De teksten geven mijn eerst bezoek aan India weer in 1998. De foto's geven beelden van mijn tweede bezoek, aangeboden door de parochie bij mijn afscheid.
Het kindertehuis in Calcutta
Vrijdag 9 januari om 9 uur heeft de verantwoordelijke zuster van het kinderopvangtehuis mij rondgeleid.
Ongewenste kinderen worden er opgevangen tot aan hun adoptie. De Indische autoriteiten zijn heel streng geworden tegenover adoptie in ons land. De vier grootste kranten in India hebben het Dutrouxverhaal uitgebreid weergegeven.
Het was aandoenlijk hoe een meisje van in het begin mijn hand niet heeft losgelaten zolang ik in dit deel van het huis ben gebleven. Eén grote vraag straalde uit haar ogen: 'Wilt ge mij niet meenemen ?'
Er is ook een afdeling voor gehandicapte kinderen. Eén jongen was duidelijk ouder en groter. Hij had een zware handicap en niemand adopteert hem. Als ik binnen kwam, was een helpster hem aan het voeden. Het ging extra langzaam. Toen ik helemaal was rondgegaan, was de vrouw met een onbeschrijflijk geduld de jongen nog altijd aan het eten geven. Die jongen moet de genegenheid van deze zorgzame vrouw sterk aanvoelen.
Voor een andere deur zei de zuster: ' Nu moet ik u vragen uw schoenen uit te doen. Hier vechten de te vroeg geboren en zieke kinderen voor hun leven. Er mag geen enkele microbe binnen geraken'. Daar ben ik nog stiller geworden. Heel de tijd heb ik er een diepe eerbied voor elk mensenleven ingeademd.
Ik heb er ook twee jonge zusters bezocht, die niet meer konden genezen. Ik heb geluisterd naar hun bondig verhaal. Daarna heb ik hen toegesproken. Ik stond stom verbaasd hoe vlug zij door hadden wat ik bedoelde te zeggen. Hun hart, wijd open voor God en voor de mensen, had een enorm aanvoelen en begrijpen van mensen ontwikkeld.
Ik dankte de zuster en ging over de binnenplaats naar de buitenpoort. Links onder een afdak gaven een dokter en zusters medicijnen en verzorgden zij zieken. Zeker vijf meter voor mij ging een vrouw van onder een afdak ook naar buiten. Zij merkte mij op en ging terug om mij voor te laten. Mensen van een lagere stand moeten hun plaats en hun wereld goed kennen. Vanuit het besef dat in Gods ogen alle mensen evenwaardig zijn, heb ik al het mogelijke gedaan om deze Indische gewoonte te doorbreken. Het is mij niet gelukt.
Niet alleen moslims trekken hun schoenen uit om een moskee binnen te gaan. Ook de christenen ontdoen zich van hun schoeisel voor de deur van een kerk, kapel of bidplaats. Indiërs dragen geen kousen en zitten dus blootvoets op de mat of op de grond. Zij blijven tot op hoge ouderdom gummibeenderen behouden gelijk een zuigeling. Voor westerlingen zijn er stoelen of banken voorzien.
In de kapel van de zusters staat er tegen de achtermuur een beeld van Moeder Teresa. Haar ineengedoken zithouding verbergt haar gezicht. Het lijkt of zij er echt is. Ik voel er mij gedragen door de biddende wereldkerk. Bij de eucharistie was het een ongewoon zicht dat de priester, in vol ornaat en met de kelk in de handen, barvoets naar het altaar gaat.
Zuster Marie-Therese met zonnebril is geen directrice van de school meer en woont samen met nog drie andere zusters in een kleine gemeenschap. Met deze tekening hebben de leerkrachten en de kinderen mij welkom geheten.
