Ik ben Rita
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 21/08/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen, wandelen, reizen, dieren, foto's maken, pc, tuinieren, lezen, enz..
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
04-05-2008
In de supermarkt waar ik werkte zei iedereen dat ik erg op mijn nieuwe baas leek, het hoofd van de afdeling brood en banket. In onze identieke witte uniformen werden we vaak voor elkaar aangezien. Ik realiseerde me echter pas hoeveel we op elkaar leken, toen op een dag een vrouw bij de toonbank de naam van het afdelingshoofd riep; Toen ze zijn naam nog een paar keer riep, zag ik dat ze naar mij keek. Vriendelijk vroeg ik of ik hem even voor haar moest gaan halen. Met een verbijsterde uitdrukking in haar ogen knikte ze. Even later riep mijn baas, die inmiddels met de vrouw stond te praten, me bij zich. Ik wil je even aan iemand voorstellen, zei hij. Dit is mijn moeder.
Onlangs kwameen vrouw met haar pasgeboren tweeling maar het verzekeringskantoor van mijn vader. Mijn vader vroeg of ze het niet lastig vond haar kinderen uit elkaar te houden. Even keek ze hem bevreemd aan en toen zei ze: Nee, daar heb ik nog nooit moeite mee gehad; Dit is benjamin en dat is Elizabeth.
Toen ik net was begonnen in mijn nieuwe baan, liet mijn collega Kim me zien hoe je het kopieerapparaat weer aan de praat kreeg als het was vastgelopen. Een paar dagen later liep het apparaat opnieuw vast. Ik begon driftig op knoppen te drukken en klepjes dicht te slaan, zoals Kim me had geleerd: Wat is er aan de hand? Vroeg een collega. Volgens Kim is dit de manier om het kopieerapparaat weer aan de praat te krijgen, antwoordde ik. O, dat weet je natuurlijk nog niet, zei de man; Kim is een nogal opvliegend type.
Een jongetje van een jaar of 6 kwam naar de oogheelkundige kliniek waar ik werk. Ik zette een projector aan die de letters F, Z en B op een scherm deed verschijnen; Ik vroeg de jongen wat hij zag: Medeklinkers, antwoordde hij
Ik werkte net bij de politie toen ik tijdens een nachtdienst met een collega op onze ronde langs een middelbare school reed waar de laatste tijd veel vernielingen waren aangericht. Ik zag direct dat er een raam openstond, dus klommen we naar binnen om poolshoogte te nemen. We probeerden zo zachtjes mogelijk in het donker door het lokaal te sluipen, maar de vloer voelde nat en plakkerig aan onder onze voeten en bij iedere voetstap klonk er een vreemd, zompig geluid. Toen we bij de deur waren aangekomen, deed ik het licht aan; Ik keek achterom en zeg duidelijk onze voetafdrukken op de pasgeverfde betonnen vloer: het raam stond open om het lokaal te ventileren.
Mijn vriend Jan bemiddelt in het verstrekken van leningen aan mensen die niet echt kredietwaardig zijn. Op een dag legde hij een potentiële klant uit dat hij, om in aanmerking te komen voor een lening, zijn rijbewijs moest overleggen en een kopie van zijn laatste electriciteitsfactuur, om te bewijzen dat hij op het opgegeven adres woonde. De volgende dag kwam de klant terug, trots zwaaiend met zijn rijbewijs en een brief van het energiebedrijf waarin hem werd meegedeeld dat het gas en de electriciteit werden afgesloten.
Er was een dringend telefoontje van een van onze controleurs; We werken voor een oliemaatschappij en zijn werk bestaat uit het bezoeken van alle benzinestations in een bepaald gebied om de prijzen van de concurrent te noteren. Wat is er aan de hand, vroeg ik. wel, ik durf het eigenlijk bijna niet te zeggen; zie hij gegeneerd; maar ik sta hier zonder benzine.
Nadat de Engelsen Gandhi voor de zoveelste keer hadden gearresteerd vroeg een journalist hem: Wat vindt u van de westerse beschaving, Zijn antwoord was: Ik denk dat dat een goed idee zou zijn.
Bordje bij een van de voorwerpen in het Titanic Museum in het plaatsje Indian Orchard in Massachusettes: Deze briefkaart werd geschonken door Janet Ripin, namens haar oudoom George die bij de ramp met de Titanic om het leven kwam en jarenlang in een hutkoffer heeft gelegen.
In Nieuw-Zeeland waar wij enkele weken bij mijn broer en schoonzus hadden gelogeerd, waren we op zoek naar een passend afscheidscadeau. Altijd moeilijk maar gelukkig zagen we iets moois en nuttigs een chique wollen bodywarmer. Mijn broer is een verwoed golfer en zon kledingstuk zou hem in de koude maanden wel goed van pas komen. Maar of het ook golfkleding was? Voor de zekerheid vroeg ik de wat oudere dame die ons hielp: vindt u dat mijn broer dit kledingstuk op het golfterrein kan dragen? Haar antwoord was een mooi staaltje van Britse humor: jazeker, meneer, tenzij hij zijn broek niet aan heeft.
