatouille met uiteraard net zulke zomerse groenten. Uien, massa's uien... rode en gewone... een courgette, en vier paprika's, 2 rode, 2 gele... een hele knof look en heel veel prinsessebonen... 13 aardappelen... (geluksgetal)... en dàt laat ik sudderen met een flinke dot pili pili. Nu ben ik zo moe dat ik niet meer besef dat ik het ben die deze woorden schrijft... en met nog een flinke dosis spot en haat naar de dagboeksnuffelaar... ja manneke...ook personen met de borderline persoonlijkheidsstoornis kunnen schrijven. Straf hé? En in tegenstelling tot dat mislukte heiligenprentje wéét ik dat ik niet 'heilig' ben... en ik doe dan ook niet alsof... en zit ook niet alle vrouwen in nood te schrijven dat ik met ocharme die lijdende wil meegaan... Om ze vervolgens wanneer ze je suikerstroperige hulp niet nodig hebben, af te slachten? Tssss...
Vandaag liet ik de deurbel rinkelen... het kon me niet verdommen. Ik ben van de aarde verdwenen. Dat die verdomde therapie maar vlug weer kan starten... de vakantie van de ene is de verdoemenis voor de andere. Tja... vanavond was het weer 'straffe taal' Degene die weten dat ik geen 'om hulp smekend sukkelaartje' ben, kunnen hier wellicht alweer smakelijk om grinniken... de anderen zullen weer bonen vreten. We eten geen vlees... we zijn zonder dàt al agressief genoeg.Gnah gnah.
Uit pure ellende ben ik dan maar aan het rommelen geslagen. Ondanks het feit dat ik hondsmoe ben. En ondanks dat ik niet erg veel zin had in rommelen. Alleen wilde ik rommelen om misschien ergens nog kralen te vinden die ik kan gebruiken voor een verfraaiingswerkske dat ik al dagen in mijn ondertussen weer iets helder brein heb. Ik vrees echter dat ik die speelgoedkraaltjes meegaf aan de kringloopwinkel met de gedachte wat ik daar nu nog mee aan moest... Soit... ik ga gewoon een dezer dagen zelf naar de kringloopwinkel op zoek naar juist speelgoedkralen. Natuurlijk botste ik tijdens het rommelen weer op diverse pijnlijke herinneringen aan die hun moeder probleemloos vergooiden, verwierpen, liquideerden. Ik botste ook op mooie herinneringen... aan de tijd dat ze zich nog 'normaal' gedroegen... waaronder ik versta 'menselijk en hun wezenlijkheid eigen'... :Er speelden cd's ... met luisterliederen... iets met 'als je mekaar niet eens meer vertrouwen kan'... Ik moet wat krachten opdoen... voor ik het wasgoed uit de machine haal en ze gelijk in de droogkast stop... Waarom ook had ik er vandaag mijn hersenen niet bij? Dan zou ik de werkzaamheden beter verdeeld hebben over de komende dagen. te moe voor die stomme was... binnen een uur of wat sla ik ook aan het koken... Ik voel me barslecht... wellicht opnieuw een kater (een psychische) na het fijne avondje uit. Zoiets geraak ik niet gewend hoor. Goed... ik wilde eerst de computer weer afsluiten zonder iets te schrijven. Ik opende het scherm en weer zo hol als wat. Toch heb ik mezelf aangemoedigd een poging te doen... alles voelt weer zinloos... ondanks het feit dat ik een aardig stuk gerommeld heb... Ik zei het gisteren ook tegen mijn vriendin dat mijn logica blijkbaar anders is dan bij mensen uit mijn omgeving...
Ik weet het weer even niet meer. Staar naar het scherm, krijg er niet uit wat binnen drukt. Toch maar proberen. Het is nog te vroeg voor een biertje als hulpmiddel. De angst die ik gisteren een groot deel van de dag behield, is uiteindelijk weggeebd en wel omdat ik kon vaststellen dat geen onheilstijding gebracht werd... Dat die angst er is, komt door nog een nadeel van alles zo scherp en pijnlijk te voelen, de strijd binnen me tegen dat teneerdrukkende, donkere, krijsende, verscheurende... dat je bang bent wanneer een ander zich niet goed voelt het door die ander net zo hevig gevoeld wordt. Dan ben ik werkelijk ziek van angst... want ik weet waar je daardoor ook nog tegen moet vechten.. Het kwam zeer goed uit dat mijn oudste net gisteren vroeg om wat bij ze te komen halen. Dat ik er onverwacht langer was, was ook goed... en vooral deed het me deugd dat mijn komst en mijn langer blijven op dat ogenblik zo gewaardeerd werd... Het is de eerste keer in mijn leven dat wat erna te gebeuren stond me niet verwezen achterliet... mijn beleven is niet door de snelheid achtergebleven... wat steeds pijn gaf achteraf... omdat ik ze niet 'bewust' gedag had kunnen zeggen daardoor. Nu was dat wel zo. Eenmaal thuis was ik moe en een beetje het noorden kwijt. Ik heb geschreven, dat gaf me rust... maar toen het zware plots weer opdook, angst, onrust... ben ik in de keuken aan de slag gegaan met een biertje in een poging om de vermoeidheid en onrust te verjagen. Daarna was het tijd om na rusten naar een afspraakje voor een babbel met een vriendin te gaan. Een vriendin waar ik zowat alles tegen kan vertellen zonder angst om veroordeeld, scheef bekeken, niet