eerst als ik mijzelf niet meer afwijs
en zie wie ik werkelijk ben
heb ik voor niemand nog iets te vrezen

ook al tracht men mij nog zo te raken
te schofferen of klein te maken
door geen mens kan ik nog worden afgewezen

ik zeg niet dat dan de wolken zijn verdreven
of een oude leegte wordt gevuld
maar kan wel beter zien
met welke mantel ik of de ander is omhuld

10-06-2007 om 12:26 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik ben naakt geraakt
een blakend wonder
weliswaar gelaakt
met veel gedonder
maar teneinde mijn uiterlijk
geenszins verzaakt
het was ook niet erop
of eronder

ontkleed liep
ik door de stad
de ogen omhoog
het regende niet, gelukkig,
ik werd dan niet nat

alhoewel
wat zouden de druppels doen
hun weg zoekend langs het behaarde
zouden ze schitteren als glas
mijn huid bekleden
maar dan ben ik weer
die ik voor de buitenwereld was

voor een ruit van Hunkemöller
poseerde ik een wijle
ben ik dat, zei ik in mijzelf
een goddelijk lijf toch,
zag echter niemand kwijlen

ik zette me neer in het plantsoen
voor even het beeld
"het zittend naakt"

hoe was ik eigenlijk in
deze onnozele situatie geraakt?

07-06-2007 om 15:57 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

zwijg maar de woorden die pijnigen
in het woud van mijn overladen gedachten
waar ook jouw blikken oeverloos eindigen
en geen bladeren zijn om verval te verzachten

gevallen bladeren
dichtgeslibde aderen

zelfs het binnenvallende licht
kent dode vlekken
het is dan wel op mij gericht
maar kan wat gebroken is niet bedekken

dode vlekken
brokken bedekken

plotseling ontwaarde een hoop
zomaar in het voorbijgaan
het was van korte duur
mijn eenzaamheid bleek niet te verslaan

een vuur
van korte duur

07-06-2007 om 15:54 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik zie mezelf door het oog van de ander
een niet geringe verdienste
ik blijk nog immer een arrogante kwast
en ook niet een van de minsten
zo stel ik al turvend vast

bescheidenheid was mij al jaren
een flinke doorn in het oog
ik twijfelde, kende vele maren
waarmee ik mezelf altoos bedroog

wie zijt gij dan echt, vraagt de oorwurm
in mijn oor ter rechter zijde
heb toch weet dat uw gedichten
ten leste morgenvroeg de leegte belijden
en voor vergetelheid dan lichtelijk zwichten

07-06-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het is fris bij dageraad
mijn voeten, nog vrij
van sokken en schoenen
voelen de warmte
van gister, enigszins verlaat,

dat wel,

stel

het is vandaag zoals voorheen
was er niets nieuws
onder het firmament
dan teer je op herinnering
zonder dat je op een
verrassing wordt verwend

dat wel

stel

het is als de dag ervoor
een nutteloze gedachte?
dan vervalt het verwachten
zet het herstel van mijn eksteroog
morgen dan wel door?

geen idee

o jee

07-06-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

waarom toch zit jij alleen besloten
in het web van alledag
zie maar niet dat ook ik ben overgoten
met tranen van hetzelfde slag

men kan gevoelens niet wegen
zeker niet die van oorspronkelijke aard
maar waarom zou ik minder lijden
onder de beperkingen welke ik
in mijn leven heb gebaard

07-06-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het rijm in dit gedicht is voornamelijk ontleend
aan een man die speelde op zijn eigen maat
er werd hem zeer veel eerbetoon verleend
hij kende de psychologie van de straat

to be or not to be

karakters zoals wij konden ontmoeten
onder het Engelse volk, eeuwen geleden
hij volgde daarin zijn onvolprezen route
geen mensenziel werd ten tonele vermeden

to be or not to be, that is ...

waar vindt men nog zo'n man van formaat
die ons gaarne de spiegel voorhoudt
zeker, we zijn met zielenknijpers aan de praat
en is ons bestaan vaak op soapseries gebouwd

dat alles kan nooit zulk een drama onthullen
waarmee Shakespeare de zalen deed vullen

to be or not be, that is the question

07-06-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het kabinet zocht de "man in the street"
daalde af naar de geluiden uit het volk
ieder gaf adviezen uit zijn eigen wolk
had slechts kennis van zijn bekende "wiet"

één dag coffeeshoppen was beter geweest
men verruimt daar snel de politieke geest

31-05-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik heb een vogel in een kooi
zijn veren vallen nimmer uit
jaagt al jaren achter zijn prooi
met een eentonig piepgeluid

ik hoef slechts een knopje in te drukken
en hij levert zijn werk op maat
soms wil dat echter niet gelukken
als de batterij haar leegte verraadt

in alle jaren heeft hij er pas één verslonden
al is dat wat overdreven uitgedrukt
voor een vogel die is vastgebonden;
hij gaat er tot ieders genoegen niet onder gebukt

29-05-2007 om 14:31 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

een schreeuw uit mijn hart
laat zich vaak begrijpen als smart

een glimlach daarentegen
laat mijn last lichter wegen

echter een traan is zondermeer
met veel gevoelens begaan

29-05-2007 om 14:31 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als in de ochtend de sluier verdwijnt
van een verte uit lang verleden tijden
en ik weer word aangelijnd
in het zicht van een bloeiende weide

zullen zeker paden worden geslecht
met verwilderde struiken aan weerszijde
wordt ongetwijfeld de tederheid weer echt
die de angst mij zo lang doet vermijden

niemand kan nog nieuwe sloten graven
weet het zeker, morgen, dan zie ik het leven
het zal mij voeden, de oorspronkelijke dorst laven
ik ga alles in een nieuw perspectief verweven

29-05-2007 om 14:30 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

jij met je zwarte stipjes
en je vleugeltjes als rode jas
je pootjes als tedere lipjes
mijn vriendje, toen je bij me was

ik had je gepakt uit de lucht
met grassprietjes in een doosje gedaan
vanmorgen slaakte ik een zucht
je was stilletjes van mij heengegaan

29-05-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

zij komt, om de hoek, en hoopvol
kijkend naar het beeld van morgen
het meisje van de blije verwachting
nog in de ziel van de engel geborgen
vol van licht en sprakeloze achting

wat zou ik haar toch willen troosten
wanneer de dag haar allengs zal overvallen
en ware schaduwen zullen oogsten
ik zou trachten haar te beschermen
tegen onvermijdbare nachtelijke wallen

in haar zie ik het plezier
van dansen in het natte gras
of nog tevreden zijn met
onbeantwoorde vragen

ik zal bij jou, meisje van heden,
immer blijven zoeken naar
het paradijselijk verleden
dat je zeker in je hartje
altijd mee zult blijven dragen

24-05-2007 om 19:40 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

raak de spaken in het wiel niet met vlakke hand
ook al lijken ze, op snelheid, de snaren van een harp
soms hoort men het ruisen als de wind hen vangt

zie naar het draaien van een cirkel met rubber omrand
en weet dat ze voorwaarts rechtsom zullen draaien
evenwel lijkt het onbegrijpelijk voor het verstand
dat de steunende sprieten achterwaarts waaien

zoals bekend ontbreekt nimmer het ventiel
vroeger opgebouwd uit een staaf met slangetje
het verstoort enigszins de schoonheid van het wiel
maar blijft door zijn omvang in een onbenullig rangetje

23-05-2007 om 18:10 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

in vogelvlucht, dus onbegaan
met mijn aanwezig verlangen
vlucht zij weg van mijn tederheid
ze laat zich niet in mijn ziel vangen

en worden mijn woorden allengs verzwegen
dwingende gedachten gaan op de loop
terwijl het mogelijke messcherp wordt ingesnoerd
ik word door mijn eigen verwachting gevloerd

het zijn zo van die momenten
waarvan men zegt, deze lente
draagt geen vruchten
daarom zal ik zelf naar de winter vluchten

23-05-2007 om 18:10 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

slaat u dit maar over
het dient geen enkel nut

het gaat niet over liefde
of de vermaledijde dood

en zeker niet over de
bekende bodemloze put

laat staan andermans nood
kortom: het is flut

23-05-2007 om 18:09 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

een paar flitsen
vormen de leegte
van morgen
ik had het diep
verborgen

je kent dat wel,
ooit als verloren
aan het daglicht
onttrokken

mijn gevoelens zouden
vervreemden
opdat alleen het verleden
mij zou lokken

23-05-2007 om 18:09 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het licht spoort traag naar binnen
wil het zwart ongevraagd verdrijven
hoeft zich geen moment te bezinnen
het wil de ruimte vergroten en beklijven

eerst nog gepaard gaand
met botsende schaduwen als
ongewenste vreemdelingen op zijn weg
doch gulzig zoals het immer is
vreet het de nacht naar binnen
opslaand binnen zijn alomvattende heg

23-05-2007 om 18:07 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

snoer hem de mond
roept men van verre
hij is het niet waard
behandel hem als een hond
of schiet hem naar de sterren

gebruik je macht
om te onderdrukken
en sluit je geweten stevig af
met gezag zal het niet lukken
kortwiek hem als straf

eerst was hij welkom
werd luidkeels toegejuicht
echter het weer draaide
het volk morde:
ontneem hem zijn woorden

en zowaar, het gebeurde
hij werd wederom afgetuigd

23-05-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik verhaal over een plek vanbinnen,
waar men zegt, zij dan, die het weten
het paradijs is te vinden van weelderig
beminnen met een schoonheid,
onvoorstelbaar breed uitgemeten

ik open schroom mijn deuren,
bekleed met een dikke huid
begeef me op het pad in de
voorgeschreven richting
doch bij iedere stap vermeerdert zich
een wenend geluid, het blijkt mijn ziel
schreeuwend om enige verlichting

overmand door mededogen
wil ik bij haar geraken, strek mijn armen
oprecht teder ver vooruit,
zou niets liever dan over haar willen waken;

ik kan het niet,
er is te veel pijn die haar omsluit

16-05-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm