Paola vraagt: "Mathilde, wat hebben jullie zoal kedaan?"
Mathilde zegt: "Wij hebben kewandeld, kelezen, kegeten, kerust, en ik eb drie maal keneukt met Filiep!"
Paola repliceert: "Mathilde dat mag je aan het Hof zo niet zeg!
Zeg dan: Filiep heeft een pan spek met eieren kegeten."
Mathilde
zegt: "Oke mama, 'k zal onthouden. O, 'k heb nog iets verketen, Filiep heeft de pan uitkelikt!"

*******************************************************
Prins Filip en Mathilde lagen in bed...
Mathilde: "'t Is ik heb kou."
Filip: "'t Is koe, ik zal deken haal."
Mathilde: "Filip, 't is ik heb nok kou."
Filip: "Keen probleem liefste ik zal nok deken haal."
Mathilde: "Als mijn moeder kou had dan papa op haar lig!"
Filip: "Zek Mathilde 't is nu 2:30 dat is nu tok wa laat om uwe papa te bel!"

*******************************************************
Filip en Mathilde komen thuis van het huwelijksfeest.
Mathilde gaat in een verleidelijk pose liggen en zegt: "Filip, 't is ik denk dat kij wel weet wat ikke wil...".
Waarop Filip: "Maar Mathilde, kij hebt toch al zo'n skoon feest kehad....".
Mathilde spreidt haar beentjes een beetje en zegt "Filip, 't is ik denk dat kij wel weet wat ikke wil... ".
Waarop Filip: "Jammaar, wat wielt kij dan?".
Waarop Mathilde wijdbeens opnieuw: " Filip, 't is ik denk dat kij nu wel weet wat ikke wil...".
Waarop Filip: "Jaja, ik zie het al, kij wielt het bed voor U
alleen!".

*******************************************************
Zegt de Flup tegen zijn moeder: "Maman, 't is ik heb de groot probleem, Chaque fois que Mathilde a un orgasme zij maak teveel van de lawaai.".
Zegt Paola: "Mais enfin, Filip, dat is zeer koed, proficiat, dat is tok keen probleem?".
Zegt Filip: "Jawel, maman, want 't is ik hoor het tot in mijn kamer en ik word dan altijd oewakker.".

*******************************************************
Op een morgen ziet Albert Filip met een grote ronde wekker in zijn mond rondlopen.
Hij vraagt aan Filip: "Filip mijn zoon, oewaarom loopt kij rond met een oewekker in oew mond?".
Waarop Filip
antwoordt: "Awel, papa,  Mathilde heeft tegen mij kezekd: "Filip kij hebt slekte adem, gij moet nen tik-tak in oew mond steken!".

Waar zijn al die bomma’s heen?
De bomma met het bloemetjesschort, gezeten bij de kachel, met een breiwerk of verstelwerk in de hand.
De bomma met het grijze haar,  steevast gedragen in een strenge knot.
Die grijze haren die synoniem stonden voor wijsheid.
De bomma met het gerimpelde gelaat, waar je het harde en zware leven kon op aflezen.
Waar zijn ze heen?

Want ze zijn verdwenen, lijken wel geen bestaansrecht meer te hebben.
Nee, nu moeten oma’s lijken op de zuster van hun dochter.
Zij moeten de haren verven, modieus gekleed gaan, zich wringen in lurex bloesjes, al dan niet stevig ingesnoerd in een korset, want vetrolletjes zijn uit den boze.
Oma’s van nu moeten vitaal zijn, ze moeten fitnessen, ze moeten over heggen kunnen springen.
Ze mogen vooral niet oud en wijs ogen.

En dat heeft de plastische chirurgie fabriek goed begrepen.
Want nog nooit zijn zovele schoonheidsoperatie’s uitgevoerd, dan de laatste jaren.
Het is een trend geworden om alles te laten liften wat maar gelift kan worden.
Ik hoor jullie nu zeggen, ik niet, nooit van m’n leven, ik laat hangen wat hangt.
Goed zo! Maar niet deze oma!
Nee, deze oma gaat wat laten liften dat al jaren in haar weg hangt.
Namelijk mijn oogleden.

