You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
11-09-2012
DE GRABBELTON
Dag lieve vrienden! Ik voel me leeg gezogen, uitgeblust, dood en doodmoe, helemaal op. Ik voel me, als een grabbelton waar iedereen vrolijk met zijn handen in graait en alleen maar uitneemt. Een grabbelton vol met op papier geschreven vragen die men na het lezen achteloos en schouderophalend op straat laat neerdwarrelen, alsof het afgestorven herfstbladeren zijn. Ik voel me eveneens als een zwaar en log eiken vat dat je enkel kunt verplaatsen door het op zijn kant te smijten en met brute kracht moet worden voort gerold. Maar waar niemand zich de moeite neemt om dit te doen. Het staat daar goed, dat vat, het staat daar mooi uit de weg.
Waar komt toch plots dat gevoel in mij vandaan? Zomaar, out of the blue, zonder ook maar enige speciale aanleiding ertoe! Komt het door de recentelijk, weliswaar kleine ingreep, maar wel onder totale verdoving en waarvan ik niet zo snel schijn te herstellen zoals men mij heeft voorgespiegeld? Komt het door het feit dat ik besef dat mijn ogen nooit meer zullen genezen maar integendeel mijn zicht steeds verder zal afnemen naarmate ik ouder wordt? Komt het doordat ik mij een marionet voel waarvan de medici de touwtjes in handen heeft en ik enkel maar mag verder leven bij de gratie van de farmaceutische industrie?
Komt het door mijn zwaar en soms bijna ondraaglijk verleden? Doordat, kleine momenten van geluk altijd weer gevolgd werden met immens verdriet. Door, me naar de buitenwereld toe sterkt te houden, terwijl ik innerlijk aan flarden lag. Waarom lukt het me niet meer om dat blije onbezorgde masker op te zetten? Komt dit alles door het feit dat ik mij er terdege van bewust ben dat er mij meer verleden rest dan toekomst?
Ik weet het niet. Zoveel vragen waar ik geen antwoord op kan vinden. Waar níemand mij een antwoord op kan geven. Ik zal het zelf moeten oplossen. Weer de kracht moeten vinden van weleer om terug recht te kunnen krabbelen, zoals ik al zo vaak heb gedaan.
Maar dit alles is de reden van mijn lange stilzwijgen. Wanneer ik me in zulke toestand bevind, dan ben ik als een gewond dier dat stil en alleen in zijn holletje kruip om zijn wonden te likken. Dan wil ik niets of niemand horen of zien althans dat denk ik toch want ik heb het altijd zo gedaan en het is me ook altijd zo gelukt. Dan kom ik pas weer tevoorschijn wanneer ik opnieuw vrolijk mee kan huppelen met de meute. Ik kan het! Ik moet! Tot dan zullen jullie me even moeten missen.
Hallo allemaal! Sinds gisteravond terug thuis na het dotteren van mijn aders. Ik schrijf meervoud, want men heeft er twee open gemaakt en er een stent in geplaatst. Er was, en is, paniek door de chirurg, want mijn bloeddruk steeg naar 2o/10 en ze krijgen hem met geen mogelijkheid naar omlaag. Dus moet ik morgenmiddag (vrijdag) zonder dralen naar de cardioloog. Tevens omdat er nog meer mis blijkt te zijn met mijn rikketik en waar de vaatchirurg zich ernstig zorgen over maakt. Nu moet ik ook wel toegeven dat ik me hoogst belabberd voel, en dat zou niet zo mogen zijn twee dagen na dat dotteren. Pijn op mijn borst, ademnood en heel erg moe. Het wondje in mijn lies is mooi dicht, en eerlijk gezegd maakte ik mij daarover nog de meeste zorgen. Sinds 2003 ben ik immers dragen van die vuile vieze smerige en gevaarlijke ziekenhuisbacterie. Ik ga jullie de verschrikkelijke en bloedige details besparen, maar mijn leven heeft toen aan een zijden draadje gehangen. Vijf operaties en negen maanden later was ik pas buiten levensgevaar. En dat geeft nu bij elke operatie, hoe klein ook, meer risico op complicaties en is het voor mij steeds bang afwachten of dat beestje niet terug de kop gaat opsteken.
Woensdagnamiddag reden we dan een uur lang in een oververhitte bus van het Jan Palfijn ziekenhuis naar het Middelheimziekenhuis waar ik mijn maandelijkse oogprik moest krijgen. Maar wegens mijn veel te hoge bloeddruk durfde mijn oogarts die prik niet geven en was het dus een maat voor niets. Dikke pech voor mij want mijn zicht neemt sinds een week of twee opnieuw af. Dan maar weer de bus op, en met een overstap, doodmoe thuis aangekomen. Gelukkig was er Dochterlief die me al die dagen bij heeft gestaan. Wat een schat van een kind heb ik toch!!!
Natoken vroeg in een reactie of ik een patent had op ongelooflijke maar waargebeurde verhalen. Wel Natoken, lees en oordeel zelf
Verleden week dinsdag komt de fietsenmaker mijn fiets ophalen voor het herstellen van mijn achterband. Normaal kan ik dat zelf wel, maar met al die vitessen en door mijn slecht zicht vond ik het raadzamer om het te laten doen door een professional. De week daarop, afgelopen dinsdag dus, mocht ik hem terug komen halen. Dochterlief doet dat in mijn plaats, en wat blijkt mijn fiets is gestolen in de winkel. Foetsie, weg, niet meer te vinden! Wie gelooft nog zoiets als je dat verteld? De fietsenmaker belooft mij een nieuwe fiets. Maar ik moet wel de factuur meebrengen van mijn oude fiets. En die heb ik niet meer! Plus dat ik er heel dure fietszakken had ophangen, een speciaal zacht en duur fietszadel en voor en achterlichten die werkten zonder dynamo. Hoe kan ik dat in godsnaam nog bewijzen? De fiets is bovendien gekocht in Nederland en was een verjaardagsgeschenk van Wim.
Soms zeg ik al lachend dat ik in een verkeerde tijdzone leef en dat ik daarom zoveel negatieve dingen over me heen krijg. Maar allengs vergaat mij het lachen bij die bewering en begin ik stilaan te geloven dat het ook werkelijk zo is. Zou dat mogelijk zijn?
Nu ja, eerst morgen maar afwachten wat de cardioloog me weet te vertellen. Ondertussen maar kalm aan doen en veel rusten zoals de vaatchirurg me voorschreef. En de rest zien we wel weer.
