ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Ikzal een jaar of 9 geweest zijn toen mijn ouders het een goed idee vonden om mij naar de padvinderij te sturen, gezien mijn leeftijd ging ik bij de kabouters. Het kabouterspel telde5 speelvelden: De natuur, ontdekken, laten zien wie je bent (expressie) sport en spel, dienstvaardigheid en bereidheid. Echt iets voor mij dus. JOp een zaterdagmiddag mocht ik een keertje voor de proef mee doen. Niets vermoedend van wat mij daar te wachten stond ging ik naar het clubhuis toe. Ik herinnerde me dat de leidsters Ohoe en Oebiegenoemd werden,dat ze van het Breugheliaanse type waren, ze een blauw uniform droegen, met fluiten, sleutels en allerhande koordjes met knopen aan hun ceintuur, ze droegen korte sokjes en hadden stevige stappers aan hun voeten. Er kwam een totem bij te pas, een paddenstoel die bij het begin en het eind van de middag te voorschijn werd gehaald en er werd een lied bij gezongen,en er werd gesalueerd. Een van de kabouters was de zogenaamde "totem kabouter".Ik herinner mij dat ik de eerste middag het logboek meekreeg om over mijn bevindingen van die eerste keer iets te schrijven. Er hoorde ook een uniformbij. Mijn moeder nam mij hiervoor mee naar een winkel in het centrum van Amsterdam, waar ze alles voor padvinders verkochten. Het kabouter uniform bestonduit een bruine jurk, met een ceintuur en een groen mutsje, ik kreeg toen ook een kompas, hoewel dat niet bij de standaard uitrusting van het uniform behoorde. Bij de installatie als kabouter kreeg ik een gele das met een dasring, en mijn eerste insigne. Ook kreeg ik toen mijn kabouternaam: Twinkeltje. Op de navolgende zaterdagen werden me toch een paardingen bijgebracht die me in mijn latere leven nog van dienst zouden komen. Zo kan ik nog steeds eenplatte knoop, een paalsteek en een mastworp maken. En weet ik waar ik moet opletten bij het opzetten van een tent, en ik zal niet zo snel verdwalen in een onbekend bos. Wij gingen op kamp en zongen bij een kampvuur en griezelden voor de witte wieven. En verder heb ik er leren vissen met een draadje, een kurk en een veiligheidsspeld. Voor ieder nieuw iets dat men je leerde, moest je een proef afleggen enkreeg jeeen insigne omop het uniform te naaien. Zo heb ik ook het insigne van "handig meisje" behaald! Men heeft mij er ook geleerd om respect te hebben voor planten en dieren en de zwakkeren in de samenleving te helpen. En respect te hebben voor ouderen. Eén keer in de zoveel tijd werd er aan heitje voor een karweitje gedaan. Dan moest je in een week tijd een aantal werkjes doen voor één kwartje (heitje) per werkje. Mijn moeder was natuurlijk mijn eerste klant. Voorde buren uit de straat mocht ik honden uitlaten, of schoenen poetsen of oude kranten naar de groenteman brengen voor recyclage, van de groenteman kreeg ik dan ook nog eens een appel, of een schoongemaakte winterpeen. Het ergste waren de misbruikers, die lieten je een auto wassen voor een kwartje, terwijl ze veel meer betaalden aan jongens of meisjes die dat werkje op zaterdag deden als bijverdienste. Zo ben ik bij een mevrouw eens aan het koperpoetsen gezet,en dat mens bleef maar aandragen en dat alles voor het luttele bedrag van één heitje, (terwijl mijn oma, waar ik soms ook mocht koper en zilver poetsen, mij er fl 2.50 voor betaalde!!) maar ja, dat was buiten de padvinderij om. En zomaar opstaan en weggaan dat kon ook niet want ik was bang mijn heitje niet te krijgen en bovendien, ik was padvindster en ik had immers een belofte afgelegd!!!
Ik had besloten om eens vroeg te gaan slapen. Niet gerekend op mijn naaste buurman die, net toen ik was ingeslapen, de onweerstaanbare behoefte kreeg om eens flink te gaan roepen, onder begeleidingvan een hoop gestommel bij zijn achterdeur. Assez, assez! Y en a marre wat zoveel betekent als, genoeg, genoeg, ik heb er genoeg van. Mijn buur is een jonge dertiger en heeft sinds ongeveer een jaar een relatie met een jonge vrouw met een kind. Een bijzonder vervelend kind trouwens. Die soms uren in de tuin kan staan schreeuwen, Hij slaat planten kapot met een hark of een bezem, smijt van alles over de heg. Schiet met een luchtbuks op katten, pest de hond van de buren aan de andere kant. Kortom een etterbuil van een kind. Waar ligt dat aan? Vraag ik me dan af;aandacht te kort? Gewoon slecht opgevoed of misschien wel ADHD, of een andere mode ziekte? Soms is de corrigerende tik toch wel op zijn plaats. In dit geval ben ik zelfs voor een corrigerende schop onder zijn achterste! Ik ben benieuwd hoelang de relatie nog gaat duren, want het is vaak om de vervelende kinderen van de partner dat relaties stuk gaan. Ik was natuurlijk wel weer klaar wakker, en begon over mijn buren na te denken. Mijn buren, genoeg inspiratie voor een nieuwe soap, kijkt u mee? Neem nu mijn overburen: Zij hebben hun huis zon 7 jaar geleden gekocht en hebben er een flink bedrag tegen aan gesmeten om de boel op te knappen. Ze zijn een paar jaar bezig geweest en in feite is de verbouwing nog niet af, maar dan is Madame het ineens afgestapt met een jongere vent met een motor, de twee zonen achterlatend bij haar man. Je relatie moet blijkbaar wel bijzonder solide zijn, als je aan het renoveren begint, Veel mensen zijn het na een tijdje schijnbaar kots beu omop een chantier te moeten wonen, indien je het je niet kan veroorloven om ergens anders te blijven wonen en een dubbele huur op te hoesten.Het huis staat al een tijdje te koop. Mijn overbuurman woont er alleen nu, met zijn twee zonen. Mijn overbuurman is Italiaan, en van mijn leeftijd. Sinds zijn vrouw weg is, brengt hij mij zomers kersen uit zijn tuin. Of hij maakt soep, Minestrone, grote porties om in te vriezen. Dan krijg ik ook een pan. Soms ook maakt hij gniochi, of anderItaliaanse lekkernijen. Misschien ziet hij iets in me? En behoren die hapjes gewoon bij de versier truuk? Maar helaas, ik val niet op Italiaanse types, bovendien heb ik al een lief, die ook lekkere dingetjes kan klaar maken en heb ik geen zin in verdere complicaties in mijn leven. Verder is mijn overbuurman best aardig en eet ik met graagte van de aangeboden hapjes. In ruil, bied ik hem wel eens een paracetamolletje aan, èn een luisterend oor, als hij weer eens last heeft van hoofdpijn, vanwege de spanningen die zijn scheiding en het niet verkopen van zijn huis opbrengen. Mijn andere overburen, zijn ook van Italiaanse afkomst. Zij heeft mijn leeftijd, gaat gekleed als een Siciliaanse weduwe, een vroeg oude vrouw, haar mond is ingevallen, er ontbreken haar enkele tanden. Het leven is voor haar blijkbaar opgehouden. Haar man is ziekelijk en zit aan de fles, zuurstof, wel te verstaan, zijn longen zijn beschadigd na jaren in de mijnen te hebben gewerkt. Hij komt al jaren niet meer buiten. Er zijn twee zonen, waarvan er één sinds die lange warme zomer van 5 jaar geleden in coma ligt na een motorongeval. Hij leeft verder" als een plant. Daarvoor dealde hij. Wat dat betreft is het wel een mooie opruiming, maar toch .. Mijn over buurvrouw en haar andere zoon, die s nachts werkt,gaan hem dagelijks opzoeken, om hem te verzorgen. De andere zoon, ook een jonge dertiger heeft eigenlijk een triest leven, terwijl hij de leeftijd heeft om uit te gaan met leeftijdsgenoten, of een eigen leven te beginnen, heeft hij de zorg voor zijn ouders en zijn jongere broer. Een eindje verder staat het huis van petit oiseau Eigenlijk heet zij anders, maar ik noem haar petit oiseau, Want zo ziet zij er uit, als een klein vogeltje. Ze is een fijn, breekbaar poppetje, met een rood neusje als het koud is, en ook als het niet koud is eigenlijk. Haar man heeft haar verlaten voor een ander; Daar mag hij playstation spelen, geeft zij als reden, voor zijn vertrek. Zij heeft nu ookeen playstation aan geschaft om haar man terug te lokken. Dus af en toe komt hij eens een middagje bij haar spelen. Wat moet je daar nu opzeggen? Ik denk dat hij gewoon van twee walletjes eet. Hoewel het best kan natuurlijk , want mijn vriendin vertelde mij laatst dat haar man ook alleen maar aandacht had voor zijn computer en niet voor haar. Eigenlijk ben ik maar wat blij met mijn lief en mijn relatie want hoewel dat maar een latrelatie is, hebben wij van vrijdag avond tot maandagmorgen aandacht voor elkaar. En ook dat zal wel aanleiding geven tot praatjes .Ik heb trouwens nog een andere buurvrouw, die la veuve joyeuse wordt genoemd. Vroeger stond ze samen met haar man op de markt van Charleroi met worst, sinds het heengaan van haar man en daarmee ook zijn worst, zet zij de bloemetjes buiten, en haalt elk jaar een nieuwe worst binnen, je ziet haar met de jaren opleven, zo zie je maar ..comme quoi.
Het was de verjaardag van mijn zoon. 18 jaar is hij geworden, geen kind meer, maar toch ook nog geen man. Ik heb voor hem een Tiramisu gemaakt, zijn lievelingsdessert,en terwijl hij mij (Tiramisu betekent letterlijk dan wel trek mij omhoog) figuurlijk, een meter van de grond tilde sprak hij mij de volgende gedenkwaardige woorden toe: mama, ik blijf zeker tot mijn 40e bij jou!!! Was ik even blij met dat vooruitzicht!!! De laat maar waaien houding van zoonlief werkt mij af en toe behoorlijk op mijn zenuwen. Koken kan hij inmiddels, hoewel het een en ander regelmatig resulteert in ietsje te zout, te pikant of teveel knoflook, laat ik hem doen, hij duwt mij dan ook regelmatig de keuken uit als ik weer eens loop te zeuren. Hij denkt ook nog steeds, dat als hij gedaan heeft met kokkerellen het gebruikte materiaal vanzelf in de afwasmachine komt. Voor de rotzooi in zijn kamer doe ik een oogje toe, het is tenslotte zijn kamer, met alle consequenties van dien, als hij dan weer eens al roepend door het huis loopt dat hij iets kwijt is (zijn abonnement, zijn sleutels) en dat Ik ze wel verplaatst zal hebben, probeer ik te doen of ik doof ben. Het verschil tussen de vloer in zijn kamer en de wasmand in de badkamer is ook een moeilijke, met als resultaat dat zijn kleren soms niet gewassen worden. Zou het misschien iets genetisch zijn? Of toch allemaal de schuld van mama? Tot zijn 40 ste ? Uh..?
Je denkt er eigenlijk niet bij na, als je er aan begint. Zon klein lief zacht speels poezelig bolletje, dat het ook wel eens ziek kan worden. Mijn 14 jarige rode jeweetwelkater,wildeineensniet meer naar buiten, terwijl hij daarvoor een halve zwerver was,hij begon enorm af te vallen, ondanks dat hij goed at, maar toen hij veel begon te drinken, een paar keer per dag zijn hele drinkbak leeg dronk, ging er bij mij een alarmbelletje rinkelen. Ik had al eens een kat gehad waarbij het zo begon, en uit eindelijk bleken zijn nieren nietgoed meer te functioneren. Maar toen de kattenbak ook nog eens bijna overstroomde en hij echt zielig begon te doenen zich te isoleren, door zich de hele dag onder een kastje op de koude tegelvloer te verstoppen. Heb ik een afspraak gemaakt bij de dierenarts en een bloedtest laten doen. En wat bleek meneer is diabeet".Sinds een tijdjespuit ik hem twee keer per dag insuline. Ondertussen ligt hij al niet meer onder het kastje, de kattenbak stroomt ook niet meer over. Mij zielig aankijken doet hij nog wel. En zo heb ik weer iets om over te twijfelen,moet ik gewoon de andere kant opkijken, de volgende keer,als ik weer zon lief zacht speels poezelig bolletje tegenkom .............of?
We waren weer eens in Amsterdam, en tot de toeristische attracties behoorde deze keer een bezoekje aan stadstoezicht. We hadden namelijk een papiertje (lees: parkeerboete) onder de ruitenwisser gevonden, daar gestoken door een overijverige, dronken of achterlijke ambtenaar.We hadden immers een geldige parkeervergunning duidelijk zichtbaar op het dashboard. Bovendien had de slimmerd zich ook nog eens vergist in de datum en een dag in de toekomst genoteerd. Het was dan ook geen probleem om de bon te laten annuleren. Het bureau van stadstoezicht bevind zich in de Amsterdamse Bilderdijkstraat, een wijk in Oud-West. Ik kende deze buurt nog goed van vroeger, want ik ben er niet ver vandaan opgegroeid in één van de tuinsteden, (Nieuw-West) het Overtoomseveld. Dus voor mij een leuke reden om er eens rond te kijken en te zien hoe het een en ander er veranderd was na al die jaren. We liepen tot het Mercatorplein, het plein had een volledige metamorfose ondergaan, Voor het eerst de blowverbod borden gezien diede gemeente hier geplaatstheeft, om overlast te vermijden van de bezoekers van de coffee-shops in de buurt. Deze borden zijn direct na het plaatsen ervan een paar jaar geleden meteen zeer populair geworden, het eerste bord werd direct gestolenen ook de opvolgers bleken erg gewild. Het stadsdeel De Baarsjes besloot van de nood een deugd te maken enplaatste een grote order bij de fabrikant. De borden zouden voor 90 te koop zijn. De opbrengst zou naar een goed doel gaan. We liepen verder, richting het Rembrandtspark, In mijn jeugd was dit stuk bekend als het Landje, s winters gingen we er schaatsen, we klommen op de dijk, waar nu de ring loopt, en eigenlijk mochten we er nietkomen, vanwege de kinderlokkers!Maar we kwamen er natuurlijk wel, want wat niet mag is spannend! En dan kwamen we soms terug met witte pijpjes, echte archeologische vondsten, je moest natuurlijk thuis een smoes verzinnen, om je vondst te verantwoorden. Later werd het landje dus een park (er is trouwens nog steeds een landje, een soort club waar geknutseld en zo kan worden) er zijn flats gebouwd, een gebouw van de AMRO, van elf verdiepingen, wat al vrij hoog in die tijd was, van af de hoogste verdieping kon je bij helder weer de duinen zien, ik heb er nog gewerkt, voor ik uit Amsterdam weg ging, en met veel plezier. Nu is het geen bank meer. Er is daar ook een kinderboerderij, waar stadskinderen kennis kunnen maken, met varkens, geiten, kippen, en konijnen. Het is me opgevallen dat er tegenwoordig hoge hekken om de boerderij staan. (typisch voor de tijd)Een eind verder ligt de Sloterplas, in het begin ging ik er met mijn moeder en mijn broertje naar toe tijdens de zomervakanties. Aan de westzijde van de plas is een natuurlijk zwembad met een strandje waar je tegen betaling binnen kwam. Later bleven wij aan de oostkant, met vrienden en vriendinnen, we lagen daar hele middagen in het gras, soms gingen we er ook zwemmen, schrikken was het dan als je in de waterplanten terecht kwam. Ik heb leuke herinneringen aan mijn wijk van vroeger, we hadden altijd iets te doen.We "hingen" ook veel op straat rond, en haalden ook wel eens kattenkwaad uit, maar we verveelden ons niet. De wijk waar ik ben opgegroeid werd gebouwd in de jaren 50 en was bedoeld voor de jonge gezinnen uit het centrum van Amsterdam. Nu is90 % van de bevolking er van Marokkaanse afkomst. Het schijnt er onveilig te zijn op sommige momenten van de dag. De wijk wordt zelfs door sommige de Gazastrook van Amsterdam genoemd
Er zijn van die dagen ...... Grijs, grauw en inspiratieloos. Je hebt het gevoel dat jeniet vooruit komt. Alles wat mis kan gaan, gaat mis. Was het leven maar zo eenvoudig dat alle problemen zouden verdwijnen door één enkel woord ..
En ja, ik maak schrijffouten.Zoals de meeste bloggersben ik dan ook geen professionele beroepsblogger. Er is geen corrector die mijn tekstjes eventjes naziet, en er de fouten uithaalt. Ik schrijf maar wat in het wilde weg. En met plezier. En daar gaat het toch om? Kommaneukers en andere taalpuristen gaandus maar gewoon een blogje om. Af en toe zie ik het kofschip eens langs varen. En dan denk ik, is het nu zo? Of toch zo? Wanneer mijn Franstalige zoon mij iets vraagt over zijn lessen Nederlands, dan moet ik best eens nadenken. En dan denk ik soms aan meester N. Uit klas 5, van de lagere school in Amsterdam. We moesten in die tijd eindeloos zinnen ontleden, woord benoemen, zwakke en sterke werkwoorden vervoegen. Op een dag kreeg ik een gecorrigeerd proefwerkje terug, met best veel rood! En daarbij een vriendelijk doch bestraffend tikje op mijn hoofd met de vierkleurenpen van meester N. Als hij dat nu in deze tijd had gedaan zou er meteen een klacht ingediend zijn wegens mishandeling. (of een poging daartoe) Er zouden misschien wel artikels in de kranten hebben gestaan, want meester N.was in die tijd ook nog eens een Bekende Nederlander.Toen nog semiprofvoetballerbij een bekende Amsterdamse voetbalclub.Ik heb er trouwens niets van gekregen, van dat tikje. Maar soms denk ik er aan als ik me afvraag over hoe een en ander het ook al weer zat .
Ik heb eerst nog wat geaarzeld om hier blog over te doen. Want je weet maar nooit, straks surft de meester hier ook nog ergens rond en krijg ik een proces aan mijn been, wegens laster of smaad. Daarom:YO MEESTER
In het essay "a room of one's own" (1929) beschrijft Virginia Woolf de beperkingen waarmee schrijvende vrouwen te kampen hadden,(en hebben) en waardoor veel vrouwelijk talent niet tot ontplooiing kwam: Een vrouw moet geld hebben en een kamer voor zichzelf,met een slot er op om te kunnen schrijven''.
Ze had niet alleen alle ruimte, maar blijkbaar ook alle tijd. Geen gehaast, geen agenda, ze kon wandelen, vissen, lezen, observeren, na denken. Nu heb ik geen ambities om in de voetsporen van Virginia Woolf of wie dan ook te treden, door gebrekaan zelfdiscipline, en door gebrek aan talent. (Ze pleegde trouwens zelfmoord door haar zakken te vullen met stenen en zich te verdrinken in een rivier. Omdat ze stemmen hoorde en dacht gek te worden en haar man verder niet tot last wilde zijn) Maar ik heb wel een agenda, en bepaalde verplichtingen, en ik heb ook kinderen, kinderen die er voor zorgen dat ik voor mijn eigen ruimte moet vechten. En ik heb een lief die regelmatig mijn aandacht opvraagt. Een stroom van gedachten heb ik echter ook, soms (vaak) wat onsamenhangend, stemmingen,gevoelens en verlangens . (Ik hoor alleen nog net geen stemmen!)
Gelukkig heb ik een eigen pc waar ik mijn gedachtespinsels in kwijt kan. Zodat ik ze een plaats kan geven en ze kan opruimen.
Als nuchtere noorderlinge heb ik niet echt iets met Carnaval. Verkleed en zuippartijen zijn niet echt aan mij besteed. In Henegouwen waar ik woon, is het vooral het carnaval van Binche dat de reputatie en de faam heeft. De komende weken heeft ieder dorp of stad zijn eigen carnaval. Het carnaval begint op zondagmiddag. Maar op mardi gras trekken les Gilles in hun prachtige pakken op klompen de stad in onder begeleiding van de tamboers en het geklingel van de belletjes aan hun kostuums. Ze dragen dan hun hoeden met struisvogelpluimen en ze gooien met sinaasappels. Het feest wordt beëindigd met een vuurwerk. Het carnaval van La Louvière dat pas in maart plaats vind wordt dan weer besloten met de Brûlage des Bosses. (Het verbranden van de bochels van de Gillen) Vroeger werd het stro waar de Gillen kostuums mee zijn opgevuld verbrand,tegenwoordig wordt er gewoon een vuurtje gemaakt van stro of men verbrand een pop gekleed als Gille. Dit zou symbolisch zijn voor het einde van het Carnaval.(Of volgens heidens gebruik, afscheid van de winter en begroeting van de lente) De muziek hierbij is afwisselend triest en vrolijk. Le Carnaval est mort, vive le Carnaval! Zelf vind ik dit het mooiste moment van het carnaval, en het rare is dat deze nuchtere noorderlinge hierbij wel eens een traantje moet wegpinken.....comme quoi...!
Onze maatschappij draait helemaal op nieuw. Iedere maand komt er iets uit met nog meer pixels, pentiums volgen pentiums op, nog meer geheugen, nog sneller. Dat moet je dan hebben. Maar waarom eigenlijk? Ik geloof niet in het blind inruilen van dingen alleen maar omdat er een nieuwere versie van is. Al jaren heb ik het zelfde computertje dat me tot nu toe nog niet in de steek hadgelaten. Mijn handige Harry heeft er een tijdje geleden aleens extra RAM ingestokenen mijn computertje draaide vrolijk verder. Tot ik verleden week een melding kreeg dat de harde schijf vol was. Nu heeft mijn lief altijd van alles liggen dat hij wel eens zou kunnen gebruiken, waaronder een harde schijf, die hij in mijn computertje heeft bij gestoken. Nu heb ik dus een C en een D. En ondertussen weet ik alles van MASTER, SLAVE en JUMPERS . Ikke blij, mijn computertje draait voorlopig weer voor een tijdje, al was door het leegmaken van C mijn adressenboek van Outlook verdwenen. Beetje bij beetje wordt ook dat probleem weer opgelost. Toch ga ik binnenkort eens aan vernieuwing moeten denken. Een leven zonder computer lijkt mij nl ondenkbaar.
Trois allumettes, une à une allumées dans la nuit La première pour voir ton visage tout entier La seconde pour voir tes yeux La dernière pour voir ta bouche et l'obscurité toute entière pour me rappeler tout cela en te serrant dans mes bras.
Als ik naar Moulhoudjiscomme un petit coquelicot luister en mijn ogen sluit, denk ik aan Parijs. Je taime. Parijs in november, regen, weerspiegelingen van mensen, van lichten in natte straten, de lucht van gepofte kastanjes. Je taime, Marrons glacées. Druk, druk, druk, vite, vite, vite. De lange gangen, gesis, het specifieke luchtje van de Parijse metro, gele metrokaartjes, vite vite, vite. Je taime. Dan denk ik aan Mont Martre, le Sacre Coeur, trappen , heel veel trappen, aan Crêpes Suzette. Je taime. Ik denk aan Montparnasse, aan Tati, aan blauw, heel veel mensen, veel zwart, druk, druk, druk, aan de metro die er boven de grond reed boven onze hoofden. Ik denk aan de hete grog om op te warmen in een Parijs café met juke boxjes bij ieder tafeltje, ik denk aan Gainsbourg, Johnny, Clo Cloaan Julien Clercq, Veronique Sanson, Gérard Lenorman, Christophe, Mort Shuman, Michel Fugain, Michel Sardou Elle court elle court la maladie damour. Je taime.Ik denk aan de Boulevard St.Michel, aan het Quartier Latin, aan gitaarmuziek, aan Jacques Brel, aan Ne me quitte pas, aan Diabolo menthe.Je taime, Ik denk aan de Notre Dame, aan boekenstalletjes langs de Seine. Ik denk aan Le Louvre aan La Joconde, aan Les Tuileries aan de Franse revolutie, aan Marie Antoinette, aan stoeltjes in het park, aan spelende kinderen, aan een fontein. Aan Tarte Tatin. Je taime. Ik denk aan een overdekte markt, aan ongepelde garnalen en een sandwich jambon beurre. Je taime. Ik denk aan Jim Morrison aan Edith Piaf aan "Simone Signoret" op Père-Lachaise. Ik denk aan het plafond van "le Rex waar ik in slaap viel onder de film, aan Love story en de laatste trein naar huis gemist , aan een bosje vers geplukte rozen uit een gemeente park, aan beloften: Les étoiles pour toi! Je taime. Aan les routiers sont sympa, van Max Menier. En dat niets aan de hand stemmetje: ça bouchonne sur la phériphèrique. Moulhoudji is al lang uitgezongen, en Parijs zal altijd Parijs 1974 blijven: je taimais.
Jalousie, Iedereen heeft er wel eens mee te maken. Is het een bewijs van liefde? Of is het een gif, een groen monster?
Ik zou je in een doosje willen doen
Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen En je bewaren, heel goed bewaren Dan liet ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren Dan lig je in de watten en niemand kan erbij Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij
Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen En dan telkens even kijken Heel voorzichtig even kijken Telkens even kijken
Je mag er wel eventjes uit, elke dag Een uurtje, dat mag, ja, een uurtje, dat mag Je mag dan ook wel naar 't Vondelpark, even Alleen om de eendjes wat eten te geven Maar als je dan vlucht raak ik jou toch nooit kwijt Want ik vind je altijd, ja, ik vind je altijd Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen En je bewaren, heel goed bewaren Dan liet ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren Dan lig je in de watten en niemand kan erbij Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij
Ik zou je 't allerliefste in een doosje willen doen En dan telkens even kijken Heel voorzichtig even kijken Telkens even kijken En een zoen
Reis door mijn kamer. Hoofdstuk 2 "Mijn Sanseveria"
In mijn nis, die als werkplek dient, naast mijn bureau, heb ik er een staan, of eigenlijk staan er twee, Een Sanseveria of Vrouwentongen, zoals ze ook wel genoemd worden. De eerste was een cadeautje, zon 20 jaar geleden gekregen, een stekje nog. Vanaf de eerste dag wenste ik haar al een snelle pijnloze dood toe, maar ze groeide en groeide en nu zo veel jaar later ziet ze er nog steeds even gezond uit. Ik verwaarloos haar opzettelijk, om haar klein te krijgen. Maar waarschijnlijk zal ze mij nog overleven. Ik heb haar niet zo lang geleden nog over geplant in een nieuwe hippe pot. Want nu ik ze heb moet ik proberen om er mee te leven. En per slot van rekening: "Het oog wil ook wat". Ik heb ze ook eens gestekt, voor iemand, door wat stukjes af te knippen en in een potje met aarde te stoppen. Ik heb namelijk groene vingers (Volgens mijn lief maak ik zelfs dode planten weer levend! Maar dat is natuurlijk zwaar overdreven.) Uiteindelijk is die stek bij mij gebleven en ook gaan groeien en groeien en groeien! En zo had ik er twee. Het schijnt dat de Sanseveria tot Bureauplant Van Het Jaar 2008 is uitgeroepen omdat ze luchtzuiverend en onverwoestbaar zou zijn. Daarom staan ze nu naast mijn bureau in de nis. Dan kunnen ze zuiveren zoveel dat ze willen. En bovendien verdenk ik mijn rode jeweetwel" kater ervan al eens in de pot geklommen te zijn om haar te bemesten. Maar ook dat deert mijn Sanseveria niet. Integendeel. Uit dankbaarheid bloeien ze óók nog eens, één maal per jaar in de zomer, dan geven ze een heerlijk lelieachtig parfum af. Maar lelijk blijf ik ze vinden!
