Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
Ik ben een man en woon in Beveren-Waas () en mijn beroep is onderhoudstechnieker (invaliditeit).
Ik ben geboren op 19/12/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie, light room,politiek, wandelen en fietsen, vooral om in beweging te blijven.
Sinds juni 2011 heb ik vernomen dat ik een hersentumor heb. Na verschillende behandelingen zonder resultaat krijg ik nu Avastin. Ik hoop dat dit aanslaat.
Gisteren even met de fiets op uit getrokken om met canon sx 220 een en ander uit te proberen.
Zo ben ik even gaan kijken naar de nieuwe gevangenis in Beveren en vandaar naar het potpoldergebied van Kruibeke. In het begin van het tochtje viel het weer goed mee, zonnetje weinig win. Wel was het redelijk fris (amper 16°c, maar 't was droog.
Op de weg terug stak er evenwel een sterke wind op, hoewel de weersvoorspellers slechts een licht briesje' slechts 2 beaufort hadden vooropgesteld was het op momenten duwen op een lage versnelling. <<daardoor had ik me ook een beetje verkeken op de tijd en de inspanning. Onderweg even moeten gaan rusten op een bankje want het werd iets te veel.
Vandaag dan maar een rustig dagje inlassen want ik voel de moeheid nog in mijn spieren hangen.
op onderstaand filmke zie je de wind met de bomen spelen...zo goed als geen wind volgens de <VRT weerman.
Om rrond 14.30 vertrokken met de fiets voor een fietstochtje. Het weer zag er schijnbaar goed uit, weinig wind, licht bewolkt met hier en daar een stukje blauwe lucht. Richting Hof ter saksen naar Haasdonk. Op de voetbal waren ze een hokje aan het zetten voor de ticketkoop.
Terug op weg begon het zo'n beetje te druppelen en op de tijd dat ik aan de bergstraat was gingen de hemelsluizen wagenwijd open. Snel KW aangedaan maar toen het dan ook nog hevig begon te regenen duurde het niet lang of alles was door en door nat.
Terug naar huis en efkens geschuild op Hof Ter Saksen, maar door stil te staan werd ik doorkoud en de regen bleef maar hozen. Dan maar naar huis en alles wat ik aan had doornat.
't is zomer zeggen ze dan.
Ik was van plan om mijn aanwinst eens uit te proberen (canon sx 220 hs maar daar kwam duidelijk niets van in huis.
Misscien volgende week meer geluk met het weer, ze beloven het in ieder geval...we zullen zien.
Ben nu een week in 'rust' van de medicatie, volgende dinsdag lomustine en ondertussen periodes van heel moe tot redelijk goed. Zou nog eens met G erop uit willen trekken maar door het wisselende energiepijl is het niet evident om iets af te spreken. Misshien heeft het komende ? betere weer een positieve invloed en dan zien we wel.
De weerberichten her en der spreken van een beterschap in het weer en sommigen gewagen zelfs van een mooie tweede helft van de maand juli. Vanmorgen toen ik de gordijn opende was er nog niet veel ven aan. 't izs weer grijs en regenachtig. Maar morgen zou het één dag droog zijn en spreekt men zelfs van een temperatuur van 23°C of meer. De dag erna zou het terug regenen. Dus morgen buiten met zijn allen en hopelijk een beetje zon en frisse lucht opdoen.
Vandaag de laatste pillen van mijn onderzoekmedicatie en dan volgende week nog de lomustine volgend week. Daarna is het wachten op de MRI scan van 30 juli (uitslag op 1 augustus) en hopen op een gunstig resultaat.
On a long road, miles to go Its winding and cold and its covered with snow But I ask you what we all want to know Where are we going from here...
Lines on my face, lines on my hands Lead to a future I don't understand Some things don't go as they're planned... Where are we going from here...
Tracing the trails through the mirrors of time Spinning in circles with riddles in rhyme We lose our way, trying to find Searching to find our way home... Trying to find our way home...
As the day dies, with tears in our eyes There's too few hellos and too many goodbyes Silence answers our cries...where are we going from here...
We're all on this road, with miles to go Braving new pathways into the unknown But who do you ask, when no one really knows Where we are going from here...
Deze titel is in eerste plaats van toepassing op het weer. Juli is halfweg en er is nog geen enkele dag geweest zonder regen. Maar ja de slimme mannen van het KMI blijven beweren dat dit normaal is. Ook de onderkoelde temperaturen brengen geen vrolijkheid.
Ook op hoe ik me de laatste dagen voel is de titel van toepassing. Steeds moe en vooral lusteloos. Heb nergens zin in, ben snel geirriteerd en 't zijn dan degenen die dicht (in de weg) staan die het vooral moeten bekopen. Niet goed voor de sfeer en hoewel ik probeer het lukt me niet. Zijn Is het de medicatie dat een invloed heeft, ben ik aan het veranderen door al wat er in en rond mijn hersenen gebeurt? Ik weet het niet maar op deze manier is er niet veel meer om naar uit te kijken. Elke dag vechten om op te staan en dan proberen om de dag op een of ander manier door te komen. Ik voel mezelf zo nutteloos en meer een last voor anderen, die ook al hebben ze veel geduld met mij, het soms ook moeilijk hebben.
Ik hoop dat als de pillenreeks voorbij is ik me terug wat beter ga voelen en als dan het weer even moest meewillen komen we er wel weer door (hoop ik)
Voor de verandering valt de regen weer met bakken uit de lucht en is het hier amper 15°C en bijna donker om half vijf.
'kga nog wat doen wat ons poezen al gans de dag doen...slapen.
Stilaan raak ik weer vermoeid, komt het door de pillen, het weer of zit het tussen mijn oren (???) , ik weet het niet maar het gaat deze week allemaal wat langzamer en moeilijker, concentratie vraagt meer moeite en 's avonds val ik steeds in slaap aan de TV. (dat kan ook door de programma' komen...)
Toch probeer ik elke dag te fietsen of wandelen om alles in beweging te houden en niet te laten 'roesten'. Op deze tochtjes ( soms maar een kwartuurtje heb ik vorige week enkele 'straatkanten bewondert en gefotografeerd. ik sta versteld welke veelheid van kleuren je in de grasberm vind en soms zelfs mooie kunstwerkjes...geniet even mee.
Gisteren nog even naar het centrum geweest om een paar boodschappen te doen. Geen aangename bedoening als je het mij vraagt. Begon al met de heenweg, goed uitkijken voor de hondendrolletjes die her en der opduiken. Dan ging het richting markt waar we bij het kruidvat moesten zijn. Niet simpel om er binnen te raken als er iemand met veel misbaar aan het telefoneren is vlak voor de ingang, in een onverstaanbare taal en niet geneigd om iemand door te laten of zelfs maar op te merken.
Dan naar d warande. Hier stonden bloemtorens om het geheel wat op te vrolijken. Een nadeel is echter dat het rond deze torens zo hard naar pis rook dat je er gewoon voorbij moest lopen.
Dan de vrasenestraat. Voor mij een hel. Ik zie dingen die dicht bij gebeuren aan de linkekant niet altijd. Iedereen loopt er door elkaar, klein mannen lopen je vlak voor de voeten en dan het rotste van al die fietsers die van alle richtingen komen, links rijden, recht rijden de pas afsnijden...kortom een onaangename fustrerende en vermoeiende en stinkende belevenis.
Ben deze week begonnen met de tweede reeks testmedicatie. Deze moet ik nu 14 dagen nemen en dan weer 14 dagen rust. En eind van de maand een nieuwe MRIscan om te bekijken of alles iets heeft uitgehaald
Gisteren nog eens op onderzoek geweest bij oncoloog. alles is redelijk goed, alleen de witte bloedcellen staan zeer laag. Dus extra oppassen voor infecties en mijn temperatuur in het oog houden en voornamelijk er een strikte handhygiëne op na houden. want koorts betekend onmiddelijk naar het ziekenhuis. Ondertussen dan maar hopen dat de witjes terug op peil komen.
In het begin van de behandeling moest ik een naar oncologie en was er geen vervoer beschikbaar; noch de handicar, nog Bond moison kon rijden omdat een en ander direct geregeld moest worden. Vanuit het ziekenhuis is er dan geregeld dat ik met een ambulance van het rode kruis vervoerd zou worden.
Vandaag daar de rekening van gekregen; per rit (28km) vragen ze zomaar even 91€. das meer dan 3€ per km. Als je het goed bekijkt is dat duurder dan een taxi!!!. En de vraag is nu of ik daar iets van ga terugtrekken; op het eerste gezicht blijkbaar niet. Zo zie je maar dat als je ziek wort en van anderen afhangt je nog gepluimd wordt ook.
'k heb hier thuis al gezegd dat als er iets scheeld ze me maar achterin den auto moeten dumpen en zo zelf wegvoeren. 180 € voor even hen en weer naar het ziekenhuis vind ik er echt over en nooit doe ik nog beroep op deze mensen.
Toen ik deze voormiddag passeerde op cortewalle zag ik twee ganzen die zich tegoed deden aan de bloemen. direct moest ik denken aan ht liedje 'where have all the flowers gone, hier in een versie van Pet Seeger
Een van de mooiste stukjes live- muziek is nog steeds Child in Time van Deep Purple en de vertolking van 1972 in Japan is een van hun beste optredens ooit. Je hebt er wel wat tijd voor nodig wan t het is meer dan 12 minuten lang, en toch blijft het steeds verrassend en verveeld het nooit... Deze song was trouwens d reden waarom ik Deep Purple fan werd en vooral van het gitaarspel van richie blackmore. Deze richte na Deep Purple nog een folkband blackmore's night op. Hiervan post ik binnenkort nog wel een paar songs maar geniet nu vooral van Child in time.
Net even gaan fietsen in de buurt. Toen ik van Cortewalle naar Melsele fietste zag ik dat de kerktoren van Melsele schijnbaar in brand stond. Gelukkig was het schijnbaar omdat het een zichtsbedrog betrof. Op de achtergrond is nl de haven van Antwerpen en een van de petrochemische bedrijven was aan het affakkelen. Hierdoor leek het op bepaalde plaatsen dat de torenspits in brand stond.
Gisteren mooi weer, ben dan ook nog eens gaan fietsen en genieten van de omgeving. In kruibeke profiteerde men van het weer om de putten in het wegdek aan te pakken. Veel kleine straatjes liggen er nl abominabel bij, en niet alleen in kruibeke. Sommige straten zijn egelrechte valkuilen voor de fietsers.
Met de verkiezingen in zicht wordt er blijkbaar op een hogere versnelling geschakeld en heeft men de putten nu vervangen door bobbels.... 't is eens iets anders en de vraag is hoe lang deze bobbels het uithouden voor ze weer put worden.
rondsurfend op you-tube kwam ik onderstaand liedje tegen, het lievelingslied van ons moeder. Zoiets doet me steeds terugdenken aan de mooie jeugd die we hadden en waarvan we nu nog de herinneringen koesteren.
De laatste dagen voel ik me wat minder goed. Moe en vooral spierpijnen op verschillende plaatsen. Vooral nek en schouder willen niet mee en daardoor is het 'computeren' een beetje minder. Een en ander zal wel te maken hebben met het aanhoudende koude natte rotweer waarop we al weken getracteerd worden.
Vandaag nog eens naar de kliniek om bloed te nemen voor controle. Deze week was het bijna elke dag zo. En daarna is er rust. Normaal moet ik dan pas begin juli terug op onderzoek. Deze week was het al bij al vrij vermoeiend met steeds heen en weer rijden en op consultatie gaan. Ik zal dan ook blij zijn dat ik eens uit kan rusten. Straks als ik terugkom ga ik eerst een paar uur siesta houden, binnen of buiten zal afhangen van het weer.
Vandaag moest M zijn eindwerken mondeling gaan presenteren en verdedigen. 't was de eerste keer dat ik hem in een kostuum zag. hij kwam er knap voor. Op zo'n dagen merk je dat de kinderen groot en volwassen worden en wij stilaan oud.
Gisteren een kort fietstochtje gemaakt in de buurt van Bazel. Kwam daar een hoevetje tegen van respectabele ouderdom met een vervallen schuur. Dan maar een paar fotokes genomen.
Vanmorgen wakker geworden van het klank en lichtspel dat de natuur deze keer in petto had. Iets voor acht uur, het was nog zo donker als midden in de nacht opgestaan. Een hevi onweer met bijhorende hoos-buien trok over.
Toen ik jong was kenden we ook onweer, maar deze kwamen meestal tijdens zomerse zwoele dagen en niet na een onderkoelde periode van nog geen 15°C. En toch zijn er weersvoorspellers die blijven beweren dat dit allemaal normaal is. Op zijn minst kun je je toch vragen stellen wat er momenteel aan de hand is met het weer. We zitten bijna in de officiële zomer en hebben nog niets dan koude en nattigheid gekend. We stevenen dan ook af op een van de natste junimaanden met nu al meer regendagen en neerslag dan in een normale junimaand. En deze week zit er geen beterschap in...pompen of verzuipen of mogen we toch hopen op beterschap en krijgen we een zomer???
Dit alles deed me vanmorgen denken aan een song van Bob Dylan:Times They Are a Changing. Hieronder de nederlandse vertaling door Boudewijn de Groot. We zullen maar zwemmen zeker....
Morgen weer een dagje kliniek om bloedtesten te laten nemen om de paar uur. Hoop dat ik er geraak want met de afspraken loopt het niet altijd vlot en veranderingen in de vervoersafspraken zijn al helemaal niet te doen. Men werkt daar nog met een fax, via telefoon af e-mail kan dat blijkbaar niet...lang leve het digitale tijdperk zou ik zeggen.
begin deze week nog eens langs fort Haasdonk gereden met de fiets. Ik had vorige week in de krant gelezen dat het verkocht was aan de baas van de Katoennatie. Wat hij ermee van plan is is nog niet bekend.
Wat direct opvalt als je er aankomt iss dat van de twee officierwoningen de deur is opengebroken, alle ramen zijn uitgeslagen. Vermoedelijk zijn er een paar nietsnutten beziggeweest die blijkbaar teveel tijd en te weinig verstand hebben. Een tweetal jaar geleden waren deze nog bewoond, nu zijn ze volledig vernield binnenin.
opgestaan, raam geopend en het is weer een en al grijs en nat wat er te zien is. 't zal weer een doorregende dag worden met hopelijk eens een opklarinkje om te gaan wandelen, maar veel hoop is er niet. Misschien wordt het stilaan tijd om op e-bay eens tee gaan zoeken naar een ark.
Net na lang wachten en aandringen de info gekregen die ik gevraagd had bij HRSH. We zullen wel zien wat we ermee doen, 't komt er in ieder geval op neer dat de beloften die op het eind van vorig seizoen gedaan werden weeral loze praat was. maar soit, das niets nieuws en er van wakker liggen zal ik zeker niet doen.
Morgen weer op controle bij de oncologie en waarschijnlijk nog een tweede medicijn erbij. Dan heb ik een weekje rust wat consultaties betreft. Als het dan de rest van de week een beetje droog zou blijven is er misschien een mogelijkheid om nog wat te fietsen of wandelen.
Gisteren was ik gaan fietsen en om 16.00 moet ik mijn pillen pakken. Ik had deze meegenomen in een plastiek zakje en op een parking ingenomen, net op dat moment reed er een bejaard koppel voorbij die je duidelijk kon zien denken...drugs. Met mijn zwarte bandana en zonnebril zie ik er misschien niet te vertrouwenswekkend uit.
Om af te sluiten nog een song van Willie Nelson die ik gisteren op you-tube tegenkwam. Vooral de tekst sprak me erg aan en daarom dit lied, voor degenen die me nauwst aan het hart liggen, mijn gezin. We had it all, niet op matrieel vlak, maar er is zoveel meer.
Net terug van mijn fietstochtje hier in de buurt, Het is droog maar er staat een hevige wind die soms van overal lijkt te komen. Al duwend en trappend kwam het liedje van Bob Seger in mijn hoofd rondspoken.Running against the wind...en is dat niet iets wat we allemaal af en toe doen, letterlijk of figuurlijk?
Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
