En ja, ik maak schrijffouten.  Zoals de meeste bloggers  ben ik dan ook geen “professionele beroepsblogger”. Er is geen corrector die mijn tekstjes eventjes naziet, en  er de fouten uithaalt. Ik schrijf maar wat in het wilde weg. En met plezier. En daar gaat het toch om? Kommaneukers en andere taalpuristen gaan  dus maar gewoon een “blogje” om. Af en toe zie ik het kofschip eens langs varen. En dan denk ik, is het nu zo? Of toch zo? Wanneer mijn “Franstalige” zoon mij iets vraagt over zijn lessen Nederlands, dan moet ik best eens nadenken. En dan denk ik soms  aan meester N. Uit klas 5, van de lagere school in Amsterdam. We moesten in die tijd eindeloos zinnen ontleden, woord benoemen, zwakke en sterke werkwoorden vervoegen.  Op een dag kreeg ik een gecorrigeerd proefwerkje terug, met best veel rood! En daarbij een “vriendelijk doch bestraffend tikje” op mijn hoofd met de vierkleurenpen van meester N. Als hij dat nu in deze tijd had gedaan zou er meteen een klacht ingediend zijn wegens mishandeling. (of een poging daartoe) Er zouden misschien wel  artikels in de kranten hebben gestaan, want meester N.  was in die tijd  ook nog eens een “ Bekende Nederlander”.Toen nog semiprofvoetballer  bij een bekende Amsterdamse voetbalclub.  Ik heb er trouwens niets van gekregen, van dat  tikje. Maar soms denk ik er aan als ik me afvraag over hoe een en ander het ook al weer zat .

Ik heb eerst nog wat geaarzeld om hier “blog over  te doen”. Want je weet maar nooit, straks surft de meester hier ook nog ergens rond en krijg ik een proces aan mijn been, wegens laster of smaad. Daarom: “YO MEESTER”

26-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In het essay "a room of one's own" (1929) beschrijft Virginia Woolf de beperkingen waarmee schrijvende vrouwen te kampen hadden,(en hebben) en waardoor veel vrouwelijk talent niet tot ontplooiing kwam: “Een vrouw moet geld hebben en een kamer voor zichzelf,met een slot er op” om te kunnen schrijven''.

Ze had niet alleen alle ruimte, maar blijkbaar ook alle tijd. Geen gehaast, geen agenda, ze kon wandelen, vissen, lezen, observeren, na denken. Nu heb ik geen ambities om in de voetsporen van Virginia Woolf of wie dan ook te treden,  door gebrek  aan zelfdiscipline, en door gebrek aan talent. (Ze pleegde trouwens zelfmoord door haar zakken te vullen met stenen en zich te verdrinken in een rivier. Omdat ze stemmen hoorde en dacht gek te worden en haar man verder niet tot last wilde zijn) Maar ik heb wel een agenda, en bepaalde verplichtingen, en ik heb ook kinderen, kinderen die er voor zorgen dat ik voor mijn eigen ruimte moet vechten. En ik heb een lief die regelmatig mijn aandacht opvraagt. Een stroom van gedachten heb ik echter ook, soms (vaak) wat onsamenhangend, stemmingen,  gevoelens en verlangens……. (Ik hoor alleen nog net geen stemmen!)    

Gelukkig heb ik een eigen pc waar ik mijn gedachtespinsels in kwijt kan.  Zodat ik ze een plaats kan geven en ze kan opruimen.