Ik wens jullie nu maar alvast een fijn weekend toe! Bij lichamelijke en geestelijke gezondheid tot de volgende
Hallo allemaal! Lang geleden dat ik hier nog wat schreef. Maar, al ben ik jullie schrijfsels wel blijven volgen in de mate van het mogelijke, ik had geen zin, geen fut en geen tijd om te schrijven. . En je kunt toch niet alle dagen over je kommer en kwel schrijven, daar zit niemand op te wachten, toch?! Op dit moment ben ik dood en doodmoe. Voel ik me totaal leeggezogen door alle beslommeringen van de laatste weken. Daarom maar in een lange trek een samenvatting
De slag met de papiermolens gaat, ondanks al mijn getelefoneer en het talloze aangetekende schrijven mijnerzijds, lustig verder en blijft men op al die instanties rustig verder slapen. Pluspunt: Het personeel van B-Post hoeft alvast wegens mij niet te vrezen voor zijn job.
Had ik in eerste instantie geen cent op zak wegens de blokkering van mijn bankrekening door mijn plotse en onverwachte weduwschap, heb ik nu al drie maanden twee inkomsten tegelijk. Zowel het overlevingspensioen als mijn invaliditeitsuitkering wordt me maandelijks uitbetaald. Dat tikt natuurlijk lekker aan op mijn bankrekening! Maar natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat ik de invaliditeitsuitkering ooit zal moeten terug storten. Dus hevel ik die tot zolang maar over naar mijn spaarboekje. Als dit zo nog een tijdje doorgaat hoop ik maar dat de fiscus mij niet gaan beschouwen als een kapitalist en me ook als dusdanig gaat belasten. Pluspunt: op de belastingen worden ze evenmin snel wakker.
Zat ik niet in een of ander ziekenhuis te Mechelen met Dochterlief, dan zat Dochterlief met mij te Antwerpen in een of ander ziekenhuis om tal van onderzoeken te ondergaan. Zo blijf je natuurlijk wel druk bezig en is er van verveling geen sprake. Vicky moet zich voorlopig behelpen met medicatie omdat de oorzaak van haar pijn en ongemak nog niet is gevonden. Er zullen nog meer onderzoeken moeten volgen. Ikzelf moet dinsdagmorgen naar het ziekenhuis voor een kleine ingreep. Men heeft ontdekt (na nota bene drie en een half jaar) dat er een ader in mijn linkerbekken volledig dicht zit. Dus die wordt opengemaakt (dotteren) en er wordt een stent in geplaatst. Of dit gaat lukken en of dat de pijn in mijn heup en been gaat wegnemen, kan de chirurg me niet beloven. Het is dus een gok, ik heb 60% kans. Woensdag, als alles goed verloopt, mag ik het ziekenhuis terug verlaten. Dat is dan net op tijd op naar een ander ziekenhuis te spurten, want woensdagnamiddag moet ik dringend mijn oogprik hebben. Mijn al reeds zeer beperkt zicht is weer achteruit gegaan en dat komt door stress. Je moet ten allen koste stress vermijden zegt mijn oogarts. Tja, vertel dat aan al die slapende ministeries! Pluspunt: Dochterlief en ik hebben de hittegolf goed doorstaan (buiten de vele en lange wachtijden op het openbaar vervoer) dankzij de airco in de diverse wachtzalen van de diverse ziekenhuizen.
Zo, nu zijn jullie weer bij. Bij leven en welzijn .tot de volgende .
Dag lieve vrienden! Nou breekt mn klomp zouden de Hollanders zeggen. Ik dacht ook in die richting, maar dan in het plat Aamtwaarps. Waarom? Wel . .De fiscus liet weten dat mijn bezwaarschrift aanvaard is geworden (door mijn verwerping van de erfenisrechten) maar men maant me nu aan per direct het adres van onze twee zonen aan hen door te geven. ???.. Ik heb met P geen kinderen! Die twee zonen, een tweeling, zijn de vruchten uit zijn eerste huwelijk! Komt bij dat ik die zonen nooit heb gekend omdat ze geen contact meer wilden met hun vader sinds hun twaalfde jaar, laat staan dat ik weet waar ze wonen. Slapen die daar bij de fiscus nu allemaal, of wat? Maar bibi kan toch maar weer gaan bellen, schrijven en lopen om hen dit feit diets te maken en hun kromme dwalingen recht te trekken.
Afgelopen week kreeg ik echter ook goed nieuws in mijn brievenbus. Zo kreeg ik het bericht dat mijn overlevingspensioen in orde is en zal worden gestort begin augustus. Oef! Dat betekent daarvoor al geen geloop meer. Ik heb er verdorie wel eerst een paar schoenzolen voor moeten verslijten. De nationale reductiekaart voor openbaar vervoer, iets waar ik recht op heb wegens mijn visuele handicap van meer dan 90%, zat van de week eindelijk ook in de brievenbus. Ook daar heb ik 4 maanden moeten op wachten ipv de door hen vooropgestelde twee weken. Alles wat kon mislopen is dan ook misgelopen. Van verloren gegaan papieren, B-post problemen (postbodes die blijkbaar niet kunnen lezen) tot dossiernummers die door pcs niet werden herkend. Op sommige ministeries werkt men blijkbaar nog met computers uit de tijd van de dinosaurussen, dwz, als ik hen mag geloven dan toch. Maar eind goed al goed.
Blijft nog wel de zorgen om Dochterlief. Nu dinsdag moet ze terug naar het ziekenhuis voor een mri en pet-scan. Daarna is het afwachten wat de uitslag zegt. Door de ondertussen gekregen medicatie gaat het haar een ietsje beter. De pijnlijke crisissen komen minder frequent en ze kan al een heel klein beetje eten in haar lijf houden. Maar dat lijfje wordt nu toch wel griezelig mager, amper 50kg weegt ze nog maar. Haar snoet ziet angstwekkend bleek en ze heeft lelijke donkere kringen onder haar ogen. Dus nogal wiedes dat ik me zorgen maak.
Lieve vrienden, sorry dat ik geen tijd had om jullie blogjes te bezoeken door alle administratieve rompslomp. Natuurlijk speelde het mooie zomerse weer ook een rolletje in mijn afwezigheid. Vermits we hier nog steeds geen terras hebben moest ik wel naar buiten om de nodige vitamientjes D op te doen. Het was trouwens te mooi weer om binnen aan de pc te zitten. Een mens moet van die schaarse zomerse momenten profiteren, want mooie liedjes duren helaas nooit lang in België.
