Een stralend zonnetje en zomerse temperaturen. Ik zit in de schaduw van een jonge Vlier en probeer een boek te lezen. Wat niet gemakkelijk is als een aanhankelijke kat je volledige aandacht opeist, een jonge Stafford uitgelaten door de tuin holt en daarbij enkele kippen omver loopt die zich met veel kabaal over de hele tuin verspreiden en een oude Pit Bull die al dat jong geweld gelaten over zich heen laat stormen. In ieder hoekje van de tuin is wel iets te zien. Overal is er leven, alles groeit en bloeit... Ik besluit om mijn schoonouders op te bellen. Schoonpa is gisteren na drie lange weken eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis. Ondertussen ben ik er achter gekomen waarom de Spoeddienst "Spoeddienst" wordt genoemd. Die vier uur die je gemiddeld nodig hebt om in te checken, is niets vegeleken met die volledige werkdag die je spendeert aan het terug uit te checken. Om het in mijn schoonvaders eigen woorden te zeggen; "Op het werk wordt je sneller ontslagen dan hier..." Enfin, donderdag kregen we het heugelijke nieuws te horen dat hij de volgende dag "misschien" naar huis mocht. Als zijn bloeduitslag goed was, zou er geen enkel probleem zijn. Bloed wordt er al voor het krieken van de dag getrokken. De vorige dag was de dokter 's middags al op ronde geweest, dus wij haasten ons rond de middag naar het ziekenhuis. Maar schoonvader lag nog altijd in zijn pijama op het bed. Ze hadden nog geen dokter gezien. De uren verstreken. Pa werd zenuwachtiger. Uiteindelijk vraag ik aan een passerend verpleegstertje wanneer de dokter ons ging verheugen met zijn aanwezigheid. Natuurlijk niet in zulke verbloemde woorden. Pas rond vijf uur zou zijn verhevenheid eventjes vrij maken om te beslissen over een eventuele nakende vrijheid. Nog twee lange uren wachten in die hete, broeierige, duffe kamer. Schoonpa hield het niet meer. Schoonmoeder mocht geen centimeter van zijn bed wijken. Hij had haar nodig. Half vijf, hij barstte bijna in tranen uit. De wanhoop stond op zijn gezicht geschreven. De verpleegster kwam zijn koorts meten: 38.8° koorts. Onze hoop smolt ... Nog meer familie kwam langs om te wachten op het verdict. Op de gang werd de toestand heimelijk besproken, samen met het feit dat één van de broers onnodig de familie op stelten had gezet en nu koppig zijn vader weigerde te bezoeken, wat niet in het voordeel werkt van een spoedige genezing. Ik zeg het u, deze familie levert genoeg stof om een hele kroniek te schrijven! Uiteindelijk komt zijne verhevenheid uit één van de kamers geschreden en passert zonder blozen schoonpa"s kamer. De verpleegster waarschuwd hem bijna onzichtbaar. Het gepeupel mag niet merken dat een ondergeschikte hem op zijn taken wijst. Hij betreedt de kamer, en wij, de familie gaan eerbiedig naar buiten. De vorst gaf zijn toestemming, de veroordeelde mag het gebouw verlaten, mits hij zich volgende week opnieuw aanmeldt voor nog enkele folteringen en binnen een maand gaat hij opnieuw onder het mes. Allemaal pogingen om de voortdurende koorts onder bedwang te krijgen, waar ze geen oorzaak voor vinden. Ieder klein spoortje spitten ze grondig uit. Schoonpa heeft geen honger, eet amper. Zijn lichaamsfuncties werken daardoor niet naar behoren, waardoor hij nog meer middeleeuwse folteringen moet ondergaan. Maar nu mag hij naar huis. Eerst krijgt hij nog zijn avondmaal. Opgewonden als een klein kind eet hij alle boterhammen op. Hij begint zich om te kleden maar plots stormt hij naar de badkamer. We horen hem luid braken en hoesten. Doodop en bezweet komt hij uiteindelijk weer tevoorschijn. Hij strompelt naar de zetel, maar hij krijgt zijn sokken niet eens meer aan, zo zwak is de arme man. Zijn vrouw mag hem niet helpen. Zijn jongste zoon moet dat doen. Eerbiedig knielt mijn vriend voor zijn vader neer en kleedt zijn voeten. De oudste zoon komt binnen. Samen zitten wij te wachten op de dokter met de ontslagpapieren Schoonvader is bang dat hij zijn medicamenten, die hij bij het binnenkomen heeft moeten afgeven, niet meer terugkrijgt. De zoon gaat even kijken, niemand te zien. Een uur verstrijkt; schoonpa wordt nu echt wel ongeduldig. Ik ga naar de balie. Een vriendelijke verpleegster verzekerd me dat de dokter ermee bezig is. Maar de oudste zoon moet weg, hij kan niet lager meer wachten. We beginnen wat rond te wandelen. Ik zit in de gang, waar de temperatuur wat aangenamer is, in de rolstoel die we al hadden klaargezet om schoonpa naar de auto te brengen. Na enkele minuten kon ik er al aardig weg mee, al zeg ik het zelf. Mijn vriend was de ene kant van de gang gaan verkennen, schoonmoeder de andere kant. Na een kwartiertje komt schoonpa zijn kamer uit gestrompeld en vraagt achter zijn vrouw... Hij lijkt zo hulpeloos. Ik ga haar zoeken, maar zij komt de hoek al om met de dokter in haar kielzog. Hij lijkt plots een beetje minder goddelijk, een beetje meer mens als hij ons aanspreekt. Hij legt duidelijk uit welke pillen schoonpa in moet nemen en wanneer hij terug moet komen voor onderzoek. Hij zou deze instructies aan de verpleegster geven zodat zij alles kon noteren en daarna konden we vertreken. Schoonpa trekt zenuwachtig zijn jas aan en vertrekt. Met veel moeite kunnen we hem overtuigen dat hij nog eventjes moet wachten. Pas wenner hij hoort dat we zijn pillen nog niet hebben, gaat hij terug zitten, met zijn jas aan. Hij is nog één stap verwijdert van de vrijheid. Volgens hem, zijn laatste dagen in de vrijheid, want hij is ervan overtuigd dat hij kanker heeft. De verpleegster laat gelukkig niet lang op zich wachten, ze regelt zefs een thuisverpleegster uit de buurt voor hen. Eindelijk was hij vrij. De rolstoel was van geen belang. Hij liep wel zelf naat de lift. Maar toen hij doorhad dat de roelstol toch terug mee naar beneden moest, heeft hij zich er toch maar wijselijk ingezet. Ik krijg mijn schoonmoeder aan de lijn. Ze hadden goed geslapen vannacht. Vanmorgen had hij goed gegeten en deze middag had hij een beetje van zijn vis genipt. Niet veel, maar toch iets. Soep gaat er, zzoals gewoonlijk, goed in. Nu lag hij in de veranda wat te slapen. Vanmorgen had hij eventjes buiten in het zonnetje gezeten. Het zal hem goed doen, de frisse lucht en het warme zonnetje. En zelfs als zijn donkerste voorgevoelens bewaarheid worden, laat hem dan nu maar fllink genieten van deze onverwachte, mooie zonnige dagen....
Opnieuw een hele dag in de tuin gewerkt. Eerst de heg geplant. Ze is nog maar een halve meter hoog, maar de bedoeling telt. Binnen een jaar of twee staat daar een mooie, dikke ondoordringbare altijd groene heg vol tevreden vogels. Nu nog een omheining zodat ik de honden in de zomer zonder probleem in de tuin kan laten. Misschien kan ik zo de kippen beletten om bij de buren hun mooi, nieuw grasperkje om te woelen. Met nieuwe buren kun je beter op goede voet staan, vind ik. Het is niet mijn bedoeling om de beste vrienden te worden en om wekelijks bij elkaar over de vloer te komen. Een vriendelijke goeiedag bij het elkaar toevallig ontmoeten is al goed genoeg. En als ze de ploitie niet op ons dak sturen omdat onze kippen in hun tuin zitten, daar zou ik ook al dik tevreden mee zijn. Met de vorige buren hebben we dat aan de hand gehad. Het strookje gras in de berm was een beetje te hoog gegroeid. Ik geef toe, we hadden het eigenlijk kort moeten maaien. maar aangezien wij geen grasmachine hebben, wegens veel te lui om ons gras af te doen, daar hebben we kippen voor, is het ieder jaar een beetje een gedoe om de bosmaaier bij een vriend te lenen. Het komt er gewoon niet van. En de gemeente maait tweemaal per jaar de berm en die dag zat er aan te komen. Ik dacht, "Ach, die enkele weken nog..." Ik geef het toe, het was pure laksheid. Die dag stond de wijkagent voor onze deur. Onze nieuwe buur (twee jaar geleden) had klacht neergelegd over het hoge gras. Hij zag het verkeer niet meer vanuit zijn oprit .... De wijkagent zelf voelde zich een beetje gegeneerd. Hij had de man in kwestie aangeraden om eerst persoonlijk met ons te komen praten. Maar naar verluid durfde hij niet. Ik zweer het, zo angstaanjagend zien we er echt niet uit. We maakten er geen enkel probleem uit en de volgende dag zijn we de bosmaaier gaan lenen en op een halve dag was alles netjes kortgemaaid. Twee dagen later kwam de gemeente de berm maaien ...
Wij hebben nieuwe buren. De vorige buren hebben amper twee jaar naast ons gewoond. Hun ontbrak het aan "groene vingers", in tegenstelling tot zijn voorganger die zijn tuin altijd tip top in orde hield. Iedere zaterdag werkte hij met veel toewijding samen met zijn twee zoontjes in zijn tuin. Het grasperk was mooi kort afgemaaid. Strak afgelijnde bloemperkjes en kort gesnoeide struiken maakten het geheel af. Wij zijn ook niet echt uit het juiste tuinarchitectenhout gesneden. Wij houden van groen, maar dan meer van de verwilderde soort. Leven en laten leven is mijn motto. Onze hele tuin staat vol bomen en struiken, zelf geplant. Wat anderen uit hun tuin gooien wegens 'te groot', 'groeit niet snel genoeg' of 'bloeit nooit', adopteren wij liefdevol en geven we een nieuwe thuis. Wij wonen in een landelijke omgeving met heel vruchtbare grond. Bijna alles groeit en bloeit hier, zonder probleem. De bomen worden groot, de struiken staan dicht en de bloesems trekken veel insecten aan. In onze tuin woont volgens mij bijna de gehele mussenpopulatie van Balen en omstreken, vredig samen met ontelbare andere vogelsoorten, die ik allemaal niet bij naam ken. Zo'n kenner ben ik niet. Ik geniet alleen van hun aanwezigheid en hun gezang op de vroege ochtend. Van hun luid gekwetter en noeste arbeid bij het bouwen van hun nesten. Onze vorige buren waren blijkbaar ook van hetzelfde principe. Het grasperk veranderde al snel in een weide en de anders zo netjes gesnoeide struiken verwilderden en trokken meer en meer bewoners aan. De heesters die tussen onze twee huizen stonden waren op die enkele jaren uitgegroeid tot een mooie, hoge en dichtbegroeide heg die voor onze 'o zo belangrijke privacy ' zorgde. Gisterochtend trokken we de gordijen open en onze kersverse buurman was samen met enkele helpers naarstig alle struiken beginnen snoeien. Niet zomaar snoeien ... Nee, kort snoeien. Sommigen zijn veranderd in stompjes van amper tien centimter hoog. Daar ging onze heg, onze privacy, ons gevoel van veiligheid. Het lijkt nu zo kaal als we uit ons raam kijken. We zien meer dan we eigenlijk willen zien! Nee, deze verwikkeling is niet echt naar onze zin. Vinnie, onze Pit Bull daarentegen, vond al die beweging naast zijn tuin geweldig spannend. meer dan eens heb ik hem gisteren bij de buren weggehaald. Vanmorgen stonden mijn vriend en ik voor het raam te staren naar die naakte, omgewoelde grond en geschonden takken. We kunnen het niet langer aanzien. We zijn samen in de tuin beginnen werken. Een strook van een meter naast de overblijfselen van wat ooit een mooie heg was, is omgespit en klaar om beplant te worden. Morgenvroeg gaan we shoppen. We kopen ons nieuwe heggeplantjes, van het soort dat heel snel groeit en winter en zomer mooi groen blijft. Het zal enkele jaren duren, maar dan hebben we terug onze eigen hoge heg. Onze bescherming tegen de buitenwereld en een nieuwe woonwijk voor die ontelbare onteigende mussen, die nu een noodwoning hebben gevonden tussen onze struiken.
Ik ontmoette haar in de zaak van onze Jos. Marie, mijn kersverse schoonzus, baatte de winkel met naaigaren, stof en knopen uit. Ik werkte, samen met mijn broer, achter in het atelier. De zaken draaiden goed. Van heinde en verre kwamen ze naar ons om hun exclusieve kleding te laten maken. Nutteloos te vermelden dat ik de geniale bedenker was van de meest originele ontwerpen. Ik moet toegeven dat Maries winkeltje ook haar vaste klandizie had, waaronder meestal huisvrouwen en boerinnen uit de streek. Maar ook de gegoede burger wist ons, vooral mij als ontwerper, te waarderen. Lang voor er van Versace sprake was, kleedden wij de adel en de rijken uit de streek.
