Een stralend zonnetje en zomerse temperaturen. Ik zit in de schaduw van een jonge Vlier en probeer een boek te lezen. Wat niet gemakkelijk is als een aanhankelijke kat je volledige aandacht opeist, een jonge Stafford uitgelaten door de tuin holt en daarbij enkele kippen omver loopt die zich met veel kabaal over de hele tuin verspreiden en een oude Pit Bull die al dat jong geweld gelaten over zich heen laat stormen. In ieder hoekje van de tuin is wel iets te zien. Overal is er leven, alles groeit en bloeit... Ik besluit om mijn schoonouders op te bellen. Schoonpa is gisteren na drie lange weken eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis. Ondertussen ben ik er achter gekomen waarom de Spoeddienst "Spoeddienst" wordt genoemd. Die vier uur die je gemiddeld nodig hebt om in te checken, is niets vegeleken met die volledige werkdag die je spendeert aan het terug uit te checken. Om het in mijn schoonvaders eigen woorden te zeggen; "Op het werk wordt je sneller ontslagen dan hier..." Enfin, donderdag kregen we het heugelijke nieuws te horen dat hij de volgende dag "misschien" naar huis mocht. Als zijn bloeduitslag goed was, zou er geen enkel probleem zijn. Bloed wordt er al voor het krieken van de dag getrokken. De vorige dag was de dokter 's middags al op ronde geweest, dus wij haasten ons rond de middag naar het ziekenhuis. Maar schoonvader lag nog altijd in zijn pijama op het bed. Ze hadden nog geen dokter gezien. De uren verstreken. Pa werd zenuwachtiger. Uiteindelijk vraag ik aan een passerend verpleegstertje wanneer de dokter ons ging verheugen met zijn aanwezigheid. Natuurlijk niet in zulke verbloemde woorden. Pas rond vijf uur zou zijn verhevenheid eventjes vrij maken om te beslissen over een eventuele nakende vrijheid. Nog twee lange uren wachten in die hete, broeierige, duffe kamer. Schoonpa hield het niet meer. Schoonmoeder mocht geen centimeter van zijn bed wijken. Hij had haar nodig. Half vijf, hij barstte bijna in tranen uit. De wanhoop stond op zijn gezicht geschreven. De verpleegster kwam zijn koorts meten: 38.8° koorts. Onze hoop smolt ... Nog meer familie kwam langs om te wachten op het verdict. Op de gang werd de toestand heimelijk besproken, samen met het feit dat één van de broers onnodig de familie op stelten had gezet en nu koppig zijn vader weigerde te bezoeken, wat niet in het voordeel werkt van een spoedige genezing. Ik zeg het u, deze familie levert genoeg stof om een hele kroniek te schrijven! Uiteindelijk komt zijne verhevenheid uit één van de kamers geschreden en passert zonder blozen schoonpa"s kamer. De verpleegster waarschuwd hem bijna onzichtbaar. Het gepeupel mag niet merken dat een ondergeschikte hem op zijn taken wijst. Hij betreedt de kamer, en wij, de familie gaan eerbiedig naar buiten. De vorst gaf zijn toestemming, de veroordeelde mag het gebouw verlaten, mits hij zich volgende week opnieuw aanmeldt voor nog enkele folteringen en binnen een maand gaat hij opnieuw onder het mes. Allemaal pogingen om de voortdurende koorts onder bedwang te krijgen, waar ze geen oorzaak voor vinden. Ieder klein spoortje spitten ze grondig uit. Schoonpa heeft geen honger, eet amper. Zijn lichaamsfuncties werken daardoor niet naar behoren, waardoor hij nog meer middeleeuwse folteringen moet ondergaan. Maar nu mag hij naar huis. Eerst krijgt hij nog zijn avondmaal. Opgewonden als een klein kind eet hij alle boterhammen op. Hij begint zich om te kleden maar plots stormt hij naar de badkamer. We horen hem luid braken en hoesten. Doodop en bezweet komt hij uiteindelijk weer tevoorschijn. Hij strompelt naar de zetel, maar hij krijgt zijn sokken niet eens meer aan, zo zwak is de arme man. Zijn vrouw mag hem niet helpen. Zijn jongste zoon moet dat doen. Eerbiedig knielt mijn vriend voor zijn vader neer en kleedt zijn voeten. De oudste zoon komt binnen. Samen zitten wij te wachten op de dokter met de ontslagpapieren Schoonvader is bang dat hij zijn medicamenten, die hij bij het binnenkomen heeft moeten afgeven, niet meer terugkrijgt. De zoon gaat even kijken, niemand te zien. Een uur verstrijkt; schoonpa wordt nu echt wel ongeduldig. Ik ga naar de balie. Een vriendelijke verpleegster verzekerd me dat de dokter ermee bezig is. Maar de oudste zoon moet weg, hij kan niet lager meer wachten. We beginnen wat rond te wandelen. Ik zit in de gang, waar de temperatuur wat aangenamer is, in de rolstoel die we al hadden klaargezet om schoonpa naar de auto te brengen. Na enkele minuten kon ik er al aardig weg mee, al zeg ik het zelf. Mijn vriend was de ene kant van de gang gaan verkennen, schoonmoeder de andere kant. Na een kwartiertje komt schoonpa zijn kamer uit gestrompeld en vraagt achter zijn vrouw... Hij lijkt zo hulpeloos. Ik ga haar zoeken, maar zij komt de hoek al om met de dokter in haar kielzog. Hij lijkt plots een beetje minder goddelijk, een beetje meer mens als hij ons aanspreekt. Hij legt duidelijk uit welke pillen schoonpa in moet nemen en wanneer hij terug moet komen voor onderzoek. Hij zou deze instructies aan de verpleegster geven zodat zij alles kon noteren en daarna konden we vertreken. Schoonpa trekt zenuwachtig zijn jas aan en vertrekt. Met veel moeite kunnen we hem overtuigen dat hij nog eventjes moet wachten. Pas wenner hij hoort dat we zijn pillen nog niet hebben, gaat hij terug zitten, met zijn jas aan. Hij is nog één stap verwijdert van de vrijheid. Volgens hem, zijn laatste dagen in de vrijheid, want hij is ervan overtuigd dat hij kanker heeft. De verpleegster laat gelukkig niet lang op zich wachten, ze regelt zefs een thuisverpleegster uit de buurt voor hen. Eindelijk was hij vrij. De rolstoel was van geen belang. Hij liep wel zelf naat de lift. Maar toen hij doorhad dat de roelstol toch terug mee naar beneden moest, heeft hij zich er toch maar wijselijk ingezet. Ik krijg mijn schoonmoeder aan de lijn. Ze hadden goed geslapen vannacht. Vanmorgen had hij goed gegeten en deze middag had hij een beetje van zijn vis genipt. Niet veel, maar toch iets. Soep gaat er, zzoals gewoonlijk, goed in. Nu lag hij in de veranda wat te slapen. Vanmorgen had hij eventjes buiten in het zonnetje gezeten. Het zal hem goed doen, de frisse lucht en het warme zonnetje. En zelfs als zijn donkerste voorgevoelens bewaarheid worden, laat hem dan nu maar fllink genieten van deze onverwachte, mooie zonnige dagen....
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
