Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben henri, en gebruik soms ook wel de schuilnaam henri1955.
Ik ben een man en woon in limburg (belgie) en mijn beroep is invalide.
Ik ben geboren op 26/01/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: van alles.
waterman
13-01-2018
geluk
Dag
De maand januari is al weer bijna half gepasseerd en de personen die we gelukkig nieuwjaar moeten wensen zin we voorbij. Nu ik al en periode het leven aan een nuchter kant bekijk stel ik me de vraag was is geluk eigenlijk?
Het woordenboek geeft een lange reeks synoniemen voor geluk in de betekenis van kans: bof, lot, buitenkansje, meevaller, fortuin, succes, voorspoed, gunstig toeval. Voor de emotie , geluk heeft men een paar omschrijvingen bedacht: toestand van volkomen tevredenheid en situatie waarin onze diepste behoeften zijn verwezenlijkt.
Deze woorden die hier boven zijn neergeschreven zijn lastig, want wat de een volkomen tevreden maakt, hoeft niet te werken voor de ander. En heeft ieder mens niet juist andere behoeften dan zijn medemens? Sommigen zijn gelukkig met een goede gezondheid, sommigen als de zaken goed gaan en anderen koppelen hun geluksgevoel aan het vinden van een levenspartner. Wat jou gelukkig maakt is dus heel persoonlijk. Daarom zijn zoveel mensen ernaar op zoek. Toch lijkt het of we haast verplicht zijn dit na te streven. Maar is geluk maakbaar?Je hebt een beetje geluk nodig om gelukkig te worden.
Nu heb ik namelijk geleerd te genieten van ieder moment en denk niet dat je gelukkig bent als je iets bereikt hebt of iets bezit. Het blijkt dat prestaties en bezittingen nauwelijks bijdragen aan ons geluk. Het ontwikkelen van je vaardigheden geeft veel meer geluksgevoelens dan het bereiken van een promotie. Vergeet daarom niet om te genieten van de weg naar het succes toe , houdt je niet al teveel bezig met de toekomst of het verleden. De eerste kun je niet voorspellen en de tweede kun je niet veranderen. Het hier en nu is zeker niet altijd even prettig en daarom wil je er soms misschien aan ontsnappen. Daar is niets mis mee. Vergeet echter niet om de leuke momenten te vieren en te koesteren. Deze emoties moeten we koesteren en aanvaarden.
Ik heb vandaag en slecht gevoel , een oude wonde word weer opengerukt door achterom kijken naar de waardeloze momenten uit het verleden dit is verloren tijd en zal geen vreugde geven maar alleen een onprettig gevoel en beroerde gedachten. Hierdoor moet ik me niet laten onderdrukken . Het leven is nog zo interessant door de vele verschillende variaties waar wij steeds mee te maken krijgen in ons dagelijkse zodat het geen sleur of eentonig word. We hebben allemaal onze uitstekende momenten zonder te hoeven klagen en de ineffectieve ogenblikken. De onplezierige gelegenheden in ons leven maken het ingewikkeld, doordat vaak ons hart geraakt word en er emotionele frustraties worden opgewekt wat pijn doet. Zelfverzekerdheid en de controle over onszelf is dan zeer belangrijk op zo’n moment, omdat er een kans bestaat dat we ons zelfrespect verliezen. Door de getroffenheid en vertedering geeft het ons een gevoelsaandoening waardoor we vernederd worden in onze gevoelswaarde en dan emotioneel zwaar geprikkeld zijn. Op zo’n moment kunnen de stoppen doorslaan en zijn we tot alles in staat, maar dat zou alleen maar onszelf ruïneren en tenietdoen wat zeer onverstandig zal zijn. Daar zouden we ook weleens de ander mee kunnen helpen, omdat wij de controle verliezen en zo van slachtoffer een dader kunnen worden. Zeer onverstandig is dat op zo’n moment dus alle kalmte en beheersing is ten zeerste aanbevolen en de beste verdediging tegen zulke feitelijkheden. Overheersing van de situatie met zelfcontrole is het enige wat een overwinning zou kunnen worden, alle andere oplossingen met kwade bedoelingen of geweld zullen onszelf te gronde richten. En daarmee komt dan ook de mogelijkheid dat we dan de opgebouwde goede reputatie kunnen verliezen door de fout van een ander die wij niet goed verwerkt hebben en een verkeerde beslissing hebben genomen door emoties. Laat het nooit zover komen, deze personen zullen hun zelf vernietigen op de lange duur, neem geen wraak actie die onszelf zal vermorzelen. Vergeet deze waardeloze actie en ga verder met onze goedwillendheid in het leven, neem afscheid van het verlies en de betrokken personen, de toekomst zal dan in onze handen zijn. We hoeven alleen maar te denken aan de goede momenten, want de slechte gebeurtenissen zijn al gepasseerd en het is niet verstandig om het in ons geheugen te laten wederkeren. Erbarmelijke gebeurtenissen maakt iedereen mee in zijn leven, ga daar verstandig mee om en leer ervan, het is niet meer terug te draaien dus laat het ons bestaan niet aantasten en vroeg of laat komen ze zelf de verkeerde persoon tegen. In het leven krijgen we wat wij verdienen alles is een kwestie van tijd dus laten wijzelf deze tijd nuttig besteden met een goede reputatie. Onkruid vergaat niet bij zichzelf, maar zonder water loopt het ook teneinde, dus laat ik de eerste maar staan.
Elke dag kan mooi worden , dit klinkt als een echo in de oren . Als we jong zijn word ons al geleerd door onze ouders welke boodschap wij moeten versturen door de wereld. Naarmate we ouder worden en meer levenservaring hebben passen wij die zelf aan naar een verminderende of betere boodschap. Ons gedrag naar anderen is het zelfde als een boemerang wat we naar hun gooien zullen we ook altijd terug ontvangen. Wie goed doet zal ook goedheid terug ontvangen en iemand die een slecht gedrag heeft en anderen benadeeld met voorbedachte raden zal daar ook op afgerekend worden. In het leven krijgen wij wat we verdienen en als we in een bepaalde gemeenschap leven zal daar ook van mond tot mond over worden gesproken. Wie de hand rijkt naar iemand anders. En dat gaat als een lopend vuurtje en verspreid zich snel ten goede of ten nadelen. Er kunnen altijd situaties zich voordoen , die verkeerd worden geïnterpreteerd en niet geheel onder controle hebben. Maar als we dan met elkaar overleggen en vragen wat er eigenlijk bedoeld word komen we altijd tot een goed resultaat. Tenminste als we daar de kans voor krijgen en hebben , want sommige mensen begrijpen iets verkeerds en gaan gelijk conclusies trekken die vaak een negatieve uitwerking hebben. Terwijl het vaak niet zo bedoeld is maar er een communicatie stoornis is. Iemand die goede bedoelingen in het leven heeft neemt daar ook de tijd voor om het correcte wat er bedoeld word weer te geven. Sommigen zullen daar de tijd niet voor hebben omdat ze te druk met zichzelf hebben en daar moet ook begrip voor zijn en hopen dat ze niet veroordeeld worden. Maar personen die anderen helpen zullen zelf ook altijd geholpen worden. Er zou niets mooiers in de wereld zijn als we elkaar allemaal zouden helpen met een vriendelijke lach en een eerlijk positief karakter. Dan zouden we allemaal in een echo leven waar we alleen maar het goede en positieve van de mens zouden blijven ontmoeten.
Er zijn sommige mensen die een ochtendhumeur hebben en dan langzaam op gang moeten komen om een glimlach tevoorschijn te toveren later in de dag. Zonde van de tijd het had allang plezierig kunnen zijn of was het misschien tot laat in de avond gezellig en dan kan het wel eens moeilijk zijn in de morgen. Mijn ouders hebben mij geleerd s’avonds de keizer willen zijn dan ook s’morgens de man wezen, gelukkig is dat tot nu toe gelukt, want ik ben een dromer ha ha ha. Vrolijkheid siert de mens en niet gelachen is een ongelukkig leven, probeer daarom in ieder geval positief te denken en probleemloos onszelf onder controle te houden met een glimlach. Als wij daar aan kunnen voldoen zijn we al goed bezig, want zodra als het uitermate slecht of overdadig goed gaat is controle één van de moeilijkste onderdelen van een mensenleven. Zelfbeheersing het lijkt allemaal zo gemakkelijk en als wij dingen over anderen horen of het bij hun zien denken we misschien waar zijn zij mee bezig zo moet of hoort dat toch niet. Een oordeel is dan snel volbracht in onze gedachten of uitgesproken doordat wij vaak niet de achtergronden ervan weten en van weinig informatie een uitgangspunt ten uitvoering brengen. Totdat wijzelf met iets geconfronteerd worden waardoor wij alle fysieke of emotionele controle verliezen en dan starten te begrijpen dat het leven meer gecompliceerder is als alleen maar slapen en weer opstaan. Op zulke tijdstippen worden wij feitelijk wakker geschud en tot besef gebracht dat wij moeten proberen om iedere minuut dat wij bij kennis zijn te genieten met vreugde. Door dit alles door eigen ervaringen in oogschouw vernomen te hebben zouden wij ons eigen toch moeten realiseren dat vanaf wij wakker worden tot het slapen gaan er plezier moet zijn. Laat de tijd aan ons niet voorbij gaan door pas later in de dag te starten met het plezierige leven, geniet er de gehele dag van met een uitstekend humeur en een positieve gedachte en uitstraling. Zie in hoe mooi het leven kan zijn als we genieten van iedere minuut.
Omgaan met kwetsbaarheid Soms kan het leven aanvoelen als een overtocht die ik dagelijks moet maken over een veel te woelige rivier. De angst om te vallen en meegesleurd te worden door het kolkende water is groot. De brug voelt wankel en onzeker. Trillend waag ik het erop: stap voor stap, rillend als een blad haal ik alsnog de overkant. De brug is nét niet bezweken onder mijn gesidder; ik mag van geluk spreken! Eens aan de overkant wacht me een menigte uitgelaten mensen. Ik weet me geen houding te geven, ik ril, ik snak naar stilte en sereniteit. ‘Waarom moet alles toch gepaard gaan met zoveel ophef?’ vraag ik me stilzwijgend af. Deze brug kwam me spontaan voor de geest toen ik dit onbeschreven blad voor me had liggen. Ik heb er even naar gestaard, naar dat lege blad, en… ik heb er één moment van genoten: het blanco plekje sprak me aan. Ik liet de eenvoud van ‘het niets’, de helderheid in mijn hoofd, in mijn diepe ‘zijn’ toe. Zo probeer ik het leven te leven. Elke dag is een blanco pagina waarop ik nu eens rillend, dan weer vol goede moed gestalte tracht te geven aan wat er op dat vel papier moet komen. Het geeft me kracht en moed te ervaren dat ik erin lijk te slagen mijn verhaal neer te pennen: niet enkel het verhaal van wat ooit was, maar ook het verhaal dat nu is, en het verhaal dat misschien ooit zal mogen zijn. In oorsprong ging het over een pad met vele bochten, doodlopende wegen, kronkels en putten, kiezels en kasseien, en met een diep karrenspoor, waarvan de groeven het ploegen en ploeteren verraadden. Als kind al voelde ik me ontzettend kwetsbaar. Ondanks mijn korte bestaansgeschiedenis had ik al talrijke (veld)slagen doorstaan. Een moeilijke thuissituatie in combinatie met een overgevoeligheid aan zowat alles en iedereen bracht me meermaals van mijn stuk. Vaak werd me de mond gesnoerd en mijn stem klonk hoe langer hoe meer gesmoord. Ik ervaarde de wereld als hard, maar toevallig was ik hier geboren en diende ik deze ‘opdracht’ tot een goed einde te brengen. Toch? Gelukkig kwam ik in een andere wereld van AA , en kon ik geregeld vluchten in een wereld waarin Zorg gedragen werd voor elkaar. Zorg met een hoofdletter! Ik hoorde verhalen waarin ik zelf ook een fijne rol mocht spelen. Waarin Geborgenheid het hoogste goed was en Zorgeloosheid een evidentie. Waarin ik doodeenvoudig Kind mocht zijn. Ze gaven me de kracht om alsnog verder te gaan. Ik heb te lang geworsteld, geploeterd, strijd geleverd opdat ik mezelf als volwaardig mens zou kunnen zien hier in dit leven. Het verleden had haar tol geëist, de wonden waren geslagen en gelukkig zijn liet op zich wachten. Ik voelde me compleet verknoeid. Het voelde als zure, bedorven soep die niet meer te redden was met een snuifje zout of een tuiltje kruiden. Uiteindelijk ben ik opnieuw begonnen aan de soep. Deze keer met verse, eigenhandig geteelde en zelf gekozen groenten! Daar had ik wel mensen voor nodig die me konden bijstaan, me een beetje vruchtbare grond geven. En water, levensnoodzakelijk om me aan te laven. Zulke mensen heb ik gevonden en ik zal ze eeuwig dankbaar blijven! Ik had het geluk ze op mijn weg te mogen ontmoeten en zie het nog steeds als een wonder. Mijn broos geworden lichaam kwam geleidelijk aan weer tot leven. De levensvitaminen die ik kreeg, deden me deugd. Ik voelde me sterker worden. De versheid van mijn soepje deed me deugd, de eerlijkheid van de ingrediënten erin nog meer. Mijn wangen (en mijn hart!) kregen voor het eerst een opbloeiend gevoel ! Ik heb geen zin meer om rechtsomkeer te maken. De ballast die ik onderweg droeg, hoeft geen aandacht meer. Ik kijk wel nog even achterom, overschouw een landschap dat er mag zijn. Mijn munitie en mijn herinneringen liggen her en der gezaaid. Niemand graait ernaar. Mensen passeren schuchter de stille getuigen van het verleden. Ik wil er graag voor kiezen niet te blijven steken in die sporen, maar me samen met mijn geliefden rustig en in alle eenvoud een weg te banen doorheen een glooiend landschap. Ik wil ervoor kiezen dat tijdens die tocht het licht in onze ogen mag schitteren én we onszelf toelaten zo nu en dan een traan weg te pinken. Van ontroering, van verdriet, van geluk, van pijn, … Af en toe maakt de weemoed zich nog van mij meester. Vooral het gevoel een vreemde eend in gezelschap te zijn, overvalt mij nog; het is een beleving van fundamentele eenzaamheid. Het valt niet op aan de buitenkant, maar het leeft diep vanbinnen. Ik heb het vaak verfoeid, dat gevoel. Toch doet het nu geen pijn meer. Vaak voel ik me zelfs gesterkt in mijn kwetsbaarheid: ze heeft me de kans gegeven het leven in alle puurheid te proeven en ook ‘puur’ te zijn. Ik dank het leven om de kansen dat het me gunt. Ik geloof nu in een leven dat ‘goed leefbaar’ mag zijn. Dat stemt me hoopvol. Meer verlang ik niet. De momenten van Grote Kwetsbaarheid neem ik erbij, als deel van mezelf, als deel van het leven. Ik dank ook graag de mensen die immer aan mijn zijde hebben gestaan en er nog steeds staan als trouwe, stille supporters en ooggetuigen van stukjes en brokjes. Zij geven me het water en de vruchtbare grond die ik nodig heb. Onbevooroordeeld en vol mededogen. Steeds weer voel ik mij thuiskomen in deze wereld. Het is voor mij een plek waar ik ervaar te mogen ‘zijn’ zonder meer. Hoe eenvoudig kan dat zijn, en tegelijk zo moeilijk te vinden! De 12 stappen heeft voor mij onmiskenbaar het verschil gemaakt: het verschil tussen stil wegkwijnen of stil heropleven. Ik kreeg er alle tijd en ruimte voor. De 12 stappen hielp me mijn munitie achter te laten en het karrenspoor te aanschouwen met de nodige liefdevolle aandacht. En zo kon ik het moeilijke ook grotendeels achter me laten, net omdat ik erin leerde geloven dat er andere wegen waren. Wegen die nog als nieuw voor me lagen en die ik mocht bewandelen op de manier die bij me paste. Stil hoop ik erop en geloof ik erin dat we samen nog een mooie weg kunnen afleggen met deze stappen, een weg die bestemd is om onze zielsverwantschap verder te laten uitgroeien tot Liefde, Zorg, Mededogen en Innerlijke Rust. Zullen we alvast onze krachten verenigen en in verbondenheid en oprechte betrokkenheid hopen op een betekenis volle toekomst ?