Zij kwam met haar oudste zus stof kiezen voor een trouwkleed. Je zag zo dat deze twee dames van goede komaf waren. Hun verfijnde maniertjes waren een verademing tussen al die boerentrienen uit het dorp. Marie was op dat moment eventjes uit, dus ik maakte de honneurs waar. Ik begroette hen hartelijk maar ook weer niet té! Je moet je plaats kennen, nietwaar? De oudste dame nam onmiddellijk het heft in handen. Met één oogopslag zal je wie hier de meest dominante van de twee was. Het trouwkleed was voor haar bedoeld. Maar mijn oog viel op de jongste zus van het tweetal, ook al deden ze in schoonheid niet voor elkaar onder. Maar zij was meegaand, op het onderdanige af zelfs. Deze gouden karaktertrek wekte mijn aandacht. Nog nooit had ik zon deemoedig persoon gekend. Heel wat anders dan mijn bazige moeder en de zelfzekere Louisa. Zelfs de altijd goedlachse Marie was vergeleken met dit lieftallig wezentje een rasechte tiran!
Terwijl de twee vrouwen stof uitkozen, kwam Marie terug binnen. Zij nam mijn taak over. Ik draalde nog eventjes, maar nadat ze me dwingend van boven haar bril aankeek droop ik af. Ik keerde niet terug naar het atelier. Ik verschool me in een donker hoekje onder de trap die naar het woonvertrek boven de winkel leidde. Van daaruit had ik een goed zicht op mijn prooi. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Marie en de bruid in spe onderhandelden over de prijs van kant en knopen toen de deurbel opnieuw ging. Een jongetje van een jaar of twaalf kwam met vieze plakhanden de winkel binnen. Voor hij bewonderend de gekozen stof kon vastgrijpen, nam de jongste zus de kwajongen kordaat bij zijn pols en sleurde hem mee naar buiten. Ik schrok wel een beetje van dit besliste optreden. Dit had ik van dit uiterlijk bange wezeltje niet verwacht! Misschien was ze toch niet zo geschikt voor mij. Ik keerde terug naar mijn werkplek en besloot om haar uit mijn gedachten te zetten.
Later die dag hoorde ik terloops een gesprek tussen mijn broer en zijn vrouw, over hoe die twee voorname dames hun winkel hadden uitgekozen! Zij behoorden tot een adellijke Bulgaarse familie. Verarmde adel alleszins, maar toch De ouders waren volbloed Bulgaarse edellieden. Vlak na de oorlog waren ze om de één of andere duistere reden hun land ontvlucht en hadden ze zich totaal geruïneerd in ons dorp gevestigd. Kwatongen beweerden dat ze met de vijand hadden geheuld en dat hun eigendommen en kapitaal in beslag waren genomen. Anderen dachten dat ze zich voordeden als arme lieden, maar dat ze een aanzienlijk deel van hun fortuin uit de brand hadden kunnen slepen. Hoe dan ook, het meisje in kwestie prikkelde mijn nieuwsgierigheid.
Ik liet niets merken, stelde geen nieuwsgierige vragen maar ik legde mijn oor ter luister. Op dit moment vond ik mijn heimelijke pleziertjes nog bij Louisa, die ik echter niet als een toekomstige bruid zag. Eerder als een vluchtig tussendoortje tot er zich iets beters aanbood. Nu was ze gewoon gemakkelijk. Geef me eens ongelijk? Mijn onmiddellijke omgeving was niet op de hoogte van onze stiekeme rendez - vous. Ik had haar verboden om ook maar met een woord te reppen over onze vrijage. Ik zou er anders onmiddellijk een einde aanmaken. Gevoelig voor mijn charmes en mijn duidelijk dominante positie gehoorzaamde ze mij blindelings. In andermans gezelschap deden we alsof we elkaar maar oppervlakkig kenden. Ik vond haar in feite toch maar een vervelend wicht, dus ik had er geen enkele moeite mee om haar ook zo te behandelen. Als ze niet zo vlug bereid was geweest om mijn verlangens te bevredigen, had ik haar al lang de laan uitgestuurd. Maar nu kon ik haar misschien nog voor andere doeleinden gebruiken! Zij had ongeveer dezelfde leeftijd als mijn, zoals ik haar in mijn dromen noemde, toekomstige bruid. Zij kon mij in contact brengen met deze Bulgaarse prinses.
Louisa werkte op de fabriek in de stad. Dagenlang brak ik mijn hoofd om haar terloops in de richting van mijn doel te sturen. Tot ik op een avond tussen haar geratel door, waar ik nooit op let, plotseling haar naam hoorde: Elena Als een schok ging die naam door me heen. Ik keek geïnteresseerd in haar richting en aangemoedigd door mijn plotse belangstelling vertelde ze enthousiast verder over haar nieuwe collega.. Elena Genova was die dag blijkbaar als nieuwe werkkracht begonnen in de fabriek. Om dat Louisa tussen voornamelijk oude knarren stond te werken, had ze onmiddellijk contact gezocht met haar leeftijdsgenoot. Elena was nogal verlegen. Ze zei niet veel, ook al beheerste ze de Vlaamse taal goed. Het meisje bleek dus nog over een redelijk goed verstand te beschikken ook, als ze op relatief korte tijd een nieuwe taal had geleerd. Ach, dit obstakel zou wel te overwinnen zijn, daar was ik zeker van. Immers, een vrouw kan nooit meer verstand hebben dan een man. Laat staan deze man. Ik moedigde Louisa aan om deze nieuwe vriendschap uit te diepen. En zoals altijd gehoorzaamde ze mij blindelings.
Mijn hele leven ben ik al bijzonder geweest. Geniaal als het ware. Miskent door anderen, maar zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Ik ben geboren als vierde zoon van een treinbestuurder. Een trotse man, mijn vader. Niet zo intelligent als ik, maar geef toe dat mijn niveau moeilijk, als het ware onmogelijk, te bereiken is. Mijn uitzonderlijke talenten zal ik wel van een verre voorouder geërfd hebben. Waarschijnlijk zul je in mijn stamboom wel wereldleiders en kunstenaars vinden. Daar ben ik van overtuigd. Het uiterlijk heb ik wel van hem geërfd. Hij was een knappe man, groot en hij straalde gezag uit. Zijn woord was wet, niemand twijfelde daaraan. Ik ook niet, als kind. Als volwassene begreep ik dat hij het dikwijls bij het verkeerde eind had. Ik alleen heb immers alle wijsheid in pacht
Mijn moeder was geen mooie vrouw. Ze was zwaar, zeg maar dik. Met grote, ruwe handen en een stem zo luid als een kerkklok. Het temperament van een wilde stier en ogen zo donker als kolen! Het was een echt manwijf. Ik vreesde haar, en dorst haar niet te trotseren. Ik was niet laf! Niemand kan mij van enige lafheid beschuldigen! Dat woord staat niet in mijn woordenboek! Ik was slim. Waarom zou ik mijn meerdere uitdagen? Mijn tijd komt nog wel Ook al werd mijn vader in het hele dorp en ver daarbuiten, alom gerespecteerd, thuis was het duidelijk dat mijn moeder de broek droeg. Al heel vroeg in de ochtend vertrok hij van huis naar het werk en na het werk ging hij meestal nog een pint pakken bij Lowieke; waar onze Jos, mijn negen jaar ouder broer, hem iedere avond buiten kon sleuren.. Thuisgekomen schold moeder hem iedere keer de huid vol, maar vader hoorde haar amper. Ook al leek dat laatste onmogelijk met zon bulderende stem. De hele straat kon iedere avond meegenieten van haar tirade en zo waren de buren op de hoogte van het reilen en zeilen van de Swa.
Onze Jos was de oudste thuis. Ik heb hem altijd een beetje verwijfd gevonden met zijn blonde kuif, maar blijkbaar waren de meisjes daar dol op. Tussen ons was er nog een tweeling, Jacob en Claude. Maar zij zijn enkele dagen na hun geboorte gestorven. Ik ben naar hen genoemd, wat ik op zich al een hele eer vind. Ik moet mijn twee broers vervangen, wat een dagtaak op zich is, voor een gewone mens. Maar niet voor mij. Ik ben dan ook een uitzonderlijk persoon. Mijn officiële naam is Jacob, maar mijn roepnaam is Claude. Onnodig om te vermelden dat mijn moeder bij mijn geboorte mijn uitzonderlijke kwaliteiten al snel ontdekte en daarom heeft zij mij met deze onnoemelijk zware taak belast. Ik draag deze last met zwier en zonder klagen. Maar ik verwacht dan wel een behandeling naar behoren, wat zij mij meestal zonder aarzelen toebedeelt. Ik krijg de mooiste kleren, het grootste stuk vlees en het meeste zakgeld. Allemaal zonder medeweten van mijn huisgenoten. Mijn vader is iedere avond te zat om enig verschil te merken. En onze Jos eet meestal buitenshuis omdat hij op leercontract is bij een kleermaker. Ik heb toch gezegd dat hij een beetje verwijfd is!
Onze Jos had een lief. Marie heette ze. Het was niet echt een schoonheid te noemen, maar ze kleedde zich wel heel modieus voor die tijd. Spijtig dat ze de rest van haar verdere leven in dat stadium is blijven steken. Briljant als ik ben, was ik natuurlijk op de hoogte van de laatste nieuwe mode. Ook al was mijn broer kleermaker, veel kaas had hij hier niet van gegeten. Marie was de oudste van vier zussen. Haar jongste zusje wekte enige interesse in me op. Het was in die tijd een knappe deerne, met haar blonde vlechten. Maar een beetje te zelfzeker naar mijn smaak. Eerlijk gezegd had ik medelijden met de man die ooit met haar opgescheept geraakte! Nee, ik wou niet in de voetsporen van mijn vader treden. Alleen ik zal de broek in mijn huis dragen en niet de één of andere blonde del!
Op het moment dat de oorlog uitbrak had onze Jos net de goede leeftijd bereikt om als soldaat opgeroepen te worden. Maar ons moeder wilde haar eerstgeborene niet aan het front verliezen, dus bekokstoofde ze een plan. Haar jongste zus, Melanie, was in het Zuiden ingetreden bij een klooster. Is er een betere plek om een vluchteling te verbergen? Ze nam onmiddellijk contact op met tante nonneke. Ook zij kon de dwang van mijn moeder niet weerstaan. Je mag naar de andere kant van de wereld verhuizen, eens onder de invloed van mijn moeder zal je haar nooit meer ontsnappen! De arme zuster had geen schijn van kans. Ze stemde toe in het wilde plan van mijn moeder. Op een ochtend ging onze Jos met ons vader uit werken. Ik was een kerel van amper tien jaar, ik maakte me geen zorgen om de nakende inval van de vijandelijke troepen en de dreigende armoe. Ons vader heeft broerlief via een beestenwagon mee naar het zuiden gesmokkeld, waar hij een tijdelijk onderkomen vond in het klooster van tante Melanie. Mij werd niets verteld. Ik, als snotaap, zou mijn grote mond wel eens kunnen voorbij praten. Ik wist niet beter of onze Jos zat bij het leger.
Het buiten smokkelen van vluchtelingen moet in erg goede aarde gevallen zijn, want al vlug had mijn vader een heel winstgevend handeltje opgezet. Men vertelde later dat hij een dappere verzetstrijder was, maar eigenlijk was het doodsimpel uit winstbejag ontstaan. Mensen verkochten hun halve hebben en houden zodat mijn vader hun kinderen een veilig onderkomen kon bezorgen. Ver van het front en de bezetter. Het klooster was zijn contactpersoon. Voor een schamel procentje van zijn woekerwinsten, wilden zij wel voor relatief veilige onderkomens zorgen. Ons vader is bij mijn weten nooit gepakt. Zijn vluchtroute was een goed bewaard geheim
Pas jaren later ontdekte ik dat mijn ouders nog een appeltje voor de dorst opzij hadden staan. Zij waren alles behalve krap bij kas! Maar toen was het te laat. Ondertussen was ik getrouwd en had ik een gezin om voor te zorgen en ik neem mijn verantwoordelijkheden heel serieus! Na de oorlog trouwde onze Jos met Marie. En Louisa, haar zus, bleef maar achter mij aan lopen. Hoe kon ze ook een man als ik weerstaan? Iedereen was op de hoogte van haar kalverliefde, maar ik deed alsof mijn neus bloedde. Ik had grootsere plannen met mijn leven.. Met mijn grote talenten was ik het de mensheid verplicht vond ik, om iets terug te geven. Ik zou gaan studeren in de stad. Maar mijn groot hart strooide roet in het eten Na de oorlog brak er grote armoede uit. Om financieel mijn steentje bij te dragen, ging ik in dienst bij onze Jos als leerling kleermaker. Hoe dom van mij. Mijn enige excuus is mijn jeugd