25-02-2009 om 14:38 geschreven door Loewiesa

Als “nuchtere noorderlinge” heb ik niet echt iets met Carnaval. Verkleed en zuippartijen zijn niet echt aan mij besteed. In Henegouwen waar ik woon, is het vooral het carnaval van Binche dat de reputatie en de faam heeft. De komende weken heeft ieder dorp of stad zijn eigen carnaval. Het carnaval begint op zondagmiddag. Maar op “mardi gras” trekken “les Gilles” in hun prachtige pakken op klompen de stad in onder begeleiding van de tamboers en het geklingel van de belletjes aan hun kostuums. Ze dragen dan hun hoeden met struisvogelpluimen en ze “gooien” met sinaasappels. Het feest wordt beëindigd met een vuurwerk. Het carnaval van La Louvière dat pas in maart plaats vind wordt dan weer besloten met de “Brûlage des Bosses”. (Het verbranden van de bochels van de Gillen) Vroeger werd het stro waar de Gillen kostuums mee zijn opgevuld verbrand,tegenwoordig wordt er gewoon een vuurtje gemaakt van stro of men verbrand een pop gekleed als Gille. Dit zou symbolisch zijn voor het einde van het Carnaval.(Of volgens heidens gebruik, afscheid van de winter en begroeting van de lente) De muziek hierbij is afwisselend triest en vrolijk. “Le Carnaval est mort, vive le Carnaval!” Zelf vind ik dit het “mooiste moment” van het carnaval, en het rare is dat deze “nuchtere noorderlinge” hierbij wel eens een traantje moet wegpinken.....comme quoi...! 

23-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Onze maatschappij draait helemaal op nieuw. Iedere maand komt er iets uit met nog meer pixels, pentiums volgen pentiums op, nog meer geheugen, nog sneller. Dat moet je dan hebben. Maar waarom eigenlijk? Ik geloof niet in het blind inruilen van dingen alleen maar omdat er een nieuwere versie van is. Al jaren heb ik het zelfde computertje dat me tot nu toe nog niet in de steek had  gelaten. Mijn “handige Harry” heeft er een tijdje geleden al  eens extra RAM ingestoken  en mijn computertje draaide vrolijk verder. Tot ik verleden week een melding kreeg dat de harde schijf vol was. Nu heeft mijn lief altijd van alles liggen dat hij wel eens zou kunnen gebruiken, waaronder een harde schijf, die hij in mijn computertje heeft bij gestoken. Nu heb ik dus een C en een D. En ondertussen weet ik “alles” van “MASTER, SLAVE” en “JUMPERS” . Ikke blij, mijn computertje draait voorlopig weer voor een tijdje, al was door het leegmaken van C mijn adressenboek van Outlook verdwenen. Beetje bij beetje wordt ook dat “probleem” weer opgelost. Toch ga ik binnenkort eens aan vernieuwing moeten denken. Een leven zonder computer lijkt mij nl ondenkbaar.

18-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Paris at Night

Trois allumettes, une à une allumées dans la nuit
La première pour voir ton visage tout entier
La seconde pour voir tes yeux
La dernière pour voir ta bouche
et l'obscurité toute entière pour me rappeler tout cela
en te serrant dans mes bras.

Jacques Prévert

17-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Paris 1974 "le temps  d’une chanson"

Als ik naar Moulhoudji’s  “comme un petit coquelicot” luister en mijn ogen sluit, denk ik aan Parijs. Je t’aime. Parijs in november, regen, weerspiegelingen van mensen, van lichten in  natte straten, de lucht van gepofte kastanjes. Je t’aime, “Marrons glacées”. Druk, druk, druk, vite, vite, vite. De lange gangen, gesis, het specifieke luchtje van de  Parijse metro, gele metrokaartjes,  vite vite, vite. Je t’aime. Dan denk ik aan Mont Martre, le Sacre Coeur, trappen , heel veel trappen, aan “Crêpes Suzette”. Je t’aime. Ik denk aan Montparnasse, aan Tati, aan blauw, heel veel mensen, veel zwart, druk, druk, druk, aan de metro die er boven de grond reed boven onze hoofden. Ik denk aan de hete grog om op te warmen in een Parijs café met juke boxjes bij ieder tafeltje, ik denk aan  Gainsbourg, Johnny, Clo Clo  aan Julien Clercq, Veronique Sanson, Gérard Lenorman, Christophe, Mort  Shuman, Michel Fugain, Michel Sardou “ Elle court elle court la maladie d’amour”. Je t’aime. Ik denk aan de Boulevard St.Michel, aan het Quartier Latin, aan gitaarmuziek, aan Jacques Brel, aan “Ne me quitte pas”, aan “Diabolo menthe”.  Je t’aime, Ik denk aan de “Notre Dame”, aan boekenstalletjes langs de Seine. Ik denk aan “Le Louvre” aan “La Joconde”, aan “Les Tuileries” aan de Franse revolutie, aan  “Marie Antoinette”, aan stoeltjes in het park, aan spelende kinderen, aan een fontein. Aan “Tarte Tatin”. Je t’aime. Ik denk aan een overdekte markt, aan ongepelde garnalen en een sandwich “jambon beurre”. Je t’aime. Ik denk aan “Jim Morrison”  aan “Edith Piaf” aan "Simone Signoret" op” Père-Lachaise”. Ik denk aan het plafond van "le Rex” waar ik in slaap viel onder de film, aan “Love story” en de laatste trein  naar huis gemist , aan een bosje vers geplukte rozen uit een gemeente park, aan beloften: “Les étoiles pour toi!” Je t’aime. Aan “les routiers sont sympa”,  van Max Menier. En dat niets aan de hand stemmetje: “ça bouchonne sur la phériphèrique”. Moulhoudji is al lang uitgezongen, en Parijs zal altijd Parijs 1974 blijven: je t’aimais.

16-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Jalousie, Iedereen heeft er wel eens mee te maken. Is het een bewijs van liefde? Of is het een gif, een groen monster?





Ik zou je in een doosje willen doen

Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen
En je bewaren, heel goed bewaren
Dan liet ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen
En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen
En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij
Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij

Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen
En dan telkens even kijken
Heel voorzichtig even kijken
Telkens even kijken

Je mag er wel eventjes uit, elke dag
Een uurtje, dat mag, ja, een uurtje, dat mag
Je mag dan ook wel naar 't Vondelpark, even
Alleen om de eendjes wat eten te geven
Maar als je dan vlucht raak ik jou toch nooit kwijt
Want ik vind je altijd, ja, ik vind je altijd
Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen
En je bewaren, heel goed bewaren
Dan liet ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen
En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen
En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij
Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij

Ik zou je 't allerliefste in een doosje willen doen
En dan telkens even kijken
Heel voorzichtig even kijken
Telkens even kijken
En een zoen

Annie M.G. Schmidt

Ooit gezongen door Donald Jones

13-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Reis door mijn kamer.
Hoofdstuk 2  
"Mijn Sanseveria"

In mijn nis, die als werkplek dient, naast mijn bureau, heb ik er een staan, of eigenlijk staan er twee, Een Sanseveria of Vrouwentongen, zoals ze ook wel genoemd worden. De eerste was een cadeautje, zo’n 20 jaar geleden gekregen, een stekje nog. Vanaf de eerste dag wenste ik haar al een snelle pijnloze dood toe, maar ze groeide en groeide en nu zo veel jaar later ziet ze er nog steeds even gezond uit. Ik verwaarloos haar opzettelijk, om haar klein te krijgen. Maar waarschijnlijk  zal ze mij nog overleven. Ik heb haar niet zo lang geleden nog over geplant in een nieuwe hippe pot. Want nu ik ze heb moet ik proberen om er mee te leven. En per slot van rekening: "Het oog wil ook wat". Ik heb ze ook eens gestekt, voor iemand, door wat stukjes af te knippen en in een potje met aarde te stoppen. Ik heb namelijk “groene vingers” (Volgens mijn lief maak ik zelfs dode planten weer levend! Maar dat is natuurlijk zwaar overdreven.) Uiteindelijk is die stek bij mij gebleven en ook gaan groeien en groeien en groeien! En zo had ik er twee. Het schijnt dat de Sanseveria tot “Bureauplant Van Het Jaar 2008” is uitgeroepen omdat ze luchtzuiverend en onverwoestbaar zou zijn. Daarom staan ze nu naast mijn bureau in de nis. Dan kunnen ze zuiveren zoveel dat ze willen. En bovendien verdenk ik mijn rode “jeweetwel" kater ervan al eens in de pot geklommen te zijn om haar te bemesten. Maar ook dat deert mijn Sanseveria niet. Integendeel. Uit dankbaarheid bloeien ze óók nog eens, één maal per jaar in de zomer, dan geven ze een heerlijk lelieachtig parfum af. Maar lelijk blijf ik ze vinden!

11-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Reis door mijn kamer:

Het idee van mijn reis door mijn kamer, kreeg ik na het lezen van“Voyage autour de ma chambre” van  Xavier de Maistre,  die na een verboden duel 6 weken huisarrest kreeg, en van de gelegenheid gebruik maakte om een reis door zijn kamer te maken:

Hoofdstuk 1 “mijn werkplek”

Na een heel druk, en vooral fijn weekend, zit ik deze morgen met een beetje een maandag ochtend dip, wat verveeld op mijn werkplek. Zelfs de powerpointjes en de mopjes in mijn mailbox, waar ik meestal mee begin, na het aanzetten van mijn computer en waar ik meestal wel om kan lachen, lijken mij deze morgen dom en niet echt leuk. Eigenlijk zou ik mezelf gewoon een schop onder mijn kont moeten geven, want ik heb in huis genoeg huishoudelijke klusjes  te doen. Maar de ambitie om een perfecte huisvrouw te worden heb ik nooit gehad en die zal er waarschijnlijk na al die jaren wel nooit komen ook. Bij mij komt de opruim en schoonmaak woede op bij vlagen. En bij momenten is het hier windstil. Mijn werkplek bevind zich in een nis in de woonkamer, net groot genoeg voor een bureau dat eigenlijk niet eens een bureau is , en waar het snel een rotzooitje is als ik niet regelmatig iets opruim, wil ik niet gebeten worden door mijn eigen vlooien en niets meer kan terug vinden. Er liggen een paar mappen, die ik nodig heb voor de taalclub. Er staat een bakje met papiertjes, kastickets, foldertjes van het een of ander.Waarvan ik na een tijdje dan weer vergeten ben dat ik ze had. Er staat een blikje waar ooit eens een flesje eau de toilette van “Jean Paul Gaultier”in gezeten heeft. Zo eentje waarvan het flesje de vorm van een lichaam heeft. Een van mijn dochter heeft ze nog gespaard. Nu zitten er pennen en potloden in, op de bodem liggen een paar paperclips en nog wat onduidelijke dingetjes, een batterij, een dobbelsteen, een puzzelstukje dat ik eens op de grond heb  gevonden en dat ik heb opgeraapt met de bedoeling het weer in de doos van de bijhorende puzzel te stoppen, maar welke puzzel dat geweest is? Een hele puzzel om dat uit te zoeken…..Zo ligt er ook een speelgoedje dat op de grond ergens onder de tafel is blijven liggen na de passage van mijn kleindochter, woensdag. Misschien eens terug  in haar speeldoos boven leggen, straks…… Verder staat er een bakje met koperen muntjes die niet meer in mijn portemonnee pasten. Ik zal ze eens tellen en ze uitgeven bij de bakker, straks……

Voor mij, op muur, tegenover mij, hangt een “passe partout”  met  een compositie van foto’s  van mijn kinderen uit  verschillende periodes. Foto’s van mijn tweelingdochters, eentje in het blauw en de andere in het rood gekleed. Ik kijk eens naar hun gezichtjes, en ik denk, gelukkig dat ik nog weet wie rood is en wie blauw. Want ze lijken wel goed op elkaar. Zo is er ook een foto van hen samen in bad, met nat haar. En daar weet ik het echt niet meer. Erg toch, een moeder die  haar kinderen niet herkent. Vroeger overkwam me dat niet, vanaf dag één wist ik wie, wie was. Er is ook een foto bij van de dochters met op de achtergrond de rotsen van de Ardèche. Ze dragen zwembandjes om hun armen. Ik herinner me die dag nog  goed; Ze waren vier jaar en we waren met vakantie, ze hadden veel plezier in het water, tot ik op een gegeven moment de schrik van mijn leven kreeg, want één van de twee had niet beter geweten om de zwembandjes aan haar benen te doen ipv aan haar armen. Met alle gevolgen van dien; beentjes naar boven en koppie onder natuurlijk.  En lachen dat ze deden………. en ik? Ik moest er niet aandenken wat er had kunnen gebeuren, in één zo’n momentje van eventjes niet opletten. Er is een foto van mijn zoon, toen vier jaar. Op de foto heeft hij grote moeite met niet te lachen. Toch zie je, dat hij, na dat de foto is genomen in een schaterlach is uitgebarsten. Het zijn foto’s, van gelukkige tijden, van leuke momenten. Naast de passe partout hangt een  foto in sephia van mijn kleindochter, genomen een paar dagen na haar geboorte door zo’n fotograaf die de moederhuizen afreist om mama’s en hun pasgeboren baby’s te fotograferen. Het baby’tje op de foto heeft een tevreden glimlach om haar mondje.Tevreden met haar ouders die zo blij met haar zijn en nog onwetend van wat er haar allemaal nog te wachten staat in het leven……

09-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Get a life” dacht ik vroeger, als ik sommige mensen  bezig hoorde over de  tv serie’s  waar ze naar keken en waar ze dan ook alles van wisten . Zoals  bv “the bolt and the beautiful” . Ik keek wel eens naar Friends indertijd en naar “Hélène et les garçons“,“Premiers baisers" , "L’amour toujours", of "Les années fac" op Frankrijk. Series waar ik dan samen met mijn, toen tiener dochters naar keek . Ik keek ook wel eens  naar Mcgyver; de ideale man leek mij dat indertijd! En ik keek ook niet elke dag, want ik werkte hele dagen, er bleef dus niet veel  tijd over  om naar de tv te kijken. Veel Nederlandstalige zenders hadden we ook niet. Alleen Nederland 2, en de BRT en daar ging ik al zappende over indertijd. Tot dat ik 8 jaar geleden mijn "Vlaamse vent" ontmoette. Als je verliefd bent, doe je soms rare dingen en ben je bereid om bepaalde risico’s te nemen. Zo heb ik met hem voor het eerst naar de "F.C. de Kampioenen" gekeken. En ik kan zeggen; een hele ervaring. En eigenlijk vind ik het wel grappig ook.Tegenwoordig ga ik ook wat vaker op de "ontspan modus", Zo kijk ik graag naar "Desperate Housewives" en naar "De smaak van De Keyser". En in "Thuis" leef ik echt mee met de Sois, maar ik kan Julia ook heel goed begrijpen dat ze niet meer wil trouwen. Want dat zou ik ook niet meer doen. Het is maar een papiertje immers…….. wordt vervolgd. 

05-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Net toen ik me begon af te vragen wat mijn volgend blog onderwerp zou zijn, viel het antwoord door de brievenbus, in de vorm van een brief van de afdeling “Jeunesse” van de Politie van La Louvière, gericht aan “les personnes responsable de”…..mijn zoon, dus. . Oei, dacht ik, wat heeft die uitgespookt? Want dat soort brieven maken nu eenmaal indruk, zelfs op mij. Het ging om een controle tegen het spijbelen. Tja, wat moet je dan? Mij op voorhand al kwaad maken? Verleden jaar heeft mijn zoon een jaar gehad, waarin hij echt niet veel heeft uitgespookt op school. Hij had zijn jaar al moeten over doen, wegens een buis in wiskunde. Zat zich te vervelen in de klas en alle excuses waren goed om niet naar school te gaan, een pijntje hier, een pijntje daar. In september is hij van richting verandert. Hij staat ’s morgens weer zonder al teveel moeite op, en de laatste resultaten van zijn examens en zijn rapport waren goed. Dus, toen ik die brief las, dacht ik meteen; oei, gaat het weer mis? Je kunt als ouder dan nog zo achter je kinderen zitten, proberen om ze bepaalde waarden en normen bij te brengen. Natuurlijk kun je niet alles controleren, of weten wat je kinderen allemaal uitspoken. Het komt regelmatig voor dat hij eerder thuis is, omdat de een of andere prof afwezig is. En dat was ook deze keer weer het geval. Niets aan de hand, dus. Natuurlijk heb ik eventjes gebeld naar de dienst “jeunesse”. Zij hadden ondertussen ook al het antwoord van de school ontvangen, dat hij wel degelijk toestemming had gehad om naar huis te gaan, wegens afwezigheid van een prof. En natuurlijk is het goed dat er zulke controles gebeuren, en ik ben voor preventie. Zeker als het kan leiden tot het vinden van de oorzaak en de oplossing van een probleem. Maar toch, ik kan het niet laten om me af te vragen of wel “iedereen” gecontroleerd wordt. Of dat er alleen “gemakkelijk uitziende prooien” uitgezocht worden? Ooit heb ik eens op een zondagmiddag het openbaar vervoer hier in de streek moeten nemen, ik zat alleen in de bus. Bij een verlate bushalte stapte er een controleur van de TEC in, babbelde eerst wat met de chauffeur en kwam dan naar mij toe om mijn plaatsbewijs te vragen. Hartstikke goed hoor, die controles op fraudeurs en weet ik wat. Maar waar zijn diezelfde controleurs op bepaalde uren van de dag, wanneer de bus vol zit met allerlei schoffies die de andere reizigers lastigvallen?

03-02-2009 om 10:09 geschreven door Loewiesa

"Le 1900" nabij L'Abbaye D'Aulne

 

 
 "Le Château d'Hourpes"

Het huis in het "verre Wallonië" waar Helena en Marchoul

het weekend doorbrachten

02-02-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

01-02-2009 om 18:42 geschreven door Loewiesa

Iedere keer neem ik het me voor. Ik maak me niet meer druk Om niets. Cool blijven in alle omstandigheden. Zen. Mij aan niets en niemand meer ergeren. En iedere keer trap ik er weer in. Het is dan ook makkelijker gezegd dan gedaan. Bijna iedere dag heb ik wel met de een of andere zeikerd te maken,  en vaak  is “het sop de kool niet waard”. Maar toch…..... Het zit zo; ik moest naar de huisarts voor een herhalingsrecept, voor mijn pillen tegen “vapeurs” en meer van dat soort ongemakken, die nu eenmaal  bij mijn leeftijd horen. (en ja, ik weet dat ze afgeraden worden, maar ik ben nu eenmaal eigenwijs!). Ik had het al een paar keer uitgesteld, wachtend tot ik misschien eens iets “kreeg” waarmee ik naar de dokter moest. Maar nee, ik ben verder “akelig gezond” . Dus om daar dan te gaan zitten in een wachtkamer vol hoestende, proestende en snotterende mensen alleen voor een papiertje, is niet echt een pleziertje te noemen. Dat je daar dan ook nog eens 25 € voor  betalen  moet, is dan helemaal teveel van het goede. Ik ben Nederlandse dus: ik bin zuunig, (dit om het cliché in ere te houden ;-). Vaak krijg je dan nog niet eens de gelegenheid om de stoel te verwarmen, zo snel dat de zaken worden afgehandeld. De dokter zou voor dat bedrag toch tenminste even mijn bloeddruk kunnen opnemen. “Pense tu”!  Niet nodig allemaal, ik ben cliënt geen patiënt. Maar het is niet daarom dat ik mij zo druk maak, hoewel? Het hoort toch al bij de aanloop naar mijn ergernis. Ik had dus eindelijk  besloten om eens te gaan.  En wel direct bij het begin van het spreekuur. De wachtkamer zat bomvol en er stonden zelfs een paar mensen in de gang. Allemaal zwak, ziek en misselijk.  Echt geduld heb ik niet, dus ik dacht, ik kom later wel terug, eerst maar boodschappen gaan doen. Zo gezegd zo gedaan, na een goed uur was ik terug, er zaten nog een paar mensen en er lagen interessante boekjes. Dus dan toch  maar eventjes wachten. Eindelijk zou het mijn beurt zijn, en daar komt een man binnen, zo een van het “rustieke soort”. Hoogstwaarschijnlijk  kwam hij ook nog eens net uit de kroeg, want er hing een enorme dranklucht om hem heen. Genoeg voor mij om bijna over mijn nek te gaan. Hij keek eens rond, en zei” Zo, ik ben nu aan de beurt”! De hele wachtkamer schoot meteen wakker. “Ja” zei de man “ik was hier al eerder, maar het was te druk”. Er kwam meteen tegensputterend commentaar. Want er waren er nog die al eerder waren geweest en later zijn teruggekomen. En in wachtkamers  gaat het nu eenmaal volgens het” ieder om de beurt principe”, en “opgestaan is plaats vergaan”.  Terwijl de man bezig was met ruziën ging de deur open naar de spreekkamer, het was eindelijk mijn beurt. De man maakte aanstalten om binnen te gaan, maar ik was net even sneller. “Salope” siste hij, tegen mij! Helemaal gratis en voor niets! Ik kreeg terstond een adrenaline stoot. “Wat is er?” vroeg de dokter. Deze keer had ik recht op een bloeddrukmeting, toch nog waar voor mijn geld.  