Ik heb heel lang getwijfeld.
En zoals alles in mijn leven, is ook dit weer een dubbel gegeven.
Eerstens heb ik enkel het zicht uit mijn rechteroog, mijn linker zegt foert.
En mijn bovenlid is zodanig gezakt dat het mij het zicht uit mijn goede oog danig belemmert.
Dus optrekken die handel.
Tweedes is het ijdelheid.
Want wanneer ik dan toch onder het mes moet, dan maar gelijk de wallen onder mijn ogen ook laten wegnemen.
Gaat in één moeite door, niet!

Ik heb al zo vaak op een operatietafel moeten liggen, (14x notabene) wegens ziektes die ik niet had gekozen.
Nu dus één waarvoor ik kies uit vrije wil.
En het dubbele is wel dat ik een vrijer en wijder uitzicht ga hebben,  maar ik ga ook de vermoeide en strenge blik kwijt zijn.

Woensdag om 14u lig ik op de tafel.
Een akkefietje van twee uur, effe neerliggen, enkele spuitjes doorstaan voor de lokale verdoving, opstaan en weer naar huis.
Het ergste zijn de blauwe ogen achteraf.
Kan je er de straat mee op, of gaan de mensen denken dat mijn lieve knuffel mij wat peren heeft verkocht?
Een zonnebril? Tja, is dat niet belachelijk bij een donkergrijze en bewolkte lucht.
Moest er nu sneeuw liggen, ja dan kon ik als camouflage een paar ski’s huren om mee te zeulen, geeft al een andere dimensie aan het geheel hé.
Maar met ski’s naar de speelgoedwinkel om de nodige Sinterklaas spullen te halen voor de kleindochter, hum!

Nu ja, we zien wel.
Volgens de chirurg moet al het blauwe verdwenen zijn na twee weken, zo kan ik dan toch met kerstmis buiten komen.
Wat me bij dit alles nog het meeste bezighoud, is of ik wel ga kunnen lezen en bloggen.
Want ik draag een lens om ver te kijken, en een bril bovenover om te lezen.
En vermoedelijk zal ik die lens niet kunnen dragen, moet ik eens achteraan bellen, stom dat ik daar niet aan dacht op het moment dat ik die operatie ging bevestigen.

Waar zijn al de bomma’s heen?
Deze bomma behoort vanaf nu alvast bij de ijdeltuiten.
Maar zegt men niet;
Oh ijdelheid, uw naam is vrouw, of was het nu net omgekeerd?
Feit is, de bomma’s van nu zijn ijdel.

De Kamasutra.
Wat bracht mij tot onderstaand relaas?

Wel…, ik ben helemaal geen tv maniak, maar ben wel in het bezit van twee tv toestellen, een Dvd recorder, en een aftandse videorecorder.
En ik ben een verwoede fan van alle CSI serie’s, of ze zich nu afspelen in New-York, Las Vegas of Miami, maakt niet uit, ik kijk naar allemaal even graag.
Kijken doe ik ’s nachts, dus neem ik de serie op.

Met mijn Dvd-recorder is dat geen probleem, daar heb ik de showview als hulp, maar mijn aftandse videorecorder laat zich niet meer programmeren, en dus moet het handmatig.
En ik ben soms veel te haastig, te nonchalant, denk dat het me lukt zonder bril, met als gevolg dat ik een verkeerde zender aanduid, en een heel ander programma te zien krijg dan bedoeld.
Zo ook gisteravond!

Met de Dvd recorder neem ik veelal films op wegens mooier beeld en geluid, met de video de serie’s en allerhande programma’s.

In plaats van VT4, die CSI Miami uitzend, en dat bij mij onlogisch op nummer 5 staat, drukte ik nummer 4 in, en dat is, eveneens onlogisch, bij mij Kanaal 2.
Een mens zou van minder verward raken hé.
Dus kreeg ik eerst het slot van ‘Prison Break’ te zien, een serie die ik nooit heb gevolgd, maar die misschien wel de moeite waard was geweest.
Enfin, die serie zal men minstens nog wel een keer of zes herhalen vermoed ik, dus niets verloren
Daarna kreeg ik ‘Open en Bloot voorgeschoteld.
En door al dat opengestelde bloot, gingen mijn gedachten naar de Kamasutra, en ging ik op het WWW eens wat informatie zoeken over dat veelbesproken boek.

