Ik ben Rita
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 21/08/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen, wandelen, reizen, dieren, foto's maken, pc, tuinieren, lezen, enz..
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
16-07-2008
wanhopige man
Help me aub zei een wanhopige man over de telefoon tegen de psychiater. Mijn buurman denkt dat hij meedoet aan een opera. Hij loopt dag en nacht uit volle borst te zingen. Ik word er stapelgek van; Stuur hem maar naar me toe, zei de zielenknijper. Een week later belde de man opnieuw. ik weet niet wat u gedaan hebt dokter, maar hij zingt niet meer. Hebt u hem van zijn waan genezen? Niet helemaal, antwoordde de psychiater; Ik heb hem alleen een veel kleinere rol gegeven.
Het is raar met dat wedden op paarden, zegt een man tegen zijn vriend; de ene dag win je, de volgende dag verlies je weer; Waarom wed je dan niet om de andere dag? Vraagt zijn vriend.
Trots toonde een vader zijn pasgeboren drieling aan een vriend. Wat vind je van haar? Vroeg hij wel , als ik jou was antwoordde zijn vriend, zou ik de linker houden?
Een jonge advocaat moest een rijke zakenman verdedigen in een ingewikkelde rechtszaak;
Jammer genoeg waren de bewijzen tegen zijn cliënt vrij hard en hij vreesde het ergste. Dus vroeg de advocaat aan een oudere collega of het verstandig zou zijn de rechter een doos dure sigaren te sturen. Zijn collega was ontzet door dit voorstel.de rechter is een eerbiedwaardig persoon, viel zijn collega uit. Als je dat doet, kan ik je garanderen dat je de zaak verliest. Een aantal weken later kwamen ze elkaar weer tegen. De collega feliciteerde hem met het winnen van zijn zaak; ben je niet blij dat je de rechter die sigaren niet hebt gestuurd, vroeg de collega; Maar ik heb ze wel verzonden, antwoordde de advocaat. Ik heb alleen het visitekaartje van de tegenpartij erbij gestopt.
De papieren zak had vreselijke pijn, en dus ging hij naar de arts. Ik ben bang dat het ongeneeslijk is, zei de dokter. o, nee, riep de zak Hoe heb ik dit opgelopen?
Het zit in de genen, legde de dokter uit. Uw grootvader was een drager.
Ik vind het heerlijk om voor mezelf te werken, het geeft me zoveel vrijheid. Alleen niet als ik me ziek meld. Ik weet altijd wanneer ik de boel bedrieg.
Hoewel ik mezelf inmiddels als een plattelandsmens beschouw na jaren geleden verhuisd te zijn naar the middle of nowhere, wijst mijn vrouw me nog vaak op mijn stadse manieren. Zo zei ze laatst tijdens een etentje met vrienden ten overstaan van iedereen: Als je mij niet had ontmoet, dan wist je nu nog niet hoe een koe eruitziet.
In de supermarkt waar ik werkte zei iedereen dat ik erg op mijn nieuwe baas leek, het hoofd van de afdeling brood en banket. In onze identieke witte uniformen werden we vaak voor elkaar aangezien. Ik realiseerde me echter pas hoeveel we op elkaar leken, toen op een dag een vrouw bij de toonbank de naam van het afdelingshoofd riep; Toen ze zijn naam nog een paar keer riep, zag ik dat ze naar mij keek. Vriendelijk vroeg ik of ik hem even voor haar moest gaan halen. Met een verbijsterde uitdrukking in haar ogen knikte ze. Even later riep mijn baas, die inmiddels met de vrouw stond te praten, me bij zich. Ik wil je even aan iemand voorstellen, zei hij. Dit is mijn moeder.
Onlangs kwameen vrouw met haar pasgeboren tweeling maar het verzekeringskantoor van mijn vader. Mijn vader vroeg of ze het niet lastig vond haar kinderen uit elkaar te houden. Even keek ze hem bevreemd aan en toen zei ze: Nee, daar heb ik nog nooit moeite mee gehad; Dit is benjamin en dat is Elizabeth.