29-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 CHAPITRE XXIII

-Bonjour, dit le petit prince.

-Bonjour, dit le marchand.
  C'était un marchand de pilules perfectionnées qui apaisent la soif. On en avale une par semaine et l'on n'éprouve plus le besoin de boire.

-Pourquoi vends-tu ça? dit le petit prince.

-C'est une grosse économie de temps, dit le marchand. Les experts ont fait des calculs. On épargne cinquante-trois minutes pas semaine.

-Et que fait-on des cinquante-trois minutes?

-On fait ce que l'on veut…

"Moi, se dit le petit prince, si j'avais cinquante-trois minutes à dépenser, je marcherais tout doucement vers une fontaine…"


Le petit prince
Antoine de Saint-Exupéry

27-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Warm vlees
in koelen bloede

zoekt kennis met
broodje tartaar

om samen oud mee
te worden

Uitjes geen
bezwaar

Jules  Deelder, Interbellum. Amsterdam 1987

26-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is weer woensdag geweest. De dag dat mijn kleindochter bij mij is.  Ze is ondertussen 19 maanden, het babyachtige is er af. Het is een klein meisje, met een eigen willetje. Ze is in haar “nee” periode. het machtigste wapen ooit uitgevonden.  Op alles wat ik haar vraag is het “non”. (Wie weet is er in de toekomst nog een politieke carrière voor haar weggelegd. Ahum!)  Ik denk dat ze het gewoon een leuk woord vind. Ze zegt het te pas en te onpas, en in verschillende intonaties , Bij het aankleden, boodschappen doen is het “nee nee nee”, of “ikke doen”, “Moi moi” ! Zelfs als ik haar vraag:” Camille, wil je een koekje?” is het antwoord eerst : “Nòòòòn!”. Wanneer ik dan  de doos weer in de kast zit, kijkt ze beteuterd en roept “koek! Koek!”  Dierengeluiden doen wij trouwens  ook regelmatig,  zo doet een nederlandstalige koe ”boehhhh” en een franse “muehhhhhhh” en zo doet de ene kip “”tok tok” en  in de andere taal ”cot cot”. Het is maar een weetje. 

22-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Happy Blue Monday

Het zal volgens een wetenschappelijk onderzoek vandaag de meest deprimerende dag van het jaar zijn. De dag waarop veel mensen zich realiseren dat alles duurder is geworden. Dat de feestdagen voorbij zijn en dat ze vooral veel te duur waren. En dat er weer een zwaar jaar voor hen ligt. Uit datzelfde onderzoek zou eveneens gebleken zijn dat de jaarlijkse dipdag altijd op een maandag valt. Want de meeste mensen beschouwen de maandag als de vervelendste dag van de week.

Wat moet een mens nu met al die wijsheid. Wat is het nut van zo’n onderzoek? Ik heb in ieder geval geen zin in deze nationale dipdag. Iedere dag kan een dag zijn met rampen of geluk. Straks wordt deze 3^e maandag in januari nog gecommercialiseerd! Ik zie het al helemaal voor me. Een soort van St. Valentijn maar dan in het “blue”.

             Happy Blue Monday

19-01-2009 om 15:19 geschreven door Loewiesa

Levenskunst is niet alleen het doen van belangrijke dingen, maar ook het niet doen van onbelangrijke dingen.

17-01-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa