30-10-2007 om 19:41 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

een gevallen blad
teken van een stervende
en maagd in wording



.

10-10-2007 om 17:17 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het is luisteren naar wat men niet kan horen
zelfs niet met wijd openstaande oren
ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar
het is de herkenning die ik vanbinnen bewaar

hoe schilder ik intiem ontwaken
het dansen van nevel over een meer
of het knisperen van gevallen bladeren
als ik ze met mijn voeten bezeer

waar ook nog het herfstfruit in eikels gegoten
in groten getale mede de grond bedekken
het duiden zou toch de aardse weelde beknotten
en mij uit een droom van vertedering wekken


ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar
het is de herkenning die ik vanbinnen bewaar

06-10-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

wat is het toch
dat in mij zo
dreigt weg te vloeien
ligt er misschien
een voortschrijdende
onthechting te broeien


of verlies ik de wereld uit het oog
alwaar in de gejaagde mallemolen
het steigerend paard mij afwerpt
om mij, in wat nog rest aan adem,
even rond te laten dolen


schuurt de tijd soms aan het stof
dat over mijn beleving is gestrooid
en dat wat zich nu nog openbaart
het naakte bestaan is,
van illusies berooid

05-10-2007 om 08:56 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

liefde bedrijven
is pogen
blijvend te verblijven

tegen warme lijven
die gewillig
aan elkander
willen beklijven

om op herhalende
vluchtige dromen
te drijven

en als zacht
schurende schijven
de passie nog
nog meer opdrijven

30-09-2007 om 09:12 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

voel ik nu
een druppel zakken
over mijn
ongeschoren wang

een traan
die afscheid vertaalt
in vluchtige vochtigheid
van innerlijk treurgezang

ik kijk nog omhoog
alsof ik de waarheid
verwacht vanboven;
het gevallen leed van een blad
met uitzicht op herfstig sterven

ik hou me van de dove

29-09-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als ik drijf op de schaduw van heden
en het mij voelbaar ontbreekt aan gerief
maakt het ademen diepe sneden
roept de rust en komt de nacht als een dief

niet dat ik door het sterven ben aangeraakt
of vast de wakken tel voor morgen,
door deze of gene word gelaakt
neen, de ziel is gedwongen verborgen

toch bouw ik op oude stenen
zij vormen het beeld met geduld
om weer iets van de toekomst te lenen
dat nu nog met nevel is omhuld

11-09-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het is al lang geleden
je zou haast zeggen
in een gedachteloos verleden
dat ik naar jou schreef

ze waren koud, die korte zinnen
gekrast met aangelengde inkt
ik heb het nabij zijn gemeden
kruiste de degens vanbinnen
heb zodoende de eigenliefde verlinkt

leve de republiek schreeuwde ik
tegen het laatste kladblokvelletje
van goor uitziend papier
bekend van de toiletrollen tint

een kleverige band dat resteerde;
een tweehonderd bladzijden oorlelletje
waarvan ik er honderdachtennegentig
heb afgescheurd met ongeschreven gedichten
met de onzalige doch veelzeggende titel;
waarom heb ik mezelf nooit bemind

zo, het laatste vel is nu gevuld
met dwarrelende gedachten
ik stuur ze naar je op
in de hoop dat ze het lange wachten
enigszins kunnen verzachten

10-09-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

soms, als ik
in de dood verblijf

en het schimmenspel
zie om mij heen

gonzen eentonige
geluiden

zij hebben
het sterven gemeen

geen woord of gebaar
kan mij dan raken

ik ben,
zonder iemand te zijn

voel, zonder kreten
te slaken

10-09-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

06-09-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

achter haar vlakke hand;
een collectie slanke vingers
met veel zilver gespalkt
in diverse lagen en dikten

bedekt zij haar mond;
zachte zwoele lippen
als wachters van een
vurig gespierde tongenlont

wordt er een lach verborgen
vanwege mijn verfijnde grappen
of bedekt zij de verveling
om niet uit een ander, afwijzend,
vaatje te hoeven tappen

en mij niet wenst te tergen
als ik haar, mateloos verblind,
mijn zuigende ogen schenk
onkundig mijn passie achter
zwijgzaamheid te verbergen
opdat ik mijn zucht
slechts in speeksel drenk

05-09-2007 om 22:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

02-09-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

vredig vrijuit vrijen in den vreemde
met een vrijvrouw zonder enige scrupule
is hangen aan gekleurde ballonnen
of zweven in wilgenbomen van chocolade

het is zuigen aan slagroom met aardbeien
ongeremd, verblind en onbezonnen
alhoewel het naast zo'n schone neervlijen
reeds het ervaren is van genade
eer ik werkelijk ben begonnen

ach, wat kan ik zo fijn fantaseren
over onbekende grenzen heen
het is veilig drijven op de wolken
en de liefde op topniveau vereren

01-09-2007 om 23:10 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

verderop in de straat zijn er vestingen
al vroeg in de avond met rolluiken gedicht
ik heb niet de indruk dat er veel is te halen
nooit heeft men daar dieven zich zien verdringen
of dat er binnenshuis kwalijke daden worden verricht

daarentegen zet ik de deuren wijd open
dat wil zeggen aan de achterkant
kan men vrijelijk naar binnenlopen
tenminste als de houten poort
niet met sloten zou zijn bemand

voorgevels zijn voor mij gezichten
met glazige vierkante ogen
ik kijk graag bij iedereen naar binnen
het lijken strofes van ongeschreven gedichten

31-08-2007 om 10:21 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

een sta in de weg, ben ik
ook terwijl ik langdurig zit
op de juiste momenten ja knik
en eindeloos tot de Schepper bid

hoe is dat zo gekomen
daar ik toch goed van zins ben
de werkelijkheid onderscheid van dromen,
verderf en schoonheid door en door ken

het is als kleurloze verf op een palet
op het doek verwerkt tot blinde vlekken
waar ik de gehele oppervlakte heb besmet
niet in staat zijnde daaruit inzicht op te wekken

31-08-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

23-08-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ze staart naar mijn ogen
aldoor
als ik niet kijk

glimlacht een heel verhaal
gaat op in de verbeelding
die opnieuw geboren lijkt

wat tekent mijn mond
die blijkbaar
een verleden verraadt

zij aait de hond
die haar achterlaat
met een lege schoot
en keert in haar wereld terug

hij die zij verwacht
is vroegtijdig uitgeloot

de pijn kromt weer haar rug

15-08-2007 om 15:01 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

jouw hand glijdt
langs mijn wang
zoals de najaarswind
de bladeren streelt

het ruisen is meer
dan een geluid
iets dat nimmer
verveelt

het duidt op
een geschenk
naar verluidt

het draagt de stilte
als een zoekende bruid

15-08-2007 om 15:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

zoek geen schoonheid
in bedrogen ogen
zij kijken zonder glans
de kilte heeft ze gewogen
en naar de schaduw geleid

daar spreken dorre takken
met zout getraande bladen
over desolate vlakten
die als verstomd
hun verleden verraden

15-08-2007 om 14:57 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

spanen hangen langs de boot
een stroom drijft me voort
ik weet niet naar waar

van het vreemde hier
in het uiteinde van
een afgehakte loot
naar het onbekende daar

ik heb weet van de verlamde passie
de opgesloten sier
alsof een eeuwigdurende zielenstaar
mij voortduwt in het zand van de woestijn,
wellicht een onvermijdelijk levensgebaar

de zon weerkaatst op schaduwen
van gedoofde vuren in een geblakerd bos
momenten met gelijmd kluwen
geen draad te pakken, geen uiteinde los

15-08-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm