Ik ben Rita
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 21/08/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen, wandelen, reizen, dieren, foto's maken, pc, tuinieren, lezen, enz..
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
10-02-2009
gorilla
Hoe noem je een gorilla die oordopjes in heeft? Maakt niet uit. Hij hoort je toch niet.
Ik voelde me oud en slecht in vorm, dus schreef ik me in voor een serie aerobicslessen voor vijftigplussers. Ik ging door mijn knieên, tolde rond, kronkelde, sprong op en neer en zweette een uur lang hevig. Maar tegen de tijd dat ik me eindelijk in mijn sportpakje had geworsteld, was de les alweer voorbij.
Twee vrachtwagens afgeladen met synoniemenwoordenboeken botsten op elkaar terwijl ze wegreden van de uitgeverij. De toeschouwers waren verbluft, verbaasd, verbijsterd, beduusd, geschrokken
In de winkel vraagt een klant naar een drinkbak voor de hond. De verkoper vraagt of er op moet staan voor de hond. Dat is niet nodig, zegt de klant, mijn man drinkt geen water en de hond kan niet lezen;
Big love is een nieuwe Amerikaanse televisieserie over een man in Utah die drie vrouwen heeft. Weet u welke straf er staat op het hebben van drie vrouwen? Drie schoonmoeders;
Natuurlijk ik ken alle moppen zegt het blonde supermodel. Er loopt een blondje langs de rivier. Plotseling ziet ze aan de overkant een andere blondinge en ze roept: he, weet je hoe ik aan de overkant kom? Het andere blondje zegt, je bent al aan de overkant Daar kan ik ook om lachen.
Het geheim van succes in zaken is een goede verstandhouding met je klanten. Maar dan moet de klant natuurlijk wel bereid zijn om mee te werken. Een verkoper in een winkel zag een vrouw worstelen met haar armen vol koopwaar; Wilt u misschien een winkelmandje? vroeg hij. De vrouw keek hem verontwaardigd aan en beet hem vervolgens toe: alsof ik al niet genoeg te dragen heb
Ik was de enige vrouwelijke jurist op de afdeling belastingrecht van het advokatenbureau, waar ik werkte. Op een dag bracht een vertegenwoordiger van een uitgeverij een bezoek aan ons kantoor; Hij verkocht mijn mannelijk collegas wat juridische publicaties en gaf mij een kookboek.
Ik vond dat discriminerend en trachtte hem daar op te wijzen. Het is een mooi boek, zei ik, maar ik ben jurist, net als de mannen hier: hebt u niets anders voor mij?; de man antwoordde voor vrouwen die buitenshuis werken met weinig tijd voor het huishouden, is dit het allerbeste boek, waarop hij me een boek met recepten voor de microgolf onder de neus hield.
Mijn bazin belt vanop het werk vaak haar eigen antwoordapparaat om een geheugensteunte in te spreken. Op een dag belde ze om in te spreken dat ze niet mocht vergeten de volgende dag een passerdoos mee naar haar werk te nemen. Toen ze het nummer had gedraaid kon ze zo gauw niet op het juiste woord komen en begon de verschillende onderdelen op te noemen. Na wat gestamel zei ze op geërgerde toon: nu ja, je weet wel wat ik bedoel.
Ik voelde me schuldig over het feit dat ik zoveel overuren maakte op mijn werk. Ik had mezelf er echter van weten te overtuigen dat niemand in ons gezin er enige last van ondervond, tot mijn dochtertje van 2 me op een ochtend mijn jas zat aantrekken. Dag mama, zwaaide ze vrolijk. tot de volgende keer
Onze dochter, die in het leger zit, hield op de basis een vrouw aan die een stopbord had genegeerd; De vrouw probeerde zich vrij te pleiten door te zeggen dat ze langzamer was gaan rijden, en dat vaart minderen hetzelfde was als stoppen. Mijn dochter was het niet met haar eens; als ik u begin te slaan met deze zaklantaarn, zei ze om haar standpunt te verduidelijken zou u dan willen dat ik langzamer ging slaan of dat ik ermee stopte?
Een groep kleuters kreeg een rondleiding in ons ziekenhuis en ik hoorde een gesprekje tussen een klein meisje en een röntgenassistent, heb je wel eens een bot gebroken? vroeg hij; ja, antwoordde het meisje. deed het pijn? nee, echt niet? Wat had je dan gebroken? De arm van mijn zusje.
Ik was nog maar net begonnen met mijn preek, toen de elektriciteit in de kerk uitviel. De koster en ik vonden ergens een paar kaarsen die waren overgebleven van de nachtmis van kerst en zetten die rond het altaar. Vervolgens nam ik weer plaats achter de kansel, keek mijn aantekeningen even door en mompelde: waar was ik gebleven? Vanuit het donker klonk de stem van een van de kerkganger: vlak bij het einde.
Toen mijn man onlangs van zijn werk naar huis reed, stuitte hij op een bord met de tekst: weg afgesloten. Hij liet zich echter niet uit het veld slaan, manoeuvreerde rond het bord en reed gewoon door. Maar erg ver kwam hij niet. Waar het asfalt ophield, stond een ander, groter bord: welk gedeelte van: Weg afgesloten hebt u niet begrepen,;
Terwijl ze me zag stuntelen om de kindveilige dop van een flesje medicijnen af te halen, plaatste mijn achtjarige dochter een interessante opmerking. Waarom hebben ze eigenlijk kindveilige doppen? vroeg ze; Kinderen haten medicijnen.
Mijn dochter van vijf, Annemie was niet blij om het maar even zacht uit te drukken toen ze naar de dokter moest voor een herhalingsinjectie. Het werd er niet beter op, toen de arts de spuit omhooghield en vroeg: in welke arm?
Met een trilling in haar stem antwoordde Annemie: de jouwe
Mijn zes jaar oude zoon michael was zo bang van monsters die zich schuilhielden in zijn kast dat hij weigerde naar bed te gaan. Dus bedacht ik een plan om hem gerust te stellen. Ik vulde een spuitflesje met geurend water en plakte er een etiket op met de tekst: monsterverdrijver. Dit werkte fantastisch voor een week. Monsters zijn niet echt, zei ik gefrustreerd: ze zijn denkbeeldig; O ja, wierp hij tegen Waarom verkopen ze dan flesjes monsterverdrijver?
Iedereen kende de vrouw van de bakkerijafdeling in de buurtsupermarkt. Op een dag zat mijn zoontje van 3 in het winkelwagentje toen we langs de bakkerijafdeling kwamen. De vrouw vroeg of hij een koekje wou. Ik wilde dat hij aan zijn manieren dacht en vroeg: Wat zeg je dan, Hij stak zijn hand uit en zei beleefd: Wilt u aub dat koekje loslaten?
De tiener die ik als psychiater moest onderzoeken leek rustig toen ik zijn ziekenhuisbed naderde. Zijn moeder zat naast zijn bed en ging volledig op in haar breiwerkje. Ik liep naar de jongen toe en stelde me aan hem voor. De jongen leek dwars door me heen te kijken en schreeuwde: Ik zie niks meer, ik zie niks meer.
Ik had nog nooit zon acuut geval van hysterische blindheid meegemaakt. Sinds wanneer is dit al zo? Vroeg ik aan zijn moeder. Zonder op te kijken antwoordde ze: sinds u voor de tv bent gaan staan.
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
