Gisteren weer een oogprik gaan halen. Ik doe dit nu al een slordige vier jaar om de 4- 5-of zes weken naargelang de staat van mijn zicht. Ergens onderweg ben ik plotsklaps allergisch geworden aan antiseptische middelen, voornamelijk aan ISO Betadine. Dat middeltje wordt gul in je ogen gedruppeld voor men de injectie geeft en dit om pijnlijke en nefaste ontstekingen te voorkomen. Maar een allergische reactie is ook geen lachertje en doet óók deksels veel pijn. Komt bij dat ik mijn oog dan niet kan open houden, dat het water langs oog en neus hevig vloeit en minstens drie dagen geen steek zie. Even zag het er naar uit dat het weer van dattum was toen ik deze nacht wakker werd van de pijn. Gelukkig had ik een dosis fysiologisch water mee gekregen waar ik mijn bruusk geattaqueerd loekertje kwistig kon mee uitspoelen.
Het is nu gelukkig beter, ha ja, anders zou ik dit nu niet kunnen schrijven!

ANI schreef over heimwee, meer bepaald over heimwee naar haar jeugd. Zelf heb ik die heimwee naar mijn jeugdjaren niet. De evidentie daarvan is duidelijk voor wie mijn blog kent waarin ik die kind- en jeugdjaren beschrijf.
Maar het bracht mijn gedachten wél terug naar mooie momenten met de vader van mijn kinderen. Naar een liedje dat we vaak samen zongen in de auto wanneer we op weg waren naar zijn roots aan de kust. De eerste strofe gaat zo:

(Wie het lied eens wil beluisteren, op YouTube kun je het vinden.)

  Mijn volgend bezoekje is aan de tandarts. Maar eerst naar de blogbijeenkomst. We zullen weer honderduit kunnen vertellen over onze oude versleten knoken, tanden en/of binnenwerk... Maar gelukkig zijn we een positief ingesteld groepje en bij een pintje of glaasje wijn verdwijnt die kommer en kwel al snel als sneeuw voor de zon en wordt er verder heel wat afgelachen.
Ik kijk er dus weer gretig naar uit dames en heer!

Zo, dat was het voor nu, jullie zijn weer op de hoogte van mijn reilen en zeilen.
Rest mij enkel nog jullie allen mooie herfstdagen toe te wensen en veel plezier met alles wat je doet….of niet doet!
Tot de volgende…

De kogel is door de kerk. Op 14 november moet ik een laatste scan ondergaan om de staat van zenuwen en pezen in beeld te brengen en op 18 november heb ik afspraak met de chirurg om een juiste datum te prikken voor mijn op til staande operatie. Die zal doorgaan in de loop van januari 2014. Omdat er een vereiste revalidatie van zes weken is vind ik het beter om te wachten tot na de feestmaand. Ik loop nu al bijna vijf jaar met die dekselse pijn dus kunnen die paar weken er ook nog wel bij.
Het is trouwens niet mijn heup zelf die kaduuk is maar de slijmbeurs in de heup. Die is op zodanige en langdurige wijze ontstoken dat het vals scharminkel mijn pezen en zenuwen molesteert. En dus rest er niets anders meer dan het kreng operatief te verwijderen nadat alle andere denkbare remedies uitgeprobeerd zijn zonder ook maar enig resultaat te geven.
Met enige verwondering hoorde ik de chirurg zeggen dat die slijmbeurs nadien vanzelf weer aangroeit. Ik hoop dan wel dat die nieuwe het beter doet. Het menselijk lichaam is toch een wonderbaarlijke machine hé!

Zoals door ons hier allemaal verwacht en gevreesd werd, onze nieuwe lift heeft de deadline van 18 oktober niet gehaald. De werken hebben stil gelegen door enkele niet leverbare toch cruciale onderdelen. Nu ja, je moet er niet aan denken dat je door het ontbreken van een of andere bout of moer met een rotvaart naar beneden dendert.
De nieuwe vooropgezette datum is 28 oktober. Eerst zien en dan geloven zei de blinde!
Ondertussen loop ik regelmatig 56 trappen en vier overlopen op en af. Maar ik moet toegeven dat mijn fysiek er na een maand  op vooruit is gegaan… ik hijg nog maar 10min. na terwijl dat op de eerste dag 11 min. was.

Dochterlief wordt op 12 november geopereerd aan het tussenschot van haar neus. Dat tussenschot staat zo danig scheef dat het haar hindert bij het ademen en dus ook bij het slapen. Gelukkig is dat maar een dag opname en gaat ze er niet heel veel hinder of pijn van ondervinden na de ingreep.

Jullie merken wel, het gaat er hier nog altijd vrolijk aan toe ten huize van. Maar we blijven lachen en zingen vrolijk : “C ’est La Vie.

Ik wens jullie fijne dagen toe en tot de volgende….

En van beweging gesproken…wie dacht dat onze renovatie eindelijk gedaan was…die denk verkeerd. Onze lift is al de ganse maand buiten gebruik wegens renovatie. Dat betekent voor mij dat ik acht trappen op en af mag lopen. Dit op regelmatige tijden met een zware boodschappentas op wieltjes die ik dan trapje voor trapje naar boven moet sleuren. De deadline voor het terug in werking stellen van de lift was voorzien op 18 oktober. Maar toen ik daarstraks naar beneden moest werkte de lift nog altijd niet. Dus dat zal weer wat uitlopen zoals met alles dat men hier gedaan heeft.
Nu ik er aan denk, ik wacht trouwens ook al vier maanden op de beloofde rookmelder.

Ach, er zijn ergere dingen in het leven. En om te eindigen met een echte dure grap….
…Een kleine jongen komt bij zijn vader en vraagt: "Papa, hoeveel kost het om te trouwen?"
De vader zucht en zegt: "Pff, ik weet het niet zoon, ik ben nog altijd aan het betalen..."

Heb een fijn weekend! Tot de volgende…

Mijn tandarts had waarschijnlijk nog wat verdoving over van de vorige patiënt vermoed ik en dus werd ik extra bedeeld. De verdoving deed zijn werk, het stukje tand was in mum van tijd verwijderd en ik mocht gaan met de geijkte woorden: “Geen warme dranken en niet roken de eerste uren.”
En laat die beide nu mijn grootste verslaving zijn!

’s Avonds laat was die verdoving nog steeds niet uitgewerkt en ik kreeg zo stilaan een onweerstaanbare drang naar mijn kopje koffie en sigaretje en gaf er zonder enige weerstand aan toe. Drinken ging niet zonder morsen en het sigaretje moest ik roken a la Lucky Luke. Maar ik ben een doorzetter, oefening baart kunst dacht ik , en allengs ging het beter en beter.
Maar o wee, ’s nachts werd ik wakker met een pijnlijk gevoel in mijn rechter wang. Nu slik ik sowieso al elke dag een flinke dosis ontstekingsremmers en pijnstillers dus eentje meer kon geen kwaad, maar de pijn bleef hardnekkig toenemen.
Menslievendeugd, ik heb twee kinderen gebaard op de wijze van onze oermoeders, d.w.z. zonder enige verdoving of andere tralala, maar als er één pijn is die ik niet kan verdagen en waar ik zo ongeveer hysterisch van wordt, dan is het tandpijn!

De dag na de behandeling was mijn rechterwang dubbel zo dik als normaal, het leek alsof ik een struisvogelei in mijn mond had zitten. Zelfs mijn oog zat half dicht. En pijn mannekes!!!
Mijn tandarts had geen spreekuur en een spoeddienst hebben wij hier niet meer in de buurt, dus trok ik noodgedwongen maar naar de apotheek. Die stelde vast wat ik al vreesde, een ontsteking van de wonde en een joekel van een abces.

En dat was balen! Want 's anderdaags zou het onze maandelijkse blogvrienden bijeenkomst zijn, iets waar ik altijd gretig naar uit kijk. We doen dit nu al vele jaren en het is altijd een gezellige boel. Ik heb nog even getwijfeld maar ik kon me echt zo niet vertonen. Van een klappeke doen was bij mij geen sprake en bovendien verging ik van de pijn. En geloof me, een Mus met tandpijn is geen pretje om naast je te hebben. En zodoende moest ik forfait geven.

Vandaag, zondag, is de pijn al wat draaglijker maar mijn minnelijk smoeleke staat nog altijd een beetje scheef.

Ik heb jullie vreselijk gemist lieve vrienden en dat was behoorlijk balen!

Tot de volgende….

Zoals jullie je misschien nog wel herinneren was de maand mei dit jaar nog bitterkoud en heel erg nat. Echt geen weer om een hond door te jagen. En toch. Minstens vier dagen van de week en dit de ganse maand lang, trotseerden Dochterlief en ik dat pokkeweer om van het ene ziekenhuis naar het andere te draven. Om de beurt zaten, hingen of lagen wij tegen, onder of tussen een technisch hoogstaande medische machine om de oorzaak van onze respectievelijke klachten, zij buikpijn, ik pijn in de heup, te vinden.
Blijkbaar waren wij een medische zeldzaamheid want in de maand juni mochten we die trips en onderzoeken nog eens dunnetjes over doen. Dochterlief werd voor bepaalde onderzoeken enkele dagen in het ziekenhuis opgenomen, ikzelf mocht na elk onderzoek terug naar huis strompelen.
Uiteindelijk viel dan toch het verdict, een operatie was de enige uitweg voor elk van onze eigenlijke klachten.
Bij Vicky was de “Sfincter van Odidi” (een kringspier rondom de papil van Vater waarmee de hoeveelheid vloeistof vanuit de lever, galblaas en alvleesklier geregeld kan worden) de oorzaak van haar pijnen. Begin Juli werd zij met succes geopereerd en is gelukkig sindsdien pijnvrij en haar bloedwaarden die schrikbarend laag waren, zijn weer terug op peil.

bIJij mij dringt een operatie zich eveneens op.
Sinds meer dan 4-jaar heb ik een Bursitis trochanterica, alias, een ontsteking aan de slijmbeurs in mijn heup. Tal van cortisonespuiten en infiltraties brachten geen soelaas. De chirurg die het verdict stelde had mij het liefst vanuit zijn spreekkamer linea recta op de operatietafel gesmeten, maar ik bedankte feestelijk. Pas herstelt van mijn knieprothese, die overigens super haar werk doet en waarvan ik nu spijt heb dat ik het niet vroeger heb laten doen i.p.v. zolang met pijn te lopen, zie ik het toch niet zitten om andermaal een zware operatie met wekenlange revalidatie op een jaar tijd te ondergaan. Op 17 oktober heb ik afspraak met de chirurg en zal ik een datum moeten vastprikken. Nu wordt de felle pijn min of meer onderdrukt met pijnstillers en ontstekingsremmers, maar stappen blijt een pijnlijke zaak. Bovendien heeft die medicatie een nefaste invloed op mijn bloeddruk, nieren en lever. Nog bovendien is de pees waar de ontstoken slijmbeurs tegenaan wrijft bijna zo goed als doorgescheurd. Ik heb dus geen andere keuze dan terug onder het mes te gaan.

Moesten jullie nu denken dat hiermee mijn relaas afgelopen is….dan hebben jullie het totaal mis! Dochterlief en ik hebben de afgelopen maanden nog neer katten gegeseld (figuurlijk gesproken natuurlijk) maar dat is voor een volgende keer. Voor nu hebben jullie al wel voldoende leesstof me dunkt. Jullie waren gewaarschuwd hé.. LOL

Geniet nog van die enkele mooie dagen…tot de volgende…

Woensdag 14 maart moet ik voor mijn maandelijkse oogprik naar het Middelheimziekenhuis. De straten en voetpaden liggen er besneeuwd en glad bij. Het is dus geen optie voor mij om op mijn wankele benen en op krukstokken het openbaar vervoer (dat volgens mijn bescheiden mening volledig gereorganiseerd werd door een persoon die zich enkel verplaatst met wagen en chauffeur en dus wars is van alle noden van de reizigers) te nemen wegens te gevaarlijk.
Ik maak dus, zoals het wordt voorgeschreven, twee dagen op voorhand een afspraak met Ziekenvervoer. Er wordt me voor alle zekerheid tot driemaal toe alle gegevens gevraagd, zoals naam en adres, data en uur en lidnummer van mijn ziekenfonds. Dan wordt me gezegd dat ik nog een bevestigingstelefoontje ga krijgen. Dat komt er ook op dinsdagnamiddag samen met de melding dat de rit heen en weer me -31€ gaat kosten en dat het ziekenfonds niet tussenkomt. Die tussenkomst geldt enkel voor chemokuren, bestralingen of nierdialyse en niet voor de behandelingen die ik moet ondergaan.
Nou ja, het zij zo.

Omdat ik er een gloeiende hekel aan heb om te laat te komen op eerder welke afspraak, of dit een goede of slechte eigenschap is laat ik in het midden, sta ik ruim op voorhand in mijn rolstoel buiten op de stoep te wachten op het ziekenvervoer. Het is bitterkoud en er waait een gure wind. Vijfentwintig minuten na het afgesproken uur is er nog steeds geen ziekenvervoer in velden of wegen te bespeuren. Dochterlief en ik besluiten om dan maar een taxi te bellen. We zijn ondertussen beiden verkleumd van de kou.
De taxi komt vrij vlug ter plaatse en we zijn maar twintig minuutjes te laat op de afspraak. Niet echt veel zullen jullie denken, maar in de praktijk betekent dit dat er ondertussen twee patiënten voor mij zijn en mijn behandeling met een uur vertraging aanvangt. We nemen wederom een taxi terug naar huis.

Thuisgekomen bel ik meteen naar het Ziekenvervoer en vraag ietwat verbolgen om tekst en uitleg. Daar valt men uit de lucht, men gaat het nakijken.
Twee dagen nadien krijg ik een telefoontje van de bevoegde dienst met de vraag om hoe laat ik een taxi heb gebeld? Ik geef het hen door en ook van en tot wanneer ik buiten in de koude heb staan wachten. Men gaat het onderzoeken wordt mij nogmaals gezegd.
Als jullie weten wat er is misgelopen dan weet ik het ook! Want sinds dat laatste telefoontje, nu toch al bijna twee weken geleden, heb ik niets meer van hen gehoord. Geen uitleg en zelfs geen excuses.

Er is echter ook een goede kant aan heel deze zaak.
De beide taxiritten naar en van het ziekenhuis hebben mij welgeteld -29€ gekost. En dit met fooi inbegrepen. Dus -2€ goedkoper dan bij Ziekenvervoer, dat volgens mij toch grotendeels uit vrijwilligers bestaat en er, buiten hun onkosten, dus geen cent aan verdienen.
Beide taxichauffeurs waren uiterst vriendelijk en zeer behulpzaam. Dus van hun service ook geen klagen.

Moesten jullie ooit ziekenvervoer nodig hebben, informeer dan eerst eens naar de kostprijs van de dichtstbijzijnde taximaatschappij. Want ziekenvervoer en betrouwbaarheid is no- match, zo heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Bovendien zijn ze niet echt goedkoop, integendeel zelfs, ze rekenen flink door. Ik weet alvast voor wie ik ga kiezen in het vervolg.

Heb een heel fijn weekend! Liefs en tot de volgende….

Oorzaak 1: In de loop van de week dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis merkte ik dat het niet goed ging met Dochterlief. Zij sukkelt nu al maanden met maag en darmproblemen, krijgt vaak pijnlijke aanvallen maar men vindt geen oorzaak. Uiteindelijk beslissen we om naar mijn huisarts te gaan. Er wordt bloed afgenomen en het resultaat is bloedarmoede. Haar waarden zijn schrikbarend laag. Dat verklaart waarom ze zich zo slap voelt, constant moe is en heel veel slaapt. Zij neemt nu ijzerpillen, maar die hebben tijd nodig om hun werk te doen. Morgen heeft zij afspraak in het ziekenhuis bij een maag en darmspecialist. Hopelijk weten we dan wat meer.
Maar zodoende ben k nu wel verplicht om veel meer en veel vlugger dan gewenst of mag het huishouden te beredderen. En dat valt dik tegen wat pijn betreft omdat ik me voortdurend moet forceren.

Oorzaak 2: Ik zit met twee Hernia’s in mijn rug. Die spelen mij nu parten bij de revalidatie. De pijn straalt vanuit mijn rug naar mijn bips en mijn goede been. De oefeningen van de kinesist, die ik nu aan huis laat komen omdat Dochterlief niet de kracht heeft om mijn rolstoel voort te duwen en ik de afstand er naartoe nog niet kan stappen, verlopen daarom ook moeizaam en pijnlijk. Evenwel heb ik de pijnmedicatie tot een strikt minimum herleid omdat ik mijn organen wil sparen. Dat is tanden bijten maar de tandarts moet ook leven hé.

Oorzaak 3: ik heb geen geduld. We zijn nu exact een maand na de operatie en ik kan nog steeds geen grote afstanden afleggen. Ik loop in huis al wel volledig zonder krukken, fiets op mijn hometrainer en kan trappen op en af lopen. Maar vlotjes is toch anders hoor! Men had me wel gewaarschuwd dat de revalidatie zijn tijd zou vragen en dat een knieprothese krijgen geen klein bier is. Maar het gaat me allemaal veel te traag!

Nu ja, we zullen moeten roeien met de riemen die we hebben. En dit hindernisparcours leggen we ook wel af. Tenslotte weet ik dat het mettertijd allemaal goed komt en dat kan helaas niet iedereen zeggen.

Zo, dit was het voor nu. Jullie zijn weer een beetje op de hoogte van mijn dagelijks reilen en zeilen.
Ik wens jullie nog hele fijne dagen toe, liefs en tot de volgende…

Dag lieve vrienden allemaal! Jullie zijn één voor één heel erg hard bedankt voor jullie steunende en medelevende reacties hier op dit blog, jullie lieve mailtjes, telefoontjes, get well kaartjes, bezoekjes in het ziekenhuis, de mooie bloemen, de lekkere pralines…etc. Het stak mij allemaal een groot hart onder de riem.

Sorry ook dat ik jullie zo lang liet wachten op een berichtje van mij. Ik moet namelijk mijn geopereerde been gestrekt houden. Met gebogen knie zitten is uit den boze en wordt ook heel snel pijnlijk. En dat been gestrekt houden lukt niet aan de pc wegens plaatsgebrek.

Vandaag ben ik reeds een week ontslagen uit het ziekenhuis en ga ik drie maal per week naar de kinesist. Weliswaar in een rolstoel want grote afstanden kan ik nog niet stappen. Maar in huis dartel ik al vrolijk rond. Soms zonder krukken, soms met een kruk.
De dagen dat ik niet naar de kine ga krijg ik een resem oefeningen mee die ik thuis moet doen. Nou moe, ik voel spieren zitten waarvan ik nooit vermoedde dat ik er spieren had zitten. En hoewel mijn vege lijf met de dag strammer wordt, met mijn knie gaat het reuze goed vooruit en krijg ik tal van complimentjes. De pijnmedicatie is ondertussen ook al met meer dan de helft gereduceerd.
Morgen mogen de nietjes worden verwijderd en dat zal ook al een slok op een borrel schelen, want die beginnen me serieus te enerveren.

Tot zover dit berichtje om jullie op de hoogte te houden. Mijn bezoekjes aan jullie blogs blijft nog even op een laag pitje staan maar ik hoop dat jullie daar begrip voor kunnen opbrengen.
Nogmaals, allemaal heel erg bedankt, hou jullie kloek, en tot de volgende…

Begin vorige week werden de pre-operatieve testen gedaan…fotootje van de longen, cardiogram, bloed aftappen en plasje deponeren. Daarna een ellenlange vragenlijst invullen en praatje met de anesthesist maken. Ook nog even een document ondertekenen dat wanneer ik mocht komen te overlijden tijdens de operatie, ik nadien geen klacht zou indienen. Nou, dat laatste lijkt me niet zo vanzelfsprekend te zijn, toch!
Men liet me weten dat wanneer ik te weinig ijzer in mijn bloed had, ik ‘s anderdaags een verpleger over de vloer zou krijgen om me EPO in te spuiten.
EPO? Zou het de bedoeling zijn dat ik met mijn loeizware hometrainer de kamer kan rondrijden voor de operatie kan plaatsvinden?
Maar er kwam niemand, dus met mijn innerlijke metaalhuishouding zit alles snor. Ik haalde opgelucht adem. De operatie zou doorgaan zoals gepland op 6 maart.

Maar dan…
…dan kwam er deze week toch nog een telefoontje van het UZA waarbij men liet weten dat men een vies beestje had aangetroffen in mijn urinewegen. Men beweerd namelijk dat ik een blaasontsteking heb en dat ik sitopresto naar de huisarts toe  moest om een bepaalde antibiotica te laten voorschrijven en die 2 x daags moet innemen. Zo niet, dan zou de operatie niet kunnen doorgaan.

Ik stel me hier toch enkele vragen bij hoor? Ik heb helemaal geen last van een blaasontsteking! Ik heb geen pijn bij het plassen en ik plas heel normaal zoals ik dit al jaren doe.
Toen ik naar het UZA belde om wat meer uitleg te vragen kon men mij niet zeggen welk beestje dan wel mijn waterreservoir teistert.

Enfin, ik slik dus maar braaf nog wat pilletjes meer per dag dan ik al doe en hoop dat het goed is.
De avond voor de operatie wordt ik om 17h in het ziekenhuis verwacht. Maar ik vraag mij nu toch af hoe zij op één avond gaan weten of dat beestje verdwenen is terwijl men er een ganse week voor nodig had om het te ontdekken?

Ik weet niet waar het vandaan komt maar ik heb helemaal geen goed gevoel bij deze op til staande operatie. Ik heb tijdens mijn levensloop tot nu toe al meer dan 15 zware operaties moeten ondergaan. Je zou dus kunnen zeggen dat het bijna een routinekwestie voor me is. Maar dit keer voelt het anders.
Al nachten lang wordt ik badend in het zweet wakker door nog maar eens een nachtmerrie. Pure horror! Zo zit ik middenin een berg van bloedende lichaamsdelen en zoek naar mijn been. Of nog: ik lig in mijn bed en de kinderen vertellen me dat ik mijn been niet meer heb. Ik ontken dat heftig. Maar dan wijzen ze met hun vinger naar een hoek van de kamer waar mijn bloedende onderdaan staat met zijn voet gestoken in een glitterschoen.

Elke dag weer overleg ik met mezelf of ik de operatie niet beter zou afzeggen? Maar mijn verstand zegt dat dit geen optie is.
Gisteren was ik nog in de pijnkliniek en daar werd ik nogmaals met mijn neus op de harde feiten gedrukt. Mijn knie is finaal naar de knoppen. De pijn die ik nu voel bij elke stap die ik zet zal enkel maar toenemen tot stappen niet meer mogelijk is.
En toch… de twijfel blijft door mijn brein gieren.

Sorry voor mijn geweeklaag en bedankt dat ik dit met jullie even mag delen.
Ik weet niet wanneer ik weer op dit blogje kan verschijnen, maar dat merken jullie vanzelf dan wel weer.
Voor nu neem ik even afscheid. Geen vaarwel, maar tot ziens…hoop ik!
Heb allen ondertussen hele fijne dagen!
Bij leven en welzijn…tot de volgende…

De twee macho’s vallen onder de noemer: katten.
Meer bepaald katers.
En hoewel beide reeds jaren geleden gecastreerd werden, ze hebben (in de spreekwoordelijke zin dan) nog serieuze ballen aan hun lijf.

Macho nr1 is de 7-jarige Chin, kat van Dochterlief. Wegens mijn op til staande knieoperatie en de revalidatie nadien werd besloten dat beide hier een tijdje zouden komen logeren. Geen probleem…dachten we!
Maar dat was buiten macho nr2 gerekend. Die is helemaal niet gediend met de indringer op zijn domein. En zodoende is mijn 14-jarige, eens zo snoezige lieve luie bedaarde Snoezepoes, veranderd in een grommende, blazende, spugende en klauwende tijger. (Wisten jullie trouwens dat katten naar elkaar spugen als ze boos zijn? Ik dus niet.) Natuurlijk laat het jongere exemplaar zich niet zomaar in een hoekje drijven en eist zijn plekje op. En dat gaat als volgt…
Snoezepoes: “Ophoepelen vent, ik ben hier al jaren de baas in huis en dat zal ook zo blijven. Gesnopen!”
Chin: “Dat zullen we nog wel eens zien ouwe!”
Snoezepoes: “Blijft uit mijn badkamer haarbal, je hebt er zelf ook een!”
Chin: “Jawel flapdrol, maar die van u is groter en ik ga , lig en sta waar ik wil!”
Snoezepoes: ”Dat zullen we nog es zien jonkie, wie niet horen wil moet voelen."
Chin: “Kom maar op slome…”

En zodoende is er hier ten huize Mus elke dag een boel leven in de brouwerij.
We spelen scheidsrechter en delen in de klappen. We slepen voortdurend kattenbakken, katteneten, kattenpalen en kattenmanden naar die kamer waar wij op dat moment ook aanwezig zijn. Kwestie van ze niet uit het oog te verliezen.
We sluiten ze op in aparte kamers wanneer we weg moeten of slapen gaan. Dit tot groot jolijt van de buren wanneer het protesterende kattenconcert een aanvang neemt.

Pfffft….en dan te weten dat die twee vechtersbazen elk op zich zulke aimabele en aaibare beestjes zijn! We kunnen enkel maar hopen dat ze mettertijd een beetje verdraagzaamheid tonen naar elkaar toe.

Heb een fijn weekend! Tot de volgende…

Of Mie Toets en ik ooit dikke vriendinnen gaan worden valt nu nog niet meteen te bepalen.
Haar babyfase heeft zij zonder al te veel moeite goed doorlopen. Dat was enkel een aangelegenheid van de juiste voeding in de gepaste openingen te stoppen. Eens dat gebeurt was lichte zij op als een zomerzonnetje en spinde als een tevreden kat.

Maar o wee!
Mie Toets zit nu volop in haar puberteit. En jullie weten vast wel wat dat betekent? Heb je ondertussen je haren nog niet uit je hoofd getrokken van ellende, dan kleuren ze geheid grijs.

Zo gaat puber Mie domweg dwars liggen bij elke planning en/of taak die ik haar opdraag voor haar eigen bestwil.
In een handomdraai wisselt zij van stemming zodat het voor mij bijna onmogelijk wordt om een inschatting te maken van haar kennis.
Zij bepaald alles “zelf”, het waar , het hoe, het wanneer!
Bovendien heeft ze geen enkel probleem met de meest ingewikkelde technologie en ziet ze er totaal geen graten in om mij die met een nooit geziene hardnekkigheid op de meest onmogelijke momenten ten toon te spreiden.
Tja, Mie Toets heeft duidelijk een eigen willetje dat zich niet zomaar laat bedwingen.

Ach, het is een ontwikkelingsfase waar we samen doorheen moeten.
Voor mij is het een kwestie van mijn kalmte te bewaren en haar niet uit het raam te kieperen. Voor haar is het louter een kwestie van tijd om bakzeil te halen en te aanvaarden wie er de baas is in huis. Ondertussen is het ietwat frustrerend verder ploeteren tot onze Mie de deur van volwassenheid heeft bereikt.

Ik wens jullie allen een hele fijne week toe!
Tot de volgende….

Als jullie nu nog geen braakneigingen krijgen van mijn geweeklaag, dan wil ik jullie nog vertellen dat…
…de renovatie… van de renovatie… van de oorspronkelijke renovatie…hier nog steeds lustig verder doorgaat.
…dat het een grote knoeiboel is geworden
…dat ze nu vrijdag een nieuwe centrale verwarmingsketel komen installeren omdat de vijf jaar  "oude" ketel niet goed werkt op ons nieuwe verluchtingssysteem.
… Dat men voor die installatie al twee keer de afgesproken datum heeft veranderd waarbij wij telkens weer geacht worden om zonder morren braaf thuis te zitten wachten.
…dat ik die renovatie ook zo beu ben als koude pap omdat ik voortdurend mijn spullen moet verhuizen van de ene naar de andere kamer en het erop lijkt alsof ik al bijna twee jaar op een bouwwerf woon.
…dat voor wie het zich moest afvragen... nee, mijn terras nog steeds niet klaar is.
…dat ik door al het bovenstaande zo stilaan over mijn toeren begin te geraken en ik nog weinig zin of fut over heb om te bloggen.

Maar…mijn naam zou niet Mus zijn als ik mij zo gemakkelijk onderuit zou laten halen. Dus jullie horen binnenkort nog meer uit mijn dagelijks bestaan en de besognes er omheen.
Voor nu zeg ik graag…
Liefs en tot de volgende….

Nou moe!
Waar de titel opslaat weet ik nu nog altijd niet. Tenzij het verband houdt met het hoofdpersonage die Christian Grey noemt, grijze ogen heeft, een grijs pak met grijze das draagt (waarschijnlijk ook grijze sokken en boxershort maar dat laatste is slechts mijn veronderstelling) en er duistergrijze gedachten op nahoudt.

Het verhaal:
Anastatia Steele is een seksueel onervaren maagd van 22-jaar die door toeval in contact komt met multimiljonair, Christian Grey. Hij is een machtswellustige controlefreak die aan BDSM doet. (BDSM staat voor de combinatie Bondage en Discipline, Dominantie en Onderwerping, Sadisme en Masochisme). Alle soorten kinky dus! Hij laat haar een contract tekenen waarbij zij akkoord moet gaat met alles wat hij haar opdraagt te ondergaan.
Zij valt als een blok voor hem. Van een onschuldig en onwetend braaf meisje verandert zij binnen de kortste keren (dwz na de eerste 2 hoofdstukken waarbij je je afvraagt of je geen goedkoop stationromannetje a la Boeketreeks in handen hebt) naar een op seks beluste geile deerne.

Als er op een pagina eens niet op allerlei plaatsen en/of meubilair in diverse standjes uit de Kamasutra geneukt wordt, dan wordt er gemaild naar elkaar met alles erop en eraan: Dit krijg je telkens opnieuw te lezen:
From: blablabla..
Datum: blablabla..
Tijd:blablabla..
Onderwerp:blablabla..
To:blablabla..
Afsluiting: blablabla..
Handtekening bedrijf:blablabla..
Handtekening mailer:blablabla..
En dit vele en vele pagina’s lang! Een flauw afkooksel van “You’ve got mail” dus.

Mijn conclusie: Ik heb me laten bedotten! Het is eerder een boek voor goedgelovige pukkkelpubers. Een volwassen vrouw wordt daar mijns inziens niet warm of koud van, laat staan opgewonden. Maar als inslapertje doet het wel zijn werk.
Wie toch nog benieuwd is naar het boek doet er beter aan om het te huren in de bib. Tenzij je graag je geld over de balk gooit natuurlijk.

Geef mij maar de Mr. Grey van het plaatje hieronder. Veel aimabeler!

Bij mij was het op kerstavond zelf heel stilletjes. Samen met Dochterlief, die onverwachts kwam binnenvallen, voor tv met een klein hapje en een snoepje. Dan op tijd naar bed want ons kerstfeest zou op kerstdag plaats vinden.

Zoonlief, schoondochter en kleindochter kwamen  beladen als muilezels kort na de middag aan. Schoondochter had immers beloofd dat zij de feestmaaltijd op zich zou nemen en ze had al wat voorbereidend werk verricht. Vermits zij geen auto hebben (geen auto willen) moest dit allemaal met mankracht van Ekeren via het openbaar vervoer met twee overstappen naar hier thuis worden gebracht.
Mijn taak was het om te zorgen voor: de amuses… (die ik gemakkelksijshalve kant-en-klaar kocht bij de delicatesse winkel in de buurt, idem dito voor de kroketjes)… het dessert… (een ijstaart gekocht bij Delhaize)…. bij dit alles de gepaste drank uiteraard… en het feestelijk dekken van de tafel.
Voor de rest mocht ik toekijken en genieten van al dat lekkers.

Maar moeder heeft nog altijd die horeca drive in zich en kan niet toekijken terwijl anderen staan te zwoegen. Schoondochter had het zichzelf dan ook niet gemakkelijk gemaakt. Een romige Bloemkoolsoep als voorgerecht. De hoofdschotel was een Kalfsgebraad met BosChampions in een Champagnesaus. Daarbij een trio van groenten en kroketjes. Dit allemaal vers, want aan potjes of blikjes doet Schoondochter niet. Bijgevolg liet ik toch maar mijn handjes wapperen waar ik kon.
En het deed me zo een grote deugd om nog eens in mijn keuken te staan en iets tot zijn recht te kunnen brengen zonder dat het ofwel nog half rauw, ofwel aan gebrand is wegens mijn falend zicht.

Toen ik evenwel deze morgen nog half slapend mijn keuken betrad en daar de chaos zag alsof er een bom in was ontploft, voelde ik mij al iets minder happy. Gelukkig is daar Prosper Plons (mijn vaatwasser) om me een handje te helpen. En zodoende staat die nu al voor de derde keer vandaag zijne nikkel af te draaien. Grote potten en pannen maar gedaan op de ouderwetse manier, de oven gereinigd en de keuken gedweild.
En dus heb ik nu even de tijd om met propere handen het relaas van mijn kerstfeest in te  tokkelen.

Zoals al eerder gezegd en geschreven wacht me morgen nog een zware karwei. Maar zoals eveneens al eerder gezegd en geschreven krijgen jullie dat verslag later nog wel te lezen.

Voor nu wens ik jullie allen een rustige aanloop tot van oud naar nieuw.
Tot de volgende…

Druk druk druk ten huize van… Maar dat zal bij jullie wel niet anders zijn. Ik moet dan het kerstdiner wel niet zelf koken, moeder mag wel alle boodschappen in huis halen. En dus spurt ik (dat spurten moet je niet letterlijk nemen) van de ene winkel naar de andere.

En dan is er nog de brief van de deurwaarder die me aanmaant om dringend de achterstallige energie facturen te betalen van wijlen mijn echtgenoot. Dat moet ik dus niet want dat heb ik gelukkig wettelijk geregeld door de erfenis te verwerpen. Maar zo’n man geloofd je niet zomaar op je woord, dus kopiëren en opsturen dat bewijs. Best is dat je dat aangetekend doet om achteraf welles nietes spelletjes te vermijden.
Zo loop ik ook nog eens enkele kilometers ver naar het “dichtstbijzijnde” postpunt.

En dan zijn er nog onze afvalcontainers waar je nu een pasje voor nodig hebt. Dat pasje moest ik ophalen in het districthuis. Dus hopla, Mus springt op de bus. Identiteitskaart, siskaart en bankkaart meebrengen a.u.b. Die laatste om geld op het pasje te zetten want de tijd van gratis gebruik is voorbij.

En dan ligt er volgende week nog een zware karwei op mij te wachten. Maar daar vertel ik jullie later nog wel meer over.
Nu eerst de aanloop naar kerstmis zien te overleven, hahaha….

Heb een heel fijn weekend!
Tot de volgende…

Nu heb ik mij al suf zitten piekeren.
Zo dacht ik al aan Mr Jeeves, Mr Benson, Tuurke of Edgaar.

En plots kreeg ik een lumineus idee! Wat als ik jullie nu eens een naam laat bedenken? Misschien komen jullie met iets veel origineler, of  misschien vinden jullie een van mijn vier bovenstaande keuzes wel leuk?
Dus laat maar komen die suggesties. Ik kijk er al gretig naar uit en ben heel erg benieuwd met welke naam jullie voor de dag zullen komen.

Heb nog een heel fijne dag! Tot de volgende…