Ik wens jullie allen een hele fijne week toe! Tot de volgende
Dag lieve vrienden! Omdat er in het weekend geen instanties open zijn, neem ik even de tijd om mijn blogje te updaten.
Met Dochterlief gaat het een ietsepietsie beter. Op 2 augustus moet zij nog een MRI en PET-scan ondergaan, maar ondertussen heeft zij medicatie gekregen die haar darmflora wat rust geven en zij al wat minder frequent pijnlijke crisissen krijgt. Wat haar juist scheelt heeft men tot hiertoe nog niet gevonden. De waarden in haar bloed qua lever en pancreas blijven te hoog. Het blijft dus bang afwachten. Maar ze houdt zich sterk.
Wat het resultaat van mijn recent weduwschap betreft, dat is uitgedraaid zoals ik had gevreesd. Na drie jaar alle moeite te hebben gedaan om recht te krijgen op wat mij toekomt wegens mijn visuele handicap en de daarmee gepaarde vermindering van mijn zelfredzaamheid, ben ik nu alle voordelen die ermee gepaard gaan door het overlevingspensioen, kwijt. Door een welgeteld luttele -25 meer per maand, kom ik nu in een heel ander statuut terecht. Dit komt omdat men zich baseert op het jaarlijks bruto inkomen, en dat ligt hoger dan een invaliditeitsuitkering plus integratietegemoetkoming. Bovendien zijn die inkomsten verworven uit hoofde van een werknemersloopbaan en niet meer uit hoofde van de zelfstandige die ik was. Even had ik de hoop dat ik kon kiezen en het overlevingspensioen kon weigeren. Maar dat was buiten de fiscus gerekend. Het overlevingspensioen is immers belastbaar, een invaliditeitsvergoeding niet. En door de nieuwe wet die in 2007 van kracht is gegaan en waar ik buiten val omdat ik na die datum al niet meer werkte als zelfstandige, krijg ik die keuze niet. En daar heb ik dan drie jaar lang hard moeten voor knokken om te krijgen waar ik recht op had wegens mijn handicap, en dat wordt met een klap van tafel geveegd door het doodvallen van een vent die ik haatte als de pest. Gelukkig houd ik wel de graad van mijn handicap. Nou ja, dat kan ook moeilijk anders hé. Het is niet omdat ik plots weduwe wordt dat ik, o wonder, plots ook mijn zicht terug krijg. Was dat maar waar! (Heel diepe zucht ) Dat laatste laat me toe nog steeds optische hulpmiddelen te kunnen aanvragen bij het VAPH, en misschien, ook te krijgen. Want ook daar is onze nieuwe regering drastisch in het snoeien. Het enige kleine voordeeltje dat ik nu heb, is dat ik jaarlijks vakantiegeld ga krijgen in mei. Bruto is dat weer een mooie som, netto echter
Maar ach, alles bij elkaar genomen ben ik nog niet zo heel slecht af. Er zijn heel veel mensen die het met heel wat minder moeten doen. En daar trek ik me dan maar aan op. Er volgt nog wel wat administratie geloop, maar het einde is in zicht. Eind augustus zou alles in orde moeten zijn als ik de instanties mag geloven. We zullen zien, zei de blinde, en hij deed het licht uit.
Vandaag laat ik al die zorgen even voor wat ze zijn en ga ik met een bevriend koppel genieten van het zomerse weertje dat de weerman/vrouw ons heeft beloofd. En ik wens jullie hetzelfde toe! Heb een hele fijne zondag! Tot de volgende .
Dag lieve vrienden! Jullie zullen hopelijk wel begrijpen dat ik tijd te kort kom om dit blog regelmatig bij te houden en jullie op de hoogte te houden van de trage en frustrerende administratieve vorderingen wegens mijn weduwschap. Idem dito om blog bezoeken af te leggen. Maar ik doe mijn best. Het lijkt alsof ik terecht gekomen ben in een heksenketel. De ene kafkaiaanse toestand na de andere maak ik mee. Voor de middag hang ik constant aan de telefoon met een of andere instantie, en na de middag loop ik van de ene instantie naar de andere. Als je je partner verliest kun je maar beter het wetboek van buiten leren zodat je van het eerste tot het laatste artikel foutloos kunt opdreunen. Want de ene instantie weet niet wat de andere doet. En allen hebben ze, blijkbaar, onwillige computers zonder geheugen. Althans, zo ervaar ik het hier in België toch. En zodoende tjokt deze Mus alle dagen door wind en regen van de ene bushalte naar de andere tramhalte en is er momenteel nog steeds niks in orde gekomen.
Maar wat me echt onderuit haalt is het beangstigd nieuws dat ik van de week te horen kreeg over Dochterlief. Elke keer ik weer op stap moest kwam zij van Mechelen naar Antwerpen gespoord om me bij te staan. Afgelopen woensdag kwam ze binnen, zo wit als een lijk. Ze kromp in elkaar van de pijn en kon enkel maar ademen wanneer ze in foetushouding lag. Eten kon ze niet binnen houden, wat er niet van boven uit kwam liep er langs achter uit. Ze bekende me dat ze dit al enkele weken had maar het me niet had willen vertellen. Dus schoot ik even in een franse kolere (heel zachtjes dan) en stuurde haar meteen naar de dokter. De dokter nam een bloedstaal en zij moest eveneens een urine en ontlasting staal binnen brengen. Vrijdag kregen we het verdict. Haar bloedwaarden van pancreas en lever zijn abnormaal hoog. Nu maandag moet ze naar het ziekenhuis voor een MRI scan, een endoscopie en rectoscopie. En ik zit hier nu als een klein kind te janken. Want ik kan die dag mijn kind niet bijstaan omdat ik weer afspraak heb met een kl*te instantie en die ik niet kan en mag uitstellen.
En dat, lieve mensen, maait me echt onderuit.