begrepen te worden. Het heeft wel deugd gedaan. Ik merk immers dat wanneer de sessies bij de psychiater door vakantie wegvallen ik niemand meer heb om in real life tegen te kunnen praten (behalve deze vriendin, ik bedoel eerder dat er niemand meer is waar ik even naartoe kan wanneer het nodig is) ... Het gekke was dat ik lange tijd niet in staat was om opnieuw te vragen naar zo'n babbel... een verklaring daarvoor heb ik nog steeds niet, tenzij die vreemde vermoeidheid die zich over mijn leven uitstrekt en die zelfs een mailtje sturen om iets af te spreken al zwaar labeur en o zo zinloos lijkt te vinden. Ik heb wel een andere vriendin getelefoneerd toen iets me zwaar viel maar ze was niet thuis. Het is precies door zulke zaken dat ik nog amper telefoneer... omdat ik teveel onverrichterzake telefoneerde... geen tijd of niet thuis... of erger mensen die het gesprek afbreken omdat zij iemand op het station moeten oppikken terwijl er hier net een drama plaats had gevonden... Ik had meer last van zulk soort onbegrip of van de telefoon die bleef rinkelen dan de enkele keren dat ik wel iemand aan de lijn kreeg. Daarom liet ik ook het telefoneren op de duur. Wat betreft die ene keer dat net tijdens een ramptijding het gesprek moest afgebroken worden, moest ik het zelf zijn die zo'n telefoontje van een vriendin kreeg, ik zou tenminste voorgesteld hebben erna terug te telefoneren om verder te praten... maar die vriendin destijds deed dat niet. Het was zo schokkend... (en nog andere zaken die ze me lapte en waarover later misschien meer) dat ik ze niet meer als een vriendin zie maar iemand die net als nog enkele andere zogenaamde vriendinnen me zag als gebruiksvoorwerp en niet meer dan dat. Er zijn in mijn leven twee vriendinnen en één vriend die ik vertrouw en waar ik met mijn hele hebben en houden wat vertellen betreft terecht kan... en dat is goed... alleen is het zo dat ik ze door tijdgebrek niet zo vaak kan zien maar als er een ontmoeting is, is dat steeds meer dan de moeite waard...! Iemand om te telefoneren of op bepaalde momenten vlugger te zien, is er niet... en ik merk dat ik dat hoe langer hoe meer mis. Door er gisteren over te praten met die vriendin is er misschien toch een weg om tenminste van dat soort eenzaamheid af te komen... Misschien kan ik bij een groep aansluiten die net als ik psychische problemen heeft en creatief bezig zijn... Er kwam weer wat hoop daardoor ... misschien weer een perspectief, om niet meer zo alleen te voelen met wat je hebt... Gelukkig is er ook deze site waar ik tenminste vlugger kan vertellen wat anders lang in de wachtrij zou komen te staan dat het de vervreemding tot alarmerende fases zou kunnen doen stijgen. Ik heb het nodig om de druk te kunnen verminderen die er zo vaak ontstaat door allerlei indrukken van binnen of buiten, vooral nu de psychiater vakantie had.
Ik bracht ook ter sprake waarvan ik me lid maakte, en daar zal ik misschien wat aansluiting vinden al is het me nu nog niet duidelijk hoe... dàt kan ik mijn psychiater vragen als hij uit vakantie is. Verder begreep ik door iets wat de vriendin vertelde dat het precies dat was wat mij naar een opname had doen verlangen... dat gevoel van alleen-heid... iets dat verschilt van eenzaamheid... en de twee tezamen... is helemaal een ramp bij tijden. Dan stik ik... van binnen. Toch zijn de alternatieven die gisteren ter sprake kwamen een pak beter voor mij die amper in groepen functioneert en ook geen hele dag, dag in dag uit elders kan vertoeven zonder dat uitputting precies de gevaarlijke gedachten zou doen verergeren. Ik kan er gaan en komen als het me gaat... en er is genoeg ruimte om je al dan niet af te zonderen... Het voelt dan toch voor mij als samen, zelfs als het allemaal eilandjes zijn misschien ver van mekaar, precies omdat er tenminste iets is dat je gemeen hebt met elkaar... Er lijkt door de babbel gisteren toch iets meer perspectief te zijn als ervoor... wat niet eens moeilijk is, want ervoor was er géén perspectief meer. Nu zijn er toch twee kleine puntjes waar ik me op kan richten... kleine sprankels hoop... nu ja perspectiefjes. Ik was ze allemaal kwijt... door telkens al die belemmeringen... hoe langer hoe meer... Het is niet eenvoudig in deze samenleving door het web van wetten en regels, door het alles of niets-gegeven... nog iets te durven, kunnen, willen ondernemen... omdat de pijn van het onbegrip of de absurde regels die je al klem zetten voor je nog maar één stap durfde zetten... je ontmoedigt... steeds erger... en de consequenties vaak nog meer problemen geven dat je in een comateuze toestand te houden wat leven en deelnemen aan deze samenleving betreft...
Ik kan deze hoop woorden bijna niet meer overlezen omdat alles in mijn hoofd danst. Er is geen overzicht... niet zoals anders.
Er is nog iets anders dat me naar beneden trekt, nog meer vechten vraagt dan de situatie zonder dat. Het werkt op mijn gemoed, het maakt me angstig en onzeker. En het klit aan me de hele dag en soms ook een deel van de nacht, kan het niet van me wegslaan en doe wat ik denk dat het beste is, vertrouwen op mijn gevoel en daarbij een flinke portie verstand. Maar het blijft een zware, heel zware druk op me leggen. Ook vandaag... De zorgen die ik me daarover maak, kan ik nog met minder mensen delen. En dat wat je meent dat zou helpen, dat is niet eens zeker. Het lijkt ook hier een evenwichtsoefening die in beide gevallen angstaanjagend blijft... Er is geen zekerheid en door mijn eigen gevoel is er nog meer angstige zorg en onzekerheid. Er is geen handleiding voor... het is steeds tasten naar de juiste snaar. Niet te veel van dit, niet te veel van dat. Steeds het weten dat een snaar onverwacht kan springen. Het liefste ruimde je alle hindernissen uit de weg... gevolgd door de twijfel of je niet net daardoor nog meer hindernissen schept... Hier zit je dan... donker en angstig... weifelend over jezelf... en wàt je nu het beste doet, zegt, niet doet, niet zegt... er bent... maar niet te veel... ook niet te weinig. Het liefst sloop je als een dief achterna... om te kijken of het goed gaat... maar dat kan je niet... dus blijft dat nare gevoel, die vreselijke angst de hele dag aan je knagen... je weet immers te goed hoe de zaken kunnen voelen en wat dit leven allemaal kan brengen...
Het komt wellicht door de vermoeidheid na het zwoegen in de tuin... maar ik werd even ziedend toen ik de jammerklacht van een naar creatuur opving dat ze (ocharme) niemand heeft om boodschappen te doen. En dat werd dan zo drie keer herhaald... grrrr... Is het omdat ik dat geluk nu even wel mag smaken? Ben ik zo te benijden dan? Ik doe wel verdomme als sinds eind jaren tachtig alles alleen, poetsen, de tuin onder handen nemen, het hele huis aan kant, schilderen, koken, wassen, strijken, administratieve rompslomp en de zorg voor vier kinderen in mijn eentje... Toen die zo oud was als ik kon die lekker doen waar die zin in had... want iedereen was uit huis. Verder heeft die méér middelen om klussen te laten klaren door anderen of degelijk materiaal... en komt er ook iemand naar hier en daar rijden.... verdomme... Ja... dit schoot me wel even in het verkeerde keelgat... neem me niet kwalijk... . Verdomme toch... ik wou dat mensen ophielden mij te zien als iemand die het maar wat gemakkelijk heeft... wat hààt ik ze.
Twee keer werd er getelefoneerd... ik nam niet op... Ik weet wie het is en waarom ze telefoneert... en voel me nog niet in staat om de vloed veroordelingen en terechtwijzingen over me heen te krijgen. Ik nam me voor een brief te schrijven waarin ik me verontschuldig voor mijn afwezigheid en het feit dat ik dat niet duidelijk heb laten weten en op tijd. Als ze wil dat ik de geleden schade terugbetaal, nu dan zal ik dat met plezier doen... ook al staat onze rekening deze maand al in het rood. Verder hoefde ze niet te beweren dat wij hadden toegezegd te zullen komen, want dat heb ik helemaal niét... Ik zei dat we wel zouden zien... Toen de dag aangebroken was dat je moest verwittigen of je bij het feest aanwezig zou zijn, heb ik dat niet gedaan waaruit ze toch kon opmaken dàt we niet kwamen? Bovendien heeft ze aan de 'anderen' ieder apart telefonisch gevraagd waar ze mij en mijn jongste het beste zou laten zitten op het feest... wààrom vroeg ze het niet aan mij zelf? Dàn had ik tenminste werkelijk gerustgesteld kunnen zijn dàt we ergens 'min of meer veilig zouden mogen zitten...!'. Allerlei zaken zaten me niet lekker... Dat mijn zoons en zijn wederhelft zich tegenover mij zou opstellen (kan me daar gezien de afgelopen jaren jammer genoeg al een voorstelling van maken )... en ook de blinde veroordeling van één van de feestvarkens toen ze aan de telefoon vertelde dat we uitgenodigd waren voor het feest. Ze sloot dat telefoontje af met een onterechte veroordeling.... en wel over een zeer pijnlijk thema... . Dàt had ze niet moeten doen, niet na alle vorige loze veroordelingen... deze was net zo loos omdat zij niet eens wist wàt gebeurde. Verder... als ik uitgenodigd word voor een feest, dan wil ik ook graag deelnemen ààn het feest en niet opnieuw de 'kop van jute' zijn of 'afgeslacht' worden door mensen die menen dat zij het alleenrecht in handen hebben en de perfectheid zelve menen te zijn waarmee ze willen zeggen dat zij anderen mogen neermaaien, zelf mogen verwonden en kwetsen, beledigen en veroordelen naar hartelust? Komaan... ik ben toch niet gek zeker...? En ja... nu hebben al die mislukte heiligenprentjes mij eindelijk op dat feest eens kunnen veroordelen zonder dat ze haha ongelijk hadden... en dan doet zo'n veroordeling uiteraard ook geen pijn... maar is zelfs belachelijk en verschaft slechts nog meer inkijk in die zulke houding aannemen. Zou het dan toch waar zijn wat het titel van een boek betreft? (brave meisjes komen in de hemel, stoute overal?)
Ik was in mijn jeugd een te braaf meisje, en later tijdens mijn huwelijk een te brave vrouw... ik probeerde niemand te kwetsen en er voor zovele mensen te zijn, voor mijn moeder, voor mijn ex en vooral ook voor mijn kinderen en hun partners. Ik zie wat is gebeurd... Er zijn wonden geslagen die nooit meer zullen genezen... Dus nu MOGEN ze me veroordelen... want dit keer ging ik werkelijk in de fout omdat ik ocharme niet tijdig en duidelijk liet weten NIET te komen op het etentje... Al die andere keren draaiden zij de zaken mooi om... Waarvan ze me ook veroordeeld hebben (en grotendeels op een laffe want heimelijke manier, ik heb me er nooit tegen kunnen verdedigen... die kans gaven ze me niet... ik zou hun ballon eens kunnen doorprikken hé ...) Zij gooiden ze in een onbewaakt moment tegelijk op me... zodat ik geschokt geen woord meer kon uitbrengen. Want verdomme wàt doet het pijn als je zo ingevuld wordt. Degenen die beledigend en wreed waren , gedroegen zich als slachtoffertjes ... Dat bepaalde mensen daarin getrapt zijn of erger nog... geen moeite meer deden waarheid van schijn te onderscheiden, is hun verantwoordelijkheid en niet de mijne. Ik neem afstand van ze... want zij vernietigden dat wat ik altijd had... levenslust, levensvreugde. Sinds hoeveel jaren vecht ik tegen dat wat aan mijn benen trekt? Nu nam ik eindelijk de vrijheid me niet meer bloot te stellen aan die me uit afgunst en jaloezie, uit eigen lafheid en zwakte, verder willen vermalen... Ik ga mijn eigen weg... met alleen nog die mensen die niet de intentie hebben mij en mijn leven te vernietigen omdat ik en mijn manier van leven als een doorn voelt in hun ogen... ! En dat lukt me... met mondjesmaat... Hoe lang is de weg die ik al ging ook... Eén ding is wel opvallend, nadat de ergste pijn van de breuken geleden is, zijn voor het eerst in mijn leven de nachtmerries weggebleven... !!!!!! En die nachtmerries dateren al van sinds mijn jeugd... werden erger tijdens en na mijn huwelijk... en zijn ook niet opgehouden de jaren dat ik als het ware geterroriseerd werd door enkele van mijn kinderen. Sinds de breuk met twee van ze heb ik zelden nog een nachtmerrie... , heel af en toe nog een nare droom maar nooit meer die gruwelijke, angstaanjagende nachtmerries die ik zowat mijn hele leven had. Ik zal mezelf verder genezen... al weet ik niet of ik er helemaal van zalherstellen. Ik zal mijn leven niet geven voor de horde wezens die hun eigen frustraties op anderen botvieren en die mijn goedgelovigheid op een gruwelijke manier hebben misbruikt...! Ik zal me verder toeleggen op een nieuw leven met een nieuwe levensfilosofie.. die me niet goed gezind zijn, zal ik van me afsnijden, stel me niet meer aan hun praktijken bloot.
Moe en het noorden, zuiden, oosten, westen kwijt. Maar belangrijk... het viel best wel mee het bezoekje. Het was zelfs fijn. En gezellig. Nu ben ik moe... heel erg moe. Ik moest na het bezoekje nog naar een postkantoortje ... de ene autobus net gemist, onverrichterzake aan een kassa wachten terwijl dat blijkbaar niet nodig was. Erna wilde er ook nog iemand persé een heel verhaal tegen me doen terwijl ik al hondsmoe was... en vervolgens beweerde iemand iets heel anders dan dagen tevoren. Ik was het dit keer zo zat dat ik zei dat we die uitstap wel zouden annuleren. Ik heb er echt genoeg van dat ze woorden verdraaien en de waarheid geweld aandoen gewoon om dàt ze dat beter uitkomt. En wat het feest betreft? Natuurlijk was mijn tante diep verontwaardigd dat wij er niet waren. Of ze meent dat ik me daar ook wat van aantrek? Neen ;.. na dertig jaar beledigingen en onheuse beschuldigingen van haar te moeten slikken is mijn afwezigheid zonder een voorbeeldinge verwittiging écht klein bier. Daar op dat feest heeft mijn moeder, zo vernam ik, zich in allerhaast tussen een van mijn kinderen gewurmd toen ze een foto maakten van de hele familie (mij en mijn jongste uitgezonderd) om de schijn hoog te houden wellicht... want mijn moeder gooide degene waar ze nu schijnheilig lachend naast ging staan ooit buiten !!!! En zoals ik had verwacht hebben degenen die mij vergooie zich als bloedhonden gestort op het feit dat ik er niet was... en nog wel zonder enige degelijke verwittiging. Aaaah... wat hebben ze hun hartje kunnen ophalen aan het hun moeder betichten van respectloos gedrag... Tsss... Alsof ik iets anders verwacht had... ... ze zijn zo doorzichtig, zo vreselijk doorzichtig... Bang om onder ogen te zien hoe zij zich hebben gedragen, respectloos én hard én ongevoelig, harteloos én wreed. en laf... zo laf. Nu kunnen ze tenminste veroordelen om een heuse reden... toén niet. Zo hypocriet.
Zeven uur is nu niet zo vroeg maar toch wel tijdens de vakantie. Ik sliep vannacht opnieuw in fragmenten, droomde allerlei maar weet er ondertussen niets meer van. Ook gisteren het begin van een paniekaanval, plots uit het niets (zoals gewoonlijk)... en terwijl ik al ingedut was. Ik weet uit ervaring dat ik dan aan allerlei zaken moet denken die mijn aandacht vast houden... ik dacht aan het werken in de tuin, wat ik er nog allemaal wou doen... en het hielp, de aanval is niet op volle toeren gekomen. Ik ben benauwd voor straks. Misschien om de kwetsbaarheid die weer fel is opgekomen? En ook omdat ik glimpen van de vroegere houding waarnam, dat afkeurende... Willen ze me opnieuw omvormen tot 'iets' wat hun goedkeuring kan wegdragen? Ik noem het 'iets'... omdat ik het dan niet meer ben als zij met mij klaar zijn... Er is opnieuw dat gevoel van onveiligheid... en natuurlijk weet ik waardoor het er terug is... Door bepaalde vragen, op zoek naar iets om me als vanouds te kunnen demoniseren... Het is moeilijk te bekennen... maar precies dat gevoel... dat niemand het voor me zou opnemen als het nodig zou zijn, heeft mij die knoop doen doorhakken... Opnieuw angstig dat hetzelfde zou gebeuren als in mijn verleden... dat die me lief waren zich tegen mij keerden... zelfs die waar ik toen nog mee gehuwd was... ging liever mee in de venijnige aanval ... het sadistische leedvermaak kan ik maar moeilijk vergeten.
Te laat heb ik begrepen dat ik vandaag een archie-slechte dag heb... té laat... Daardoor was het in mijn hoofd weer een chaos, alsof er een zekering of meerdere zekeringen uitvielen... Toch had ik blijkbaar nog de tegenwoordigheid van geest om degene waar ik naartoe zou gaan, te waarschuwen dat ik er vandaag niet meer geraakte en of het morgen ook goed was. Ik was alleen vergeten dat ik op mijn tellen moest letten... Ik begreep te laat dat ik beter een sms verzond in plaats van een mail. Maar ik zag daarvan af... omdat de batterij van mijn gsm en van mezelf bijna plat was. Ik werd erna op een vrij krenkende manier de 'les gelezen'. Wat kwetste het me... Wat me vanmorgen overkwam? Ik zou het niet weten... volledig mesjogge geworden, zo lijkt het. Stilaan geraak ik de draad en de pedalen kwijt. Heb ik me gisteren te moe gemaakt? Is het door dat akelig en zo lang durende onweer? Ik was, eerlijk, zeer bevreesd dat ik op een autobus onbeschut moest wachten om naar degene te gaan waarmee ik dat afsprak. Het besef dat zulke angsten toch niet begrepen en misschien ook nog veroordeeld werden maakte daarover vertellen onmogelijk. Verder heb ik geen zin in mogelijke toespelingen over zondag hoe ik het in mijn hoofd haalde mijn tante zo laat te waarschuwen dat ik niet zou komen... die 'harde' tante mag mij wel dertig jaar lang als zondebok bespugen en veroordelen, beledigen en naar behandelen... Ik sliep ook slecht door die angst voor de onweders vannacht en er was er ook een ziek vanmorge, het maakte de boel kompleet in de war. Ik had niet door dat ik bezig was er volledig onderdoor te gaan... Mooi... dat ik net nu een cd hoor (een Nederlandse groep, in het lied komt Kronenburger park... 'iedereen de weg kwijt'.... ook iets van 'de wereld uit, één seconde, en vraag niet naar de weg want iedereen is de weg kwijt...)( ooooh wat mooi... maar het snijdt in mijn hart)(mooi lied, wie zingt het eigenlijk?) Ergens deze namiddag voelde ik hoe abnormaal moe ik was, nog besefte ik niet wat er aan de hand was. Dat ik de computer in allerijl afzette uit angst voor het uren durende onweer... heeft wellicht ook meegeholpen aan de algehele ontreddering. Want het schrijven werkt meestal helend Op dit ogenblik kan ik wel schreeuwen waarom mijn psychiater het precies nu zo lang moet rekken, zijn vakantie met het heerlijke vooruitzicht erbij om wanneer hij terug begint de sessies te halveren. Stik maar Lore... alsof ik dàt nog niet genoeg heb gedaan in mijn leven... Slikken en stikken. Ik ben het zoooo beu allemaal... Ik trachtte na het nare berichtje mezelf nog te redden door in de tuin te gaan werken... maar het heeft niet mogen baten. Het deed me zoveel pijn dat besef dat zij mogen kwetsen en met me sollen naar believen... maar dat ik niet eens door een archieslechte dag... mijn anders zo nauwkeurige respect voor ze 'even' verlies... en dan niet eens totaal...! ik kàn het niet allemaal meer dragen... ik wil hier weg... ver weg van ze allemaal die mijn hart blijven vertrappen en bekrassen... Ik voel me slecht... die me ooit zo lief waren... heb ik al twee jaar niet meer gezien... hoe hebben ze mij die altijd zooooo vol liefde voor ze was, zo kunnen vergooien en wààrom??????? Ik kom dit nooit, nooit te boven. Nooit... hoe ik me het zelf ook wijs tracht te maken... ... en degene die dààr voor verantwoordelijk zijn, voor die vreselijke verwerping... wel ik hoop dat ze nooit hoeven zien wàt zij hebben gedaan... of het zelf hoeven meemaken. .
Er is iets dat me bezighoudt... en me ook benauwt.... Ik probeer het van me af te zetten maar het blijft bijten. Het onweren lijkt eindelijk voorbij... maar van binnen in mij onweert het verder. Ik heb ergens paal en perk gesteld... bepaalde zaken neem ik niet meer. Er waren in mijn leven heel wat mensen die mij wel kenden als ze iets van mij konden krijgen maar die zelf niet één keer probeerden mij te begrijpen, niet in staat aandacht te hebben voor een ander leven dan het hunne of die maar als vanzelf aannemen dat een ander het niet moeilijk kàn hebben. Ofwel negeren ze jouw problemen, leed, verdriet of pijn... ofwel slachten ze je af. Wanneer je niet meer kan ingaan of wil ingaan op hun noden bijvoorbeeld. Dan besta je plots niet meer voor ze. Sommigen slaan aan het demoniseren. Anderen vermalen je tot pulp. Ja... in het échte leven ken ik mijn vrienden... en de anderen die zich misschien zo noemen maar het niet zijn, ... . Ook hier voel ik welke mensen je een warm hart toedragen en meevoelen hoe weinig ze ook van woorden zijn... Het zit niet in veel woorden... Natuurlijk kan ik me vergissen ... kan slechts op mijn gevoel verder gaan... en me niet meer laten gebruiken... Ik huiver van bepaalde zaken... en eigen me het recht toe daar een prikkeldraad voor te zetten... Ik laat me niet meer in de luren leggen . Ik ken de onmacht van sommige vrienden om mij te begrijpen... maar ik voel wel dat ze moeite doen... en niet domweg aan het veroordelen slaan... op momenten dat een drama hun leven trof... weten ze dat ze op mij kunnen rekenen... ze eisen het niet... ze vragen het niet eens... dat hoeft niet... ik ben er met heel mijn hart voor ze... Maar die anderen... die menen over mij te kunnen beschikken? Die hoeven niet op mijn begrip te rekenen. Niet meer... sinds diverse rampen mijn leven troffen. Die hoeven noch in het echte leven, noch hier te komen melken... ik ben dan ook geen koe.
Tja... er zullen wel meer mensen zijn die net als ik angstig zijn bij onweer. Dus ook al was ik opnieuw vroeg uit de veren toch zette ik die computer even vlug weer af dan dat hij opstond... doodsbang voor de bliksem die kan inslaan. Omdat het leek te minderen maar toch nog niet voldoende om elektrische apparaten opnieuw in te schakelen, bedacht ik in de regen een deel van het terras een schuurbeurt te geven. Ook dat blies ik af omdat ik in elkaar kromp bij iedere bliksemshicht. Mijn voorstellingsvermogen staat weer op scherp... Het lijkt ondertussen opnieuw te beginnen... Misschien kan ik niet verder werken aan de computer. Het verstoort mijn ritme en ik loop verloren in huis rond... Het is zo donker. Ga ik dan straks maar aan het rommelen? voel me zo moe en slaperig... en niet in staat om nu al aan het rommelen te slaan... het rommelt nog te erg in mijn hoofd. ... ik hoop dat het niet de hele dag zo gaat onweren... dat vind ik eng en van het donkere word ik somber. Ook al steek je de lampen aan.. het voelt zo vreemd om dat overdag al te doen dat ik er helemaal door uit mijn doen geraak. Kalmte bewaren Bah... het bliksemt alweer en rommelt, zo lijkt het, pal boven ons hoofd... brrrrrr... bang bang bang.
... wat ben ik moe... benen als lood... een pauze... Ondertussen staat een cd op met de Burundi-drums... Ik hou ervan... De bonen (snij) zijn gesneden en naar aloude gewoonte heb ik er weer andere ingrediënten bijgevoegd. Zo vind ik koken immers het leukst... als ik er mijn eigen variante van kan maken. Piet Huizendinges die hoef ik niet... Wanneer ik mensen niet mag door hun gedrag ga ik ze-ker niet koken wat zij voorkoken (ik kijk die programma's niet en koop zeker zijn boeken niet... huiver met alle respect voor die het wel doen... ) Ik ben mijn eigen kok... heb geen Pieten nodig. Ik reken nog een half uur en dan ga ik aardappelen schillen en in het diepvriesvak kijken wat ik er kan bijbakken als vleesvervanger... want wij zijn al sinds maanden opnieuw vegetarisch gaan eten. Gisteren nam een Braziliaanse plaats naast me. Ik weet niet hoe het komt maar vaak beginnen mensen spontaan een babbel met me en ja ook al put het me soms uit ik ga er steeds op in... (behalve als het crieps zijn) De muziek staat zo luid dat ik zelfs geen deurbel zal horen. Maar ons hondje wellicht wel. Toch kan ik dan lekker net doen of ik het niet gehoord heb. Ik heb namelijk geen zin in mekkerende luitjes. Vandaag ben ik a-sociaal. (behalve hier... )
Bij gebrek aan een luisterend oor in mijn omgeving vertel ik het hier. Er speelt een cd ... Ondertussen nam ik de rest verf van twee jaar geleden, ecologische natuurlijk... en schilderde daar waar enige verfraaiing nodig was, voor mijn gevoel toch een heerlijk zonnige kleur tegenaan. Ach... het mag in feite niet maar daar veeg ik mijn voeten aan... en dààr heb ik een zeer geldige reden voor... Ik word onpasselijk van dat creatuur dat denkt dat het recht alleen zijn kant moet uitgaan. Twee uur en een half werk maar het resultaat mag er wezen. Zwetend als een rund schrijf ik het nu even op hier voor ik onder de douche ga. Ondertussen kunnen mijn benen ook rusten op het stoeltje dat daarvoor dienst doet. Na het douchen ga ik twee soorten boontjes schoonmaken en bereiden. Er ligt een handdoek rond mijn hals... om 'ongelukken' te voorkomen. Dat ding warm te houden al is er aan warmte geen gebrek. Echter tocht op een bezweet lijf is niet zo ideaal, al helemaal niet als je bij de geringste beweging een knak in rug of hals krijgt. Natuurlijk kwam er net als ik op de ladder stond met mijn hoofd achterover (ik schilderde namelijk een zoldering) een telefonische oproep binnen. Dat ding bleef maar bellen... en ik bleef op de ladder staan Ik hoefde niet bang te zijn voor een of ander noodgeval omdat ieder die dat eventueel zou moeten melden ook mijn gsm-nummer bezit en degene die het niet meer bezitten en toch belangrijk zijn die kunnen het doorgeven zodat ik toch op de hoogte kan gesteld worden. Degene die daar geen gebruik van kunnen maken, nu die hoef ik niet te horen. Ik verwacht immers een telefoontje van de tante wiens feest ik niet bezocht... en sorry... maar na al die beledigingen die ik van haar al te slikken kreeg, het veroordeeld worden zonder te weten waarover het gaat...(alleen omdat ik het ben?) écht die hoeft mij even niet welke les dan ook te komen spellen... . wat heb ik mijn leven laten vermorzelen door dragonders, buldozers, egotrippers, betweters, enggeestige hoogheidswaanzinnigen en schijnheilige heiligenprentjes.
