Aan een tiental nieuwelingen gaf ik skiles. Het ging vlot. Zij lieten een duidelijke voorkeur blijken voor de Rosskopf. Als beloning stelde ik voor om de laatste namiddag zo dikwijls mogelijk de lift te nemen naar de top van de Rosskopf. Als het voor iemand teveel werd, kon die onderaan bij de tweede lift wachten en als wij voorbijkwamen opnieuw aanpikken.
In die groep was er een Rik uit Herentals. Hji had eigenlijk geen uitleg nodig. Hij zag hoe ik skiedde en deed dat krek achterna. Wie minder goed kon skiën zette ik vlak achter mij in mijn spoor. Rik hing dan ook altijd achteraan.
Om kwart voor vier wilde ik nog een laatste keer naar de top. Vier deelnemers, onder wie Rik, gingen mee. Op de top zette ik Rik juist achter mij. Ik vroeg hem om mij niet te lossen. Op het steilere gedeelte maakte ik grote, langzame bochten. Op het iets vlakkere deel maakte ik steeds meer kleinere, vlugge bochten. Na een tijdje haakten er drie af. Ik riep: 'Rik, niet lossen, hé !' Het ging vlugger en vlugger. Rik bleef aan mijn ski's plakken. Als wij stopten, bleef hij lachen van plezier. Hij zei: ' Er stonden wel geen vlaggetjes maar het was toch een echte afdaling.'
Een andere keer was ik alleen en stond halverwege de Rosskopf. Het was heel mooi weer. Omdat het al vier uur was, was er buiten mij nog één Oostenrijker aan het skiën. Hij skiedde naar de sleeplift en ik volgde hem.
Normaal blijven de liften na sluiting nog twintig minuten tot een half uur verder draaien. Opeens stond de lift stil en kwam niet meer op gang. Rechts van ons lag een besneeuwde rots en links ging het sterk naar beneden onder een laag diepe sneeuw. Ik had nog nooit in diepe sneeuw geskied. De Oostenrijker heeft voor mij een spoor getrokken tot aan de gewone piste. Ik nodigde hem nog uit op een traktatie maar dat vond hij niet nodig.
