In die tijd was lange haar in de mode. Er waren zelfs jongens, die hun haar lieten groeien tot op hun schouders. De prefect was beroepsmilitair geweest en wel bij de Militaire Politie. Hij bleef trouw aan zijn kortgeknipte bros.
De prefect was kordaat maar ook radikaal eerlijk. Dat werd door de leerlingen sterk gewaardeerd. Bij een bezoek in een ziekenhuis sprak een oud-leerling mij aan. Hij vroeg naar mijn gezondheid en wilde verder maar van één persoon weten hoe het met hem ging: de prefect. Ik mocht zeker niet vergeten zijn beste groeten over te maken.
De prefect werd ziek en werd geopereerd in de universitaire kliniek te Leuven. De leerlingen van mijn klas vroegen of wij hem niet konden bezoeken. Met de fiets zijn wij van Westerlo naar Leuven gereden. Ik had de prefect ingelicht maar hij was wel aangenaam verrast dat er leerlingen zoveel voor hem over hadden.
De leerlingen vroegen mij om hun de universiteit te tonen. Ik heb hen uitgelegd dat in Westerlo het college en het technische instituut wel in één gebouw ondergebracht waren maar dat er in Leuven zoveel professoren en zoveel studenten waren dat de leslokalen over heel de stad verspreid waren. Wel hebben wij dan de biblioteek bezocht.
Eén leerling vroeg of wij niet langs de gevangenis konden rijden. Ik was benieuwd waarom hij de gevangenis wilde zien. 'Ja, zei hij, mijn vader is een stoper en één keer hadden ze hem te pakken. Toen heeft hij een paar dagen hier in de gevangenis gezeten.'