Inmiddels drie uur en een half wakker maar niet zo goed , (het kan niet alle dagen feest zijn hé) Met name de rotsblok en het zwarte gordijn waren jammer genoeg opnieuw van de partij. Maar niet getreurd... zal straks wel wijken. Ik ga een frisse vaat afleveren en ook de kasten in de keuken nakijken. Weg met alle overbodige spullen is mijn motto.
Eindelijk ook een mail beantwoord en een andere geschreven. Daar kruipt toch ook wat tijd in, vooral als je zaken vertelt... Misschien ga ik in de tuin werken en anders ontferm ik me verder over die ene kamer. Ik moet toegeven dat de vakantie van de psychiater stilaan begint te krassen... nog even en ik ben een buitenaards wezen zo vreemd voel ik me, als in een roes. Het is een overlevingsinstinct om allerlei het hoofd te kunnen blijven bieden. Soit... ook dat gaat wellicht voorbij. Ik heb verder toch weer een positieve instelling want ik kon vanmorgen plots denken dat het maar goed is geweest dat ik ondertussen paniekaanvallen in alle soorten en maten ken zodat ik mijn jongste die er sinds het verlies van twee vrienden van haar ook door gekweld wordt, kan geruststellen. Zo zie ik dus zelfs daar de voordelen van in .
Zo... en nu aan de slag... een schrijfsessie en erna een vaatsessie. Het prentje dat ik vond, is eerder grappig dan waar... want ik ga niet boos aan de vaat hoor... eerder heb ik er zin in.
Het was ondanks de duik die ik ergens tijdens de voormiddag maakte toch nog een feest van een dag. Al de geplande zaken volbracht... de keuken onder handen... nieuwe zelfklevende folie op het snijvlak dat de eigenaar afleverde als een onbehandelde stenen plaat... (als het maar goedkoop is) Daarom kleef ik er om de zoveel jaren een nieuwe folie op... Dat wil zeggen de oude folie eraf wurmen, de ondergrond grondig schoonmaken, laten drogen en dan de nieuwe folie nauwkeurig meten en kleven. Natuurlijk moesten er eerst al die spullen af... Een deel van die spullen moet ik nog nakijken of ik ze nog wel nodig heb... Ook de kledingskast is mooi weer gevuld : Ik heb de afdruiprekkenaan een grondige schoonmaakbeurt onderworpen. Het komt erop neer dat de helft van de keuken mooi oogt, fris met die nieuwe folie., de spullen er mooi op geschikt... Het enige plan waar ik niet meer aan toekwam, was mijn haarbos een shampoobeurt geven, doe ik morgen wel... Ik nam de autobus naar de stad ... Omdat het vandaag iets later stopte daar spraken we af dat ik enkele uurtjes op voorhand zou vertrekken, rondkuieren in de stad, rusten wanneer nodig en dan tegen dat haar job afgelopen was, samen terug naar huis. Ik ben nu moe maar voldaan... had een leuke dag... . Morgen bouw ik een rustdag in... dat wil zeggen dat ik me weer zal beperken tot klussen binnenshuis... Overdaad schaadt... weet ik
Ik wil niet meer gaan. Het is alsof ik een hele berg heb moeten beklimmen, een dikke Chinese muur bouwde rondom me om me te beschermen en ik die nu weer moet afbreken. Dat gevoel in de steek gelaten te zijn en ik degene die dat deed de weg afsluit om nogmaals hetzelfde te kunnen doen. Denk niet dat ik het zelf niet stom vind hoor, ik vind het stom... Maar zo voel ik het nu eenmaal... daarom is er ook een weerstand om te gaan. Ook omdat je na weken jezelf weer helemaal dichtmetselde en je dat dichtgemetselde weer moet open maken. 