Onlangs heb ik een vrouw leren kennen die zich inzet voor de armen onder ons. Door eigen ervaring weet ze uit eerste hand hoe schrijnend de levensomstadiigheden voor sommigen onder ons kunnen zijn. Maar als je haar eigen verhaal hoort is het er één van vallen en opnieuw struikelen over steeds weer dezelfde steen. Met de kop tegen de muur lopen en blijven botsen in de hoop dat deze instort. Maar zij is het die telkens gehavend uit het gevecht komt. Steeds weer trapt ze in dezelfde val, maar ze leert er niets uit. Net zoals haar man. Twee mensen die aan de rand van de maatschappij leven. Mensen, die zoals men zo mooi verwoord, tussen de mazen van het net vallen... Een kind geplaatst in een pleeggezin. Nog dire kinderen in het gezin waarvan er één geplaatst is in een aangepaste instelling wegens ADHD. Ze willen op eigen benen staan, verder komen in het leven. Hun grootste droom is om op een eerlijke manier hun brood te verdienen. Maar ze eisen ook respect voor zichzelf, wat hun goed recht is. Maar ze pakken de situatie door onwetendheid verkeerd aan, wat bij de bevoegde instanties geregeld in het verkeerde keelgat schiet. Frustratie allom, strenge sancties volgen wat dan weer grote gevolgen heeft voor de gezinssituatie, waardoor hun hele toekomst en die van hun kinderen in het gedrang komt. Zo vertelde ze me het verhaal van haar twee part - time jobs. 's Morgens vroeg ging ze naar haar eerste job, ongeschoold dus zwaar poetswerk. 's Middags had ze eventjes de tijd om vlug naar huis te gaan, haar baby's te verschonen en eten te geven waarna ze onmiddellijk opnieuw moest vertrekken naar haar tweede part - time job. Uiteraard hield deze vrouw, die ook nog drie kleine kinderen en een huishouden te verzorgen had, dit werkritme niet lang vol. Ze besloot om één van de twee luizenbaantjes op te geven. Maar omdat ze nergens terecht kon voor raad of bijstand, nam ze van de ene op de andere dag haar ontslag, wat niet in goede aarde viel bij de RVA. Niemand neemt zomaar ongestraft ontslag! Als ze advies had gevraagd bij bijvoorbeeld de vakbond, had die haar de raad kunnen geven om eventueel voor enkele weken een interimjob aan te nemen om zo in regel te geraken voor haar werkloosheidsuitkering. Maar nu werd ze, zonder pardon, voor een bepaalde tijd geschorst. Geen inkomen meer ... Zij schiet op het kantoor van de RVA in haar Franse coleire met als gevolg: nog een tijdje langer geschorst!! Al vanaf haar jeugd dwaalt ze van het ene slecht betaalde baantje naar de andere uitbuiter. Allemaal part - time ingeschreven. Ze is ondertussen dertig en nog altijd staat ze ingeschreven als schoolverlater omdat ze nooit full - time is ingeschreven! Twee deeltijdse baantjes tellen niet als Full - time. Manlief zit ook zonder werk en hij heeft gezondheidsproblemen. Het gezin klopt ten einde raad bij het OCMW aan. Budgetbeheer en de man moet "aangepast" werk aannemen van deze instantie. Als hij dat weigert, wordt hun het schamele inkomen dat ze broodnodig hebben om hun kinderen op te voeden, afgenomen. De man gaat werken. Hij komt opnieuw bij een vreselijke baas terecht en hij wordt verplicht om taken uit te voeren die ver boven zijn krachten gaan. Met de dreiging om hun uitkering te verliezen nog vers in zijn hoofd durft hij niet te weigeren. We zijn nu twee weken verder: de man is volledig ingestort. Zijn wankele gezondheid is nu volledig naar de maan. Een zware operatie en een lang herstel staan hem te wachten. Waarschijnlijk een lang verblijf in een rolstoel en zware morfine om de ondraaglijke pijn tegen te gaan zijn nu zijn deel. Ik heb haar aangeraden om eerst bij de Vakbond te rade te gaan, want ze wil persé het OCMW aanklagen. Maar de Vakbond kan op dit moment niets voor haar doen. Het contract is waterdicht. Ze is ten einde raad. Ziekte uitkering zit er voor hen blijkbaar ook niet in. Bij het OCMW kan ze deze keer ook niet terecht, want zij zijn deze keer de boeman. Ik hou mijn hart al vast voor de gevolgen. Deze mensen weten zich geen raad en lopen verloren in het huidige Belgische systeem waar je de achterpoortjes moet kennen. En dan vraagt men zich af hoe die gezinsdrama's ontstaan....
Morgen is het D - day. Of beter gezegd: T - day. Morgenavond krijgt mijn vriend zijn eerste praktisch tattooles en ik ben het 'slachtoffer'. Niet dat het de eerste keer is dat hij een tattoo gezet heeft. Maar wel de eerste keer onder professioneel toezicht. Gisteren heb ik een ontwerp gekozen, wat niet zo eenvoudig is als het lijkt. Het mag niet te moeilijk zijn, want zo goed is hij nog niet. Maar te gemakkelijk ook weer niet, want dan leert hij niets. Geen volledige lijntekening, want hij wil het schaduwen leren. Maar ook niet teveel schaduw, want dat heeft hij nog nooit gedaan. Niet te groot, want het moet op één sessie af geraken. Maar ook niet te klein, want hij wil er wel zoveel mogelijk uithalen. Dan moest ik de plaats nog bepalen. Niet te opzichtig, want zo'n eerste werk is niet geneigd om al een echt kunstwerk te worden. Zijn eerste tattoo heeft hij op mijn kollosale bips gezet. Daar is eigenlijk nog plaats genoeg, maar ik ben er niet echt scheutig op om in een openbare tattooshop met heel mijn goederen te koop te liggen. Thuis trek ik de gordijnen dicht, maar daar kan iedereen zo maar binnen en buiten lopen. Ondertussen is de keuze gemaakt, door ons tweeën goedgekeurd en de plaats is bepaald: boven mijn enkel. Niet teveel bloot, geen ongemakkelijke houding: gewoon met mijn voet omhoog en ik heb zicht op het hele gebeuren. Kan niet beter ...
