als het jaar zijn einde nadert
verblijf ik wat dieper vanbinnen
de hemel duikt dan
ongevraagd in mijn ziel

alsof ik het sterven,
haast gedwongen
moet leren beminnen

het hangend grijs
dringt zich door mijn huid
om de maakbaarheid te vertragen
en de winterslaap te verkiezen
tot mijn allerlaatste bruid

als hoop verder reikt dan het zicht
en bergen zich uitstrekken tot de kim
in de laatste smeulende dagen

kan ik slechts wachten op wat licht
en mij, aan de natuur ootmoedig,
in overgave te gedragen

15-12-2007 om 13:37 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

mag ik
van jou zijn

dromend langs
de lijnen van jouw
gedachten

die ik doe spannen
of laat vieren
naargelang
een verlangende zucht
is te verwachten

dan wel
een oogstrelende aanraking
de afstand kan verzachten

al golvend
in de beweging
van zachte tinten

mag ik
van jou zijn

in het spel
van liefdevolle
omhullende
lichte linten

 

15-12-2007 om 13:36 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik keerde jou
de rug toe

en ging met loze
woorden henen

je zag niet
dat mijn tranen

in een zoete zuchtende
wind verdwenen

15-12-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik kijk mijn moeder
in de ogen
zij spreekt van verre,
dwalend in het bos

ze wordt in het heden
door haar verleden bedrogen
de waarheid
laat steeds meer los

11-12-2007 om 14:53 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

nog even
dan lengen
de dagen

ik zie nu al licht,
bij vlagen

draag nog wel
het vlies van
ledigheid

klevend aan mijn,
onvoorwaardelijke,
mensheid

Julius

10-12-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

29-11-2007 om 21:45 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

28-11-2007 om 21:21 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

28-11-2007 om 21:20 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik tracht met mijn scherven,
op de Plaza della Pietà,
sprakeloos,
weer heelheid te verwerven

wanneer ik oog in oog sta
met de fontein
waarvan de stralen
huilend de leegte erven,
van de val verhalen

en druppels uiteenspatten
op reeds uitgesleten groeven
van de marmeren Moeder,

zodat ze verpletterend
een verlies vertalen

ik zoek de scherven
opnieuw te verwerven
in het voortdurend geruis
dat de stem verbeeldt
van een scheppende hoeder

18-11-2007 om 10:23 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

vertel mij van dromen,
nog verborgen,
maar waarin zeker
het verleden
wordt ontnomen

ik ga nog één keer langs
bij de velden van weleer
die verhalen van droogte
en diepe verlatenheid

die nog steeds de huid
bekrassen, keer op keer
en waar mijn levensvocht
verdampt in gelatenheid

herinner mij
aan de dag van morgen
die vertelt van het
ontluikende groene gras

waarin ik mij dan,
zozeer weet geborgen
alsof nu al het heden,
gisteren was

14-11-2007 om 17:07 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als het hemels dak,
vochtig grijs en
alles omhullend,
het ademen beperkt

vraag ik me af
of zich nu reeds
de contouren vormen
van mijn zielverlaten
glazen zerk,
al doende
het ongewisse
met eeuwigheid
vullend

het uitzicht draagt
niet verder dan heden

morgen,
wat dat ook zij,
lijkt een beeld
uit een verleden

een woord
in hoofden geteeld
en zo lang in mijn
wiegend geloof beleden

08-11-2007 om 19:30 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

30-10-2007 om 19:41 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

een gevallen blad
teken van een stervende
en maagd in wording



.

10-10-2007 om 17:17 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het is luisteren naar wat men niet kan horen
zelfs niet met wijd openstaande oren
ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar
het is de herkenning die ik vanbinnen bewaar

hoe schilder ik intiem ontwaken
het dansen van nevel over een meer
of het knisperen van gevallen bladeren
als ik ze met mijn voeten bezeer

waar ook nog het herfstfruit in eikels gegoten
in groten getale mede de grond bedekken
het duiden zou toch de aardse weelde beknotten
en mij uit een droom van vertedering wekken


ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar
het is de herkenning die ik vanbinnen bewaar

06-10-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

wat is het toch
dat in mij zo
dreigt weg te vloeien
ligt er misschien
een voortschrijdende
onthechting te broeien


of verlies ik de wereld uit het oog
alwaar in de gejaagde mallemolen
het steigerend paard mij afwerpt
om mij, in wat nog rest aan adem,
even rond te laten dolen


schuurt de tijd soms aan het stof
dat over mijn beleving is gestrooid
en dat wat zich nu nog openbaart
het naakte bestaan is,
van illusies berooid

05-10-2007 om 08:56 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

liefde bedrijven
is pogen
blijvend te verblijven

tegen warme lijven
die gewillig
aan elkander
willen beklijven

om op herhalende
vluchtige dromen
te drijven

en als zacht
schurende schijven
de passie nog
nog meer opdrijven

30-09-2007 om 09:12 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

voel ik nu
een druppel zakken
over mijn
ongeschoren wang

een traan
die afscheid vertaalt
in vluchtige vochtigheid
van innerlijk treurgezang

ik kijk nog omhoog
alsof ik de waarheid
verwacht vanboven;
het gevallen leed van een blad
met uitzicht op herfstig sterven

ik hou me van de dove

29-09-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als ik drijf op de schaduw van heden
en het mij voelbaar ontbreekt aan gerief
maakt het ademen diepe sneden
roept de rust en komt de nacht als een dief

niet dat ik door het sterven ben aangeraakt
of vast de wakken tel voor morgen,
door deze of gene word gelaakt
neen, de ziel is gedwongen verborgen

toch bouw ik op oude stenen
zij vormen het beeld met geduld
om weer iets van de toekomst te lenen
dat nu nog met nevel is omhuld

11-09-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het is al lang geleden
je zou haast zeggen
in een gedachteloos verleden
dat ik naar jou schreef

ze waren koud, die korte zinnen
gekrast met aangelengde inkt
ik heb het nabij zijn gemeden
kruiste de degens vanbinnen
heb zodoende de eigenliefde verlinkt

leve de republiek schreeuwde ik
tegen het laatste kladblokvelletje
van goor uitziend papier
bekend van de toiletrollen tint

een kleverige band dat resteerde;
een tweehonderd bladzijden oorlelletje
waarvan ik er honderdachtennegentig
heb afgescheurd met ongeschreven gedichten
met de onzalige doch veelzeggende titel;
waarom heb ik mezelf nooit bemind

zo, het laatste vel is nu gevuld
met dwarrelende gedachten
ik stuur ze naar je op
in de hoop dat ze het lange wachten
enigszins kunnen verzachten

10-09-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

soms, als ik
in de dood verblijf

en het schimmenspel
zie om mij heen

gonzen eentonige
geluiden

zij hebben
het sterven gemeen

geen woord of gebaar
kan mij dan raken

ik ben,
zonder iemand te zijn

voel, zonder kreten
te slaken

10-09-2007 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm