Eindelijk ... een beetje rust in huis. Sinds het vrouwtje met haar neus in de boeken zat, was er met haar niet veel meer aan te vangen. Kweetnie hoe zenuwachtig, sneller boos, altijd moe ... Het baasje liet haar maar doen. Maar wij waren ook de duupjes! De woorden examen, slecht, buis, gezakt ... hoorde ik bijna dagelijks vallen. Het baasje probeerde haar te sussen, maar niets hielp. Ik zag wanhoop in haar ogen en ik rook angst. Ik begreep niet waarom, maar ik verwachtte wel het één of ander groot onheil.
Zaterdag kwam het vrouwtje opgewonden thuis. Ze had niet eens tijd om ons gepast te groeten en te knuffelen. Als een razende wind stoof ze de trap op en zette dit computerding op. Ik rook doodsangst ... Ik dacht: "Nu gaat het gebeuren, de wereld vergaat." Maar plots sloeg haar stemming om in verbazing. Ik hoorde haar steeds hetzelfde zinnetje herhalen: "Dit kan nie... onmogelijk... das een abuus ... De ramp was afgewend. Het naderend onheil dat volgens mij de naam "Carine" of "docent" droeg, is verdwenen. Sindsdien galmt het woord "geslaagd" regelmatig door huis. Ik weet niet wat het allemaal betekent. Maar ik ben er zeker van dat ik voortaan bij het woord "examen" dekking zoek.
Mijn kleinste broertje, Enrique, is een raar geval. "Een beetje simpel" noemt het vrouwtje dat. Maar ja, dat beweert ze ook van Vinnie. De twee mannen in huis! Wij, de vrouwen, zijn geslepen, verstandig, mooi, elegant en we laten ons niet doen! Maar Enrique ... die is niet zo dom als hij eruit ziet. Hij is niet heel elegant, dat is waar. Hij houdt het liever simpel. Waarom de moeilijke weg nemen door over kasten te klimmen, als je er op de gewone manier ook geraakt. Hij is geen held. Hij klimt niet gemakkelijk op hoge hindernissen, want wie weet ... kan hij er nog wel af? Hij is niet geslepen, maar recht door zee. Dat is zijn charme, maar soms is het ook een beetje opdringerig. Daar is Lotje meestal niet van gedient. Zij blaast en puft tegenwoordig haar weg door het leven. Soms wil hij nog even pup zijn. Vooral als hij moe is. Bij mij moet hij er niet mee af komen! Ik speel met hem, hij mag tegen me aan komen liggen en mijn oren aflikken, daar kan ik ook nog wel van genieten. Maar van mijn tepels moet hij afblijven! De baasjes vinden het ook niet meer fijn dat hij begint te lurken aan hun handen of in hun hals. Maar Vinnie ... die geniet ervan als er een spinnende kat aan zijn tepel ligt te zabberen.
Sinds enkele weken mag Enrique op stap met zijn zussen. In het begin vond hij er maar niets aan. Langer dan vijf minuten waagde hij zich niet buiten. Daarna kwam hij binnengeparadeerd alsof hij een grote heldendaad had verricht. Maar tegenwoordig durft hij zich al wat verder van het huis te wagen en blijft hij ook al enkele uurtjes weg. Meestal 's avonds, als het donker is. Liesl heeft zich over hem ontfermt om hem de "geheimen van het jagen" te leren. Zelfs tegen mij wil hij die "geheimen" niet verklappen omdat ze geheim zijn... Pffff.
Maar één geheim zou Liesl hem toch eens moeten leren. Het geheim van de grote en de kleine boodschap. Wij doen allemaal ons plasje en ons hoopje buiten, in de tuin. Behalve Enrique, die doet het in een bak zand die in de keuken staat. Zelfs nu hij buiten speelt, komt hij speciaal naar binnen om zijn hoopje in die bak te doen. Tot grote wanhoop van het baasje, want hij wil van die stinkende bak af. Eerelijk gezegd, ik vind niet dat hij stinkt. Als ik de kans krijg, pik ik zo'n smakelijk drolletje uit de bak en smikkel hem lekker op. Waarna het vrouwtje luid begint te roepen dat ik een vieze meid ben ... Ik ruim ze op en ik ben de viezerik. Kunt daar maar aan uit.
Mijn vrouwtje heeft het tegenwoordig zóóó druk, dus ik besloot om mijn schrijverstalent opnieuw te benutten. Het is een tijdje geleden dat ik nog de kans kreeg om mijn spannende avonturen te vertellen. Ik was nog maar een pup de vorige keer! Maar wat had ik een succes! Het vrouwtje had toen haar blog op een ander adres. Plots was ze verhuisd en ik vond het niet meer terug! Mijn schrijversdagen waren geteld ... dacht ik.
Tot vandaag. Het vrouwtje zit bijna dag en nacht met haar neus in de boeken, als ze thuis is tenminste. Ze heeft zelfs geen tijd meer om met me te gaan wandelen. En die lichaamsbeweging heb ik dus echt wel broodnodig! Ik heb mezelf ondertussen al aangeleerd om heel hard te lopen op één vloertegel! Mijn baasjes vinden dat heel komisch en lachen dan heel luid. Vinnie is al oud, die slaapt en eet. Da's al. Hij mag ook niet meer lopen en springen van onze baasjes omdat hij een pijnlijk rug heeft. Gelukkig is Enrique er nog waar ik mee kan spelen. Alhoewel ... De laatste tijd gaat hij regelmatig op stap met zijn zussen.
Vandaag had het vrouwtje vrij. Vanmiddag kwam ze opgewonden thuis met een grote doos. Ik herkende die doos. Op zolder staat er nog zo één. Er zit een vreemde boom in die helemaal niet naar boom ruikt. Maar naar muffe dozen. Deze boom was nog vreemder dan diegene die we al hebben. Die andere zag nog groen en deze boom ... zwart. Wie heeft en nu ooit zwarte bomen gezien?
Ons vrouwtje was heel enthousiast. Maar eerst moest ze nog even weg. 's Avonds kwam ze heel moe terug thuis maar toch is ze beginnen rommelen op zolder en ze heeft die vreemde zwarte boom met blauwe lampjes en met zwarte en blauwe glanzende bollen versiert. Zij noemt het "uniek". Dat is wel het minste denk ik. Het baasje laat haar maar doen. Hij is er trouwens zeker van dat die boom de nacht niet zal overleven, want Enrique houdt ervan om er heel hard onderdoor te crossen zodat de bolletjes heel hard rammelen.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
