Ik ben Rita
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 21/08/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen, wandelen, reizen, dieren, foto's maken, pc, tuinieren, lezen, enz..
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
01-02-2009
leger
Onze dochter, die in het leger zit, hield op de basis een vrouw aan die een stopbord had genegeerd; De vrouw probeerde zich vrij te pleiten door te zeggen dat ze langzamer was gaan rijden, en dat vaart minderen hetzelfde was als stoppen. Mijn dochter was het niet met haar eens; als ik u begin te slaan met deze zaklantaarn, zei ze om haar standpunt te verduidelijken zou u dan willen dat ik langzamer ging slaan of dat ik ermee stopte?
Een groep kleuters kreeg een rondleiding in ons ziekenhuis en ik hoorde een gesprekje tussen een klein meisje en een röntgenassistent, heb je wel eens een bot gebroken? vroeg hij; ja, antwoordde het meisje. deed het pijn? nee, echt niet? Wat had je dan gebroken? De arm van mijn zusje.
Ik was nog maar net begonnen met mijn preek, toen de elektriciteit in de kerk uitviel. De koster en ik vonden ergens een paar kaarsen die waren overgebleven van de nachtmis van kerst en zetten die rond het altaar. Vervolgens nam ik weer plaats achter de kansel, keek mijn aantekeningen even door en mompelde: waar was ik gebleven? Vanuit het donker klonk de stem van een van de kerkganger: vlak bij het einde.
Toen mijn man onlangs van zijn werk naar huis reed, stuitte hij op een bord met de tekst: weg afgesloten. Hij liet zich echter niet uit het veld slaan, manoeuvreerde rond het bord en reed gewoon door. Maar erg ver kwam hij niet. Waar het asfalt ophield, stond een ander, groter bord: welk gedeelte van: Weg afgesloten hebt u niet begrepen,;
Terwijl ze me zag stuntelen om de kindveilige dop van een flesje medicijnen af te halen, plaatste mijn achtjarige dochter een interessante opmerking. Waarom hebben ze eigenlijk kindveilige doppen? vroeg ze; Kinderen haten medicijnen.
Mijn dochter van vijf, Annemie was niet blij om het maar even zacht uit te drukken toen ze naar de dokter moest voor een herhalingsinjectie. Het werd er niet beter op, toen de arts de spuit omhooghield en vroeg: in welke arm?
Met een trilling in haar stem antwoordde Annemie: de jouwe
Mijn zes jaar oude zoon michael was zo bang van monsters die zich schuilhielden in zijn kast dat hij weigerde naar bed te gaan. Dus bedacht ik een plan om hem gerust te stellen. Ik vulde een spuitflesje met geurend water en plakte er een etiket op met de tekst: monsterverdrijver. Dit werkte fantastisch voor een week. Monsters zijn niet echt, zei ik gefrustreerd: ze zijn denkbeeldig; O ja, wierp hij tegen Waarom verkopen ze dan flesjes monsterverdrijver?
Iedereen kende de vrouw van de bakkerijafdeling in de buurtsupermarkt. Op een dag zat mijn zoontje van 3 in het winkelwagentje toen we langs de bakkerijafdeling kwamen. De vrouw vroeg of hij een koekje wou. Ik wilde dat hij aan zijn manieren dacht en vroeg: Wat zeg je dan, Hij stak zijn hand uit en zei beleefd: Wilt u aub dat koekje loslaten?
De tiener die ik als psychiater moest onderzoeken leek rustig toen ik zijn ziekenhuisbed naderde. Zijn moeder zat naast zijn bed en ging volledig op in haar breiwerkje. Ik liep naar de jongen toe en stelde me aan hem voor. De jongen leek dwars door me heen te kijken en schreeuwde: Ik zie niks meer, ik zie niks meer.
Ik had nog nooit zon acuut geval van hysterische blindheid meegemaakt. Sinds wanneer is dit al zo? Vroeg ik aan zijn moeder. Zonder op te kijken antwoordde ze: sinds u voor de tv bent gaan staan.
Een Engelse melkveehouder geeft een Australische schapenfokker een rondleiding op zijn bedrijf. In zijn Landrover rijden ze rond de 200 hectare en de rit duurt zeker wel eenhalfuur. Eenmaal terug op de boerderij, vraagt de Engelsman aan de Australiër wat hij van zijn bedrijf vindt; Wel, in Australië stap ik in mijn auto en heb ik vier dagen nodig om rond mijn land te rijden; Ja, ik voel met je mee, antwoordt de Engelsman, zon auto heb ik vroeger ook gehad.