In de mate van het mogelijke houd ik jullie op de hoogte, maar jullie snappen denkelijk wel dat mijn prioriteiten nu elders liggen dan op Seniorennet. Dat ik zoveel als mogelijk bij mijn kind wil zijn. Dus tot later
Laat 1996 krijgen ik en mijn twee collegas naast mij van de stad de melding dat onze zaak zal onteigend worden. November 1997 neem ik een moeilijke en pijnlijke beslissing, ik houd mijn zaak voor bekeken en sluit definitief de deuren. Het heeft immers geen zin meer. Ik werk overwegend voor de schulden en het onderhoud van mijn echtgenoot en bovendien wordt de zaak binnenkort toch opgedoekt om plaats te maken voor een kunstzinnig gedrocht. Meteen vervalt ook de alimentatie plicht, ik heb immers geen inkomsten meer. In 1998 wordt ik invalide verklaart. Ik heb dan ook al een operatie wegens baarmoederhalskanker en twee hernia operaties achter de rug en wordt niet meer geschikt geacht voor de dienst.
Mijn echtgenoot (die ik verder P zal noemen) houdt zich aan zijn belofte. Hij pest en stalkt mij en mijn dochter jaren lang. Plassen in mijn brievenbus, haatbrieven schrijven, me dag na dag en uur na uur s nachts opbellen ik mocht het allemaal ervaren. Ik laat telkens een pv opmaken, het dossier wordt met de jaren dikker en dikker.
P wil niet scheiden, P wil eerst geld zien, veel geld. Ik zoek wanhopig naar oplossingen en in 2007 vind ik die. P is negen jaar ouder dan ik en in 2008 gaat hij op pensioen. Ik, zijn wettige echtgenote zonder eigen verdienste uit arbeid of als zelfstandige, heb recht op een deel van zijn pensioen. De rollen worden omgekeerd en nu eis ik geld van hem. Dat bevalt hem allerminst en dan wil hij plots toch scheiden en laat meteen ook al zijn eisen vallen. Hoera, driewerf hoera, ik heb gewonnen! In mei 2008 komen we samen voor de rechter, verklaren dat we niets van elkaar eisen en dat we niet meer gehuwd willen blijven. We zetten beide onze handtekening op papier en de rechter zegt ons met het nodige protocol dat de echtscheiding is toegestaan. Even later krijg ik de papieren thuis gestuurd met de vermelding dat ik die moet laten registreren op het districthuis van mijn woonplaats. Ik doe dat meteen, betaal de registratiekosten en de kous is af. Ik ben een vrije vrouw, een gelukkig gescheiden vrije vrouw.
Mijn toenmalige grote liefde vraagt mij terstond ten huwelijk en om samen met hem in zijn thuisland (NL) te gaan wonen. Ik denk er lang en diep over na maar ik kan het niet, ik wil het niet. Ik wil nooit meer afhankelijk zijn van een man. Die beslissing maakt meteen een einde aan wat eens een mooi sprookje was. In een jaar tijd verlies ik twee mannen tegelijk waarvan ik ooit hoopte er samen oud mee te kunnen worden.
Straks schrijf ik verder .
Hier ben ik terug. Vanaf 2008, sinds onze scheiding, hoor ik vrijwel niets meer van P. Zo af en toe nog eens een enkele venijnige uitschuiver wanneer hij straalbezopen is, maar dat deert me niet echt. In 2009 manifesteert mijn oogziekte zich en hoe dat verloopt, hebben jullie hier al ten voeten uit kunnen lezen. Ik maak dus een tijdssprong naar 2012.
Na drie jaar van administratieve rompslomp is in april 2012 eindelijk alles in orde en wordt mij eindelijk toegekend waar ik recht op heb wegens mijn visuele handicap. Ik sla een diepe zucht van opluchting en hoop met heel mijn hart dat ik nu even op adem kan komen. Maar
Einde mei krijg ik van de belastingen een brief dat er nog een schuld open staat van een luttele -165,96 en of ik die dringend wil betalen. Ik lees de brief nog eens een keer en merk dat in de kantlijnen de naam vermeld staat van P en dat de achterstand een gezamenlijk inkomen betreft. ???.. Meteen laat ik de fiscus weten dat er van een gezamenlijk inkomen geen sprake is, dat wij gescheiden zijn en ik dus geen schulden hoef te betalen die P heeft gemaakt. Halverwege juni krijg ik een brief van een notariskantoor die me laten weten dat ik de wettelijke erfgename ben van wijlen de heer P die overleden is op 5 juni 2012. ???.. Weer laat ik weten dat ik geen erfgename kan zijn omdat wij gescheiden zijn. Zowel de fiscus als de notaris vraagt mij om hen een scheidingsakte te bezorgen. Geen probleem denk ik en trek naar het district huis. Geen scheidingsakte te vinden.???.. Wat is er nu gebeurt Beide echtelieden moeten ieder op hun beurt de scheiding laten registreren. Ik heb dat gedaan, P niet. En omdat hij dat nooit heeft gedaan vervalt na zes maanden de uitspraak van de rechter en blijf je gewoon gehuwd. Dat ik daarvan nooit een melding heb gekregen komt doordat ik geen advokaat had, en de overheid is niet verplicht je daarvan in kennis te stellen, dixit de bevolking. Ook op je identiteitskaart wordt je burgerlijke staat niet meer vermeld. Dus al die jaren dat ik dacht een gescheiden vrouw te zijn was ik nog steeds een gehuwde vrouw, en dit met alle gevolgen van dien.
Ik ben nu officieel weduwe. Dat heeft tot gevolg dat ik als zodanig de rechten en plichten (vooral dat laatste) heb van de langst levende echtgenote. Ik heb de erflating officieel verworpen op de griffie bij de echtbank van eerste aanleg. Maar niettegenstaande dat is mijn bankrekening evengoed geblokkeerd krijg ik de melding dat ik recht heb op een overlevingspensioen krijg ik facturen van zijn huisbaas en de begrafenisondernemer kortom, ik krijg te maken met alles wat je zoal overkomt bij het overlijden van je partner. Ik weet verdorie niet eens waar en hoe hij begraven is, ik wist zelfs niet eens dat hij ziek was! De facturen van het ziekenhuis zullen ook nog wel volgen. En welke invloed dit alles gaat hebben op mijn invaliditeit moet ik ook maar afwachten. Ik zit hier nu een beetje als van de hand Gods geslagen. Rust is het laatste wat ik nu heb. Mijn ganse leven is totaal overhoop gegooid, om maar niet te spreken van mijn verstand.
Mijn levenspad bevat vele kronkels. Maar wat me nu overkomt slaat toch alles. Is dit bizar, of is dit bizar!!!
Lieve lezers, zet u schrap voor mijn ongelooflijk en bizar, maar waar gebeurd verhaal. Zorg er ook voor dat je knus in uw stoel zit zodat je er van verbazing niet kunt uit donderen. Om alles duidelijk te kunnen maken moet ik jullie eerst zo een slordige twintig jaar terug in de tijd meenemen. Klaar? Ok!
In 1987 leer ik in een man kennen die me intrigeert. Van het een komt het ander (vooral veel compassie van mijn kant) en na eerst wat aan/af gedoe en vervolgens een jaar samen te hebben gewoond, huwen wij elkaar in 1989. Al gauw zal blijken dat dit de grootste vergissing van mijn leven is. In 1990 maak ik een lang gekoesterde droom waar. Ik begin een eigen zaak met spaarcenten die ik moeizaam en door jarenlang heel hard werken heb vergaard. Mijn lieve echtgenoot vindt dat nu zijn broodje gebakken is en zet het op een zuipen. Uiteraard op mijn kosten hé! Bovenop zijn tomeloos drankmisbruik, de vele opnames in diverse ontwenningsklinieken en talloze boetes voor rijden onder invloed, komt in 1995 de apotheose. Zonder rijbewijs (hem afgenomen door rijkswacht) en stomdronken veroorzaakt hij een ongeluk waarbij een gekwetste (fietser) valt. Dat akkefietje brengt mij aan de rand van de afgrond. Het kostenplaatje bedraagt om en nabij anderhalf miljoen Belgische frankskes die ondergetekende, als enig werkende zelfstandige met eigen zaak, mag ophoesten. Maar de druppel die de emmer helemaal doet overlopen is het feit dat de echtgenoot plots zijn oog laat vallen op mijn toenmalige 17-jarige dochter, te pas en te onpas haar nabijheid opzoekt en zijn poten niet kan thuishouden. Daarop besluit ik om meteen een einde te maken aan dit desastreuze huwelijk en hem de toegang tot de woonst te doen ontzeggen via de vrederechter.
De vrederechter besluit dat mijn argumenten gegrond zijn en geeft toelating om elk apart te mogen wonen. Evenwel moet ik mijn lieve echtgenoot alimentatie betalen. Het besluit van de vrederechter: U bent gehuwd in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid. Alcoholisme is een ziekte en uw echtgenoot is een alcoholist. Zodoende kan hij zich niet voorzien in zijn eigen onderhoud. U hebt een eigen zaak en wordt dus aanschouwd als kostwinner. Zodoende veroordeel ik u tot een maandelijkse alimentatie. Bam!
Mijn lieve echtgenoot geniet van dit alles met volle teugen en komt regelmatig mijn zaak binnenstappen met een of andere lellebel aan zijn arm, weigert te betalen en zegt dan heel grootmoedig dat ik de rekening mag aftrekken van zijn alimentatie. Ik ben niet helemaal zot en ga in beroep tegen het vonnis van de vrederechter. Ik kan bewijzen dat ik zijn talrijke schulden afbetaal, zowel die uit het verleden als zijn recentere bovendien eis ik laat ik hem de toegang mag ontzeggen in mijn zaak. Ik win! Mijn lieve gemaal dreigt ermee dat hij me nooit met rust zal laten en dat hij er voor zal zorgen dat ik in de goot eindig. Hij doet daar dan ook zijn uiterste best voor. Maar dat is buiten de waard gerekend want zo vlug krijg je er mij niet onder.
En nu heb ik even een stevige slok nodig dus wordt straks of morgen vervolgd .
Lieve lezers, Ik meen te weten dat minstens enkelen onder jullie stijf staan van nieuwsgierigheid om het vervolg van mijn ongelooflijke, absurd, maar o zo waar, verhaal te kennen. Maar uit respect voor ons aller Natoken, die net een zeer dierbare vriendin verloren heeft, wacht ik daar nog even mee. Het waarom zal jullie wel duidelijk worden wanneer ik mijn verhaal uit de doeken doe.
Dag lieve lezer! Voor ongelooflijke, absurde, verbijsterende, verbazingwekkende, onvoorstelbare, ontzettende feiten en gebeurtenissen moet je mijn leven binnenstappen. Dat is als plaats nemen in een rollercoaster die je tot op een onmeetbare hoogte brengt om dan plots naar beneden te donderen in vrije val. Dat is als geblinddoekt een druk kruispunt oversteken waarbij alle lichten op groen staan. Dat is als bungeejumpen met een rafelige rekker.
Dat zijn sensationele emoties die door je lijf gieren, je de adem afsnijden en je hart laten te keer gaan als een op hol geslagen paard. Dat zijn woorden die in je keel blijven steken. Je een grondeloos gevoel van machteloosheid geven. Je met verstomming doen staan kijken naar de dingen die je overkomen. Welcome to my world!
Geen paniek! Er is niets ernstig mis met mij of gebeurd met mijn kinderen. Het is enkel iets dat mij nu weer overkomt, iets incroyable mais vrai. Bij gebrek aan tijd (en die verstomde verbazing) wordt vervolgd
Hallo lieve lezers! Ja dames, en vooral dan voor diegene die mij persoonlijk kennen, das verschieten hè, die titel bovenaan!
Maar ho maar, ho maar, en nu richt ik mij speciaal tot al die mannen die in de startblokken staan om naar me toe te spurten, ik heb wel enkele voorwaarden.. Zo moet de man in kwestie nog fit en gezond zijn.. Rimpels is geen bezwaar, vooral lachrimpels dan, maar er mag geen buik of overgewicht in de weg zitten om te kunnen doen wat ik verlang.. Hij moet minstens een meter tachtig zijn, kwestie van zonder al te veel te moeite de spinnenwebben te kunnen afnemen in de hoeken van de zolder en de garage.. Hij moet bereid zijn om op zondagavond de vuilzak buiten te zetten.. Hij mag zich niet te beroerd voelen om menige dringende klusjes uit te voeren (zoals schilderen en behangen) in mijn stekje.. Hij is het liefst in het bezit van een goed functionerende en comfortabele (moet van geen duur merk zijn, maar is geen bezwaar) auto.. Hij moet bereid zijn om mij te voeren naar daar waar ik wil zijn en wanneer ik het nodig acht.. Hij moet er zich terdege van bewust zijn dat de wc bril altijd naar beneden moet zijn.. Hij moet kunnen lachen om mijn grapjes en beseffen dat zijn grapjes niet altijd leuk overkomen.. Hij moet dit alles onbezoldigd doen uit liefde voor mij zonder er ook maar iets tegenover te stellen of te eisen. En last but not least..en dat is mijn allergrootste voorwaarde..hij moet in het bezit zijn van een nog kranige moeder die hem dagelijks zijn gezonde portie voedsel voorzet, voor hem wast en strijkt en zijn bedje spreid.. Kwestie van dat hij s avonds weet waarheen en s morgens weer fit naar me toe kan komen om mijn brede glimlach in ontvangst te nemen. De man die zich geroepen voelt mag mij altijd contacteren.
En nu richt ik mij weer naar de dames die nu waarschijnlijk plat liggen van het lachen..zij weten waarom, lieve dames, wens mij heeeel veel succes!
Ik wens jullie allen een fijne, liefst droge en zonnige , week toe! Tot de volgende
Dag lieve lezer! Een mens moet toch wel heel erg zijn best doen om bij dit pokkenweer zijn goed humeur te kunnen bewaren, niet?!? Vind iemand dit nu nog normaal? Nou ja, buiten Frank Deboosere dan? Want die goochelt met wat statistieken en hopla. Ja zo kan ik het ook! Kieper een emmer water over je hoofd en je bent kletsnat. Maar maak nu die emmer over je hoofd leeg met een druppelteller en je blijft droog. Je doet er alleen wat langer over, dat is een feit. En zo haalt onze weerman ook altijd zijn gelijk. Maar niet bij mij! Ik vind het helemaal niet normaal dat ik in juni de verwarming moet opzetten omdat ik zit te rillen van de kou. Mij begint dat serieus op mijn seskes te werken.
Maar van humeur gesproken Gisteravond kreeg ik een telefoontje van mijn Poetsiepoets met een ontstellend bericht over een gezamenlijke kennis. De kennis is een vrouw die nooit haar goed humeur verloor. Het dak mocht op haar hoofd vallen de tien plagen van Egypte mocht je over haar uitstorten M bleef lachen. Zij danste door het leven en het leek alsof het begrip "Geluk" speciaal voor haar gemaakt was. Beschaamd moet ik toegeven dat ik een klein tikkeltje jaloers op haar was. Had zij dan nooit last van kwaaltjes? Zelfs geen heel klein beetje hoofdpijn, tandpijn, buikpijn, knokenpiijn Nooit ruzie met haar maan of zorgen met haar kinderen...Geen problemen van of met financies...autopech...fileleed...WHATEVER? Wel, in al die jaren dat ik haar ken, blijkbaar niet. En soms vond ik het heel vermoeiend en deprimerend om in haar altijd opgewekte nabijheid te zijn.
Tot gisteren... Tot ik het bericht te horen kreeg dat zij geprobeerd heeft zich te zelfmoorden. Wat is daar misgelopen? Wat speelde er door hoofd? Speelt dit diep verborgen al jaren of is het iets recentelijk? Lichamelijk ziek is zij in elk geval niet, integendeel. We zullen haar reden wellicht nooit te weten komen. Want M ligt in een diepe coma en het ziet er naar uit dat ze daar niet meer zal uitkomen. Er was geen afscheidsbrief. En in de verste verte ook geen enkele verklaring. Zelfs geen, hoe klein dan ook, teken aan de wand. Zij laat haar naaste omgeving en de vele vrienden en kennissen achter met heel veel vragen. Wij zijn allen met verbijstering geslagen dat deze o zo goedlachse en opperste gelukkige vrouw tot deze wanhoopsdaad is overgegaan.
En dat brengt mijn gedachten terug bij de oorzaak van mijn slecht humeur. Er zijn ergere dingen in het leven dan slecht weer. Voor mij schijnt die zon ooit nog wel. Is het niet morgen, dan wel volgende week of volgende maand. Maar voor M, en vele andere mensen in een gelijkaardige of andere nare situatie, nooit meer. Dus waarom zou ik dan balen over een futiliteit zoals een beetje wind en regen!
Heb nog een fijne rest van de week! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Juni , zomermaand, en ik heb zo net mijn zomerse outfit verwisseld voor mijn oude trouwe bijna versleten joggingbroek en fleece trui, en mijn voeten zitten terug weggestoken in mijn warme wollen pantoffels. Ik heb alle ramen dicht gedaan en de verwarming opgezet omdat ik hier in huis zat te rillen van de kou. En daar wordt een mens toch echt niet vrolijk van. Hopelijk gaat dit grauwgrijze nat en kil weertje snel weer voorbij en kunnen we terug genieten van echte zomerse dagen.
In mijn ideale wereld zou het enkel s nachts regenen. Zo tussen middernacht en 04:00h in de vroege ochtend. Een zachte verfrissende regen bedoelt als weldaad voor fauna en flora en om het stof van de straten weg te vegen. Vervolgens zou het middernachtelijke blauwe sterrendak overgaan in een stralende wolkeloze hemel waarin de zon haar warme stralen strooit op al wat leeft. De temperatuur zou zo ongeveer 25 graden zijn, meer hoeft niet. En dit minstens acht maanden per jaar. Er mag nog plaats zijn voor herfst en winter, maar niet te lang en mooi op tijd. Helaas!!! Keep on dreaming Mus.
Ach, we zullen maar proberen om er het beste van te maken, onze glimlach niet te verliezen en vooral onze paraplu niet vergeten mee te nemen wanneer we naar buiten gaan. Dit wens ik jullie allen ook toe voor de komende week. Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Ik ben nog altijd in mijn luie doen. Daarom de stilte op mijn blog.
Vermits ons flatgebouw nog altijd in de stellingen staat moet ik wel naar buiten om van wat zon te kunnen genieten en de nodige vitamientjes D binnen te krijgen.
Morgen moet ik nog maar eens een scan laten nemen van mijn kaduke heup. Dat is ondertussen al de negende scan. t Gaat volgens mij zolang duren voordat ze de oorzaak vinden van mijn pijn tot ze mijn been moeten amputeren tot onder mijn oksels.
Over mijn knie kreeg ik al een diagnose, namelijk: TOTAAL VERSLETEN. Dat wordt dus een prothese, dixit de dokter. Maar daar ga ik toch nog eerst eens goed over nadenken zene.
Maar het is te mooi weer om te zeuren en dus ga ik maar sluiten met jullie allen nog een knusse avond te wensen. Profiteer nog even van het mooie weer want volgens de weerman/vrouw ligt er niet veel goeds aan te komen.
