In de tempel wierp de weduwe twee penningen in de offerkist: alles waarvan zij moest leven. Dat is een teken van een groot geloof.
De profeet Elia vraagt aan een arme weduwe om brood. Zij geeft het laatste wat zij heeft. Er schiet niets meer over voor haar zoon en voor zichzelf. Zij wordt beloond voor haar groot vertrouwen want het meel en de olie verminderden niet.
Ik had geen brood gekocht en vond thuis nog één snede. Ik heb God niet gebeden om die snede terug een heel brood te laten worden maar ik ben naar de bakker gegaan en ik ben ervan overtuigd dat gij allemaal hetzelfde zouden doen.
Vertrouwen is heel menselijk maar het kan ook verkeerd uitdraaien. Een man uit Antwerpen had van mij geld gekregen maar zou het mij zeker terug bezorgen. Een week later telefoneerde hij. Ik vroeg of hij het geld al kwam teruggeven ? 'Nee, nee ! Ik had een wedervraag of hij dat had voortverteld. Hij antwoordde: 'Absoluut niet'. Ik had nog een vraag:'Hoe komt het dan dat er deze week vijf mannen uit Antwerpen aan mijn deur stonden ?' Ik heb van hem geen last meer gehad. Ik wil wel goed zijn maar niet gek.
En toch is vertouwen heel belangrijk in het leven. Een universiteitsprofessor gaf uitleg over het heelal. Wij konden het niet nagaan. Wij moesten hem op zijn woord geloven. Zonder vertrouwen is er ook geen vriendschap, geen liefde, geen huwelijk mogelijk.
Op Jezus vertrouw ik helemaal. Voor zijn boodschap heeft hij zijn leven gegeven. Ik ben ervan overtuigd dat hij zieken heeft genezen. Er beginnen zich bij mij ouderdomsverschijnselen op te dringen. Ik loop een beetje mank. Dat is op mijn ouderdom bij moeder natuur de normaalste gang van zaken. Ik vraag niet aan God om mij terug normaal te laten lopen. Ik vraag aan God om geestelijke waarden. Ik bekijk mijn ouderdomsverschijnselen als een signaal van God om mij te laten weten dat de ontmoeting met hem dichter en dichter bij komt.
Laten wij voor elkaar bidden om een sterker geloof, een rotsvaste hoop en een diepe liefde tegenover God en de mensen.