Ik liep een dierenwinkel binnen en bleef staan om naar een paar parkieten te kijken; In een van de kooien lag een groene vogel op zijn rug; met zijn poot op een vreemde manier in het gras van de kooi gehaakt; Ik stond al op het punt de eigenaar te waarschuwen toen ik een briefje zag: Nee, ik ben niet ziek; Nee, ik ben niet dood, nee mijn poot zit niet vast in het gaas; Zo slaap ik nu eenmaal het liefst.
De onderluitenant van ons peleton die belast is met de inspectie, let vooral op correcte kledij.
Op een dag ontdekte hij een rekruut die wat dat betreft in overtreding was, soldaat baste hij, wat doe je als je overhemd niet correct is dichtgeknoopt?
Geschrokken antwoordde de jongen: Het knoopje dichtdoen, kolonel
De officier keek hem strak aan, wachtte nog even en zie: Wel, Komt er nog wat van?
De rekruut zette aarzelend en stapje naar voren en maakte met trillende handen het knoopje van het overhemd van de kolonel dicht.
Mijn dochter van achttien maanden is laat met praten. Zij brabbelt alleen nog maar een onverstaanbaar taaltje. Op een dag probeerde mijn vijfjarige zoon met haar te praten waarna hij naar mij toe kwam en zei: Ma, zou het kunnen dat God ons per ongeluk een buitenlandse baby heeft gestuurd?
De vlucht vanuit Houston had vertraging. Omdat de startbaan nodig was voor een nadere vlucht taxiede ons toestel terug naar het platform en werden wij naar een andere gate gedirigeerd. We vonden die, maar ontdekten dat onze vlucht inmiddels een derde gate toegewezen had gekregen. Uiteindelijk zat iedereen in het juiste vliegtuig. De stewardess schakelde de intercom in en zei: Dit is de vlucht naar Washington DC. Als uw bestemming niet Washington DC is wordt u verzocht onmiddellijk uit te stappen. Een moment later kwam een rood aangelopen piloot uit de cockpit; Sorry, dames en heren, mompeldehij verkeerd toestel.
Jongeman, waar werk je? vroeg de rechter. Zo hier en daar,zei de beklaagde. En wat doe je voor de kost? Dit en dat; Voer hem maar af, zei de rechter. Wacht even, Wanneer kom ik vrij, Vroeger of later, antwoordde de magistraat.
Mijn moeder pronte huisvrouw als ze is, sakkert vaak op mijn vader omdat hij aan zijn schoenen straatvuil mee naar binnen brengt. Op een dag vond hij haar op haar knieën bezig met het wegschrobben van een lelijke vlek op het tapijt. Ze begon onmiddellijk te foeteren. Ik weet niet wat je nu weer mee naar binnen hebt gesleept, maar dit krijg ik echt niet meer weg.
Vader bekeek de situatie. Zonder een woord te zeggen liep hij naar de vensterbank en verplaatste een beeldje dat daar in de volle zon stond te blinken. De vlek was als bij toverslag verdwenen.
Mijn vrouw zat in de cockpit van mijn gevechtsvliegtuig en haar hoofd duizelde toen ik wees naar de talloze knopjes, hendels en schakelaars op het besturingspaneel. Weet je echt precies waar al die knopjes voor dienen? Vroeg ze. Jazeker, zei ik trots. Ze fronste haar voorhoofd en zei: en dan moet ik nog steeds geloven dat je niet begrijpt hoe je de wasmachine aan moet zetten?
Toen zijn vrouw bezig was met het avondeten ging Joe een meter of vijf achter haar staan en zei: Schat, wat eten we vanavond? Geen antwoord Wat dichterbij stelde hij de vraag opnieuw. Weer geen reactie. Zelfs toen hij minder dan een meter bij haar vandaan stond, reageerde ze niet. Ten slotte sloeg hij zijn armen om haar heen en vroeg: Schat, wat eten we vanavond?Geïrriteerd draaide ze zich om; Voor de vierde keer, Joe kip?
Ik ben bang dat mijn vrouw doof wordt, vertelde Joe de huisarts. Probeer thuis eerst eens haar gehoor te testen, zei de arts; En laat me dan weten hoe ernstig het is. En anders moet ze eens langskomen voor verder onderzoek.
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