De Kamasutra, een Indisch leerboek over de wetenschap van de liefde, geschreven 4 eeuwen na Christus.
Het telt maar liefst 35 hoofdstukken, verspreid over 7 delen.
Tien hoofdstukken zijn gewijd aan de seksuele eenwording en een diepgaande behandeling over diverse seksuele technieken, van kussen via voorspel naar orgasme, verder o.a. seksuele houdingen (standjes) en trio's.
Geen kattenpis dus, en zo bergrijp ik de noodzaak van het ‘Open en bloot’ programma al wat beter.
Want tegen dat je alle technieken en standjes uit de Kamasutra in theorie onder de knie hebt, ben je te oud en te stijf geworden om ze in praktijk te brengen!

Zo al zoekend en surfend naar de Kamasutra, kwam ik toevallig op een andere site terecht.
Die site beweerde te weten welk standje het best bij jou past volgens je sterrenbeeld.
En dat vond ik wel leuk om met jullie te delen.
Benieuwd…..? Klik hier.
Als je geluk hebt, dan heeft je partner een ander sterrenbeeld.
En dan zijn er ook nog de ascendanten van je sterrenbeeld.
Dus al gauw 4 standjes om uit te proberen.

Daar komt ze nu mee af hoor ik jullie pruttelen, het weekend is voorbij!
Maar bedenk dan even….., oefening baart kunst.
Dus vijf weekdagen oefenen, de zesde dag alles herhalen, en…..

Ja zeg, zelfs God rustte op zondag.
En misschien ga je wel héééél erg blij zijn met die rustdag.
Veel genot gewenst, en……

©

Heksen, ze zijn van alle tijden.
Zo was er de eerste kennismaking met de heks in de sprookjes die ons werden verteld, of die we zelf lazen.
De boze heks.
De heks met de haakneus, inclusief een uit de kluiten gewassen wrat..
Warrige grijze haren, en een lach waar je koude rillingen van kreeg.
Steeds afgebeeld in pikzwarte kledij met punthoed, vliegend op een bezem.
Jaren later had je de tekenfilms alwaar in de 101 Dalmatiërs de heks al een iets menselijker uitzicht kreeg.
En dan heb je ook nog de suggestieve heksen onder de vorm van je stiefmoeder, stiefzus/broer en je schoonmoeder.
Allemaal staan ze garant voor boosaardigheid, valsheid en uiterst giftig.

Maar je hebt ook goede heksen.
Diegene die één is met de natuur.
Zij kennen als geen ander de helende krachten van planten en kruiden.
Zij zoeken, vinden, en maken brouwsels die de mens beter maken, die hen genezen van allerlei kwalen.
Ze staan in dienst van het goede, maar werden in het verleden veelal verkeerd begrepen, miskent.
En veel van hen eindigden dan ook op de brandstapel, vergruisd en vergramd, maar bovenal gevreesd door een machtswellustige inquisitie.
Voor wie meer wil weten over dit illustere gezelschap, klik hier.

Hoe komt ze nu in hemelsnaam bij heksen zullen jullie je afvragen, of misschien ook niet?!
Om het even, ik geef het jullie toch mee, hahaha.

Ik las in Knack een artikel over de boekenbeurs.
(En voor jullie euforisch worden voor mijn tijdschriftkeuze, nee, ik ben niet geabonneerd op Knack, ik lees het bij de dokter in de wachtzaal bij gebrek aan een goed gesprek daar.)
Daarin werd een boek besproken over, en ik citeer; “Eén van de laatst levende heks Epona uit Loppem”.
”Een wijze vrouw, grijze verwarde haren, een typische heksenlach met als ultiem sluitstuk een hexagram om de hals”, einde citaat.

Haar naam is Epona, en ze heeft een boek geschreven.
Een boek over heksen en hun geschiedenis, maar ook over kruiden-en-plantenweetjes
Maar wat mij daarvan interesseerde was haar verhaal over de ‘Levensboom’.
Iedereen heeft zo een levensboom.
Het hangt af van je geboorte datum.
Mijn levensboom is de Notelaar, en zie hier wat dit over mij zegt;

Notenlaar (21 - 30 april en 24 oktober - 11 november) een gepassioneerd zoeker
Aan de ene kant ben je vol levensvreugde en draag je dat ook uit. Aan de andere kant ben je gepassioneerd bezig met belangrijke levensvragen en voortdurend op zoek naar de diepste zin van het bestaan. Je bent bereid om jezelf veel dingen te ontzeggen als dat je uiteindelijke doel dichterbij brengt. Als je iets echt wilt zet je door tot het bittere einde. Je bent sterk geïnteresseerd in de kracht van het onbewuste.
De voorjaarsnotenboom (en dat ben ik-21 april) is nogal gesteld op geestelijk en materieel bezit, en neemt op zorgvuldige wijze zijn beslissingen. Hoewel deze over een zeer sterk lichamelijk gestel beschikt, vraagt deze lichamelijk nogal eens te veel van zichzelf.