Het idee van mijn reis door mijn kamer, kreeg ik na het lezen vanVoyage autour de ma chambre van Xavier de Maistre, die na een verboden duel 6 weken huisarrest kreeg, en van de gelegenheid gebruik maakte om een reis door zijn kamer te maken:
Hoofdstuk 1mijn werkplek
Na een heel druk, en vooral fijn weekend, zit ik deze morgen met een beetje een maandag ochtend dip, wat verveeld op mijn werkplek. Zelfs de powerpointjes en de mopjes in mijn mailbox, waar ik meestalmee begin, na het aanzetten van mijn computeren waar ik meestal wel om kan lachen, lijken mij deze morgendom en niet echt leuk. Eigenlijk zou ik mezelf gewoon een schop onder mijn kont moeten geven, want ik heb in huis genoeg huishoudelijke klusjes te doen. Maar deambitie om een perfecte huisvrouw te wordenheb ik nooit gehad en die zal er waarschijnlijk na al die jaren wel nooit komen ook.Bij mij komt de opruim en schoonmaak woedeop bij vlagen. En bij momenten is het hier windstil. Mijn werkplek bevind zich in een nis in de woonkamer, net groot genoeg voor een bureau dat eigenlijk niet eens een bureau is , en waar het snel een rotzooitje is als ik niet regelmatig iets opruim, wil ik niet gebeten worden door mijn eigen vlooien en niets meer kan terug vinden. Er liggen een paar mappen, die ik nodig heb voor de taalclub. Er staat een bakje met papiertjes, kastickets, foldertjes van het een of ander.Waarvan ik na een tijdje dan weer vergeten ben dat ik ze had. Er staat een blikje waar ooit eens een flesje eau de toilette van Jean Paul Gaultierin gezeten heeft. Zo eentje waarvan het flesje de vorm van een lichaam heeft. Een van mijn dochter heeft ze nog gespaard. Nu zitten er pennen en potloden in, op de bodem liggen een paar paperclips en nog wat onduidelijke dingetjes, een batterij, een dobbelsteen, een puzzelstukje dat ik eens op de grond hebgevonden en dat ik heb opgeraapt met de bedoeling het weer in de doos van de bijhorende puzzel te stoppen, maar welke puzzel dat geweest is? Een hele puzzel om dat uit te zoeken ..Zo ligt er ook een speelgoedje dat op de grond ergens onder de tafel is blijven liggen na de passage van mijn kleindochter, woensdag. Misschien eens terugin haar speeldoos boven leggen, straks Verder staat er een bakje met koperen muntjes die niet meer in mijn portemonnee pasten. Ik zal ze eens tellen en ze uitgeven bij de bakker, straks
Voor mij, op muur, tegenover mij, hangt een passe partout meteen compositie van fotosvan mijn kinderen uitverschillende periodes. Fotos van mijn tweelingdochters, eentje in het blauw en de andere in het rood gekleed. Ik kijk eens naar hun gezichtjes, en ik denk, gelukkig dat ik nog weet wie rood is en wie blauw. Want ze lijken wel goed op elkaar. Zo is er ook een foto van hen samen in bad, met nat haar. En daar weet ik het echt niet meer.Erg toch, een moeder diehaar kinderen niet herkent. Vroeger overkwam me dat niet, vanaf dag éénwist ik wie, wie was. Er is ook een foto bij van de dochters met op de achtergrond de rotsen van de Ardèche. Ze dragen zwembandjes om hun armen. Ik herinner me die dag noggoed; Ze waren vier jaar en we waren met vakantie, ze hadden veel plezier in het water, tot ik op een gegeven moment de schrik van mijn leven kreeg, want één van de twee had niet beter geweten om de zwembandjes aan haar benen te doen ipv aan haar armen. Met alle gevolgen van dien; beentjes naar boven en koppie onder natuurlijk.En lachen dat ze deden . en ik? Ik moest er niet aandenken wat er had kunnen gebeuren, in één zon momentje van eventjes niet opletten. Er is een foto van mijn zoon, toen vier jaar. Op de foto heeft hij grote moeite met niet te lachen. Toch zie je, dat hij, na dat de foto is genomen in een schaterlach is uitgebarsten. Het zijn fotos, van gelukkige tijden, van leuke momenten. Naast de passe partout hangt een foto in sephia van mijn kleindochter, genomen een paar dagen na haar geboorte door zon fotograaf die de moederhuizen afreist om mamas en hun pasgeboren babys te fotograferen. Het babytje op de foto heeft een tevreden glimlach om haar mondje.Tevreden met haar ouders die zo blij met haar zijn en nog onwetendvan wat er haar allemaal nog te wachten staat in het leven
Get a life dacht ik vroeger, als ik sommige mensen bezig hoorde over de tv series waar ze naar keken en waar ze dan ook alles van wisten . Zoals bv the bolt and the beautiful . Ik keek wel eens naar Friends indertijd en naar Hélène et les garçons,Premiers baisers" , "Lamour toujours", of "Les années fac" op Frankrijk. Series waar ik dan samen met mijn, toen tiener dochters naar keek . Ik keek ook wel eens naar Mcgyver; de ideale man leek mij dat indertijd! En ik keek ook niet elke dag, want ik werkte hele dagen, er bleef dus niet veeltijd overom naar de tv te kijken. Veel Nederlandstalige zenders hadden we ook niet. Alleen Nederland 2, en de BRT en daar ging ik al zappende over indertijd. Tot dat ik 8 jaar geleden mijn "Vlaamse vent" ontmoette. Als je verliefd bent, doe je soms rare dingen en ben je bereid om bepaalde risicos te nemen. Zo heb ik met hem voor het eerst naar de "F.C. de Kampioenen" gekeken. En ik kan zeggen; een hele ervaring. En eigenlijk vind ik het welgrappig ook.Tegenwoordig ga ik ook wat vaker op de "ontspan modus", Zo kijk ik graag naar "Desperate Housewives" en naar "De smaak van De Keyser". En in "Thuis" leef ik echt mee met de Sois, maar ik kan Julia ook heel goed begrijpen dat ze niet meer wil trouwen. Want dat zou ik ook niet meer doen. Het is maar een papiertje immers .. wordt vervolgd.
