Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
20-02-2010
Tip voor sommigen?
De laatste jaren heb ik meer en meer gebruik gemaakt van trucjes, ook om rustig door te kunnen slapen.
Tijdens gesprekken met vrienden en vriendinnen heb ik echter gemerkt dat niet iedereen hier op komt of het nut er van weet.
Buiten het feit dat het mij ook al sinds een aardige tijd helpt op kleine kladpapiertjes die dingen op te schrijven, die ik mij moet herinneren, zoals bepaalde boodschappen of een lijstje met bepaalde, andere te kopen dingen of bepaalde kantoren of artsen waar ik langs moet gaan. Zo schrijf je het van je af, vergeet je het niet en is je aandacht weer vrij voor andere dingen.
Hetzelfde geldt bijvoorbeeld ook als je 's nachts ergens erg over na denkt of wat je te binnen schiet - ook ideëen of dromen bijvoorbeeld. Vaak kan het voorkomen dat je het je 's morgens weer vergeten bent.
Eventjes opschrijven wat je niet wilt vergeten of wat in je hoofd rond blijft spoken, is ook een manier om het 'van je af te schrijven'.
Dit is voor mij zelf heel erg nuttig geweest tijdens mijn lange schrijfproces, maar ook tijdens bepaalde eindfasen van mijn psychotherapie.
Om nog eventjes terug te komen op het thema van het 'zich terug kunnen vinden' in teksten, films enzovoort, haal ik hier wat vertaalde tekststukjes aan uit het boek 'Psicologia del fumetto' (= Psychologie van de strip) van Imbasciati en Castelli, boek dat deel uitmaakte van een universiteitstentamen van mij vóór 1980:
blz. 92-93: "Wij kunnen dus beweren dat de strip tot het onbewuste spreekt. Op deze wijze werken ook andere visieve media, en in het bijzonder is ook de werkwijze van de film onderzocht. Net als voor het cinema, zijn voor de strip - en misschien hier nog meer - krachtige maar ook weinig bekende emotieve dynamieken in de lezer/toeschouwer op het spel."
Blz. 94: "... de strip daartegenover, net als de bewegende cartoon, .... heeft grotere mogelijkheden, ..... een innerlijke fantastische, voorbewuste of onbewuste werkelijkheid op te roepen dan een film of de fotoroman kan doen: de prikkel die door de tekening geleverd wordt is heel wat meer onduidelijk, twijfelachtig dan die die door een foto is samengesteld en omvat dus in meerdere mate verschijnselen van projectie of beter van 'apperceptieve' (? = appercettiva ?) verdraaiing."
Mijn zoon en ik hebben gisteren toch de saus met artisjokken als een soort groente met saus (de tonijn was er nog niet aan toegevoegd) opgegeten en achteraf gezien was die toch niet zo slecht uitgevallen. Wel heb ik eerst de hardere blaadjes van de artisjok er uit gevist.
In Turijn is de lucht vandaag heel helder en is de besneeuwde bergenketen van de Alpen duidelijk zichtbaar: erg mooi om te zien. Het nodigt eigenlijk tot wandelen uit.
Vanavond ga ik met een vriendin voor het eerst uit eten in een japans restaurantje: ik ben benieuwd of het eten mij zal bevallen.
Alé, mensen: de artisjokken van mijn schoonzus op Sicilie waren wel héél erg teder van vlees...
De mijne hier, ook al heb ik die tot op het hart van de artisjok schoon gemaakt, blijven té ... oneetbaar.
Ik zal vanavond een andere saus maken, die ook snel is gemaakt. De andere gaat de bak in, geloof ik. Een volgende keer alleen tedere (zachte) artisjokken, dus.
Tomatensaus met tonijn voor 3 personen (dit recept maak ik al jaren lang klaar - géén flop dus) :
1 groot teentje knoflook, olijfolie, 1 blik gepelde tomaten van 400 gr., zout, suiker en een 1/2 blik tonijn (zonder zijn conserveerwater)
Snipper in een pannetje de knoflook fijn, voeg er een scheut olijfolie aan toe en laat de knoflook bruin worden. Prak de tomaten in een bord fijn en voeg die nu aan de knoflook toe, samen met een theelepeltje zout en een heel klein beetje suiker (dient er toe de bittere smaak van de tomaten weg te werken). Laat dit op een laag pitje ca. 20 minuten sudderen. Af en toe omroeren met een houten pollepel. Voeg er dan de fijngeprakte tonijn aan toe en laat het nog 5 minuten koken.
Hier dan eventjes, voor wie het zelf misschien ook uit wil proberen, de variatie voor een snelle pastasaus (lange of korte pasta maakt niet uit), die ik recent bij mijn schoonzus op Sicilië heb zien klaar maken en vanavond thuis uitprobeer.
Benodigde voor ca. 4 personen:
1 middelgrote uit, water, olijfolie, 3 artisjokken, citroensap, een blik tonijn, 1 blik gepelde tomaten (400 gr.) of kant en klare tomatensaus, zout.
In een brede en lage pan (koekepan is ook uitstekend) de ui fijn snijden en met water bedekken. Laat deze koken.
Ondertussen de artisjokken schoonmaken, waar men alleen het eetbare (niet harde) deel van moet bewaren: deze een poosje in een kom met water en een scheutje citroensap onderdompelen opdat ze niet zwart uitslaan. Men kan eventueel ook de zachte kanten (zonder schil) van de artisjok-stelen benutten, die niet in het water met citroensap hoeven.
Nadat de ui ongeveer 10 minuten op het vuur kookt, moet je de artisjokken er in dunne schijfjes aan toe voegen, alles met een breed deksel bedekken en laten koken. Voeg er ook een beetje zout en een scheut olijfolie aan toe.
Prak de gepelde tomaten in een diep bord fijn en voeg die er na ca.15 min. aan toe (alternatief: kant en klare tomatensaus ('passata rustica'). Nog zo'n 10 minuten laten sudderen, voeg er de fijngeprakte tonijn (zonder sap of olie) aan toe. Nog 5 minuten laten koken.
De totale kooktijd van deze saus - vanaf het begin - neemt zo'n 35-40 minuten in beslag. Ieder ingrediënt moet er apart aan toegevoegd worden en eerst een beetje apart doorsudderen.
Natuurlijk wordt de pasta dés te smakelijker als men die ná voorbereiding door de saus in de pan zelf mengt.
Vandaag weer met meneer X en zijn 36-jarige vriend uit eten geweest: een prettige afleiding.
Daarna heb ik erg lang met hen gewandeld en tijdens de wandeling kwam ook een vierde persoon mee, die ik ook al een poos ken.
Dit is een man van ongeveer mijn leeftijd, óók met onze problematiek, die echter nooit therapie heeft willen doen.
Hij heeft vaak een vreemde manier van handelen: alles moet voor hem als communicatie aan de oppervlakte blijven, geloof ik. Zo wil hij alleen vrolijke muziek horen en beweert dat 'alle muziek zó moet zijn'. Het zal pijn doen gevoelens bloot te leggen...
Hoeveel mensen hebben hier niet moeite mee?
Verder wil hij nooit de stad uit gaan, want dan schijnt hij in paniek te raken. Zijn belevingswereld beperkt zich dus tot wandelen in de stad, merendeels alléén eten, thuis zitten te tekenen of televisie kijken. Van meneer X weet ik dat het binnen zijn woning 'een troep' is qua schoonmaak.
De routine om angsten onder controle te houden is iets wat ook andere mensen karakteriseert. Ook Elyn Saks beschrijft het van zichzelf in haar boek 'De geschiedenis van mijn gekte'.
Men kan zich gratis voor een nieuwsbrief bij het nederlandse Trimbos-Instituut inschrijven voor die argumenten waarin men interesse heeft.
Ik heb dit zelf ook al minstens anderhalf jaar geleden gedaan, niet zozeer omdat ik echt alles wil volgen - iets wat vanuit Italië ook onmogelijk zou zijn - maar omdat ik wel kijk naar nieuwtjes, die speciaal mijn aandacht trekken.
Zo heb ik zoeven een kijkje genomen bij het nieuwe kenniscentrum Phenos, dat begin 2010 gestart is
( www.kenniscentrumphenos.nl ): erg interessant!
Ik zie dat er verschillende gratis downloads zijn van artikelen, maar er worden ook onderzoeken, congressen en zelfs een paar films (bijv. film-documentaire 'Vreemde gasten') gesignaleerd.
Gisteren schreef ik over de laatste injecties van psychofarmaca, die 3 weken duurden. Maar vanochtend zit ik daar eventjes aan te twijfelen: duurden die nu 3 weken of 3 maanden lang? Ik kan het mij op dit moment niet meer goed herinneren.
Iets wat niet in mijn autobiografische verhaal vermeld staat is dit detail, dat voor sommigen toch wel interessant zal zijn:
ongeveer 1 jaar na het begin van mijn psychotherapie, jaar waarin ik al wél had begonnen te praten, kwam ik enkele keren naar de therapeute en kwam er geen woord meer uit. Zij vroeg mij toen hoe het met mij ging en ik antwoordde: 'Oh, goed.' en meer kwam er niet uit.
Hoogstwaarschijnlijk was dit toen het gevolg van té hoge dosissen psychofarmaca...
Onderlinge bespreking van mijn geval en er werd toen besloten de kunsttherapie met mij te proberen. Ik herinner er mij weinig van, maar dat werkte bij mij totaal niet omdat ik al op mijn 18e jaar, direct na mijn vertrek uit de ouderlijke woning kompleet geblokkeerd raakte in het tekenen en/of verfen.
En te bedenken dat ik in al die jaren ervóór juist altijd plezier had gevonden in deze uitingsmogelijkheid.
En vanaf dat moment werd gezamenlijk besloten mijn medicijnen af te bouwen, waar ik kompleet mee gestopt ben in de zomer van 2002.
Ik herinner mij vaag dat ik het laatste anderhalve jaar of zo injecties kreeg toegediend die zo'n 3 weken tijd bedekten. Dit werd toen ook besloten om mij toe te staan rustig naar Sicilië of Nederland te reizen.
zichzelf terug vinden in teksten, gedichten of andere kunst
Zeker kan ik er niet aan beginnen alles aan te halen, waarin ik door de jaren heen, vooral vóór het overlijden van mijn moeder, mijn eigen problematiek terug vond ('Projecteren' noemt men dat ook wel , in psychoanalytische taal). Men - het geldt voor iedereen - vindt zich (of eigen zielsproblemen) terug in andermans verhalen, in het beleven van situaties, in eigen voorkeur voor allerlei kunst, waaronder schilderkunst, maar ook in teksten en gedichten.
Zo las ik in de periode van 1990 -'94, nádat ik na 12 jaar afwezigheid weer naar Nederland terug kwam en na het weerzien vooral van mijn moeder, vele gedichten en schreef ik er zelf ook wel.
Van de italiaanse dichter Angelo Barile beviel mij ook zijn gedicht 'Neve' dat met deze strofe eindigt:
in het italiaans:
"Tante neve è caduta da allora! tanta neve fradicia e pesta ho sul cuore. Non so, veramente non so da che angolo incolume mi ride quella bambina."
vrij vertaald naar het nederlands:
"Zoveel sneeuw is er sindsdien gevallen! zoveel bedorven en vertrapte sneeuw ligt er op mijn hart. Ik weet niet, ik weet echt niet uit welke ongedeerde hoek dat meisje mij toelacht."
Wie weet wat er nu eigenlijk erger is: dat wat ik heb beleefd, maar nu in een jarenlange goede gesprekstherapie heb verwerkt of onverwerkte belevenissen, die broers en zussen in zich meedragen?
De psychiatrie die bepaalde gevallen, zoals de mijne opvist en - voor mijn geluk - mij goed heeft geholpen; de psychiatrie die DSM met diagnoses opstelt en zich vaak in zijn eigen glorie van betweterigheid verliest.
En daarbuiten zovele personen, die weinig weten of willen weten en ons (degenen die in het net van de psychiatrie vallen) vaak vermijden, isoleren, beoordelen of veroordelen, terwijl ze vaak zelf verwikkeld zijn in eigen, nooit verwerkte problematiek. Dit geldt trouwens evengoed voor de professionisten, psychiaters en psychologen inbegrepen.
Af en toe heb ik de vage sensatie dat ik nog steeds 'the fool on the hill' ben, maar nu op een omgekeerde manier. Als iemand die nu met meer kennis van zaken en ook een goede dosis zelfkennis de anderen in hun gedrag beleeft of gadeslaat.
Ik geloof dat ik dit gevoel ook wel met anderen met een ervaring als patiënt-cliënt binnen de psychiatrie deel.
Ik weet niet of dit in heel Italië geldt, maar ik geloof van wel: op Oudejaarsavond is het hier een gewoonte om tussen de verschillende avondgerechten ook lenzen te koken, omdat die 'geluk' zouden brengen in het Nieuwe Jaar.
Ik heb er verschillende varianten als voorbereiding van gezien, waartussen bijvoorbeeld ook lenzen met vers op de weide geplukte, wilde spinazie erin (dit op Sicilie).
Een groene groente smaakt er in elk geval lekker in, dus ook wel kleine 'costine', waarvan ik de nederlandse benaming niet weet.
Vandaag als warm middaggerecht voor zoon en mij dit als variant gegeten:
lenzen voor 2 personen met 1 fijn gesneden ui, 2 wortels en wat kleine broccoli in een pan met voldoende (niet te véél water: voldoende om bijna geheel te verdampen vóór het einde van de kooktijd) water gelegd en er bijna 1/4 groentebouillonblokje aan toegevoegd. Een half uur laten koken op een heel laag pitje. Na de kook een scheut olijfolie erover en samen met brood opgegeten.
De kooktijd hangt van de lenssoorten af. Er bestaan namelijk erg kleine (chineze?) lenssoorten, die langer dan een uur kooktijd nodig hebben.
De broccoli kun je eventueel ook - of misschien beter - apart koken.
Op Sicilië heb ik dit jaar ook meermaals een soort minestrone (= groentesoep met kleine pasta erin) met vele broccoli en wat lenzen gegeten. Ik geloof dat men dit simpelweg 'pasta coi broccoli' noemt. Als afwisseling best lekker, ook omdat broccoli héél wat smakelijker zijn dan bijv. bloemkool.
Eergisteren hier rijst met saffraan (plus ui en merg) gegeten, morgenavond bahmi volgens nederlands-indonesische recepten.
Tijdens het Psychiatrie Congres te Genua eind jan. jl. (zie weblog) gaf mijn ex-psychiater mij verschillende engelstalige artikelen in handen over de medewerking van (ex-)cliënten (of patiënten) met de research binnen de GGZ, zoals al gebeurt in het Institute of Psychiatry van het King's College te Londen.
Hij had mij de artikelen al eerder beloofd, maar er geen tijd voor gehad ze mij vooraf ter beschikking te stellen.
Vanwege de trip naar Sicilië, maar hoogstwaarschijnlijk ook vanwege mindere interesse van mijn kant in het doorlezen van deze artikelen (bovendien engelstalig!), terwijl ik andere méér voor mij interessante dingen kan doen of lezen heb ik er nog maar weinig van terecht gebracht.
Zal het een toeval zijn of niet? Ik geloof het toch echt niet. Sinds ik naar Sicilië ben gegaan deze keer heb ik al drie betekenisvolle dromen van mijzelf herinnerd en opgeschreven. De laatste op de ochtend van mijn terugkeer in Turijn.
Associaties en nogmaals associaties: tijdens mijn recente trip naar Genua had ik al geschreven weer ca. 60 blz. van het boek 'Droomwerk' te hebben gelezen; voeg daar het avondeten tussen die psychiaters dáár en een paar herinneringen die mijn ex-psychiater ophaalde over mijn I.B.S. (= In Bewaring Stelling) bij op, plus mijn observaties van familieleden en het gelezen hoofdstuk over Fonagy (mentaliseren enz.) in het boek 'Attachment in Psychotherapy' en je geest gaat aan de gang, als een soort met een sleuteltje (op zijn rug) opgewonden poppetje. Je gaat nadenken en beter observeren en ook betekenisvolle dromen herinneren.
Af en toe komen er nog wat van de fantasieën van mijn toenmalige uitgebreide delirium naar boven. Bepaalde details schrijf ik ook op en ik begrijp er nu ook meer de betekenis van. Sommige van deze details zal ik zeker doorgeven aan mijn ex-psychiater, die daar ook interesse in heeft.
Des te meer ik lees en hoor, des te meer ik ook begrijp én herinner, ook in verband met andermans fantasieën. Interessant, ook in verband met wat Harold Searles en anderen de 'schizofrene' taal en zijn logica noemen.
1 Uur later: gossiemijne. Ik heb zonet 2 bladzijden vol geschreven met details, herinneringen en associaties. Om bepaalde details kan ik nu nog steeds huilen.
Ik heb mijn man op Sicilië achter gelaten opdat hij nog wat langer van het gezelschap van zijn familieleden en bovenal van zijn 87-jarige moeder blijft genieten, zolang dit nog mogelijk is. Dit is al meermaals gebeurd sinds mijn man een paar jaar geleden met vervroegd pensioen is gegaan.
Al andere keren is hij geheel alleen vertrokken voor de periode van drie weken.
In die periodes heerst bij ons thuis in Turijn een andere dagelijkse gang van zaken: wij eten - proeven - meer verschillende recepten, halen gevarieerder eten én wijn in huis, waar mijn zoon en ik wél van genieten. Mijn man houdt liefst van traditioneel eten, terwijl mijn zoon en ik véél regels omver gooien en niet alleen qua eten.
Ook in onze bewegingsvrijheid heersen andere regels: vrijheid waar mogelijk! Ieder regelt zich zoals hij zelf graag wil doen en combineert ontmoetingen met vrienden en vriendinnen zonder persé voortdurend thuis te zijn. Er zijn wel vaste tijden waarop wij heerlijk extra kletsen en ook meer onze intieme babbels hebben, maar niets is gedwongen.
Wij hebben vandaag samen ook al aardig wat bijgekletst met informatie over familieleden op Sicilië, over gevoerde gesprekken enzovoort en deels over het tijdverdrijf van mijn zoon hier.
Eerste zelfhulpgroep in Turijn voor stemmenhoorders
Volgende week (25 februari) zal in Turijn een eerste zelfhulpgroep voor stemmenhoorders gevormd worden en voor de eerste keer samen komen. Dit nadat op 13 november 2009 Cristina Contini (zie in het beginarchief van dit weblog) hier al een dag in Turijn was gekomen op uitnodiging van mijn ex-psychiater.
Een vrouw, die ik ook ken, is vorige week een paar dagen naar Reggio Emilia gegaan om korte instructies van Cristina Contini te verkrijgen om zo deze groep in Turijn te kunnen leiden. Ik zal er zeker ook bij zijn en hoogstwaarschijnlijk ook de eerstopvolgende keren.
Ik ben weer terug in Turijn. De vlucht Catanië - Turijn is zonder problemen verlopen en het weer in Turijn is zelfs warmer dan dat wat ik de laatste twee dagen op Sicilië meemaakte.
Vandaag nog geen stof tot schrijven, geloof ik.
Ik heb het huis heel schoon aangetroffen. Uit zichzelf, maar vooral ook vanwege het bezoek van een vrienden- en vriendinnengroep is mijn zoon zelfs aan het poetsen geweest. Hij is op zich ook nogal ordelijk ingesteld, hoor. En toch heeft hij er juist in deze periode vóór zijn afstuderen en zijn vele reizen tussen twee Faculteitszetels weinig tijd voor.