Ik hielp mijn schoonouders met het ophangen van een groot schilderij boven de sofa. We namen de maten op en tekenden op de muur af waar de haken moesten komen te hangen, sloegen die in de muur en hingen het schilderij op, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het helemaal niet in het midden hing; terwijl we bespraken hoe we het schilderij het beste konden verhangen, verschoof mijn zwager de sofa een stukje zodat het schilderij exact in het midden hing.
Mijn man en ik varen op een binnenvaartschip. Op een avond laat legden wij aan naast een ander schip. Om de schepen niet te beschadigen hingen we houten blokken, wrijfhouten, tussen de beide schepen. Blij dat we eindelijk naar bed konden, vielen we al snel in slaap. Om half twee belde de buurman aan. Hij zei dat hij niet kon slapen doordat de houtblok zo aan het kraken was; Mijn man verhing de blok, kroopt mopperend weer in bed en zette tot mijn verbazing de wekker op drie uur. Het werd me duidelijk waarom, toen ik hem om drie uur s nachts hoorde aanbellen bij de buurman om te vragen of de houtblok nu wel goed hing en of de buurman goed kon slapen.
Wat een simpele boodschap had moeten zijn, duurde een eeuwigheid. Een vrouw voor me in de winkel wilde een tapijtreinigingsapparaat huren. Ze bleef de verkoper eindeloos uithoren of de chemicaliën geen kwaad konden voor haar kind en haar hond. Toen ze er eindelijk van overtuigd was dat het middel geen schade aan de gezondheid zou aanrichten, vroeg ze: En verkoopt u trouwens ook sigaretten?
Ik kreeg een lesje in verkoopstechniek van een man die een aanhangwagen, een oude boot en een buitenboordmotor van me kocht. Bedankt, zei hij, toen hij de volgeladen aanhangwagen aan zijn trekhaak had bevestigd. Ik ben van plan het allemaal door te verkopen. Veel succes ermee, dacht ik. Ik had er maanden over gedaan om het aan de man te brengen. Maar toen ik hem een paar weken later tegen het lijf liep, bleek hij alles te hebben verkocht. Hoe heb je dat gedaan? vroeg ik verbaasd. Ik heb een advertentie geplaatst met de tekst: Aanhangwagen te koop met gratis boot. Toen er een koper kwam opdagen, vroeg ik of hij al een buitenboordmotor had; Hij zei van niet; Ik zei dat er toevallig nog een in de garage had staan; Die nam hij er ook bij.
Mijn zwager Walter, die dominee is, gaf zijn zevenjarige zoontje Paul nog wat laatste tips over etiquette voor ze naar een etentje gingen bij een pasgetrouwd koppel. Hij legde uit dat de gastvrouw weinig ervaring had met koken en vast nerveus zou zijn voor haar eerste etentje. Hoe het eten ook smaakt, zei Walter, je moet altijd beleefd blijven en netjes bedanken Toen ze na afloop van het etentje vertrokken zei Paul tegen de gastvrouw. Dank u voor het eten, Het was lekkerder dan papa verwacht had.
Toen ik net in de overgang was, hoorde ik dat melatonine misschien zou kunnen helpen tegen de slapeloosheid. Omdat dat middel destijds in Canada niet verkrijgbaar was, belde ik naar een megastore net over de grens, in de VS, en vroeg of ik met de drogisterijafdeling kon worden doorverbonden. Ik kreeg een man aan de lijn en vertelde hem hoe oud ik was en dat ik geen last had van nachtzweet, opvliegers of stemmingswisselingen. Ik ging door met een hele litanie van symptonen en sloot af met: maar ik kan gewoon niet slapen ik zou u graag willen helpen, mevrouw zei de man, toen hij eindelijk aan het woord kon komen: maar u spreekt met de afdeling vleeswaren.
Mijn zoon zat een keer met vrienden op café en probeerde voor de grap het beroep van de andere klanten te raden, afgaand op hun uiterlijk.
Een man zat argwanend om zich heen te kijken alsof er elk moment iets vreselijks kon gebeuren, dus mijn zoon en zijn vrienden concludeerden dat hij een spion moest zijn.
Ten slotte betaalde de spion zijn rekening en kwam toen naar de tafel van mijn zoon. Ik ben geen spion, zei hij; Ik geef dove kinderen les in liplezen.
De diepste voldoening in een mensenleven is de cultuur en dat is niet een combinatie van beeldende kunst, boeken en muziekstukken maar een manier van leven.
Er wordt wel gezegd dat het klinken met de glazen ertoe dient de zintuiglijke ervaringspanne te complemeneren. Voor het drinken van een glas champagne worden vier zintuigen aangesproken: de ogen die het bruisende schuim aanschouwen, de handen die het ter kristal aanraken, de neus die de voortreffelijke uitwasemingen ruikt, en de tong die de bittere zoetheid van de drank al bijna kan proeven. En dan klinken we door de glazen tegen elkaar te tikken, zodat ook het gehoor deel kan hebben aan de smakelijke gebeurtenis.
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