Net toen ik me begon af te vragen wat mijn volgend blog onderwerp zou zijn, viel het antwoord door de brievenbus, in de vorm van een brief van de afdeling Jeunesse van de Politie van La Louvière, gericht aan les personnes responsable de ..mijn zoon, dus. . Oei, dacht ik, wat heeft die uitgespookt? Want dat soort brieven maken nu eenmaal indruk, zelfs op mij. Het ging om een controle tegen het spijbelen. Tja, wat moet je dan? Mij op voorhand al kwaad maken? Verleden jaar heeft mijn zoon een jaar gehad, waarin hij echt niet veel heeft uitgespookt op school. Hij had zijn jaar al moeten over doen, wegens een buis in wiskunde. Zat zich te vervelen in de klas en alle excuses waren goed om niet naar school te gaan, een pijntje hier, een pijntje daar. In september is hij van richting verandert. Hij staat s morgens weer zonder al teveel moeite op, en de laatste resultaten van zijn examens en zijn rapport waren goed. Dus, toen ik die brief las, dacht ik meteen; oei, gaat het weer mis? Je kunt als ouder dan nog zo achter je kinderen zitten, proberen om ze bepaalde waarden en normen bij te brengen. Natuurlijk kun je niet alles controleren, of weten wat je kinderen allemaal uitspoken. Het komt regelmatig voor dat hij eerder thuis is, omdat de een of andere prof afwezig is. En dat was ook deze keer weer het geval. Niets aan de hand, dus. Natuurlijk heb ik eventjes gebeld naar de dienst jeunesse. Zij hadden ondertussen ook al het antwoord van de school ontvangen, dat hij wel degelijk toestemming had gehad om naar huis te gaan, wegens afwezigheid van een prof. En natuurlijk is het goed dat er zulke controles gebeuren, en ik ben voor preventie. Zeker als het kan leiden tot het vinden van de oorzaak en de oplossing van een probleem. Maar toch, ik kan het niet laten om me af te vragen of wel iedereen gecontroleerd wordt. Of dat er alleen gemakkelijk uitziende prooien uitgezocht worden? Ooit heb ik eens op een zondagmiddag het openbaar vervoer hier in de streek moeten nemen, ik zat alleen in de bus. Bij een verlate bushalte stapte er een controleur van de TEC in, babbelde eerst wat met de chauffeur en kwam dan naar mij toe om mijn plaatsbewijs te vragen. Hartstikke goed hoor, die controles op fraudeurs en weet ik wat. Maar waar zijn diezelfde controleurs op bepaalde uren van de dag, wanneer de bus vol zit met allerlei schoffies die de andere reizigers lastigvallen?
Er zijn plekken waar ik zonder glimlach niet meer langs kan. Ooit is daar een grap verteld, een kus geroofd, iets voor het eerst gedacht. Ter hoogte van mijn oor, bijvoorbeeld, heb jij me op een nacht beloofd dat eeuwigheid een leugen is, maar dat het daarom tussen ons niet minder lang gaat duren. Meer woorden waren er niet nodig een mond spreekt van zichzelf al mooi en huid heeft een geheugen. Jij blijft mijn hals, mijn navel, mijn holte van mijn knie voor altijd bij. Zonder glimlach kan ik aan geen plek voorbij.
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
Het schijnt dat de Sanseveria tot Bureauplant Van Het Jaar 2008 is uitgeroepen omdat ze luchtzuiverend en onverwoestbaar zou zijn. Daarom staan ze nu naast mijn bureau in de nis. Dan kunnen ze zuiveren zoveel dat ze willen. En bovendien verdenk ik mijn rode jeweetwel" kater ervan al eens in de pot geklommen te zijn om haar te bemesten. Maar ook dat deert mijn Sanseveria niet. Integendeel. Uit dankbaarheid bloeien ze óók nog eens, één maal per jaar in de zomer, dan geven ze een heerlijk lelieachtig parfum af. Maar lelijk blijf ik ze vinden!