Mocht het jullie interesseren om te weten welke Keltische horoscoop jullie hebben, wat jullie levensboom is, klik dan hier.
En om het weekend in te zetten, deze spreuk die ik al jaren hanteer;

IK HOU VAN DE SCHADUW OMDAT IK WEET DAT ACHTER HEM DE ZON SCHIJNT.

EEN HEEL PRETTIG WEEKEND GEWENST.

AMOUR VAN TROUBADOER.

Via via kwam mij verleden week een verhaal ter ore, over een radeloze moeder.
Haar nu 24 jarige dochter, had enkele jaren terug kennis gekregen met een Marokkaanse jongen.
Heel breeddenkend, als zij is, maakte zij zich daar geen zorgen over.
Maar de vriendschap werd liefde, en toen maakte zich toch wel een aantal zorgen.
Dacht aan het verschil in cultuur, haar studerende dochter en de jonge werkloze allochtoon.
Stilaan begon ze te hopen dat de relatie zou afspringen.
Echt een opmerking in het nadeel van Achmed maken, kon ze niet.
De jongen was uiterst sympathiek, knap om te zien, en heel westers.

Maar schijn bedriegt!
Naarmate de relatie tussen haar dochter en Achmed vastere vormen begon aan te nemen, zag zij haar dochter geleidelijk aan veranderen.
Het begon met de kleding.
Geen korte rokjes meer, geen topjes meer, de haren stijf opgestoken.
Toen de chador (hoofddoek), daarna een djellaba (lang kleed/Kaftan) en tot slot de hijab (sluier).

Maar het was niet enkel het uiterlijk van haar dochter dat haar zorgen baarde, nee, ook de mentaliteitsverandering moest zij met lede ogen aanzien.
Zo leefde de moeder al jaren samen met haar vriend.
Een huwelijk wilden ze geen van beide, het ging goed zo.
Maar niet meer voor de dochter, want volgens de Islam was haar moeder een hoer.
Zo ook haar twee jaar jongere zus, die zoals elke jonge vrouw geniet van het leven, was in haar ogen een hoer.
Moeders kookpot was niet meer aan de orde, zij waren varkens.
Gaandeweg viel alle contact weg.
Verleden jaar is de dochter getrouwd naar Marokkaanse traditie.
Ondertussen is er een kleinkind, maar dat heeft de moeder nog niet mogen zien.

En dan vraag ik mij af, hoe kan dit!
Hoe bestaat het dat een dochter wegens een geloof, dat in eerste instantie niet het hare is, zo volledig bewust vervreemd van haar familie.
Liefde zou mensen bij elkaar moeten brengen, niet uiteen drijven.
Al die jonge meisjes die een relatie aanknopen met de nazaten van onze immigranten van het eerste uur… zijn zij dom… kortzichtig?
Of zijn ze zo verblind door de liefde?
Wat hebben die allochtone jongeren dat onze westerse jongeren niet hebben?
Wat trekt hen aan in de Islam?
Of kennen ze de draagwijdte niet, krijgen ze een ander beeld te zien dan wij?
Is totale onderwerping hun vorm van masochisme?
Beseffen ze niet, of willen ze niet beseffen, dat zij door hun gedrag, de klok eeuwen terug draaien?

Ik snap die jonge meiden niet.
Alleen brengt het een ietwat egoïstische bedenking bij me naar boven, blij dat het niet mijn dochter is.
Ik zou radeloos zijn, net als de moeder uit het relaas van hierboven.
Want er niemand die haar kan helpen, of troosten.
Het is net alsof je kind vermist is, dood is, met een rouwproces dat nooit een einde neemt.
Vroeger zag je in vele huizen de spreuk hangen: “Gods oog ziet je”
Men zou die spreuk moeten vervangen door de volgende…..

“TWEE GELOVEN OP ÉÉN HOOFDKUSSEN,
DAAR SLAAPT DE DUIVEL TUSSEN!!!”

Sommige onder jullie zullen al hebben gemerkt dat wanneer je rechts klikt, er een vervelende boodschap verschijnt.
Dat script heb ik op mijn blogjes geplaatst omdat ik het uiterst vervelend vind dat men teksten en plaatjes van mijn blog haalt.
Ik heb het al eens geschreven, ik haal mijn plaatjes ook van het internet, evenzo met sommige teksten.
Maar ik doe wel de moeite om ze zelf te gaan zoeken.
Ze van een andersman blog halen doe ik nooit.
Tenzij men het duidelijk zo stelt dat het mag.
Wanneer ik iets moois zie, dan zal ik dat prijzen op het bewuste blog
Eventueel zal ik vragen of ik het mag kopieren, of waar ze het gehaald hebben.
Maar het jatten doe ik nooit, dat druist in tegen mijn rechtsvaardigheidsgevoel.
Trouwens, ik vind het leuk om een een persoonlijk blogje te hebben, om het een beetje uniek te maken met de weinige kennis die ik heb.
Kennis die ik opdoe door te leren, te vragen en te lezen.
Ik dacht dat iedereen wel graag een beetje uniek was, maar blijkbaar dus niet.
Daarom dat script.

Nu is het zo dat dit scriptje helemaal niet kan verhinderen dat je toch kopieert, voor diegene die de pc kennis goed onder de knie hebben is er geen scriptje tegen bestand.
Maar dan vraag ik mij af waarom die kenners alsnog de moeite niet nemen om het zelf te doen.
Is het gemakzucht, is het afgunst, of is het pure pesterij?
Is het teveel gevraagd om wat respect te hebben voor andermans blogje?
Tenslotte, als u ergens op visite gaat, en je ziet een mooie vaas of lamp, jat je die dan ook mee?
Zou je het leuk vinden als men dit bij jou deed?
Dat geloof ik niet!

Nu kreeg ik vandaag een email van “sloefke1”.dat verzonden was via dit blog.

Titel: jatten
Bericht:ben ik een dief of wat!!!!!!!!!

Niet meer, niet minder.
En sloefke, dit is mijn antwoord;

Ik heb ondervonden dat wanneer men rechts klikt om een button te plaatsen bij de reactie’s, dit bericht ook tevoorschijn komt.
Sorry daarvoor, dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Ik kan het script evenwel niet zo danig instellen dat het enkel op de voorpagina werkt, en niet in de reactie’s.
Om dit misverstand te voorkomen heb ik dan maar een andere maatregel toegepast.
Op dit blog zal men in de reactie’s geen html meer kunnen gebruiken.
Spijtig voor de buttonplaatsers.
Mijn trouwe bezoekers, en blogmaatjes, weet ik wel te vinden zonder button.
Nieuwe bezoekers, die ik toch wel graag wil leren kennen, kunnen naar beneden scrollen en eventueel, indien ze dit wensen, een link naar hun blogje achterlaten bij “interessante link achterlaten”

Geloof mij wanneer ik zeg dat ik dit alles zeer betreur, maar ik wil mijn blogje zoveel als kan persoonlijk houden.
En een klein beetje respect daarvoor is toch niet teveel gevraagd, niet of wel?!
Bedankt voor jullie begrip!

BEDANKT ALLEMAAL

VOOR JULLIE LIEVE WENSEN!

22 juli 1972, een blijde dag voor beide ouders.
Vandaag is hun eerste kind geboren, een dochter, en ze noemen haar Anja.
Maar de blijdschap gaat al vlug over in zorgen en verdriet.
Want Anja wordt geboren zonder galwegen.
Deze afwijking noemt men Galgangatresie.
INFO;
Galgangatresie is een aangeboren afwijking waarbij de  galwegen in de lever of daarbuiten niet of onvoldoende  zijn aangelegd. Het komt voor bij één op de 10.000  pasgeborenen. Het gevolg hiervan is dat er geen afvloed van gal naar de darm kan plaats vinden. Er onstaat ophoping van galkleurstof in het bloed en door stuwing van gal beschadiging van de lever. De beschadiging leidt soms tot een ernstige stoornis van de leverfunctie.  Er moet dan tijdig operatief worden ingegrepen.

Dus de kleine Anja wordt met spoed geopereerd in het Brugmanziekenhuis te Jette
Er worden kunstmatige galwegen aangelegd, het is een noodoplossing, want men vermoed dat de baby niet oud gaat worden.
Maar tegen alle verwachtingen in, en met de nodige talloze medische zorgen wordt de baby een blije kleuter.
Het blijft stijgen in positieve lijn, en Anja wordt een prachtige jonge vrouw.

Zij doet aan bokssport, kickboksen, power training, competitie zwemmen.
In al wat ze doet blink ze uit, en ze kaapt vaak een eerste prijs weg.
Ze fietst, rijd motor, houd van snelheid en mooie snelle wagens.
Ze doet zelfs mee aan de miss big beauty verkiezing.
Zij is levenslustig, temperamentvol, en ze gaat geen enkele uitdaging uit de weg.
Alles zit haar mee.

Wanneer blijkt dat ze Lesbisch is, heeft ze het even moeilijk, meer omdat haar familie er het nog moeilijker mee heeft.
Maar ook met dat rekent ze af, en op een dag ontmoet ze mijn dochter.
En zo komt Anja ook in mijn leven.
Alles lijkt mooi, twee jonge vrouwen samen in liefde,dwars tegen alle vooroordelen in.
Ze hebben alles mee om gelukkig te zijn, maar helaas.

Op een dag is ze lusteloos, ze heeft koorts en rilt van de kou.
Een griepje denk ik.
Maar haar mooie gezonde gelaatskleur veranderd van zomersbruin naar geel
Ook het wit van haar ogen zien geel.
En Anja weet hoe laat het is.
Ze moet naar het ziekenhuis.
Ze wordt doorverwezen naar het universitair Erasmeziekenhuis te Brussel.
Een lijdensweg van talloze onderzoeken neemt een aanvang gedurende een tweetal jaren
Om te eindigen in een levertransplantatie.

Maar de lijdensweg is nog niet ten einde met deze operatie, integendeel.
Onwaarschijnlijke hoeveellheden pillen per dag moet ze nemen, waaronder Medrol.
En daar zwelt ze van op als een ballon.
Gelukkig krijgt ze toch haar figuur weer wanneer ze mag stoppen met die Cortizone.
Maar de lijdensweg duurt voort.
De galwegen laten het een zoveelste maal afweten, en er wordt een buis gestoken, een soort Stoma, die ze minstens zes maanden moet inhouden.
Ze mag niet douchen en niet zwemmen.
De buis hindert haar bij al wat ze doet.
Ze moet ze verschillende malen per dag doorspoelen, en dat is pijnlijk.

Zes maanden worden een jaar, maar uiteindelijk komt het verlossende woord, die dekselse hinderlijk buis mag eruit.
En ze herleeft.
Ze heeft een ongelofelijke zin voor humor, en even zien we weer de goedlachse energieke Anja opduiken.
Tot enkele weken terug.
Ze krijgt hevige jeuk, een slecht teken.
En ja, men moet weer een buis steken, maar Anja weigert.
”Dit is niet leven voor mij” laat ze haar dokter weten.
En men zoekt naar alternatieven.

Woensdag moest ze wederom naar het ziekenhuis.
Donderdag 19 oktober om acht uur ligt ze weer op de operatietafel.
Men gaat de vernauwingen in de galwegen wegsnijden, en de goede delen aan elkaar zetten.
Op hoop van zegen, zei de dokter.
Daarstraks stuurde ik haar een sms’je, en ik was ontstelt toen ik een soortement testament van haar terug kreeg.
”Wees een dubbele steun voor Vicky’tje, want ze heeft het moeilijk, zeg haar dat ze mijn motor niet onder de 2500€ mag verkopen, en van dat geld haar een ‘Golf’ke’ koopt, dat is mijn wens”!
”Ik heb van de zenuwen de ziekenkamer al opgekuist, en ik denk dat ik seffens aan de gang begin”, laat ze ook nog weten.
Ik zit perplex naar het bericht te kijken.
Ondanks alles, die humor, waar blijft ze de moed vandaan halen!

Wanneer de zinsbouw van dit schrijven niet geheel correct is, wanneer er schrijffouten instaan…..
Dan komt dit doordat ik dit schrijf met tranen in mijn hart.
Maar ook met hoop in mijn hart, hoop op een goede afloop.
want ze verdiend het, onze Anja