In tegenstelling tot wat het titel misschien wel suggereert is dit geen uitleg over hoe je jezelf kunt accepteren. Het is mijn gedachtegang over mijn persoonlijke stappen die wellicht andere kan helpen.
Vanochtend deed ik men post open en las een spreuk ,” Niet de jaren maken je oud , je wordt oud door het loslaten van je idealen “. Terwijl ik deze gedachte rustig begon te lezen begon ik te denken..."Wat laat ik achter als ik er niet meer ben".
Deze gedachte heb ik laatste tijd wel vaker. Het is een heel vreemd besef dat de eerste paar keer toen ik erover nadacht ik eigenlijk geen antwoord had. "Ik laat niks achter" was mijn conclusie. Toch ben ik daar al iets verder in gekomen, ik laat wel iets achter. ik laat mijn partner achter waar ik heel veel van houd, ik laat mijn familie achter die me ondanks alles wat er ooit gebeurd is me altijd gesteund hebben, ik laat mijn vrienden achter bij wie ik altijd terecht kon. Hoe meer ik erover na ging denken hoe meer ik kon noemen en uiteindelijk had ik een lijst van positieve en negatieve punten die ik achterlaat. Wegen de positieve punten op tegen de negatieve?
Toen ik iets later die lijst erbij pakte en alles begon terug te lezen besefte ik me dat ik enorm veel negatieve zaken achterlaat. Ben ik blij ermee dat ik negatieve zaken achterlaat als ik er ooit misschien wel niet ben? Ben ik tevreden met het leven dat ik tot nu toe geleid heb en zou ik aan het einde kunnen zeggen dat ik geen spijt gehad heb van mijn keuzes?
Uiteindelijk heb ik enorm veel keuzes gemaakt in mijn leven. Keuzes waar ik trots op ben, keuzes waar ik minder trots op ben. Heb veel momenten gehad waarbij ik wilde dat ik beter geluisterd had naar de adviezen die ik kreeg. Heb veel momenten waarbij ik ze graag over wil doen puur zodat alles ging zoals ik zou willen. Heb veel geleerd waarvan ik had gewild dat ik het eerder geweten had en zou maar al te graag terug gaan om de ik in het verleden die informatie te geven. Misschien dat ik uiteindelijk een heel ander persoon had willen zijn of wil ik juist de perfecte 'ik' zijn?
Ik ben geen ongelukkig persoon, sterker nog, heb eigenlijk bijna alles wat mijn hartje begeert. Ik heb een familie die om me geeft en de vrienden die ik heb zullen door het vuur gaan voor me. Ondanks dat alles heb ik regelmatig een leeg gevoel. Het gevoel dat ik niks heb om voor te vechten, het gevoel dat mijn leven eigenlijk maar heel leeg en nietsbetekenend is. Als ik praat over dat lege gevoel snappen niet veel mensen het directe gevoel dat ik dan heb. Het is nu eenmaal een heel vreemd en lastig uit te leggen gevoel. Het is een gevoel van frustratie en ontevredenheid. Iets dat ik wil veranderen?
Vaak als ik het heb over dat ik wil veranderen zeg ik dat ik zekerder van mezelf wil zijn, dat ik iets wil doen aan dat luie gedrag van me, dat ik niet zo negatief wil zijn. Uiteindelijk geef ik veel van al mijn doelen om te veranderen gauw op, maar de frustratie wordt alsmaar groter. Sta ik mezelf toe negatiever te worden terwijl ik eigenlijk positiever wilde worden? Uiteindelijk sta ik zelf bij elke keuze die ik maak en zorgt elke keuze die ik maak ervoor dat er een nieuwe weg open gaat, of dat nu een weg is waar ik blij mee ben of niet, dat is het resultaat van mijn keuzes. Uiteindelijk wil ik toch de goede keuzes maken? waarom maak ik de beste keuzes niet?
Eigenlijk heb ik niet zo heel lang geleden al besloten om mezelf langzaam te gaan veranderen. Ik wil een betere liefde voor mijn vrienden ,partner en kinderen zijn.. Ik wil een betere zoon voor mijn ouders die er jammer genoeg er niet meer zijn en ik wil dat de mensen om me heen het fijn vinden om bij mij in de buurt te zijn. Ik wil een bron van positiviteit zijn voor mijn lotgenoten. Een bron van inspiratie voor mijn vrienden en het belangrijkste een bron van liefde voor mijn omgeving.
Hoe meer ik nadenk over het lijstje over dingen die ik achterlaat zie ik eigenlijk dat ik wel wat werk te doen heb om de negatieve dingen weg te kunnen strepen, maar als ik het lijstje van 2jaar terug erbij pak zie ik dat ik zoveel verandert ben dat ik alleen maar trots op mezelf kan zijn. Ik ben niet perfect, ik ben niet de perfecte ik, maar ik werk eraan om perfect te worden voor alles en iedereen om me heen, om te worden wie ik zelf wil zijn. Uiteindelijk is het enige dat ik kan doen om mezelf te accepteren is door aan mezelf te blijven werken.
Dag………… ik weet niet hoe ik het moet neerschrijven , ik weet wel dat opgeven niet in men woordenboekje staat . Geloven en in blijven geloven , moed hebben om te kunnen veranderen, dit zijn de eigenschappen van me in volgorde zoals ze neergeschreven zijn. We komen allemaal voor verrassingen en tegenslagen te staan in ons leven, voor niemand zal daar een uitzondering zijn. Het voornaamste is wat voor impact het op ons heeft en hoe we het kunnen verwerken, zodat het weinig schade aan onze gemoedsrust zal geven. Het kan soms erg ingrijpend zijn als we iets meemaken wat onze emotionele gevoelens aantast die we moeilijk kunnen onderdrukken en soms ook niet de vrije loop willen geven. Materialistische problemen zijn gemakkelijker te aanvaarden en is een geheel ander verwerkingsproces met niet zulke diepgaande gevoelens. Family aangelegenheden waar liefde mee gemoeid is kunnen in sommige gevallen met tragische gevolgen eindigen. Meestal doordat er niet genoeg kan worden gepraat en er zo geen controle meer is over het verwerkingsproces en er een paar seconden niet meer helder gedacht kan worden en er gehandeld word vanuit emoties. Maar zoek altijd een excuus voor onszelf om geen domme dingen te doen, want we verpesten niet alleen ons eigen leven maar ook dat van de vele personen die hun hart en liefde hebben gegeven en houden van ons. Bij een inzinking moeten we juist voorzichtig zijn en tien keer nadenken voordat wij onze emoties laten overheersen en de grootste fout in ons leven maken. Want spijt zal daarna geen invloed meer hebben op onze gedane acties en dit kan ons gehele leven een nasleep hebben in gedachten bij ons en anderen. Geef nooit iets op en overtreffen van zelfbeheersing is beter ben een winnaar van onszelf, want een opgever kan nooit winnen en een winnaar geeft nooit op. Emotionele gevoelens kunnen pijnlijk zijn maar besef dat bij domme acties van onszelf wij anderen ook die emotionele pijn en verdriet geven. Ben de winnaar van het leven en geef dit nooit op maar verbeter het. Je zult moeten gaan zoeken wie je dit geschreven heeft dit kun je alleen door de eerste te laten staan. Je weet de deuren staan voor je open maar je moet het zelf doen.
Ja wat doe je allemaal als je niet kan slapen voor je tijd wat te vullen dan begin ik wat mails te lezen en stuik je op een zinnetje en begint het hier boven wat te draaien. Soms komen er mensen op je pad. Op het moment dat je ze nodig hebt. Kan zijn dat sommigen daarvan een minimale rol in je leven op dat moment spelen, maar wel een grote impact op de rest van je doen hebben…Gewoon door iets wat gezegd is of iets wat gedaan is. Maar het kan ook zijn dat het juist andersom is. Iemand speelt een grote rol , maar verdwijnt daarna uit je leven. Omdat de rol van die persoon in jouw veranderd is of het onbewuste doel van die persoon in jouw bereikt. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die mijn weg kruist van belang is. Ik leer daarvan… of het nu iets kleins of juist heel groot betreft… het maakt je dat je verder groeit… je verder ontwikkeld… je een ander inzicht krijgt hoe staat.
Soms komt er een bijzonder iemand tegen. Iemand bij wie je in de ogen kijkt en je het gevoel hebt dat je thuis bent gekomen. Is dat een herkenning van een vorig leven? Een zielsverwant een lotgenoot? Of gewoon simpelweg iemand die voor je bestemd is?
Soms voel je dat. Ik heb het nog nooit gevoeld. Nog nooit heb ik iemand in de ogen gekeken en wist ik dat diegene zo een rol in mij zou gaan spelen… zo belangrijk voor me zou worden… Een lotgenoot… Nooit heb ik dat meegemaakt. Wilde dat ik dat kon blijven zeggen, maar dat is niet zo. Ik heb de mijne ontmoet. Onverwachts… op een moment dat ik er eigenlijk niet eens voor open stond. Maar ik heb me er wel voor opengesteld. En dat heeft me meer mooie momenten meegegeven dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Je open stellen voor iemand… Of dat nu een vriend, vriendin of een nieuwe liefde is. Je moet het durven… Je moet het kunnen… Je moet het willen… Als dat zo is, vindt je geluk. Maar open stellen voor iemand betekent ook dat je pijn voelt. Lief hebben kan niet zonder pijn. Ik stel me nooit open… ik heb inmiddels wel geleerd door mijn muur zo hoog te houden, ik mezelf bescherm om niet meer gekwetst te worden. Mijn partner kinderen hebben daarin alleenrecht. Voor hen stel ik me open… voor hen ben ik mezelf en bereid om al mijn pijn en die van hun te dragen…
Maar ik heb me opengesteld voor iemand. Een persoon die in mijn leven hoort men HM… in wat voor vorm dan ook. Het gevoel dat je dan overkomt is zo intens… Ik denk dat alleen diegenen die het zelf hebben ervaren, weten waar ik het over heb. En het is fijn… Maar de pijn die je voelt als juist die persoon ook weer uit je leven verdwijnt, omdat de weg die bewandeld moet worden (nog) niet dezelfde is als die van jou… is net zo intens. Intenser… Dieper…
En het doet pijn. Echt heel pijn…Ik ben geneigd om mijn muur weer omhoog te trekken. Heb ik altijd gedaan en is me altijd gelukt. Mensen op afstand houden… mijn eigen emoties wegstoppen… Zorgen dat ik niet meer gekwetst word, dat ik geen pijn meer voel. Kan ik dat? Ja.. Wil ik dat? Ja… Durf ik dat? Nee… Niet meer. Ik ben bang dat ik stop en blijf staan als ik dat doe. Ik ben bang dat ik juist die personen die de belangrijkste rol gaan spelen me geen kans meer geven. Dat ik mijn kans misloop. Dat ik het aan me voorbij laat gaan… dat het geluk aan me voorbij gaat. Dat ik gewoon alleen maar leef.
Het is niet mijn manier. Niet meer………..wie doet mee. Henri
Weer een stapje verder. De afgelopen week was voor mij allesbehalve prettig. Ik voelde me ziek, moe, loom, uitgeput, waardoor de dagen moeiteloos voorbij gingen . En toch heb ik nu het gevoel dat er heel wat is veranderd. Mijn lichaam en geest heeft mij gedwongen enkel met mezelf bezig te zijn en voor mezelf te zorgen. Dat was duidelijk nodig na een emotionele en uitputtende periode. Er werd eens flink aan mijn lichaam geschud zodat alles opnieuw mooi in evenwicht zou vallen. Het is iets wat ik vaak zie gebeuren: mensen worden met zichzelf geconfronteerd door ziekte. Je onwel voelen is een teken dat je lichaam aandacht en rust nodig heeft. Ik heb me vaak machteloos gevoeld. Niet alleen de voorbije week, maar ook de voorbije jaren toen ik nog vocht tegen mijn alcoholverslaving . Je wordt op zo'n momenten gedwongen om toe te geven aan de pijn. Je kan niet anders dan aanvaarden dat je je niet lekker voelt. Overgave vind ik iets enorm moeilijk. Het accepteren van de huidige situatie en er aan toegeven, zonder te vechten. Enkel uit respect voor jezelf aanvaarden wat het is en jezelf de tijd geven die je nodig hebt. Daardoor geef je de controle uit handen, iets waar ik het altijd al moeilijk mee heb gehad. Stilaan begint het me te lukken: het gevoel van machteloosheid omzetten in overgave. Zulke periodes zetten een mens ook aan tot nadenken, je kan haast niet anders. Ik heb het hier niet over piekeren, maar eerder het bekijken van je eigen situatie, wat er zich rond jou afspeelt en hoe je leven er uit ziet. Ik heb nu stilaan wel begrepen dat ik in sta voor mijn eigen vrijheid, en ook voor de dingen die me (zogezegd) beperken. Belangrijk hierin is dat ik steeds meer besef dat het verleden geen rol meer speelt. Nu is nu, en er is heel wat veranderd de afgelopen tijd. Mijn vrijheid voel ik binnenin, en dat maakt me weer dat ik me goed voel . Het idee dat ik zelf kan beslissen wat ik doe, waar ik heen ga en wat ik in mij toelaat , geeft me kracht. Ik sta aan het roer van mijn doen en laten en zo hoort het. Mijn leven is niet afhankelijk van eventuele lichamelijke beperkingen. Je kan jezelf enkel beperken door je denken, dat besef ik nu meer dan ooit. Altijd is er een uitweg, alleen is het moeilijk om die te zien als je jezelf voor houdt dat het nu eenmaal niet anders kan. De vrijheid die ik vanbinnen voel hoop ik de komende tijd om te zetten, op een creatieve manier. De afgelopen maanden zijn verschillende nieuwe mogelijkheden op mijn pad gekomen en ik weet nu dat ik (jaja, ook hier) gewoon m'n gevoel kan volgen. Ik weet ik al lang wat bij me past. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik snel de mogelijkheden aangereikt zal krijgen om te doen wat ik wil doen. Ik heb zin om me te uiten, op een manier die bij me past. Ik wil datgene doen wat me vreugde brengt, datgene waar ik mijn enthousiasme en liefde door naar buiten kan brengen. De uitputting voelt als iets wat nodig is, om de komende dagen weer actief te kunnen zijn. Rust is iets wat ik momenteel nodig heb. Dit leidt me naar verandering. Door toe te geven aan de rust die mijn lichaam en geest vraagt, zet ik mezelf opnieuw in het centrum en kan ik me bewust worden van wat er rond me beweegt. Het voelt heerlijk om al die last kwijt te zijn. Niets uit het verleden kan en mag me nog bezig houden. Ik probeer bepaalde zaken nu wel definitief achter me gelaten. Zo werd het me nogmaals duidelijk gemaakt. De dingen zijn veranderd, niets is nog zoals het geweest is. Ik zal meer mezelf moeten zijn , en de mensen rond me kijken naar me op een manier die zacht en liefdevol aanvoelt. En dat laatste is iets nieuws. Voor het eerst in mijn leven voel ik de oprechtheid, dankbaarheid en liefde van anderen. Gewoon omdat ik het kan toelaten, en omdat ik mezelf ook op een andere manier ben gaan bekijken. Ik ben enorm dankbaar voor de ervaringen van de afgelopen dagen ,jaren. Al meerdere malen ben ik ontroerd geweest door mensen en situaties om me heen. Mijn wereld voelt een heel stuk zachter. De spanning neemt af zodat er nog meer ruimte is gekomen voor rust en ontspanning. Ik besef en voel nu nog meer dat ik kan zijn wie ik ben, en dat ik kan doen wat goed voelt. Niets zit me in de weg.
Soms moet je ook afscheid nemen van jezelf, je oude ik. Dan merk je plots dat je niet meer achter dezelfde principes staat als voorheen. Natuurlijk ben je vandaag een ander persoon dan pakweg tien of twintig jaar geleden. Hoe raar het misschien ook klinkt, als er één ding is waar ik geen moeite mee heb om het los te laten, dan is het mijn vroegere ik. De 'ik' als tiener, de 'ik' als twintiger. Die periodes en dat verleden hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Misschien moet ik de verloren gegane vriendschappen, liefdes en de veranderingen in mijn lichaam op dezelfde manier bekijken. Alles waarvan ik afscheid heb moeten nemen, heeft me immers gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Soms zijn het zelfs mensen die ik kort maar intens in mijn leven heb mogen meemaken. Maar ze hebben misschien wel een zeer belangrijke rol gespeeld. Zo herinner ik me een zeer fijn gesprek over het leven en de liefdes met iemand die ik op de trein had ontmoet. Die persoon heeft op dat half uurtje mijn blik verruimd en was de 'trigger' voor een aantal beslissingen die ik later zou nemen. Ik heb die persoon moeten loslaten maar ik zal haar en dat gesprek nooit vergeten. De dood van een vriendin heeft gezorgd voor een ontmoeting met een zeer mooi iemand en die iemand is nu een goede vriend geworden. Op één of andere manier klikte het direct, we hadden beiden het gevoel dat we elkaar al jaren kenden. Het tekent nu de illustraties bij mijn columns en deze samenwerking is een weg die we samen afleggen, een weg die spontaan tot stand is gekomen. Het lijkt alsof het zo moest en het voelt goed. Al die gebeurtenissen samen geven mij levenslust, laten me voelen dat ik leef. Hoe verdrietig het leven mij ook maakt, het maakt me op andere momenten ook zo gelukkig. Ik ben blij dat ik het verschil ken tussen oud en nieuw , puur geluk. Ik heb mogen ervaren wat echte liefde is, wat soulmates zijn, maar van sommigen heb ik ook afscheid moeten nemen.
Soms zijn het van die dagen dan ben ze alles kwijt enn ben je op zoek dan zoek je van he ene laatje naar het andere kastje! In je bovenkamerarchief zoek je systematisch waar je dat “ding” nou toch gelaten kan hebben, opnieuw wordt de zoektocht ingezet totdat je deze uiteindelijk opgeeft. Nog geen paar uur later ben je weer iets kwijt en begint wederom de zoektocht, laatje s, kastjes, alle plaatsen waar zich het voorwerp van die omvang zich maar zou kunnen bevinden. Dan wordt het irritant, nu al het tweede item dat je nodig hebt en niet kunt vinden. Uit verslagenheid wordt er gestaakt een tas koffie gedronken ,wandelt de tuin in en kijkt in het oneindige, starend en piekerend waar je spullen toch gebleven kunnen zijn. “Laatst had ik ze nog in een vlaag gezien, toen ik iets anders nodig had....hoe kan dit toch”, denk je dan. Met een opgesloten blik van verdwaasdheid in de lucht turend krijg je even een time out. “Geef het op, laat toch zitten, koop het gewoon nieuw”...die gedachten schieten door je hoofd. Maar dan na een plotselinge rush door je lichaam van aversie op de eerdere gedachten. De trap op en met een niet te stoppen energie en enthousiasme wordt de trap goed belopen tot op zolder. De spulletjes die daar liggen zijn al tijden vergeten, het is een nieuwe ontdekking van zaken die toch echt al eens door je handen zijn gegaan. Verwoed kijk je om je heen en ziet de opgestapelde dozen, en bijeen geschoven vakantiespullen. Er gaat meteen een gedachte door je heen, dat was al weer zo n tijd geleden, met de kinders naar de Ardennen, heerlijk kamperen in de bossen. De geur van dennenbomen komt als vanzelf weer in je neus en je hoort ver weg de woeste stroom van het riviertje dat langs de camping slingerde. de grote tas met “vondsten” van de vakanties erbij getrokken. De nieuwsgierigheid heeft beslag genomen over je eerdere doel van de zoektocht, deze is eigenlijk niet eens meer aanwezig. Al snel bevindt je je in het leeghalen van de tas en het bewonderen van de spulletjes die je met een beschamend gevoel van vergetelheid in je handen neemt. “Dat ik deze aarde fles toch vergeten ben om beneden in de vitrinekast te zetten”, denk je dan. Meteen wordt het potje geplaatst achter je om zo mee te nemen naar beneden. Voor je het in de gaten hebt ben je de hele tas aan het doorspitten en bij elk voorwerp sta je even stil in je herinneringen. Wat gaat de tijd toch snel, wat zijn de kinderen toch al groot geworden, kon ik maar even terug beamen naar die momenten. Al snel worden veel dozen opgetrokken en spullen verschoven, de nieuwsgierigheid en verwondering van ontdekken heeft je totaal overgenomen. Voor dat je het in de gaten hebt staan er allemaal voorwerpen achter je opgesteld om mee te worden genomen naar beneden. De ‘altijd handig spulletjes” , de “je weet maar nooit wie je er blij mee kunt maken items” en “dit kan ik wel weggooien zooi” hebben zich gevonden bij elkaar. In een opwelling kom je er achter dat je eigenlijk op “zoek” naar een foto. In een mooi beplakte schoenendoos achter op een kastje staat. Ook die wordt even doorgespit en ja hoor “ poëzieplaatjes” wat een vondst! Dat is nog eens nostalgie, “dan moet ik toch even op zoek gaan naar mijn eigen oude poëziealbum, die moet hier ook ergens liggen”. Kom je dan weer in de doos met fotomapjes van vroeger. De tijd verstrijkt en het is al laat geworden maar de ontdekkingsreis is nog in volle gang. Kramp in je rug van het lang in één houding zitten, dan maar opstaan. Nadat dat gebeurd is zie je de chaos die ontstaan is door de adrenaline stoot van nieuwsgierigheid. “jeetje wat een puinhoop” schiet door je gedachten. Ken je ook dat gevoel?
Ik heb mezelf nog eens aangesproken om iets neer te schrijven, wat ik doe als er iets in men hoofd gebuurd. In mijn hoofd gaat het namelijk altijd een stuk sneller dan ik zelf kan bijhouden, maar ik kan niet sneller denken dan ik kan schrijven. Ideale manier om erachter te komen wat er daarboven nou precies gebeurt. Het paniekerige gevoel ebt een beetje weg. Ik herken gedachtes waar ik de laatste tijd meer mee te maken heb gehad: gedachtes over mijn ongeduld en mijn gekke angst voor een gebrek aan tijd. Me willen meten met mensen die al vele stappen verder zijn. Alsof die nooit ergens zijn begonnen. Mijn neiging om alles wat niet meteen lukt, op te geven. Pfew. Lekker bezig, daarboven! Herken. Mijn valkuilen begin op te merken dat het werkt. Soms vervloek ik de dag dat ik begon met nadenken, maar vaker ben ik er zo dankbaar voor. Dat ik dit soort gedachtes durf te horen, durf op te schrijven, heel soms zelfs durf uit te spreken. Durf aan te pakken. Ik ben er zelfs best een beetje trots op, dat ik dat kan. En ik zou het zo graag willen delen, dat gevoel. Mensen inspireren om te durven luisteren naar wat er in hun hoofd omgaat en er mee leren te delen. Ik gun het iedereen: weten wat je denkt. Als het waar is dat je bent wat je denkt – en ik geloof daar in – dan valt er namelijk voor veel mensen behoorlijk wat te halen in die grijze massa. Oude patronen op te ruimen, steeds terugkerende en vooral niets bijdragende boosdoeners eens de deur te wijzen…Ja, dat is wat ik wilde; daarom maak ik deze maand gebruik om er voor te zorgen dat ik zou beginnen. En daarom begin ik , ik hou van mensen te helpen om te zeggen hoe ik het zelf heb moeten uitzoeken , moeten ervaren daar gaat men hart sneller van kloppen .
“Doe het “ Hoe gek het ook klinkt een mens moet zich soms oppeppen , het voelt soms als het jaren is geleden . Maar vooral: hoe het voelt alsof je helemaal opnieuw kunt beginnen terwijl er in feite niets verandert. Zoals dat met alles gaat: er verandert niets, totdat jij het doet. Ik vind het fascinerend hoe die ene dag, kan voelen als een frisse start en ons kan motiveren om veranderingen door te voeren waar we een paar dagen eerder of later blijkbaar de kracht en motivatie voor missen. Ik geloof niet in goede voornemens. Al jaren niet meer, al niet meer sinds ik me realiseerde dat het uitstellen van een besluit of verandering voor mij alleen maar leidt tot teleurstelling en afstellen. Wanneer ik iets wil veranderen, moet ik het meteen doen. Anders gebeurt het simpelweg niet. Voor mezelf te beginnen? Plannen opschrijven, ideeën uitwerken, mensen inschakelen. NU. Elke keer dat ik denk “dat komt morgen wel”, komt er uiteindelijk helemaal niets van en als gevolg ben ik alleen maar meer teleurgesteld in mezelf. Dag per dag besluiten wat je anders wil doen maakt het volhouden ook een stuk makkelijker. Of liever zijn voor jezelf is vaak makkelijker dan van te voren al besluiten dat je het een heel jaar zo gaat doen. En uiteindelijk maken een heleboel kleine stapjes ook een groot verschil, maar ze zijn vaak makkelijker te zetten dan een hele grote. Eens? Wat ik echter wel al een paar jaar doe is dit is een woord, een zin of een besluit waar ik bij twijfel mijn beslissingen op baseer, die ik kan gebruiken als stok achter een dichtslaande deur of juist als motivatie om er eentje open te peuteren. Het is een stuk minder specifiek dan een goed voornemen zoals we die gewend zijn, maar kan daarmee wel veel meer omvattend zijn – en dus vaker te gebruiken. Een aantal jaar geleden begon het met de zin “er verandert niets totdat jij het doet”, omdat ik inzag dat ik de enige was die mijn leven zou kunnen veranderen. Alles wat ik wilde, lag binnen mijn bereik maar ik zou het nooit kunnen aanraken als ik mijn hand niet zou uitsteken. Dit is mijn leven, ik kan tot op zekere hoogte bepalen hoe het loopt. Afgelopen jaar draaide mijn hart op vollen toeren , maar ook in meer kwetsbaarheid en openheid – want ook dat hoort bij mij en mag gezien worden. Ik realiseerde me dat ik graag gezien en gehoord wil worden, maar dat ik daarvoor wel zelf (meer) van me moet laten horen. Het was hard werken en ik moest vaak door tranen heen, maar ik ben zo blij dat ik eraan ben begonnen. Het is nog lang niet klaar, nog lang niet makkelijk of vanzelfsprekend, maar dat wordt het stukje bij beetje wel.
Dit jaar ga ik nog meer doen. Niet meer twijfelen, niet meer uitstellen, niet meer afwachten. Doen. Beginnen waar ik ben, doen wat ik kan. Niet meer wachten op de juiste omstandigheden, alles wat ik nodig heb zit al in me. Ik weet inmiddels wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil. Ik ga het doen. Wat ik dan precies ga doen? Dat blijft nog heel eventjes een verrassing. In ieder geval ga ik meer doen van waar ik blij van word, waardoor er automatisch minder tijd en energie overblijft voor de dingen waar ik niet blij van word. Ik ga meer vertrouwen op mijn gevoel en mijn dromen. Meer ga vertrouwen op mezelf en doen waar ik in geloof. Niet meer wachten op toestemming, op goedkeuring, op groen licht, maar luisteren naar mijn hart en doen waar het blij van wordt. De enige manier om erachter te komen of je gelijk hebt, of je zult vallen of vliegen, of je zult falen of slagen… is door het te doen. Ik kan niet wachten.
Bij, beginnen met een goede morgen schept kansen , dus kansen om dankbaar te zijn dat we ons dagelijks ritueel kunnen doen . Douchen, aankleden en ontbijten het gehele ochtend ritueel afwerken met blijdschap en voorbereid zijn en denken aan het beste dan kan er in feite weinig verkeerd meer gaan. Dat geeft een voldoend gevoel en optimistische gedachte waarmee we de dag kunnen verdergaan. Ook s’avonds voordat we gaan slapen moeten we onze dag goed overdenken en alle voorgekomen gebeurtenissen eens op een rijtje zetten. Met blijdschap terug denken aan de vrolijke momenten en dankbaar zijn voor de negatieve waar we van geleerd hebben dat het niet alleen maar zonneschijn is. Zo hebben we weer een wijze les geleerd waar we in de toekomst rekening mee kunnen houden om herhaling te voorkomen.
“Genieten van kleine dingen” , dit zal ik maar even doen met dit regenweer , en gelijk een gebruik maken om te antwoorden op ons thema.
Genieten , dit heb ik weer moeten leren door omstandigheden zodat ik een heel medisch dossier heb waar ik met niet ga over uitspreken off wat ga neerschrijven ik heb moeten leren aanvaarden en dit was een hele weg die ik heb moeten belopen , ja leren lopen met vallen en opstaan. Ik heb echt leren waarderen te genieten van de kleine dingen. Geniet van de kleine dingen in het leven, want als je nu terug kijkt zijn dat de grote dingen geweest.
Ik ben zelf niet zo van het hier en nu, ben graag bezig met heel veel dingen tegelijkertijd . Maar sinds ik een andere weg heb gekozen kan ik heel goed genieten van de kleine dingen. Dit heeft me echt leren kijken naar die momenten en heeft me geleerd om bij momenten stil te staan, rust te nemen en het op z’n beloop te laten. Iets in mij vindt dat het altijd beter, meer of sneller kan. Ik moet zeggen dat dat soms best vermoeiend is om steeds meer te willen. Daarom ben ik zo blij met...... aan mijn zij. Dit geeft mij heel erg de rust en het gevoel van dat het goed is.
Ik kan zo genieten van die kleine momenten, die maar even duren, maar waar je weer een hele week op vooruit kan. Zo zaten we afgelopen dinsdag aan tafel met lotgenoten , zo zaten we naar mekaar te luisteren naar ieder zen verhaal , ik herkende dat gevoel ze goed .
Ik heb twee uur lang genoten en me zo blij gevoeld omdat ik even men vrijheid terug had, even kon bewegen, iets dat vroeger niet kon doen. Het zijn de kleine dingen, die je heel veel geven. Dit is maar een klein voorbeeld van de vele mooie kleine momenten die wij samen mee maken. Ik wil jullie mee geven; ondanks alle drukte in deze wereld, het presteren en jezelf uitdagen, vergeet niet af en toe stil je staan bij wat je doet, wat je hebt bereikt of wat je hebt behaald. Kijk naar de kleine dingen in het leven en geniet met volle teugen!
Een jaar of 47 was ik toen de woorden “de moeder der teleurstelling is verwachting” mijn leventje binnen denderden, alles overhoop gooiden en één grote, rustgevende stilte achterlieten. Ik heb nooit kunnen achterhalen van wie deze wijsheid was (behalve dan van die oude man die het tegen me zei), maar ik weet wel dat alles veranderde nadat ik het hoorde.
Al zo lang als ik me kan herinneren heb ik moeite met teleurstelling. Wat zeg ik… ik HAAT teleurstelling. Ik ben zelfs verschrikkelijk bang om teleurgesteld te worden. Vroeger vond ik het nog veel erger om een teleurstelling te zijn, en hoewel ik me daar enigszins overheen heb kunnen zetten staan mijn nekharen nog altijd gelijk overeind als ik zinnen hoor als “ik had gehoopt dat je …” of “ik verwacht dat je …” DOE DAT NOU NIET!, denk ik dan. Bespaar jezelf die ellende! Mij krijg je (dankzij die wijze woorden van die oude man) niet meer gek met je verwachtingen, je hopen en je wensen. Heb je alleen jezelf mee.
Maar ik zie het steeds vaker gebeuren. Mensen die elke dag tegen een nieuwe teleurstelling aanlopen. Mensen die teleurgesteld zijn in zichzelf, de mensen om zich heen, het werk dat ze doen of het leven in het algemeen. Doodongelukkig zijn ze, stuk voor stuk. Teleurstelling is een gemoedstoestand die men voelt wanneer aan een bepaalde verwachting niet wordt voldaan. Ook wanneer er geen sprake is van een bepaalde verwachting maar slechts van hoop, kan men teleurgesteld worden.’
Is het dan zo simpel? Zouden we dan, door verwachtingen te verbannen, minder teleurgesteld en dus gelukkiger zijn? Ja, dat kunnen we. Ik kon het. Dus kunnen jullie het ook. Het scheelt dat ik nooit zoveel heb gehad met verwachtingen. Ik vind verwachtingen illusies. Fantasieën over de toekomst, vaak gebaseerd op patronen uit het verleden. Bedenken hoe je wilt dat een bepaalde situatie zich zal afspelen en er van uit gaan dat het ook zo gebeurt. Verwachtingen zijn eigenlijk het tegenovergestelde van zorgen, en je maakt ze allebei zelf , want de werkelijkheid is altijd net even wat anders, en vaak een stuk minder spannend. Helaas.
Ik zeg niet dat je moet stoppen met fantaseren. Integendeel, ik ben een dromer tot in mijn tenen en zal nooit, maar dan ook nooit stoppen met dromen over hoe fantastisch ik wil dat mijn leven is. Ik stel hoge eisen aan alles en iedereen en het leven in het algemeen en neem niet snel genoegen omdat ik altijd denk dat het beter kan. Het verschil is dat ik niet langer verwacht dat mijn dromen precies zo uitkomen als hoe ik ze droom. Dat ze gaan uitkomen, daar zorg ik wel voor. Maar of het nu in positieve of in negatieve zin anders uitpakt dan in mijn hoofd kan ik maar een heel klein beetje beïnvloeden, dus ik laat me liever verrassen.
Je wacht als het ware op een toekomst die je komt redden, op een toekomst waarin alles beter zal zijn en waarin je WEL gelukkig zult zijn. Maar daarmee vergeet je dus het allerbelangrijkste: je leeft NU. Alles wat belangrijk is gebeurt NU, het enige wat belangrijk is, is NU. Dus merk je dat je vaak teleurgesteld wordt? Ga dan eens na bij jezelf of je of je niet teveel met je hoofd in de toekomst of in het verleden leeft en daardoor hoge (onrealistische) verwachtingen hebt . Probeer eens een dag niet over de toekomst of over het verleden te praten. Weet dat je nu leeft en dat dit het enige moment is wat belangrijk is. Aan het verleden kun je niks meer veranderen en de toekomst wordt bepaald door de keuzes die je nu maakt. Zorg dus dat je prioriteiten stelt: wat kun je NU doen om je leven fantastisch te maken? Doorbreek het denken in patronen , doorbreek de verwachtingen die ons zijn opgelegd door eerdere generaties, door mensen die zich niet kunnen laten verassen door het leven. Ga elke dag, nuchter toe en je zult zien dat het allemaal veel leuker wordt!
Geen verwachtingen hebben betekent dat je je kunt laten verrassen door het leven. Werk met wat er op je afkomt in plaats van krampachtig vast te houden aan een beeld van wie of wat je zou moeten zijn. Laat verwachtingen los, leef in het moment, geniet van elk moment. Kies ervoor om elk moment te beleven. Kies voor geluk.
Er zijn mensen die om je geven het zal niet uitmaken wat je doet en hoe je het doet , als je maar gelukkig bent.
Loslaten waar je geen afscheid van wil nemen? Hoe laat je los als heel je lichaam schreeuwt dat je het wil vasthouden? Al vanaf de geboorte worden we geconfronteerd met afscheid nemen: van knuffels, mensen, dieren, plaatsen, periodes, ... Je denkt dan dat je er gemakkelijker mee omgaat als je ouder wordt maar ik moet tot mijn scha en schande vaststellen dat ik het er nog steeds heel moeilijk mee heb. Misschien is dat ook omdat je van steeds meer mensen afscheid moet nemen en periodes moet afsluiten.
Wanneer ik met afscheid wordt geconfronteerd, lijkt het op dat moment alsof mijn verstand en mijn hart een gevecht laten plaatsvinden in mijn lichaam en ik kan er niets aan doen. Het is een gevecht tussen gemist en proberen om het te begrijpen. Ik ben natuurlijk eerder zwaarmoedig van aard en dat helpt niet echt. Maar toch...mensen, gebeurtenissen, locaties, herinneringen,...ze blijven in mijn hoofd zitten, zijn als het ware verankerd in mijn lichaam en ik denk er soms met weemoed aan terug. Vriendschappen die om een dwaze reden kapot gaan, mensen die er bewust voor kiezen om dood te gaan, ... maar ook de anderen, die door een ziekte of ongeval uit je leven worden weggerukt.
. . Elke dag opnieuw worden we ermee geconfronteerd. Het ene verlies is natuurlijk het andere niet. Als je gedwongen wordt om los te laten, doet het nog meer pijn. Maar wat doe je eraan? Je leert ermee leven en je probeert een reden te bedenken of begrip op te brengen waarom het gelopen is zoals het is gelopen. Ik ben de laatste om bij de pakken neer te zitten of om me bij een situatie neer te leggen en dat maakt het niet gemakkelijk om los te laten, integendeel Diep vanbinnen besef je wel dat krampachtig vasthouden aan iets onbestaande geen oplossing is dus je doet verder. 'Je moet er tijd over laten gaan, zei mijn partner wel eens. Ja, tijd helpt een beetje. Maar soms, op een onbewaakt moment, net wanneer je dacht dat je alles een plaats had gegeven in het kastje in die bovenkamer van je, word je door een liedje op de radio of een thema op de vergadering terug gekatapulteerd naar die tijd in die verloren herinnering. Dan lach je en wil je huilen tegelijkertijd en dan besef je, dat dat hart van me maar zeer weinig nodig heeft om die intense emoties terug op te roepen.
Soms moet je ook afscheid nemen van jezelf, je oude ik. Dan merk je plots dat je niet meer achter dezelfde principes staat als voorheen. Natuurlijk ben je vandaag een ander persoon dan pakweg tien of twintig jaar geleden. Hoe raar het misschien ook klinkt, als er één ding is waar ik geen moeite mee heb om het los te laten, dan is het mijn vroegere ik. Die periodes en dat verleden hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Misschien moet ik de verloren gegane vriendschappen, en de veranderingen in mijn lichaam op dezelfde manier bekijken. Alles waarvan ik afscheid heb moeten nemen, heeft me immers gemaakt tot de persoon die ik nu ben.
Al die gebeurtenissen samen geven mij levenslust, laten me voelen dat ik leef. Hoe verdrietig het leven mij ook maakt, het maakt me op andere momenten ook zo gelukkig. Ik ben blij dat ik het verschil ken tussen verdriet en intens, puur geluk. Ik heb mogen ervaren wat echte liefde is, wat vertrouwenspersonen, lotgenoten zijn, maar van sommigen heb ik ook afscheid moeten nemen.
Misschien daarom dat ik zoveel hou van mijn 'herinneringen die nu in de kleerkast opgeborgen staat. Af en toe snuister ik er nog eens in en denk ik aan mooie, vervlogen tijden. Dan besef ik dat zonder dat afscheid, zonder deze soms ook pijnlijke herinneringen, ik hier nu waarschijnlijk ook niet zo van zou kunnen genieten, laat staan erover schrijven. Dus dank je...diegenen die me doorheen de jaren 'levenslust' hebben gegeven, mijn blik hebben verruimd, me hebben geleerd wat liefde en vriendschap is. Diegenen die er niet meer zijn hebben voor altijd een plekje in mijn figuurlijke bovenkamer maar nog meer in dat pompend hart van mij.
We hebben al veel variatie meegemaakt de meesten dingen die wij wilden toen we jong waren zijn anders gelopen en hebben we nooit volbracht of meegemaakt. We hechten ons toen aan dingen die er nu allang niet meer zijn en dat moeten we accepteren en tolereren. Een ieder heeft een eigen perspectief maar niets is er permanent alles is er maar tijdelijk en als iets er voor een lange tijd is denken we dat het blijvend is en niet meer kan verdwijnen . Maar dat is een illusie en een droom in onze gedachten want sommige dingen zullen er een langere tijd zijn maar alles zal toch een keer verdwijnen. Geniet van ieder moment met vol plezier, want het zijn tijdelijke momenten ook al denken we van niet maar als we terug kijken zullen we het moeten bekennen dat de waarheid zo is. Waar we vroeger woonden of als wij ergens lange tijd niet meer zijn geweest ondervinden we dat alles is veranderd en erger zelfs het is er niet meer. Dus word nu eens wakker en denk eens heel goed na accepteer dat alles maar tijdelijk is en zie het als een geschenk van nu en geniet daarvan. Alles zal op den duur verdwijnen , en hoe ouder we worden des te meer er verdwijnt uit ons leven geef onszelf een kans en maak de ommekeer door dat in te zien. Ben blij met de momenten dat we goede relaties hebben en lachen daardoor ons gelukkig voelen met vreugde en haal daar het beste uit en waardeer het. Problemen heeft iedereen en die zijn ook maar tijdelijk, want we doen er alles aan om ze op te lossen en hoe positiever we zijn hoe eerder we ze kunnen oplossen, want met paniek maken we het alleen maar erger en komt er geen oplossing. Zoals we ons kunnen optrekken aan de goede ervaringen en tijden maar dat is een kenmerk van periodes niet van iets constantst. Afwisselend met goede en erg goede tijden of slechte en betere tijden maar niets was blijvendst. Leef met vreugde en liefde in alle eerlijkheid op het gegeven moment, want het zal niet blijvend zijn en weer verdwijnen.
Geniet van ieder moment en weet dat alles waar we zo van genieten er maar tijdelijk is.
Hoe zou het leven zijn als je alles wat je overkomt, alles wat er gebeurt, alles wat je leert en wat je meemaakt, zou zien als een cadeautje? Tuurlijk, er zal zo nu en dan een onverwacht cadeau tussen zitten of eentje waarbij je lang moet zoeken naar de waarde ervan… Maar zou het niet een stuk fijner leven als je het van die kant bekijkt?
Ja ik kreeg een duwtje in men rug. Heel eventjes werd ik boos, het kwam op het verkeerde moment want hoe laat je het in hemelsnaam zo ver komen? Maar al gauw voelde ik me kalm. Vrij. Ik wilde al langer weg, dit was het laatste zetje wat ik nodig had. Een cadeautje. Ik werd gedwongen om iets anders te zoeken, te bedenken wat ik nu werkelijk wil, de stoute schoenen aan te trekken en andere groepen te bezoeken (en mensen!) er over praten; mails te sturen.
Terwijl ik in eerste instantie alleen maar dacht aan hoe ik uit mijn comfortzone geduwd werd en ging twijfelen aan wat ik kan, wat ik wil en wie ik ben, realiseerde ik me al heel snel dat ik juist dáár kan groeien, nieuwe uitdagingen aan kan gaan en mezelf opnieuw kan uitvinden. Ik schrok van hoe blij ik hiervan werd: Was ik dan blijven hangen? Waarschijnlijk wel. Want ook al wilde ik weg. Wilde ik het misschien toch niet genoeg.
Het is makkelijk om het leven als een cadeautje te zien als alles je voor de wind gaat. Maar om een tegenslag of teleurstelling als cadeau te kunnen zien, het aan te durven; nemen en open te kunnen maken om te zien wat je eruit kan halen moet je een flinke dosis vertrouwen hebben. Het is veel makkelijker om er boos om te worden, er uren om te janken en eindeloos anderen de schuld te geven, maar helpt dat? Nee. Je kunt je beter focussen op wat je ervan kunt leren en hoe je er het beste van kunt maken. Je kunt er beter op vertrouwen dat het goed komt, rechtsom of linksom komt het namelijk altijd weer goed met je. Als je het leven – en jezelf – maar een beetje vertrouwt.
Komt dat even mooi uit: aan het begin van dit jaar heb ik me voorgenomen om het wat meer te vertrouwen (en het tegelijkertijd bij de ballen te pakken, maar dat terzijde). Ik roep namelijk al langer dat alles gebeurt om een reden en dat het leven me daar heen stuurt waar ik gaan moet, maar geloofde ik het ook echt? Vertrouwde ik erop? Niet perse, concluderen wij. Misschien kwam deze stap juist wel daarom met dit cadeau.
Want steeds meer zie ik in dat ik de touwtjes maar tot zoverre in handen heb: dat ik alleen kan bepalen hoe ik reageer op de dingen die me overkomen, omdat ze me nu eenmaal overkomen en ik daar niets aan kan veranderen. Maar het geeft me steeds kleine cadeautjes – en af en toe een onverwachte rechtse – om me te helpen groeien in hoe ik op dat wat er nu eenmaal gebeurt reageer. Om me te leren vertrouwen. Het geeft me steeds wat ik nodig heb om te groeien, om te blijven ontwikkelen en niet te lang stil te staan, want in de natuur is stilstaan hetzelfde als doodgaan. Struikelde ik daar nu ineens over de zin van, Ik geloof het wel.
Als we gaan terug kijken op ons verleden en er goed over nadenken, ontdekken we dat er veel van geleerd hebben en dat vele dingen ons een ander inzicht op het leven hebben gegeven. Alles wat gebeurd is waren niet altijd verbeteringen maar hebben me wel op weg geholpen naar een veranderingen, die als het niet voorgevallen was nooit ontdekt hadden. Het was niet vaak alleen maar pret en plezier maar ook verdriet en pijn die ons er van alert heeft gemaakt dat het bestaan hier eigenlijk een strijd is tegen onszelf. Iedere keer worden wij geconfronteerd met acties en gebeurtenissen waar wij het soms niet geheel mee eens zijn, maar geen keuze hebben en het toch tegen onze wil in moeten accepteren om geen al te negatieve gedachten op te wekken. De schuld bij mezelf zoeken is de beste verdediging tegen dit soort ontwikkelingen en geeft ons de kracht om er snel overheen te komen en er afscheid van te nemen zonder wrok. Emoties hebben we vaak niet onder controle en kan bij overdadig denken ons in een geheel andere wereld brengen die volledig is voorzien van veel verdriet pijn . Dus we moeten blijven vooruit denken en emoties onder controle zien te houden, want die kunnen ons onbewust en niet moedwillig de verkeerde beslissingen laten nemen. Niets gaat lukken als we blijven twijfelen aan onze eigen, dus zelf geloven is erg belangrijk, het helpt ons elke situatie waarmee we geconfronteerd worden te overwinnen. Ik probeer iedere gebeurtenis met een positieve reactie , probeer het negatieve geen invloed laten krijgen op de houding en gedrag die voor moeilijkheden kan zorgen al weet ik dat dit me niet altijd lukt.