Natuurlijk ook om die andere verandering... waar ik het moeilijk mee heb. Geen twee sessies meer maar één, niet omwille van de therapie maar om zijn privéleven. Ik weet bovendien dat die eerste sessie na een zo lange vakantie weer zoveel aanpassing zal vragen dat ik die al bij voorbaat als verloren mag rekenen door verregaande vervreemding, en dat er nu geen tweede op volgt maakt het er niet eenvoudiger op. We zien wel...
Na mijn ochtend-schrijven ben ik de tuin ingedoken... verwoed werkte ik me door de jungle. Ik heb er twee pijnlijke schouders, gewrichten en polsen aan over en ontelbare blauwe en bruine plekken... mààr die bevinden zich niet op mijn ziel en dààrom geef ik er ook niet om. Soms lekt het bloed uit een wond dat ik bij het snoeien opliep maar dàt kan me niet verdommen... die andere wonden doen véél meer pijn... die bevinden zich van binnen en helen maar niet.
en heel veel prinsessebonen... 13 aardappelen... (geluksgetal)... en dàt laat ik sudderen met een flinke dot pili pili.
Uit pure ellende ben ik dan maar aan het rommelen geslagen. Ondanks het feit dat ik hondsmoe ben. En ondanks dat ik niet erg veel zin had in rommelen. Alleen wilde ik rommelen om misschien ergens nog kralen te vinden die ik kan gebruiken voor een verfraaiingswerkske dat ik al dagen in mijn ondertussen weer iets helder brein heb. Ik vrees echter dat ik die speelgoedkraaltjes meegaf aan de kringloopwinkel met de gedachte wat ik daar nu nog mee aan moest... Soit... ik ga gewoon een dezer dagen zelf naar de kringloopwinkel op zoek naar juist speelgoedkralen. Natuurlijk botste ik tijdens het rommelen weer op diverse pijnlijke herinneringen aan die hun moeder probleemloos vergooiden, verwierpen, liquideerden. Ik botste ook op mooie herinneringen... aan de tijd dat ze zich nog 'normaal' gedroegen... waaronder ik versta 'menselijk en hun wezenlijkheid eigen'... :Er speelden cd's ... met luisterliederen... iets met 'als je mekaar niet eens meer vertrouwen kan'... 
Het komt wellicht door de vermoeidheid na het zwoegen in de tuin... maar ik werd even ziedend toen ik de jammerklacht van een naar creatuur opving dat ze (ocharme) niemand heeft om boodschappen te doen. En dat werd dan zo drie keer herhaald... grrrr... Is het omdat ik dat geluk nu even wel mag smaken? Ben ik zo te benijden dan? Ik doe wel verdomme als sinds eind jaren tachtig alles alleen, poetsen, de tuin onder handen nemen, het hele huis aan kant, schilderen, koken, wassen, strijken, administratieve rompslomp en de zorg voor vier kinderen in mijn eentje... Toen die zo oud was als ik kon die lekker doen waar die zin in had... want iedereen was uit huis. Verder heeft die méér middelen om klussen te laten klaren door anderen of degelijk materiaal... en komt er ook iemand naar hier en daar rijden.... verdomme... 
Zeven uur is nu niet zo vroeg maar toch wel tijdens de vakantie. Ik sliep vannacht opnieuw in fragmenten, droomde allerlei maar weet er ondertussen niets meer van. Ook gisteren het begin van een paniekaanval, plots uit het niets (zoals gewoonlijk)... en terwijl ik al ingedut was. Ik weet uit ervaring dat ik dan aan allerlei zaken moet denken die mijn aandacht vast houden... ik dacht aan het werken in de tuin, wat ik er nog allemaal wou doen... en het hielp, de aanval is niet op volle toeren gekomen.
Te laat heb ik begrepen dat ik vandaag een archie-slechte dag heb... té laat... Daardoor was het in mijn hoofd weer een chaos, alsof er een zekering of meerdere zekeringen uitvielen... 
Er is iets dat me bezighoudt... en me ook benauwt.... Ik probeer het van me af te zetten maar het blijft bijten. Het onweren lijkt eindelijk voorbij... maar van binnen in mij onweert het verder. Ik heb ergens paal en perk gesteld... bepaalde zaken neem ik niet meer. Er waren in mijn leven heel wat mensen die mij wel kenden als ze iets van mij konden krijgen maar die zelf niet één keer probeerden mij te begrijpen, niet in staat aandacht te hebben voor een ander leven dan het hunne of die maar als vanzelf aannemen dat een ander het niet moeilijk kàn hebben. Ofwel negeren ze jouw problemen, leed, verdriet of pijn... ofwel slachten ze je af. Wanneer je niet meer kan ingaan of wil ingaan op hun noden bijvoorbeeld. Dan besta je plots niet meer voor ze. Sommigen slaan aan het demoniseren. Anderen vermalen je tot pulp.
Tja... er zullen wel meer mensen zijn die net als ik angstig zijn bij onweer. Dus ook al was ik opnieuw vroeg uit de veren toch zette ik die computer even vlug weer af dan dat hij opstond... doodsbang voor de bliksem die kan inslaan.
Inmiddels drie uur en een half wakker maar niet zo goed , (het kan niet alle dagen feest zijn hé) Met name de rotsblok en het zwarte gordijn waren jammer genoeg opnieuw van de partij. Maar niet getreurd... zal straks wel wijken. Ik ga een frisse vaat afleveren en ook de kasten in de keuken nakijken. Weg met alle overbodige spullen is mijn motto. 