Hallo lieve allemaal! Maak jullie niet ongerust ik ben nog steeds alive and kicking. Het is echter zo dat ik mijn blog even op HOLD zet wegens het mooie weer. Daar we nog steeds niet op onze terrassen kunnen moet ik wel naar buiten om van het zonnetje te kunnen profiteren en dus doe ik dat ook zoveel als mogelijk. Ik ga wandelen en pik onderweg een terrasje mee terwijl ik luister naar mijn muziek of luisterboek. Wat is het leven heerlijk zo! Ik wandel tegenwoordig ook met de hond van buurvrouw vijf hoog omdat zij haar been heeft gebroken en het dus zelf niet kan en momenteel ook nog niet mag. De hond, Ringo, is een flink uit de kluiten gewassen Dobberman. Maar vermits hij niet meer van de jongste is en nogal wat overgewicht heeft stapt hij al net zo traag als ikzelf. Dat maak het wandelen met hem erg aangenaam. s Morgens doet een andere buurvrouw de ochtendwandeling, in de late namiddag ik, en s avonds is zijn baasje thuis en die doet de avondwandeling. Prima geregeld dus voor mij en Ringo. Nu maar hopen dat het mooie weer lang aanblijft.
Ik hoop dat jullie, net als ik, evenveel genieten van dit uitzonderlijk mooie zomerweer op het einde van wat een koude en natte lente was!
Ik zeg jullie dus bij deze, ill be back, whenever that may be Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Wat heb ik jullie vandaag vertellen? Niet veel! Alleen dat..
..Onze ganse woonblok en een omliggende straat op Hemelvaartsdag enkele uren zonder stroom heeft gezeten wegens een panne in een verdeelkast. Dat de oorzaak bij een buurtkermis lag die onvoorzien teveel stroom af tapte. ..Dat ik vrijdagavond op stap ben geweest met goede vrienden voor een hapje en een drankje en dat het reuze gezellig was. ..Dat ik diezelfde avond ook te horen kreeg dat een oude kennis van me overleden is (aan de grote K) en verleden week werd begraven. Zij werd slechts 55-jaar jong. ..Ik vandaag (zaterdag) enorm zit te balen omdat de zon heerlijk schijnt en ik nog altijd niet op mijn terras kan wegens de ongelooflijk traag voortslepende renovatiewerkzaamheden en daardoor het gevaar bestaat dat ik of mijn kat naar beneden donderen. ..Dat ik op zondag niets te doen heb tenzij ik verder ga met het laatste stukje behang te strippen in mijn gang en waar ik op dit moment totaal geen zin in heb. ..Dat ik op maandagochtend weer in het holst van de nacht uit mijn bed moet om op tijd in De Markgrave te kunnen aankomen. ..Dat ik dinsdagnamiddag ga zwemmen of althans een poging wagen tot. ..Dat dinsdagavond Dochterlief naar me toekomt. ..Dat ik woensdagmorgen naar het U.Z.A. ga waar ik na maanden wachten EINDELIJK bij de KnokenProf terecht kan waarvan ik hoop dat hij me EINDELIJK kan vertellen wat er mis is mijn heup en HOPELIJK meteen ook een oplossing kan aanbieden. Na meer dan drie jaar van pijn..van de ene dokter naar de andere..van het ene ziekenhuis naar het andere..van het ene onderzoek naar het andere..en van de ene behandeling naar de andere..zou dit zeer welkom zijn.
..Dat ik voor de rest niets meer te zeggen heb tenzij er me nog iets te binnen schiet. ..Dat ik dus nu en daarom afsluit met jullie nog een fijne zondag en een fijn begin van de nieuwe week toe te wensen!
Hallo lieve allemaal! Afgelopen zondag was het, zoals bij velen van jullie, ook bij ons feest. Onze 12-jarige puber vierde dan haar Feest van de Vrijzinnige Jeugd. En net als bij jullie waren de weergoden ons goed gezind, was het eten heel lekker, hebben de kinderen en wij ons fantastisch geamuseerd en heeft uw Mus een traantje weggepinkt toen ze een roosje kreeg aangeboden voor Moederdag. Tot zover deze intro om jullie te vertellen dat ik die dag ook een verbazing rijker ben geworden en dat het bewijs geleverd is dat ik, of stokoud aan het worden ben, of hopeloos achterloop met de gewoontes van vandaag.
Toen ik twaalf werd, en dat was bij jullie vast ook zo, dan kreeg ik mijn eerste grote pas. Het kleine plastieken kaartje met koordje om rond de hals te hangen mocht verdwijnen en in de plaats daarvan kreeg je een heus identiteitsbewijs. Het was een dubbelgevouwen kartonnen kaart in een legergroen kleurtje. Daarop kwam je naam, adres, woonplaats en een reeks nummers waarvan ik toen in de verste verte niet wist waarvoor ze dienden of wat ze betekenden. Maar vooral bijzonder was de foto want dat was voordien niet nodig geweest. Naar de fotograaf toestappen voor een pasfoto was al een aparte belevenis op zich! Je behoorde nu duidelijk bij de grote mensen want je moest, net als elke volwassene, "verplicht en op straffe van boete" elke dag die kaart op zak hebben. Binnen de kortste keren was die stijve kaart zo slap als een vod omdat ik hem wel honderd keer boven haalden om hem fier te tonen aan eenieder die ik kende.
Een daarbij steevaste traditie was dat je gelijk ook je eerste heuse portemonnee of portefeuille kreeg om je paspoort in te bewaren. En ook daarmee pakte ik graag uit. Wat waren we toen, of ik althans toch, nog onnozele kinderen. En wat was een kinderhand toen nog gauw gevuld.
Want merk mijn verbazing toen mijn kleindochter ook heel fier een kaart boven haalde en zei: Bonnie, vanaf nu moet je geen geschenken meer kopen, vanaf nu kun je rechtstreeks geld storten op mijn eigen bankrekening. Jawel, als twaalfjarige bezit zij een eigen bankrekening en eigen bankpas. Vanaf nu krijgt zij kledinggeld en kan ze met haar gespaarde en/of gekregen geld doen wat ze wil en kan haar aankopen betalen met haar bankkaart. BANKKAART?!? BANKREKENING?!? OP TWAALF JAAR?!? Blijkbaar is dat in de huidige tijd de normaalste zaak van de wereld. Want toen ik daar zo links en recht mijn verwondering over uitsprak, kreeg ik vaak te horen: Ja, mijn 12-jarige dochter/zoon heeft dat ook.
En daarom zit ik me hier en nu te verbazen over hoe snel de wereld aan me voorbij raast. Of hoe ik de dingen constant blijk achterna te lopen en ze niet kan inhalen omdat ze mij steeds een stapje voor blijven. Er blijft me slechts een conclusie realiseer ik mij, je wordt oud Mus!
Hallo lieve allemaal! Mijn dochter merkte onlangs op dat ik heden ten dage al even weinig thuis ben dan toen ik nog werkte om den brode. En ik moet dat beamen. Alleen met dit kleine nuance verschil dat vroeger daardoor het geld naar binnen kwam en nu echter alleen maar naar buiten vliegt telkens wanneer ik de deur uitstap.
Lieve deugd, wat is het leven toch duur! Alleen al aan dokters en apothekerskosten ben ik al een serieuze duit kwijt, maar soit, die houden me tenslotte recht.Wat me de laatste tijd achterover doet slaan zijn de prijzen van de dagelijkse kost en de huishoudelijke onderhouds en was producten. Daarstraks bij Colruyt geloofde ik mijn oren niet toen de winkelbediende me zei wat ik moest betalen. Het leek alsof ik de rekening kreeg van vier klanten tegelijk! Terwijl er in mijn winkelkar nog veel open plekken waren. Koop ik te onbesuisd? Neen zeker niet. Ik vergelijk wel degelijk prijzen, koop niets dat ik niet echt nodig heb. En toch loopt de rekening altijd meer en meer op.
Mijn enige troost is dat ik andere mensen ook hoor klagen. Dat inkomsten en uitgaven niet meer synchroon lopen. Dat het gewone dagelijkse leven een struggle for life is geworden. Behalve dan wanneer je een Dehaene of soortgenoten bent. Dan ben je verzekerd van hoge lonen en extra bonussen, zelfs als je een gans land naar de kl*ten helpt.
Gelukkig maar dat ik veel uit huis ben. Dat ik daarom s avonds doodmoe in slaap val. Dan heb ik alvast geen tijd om me daar kwaad in te maken en een maagzweer te aan over te houden. Alleen een bitter smaakje is er wel.
Morgen trek ik er weer op uit want heb dringend wat nieuwe lingerie nodig. k Zal maar al in gedachten houden dat, hoe kleiner het stukje stof is, hoe hoger de prijzen zijn.
Dag lieve lezer! Nu ik vijftiger af ben meen ik dat ook de tijd is gekomen om mijn profielfoto te wijzigen naar een iets recenter exemplaar. Na lang zoeken in de mappen van "Mijn afbeeldingen" vond ik twee fotos die zeer recentelijk zijn en me wel geschikt leken om hier te plaatsen. Nu was het enkel nog kiezen welke van de twee.
Op de ene foto zit ik zalig te genieten op een terrasje samen met Dochterlief, maar waar ik mijn ogen stijf dicht knijp tegen het zonlicht. Op de tweede foto zit ik wederom, ditmaal met vrienden, op een terrasje (ik lijk wel vaak op een terras te zitten hè!) toch ditmaal heb ik mijn speciale lichtfilter op mijn snoet. De keuze valt uiteindelijk op nummer 2. Omdat wanneer jullie me ooit per ongeluk tegen het lijf zouden lopen, me zo het best en meteen zullen herkennen. Want die bril draag ik noodgedwongen dag dagelijks, winter en zomer, by rain or shine.
Aan de tekst Over mezelf hoef ik niets te veranderen. Ik heb nog steeds geen kuddegeest, ben nog altijd zo vrij als een vogel en zo vrank als een mus in woord en daad. Al moet ik toegeven dat ik met de jaren neer en meer relativeer en wat minder snel op de barricades (of in de bres) spring. Maar dat laatste is vooral uit luiheid omdat springen niet meer zo vlot gaat als pakweg tien jaar geleden. (Lol)
Voila, zo gezegd, zo gedaan! En bij deze ga ik stoppen want morgen is het weer heel vroeg dag voor mij. Ik wens jullie allen een fijn begin van de week toe! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Mensengrut het was me vandaag het dagje wel weer! Stappen jullie (strompelen in mijn geval) even mee met een dag uit het leven van Mus? Oké dan
Vanmorgen om 09h naar de vampierenbank in het St Erasmusziekenhuis. Half leeggepompt van daar de bus nemen naar Berchen station. Aan Berchem station weer een andere bus nemen naar het Middelheimziekenhuis waar ik voor de derde maal een papier moet laten invullen om de Nationale reductie kaart aan te vragen. Iets waar ik volledig recht op heb maar waar ze, zoals altijd wanneer je iets moet krijgen van de overheid, nogal moeilijk over doen. Ditmaal had mijn oogarts een vinkje te hoog of te laag gezet. Ik bespaar jullie de twee vorige belachelijke redenen maar, 't was zowat in dezelfde trend. Van het Middelheimziekenhuis de bus naar Merksen genomen. Ik moet niet in Merksem zelf zijn, maar wel halverwege, meer bepaald in Deurne-Noord. Daar moet ik een kabel retourneren die ik aankocht voor mijn nieuwe tv en waarvan blijkt dat ik hem niet nodig heb. De kabel kost 70, dus de moeite waard om hem terug in te leveren. Onderweg naar de bewuste winkel brak ik bijna tot twee keer toe mijne nek omdat daar alles opengebroken ligt en men daarbij totaal geen rekening heeft gehouden met de voetgangers, laat staan met invalide voetgangers. Nadat ik in de winkel mijn centen terug heb gekregen laveer ik door modder en opgebroken wegen naar de halte van de tram die me naar Borgerhout zal voeren waar ik moet overstappen op de bus die me naar huis zal brengen. En om het compleet te maken breek ik bijna voor de derde keer mijn nek wanneer ik boven uit de lift stap. Op ons verdiep is de gemeenschappelijke gang opgebroken. Opeen gestapelde stukken beton alom en waar geen beton ligt zijn er diepe putten geslagen. Dat zou allemaal nog niet zo erg zijn moest bovendien het licht niet kapot zijn. De bewoners verwittigen zou ook al helpen, maar dat is waarschijnlijk teveel gevraagd.
Dit is 1 dag uit mijn leven, maar zo heb ik er meerdere. Elke week toch minstens eentje. En dit alles altijd met het openbaar vervoer waarbij je vooral enorm veel tijd verdoet met te staan wachten aan een of andere halte. En dan vragen ze mij van wat ik moe wordt?!?
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
