mijn idool woont in Rooi een meiske met allure langharig blond met een dijk van een stem over haar lijntje nog maar te zwijgen; "daor kunde ge eindeloos naor ture"
bij druilerig weer in de kiosk op de markt wordt zij door het volk toegejuicht
de burgervader, zeer goed geluimd, doet de loftrompet haast eindeloos schetteren
waarna zij zwaaiend en roepend, ontelbare malen, in de gewenste dankbare houding buigt
Rooi staat weer op de kaart zo laat de eerste man weten nu hebben we onze Nikki Hello World, zingt zij, here we are
mijn dorp heeft zich weer in de publiciteit gebeten
ik weet niet wat mij overkomt het lot gaat met mij op de loop men raakt hier toch van verstomd als je het overzicht verliest ja, mijn denken geraakt in de knoop heb ik nu werkelijk zo hard gefietst
was me niet bewust van enige demarrage ok, het was even voluit maar dat heb je met een talentvolle lust het is niet zomaar dat men halverwege de berg stopt en zijn inspiratie sust
althans zo komt mij dat voor dat is zonneklaar maar wat ik wel zie langs de route zijn renners met een lekke band is dat nu een sportief gebaar of hoor ik ze roepen ga maar voor mijn zoete
ik zie geen hand meer voor de ogen de mist heeft mij ingesloten omdat geluk verblindt het succes heeft mij bedrogen ik ga niet meer door het lint
hij schuift vooruit en dan weer terug doch niet in gelijke mate
in wisselende standen spuugt hij geluiden voor zich uit op verschillende tonen en maten
of naar links dan wel rechts maar immer in de lucht
waar bollende wangen, droge keel met opgezette aders in de nek en op het hoofd tezamen met verlangende lippen
uitzien naar een tussentijdse inhalende zucht omdat de inhoud van de behaarde borst doorlopend van zijn volume wordt beroofd
de vleugels van de briesende neus zijn roodblauw gekleurd niet door het volop musiceren doch door het smeren van luchtpijp en vullen van de overhangende buik
zo onderhoudt de schuiftrompettist zijn repertoire met cola en bier
en weet hij ritme te houden in het blazen, drinken, ademen en slikken, alles op zijn beurt, door neus en bovenluik
troosten kan ik slechts met woorden maar besef terdege dat zij de zee er niet van kan weerhouden oud zout in jouw wonden te legen
de spiegel van de dag zo ogenschijnlijk alledaags legt de leegte bloot het scheurt het hart in stukken maakt van de pijn in de ogen gewag ziet helen alsmaar mislukken
waar geen leven is, daar verschijnt de dood in alles wat de ander niet meer herkent
zelfs de zeepbel licht en dromerig van aard draagt het gewicht van lood en met de weg naar het licht ben je niet meer bekend
althans zo kruipt de schreeuwende stilte dolend voort
je hoort niet meer mijn roepen het blijkt, terecht, gedoofd geluid, in het kielzog vermoord