Na een nogal bewogen week zitten we 's avonds in de zetel de gebeurtenissen nog een beetje te overpeinzen. Ieder in zijn eigen gedachten. Maar eigenlijk gaan ze naar één en dezelfde pesoon uit: naar schoonpapa. Hij ligt nog altijd in het ziekenhuis. Zondagnacht is de toestand eventjes kritiek geweest nadat hij een hevige koortsaanval kreeg. Maar ze vonden geen oorzaak van de koorts of de malaise waaronder hij al weken gebukt ging. Maandagnamiddag kwamen ze hem ophalen voor een hartonderzoek. Ze leggen hem in zijn bloot bovenlijf op een kille onderzoekstafel. De verwarming was uitgezet omdat het die dag uitzonderlijk warm was voor de tijd van het jaar. Daarna laten ze hem een hele tijd aan zijn lot over. Hij ligt daar, in zijn blootje in de kou. Een trotse man tot op het bot vernederd. Hij reageert niet, klaagt niet maar onderhuids broeit de woede. Uiteindelijk wordt hij na een onpersoonlijk onderzoek zonder enige verklaring terug naar de kamer gebracht waar ondertussen zijn avondeten staat te verpieteren. Schoonpa is woedend. Een man die ik in zestien jaar nog nooit kwaad heb gezien, staat te beven en te daveren. Hij barst in tranen uit van onmacht en is niet eens meer in staat om te eten. Zijn vrouw voedert hem bezorgd zoals een klein kind.Verpleegsters weten van niets, dokters vinden dat ze geen uitleg verschuldigd zijn. Niet over zijn toestand, zijn behandeling of over zijn verblijf. Ze blijven in het ongewisse. Vrijdagmiddag. Pa heeft net met veel smaak zijn soep opgegeten. Voor hem hét toppunt van de maaltijd. Hij kan gemakkelijk leven op soep alleen. De dokter komt de kamer ingestormd met de mededeling dat men de oorzaak gevonden heeft. De halsslagader is voor 95% dichtgeslibd. Het is te opereren maar alle kinderen moeten eerst samenkomen om toestemming te geven. Na deze harteloze verkondiging laat hij de verbouwereerde man achter. Zijn eten smaakt hem plots niet meer. Het enige wat hij onthouden heeft is: "Alle kinderen moeten zo snel mogelijk samenkomen". Hij denkt dat zijn laatste uur geslagen heeft. Schoonma komt op bezoek en treft haar man helemaal overstuur in zijn bed. Zo gauw hij haar ziet begint hij te huilen. Hij geraakt niet meer uit zijn woorden. Radeloos gaat ze op zoek naar een verpleegster voor een woordje uitleg. De dokter komt langs en hij legt het deze keer duidelijker uit. Er wordt een stent geplaatst om de ader terug open te krijgen. Maar hij heeft 30 % kans om half verlamd te worden na de operatie en de ingreep wordt niet terugbetaald door het Riziv. Maar niet opereren betekent een groot risico op een hersenbloeding. Hij heeft zelfs een mooi informatiefoldertje met kleurenfoto's bij. Schoonpa is een beetje gerustgesteld. Geen kanker, geen fatale inwendige bloeding. Eindelijk weet hij wat de oorzaak is en er is iets aan te doen. Alleen dat geld speelt hem parten. Niet dat ze het niet kunnen betalen, maar het blijft een bom geld. Donderdag is er een plaatsje vrij gekomen, dus de ingreep kan redelijk snel achter de rug zijn. Hij mag naar huis als hij wil, maar hij verkiest om daar te blijven. Hij is een beetje bang voor nog zo'n koortsaanval. Zijn temperatuur blijft verhoogd, maar niet onrustwekkend. Tijdens zijn verblijf krijgt hij in tussentijd medicijnen en extra vitaminen toegedient zodat hij wat kan aansterken met het oog op de operatie. En nog een zak bloed. Eén van de broers van mijn vriend wordt op de hoogte gesteld en die zou de rest van de familie verwittigen. Wij weten van niets. De hele familie verzamelt rond het ziekbed van pa. Maar de jongste van de familie is niet aanwezig. Heeft iemand hem verwittigd? Dju, vergeten... Wie heeft zijn telefoonnummer? Oei, dat weet ik niet... Ma zegt nog: "Breng het een beetje voorzichtig aan en zeg dat hij zich geen zorgen hoeft te maken." Wetende dat haar jongste de gevoeligste van de hoop is en een heel sterke band met zijn vader heeft. Vijf uur, we hebben net gegeten en onze gedachten dwalen af naar het ziekenhuis. We zijn moe, maar morgen gaan we zeker eerst een bezoekje brengen aan "ons vader". De telefoon gaat. Mijn ventje neemt op. Ik zie zijn gezicht vertrekken. Alle kleuren van de regenboog krijgt hij. Zijn ogen worden dof en hij krijgt wanhopige trek rond zijn mond. "Hij is dood ...." Is het eerste wat door mijn hoofd schiet. We trekken onze jas aan, ik pak de sleutels vast want in deze toestand laat ik hem niet zelf rijden. In de auto verteld hij wat er gezegd werd. Eén van zijn broers belde hem huilend op met de mededeling: "Ze weten wat hij heeft en ons vader wil zijn kinderen voor de laatste keer nog eens zien." Wat denk je dan? Ik parkeer vlak voor het ziekenhuis. Hij springt uit de auto en loopt als een gek naar binnen. Ik volg en bel ondertussen één van zijn zussen op. Zij heeft niet veel contact meer met de familie en ik wilde er zeker van zijn dat zij ook op de hoogte was. Ze neemt op en ze verkondigd doodleuk dat ze al in het ziekenhuis is. Iedereen is er zelfs en de situatie valt wel mee. Hij kan donderdag behandeld worden. Ik kook! Ik loop twee verdiepingen de trap op. Mijn vriend was ondertussen de kamer al binnengestormd met het idee dat hij daar een stervende man zou vinden. Bij het zien van zijn verwilderde blik begrepen zijn ouders onmiddellijk dat het telefoontje niet echt discreet was gebeurd. Zijn zus staat hem aan de hand van het foldertje uit te leggen wat er gaat gebeuren en wat de risico's inhouden. Ik geloof niet dat hij er één woord van begreep. Maar in de kamer leek er een familiefeestje aan de gang te zijn. Iederren stond er ontspannen en vrolijk bij. Alsof er niets aan de hand was. Ik draai me woedend naar zijn broers en vraag waarom we nu pas en op zo'n manier gewaarschuwd werden! Als ze aan mijn man zitten, wordt ik een furie! Als ik nog maar denk dat hij misdeeld wordt, ben ik tot alles instaat. Ik verander in een leeuwin die haar welp beschermt. De ene stak de schuld op de andere en ze hadden iedereen gewaarschuwd ... behalve de jongste. Het werd me teveel. Kokend ben ik de kamer uitgestormd. Ik hield het daar geen seconde langer meer uit. Ik wist niet waar ik naartoe moest, maar ze konden allemaal ontploffen! Die bende ongevoelig, lompe rotzakken. Negen jaar geleden is mijn moeder plots overleden, op dezelfde manier. En alle 'verdrongen' gevoelens kwamen op dat moment terug aan de oppervlakte. Zo gauw ik me in de veilige omgeving van mijn auto waande brak mijn verdediging en barstte ik in tranen uit. Ik heb daar zeker een uur gezeten om te kalmeren. Ondertussen was mijn schoonzusje, op vraag van mijn ventje, op zoek naar mij. Uiteindelijk belde ze me op en ze kwam naar me toe gesneld. Ze vertelde me dat ook zij op het laatste nippertje zo'n dramatisch telefoontje had gekregen. Ze was ook nog maar vijf minuten voor ons gearriveerd en ze begreep mijn reactie heel goed. Ze heeft me overgehaald om terug mee naar binnen te gaan. Ondertussen was de rest van het stelletje ongeregeld al terug naar huis. Mijn schoonouders begrepen ook wat er aan de hand was en waren niet te spreken over de handelswijze van hun zoons. Mijn vriend, meestal de opvliegendste van ons tweeën, probeerde me te kalmeren. Dat heeft toch nog ettelijk uurtjes geduurd. We zijn nu een dag verder. Ik heb de mentale schok al een beetje verwerkt, maar bij hem begint de woede nu pas op te borrelen. We hebben al veel stoten meegemaakt met die verdomde familie van hem. Maar deze wordt hen, volgens mij, niet snel vergeven...