Toen ik net was begonnen in mijn nieuwe baan, liet mijn collega Kim me zien hoe je het kopieerapparaat weer aan de praat kreeg als het was vastgelopen. Een paar dagen later liep het apparaat opnieuw vast. Ik begon driftig op knoppen te drukken en klepjes dicht te slaan, zoals Kim me had geleerd: Wat is er aan de hand? Vroeg een collega. Volgens Kim is dit de manier om het kopieerapparaat weer aan de praat te krijgen, antwoordde ik. O, dat weet je natuurlijk nog niet, zei de man; Kim is een nogal opvliegend type.
Een jongetje van een jaar of 6 kwam naar de oogheelkundige kliniek waar ik werk. Ik zette een projector aan die de letters F, Z en B op een scherm deed verschijnen; Ik vroeg de jongen wat hij zag: Medeklinkers, antwoordde hij
Ik werkte net bij de politie toen ik tijdens een nachtdienst met een collega op onze ronde langs een middelbare school reed waar de laatste tijd veel vernielingen waren aangericht. Ik zag direct dat er een raam openstond, dus klommen we naar binnen om poolshoogte te nemen. We probeerden zo zachtjes mogelijk in het donker door het lokaal te sluipen, maar de vloer voelde nat en plakkerig aan onder onze voeten en bij iedere voetstap klonk er een vreemd, zompig geluid. Toen we bij de deur waren aangekomen, deed ik het licht aan; Ik keek achterom en zeg duidelijk onze voetafdrukken op de pasgeverfde betonnen vloer: het raam stond open om het lokaal te ventileren.
Mijn vriend Jan bemiddelt in het verstrekken van leningen aan mensen die niet echt kredietwaardig zijn. Op een dag legde hij een potentiële klant uit dat hij, om in aanmerking te komen voor een lening, zijn rijbewijs moest overleggen en een kopie van zijn laatste electriciteitsfactuur, om te bewijzen dat hij op het opgegeven adres woonde. De volgende dag kwam de klant terug, trots zwaaiend met zijn rijbewijs en een brief van het energiebedrijf waarin hem werd meegedeeld dat het gas en de electriciteit werden afgesloten.
Er was een dringend telefoontje van een van onze controleurs; We werken voor een oliemaatschappij en zijn werk bestaat uit het bezoeken van alle benzinestations in een bepaald gebied om de prijzen van de concurrent te noteren. Wat is er aan de hand, vroeg ik. wel, ik durf het eigenlijk bijna niet te zeggen; zie hij gegeneerd; maar ik sta hier zonder benzine.
Nadat de Engelsen Gandhi voor de zoveelste keer hadden gearresteerd vroeg een journalist hem: Wat vindt u van de westerse beschaving, Zijn antwoord was: Ik denk dat dat een goed idee zou zijn.
Bordje bij een van de voorwerpen in het Titanic Museum in het plaatsje Indian Orchard in Massachusettes: Deze briefkaart werd geschonken door Janet Ripin, namens haar oudoom George die bij de ramp met de Titanic om het leven kwam en jarenlang in een hutkoffer heeft gelegen.
In Nieuw-Zeeland waar wij enkele weken bij mijn broer en schoonzus hadden gelogeerd, waren we op zoek naar een passend afscheidscadeau. Altijd moeilijk maar gelukkig zagen we iets moois en nuttigs een chique wollen bodywarmer. Mijn broer is een verwoed golfer en zon kledingstuk zou hem in de koude maanden wel goed van pas komen. Maar of het ook golfkleding was? Voor de zekerheid vroeg ik de wat oudere dame die ons hielp: vindt u dat mijn broer dit kledingstuk op het golfterrein kan dragen? Haar antwoord was een mooi staaltje van Britse humor: jazeker, meneer, tenzij hij zijn broek niet aan heeft.
Ik hielp mijn schoonouders met het ophangen van een groot schilderij boven de sofa. We namen de maten op en tekenden op de muur af waar de haken moesten komen te hangen, sloegen die in de muur en hingen het schilderij op, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het helemaal niet in het midden hing; terwijl we bespraken hoe we het schilderij het beste konden verhangen, verschoof mijn zwager de sofa een stukje zodat het schilderij exact in het midden hing.
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