De eerste hindernis is genomen. Ik ben toegelaten voor de cursus. Het zinkt nog niet echt door. Ik ben een beetje murw. Het was een lastige en vermoeiende week. De cursus zal waarschijnlijk begin november beginnen. Ik werk niet echt nauwkeurig volgens hen, maar ik stelde "verstandige vragen en dacht logisch na." Hun woorden, niet de mijne. Dat waren dan ook de enige lovende kritieken die ik kreeg en de redenen waardoor ik toegelaten werd. Mijn technisch inzicht was minder en ze raadden me aan om op voorhand al enige cursussen te volgen. Dat vind ik geen probleem. Daar ben ik toch al mee bezig. Oja, mijn dactylo was heel goed en het "Technisch" engels kon er ook mee door. En de rest? Dat zal wel aan te leren zijn, zeker? 't Is niet voor niets een opleiding van een jaar ...
Bedankt voor het meeduimen! Dat heeft vast en zeker ook meegeholpen!
Ik ben zo moe... Deze week begint zwaar te wegen. 's Nachts slaap ik slecht en heb ik nachtmerries. Vannacht was het niet anders. Om half zes schrok ik wakker en dierf niet meer verder te slapen. Zo bang was ik om terug in die verschrikkelijke wereld verzeild te geraken. Die andere dimensie die zo echt lijkt. Te echt. Een half uurtje later opgestaan. Te moe om te eten, te denken ... Om zeven uur met de brommer vertrokken, op weg naar de bushalte. Ik heb een bus om half acht in Mol. Om kwart na acht was ik al op mijn bestemming. Nog een wandeling van een kwartiertje en daana nog een half uurtje wachten. Zo moe... Mijn kronkels weigeren wakker te worden. Om negen uur begint de les. Deze leraar lijkt simpathiek. Lijkt ... Doet teveel alsof. Dat deel van mijn hersenen is altijd actief: mijn intuïtie. Op zo'n moment staat die juist heel scherp. Mijn intuïtie bedriegt me nooit. Nu ook niet. Hoe verder de dag vordert, hoe minder ik die man vertrouw. We leggen een test af: een ongezien programma op een Apple - computer. Een beetje verwarrend en zo vermoeiend. De test begint goed tot ik op een probleem stuik. Ik begin te knoeien en verlies zo kostbare tijd. Mijn hoofd lijkt een uitgewrongen spons. Ik lijk geen logische verbindingen meer te kunnen leggen, mijn sterkste troef. Maar steeds ben ik me duidelijk bewust van die irritante persoonlijkheid. De test wordt een flop. De eerste deze week. Ik ben ontgoocheld. Heb mezelf teleurgesteld. Perfectionist en verwacht misschien teveel van mezelf. Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn maag krimpt samen. Mijn ogen prikken. En ik blijf zo moe... Daarna krijgen we nog wat oefeningen om de tijd te doden. Inmiddels begin ik het programma door te hebben. Te laat. De test is al voorbij. Vier uur, het schommelen van de bus wiegt me bijna in slaap. En ik moet nog met de brommer terug naar Balen! Dat haal ik niet! Ik ben zo moe, wil alleen maar slapen. Ik laat de klep op mijn helm open staan, de frisse wind die in mijn gezicht blaast houdt me wakker. Enkele jongeren versperren de weg op het toch al heel smalle fietspad. Ik heb de energie niet om me er druk in te maken. Ik rij over de weg het groepje voorbij. Wat maakt het uit. Ik wil naar huis. Mijn grens is overschreden. Misselijk van vermoeidheid kom ik eindelijk thuis. Blind strompel ik naar boven en werp me op het bed. Het is nu half zeven en ik kruip in mijn bed. Te moe om te praten, te moe om nog na te denken, te moe om te piekeren over mijn toekomst die misschien in duigen ligt... Zo verschrikkelijk moe
Deze week ben ik uitgenodigd om aan een initiatieweek deel te nemen, bij de VDAB. Een jaar ben ik werkonbekwaam geweest door mijn aandoening. Maar ik besloot om me niet te laten verslaan door zo'n idioot syndroom. Ik deed wat niemand anders deed: ik aanvaardde mijn beperkingen. Met de grove borstel ben ik door mijn leven gegaan. Grote besliisingen heb ik genomen, sterke banden heb ik doorgeknipt. En warempel, plots vond ik plaats in mijn hoofd. Mijn ziel werd lichter. Mijn energie groeide aan. Dag na dag voelde ik me sterker worden. Ik zocht naar de dingen die ik nog kon, en stopte met mezelf te bewijzen dat er niets me me aan hand is. Dat ik alles aankon en overal tegelijk nodig was. Ik leerde nee zeggen, het belangrijkste woordje in je leven. Maar niemand leert het je aan. Rond kerstmis begon ik me beter te voelen.Op dat moment begon ik over mijn toekomst na te denken. Ik kan me invalide laten verklaren, zonder probleem. Ik heb de nodige papieren in mijn bezit. Maar ik besloot om nog iets van mijn leven te maken. Waarschijnlijk is dit mijn laatste kans. Waar liggen mijn grootste troeven? Welke talenten heb ik die ik kan combineren? Die rekening was snel gemaakt: creativiteit en werken op de computer. Waar kom je dan uit? Juist, in de Grafische sector. Al vanaf de dag dat ik van school ben gekomen, ben ik op zoek gegaan naar een cursus in die richting. Wat zeg ik? Zelfs in de periode dat ik nog op school was, wilde ik dolgraag die richting uit. Maar mijn ouders zagen die school in kwestie niet echt zitten. Wat wel te begrijpen was aangezien de kwalijke reputatie die deze instelling genoot. Later heb ik herhaaldelijk bij de VDAB inlichten ingewonnen om eventueel een herscholing in die richting te mogen volgen. Telkens werd ik met een kluitje in het riet gestuurd. Na één blik op mijn lieftallige gezicht en mijn frêle gestalte, besloten deze bureaucraten dat ik niet geschikt was voor deze job. Ik moest maar ongeschoold werk zoeken zoals inpakster of poetsvrouw... Uit grote noodzaak heb ik tal van zulke jobs uitgevoerd. Maar de grote voldoening vond ik niet. Ik ben snel verveeld en volgens mij een beetje te intelligent om zo'n ééntonig werk vol te houden. Waarbij ik niet wil zeggen dat laaggeschoolden automatisch dom zijn! Iedereen heeft zijn vaardigheden en de mijne horen nu éénmaal niet bij dat soort werk. In de lagere school had men tijdens een IQ - test al ontdekt dat ik "hoogbegaafd" was, wat later meer een vloek dan een zegen bleek te zijn. Wat moet je met een kind dat verstandiger is dan de ouders en sommigen van de leraars? Dat zich rotverveeld in de klas en niet met de kinderlijke mentaliteit van haar klasgenootjes om kan gaan? Later speelde diezelfde "attitude" mij parten op de werkvloer. Langzaam maar zeker ging ik eronderdoor. Tot dit uiteindelijk resulteerde in de diagnose: CVS/Fibromyalgie. Een levenslange veroordeling ... maar mijn grootste geluk. Nu werd ik gedwongen om mijn leven onder de loep te nemen. Om de waarheid onder ogen te zien. Om alle ingelepelde en opgedwongen waarden overboord te gooien. Om eindelijk mezelf te leren kennen en te aanvaarden. Dus ik besloot tussen Kerst en Nieuwjaar om mijn levenslange roeping in daden om te zetten. Ik deed wat opzoeking op de site van de VDAB en al vlug vond ik de opleiding die ik zocht. Toelatingsvoorwaarden: kunnen typen en Engels. Onmiddellijk stuurde ik een mail naar de verantwoordelijke. Kort na de feestdagen kreeg ik een bevestiging. Een maand later kon ik naar de informatiedag en enkele weken later werd ik uitgenodig voor de testen. En nu de initiatieweek. We zijn met vier overgebleven van de twaalf kandidaten, maar niets is zeker. Nog één dag en dan wordt de beslissing genomen: Zijn we geschikt voor deze lange en zware opleiding en kunnen we er ons beroep van maken? Zelf als we in aanmerking komen, komen we op een wachtlijst van een jaar terecht. Als het een beetje meevalt, indien er iemand voor de aanvang van de cursus afhaakt, kunnen we misschien in oktober starten. Volgens mij is de week tot hiertoe vlot verlopen. Ik heb in alle geval de tijd van mijn leven beleefd. Ik voel me thuis in dat grote gebouw. Mijn medestudenten vallen heel goed mee en er wordt een in aangenaam tempo les gegeven. Met andere woorden: "Het gaat vree goe voorruit." Geen getalm, geen gezever. Alstublieft, deze opdracht moet je uitvoeren ... zoek het maar uit. Heerlijk! Eindelijk een school met een uitdaging. Vrijdag krijgen we een evaluatiegesprek. 's Middags zullen we waarschijnlijk al weten wat de toekomst voor ons inhoud... Duim een beetje mee voor me, wil je?
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Een stralend zonnetje en zomerse temperaturen. Ik zit in de schaduw van een jonge Vlier en probeer een boek te lezen. Wat niet gemakkelijk is als een aanhankelijke kat je volledige aandacht opeist, een jonge Stafford uitgelaten door de tuin holt en daarbij enkele kippen omver loopt die zich met veel kabaal over de hele tuin verspreiden en een oude Pit Bull die al dat jong geweld gelaten over zich heen laat stormen.
Wij hebben nieuwe buren. De vorige buren hebben amper twee jaar naast ons gewoond. Hun ontbrak het aan "groene vingers", in tegenstelling tot zijn voorganger die zijn tuin altijd tip top in orde hield. Iedere zaterdag werkte hij met veel toewijding samen met zijn twee zoontjes in zijn tuin. Het grasperk was mooi kort afgemaaid. Strak afgelijnde bloemperkjes en kort gesnoeide struiken maakten het geheel af. Wij zijn ook niet echt uit het juiste tuinarchitectenhout gesneden. Wij houden van groen, maar dan meer van de verwilderde soort. Leven en laten leven is mijn motto. Onze hele tuin staat vol bomen en struiken, zelf geplant. Wat anderen uit hun tuin gooien wegens 'te groot', 'groeit niet snel genoeg' of 'bloeit nooit', adopteren wij liefdevol en geven we een nieuwe thuis. Wij wonen in een landelijke omgeving met heel vruchtbare grond. Bijna alles groeit en bloeit hier, zonder probleem. De bomen worden groot, de struiken staan dicht en de bloesems trekken veel insecten aan. In onze tuin woont volgens mij bijna de gehele mussenpopulatie van Balen en omstreken, vredig samen met ontelbare andere vogelsoorten, die ik allemaal niet bij naam ken. Zo'n kenner ben ik niet. Ik geniet alleen van hun aanwezigheid en hun gezang op de vroege ochtend. Van hun luid gekwetter en noeste arbeid bij het bouwen van hun nesten. 
Onlangs heb ik een vrouw leren kennen die zich inzet voor de armen onder ons. Door eigen ervaring weet ze uit eerste hand hoe schrijnend de levensomstadiigheden voor sommigen onder ons kunnen zijn. Maar als je haar eigen verhaal hoort is het er één van vallen en opnieuw struikelen over steeds weer dezelfde steen. Met de kop tegen de muur lopen en blijven botsen in de hoop dat deze instort. Maar zij is het die telkens gehavend uit het gevecht komt. Steeds weer trapt ze in dezelfde val, maar ze leert er niets uit. Net zoals haar man. Twee mensen die aan de rand van de maatschappij leven. Mensen, die zoals men zo mooi verwoord, tussen de mazen van het net vallen...
De eerste hindernis is genomen. Ik ben toegelaten voor de cursus. Het zinkt nog niet echt door. Ik ben een beetje murw. Het was een lastige en vermoeiende week. 
Deze week ben ik uitgenodigd om aan een initiatieweek deel te nemen, bij de VDAB. Een jaar ben ik werkonbekwaam geweest door mijn aandoening. Maar ik besloot om me niet te laten verslaan door zo'n idioot syndroom. Ik deed wat niemand anders deed: ik aanvaardde mijn beperkingen. Met de grove borstel ben ik door mijn leven gegaan. Grote besliisingen heb ik genomen, sterke banden heb ik doorgeknipt. En warempel, plots vond ik plaats in mijn hoofd. Mijn ziel werd lichter. Mijn energie groeide aan. Dag na dag voelde ik me sterker worden. Ik zocht naar de dingen die ik nog kon, en stopte met mezelf te bewijzen dat er niets me me aan hand is. Dat ik alles aankon en overal tegelijk nodig was. Ik leerde nee zeggen, het belangrijkste woordje in je leven. Maar niemand leert het je aan.
